j j iiiuooa p[BB;
-aq pjaSSajui ajsiaa qgq 'praojsaS uap.ia/n eppaij ag
•(Iaijp aqosjoqos ap// piaqpuaraauim
fiq snap nap jooa SaouaS jooiS qooj "'uaiauaqospuoi
uajaora napnoz jaaq ni qqoBU naa apuainpaS uadaqos
aqqara SiniaAV jaaAOoz jsbm 'uaiqoa aj iooiS aAjBqaq
saj|8 jaA\9oq ua 'puBz jara sbm piooi]saq Sunaq 'pSaaiqos
-aS uann^e joop jaojA aaiM '[Bazsusp apjiuaSjieq ap spaai
naq a^qoBM jaag maAoq jbbu 'do daij 9p apraio^s
na uauuiq jooqos daojj aSijqonjpm} ag qqiaiaq i(pi9fj
puaSaijA" nam paq suadoo[ jaqiBMq }ooi§ naa ajq;
(,*js uaSiOiu 'tjsoiq rapaq
'jsj3 jïïu 2uo3 naa uoa3] %i si }«a\«
3^ao|3j pnom ia|]B jm aipjaM 'SubSjooa leeq
japuo jaq dojaaAV fjuaSuiz siaja qa\ naja[ 'snaSnof
'°IIY« :saquasiaq naSia ui iap[oqopjap[oq ■\1 nan
pnaAaS Snijra Suipsjojd iaaM nap na 'puaqfiqrao ao; na
F 'az a;qoa[ (<*ua§[OA paoS pop pjaaqiooA paog//
•pop naA naa 'mz naA naa 'safjiaad apnaS[OA sSnaqa
jap qoBjaS mo puaiararaoqaq Sinia.w qoiz 'ajqnip
snq do snq 'smaq jaaq mo hub uap 'fiq doiaaM 'puaq
-qaj^Snja^ pin Saa.w ap na 'puop najqoBM a; jaaq jap
puaS snaSaAA pad uba puapddnq suaqfiq 'paj^iooA
raja ufiz naa az {[una} 'uanaqosaq noz apuaaSiapno
apjoop 'najjaq uaiaAjiz jap Suiiapuqg ap ua lazfuoo
j, uba snajg nap pra uajaAfipaAY pq apjiAA sja 'goo
jaaq apia^iqos aojj jsafdou jaaq ui az sbay p^
•pnoAaq aqapap uba jinnqiaiqou
naa ui qoiz aqpzA 'apjaoA suaSaouaS sap qajd ap jaan
'pnajap na puazfii 'poqpdnaiq na siaqqa uaqossnj pnaj
-aSuqs pp 'ui padpuaj pq uapiaq nnq pra az uogaojs
anjaap jnn jpq uia|q naa na gnmoAv sjapaA siB8q uba,
jnap ap jooa fiq puop 'nanaAaz naga) 'spnoA8sgapfu^
6
12
//Kom pater, geef je non een zoen," galmt het koor-
Zou hij na dat uitlokkend bevel talmen?
Daar staan ze met hun beiden in het midden van
den kring. Zij voelt zijn arm om haar leest, zijn kus
gloeit op haar lippen.
Met van liefde stralende oogen ziet ze hem aan.
//Dat mag je nog wel zesmaal doen, zesmaal is geen
zeven, zevenmaal is geen acht, o wat zoent dat meisje
zacht
Innig, hartstochtelijk, te ernstig bijna voor 't spel
van de napret, voelt ze zijn mond bij herhaling den hare
drukken; en 't blijft niet bij acht, 't wordt negen, tien
twaalfmaal, tot een lachend „ho, ho" hem gebiedt op
te houden.
De kring wordt geslaaktmen gaat verder. Na een
paar minuten is de woning van Jacob Reekers be
reikt.
Af en toe zijn reeds enkelen huns weegs gegaan»,
thans nemen ze van de laatsten afscheid.
Thijs en Gees bevinden zich alleen aan deze
zijde van den spoorweg, 't Is hard, doch ook zij moeten
elkander vaarwel zeggen. Tot hoe lang?
Ze toeven en toeven, ze drentelen heen en weder,
staan nu eens stil, loopen dan weer een eind weegs
op, het baat niet: het oogenblik van scheiden ia
daar. 't Is vijf uur in den morgen, en de eerste trein
dien Thijs besturen moet, vertrekt te half zeven.
//Dat mag je nog wel zesmaal doen," herhaalt hij»
als straks de daad bij 't woord voegenden thans
thans geeft zij 't hem eerlijk terug met tranen
in de oogen.
Corver kloutert het hek over en staat op de spoor
baan, waarlangs hij, dikwijls omziend, zich met
pBpg pq 'uapuoAirao uaqoop pen si pjooq qajj
'pSapSiaau si
draai uap uba jajjoiqoBjs agiuaa pq 'uapapS jaipaAiq
poiS uaa nu uiibbm 'aajspaq ap jooa az ubbjs 'uai
-nadsaq }ara apraaaiA lauaa SniufiqosjaA ap fiz ^apooz
'jdaipiaA SuiAAnoqosuaa aiaqraos ui ua puaSfiMg
•jaiqop
ap ua AinoiA ufiz 'qaaquapupp uba saequin; apno ap
'uauosiad aup qaiz napuuaq qai^iaA auiajq u[
"uauuiq ^paaij na do quijq ap
'}ufiqos jaaq8iuaajaA puaisaoj jeaq ^ara uap lapiaapaq az
ÏPÏ 'piaqpiaoraiaA ua ^sSua uba soojajqoara aufig
•uapuoAag
si SuiuoAisuBrauinï ap ua sBd piapuoq naa 8o^
•ftzia!> sjaaiduaqnq lap qaq uaiazfi
;aq !)Mnp ua jaAO SaA^aans uap ïqaa'js 'joop Suiqnjs
-ja jap uapBjp ap uaqossnj az ;dmiq Sn[Asuagoi[j\_
•uauaAipjaA
japaAsja si saag jo uaqoadsaS uapjooM aip uftz /wnasj
„•qaaquapuig uba sinquinj jbb^a
„dïqoain
-aS jaAjoQ az uaqqaq jbbaa// 'juai fiqjooA jsmf aip
'siajajjuoo jaufiz uaa uaa ftq jSbbia ,,'suaqaqog//.
'sfiqX pnoAiaS
aaAij ibbiu qi joopS ujjz siaiSassad ap japuo isaaQ
'pfij uaaS qaq qj// -qosiaq raaq jqaara piaquaSajia^
(j piaqi88AA ap ua88az liq jaz jbm uapuu
aj piooMjua uaa§ auaqoidsaSuaa ap )aaM a|fiM uag
•jaajs raaq jooa puaSuiJAV uap
-UBq jaap aip 'aauoja ap ^jararaaf <<(i poop fiq sj//
•uapnoquaSaj qoiz uiajp
s(J8aioq uba inajonpuoo-pjooq ap qaoA Suijasjojg
•qajd araazuea azap do ajqnjp auoAAaSno uaa sj
91
o; -rt:
13
tragen pas verwijdert in de richting van 't station-
Zoo ver ze kon, oogde Reekers oudste hem na.
Een droevig-ernstige, maar tevens ongekend reine
uitdrukking lag over haar trekken verspreid.
Geen wonder; nu hij verdwenen was, nu gevoelde
ze het eerst diep en innig, dat al de kermisvreugde
niet halen kon bij de vreugd, welke zijn bijzijn haar
smaken deed.
't Was aan den avond van dien dag, omstreeks tien
uur. Gees zat rustig te breien in 't spaarzaam ver
lichte kamerke, waar de vijf kinderen het eentonig
pennengetik met hun zacht snurken begeleidden, en
vader dommelde op zijn stoel, de pijp tusschen de
tandende laatste trein was een half uur geleden voorbij
gestoomd en thans wachtte hij duttend op het brood
en de koffie, welke zijn dochter hem voorzetten zou,
als het sissend water slechts beliefde aan den kook
te gaan.
Gees was even bij de pinken, even ree als hadde
ze geslapen den ganschen langen nachten toefde de
gedachte ook bij 't jongst verleden dat het tijdperk
der onbezorgdheid voor goed afsloot, ze arbeidde on
vermoeid door, want de taak moest nog geëindigd.
//Over een maand," dus peinst ze, //ben ik ge
trouwd en hij" ze kijkt even den stoeren man
die tegenover haar zit aan //en hij? Hij zal haar
wel missen, en de kleinen.
//Vader," klinkt 't op eens.
Hij schrikt op, doet een paar halen aan de pijp en
ziet haar ietwat wezenloos in 't gelaat.
//Vader," herhaalt ze en er ligt ernst in haar toon»,
//hoe zul je je toch redden als ik.
