6 r,
pUBjqjOA JO pJOOCUjaA puaA9[ UBp flM uajaoJ^V/
•J93(9jds 9JSI99 9p 9p°I9jp J99AA JBBUI 'jtl9p
-jap uauado jaq jooa uajiajd aj uaaqos auamoqaSuBB
-AAnain jap tnajs ajqonz aQ "apSuara 'qajdsaS apjaoAafl
japinj spaajs 'SuiAAnqosjBBAi ajsjaa ap squepuo 'jaq
hi 'cuajs ajapuB uaa qoiz aoq 'fiq apjooq sucqj qoop
uapjooAijus SipjnpaSuo uajassiog uba appAj jaa^
(<-sjas/Cqouitn jaiq uaSSij ja jubm 'SjjqoiziooA
dooj na Saw n jaaqos« 'Sniaj pjBBAjaAuo jaq aprajaS
„,'aiop aip jajqoB jib 'jmoo aAoq joj uapaqaqfluo aig«
•puaSiaip jaq quojq (4'uazfiM jjjnp jnap ap
'jmoq pu8| aSijiajj jaq Jin aip 'raiilojad uaa sup fiS
jap 'uapjafljaA u jaq uajjnz uaSjjiaq aQ j uapuiA SaM
nap jaquop jaq ui 'SuijapraaaiA uaa 'qi jbz aojj«
•uauuiq uba jaq apjaABp (1'ubb8
UBq n jam aip pusmaiu si jaiq 'uapaiqos a ami do
Snjaj jaaq 'pBjs ap fiq jajqoip juooaa uBiniaaA ag«
•UBUijapa ap
-uaSaijAdo ap apjapjnq '„uftz uooj uftz jbz pjaflquup
pao§ uaa 'uazfiAi UBq San uap fim aip uajinq jbbu
puBiuai snp puaz 'uapjOA\ apjiA\ jazaS jaiAii ap jbao
aip raiiSjad uaa jbbcu 'jadoojpuBj uaaS uaq qj«
,/aquBiq uaa jaiq si aa juba\ 'tuiejB u(ooz jam
qBBtu ua so] uapnoq ap jbbj qi jo sflaaAi sa\u bq
.^uajB| aj ui sijbo uaiapai ino ubbjs JBBjq pfijje [iaa
jBp 'fi§ jquag// \inap ap jajqoB inajs ajdmapaS 'awm
uaa qfijapuia daij „iJBBj ooz Sou fiS jjiaa jb^a
(ijpuojsiaj 'uado aog«
apSaoAfiq uooj uapuajazaq do
ja fiq jfiAuaj Mnaiudo fiq apA\np ua apjamuiBJ jaSip
-jnpaSuo So(^ •uajBJjsjqoij ap qoo nu uauaAipiaA ua
uaAoqosaS jajsuaA 'aj8)bb[daS jaAaS uap ui Sooq jaq
jooa qmj uajnoq uaa uauuiq uba ja pjaAi 'ajqBBui
32
oog om oog, tand om tandklonk het bitter terug.
«Vrees niet, edele vrouw, ik ga reeds," riep de
vreemdeling beleedigd opstaande van den bruinhouten
met een oud lederen kussen bedekten zetel, die de
jonkvrouw voor hem bij het vuur had geschoven.
«Die stem, die stem, waar heb ik die meer ge
hoord?" mompelde de zieke zich even oprichtend,
terwijl zij peinzend met haar uitgeteerde hand langs
de oogen streek. //O ja, nu weet ik het weer," ver
volgde zij half ijlend, «doch het is reeds zoolang ge
leden, zoo eindeloos lang, men noemde mij toen de
lelie van Rijnland en ik verscheen voor het eerst
aan het hof in den Haghe. Graaf Floris stelde de
ridderorde van St. Jacob in, schitterende feesten be
sloten die plechtigheid en den volgenden avond op
het dansfeest, klonk die stem mij voor het eerst in
de ooren en zij fluisterde zoo zoete woorden, zij
vroeg mij wanneer mijn huwelijk zou worden vol
trokken met Jan van Renesse, maar mijne wenschen
vonden geen gehoor bij mijn strengen heer vader, want
daar stond de machtige Richard Scotte, de heer van
Scottshall in Bricholt, de gunsteling van Koning Edu-
ard en naar zijn stem luisterde mijn trotsche vader
en mijn bevende hand werd in de zijne gelegd."
«Maria! gij hier!" riep de vreemdeling terwijl hij
hevig ontsteld nader trad.
De zieke hief het hoofd, dat vermoeid achterover
was gevallen weer op en fluisterde:
«Zoo hadt gij niet gedacht mij terug te vinden,
Wolfaertvrees niet, uw naam zal niet over mijne
lippen komen, daar gij, naar uw gewaad toont, het
noodig oordeelt dien te verzwijgen. Laat mij u alleen
als een oud vriend begroeten, dien ik thans voor het
tiq jBp 'jqomaS jaq do na uajojaaS jaajq azap qoop
'anap ua°Bjsaq jazfi jam 'adraoj ap do 'Suil ubjb.wz uap
ubb uajassiog uba apjaratUBi Sijjiiq qaiAdo uamoqjooA
aaqmos uftz joop 'saauaA jaajssq qospoop Smaui ooz
Sou uaoj 'pfij uaip ui sjjaz aip 'raopjapno uba sfuS
'uajoj uajuBqjaiA 'uadcuojd uaa jooa fiq puojs ua
PJ8abbj§ uiajq uaa ui pnd jaq apSipuia ajsjBBj uaj,
,/nazfiAA
oj SdA\ nap fitu ua°BJA 'jajjuBB qi jBp 'ufiz jaAinp
jo qosuatu usp a°ora j( 'uazaM ajsjaa jaq ua 'ubbS
japjaA jbbui qooj jbz qi 'nu" ajjijs m fiq apjaAaid
<('jjaaq ]ads jaq ui puuq ap jaiq azoog ap jo si jajj«
•apjaqog jap jaAao
uap uba Jaaui ooz jaSuB[ aoq qoiz apjapfiMJOA ua
sjjBBA\puB| uajqooq apfiM ui apjaquojq jip qoop 'ap
-jaoA jqoq apua|ajiaw jaq jbbu JBp 'ui psd uaSjoqjaA
'ajjBtus jaq fiq Saojs puojsjax 'punjsjs uap ui jsiSjba
qoiz fiq pnq pjajfiMjaSuo 'ufiz afsinqsusmjaaA jaq snp
jsaom jBBp 'ajjaA ap ui jBBJjsjqoij aAvnug uaa qfi[
-apuia apjajsuqS jBBp jsq 'japjaA SipjnpaSuo fiq dai[
^puajaAajd uapuBj ap uaqossnj Suiqosua.wjaA uag
•ufiz jajsinp ubSbjs
-joa jaq noz BjpjaAV 'jaaui ua jaatn spaaj jaiA puoAB
ap ua uaqqapjuo djnjs uajnoq auiajq ap uajassjog
uba uoq suaSjau jtibav 'punjqjaA Suiuom ufiz jo poop
-aS sbm UBUijaaA ap uajsnjuo apSipuiaaS SBd ap fiq
JBp 'jajqoa uaaqos jajj 'uajjaz uajBj aj jaiau ap jbao
'apjauuijaq jaSaojA uba Sou qoiz fiq jbbu 'apuoo.w
pusjsjB uaSiuaa do aip 'UBUijaaA nap joop qoiz ma
'pBjs ap uajinq jaAaoapjaqog uap sSubj nu qoiz fiq
jB°aq jauB ua uajinjs aj uajjood ap mo uajjBjsuBB
uara ajqBBiu spaaj qoop 'ubbjs aj ui Sbai uaqjaAi
"*jijb qijquaSoo uaa injjSjad ap puojs puajazjsy
8Z
25
En, thans werd zijn zoon weer aan die reeds zoo
■dikwijls geuite beschuldiging herinnerd, nu van
Borsselen, vreezend zijne plannen schipbreuk te zien
lijden, als hij hem zijn onontbeerlijke hulp weigerde,
een oogenblik zijn gewone voorzichtigheid en kalmte
vergat. Vol haat besloot hij zich op den vermetele
te wreken, doch daartoe moest hij op diens plannen
ingaan, dus antwoordde hij vriendelijk: waarlijk,
de eene vos was hier den anderen waard! «Wel
beschouwd, is toch uw plan nog zoo kwaad niet, Heer
Wolfaert! Handel dus naar uw goedvinden bij de
Hollandsche edelen, maar denkt gij, dat die u zullen
steunen?"
«Van Jan van Heusden ben ik zeker, zijn dochter
is immers de moeder van Witte, zijn zoon is met
de dochter van Jan van Cuijc gehuwd, misschien is
die ook wel over te halen, anders kan men het met
goud beproeven, dat weegt bij hem tegenwoordig het
zwaarst."
«Dat zoo iets van den dapperen overwinnaar bij
Woeronc gezegd kan worden!" zei de Graaf hoofd
schuddend.
«Vergeet niet dat hij in den laatsten tijd zware
verliezen heeft geleden, zijn slot ter Horst hem door
Eloris is ontnomen, en hij dat van Tongelare als
leen aan hem heeft moeten opdragen. En wat van
Velzen, van Woerden en vele anderen betreft, die
zullen alles goedkeuren, als zij slechts hun haat op
den Graaf kunnen koelen."
«Doe dus als gij goeddunkt en rekent op mijn
steun," hernam de Graaf, en na nog eenige bespre
kingen verliet Wolfaert, weer in zijn vermomming,
het reeds in de schaduwen van den avond gehulde
