EEN MOEDERHART
DOOR
LIESBETH VAN ALTENA.
16)
Naarmate zij volwassen werd hecht
te zij aan die ritjes met papa. Zekeren
dag verleidde zij hem om naar het
Bois de Bologne te rijden. Nauwelijks
ter plaatse gekomen, ontmoette zij een
rijtuig waarin een dame haar kushand
op kushand toewierp.
Even welgemeend werden zij door
de nu reeds zestienjarige beantwoord.
Dewijl Philip de dame niet zoo dade
lijk herkende of scheen te herkennen,
keek hij Tine vragend aan.
Aanvankelijk antwoordde zij niet,
doch kleurde zoo hevig onder den va
derlijken blik, dat deze op haar geves
tigd bleef. Toen antwoordde zij in vin
gerspraak
„Zij is immers mama's zuster, Tante
Julie?"
De teugels ontglipten hem bijkans,
maar de schrik verminderde niet toen
zij vervolgde:
„U is en blijft zoo boos op haar en
toch heeft zij ons huis voor plundering
bewaard, tijdens u zoo gewond waart
te Brussel."
Eensklaps schoot het visioen van
den zoogenaamden droom hem te bin
nen. Die vreemde vrouw was
dus moest dus geweest zijn, die
zelfde Julie Vivian
En moeder had hem de waarheid
verheeld
Een diepe rimpel groefde zich in
zijn immer glad voorhoofd. Een breede
trek om den mond ontsierde dezen.
Doch weldra stond zijn gelaat weder
in de opgewekte plooi, welke het de
laatste jaren had gekenmerkt, als van
iemand, die met het lot is verzoend
en zijn „partie en brave" heeft ge
nomen.
De moederlijke misleiding kon noch
mocht tegen moeder getuigen. Zij
was de vrucht harer innige liefde,
en die liefde had haar stellig al die
jaren doen geheim houden wat zij hem
in normalen toestand onmogelijk zou
hebben kunnen verzwijgen.
Neen hij zou een onwaardige zjjn
indien hij haar over de liefdedaad
ooit een verwijt maakte. Zij had ook
stellig alles voor Blanche verzwegen
want Blanche zou tegen hem gespro
ken hebben.
Doch van wanneer dagteekende Ti
ne's kennismaking met die beruchte
vrouw? Schokkende ervaring! Zijne
reine, zestienjarige Tine bekend met
die verworpene harer sexe!
Zou moeder of grootmoeder iets we
ten van die relatie?
OnmogelijkZij zouden die dadelijk
hebben vernietigd.
In zijn gejaagdheid verkortte hij
den rit, tot Tine's teleurstelling, om
het oneens te worden met zichzelven
bij de vraag„Zal ik moeder of Gilbert
onder verhoor nemen
Hoe kon hij Gilbert ondervragen,
zonder dezen te verraden dat hem
iets gewichtigs was verzwegen, en
die beruchte vrouw de zijnen zoo na
in den bloede bestond
Was het niet beter zich tot Blanche
te wenden En hij besloot hier
toe.
Onwillekeurig gedacht hij aan het
gesprek met moeder, bij welke gelegen
heid hij haar, als 't ware, hare toe
stemming voor zijn huwelijk had afge
perst. Hij gevoelde zich volstrekt niet
ongelukkig met Blanche. Integendeel
'doch Blanche en moeder waren voor
hem vereenzelvigd. Wat de een ont
breken mocht, de andere vulde het
aan. Maar tochIndien de dood
een offer vroeg, ondanks Blanche's
liefde, hij zou moeder niet kunnen
missen, moeder met haar helder hoofd,
haar heerlijk verstand, moeder was
in elk opzicht zijn geestverwant. Blan
che niet. Daarin was immers moeders
profetie vervuld? Blanche moest hem
een onbeduidend wezentje worden, in
wier gezelschap hij zich gruwzaam zou
vervelen, zoo ras hij aan hare liefde
gewoon zou zijn geraakt. Zoo had
zij gezegd. En dat het zoo was, dit
ervaarde hij dag aan dag. Door moeder
bespeurde hij 't nauwelijks
En straks stond hij voor Blanche,
een'igszins bleek, voortdurend 't oneens
met zich zeiven, zich te moede gevoe
lend als tijdens de beslissende ure,
toen bij moeder liet kiezen tusschen
het behoud of het verlies van haren
zoon
Tine had zich naar haar kamer bege
ven. Moeder bevond zich steeds op
dit uur in eigen vertrekken. Hij moest
zich dus het têtê a-tête met Blanche
ten nutte maken, om dezen 't aller
eerst te vragen in hoever zij indertijd
bekend was geweest met het verblijf
van van die vrouw onder haar
dak.
Zulk een gewichtig gesprek och
dat hij het mondeling had kunnen
doen't Was immers niet schriftelijk
te voeren Misschien zou 't gaan
in de vingertaai.
Toch dwaalden zijne gedachten we
der tot het heden terug, want eens
klaps overviel hij haar met de vraag:
„Blanche, weet ge dat Tine, de
beruchte „belle Julie" kent Ik bedoel
Julie Vivian?" hernamen zijn vingers
op haren verbaasden, neen verschrik
ten blik.
„Hoe zou ik dit van verre hebben
kunnen vermoeden?" vroeg zij op
dezelfde wijs.
„'t Is toch waarheid. Zij waagde
zelfs Tine kushanden te geven. O,
schande! 't argeloos kind beantwoordde
die intieme groeten en voegde haren
vader toe: „'t Is immers tante Ju
lie."
Blanche verbleekte
„En die Tante Julie is een uitge-
worpene, een verslindster van fortuinen
een vernietigster van huwelijksgeluk,
een overtreedster van goede zeden
En tot zulk eene staat ons rein kind
in betrekking? Hoe kondt ge haar
ooit alleen doen uitgaan, Blanche
„Vergeefmij,"hernamhij. „Ik werd
driftig. Ik was het nooit nog tegen
u, maar als vader voel ik mij in den
hartader getroffen. Dat vrijpostige
wezen, moet ons kind hebben aange
klampt en tot zich gelokt. Ondervraag
haar, Blanche, ondervraag haar Blan
che. Ik ik kan het nietIk kan
het niet. Ach, waarom die heilige
gelofte geschonden
Toen verliet hij met loomen tred de
kamer.
Bleek, bevend, roerloos had Blanche
voor hem gestaan. Nooit was er nog
eenig misverstand tusschen hen ge
rezen.
Nooit had mevrouw Day hoe
hoog schatte zij de edele vrouw er
om! Julie's naam genoemd. En toch
had zij van Gilbert vernomen dat zij
wel degelijk wist dat Julie in bun huis
had vertoefd tijdens hare afwezig
heid.
En nu wist Philip zeker ook alles
óók dat zij hare belofte had geschonden
en ter sluiks had gewaagd, wat zij
openlijk nret zou durven doen. De
arme vrouw gevoelde zich radeloos
van schaamte over hare zuster.
Daar danste Tine binnen als een
blonde, bigde fee.
„Schort er wat aan moedertje?
Foeiwat een sip gezichtje. Tranen
ook al?! Wat is ér toch gebeurd?
Welk verdriet doet u weenen?"
„Ik hoorde daar van Papa, lieveling,
dat een dame u kushanden heeft toege
worpen, die gebeantwoordetalskendet
gij haar intiem."
„Dat is waarheid, mama. En....
en zij is zulk een alleraardigste vrouw,
die tante Julie, dat ik haar wel altijd
bij ons zou willen hebben. En papa
is juist zoo leelijk tegen haar, om
haar nooit te willen ontvangen, al
heeft ze ons huis verdedigd en mijn
leven gered, terwijl u in Brussel
waart."
„Ons huis verdedigd? Uw leven
gered Wat viel er dan te verdedigen
lil' welk gevaar hebt gij verkeerd
Tine o Tine, beken toch alles, alles
„Wel, de Communards wilden ons
huis onder den voet halen, in de
meening dat de oom van Louise Michel
de Grounouille heette en hier woonde.
Toen gaf tante Julie dat grauw volop
te drinken en maakte het wijs dat
zij Louise Michel was in eigen persoon
en die wreede oom, die haar van haar
vaderlijk erfgoed had verdreven, juist
was gestorven, en haar tot zijn erfge
naam had benoemd, om boete te doen
voor zijn misdrijf. En toen zij allen
dronken gemaakt had, nam zij mij
uit de wieg en vlood met mij wat zij
vlieden kon."
„Hoe weet ge zooveel waarvan papa
noch mij iets bekend is vroeg Blan
che ontzet van het vernomene.
„Wel, moederlief, van tante Julie
zelf."
„En sedert wanneer kent gij haar
„O, reeds sedert een vol jaar. Zij
stond mij op zekeren dag af te wachten
aan de kerk, en droeg zoowel Gilbert
als mij op, onze ontmoeting te verzwij
gen, omdat papa nog altijd „en brou
ille" met haar bleef. Gilbert bejegende
haar heel eerbiedig. Hij kende haar
heel goed als uwe zuster.
„Zij had zoo verlangd de zuigeling
terug te zien, die zij zoo vaak in haar
armen had gewiegd en vroeg mij om
haar toch eens te bezoeken in haar
mooie hotel."
„Dat zult gij toch niet doen? Dat
hebt ge toch niet gedaan? Dat zou
papa niet veroorlovenkreet de
beangste moeder.
„Papa och papazeg
liever grootmama, moedertje! Die is
tochalleenheerscheres. Grootmama, die
u in der tijd zoo wreed kon achter
laten om papa alleen voor zich te hou
den. Sedert ik een en ander weet,
kreeg ik hekel aan grootma, en kookt
het in mij als zij mij haar „rechterhand"
noemen blijft, alleen omdat papa, toen
bij nog spreken kon, mij voor de aar
digheid zoo eens genoemd heeft."
„Tine! Tine! Tine!" En Blanche
hief de handen tot haar op. „Groot
moeder is de edelste vrouw, die ooit
leefde. Ik zou voor haar kunnen knie
len als voor een madonna. Zonder
haar was papa voor lang bezweken.
Geloof mij tochGeloof mij toch
„Nu ja maar wij, u en ik, zijn er
ook nog! Wil ik u eens wat zeggen,
moes? Grootmama ontneemt ons papa's
liefde."
„Onwaar Tine! Onwaar
Och kindhoe kunt ge mij zoodanig
bedroeven, zooveel verdriet doen?"
„U bedroeven? U verdriet doen?
Ik zou dat doen ik zou dat kun
nen, mijn lief, bedeesd, onderdrukt
moedertje. Altijd No 2 in huis in
plaats van No. 1 bij papa. En wat
heeft u een treurig lot. De vrouw
van een doofstomme moest zelf ook
doofstom zijn, dan voelde zij haar
kruis minder."
„Tine, Tinewie leerde u zoo spre
ken over papa? Die arme papa!"
„Niemand, lief moedertje! Ik ben
een en al deernis met u en tante Julie
ook. Wij u en ik hebben eigen
lijk geen leven. U is nog zoo jong en
ik moest nu een heerlijken tijd
van bals en feesten intreden, maar
papa komt nergens. Hij versuft bij
zijn boeken, en wij zullen met hem
versuffen voordat ik twintig zal zijn,
alleen om die ellendige grootmama."
„Kindkindge doet mij den dood
aan door zoo te spreken Goddank
dat papa u niet hooren kan!"
„Zeg zoo iets niet, moedertje
want als u stierf stierf ik ook."
En zij sloot de verschrikte moeder
in de armen en kuste haar links en
rechts de tranen weg, die zij haar
deed storten, totdat papa binnentrad
en door beider houding verschrikt, de
armen om vrouw en dochter heensloeg.
't Yiel niet te betwijfelen, Blanche
had Tine onderhanden genomen ?en
beiden waren nu geheel over stuur.
„Komkomzoo erg is het niet
gemeend, lievelingen. Tine moet maar
beloven, dat zij niet meer met die ma
dame Julie zal spreken."
„En dat waarom niet, papa?" vroeg
zij zich oprichtend.
„Omdat papa het niet goedkeurt.
Die vrouw gedraagt zich niet als een
fatsoenlijke vrouw, daarom kan mama
haar zelfs niet ontvangen. Meer kan
papa u niet zeggen, Tine. Ge wilt
zoowel mama als papa allicht dat
bewijs van liefde geven, Tine
hernam hij, toen zij bleef zwijgen.
„Dat's te zeggen papa tante
Julie
„Noem die vrouw geen tante, Tine.
Ik duld dat niet."
„Maar, papa!"
„Och, Tine. Ik smeek u
beloof papa wat hij verzoekt
te zullen doen, nu en altijd!"
„Maar als ik voel, die belofte toch
niet te kunnen nakomen omdat
Grootmama u tegen haar heeft opge
zet, papa!"
„Grootma zou mij hebben opgezet
tegen die vrouw? Neen,jTine. Neen
Voor dat mama papa's vrouw werd,
heeft zij die zuster moeten afzweren,
om dat zij zich misdroeg!"
„En en zij heeft mij toch
het leven gered en zij heeft ons huis
voor plundering behoed."
Philip werd doodsbleek onder de
herhaling der onverwachte onthulling
in het rijtuig, en dat uit den mond
van zijn eigen kind, nu zelfs in Blan
che's tegenwoordigheid.
„Ga naar uwe kamer, Tine. Ik moet
alleen zijn met mama!"
Schoorvoetend gehoorzaamde zij.
„Nu moet ik meer weten, Blanche,"
hernam hij in zenuwachtige vingertaai.
„Wat is er gebeurd tijdens mijn afwe
zigheid Ik wist het wel, dat een vreem
de, slechte vrouw huis hield in ons
hotelO, ik heb alles wel gezien
gezien, maar goede God, hoe toch
Hoe kon ik het zien Heeft die vrouw u
vervangen tijdens gij in Brussel waart
Blanche was steeds bleeker gewor
den. Zestien jaren waren voorbijgegaan.
Het verleden was geheel naar den
achtergrond gedrongen en het eenige,
dat zij zich ooit had te verwijten ge
had, zij verweet het zich thans dui
zendvoud. En nog liever zou zij zich
voor moeder op de knieën hebben
geworpen, dan Philip's sprakelooze
verwijten te moeten doorstaan.
„Heeft zij u vervangen tijdens gij in
Brussel waart?" herhaalden zijne vin
gers.
„Ja, Philip, ach ja! Maar hoe dat
gekomen is, weet ik jtot op den hui-
digen dag, eigenlijk^'zelf niet. Gilbert
was er bij, toen zij mij overrompelde,
in mijn verstrooidheid van vreugde bij
u te mogen komen. Ik heb nooit den
moed gehad het u te zeggen."
Philip was ontwapend. Haar.uiter-
iijk scheen te slinken voor zijne oogen.
hare wangen waren marmerwit ge
worden/ Hare lippenjvolkomen kleur
loos. Hare oogen ingezonken. Hare
knieënjjknikten, Zij kon zich al min
der staande houden en, eensklaps
gleed zij naast hem neder en greep
zijne handen.
Wordt vervolgd).
Gedrukt by DE ERVEN LOOSJES, te Haarlem,
