EEN MOEDERHART
DOOR
LIESBETH VAN ALTENA.
17)
Hij ontstelde zichtbaar, richtte haar
op, sloot haar in zijn armen en suste
haar als een kind. Had hij recht haar
te beknorren, die arme, beklagens
waardige Blanche? Wat had zij aan
de weelde en de liefde van een doof
stomme? En had ook zij indertijd
niet gezwegen uitliefde? Was die
Julie niet de vrijpostigheid in persoon
en Blanche niet de goedheid en de
argeloosheid zelve? Arme Blanche!
arme, beklagenswaarde vrouw! Hoe
treurig was haar lot bij dat van an
dere vrouwen van haren leeftijd en
ook dat van Tine 1 Geen wonder dat
zij tegen hem durfde opstaan!
Had hij tot heden niet het leven
der zelfzucht geleid 't Is waar, zijne
studies waren het eenige middel om
hem te verstrooien, het eenige, dat
hem zijn rampspoed deed vergeten, dat
hem met zijn lot verzoende. En zijne
boeken moesten immers de vrienden
vervangen, wier sprake hij niet meer
verstond
Stil en afgetrokken leefde hij voort,
meer en meer verdiept in beschouwin
gen over andere werelden, dan die,
waarin hij leefde, en daardoor deze wel
wat veel voorbijziende, tegenover de
plichten, die hij er alsnog had te ver
vullen. Gezond en krachtig als hij zich
gevoelde, kon hij allicht wat meer be
dacht zijn op hetgeen zoowel Tine als
Blanche ten goede moest komen. Tine
was volwassen. Hare leeftijd had rech
ten, welke zelfs een vader als hij,helaas!
geworden was, moest eerbiedigen. En
hiertoe besloot hij. Hij moest beiden
afleiding en rechtmatige genoegens
verschaffen, al kon hij er niet in deelen.
Hij kon haar toch alom begeleiden.
Hoe musicaal was Tine. Welkeen
aanleg bracht zij mee ter wereld. Hoe
vlug bewogen hare vingers zich over
de toetsen en hoe drong hij zich op, de
melodiën te hooren die zij er aan
ontlokte!
Arme vaderOok zich zelf mocht
hij beklagen. Van iedereen vernam
hij dat zij zoo mooi zong, dat zij een
eenig geluid bezat en ingeval zjj een
musicale loopbaan wilde betreden een
schitterende ster zou kunnen worden.
En de zestienjarige moest zioh ver
genoegen te spelen en te zingen, voor
een moeder, die er geen verstand van
had, voor een vader,die doofstom was
Grootmama alleen kon haar beoor-
deelen, maar sedert eenigen tijd toonde
zij Grootmama een hoofd, bejegende
zij de eerwaarde moeder onvriendelijk,
ontzegde zij haar het genot van zang
en spel!
Zou die verachtelijke Julie zich
wellicht wreken door zich te plaat
sen tu8schen grootmoeder en klein
dochter? Al die gedachten doorkruis
ten zijn brein, terwijl hij Blanche
tegen zich liet leunen en bij zijn on
macht, om haar een teeder woord toe
te fluisteren, nu en dan langs de bleeke
wangen streelde. Nooit had hij zijn
ongeluk zoo gevoeld en Blanche ging
het eveneens
O, dat hij slechts hooren kon!-—
dat zij slechts kon zeggen hoe alles
zich had toegedragen, hoe zij over
rompeld was geworden en niet aan
eenige schending harer belofte had
gedacht
HOOFDSTUK XII.
Nooit had Tine zich nog zoo bitter
ontstemd gevoeld dan toen zij door
papa naar hare kamer was gezonden.
Zij bespeurde daar niet eens welk een
aardige verrassing Grootmama haar
had bereid in een hoektafeltje, juist
van pas gemaakt als drager van een
Zither-harpe. Een Methode, met liede
ren- en opera-album lag er bij, doch
de jeugdige musicienne voelde zich
allerminst naar dien hoek getrokken.
Zij bleef voor het venster staan, ge
dachteloos turend naar wat alzoo te
zien viel, en tokkelde eindelijk op de
ruiten als om iets te doen te hebben.
Jonkvrouw Tine Day deGrounouille
was opgegroeid tot een zeer schoone
blondine met donkere, zielvolle oogen.
Rijzig van figuur, trotseh van houding,
elegant tot in de vingertoppen, zoo
als Julie haar juist had beschreven
aan haren kring, geleek zij deze veel
meer dan hare moeder, zelfs in die
mate dat Julie's verzekering aangaan
de de familiebetrekking met jonkvrouw
Day de Grounouille door niemand
betwijfeld kon worden. Toch was Tine
een zeer aristocratische, Julie een zeer
democratische, verschijning.
Als eenig kind, oogappel van ouders
en grootmoeder, was Tine ietwat be
dorven, en gewoon, hoe jong zij ook
was, haar zin door te drijven.
Slechts op één punt moest zij op
den duur zwichten, en juist de sym
pathie eener Julie Yivian op dat ééne
punt, bond haar aan die verstooten
zuster harer moeder, van wier minder
deugdelijke levensmanier zij niets kon
vermoeden.
Haar waarlijk, buitengewoon musi
caal talent deed haar den jongsten
tijd droomen van toejuiching, bewon-
de ring en roem.
Sedert verklaarde zij onbewimpeld
zangeres te willen zijn, en smaalde zij
op zoogenaamde hooge geboorte, welke
haar in den weg stond om eerzuchtige
droomen tot werkelijkheid te doen
worden.
Grootmama, „de hoovaardige"
noemde haar Julie Yivian, was de
grootste tegenwerkster, Papa en ma
ma zouden allicht te winnen zijn.
Grootmama nimmer. Grootmama had
zelfs verklaard„Ik zat liever aan
uw doodbed Tine, dan dat ik u in het
publiek moest hooren zingen. U, een
Day deGrounouille.",O die vervelende
grootmama met haar dwazen trots
Yindt u 't niet belachelijk, Tante
had zij Julie Vivian op zekeren dag
gevraagd, en 't deed Julie danig goed
aan 't hart te kunnen antwoorden:
„In heel Parijs is geen tweede vrouw
zoo opgeblazenEn trouwde zij niet
indertijd met een soort van gelukzoe
ker, een man van veel minder afkomst
dan de Vivians? Onlangs heb ik mij
nog laten vertellen dat die oude graaf
en gravin de Grounouille zich dood
getreurd hebben om de mésaillance
hunner dochter met een Hénu
begrijp ik hoe je zoo muzikaal en zoo
verzot op de muziek zijt, Tine. Uw
Grootvader Day, de man van die
trotsche grootmoeder, was een opera
zanger. Ik geloof nog al een gerenom
meerde. Hij kreeg twist met een offi
cier en die schoot hem morsdood, ik
geloof in de zelfde week dat uw vader
werd geboren. Een mjjner vrienden
heeft een en ander onlangs verteld."
„En, en vroeg Tine met een
blos van vreugde, was die grootvader
bariton, of bas, of tenor?"
„Dat weet ik niet, maar hij zong
zoo mooi, dat alle dames van hem
droomden. Hij moet ook een heel
knap man geweest zijn."
„Dan is grootvaders geest zeker
in mij gevaren," lachte Tine, „Maar
Tante, is het dan niet dubbel dwaas
van grootmama zich zóo te verzetten
tegen mijn „roeping"? Zal ik maar
zeggen. Zij is toch de vrouw geweest
van een zanger. Waarom wil zij dan
in haar kleindochter geen zangeres
zien
„Nu jamaar dat wil zij niet
meer weten. En als Tine Day de
Grounouille nu die roeping volgde,
werd die grootvader te gelijkertijd als
uit zijn graf opgewekt."
„Nu ik ben u voor die heerlijke
mededeeling veel verplicht, want nu
kan ik des te beter op mijn stuk blijven
staan en grootmama geheel ontwape
nen bovendien."
„Dat kunt gij stellig. Ziedaar nu
reeds de eerste goede zijde onzer ken
nismaking Tine. Ik wenschte dat ik u
ter zijde kon komen want, welk een
verschil zoo saai te moeten leven als gij
leeft, of een leven te leiden als gevierde
zangeres, aangebeden als een god
heid door het publiek. Denk eens
aan die schitterende sterren van den
Parijschen hemel.. Geen prinsessen van
den bloede kunnen er zich mede meten.
De reporters bestormen hare hotels,
gaan zij uit of ontvangen zij, 't is
allemaal stof voor den courantenschrij
ver. Is 't waar of niet?"
„Zeker, zeker, o Tante Tante! wat
heeft u me toch een weldaad bewezen
door me dat van grootpapa te vertellen.
begrijpt dat ik dit zonder u nooit
zou vernomen hebben."
Over dat gesprek dacht Tine, onder
wijl hare vingers melodiën tikten op
de ruiten.
Tot heden had zij nog niet gewaagd
te spreken over iets dat zoo stipt
geheim voor haar was gehouden.
Zou zij 't wagen er haar zinnen
mee door te drijven?
Zij keerde zich van 't venster af.
Daar kreeg zij het nieuwe hoektafeltje
in het oog,snelde er heen en stond ver
steld.
Waar had Papa zoo vlug zoo'n
pleister op de wond van daan gehaald
Die goede papaHij voelde toch niet
aardig tegen haar geweest te zijn! Zij
doorliep vluchtig de Methode en juich
te: „Ik weet er reeds alles van!"
en melodieus klonken de eerste
akkoorden, die zij aan de sterke stalen
snaren ontlokte, als begeleiding van
een lied, dat machtg en krachtig door
het vertrek trilde en nog ver er bui
ten.
Grootmama nam de bril van den
neus en dronk met zichtbaar welge
vallen de eerste tonen van het nieuwe
instrument in. Zij voerden haar heel
wat jaren terug, naar de dagen, toen
haar afgod haar alsmede door zijn
Zither-spel zoo verrukte zoo ver
rukte als nu hun beider kleindochter
het haar wederom deed.
Ach! Waarom kon Philip er zich niet
met haar in verlustigen. Hij leed zoo
geduldig. Hij lachte haar altijd toe.
Geen droefgeestige oogenblikken had
zij zelfs bijgewoond, wantmoeder
en Blanche, zij hadden elkander zoo
lief gekregen, zij leefden in volmaak
te harmonie en zochten beiden hem
het kruis te verlichten, zoodat hij
er den centenaarslast niet meer van
torschte.
En Tine, in wie haren zanger weder
scheen te herleven Driftig, opvlie
gend gelijk hij, scheen geheel zjjn mu
zikaal genie wedergeboren in hun
kleinkind, want nooit, nooit doortril
den tonen haar zoodanig als nu nooit,
nooit herinnerde haar ooit eenig talent
zóó aan den zoo onverhoedsch over
leden echtgenoot, als dat van Tine
als dat van grootmoeders rechterhand.
„Grootmoeders rechterhandToen
zij die woorden prevelde, zag zij zich
teruggevoerd naar het doopmaal
het laatste gezellige zorgelooze samen
zijn met zoovele vrienden, het jonge
ouderpaar,en haren broeder,den kardi
naal. Deze was in vrede den weg van
alle vleesch gegaan, na persoonlijk
Philip's recht te hebben voorgestaan
om den moederlijken geslachtsnaam
naast die zijns vaders te voeren.
Philip teekende zich dus Day de
Grounouille en zijn dochter kon zich
dus gravin Day de Grounouille onder
schrijven. Want zelfs den grafelijken
titel had Zijn Eminentie aan Philip
doen overgaan, in de hoop dat een
zoon den alouden stam zou doen her
leven.
Die hoop was verijdeld en aanvan
kelijk was de teleurstelling niet gering.
Doch de vrees dat de ramp die den
vader had getroffen, op een zoon zou
kunnen overgaan, had [niet alleen de
teleurstelling verzucht, maar ze allengs
geheel voorbij doen zien, om Tine
dubbel te waardeeren, tienvoud lief
te hebben en het eenige kind alles
toe te voeren wat het hart kon be-
geeren.
Mevrouw Day had zelfs nooit aan
Phillip willen zeggen dat zijn vader
tot zoo nederigen stand had behoord.
Philip verkeerde in de meening dat
hij officier was geweest, juist omdat
hij in een duel met een officier was
gedood. Verwanten of vrienden hadden
hem nooit beter ingelicht. Toen Tine's
bijzondere aanleg voor de eerste maal
ter sprake kwam, vernam hij pas dat
zijn vader een geboren musicus was
geweest, en verschillende instrumen
ten had kunnen bespelen, voor zoover
hij begeleiding noodig had voor een
weergalooze stem.
Nu, Philip was met menig officier
bekend,, die in de kunstenaarswereld
„furore" zou hebben kunnen maken.
Hij vroeg alzoo niet nader, maar be
treurde zijn rampspoed des te dieper,
want, voorheen groot liefhebber van
muziek, zou het talent zijner Tine
hem zoo veel huiselijk genot hebben
verschaft. Hoe treurig, hoe tienvoud
treurig, juist van gehoor beroofd te
zijn I En de arme benijdde den blinde,
om diens voorrecht alles,.alles te kun
nen verstaan.
Tine vergat inmiddels alle verdriete
lijkheden bij haar aardig instrumentje.
Zij was er zoo mede in haar schik
dat zij naar Papa snelde, om er hem
duizende malen voor te bedanken.
Zij werd zoo[ keer op'jkeer verrast
met een onverwachte vervulling van
kort gekoesterde wenschen, dat zij
bijkans niet meer wist, hoe heerlijk
zoodanige verrassingen zijn. Maar zoo
in eens zulk een pleister op de wonde
te ontvangen, was iets zoo nieuw, zoo
weldadig, zoo overstelpend, dat zij
Papa om den hals vloog met liefko
zingen, die deze toeschreef aan eenig
berouw over haar verzet. En daar
dit v.olstrekt niet lag in den onaf-
hankelpken fieren aard zijner Tine,
was hij al even sterk verrast als
zij straks.
't Duurde etterlijke minuten voor
dat de vergissing uitkwam. Mama
kende Grootmama's aardigen inval,
en meende dat deze degelijk aan
spraak had op Tine's erkentelijkheid.
Tevens hoopte zij dat zulk een aar
dig geschenk Tine gunstiger jegens
grootmama zou stemmen, hoewel
deze haar evenzeer als hare ouders,
keer op keer verraste met een aar
digheid.
Tine's gelaat betrok. Zij dankte
Grootmama niet gaarne voor iets,
maar nog minder indien dat iets haar
werkelijk zeer lief was. Toch dweepte
zij vroeger net zoo sterk als mama
met grootmama, maar niet gewoon
weerstreefd te worden, was grootma
ma's verzet tegen haar wensch om
voor zangeres te worden opgeleid,
haar meer en meer tot ergernis. Het
overige had tante Julie bewerkt.
„Ga Grootmama toch hartelijk be
danken, lieve Tine!" ried Blanche,
toen haar tête-ó.-tête met Philip door
hun kind werd verstoord. En toen
papa dit mede aanried en er zelfs
sterk op aandrong, gevoelde Tine
andermaal te moeten gehoorzamen.
„"Wat heeft u mij heerlijk verrast
Grootmama!" beproefde zij opgewekt
te zeggen, toen zij Grootmama's ka
mer binnentrad. Van harte kon zij
het niet omdat het haar teleurstelde
dat papa in de verste verte niet aan
een Zitherharpe had gedacht, ja zelfs
ronduit verklaarde niet vermoed te
hebben dat er zulk een alleraardigst
instrument bestond.
Wordt vervolgd).
Gedrukt bjj DE ERVEN LOOSJES, te Haarlem.
