uaip fin: qi jsSaq Saimuiajs ajjpupaS jaaz uaa uj//
l(-afiK
maq jooa jasSusquBB qftjiapuiq jB.wjai uaa jaAA fiz jbz 'noS
■nipnoq:9A apuBBjsaq ap jgpuo j pniq anus jbq//
„ïbsj jbbj^//
„.091
-aajOTOIJJ JBA9§ 3{{9 Hl JBBtn 'uflZ puaj9}}iqOS }aiU ja*
uajjnz azap f uajBqaq SuinuiAViaAO ap uaSuiiauuuaq jap
jqoBm ap aa najqoaj ajapno aieq uajjnz paqqaiz uftz ubb
puaMaS jBBjjja ubb nftz aaMj aip jbbot fjaqaz jaaz
'niBBnagaBBno si jajj UBsqsiOTuo fiz si nop *jbz nftz
ooz jip jsp }in jbbu j3aa ja jaiz ;aq na 'si pusq ap
ubb sSijsuja sjai na ja s[B jbbj\j mapnoqaq ap|i.vs qooj
afjaiqdog ufiz ftq }Bp jaAO sooq uajjB ja naiBAA ft^j
lauiBca agipao# anftz do ftq apiai
Smjfij jaq nj -sinq jbbu ftm jqoBjq oioq 'peq iqoBpaS
nam nap jaStpaods najsnS ap uaqqoijjaA qftjjnnpjjq//
uaqmos nijgnBj^ apjBBqjaq
„'naSuBAjno qiidapjads naa jjaaq jBqjqonj aip 'bju///
•pftl[B jooa naaMpjaA na „jjjaaq
'mosjqoajj// :8mjasjo[d pgnaf ap aiqeaui 'jsaijjaA pjnpaS
jBBq ajsjBBj na; Snijapnaqaq ajqoajs naa bo aip 'auaa
sjb 'uagnp ejjB uba uajspuqasaSno nap do 'napaq qsirif
naan ubbS najjiM naioBs afpma majq naa Son
na uajaaqmo naAa Sou qoo; aip 'napnaiJA jaad naa sjbooz
'piaqoBjB qfijapiBq naa an 'jaiu napiaqos japnaqja
uba piaqSipSnat apuftnnapno qjajs jbboi 'auapnoqaS
apnBBjs pjaAvaS na jqasjjj jam 'anftz ua ajsjaAQ op nn
napnoz naAaijag JBBd naa sjb jam ng -pjaaqagaoj paq
Sdj nap maq na jaij qaajs nap ui ajsiaAQ Hap qqq
-naSoo }ip do aip 'sbaa pSnaf ap }aq }Bp jqoep qi jsapj
•namoqdo naisj paq naajja sajjs jooa naq ua pjaaqaSaop
paq Snj nftz nnq 'pnajapaAo joj nnq ubb Suijasjojd:
§9
sbm pftyaaj nftz apAinoj} uboi uapiBufaq uaa jam fiz
}Bp uajaA\aS siamrai jaq pnq ft2 majBd a} saajA uba
jaoAaS SipjBBnaSia naa uaiz aj gnjaj aqaiz nap naSuBj
-J9A JBBq ubb qaiz uoSaq SimaqajjiMUo 'qooj jbbot
jajsSaajdjaA ap uba Snijaapapam aqfijaAinojjjaA jap
uaraoq qnjpui nap japno jain apjm bsj qaop JBBq qoo}
ftz ajqiajaq 'nanaqajaq aj qa.idsoS }ip uba uoSjoaoS
aqftjaSoin ap sbai }bbjs ui join pjojjsjoa na apjapnsq
'naAajpaS jonijsui JBBq uba jqoBjq ajsnMoqno ap joop
SipnoAuaa nn ftz jaMooq ng "apazdo bsj jooa jjaz ftz
}Bp 'jftqjno apaaM} jaq ftq Snjaj dojaiq otbm>( fig
•°UOjpdo JBBq UBB pj8AA
-aS jam qoiz 'sbm snnqj ftq naaSjaq jam sbaa jsaa.w
-a§ ftq naaSjaq naqossnj SniqftjaSjaA ap sjb 'SqqoBin
aj JBBq ubot naqaiz 'napnaAaoqaqdjnq uap jam napftj
-apara uba jaoAaS jBBq pja.vi 'naSjom nazap do sjbooz
'naqqijquaSoo ajaqna do sjqoajg 'jojjaq SniSajdjaA
anftz jaAOOz jooa 'Sninaqaj JBBq jooa jaaM gftjajiaj
maq ftz Saajq joopjaiq 'sjamini iqnjaSno jip jaAO
SmnaopjOA amiaqaS naa qooj jooqas jaiznaABjs JBBq
uba ajsuanniq jaq ni jbbot .'SinBpooz sjb jam snp JBBq
jaads ajjaojaq uba jbahbb ai(j "uaOToqdo jjsq jnaq ui
ajsjaAO nap do }qonzjaAftS;niaAV naa qoo; ftz apjaoAaS
'sbaa jBBp qftjaqjaAA °sp ap uaoj jbbj\j qiaj apuBBjs
-ubb jaq uba Snijaapapam ap bu jjoq jqOBpaS ftz psq
oog -psq nadajSaq 'qftjaMnq nftz jam jajsaam najsq
uba Snijaopaq ap paoS jaaz 'Sinnizdjaqos .lajsftq jain
jaAiaoq 'ftz jap Son otbaijj ftqjaijj "ua}Bq aj JBBq mo
SijiBqpaoS aj ua nazaM aj qosjaojBf MHOJAam aSuot ajBq
do mo jajqnjBq uba qftjajqoojsjjBq Siuiom aj sbm ftg
•Subj jain qooj apjnnp qftjaMnq jip JaAO hjooj uba
SnijjaAvdo ajsjaa ap ibbj^ 'najjBAaS Sijsbj uapjOAv aj
snaAaj sap napaqSipjBBMjapaM ap joop japnoz puooMaS
Zi
68
hinderde haar natuurlijk; maar zij had volstrekt nog;
geen vermoeden van de verhouding, die tusschen haar
echtgenoot en de huishoudster bestond. Zij gevoelde-
zich dan ook niet beleedigd, hoewel eenigszins achter-
uitgeschoven.
De juffrouw was aan haar onlangs door den Overste
voorgesteld als zijne trouwe, welbeproefde huiszorg-
//En," had hij er toen bijgevoegd, //zij zal ook voor jon
een trouwe vriendin en een steun worden, mijn lieve
ling."
De moederlijke, maar toch eerbiedige toon waarop,
de huishoudster hare nieuwe meesteres had ontvangen,,
en haar vriendelijk in alles tegemoet kwam, had bij
Isa een aangenamen indruk achtergelaten. Er lag iets.
kalms in de gedachte, dat deze reeds bejaarde vrouw,
die den Overste ruim twintig jaren lang trouw had.
gediend, onder haar dak zou blijven wonen.
Hoe zeer zij haren heer en meester genegen was,
hiervan ontving Isa een vernieuwd bewijs op zekeren*
dag hoewel ook hierdoor haar wantrouwen nog
niet werd opgewekt. Zij was in de kamer voor de-
slaapkamer van den Overste, toen zij daargekomen
was om haar eerste vraag naar den toestand van haar
echtgenoot te doen, tegen de huishoudster aangeloo-
pen. Juist toen zij voor de slaapkamerdeur stond, werd
deze geopend en met een beschreid gelaat en van ont
roering waggelende, kwam Sophie eruit en viel op den.
eersten, den besten stoel neer.
»Hoe is het?" vroeg Isa, verbleekende.
//O beter GoddankDe Overste mocht van morgen-
voor het eerst even zijn bed verlaten. Maar 0
mevrouw ik kon het bijna niet aanzien zoo vreese-
lijk als hij veranderd is!"
69
Isa rilde. Hare laatste herinnering van hem was
een blauw, gezwollen gelaat, een vertrokken mond,
starende oogen en krampachtig verstijfde leden.
//Hij zal wel weer op zijn verhaal komen," zeide
zij, met een teederen blik in de oogen, die de herin
nering aan den knappen officier, die hare liefde ge
wonnen had, in haar opwekte.
„O maar hem nu zoo te moeten zien! Vroeger
nam hij eiken morgen zijn bad in water waarin de
stukjes ijs moesten drijven; dan kleedde hij zich één,
twee, drie aan en dan de straat op, om zijn ochtend
wandeling te gaan doen. Nu, zit hij op den rand van
zijn bed een bibberende grijsaard, en waschtzich
met warm water; en met de spons scharrelt hij zoo
wat met de linkerhand. De rechter is verlamd!"
Juffrouw Sophie had onder het praten opgehouden
te schreien en zag nu de jonge vrouw onderzoekend
aan. Eva had in haar brief over 't geheel deze huis
houdster goed beoordeeld; maar toch één trek van
haar karakter had zij over 't hoofd gezien; namelijk
een soort van onbewuste geslepenheid, die uit den
nood geboren was en die haar diende als een ver
dedigingsmiddel tegen den heerschzuchtigen Overste;
buiten die eigenaardige verhouding met hem, kwam
deze sluwheid ook nooit tot haar recht Maar thans
gebood zij haar, als instinctmatig, te peilen hoe diep
de liefde van hare jonge mededingster voor hem ge
worteld was. Hoeveel zou die kunnen, dulden O
het zou nu zoo duidelijk aan den dag komen dat hare
eigene liefde niet alleen ouder, maar ook veel sterker
en volhardender was. Noch de hulpeloosheid, noch de
ziekte van den ouden man zouden in staat zijn de
hondentrouwe genegenheid voor haren meester te doen
