uoa si fijj 'pSipjooAiuaSogiaA gpiOM jaaiQ loop figjB&
ansa ap jbbm ufiz gsnjoS guoigmoioiq nam acq qooj,
'AAHOJA na ubui uaqossn; uossiuogmqioA
apjoogiooaSuo uba ufiz gsoa«a8 aSingaS qfijaqiaM qoo
na 'jooa gqoijaSdo napiaM qfqaqnoidsioo aip 'nainni
azap uoqossng naiaigiBAvq aj ui amioia aufiz joop pSBBj*
-aSgin gjaaq gain gogpoou gaq Mogag gap nadoq a; si
pjj "pJ39qa2°nia; ufiz pfig i(saggasioraapBjq// go; fiM jo
naqqaq uba gaaA 'firn gqnnp ia gaq gaoin asp naqqaq nam
-ouaS pz qaigui JBsq ga»» na paoS iBsp usj sgy "piap
-giqosaS na uaSuuqaq Mnaiu 'gqBBraaSuooqos StpgnASioz
sapB si uappuq uapagaS piaqSigqooA loop naintn ap
JBBA» na naSnsAiaA 'gfigs uapjgaz nap ni aiapus joop
Sipoou ooz na 'paagqaq AAnain 'gdsuqaëdo napioA» 'ufiz
uaraouaSqfigaSom niagq ooz aip 'sgaqnara ag "uaSugsaSdo
piaiA smid naa uba saiBuuira ap iooa qfijaquoidsio»
gup 'gfigsgadmag naqosqaiirg nap ui afgA\noqaS Sigqongq
naa si gajj iBAg -uaizaS snaa gaM uaofgiABd gup at
qajj "uaSuaiqiaAO nagsg gjaaq uiaiiag-aiAnaouBm gaq uba
sgqoai 'qosoquauuap gaq ibbu ua gjaaq gqooqaS uapagaS
naiBf aSiuaa Mogag gep ((noggiABd saggasiomapBj^// ni
naman qaigni iBBq gaora fig -naggazaSjaA maq gaz ssg
•gsz uaSsiA
-UBB gsnaip nap gin Sugsguo 'ragqop ufiz uba uaSugjp
-HBB Sigsuia gaq uba aSgoAaSuag 'bujbbp fiq gBp atgBBid
naa gdoog jg -fiq afqoBgraigS SigsaaSjaoip naa gam ia
'gqaaads jOAOiaiq fiq sjb 'fiq gSaoA ,,'ufiz gaaq nagsgBBg nap
iooa nBp gsz gBQ// -uamau naggnz ag Suiuaqai aufiz iooa
saiAnaonsm gap Suipgag ap jaraoz uapuBBgsuBB nap ni 'fiq
spaags Son ia gjftgq fijj -uapnoqgoA nnq uaiBf gBjuue naa
Son gaq 'gjaaq uaSuiuaopuBBspaomaS aSiAaq uaaS na
si SigqoiziooA fiq sgs 'fiq gap 'piBBjqiaA qoo unp gjaaq
jagqop ap ido laara 8sp naqga gam gdsnq agsiaAQ act
1ST
sgqoags jbS uaSaguaiBBp fig 'tnBBzqBBids qfigiBBM piaAV
na gaogs iBBq fiq japnn SiuiaM uaa Sou jooqos fijj
•pSipagaS psq uaqossagj auapiaqosiaA fiq na
SBM pnOAB nap do jagng gaaA spaai gaq josgs Snimraags
auaa ui maq nagqoBiq naSoo aMnsgq 'apuaiBgs agiaA ap
ni SrpaoraiBBMZ 'aisq na noz apuBBSiapuo jap paogS
nap ni gBBgaS s(bsj ibbui 'pBBiS nagqoig naa ni jbbiu
Sou maq apgaizaq <(qoung« uba gsaaS ag 'piapuoMaq
na pnaqja Snsg spaai piaqnooqos JBBq psq fiq f naggiz
ubbS aljgaogsning 8bb[ naa do maq gsBBn qsjA gunpuBra
-raoa nap uba mhoja ap sbm puoAS nazap do jbbjy
•naggags ag jaoid
ap do nassinnaq-saraBp janfiz siainamBq zap pgnpaS gaq
jo naSuBq ag qusquoog ap jbao sgaqniMuaisSis ap ni
safgiajjnf ap fiq gam nfiz ag napajAag mo piaqqfigaqBzpoon
ap uba maq napSingjaAO 'psq uagsgiaA figisd naa pnOAB
uaSiJOA nap fiq dojBBAv azfiM ap guajgmo apiaaqiaA piaq
-jaqazuo aqfigufid ui SsppimiooA uaa nap jaara fiq gBp
'agqesra aip dsqosnaquoip gog SuiSiau uaioqaSuBB auaa
fiq pSaoAaS 'nanfiqos paap qfigaqoBgaq jgaz uba ftjaqBin
•joq aqga aip 'jnnSg aqftgnaizuBBUO augagq uaa uba jasaq
gajj -uogBS gaq ui samsp ap uba pusgsjB naa do Suaigs
qoiz fiq pgaiq subbSjooq -pBq naAaiqosaS BAjg anfiz ubb
jaijq nap ni araqog laAOiBBM siBuiapuoMaq jap sqaai
ap ni agsgBBgjaggn ap sbm fijj UBsq apuatpaq uigSuB^
•UBBSaS japuo nfiz
noz gaaqsS uoz ap gog 'ubbjs ag ni sinq jbbh pud uada
'aSipuBZ gaq mo 'fiz apiaz 'uagqoBM apgiM fig •uapnig ap
aapuo naiaiaigjo apnaquxjp qannd ua apuagaqquq ap fiq
afqigquaSoo naa 'qosoq gaq ui gadraag iBBq jbbu Ssm do
'fiz gsz nn ua f piooMgusaq uaAagjq anfiz 'uazagaS maq
jooa naguBinoo ap bsj psq aguooMaS naraouaSuBB pftg
nagsgBBg nap ni ap suaSgoA jgog "naqqojgaS Snjag Ssoja
tSI
130
geen voorrecht zijn, in dezen zijn vader te leeren
kennen. Met het karakter, de veelzijdige gaven en de
werkkracht van een Örner, komt men wel vooruit
in de wereld, ook zonder een papa. De verklaring
van zijn verlangen om achter de waarheid te komen
zal dus wel gezocht moeten worden in zijne neiging
voor eerlijkheid in alle dingen, voor licht en harmonie.
Alles wat duister is en onklaar haat hijen misschien
is om die reden de donkere onzekerheid hem tot
eene kwelling van geest en hart. Ook is het niet
ondenkbaar dat zijne bekende eigenzinnigheid zich
geprikkeld gevoelt om zich met die van een ander
te meten en ten slotte de overwinning te behalen.
Één punt is althans zekertot den staf der gewone
aanbidders van Isa behoort hij nieten onwillekeurig
maak ik mij over die twee menschen vaak bezorgd.
Weet je waar ik mij over verwonderen moet? Alle
heeren, die met Isa in aanraking komen veinzen een
voudig niet te weten dat zij een getrouwde vrouw is
uit hunne houding tegenover haar blijkt dit ten dui
delijkste. Nu is dit wel ten deele haar schuld, maar
over het algemeen schijnt het alsof niemand haar
huwelijk in ernst opvat.
Zeker, zij is een prachtige, mooie vrouw en het is
algemeen bekend dat de Overste op hun trouwdag een
testament gemaakt heeft ten voordeele zijner echtge-
noote. De jongere officieren van het regiment gelijken
heusch bijzonder veel op schooljongens, die jaloersch
zijn en bang om te laat te komen bij den algemeenen
appelenoogst en hun deel niet te zullen krijgen; die
daarom maar vooruit met hunne stokken de appels
zouden willen afslaan, eer zij rijp zijn.
Naar menschelijke berekening is die tijd nog ver af.
135
enkele korte antwoorden en ten laatste kwam hij tot
het besef dat zij niet meer dan met een half oor naar
hem luisterde, terwijl haar oog de plek zocht waar
Orner, vlak tegenover Böhme, op een kleinen afstand
gezeten was.
//Die Örner, een vreemde snuiter!"
Zij keerde haar hoofd niet naar zijn kant.
»De man is niet goed! Een eerzuchtige drommel
//Weet u meer van hem, luitenant?"
//Hm! Nu bepaald weet niemand iets van hem.
Neen niemand weet iets anders dan dat hij een goedo
werk-ezel is, een vervelende, domme werk-ezel."
//Dat zijn hoogst interessante ophelderingen. U kunt
ze gerust voor later, als u zijne geschiedenis gaat schrij
ven, bewaren. Ik stel er hoegenaamd geen belang in."
En hiermede eindigde hun gesprek. Trouwens rondom
hun tafeltje werd het overal stil, daar allen met groote
belangstelling begonnen te luisteren naar een twist
dien Örner en Böhme samen hadden.
Het was volstrekt niet vreemd dat deze twee heeren,
beide officiers die hunne eigenaardige opvattingen koes
terden en deze streng volhielden, met elkander in bot
sing geraakten. Maar van avond gold hun verschil
van meening en onderwerp, dat allen intresseerde.
Buitendien waren zij beide zeer welsprekend, al liet
Örner aau zijn talent als redenaar slechts weinig den
vrijen loop terwijl Böhme bij de minste aanleiding
zijn woordenvloed liet stroomen. Zij sleepten hun ge
hoor onwillekeurig meê. Bijna iedereen in den kring
wist dat Böhme in den krijgstdienst getreden was met
het oog op de overleveringen zijner familie, waarvan
de mannelijke leden, voor zoo ver hun spoor te ver
volgen was, vader op zoon, altijd soldaat geweest waren
