Sunajqsuojq SipjBBuaSia a33 uapuuoA uappauaunap
ap ua sora pq 'sppoMuioooq ap uajjiz 'uajBM ppsjd
-aS uatnooqaunap aflooq ap japno naofjiABd pq uba
spuBpjB uapajqos apqua do aip 'aapqnaraumj apjap
-]iqosa°}qoi[ daojfl ap uba quaq aaaa do SuiS amioja
-aj\[ "uajpz a} japa pq ui az mo uaqsj uaflora ubb
-suaa jam ja paq BpSsj^ afjpmaq aAaig j qfijmnpu
uamao|q ajBq pjq uaqnq jbbu japaM uao:) dap
na uazfids aflunaq ap uba ubb spi sqftjaAAtiBa ajqasj
fiz I33M qoo puoAB uazap 'rifvj -pz jdaipjaA uajqasp
-aSajeq ui pftjp asp fiz pp '[3M. uaaqos pq pjooM
uaa§ Bufiq qajds ua jaqmos pfij|u fiz bbav smqaj pjaAi
pmaouag samap apa uba apqftjoojA ap 'sb'aa daqos
-jazaS ui fiz s[8 'Mopg AinojAajq lap 'uaSSaz uajooq
paq fig 'sajapaam aSuof aisq do qqq uaqosutnqos
uaa pfij joj pftj uba fiz dram ]apj ap uba uaqqap pq
japuo ua paajafl jadnos poi[ uaa fiz ajpz Snj^'i'Snaa^
pBjnapaj pq ui safsiara ap ftq qaozaq mvi{ uba pint
qoo SipBAao} apjaaq 'uamoqaS apaui bbm MUOiAatu
axaq pra uqoqqoojs jin aip 'jaiuaraaq ap 'spSajq
•ni sinq pq fiz pejj SniSinqpjooq ajqoq auaa
au ua f ShpnoAuaa fiz appjooAipa <('jqoBjqa§ uaaq jaiq
jnn naAaz uio uafljom aqja jp.iOA\ Bqossg iqajy//
<('uai[azaSiaA uaflora
n firn psg 'piaqpnjaSuo aufiz pap qj// :apuaqajds
jajqoBz nu 'appz ua jbao bsj joj qoiz ajqnq jan.iQ
•do ;8BA|B dtuBJf pq
jbbu SaM nap ajdsp ua pjaaqaflmo qoiz psq amqog
I((j uajaapoddBj apiaAO n9P 1BP IT popj//
<("5qoBui uftra ut uacDoqpA Bqosag ap qaq qi >- q/i
,/ubbIo uapj a; uaapa sqosag iqBjy pen n pnjafl piu
pq jpuiA ftjj 'uapazaSaaA aj uajaojfijpuajqoo ap do
ti xqooziaA ftra qjaaq apjaAQ Bp 'Mopg AAnojAajq//
6'PT
152
nader. Maar ziende, dat Vanglin volkomen nuchter
was en uit de houding en de gezichten der anderen
afleidende, dat hij reeds van tevoren het onderwerp
van hun gesprek was geweest, zeide hij kortaf en op
zijn uitdagenden toon:
//Wat bedoel je daarmee?"
Voorzeker, hij had die plagerij eenvoudig met een
schouderophalen, of met een wederkeerig schertsend
woord kunnen beantwoorden en het daarbij laten.
Maar op dezen avond was zijne stemming hier niet
naar.
//Nu wat meende je zeg herhaalde hijtoen
Vanglin, die niet weinig verlegen met de zaak werd,
de anderen door teekenen tot het aanvaa^len van den
strijd poogde op te wekken. Hij was boos op Örner;
maar toch had hij er reeds geduchten spijt over, zich
door zijne kleinzielige jaloerschheid te hebben laten
verleiden om twist met dien, in den grond goeden
kameraad te gaan zoeken. Maar het woord was gezegd
en nu moest hij erbij blijven.
//Wij verkiezen dit niet langer te dulden. Ben je
behekst, man? Zij zij is immers de vrouw van je
chef! Laat ons, om te beginnen, de zaak uit dat oog
punt beschouwen."
Örner was zoo bleek geworden als zijn door de zon
gebruind gelaat dit worden kon.
Waarin in welk opzicht heb ik mij tegenover
mijn chef en zijne vrouw vergeten?"
//Zoek je niet langs een omweg er uit te redden.
Wil je ontkennen, dat je door onbehoorlijke gedachten
bezield wordt voor voor de echtgenoote van den
commandant?"
Hé zooveel samenhangende woorden, zonder
uaujo auiBBp 'auiqog prag •naman
ppqosjB pq ftq pnaq ap uajaaq apiaq jbS bsj
•qaq pq ftq pudjazaiq pq
uba uiflaq ubb iqoBAA ap qoq ufiz ui pjaiq puoq
-Sugpq uaa praM pfljozaf? pfiqBBmpnoAB nap iooa ja
pp 'saaAiaq 'Saapdo uaapjooqos uap xm aip 'qooi ap
uauftpjofl uaqnx apuajappajj na sjapuaA uado pra
qosoq pq ui uappim jBap Sbj afjMnoqaS apiAA pjj
•paora uazaM uara jbbaa nu nam sba\ Stpaodg
•uaqinj aj uaraaojq aisq ubb Mnamdo 'sbaa fiz sp
•uaSajjaA 'ooflaq bsj aaara 'ubab ajqoBjmijS jaujQ
<(-uara
-aou 'jqiqosafl uapoqsuaip ua uarapuiq jooa 'afpsid
uaa pq noz uqSuBy 'uapnoqdo aparajaiq qfijapuia
qooj sno pag j uaqoBuara aAaij auftra 'jbbui 'jBBjq//
„•psSaq poj
ajBqppjaquo auaa uara pp 'uaraoqjooA aj rao uauuaq
-J8A uapaqflipnaprao ap ua uaspsjd puspaoj uap uba
ajflooq ap do paofl pjaa qoiz jaora uapq 'uaajq//
ltl Sii|iqosjaAU° pin pp sj//
(<(:MnoiAam 'apjaijafl uap uba
rap una jaqaz qaopaq n jbbuj 'apjaq lap jflaz q//
<(qjBjpaq SipjBBpaajM sraos jpjOM 'apjaq Jap jqoBra ap
ubb uaAaÜjaAO pnoqaqjooA japuoz qoiz pq pmp//
ftz apiaz appsj uaj, -qfijuooAAaS UBp jaqaajq 'juxj uaa
ua uajopaS uaraaojq aJBq rao uapusq aptaq 'jm uaq
jooa pad ajjaras pq do 'pjooq uaSoqaS pra 'daij bsj
•qoo SaaMz jaujo ua pjoOAAjua uaaS dojaiq jb§ fig
•apuapqjaq sqajp uba SutuarajaA aufiz suaa §ou 'fiq
aptaz (/uapAjaA aj juiSaq A\ojag AinojAara pq pp saajA
qiuapnj uapj jbbui nu d.iaMjapuo pp suo peg//
•uaSjOAjaA aj Sbaa jBBq rao ajqBBUi qinjqafl 'puuoAafl
uaqqBj uapnoqafldo ap joop 'Suiuado ap uba pint aip
8tl
145
nen was. In kleinigheden, maar ook waar vraagstukken
van algemeen belang in behandeling werden genomen,
ging hij daarop zoo diep mogelijk in. Weinigen begre
pen dat hierachter een drang naar iets groots, eene
eigenaardige kracht verborgen lag. De meesten plaagden
hem gaarne met die neiging en hij was er hun dankbaar
voor. Immers juist door de groote hilariteit der anderen
werd hij vaak opmerkzaam gemaakt, dat er een dergelijke
kwestie bestond. Zulk een schertsend gezegde werd door
hem dan met allen ernst in behandeling genomen.
Zoo ging het ook nu. Böhme begreep dat Örner wel
weder zou gaan doordraven op dat onderwerp waar
over hij en Isa geschertst hadden en dit was onder
de thans bestaande omstandigheden een gevaarlijk
onderwerp bovendien. Terwijl hij op een middel zon
om het gevaar af te leiden, hernam Örner
//Sommigen beweren, dat men met de uitingen der
zinnelijke liefde behoort zuinig te zijn en dat deze tot
een redding in den nood moeten worden bespaard.
Maar dat begrijp ik niet."
»0 maar, wat weet jij nu van de liefde? Blinden
moesten niet over kleuren willen meepraten,"
Er volgde een kleine pauze in het gesprek. Isa scheen
-er geen belang meer in te stellen. Zij genoot van
den geur harer boschviooltjes, waartusschen zij 't bene
dengedeelte van haar gelaat verschool en Örner keek
strak voor zich uit den heuvel op.
//Laat mij persoonlijk buiten de rekening," zeide
hij ten laatste bedaard.
//Ja en voor mijn part, het geheeie punt in
kwestie."
Maar Ómer, die deze tamelijk afwijzende woorden
voorbijzag, sprak rustig door.
