jtnjooA p{3j3A\ ap m pus aip 'utuu °uo( Sou uaa sbaa
Jajsaatujuaj a(j -ubbS afsiatn uftz jbbu 'jaSuip
-apatu aqft|japutq tuaq jooa qoo} jbbui aqftjtBBAaS
-uo auiajq uaa 'jasSuaquBB 8ijsb[ pp japuoz cao
aacuau uoq SuippiUBB ap jntJBBp ftq ppooz 'uatuoq
noz smq5 uaSuof nap jacn spftjftq jatu buubjj pp
pjajsaoqaS dooq ap aqtjs ui puq ftjj -jBBqjqoiz jojj
-aq pajaS uftjz "uaddtqs 0} ut ja cao paajaS JBBqqfjjq
taood ap azap pBj") pint !sbav uaSapS japaacu
-paj uap uba sinq pq uijbbm Sooqut psjjs ap 'puuq
ap ubb afdaBuq pq pca buubjj uao) jaap ap jooa
spaaj paop afSinjfu aqfqjats pjj -uaAfijq naSotn |bz
BCUBia aStptaoqaoj auftz ftq SaB[ ooz qoo ftq, pp
pjoojaq uaAg si pq ua aaSuajq aj joop jBBp uaSsp
-paaj ap cao uaaq .taaAi ja ftq psS njj -apaca sjftAAjtp
uaSuof uap ftq jtnaau 'uaqaozaq a) puuq auftz tno
qpftj uaaqjBBp Bdad s(uaAg autajq sp ua jb pup ap
uba |ftui auaa sqaajputo tSi[ paoëpuB[ pjj 'uauoAi
japaotujaip apuBBpuBB jaufiz sjapno ap jbbm spsjd
-uaqnq ap uba cubbu ap si (1BSBqpB|g// -pap uajqoBAA
a) JBBq aip 'puujsuaSaj uap do ubb[s qqq uaa jBBq
uaop pftq uappB] uap uba pnjuo uap ua pfup uap
jbbu uajaaq Snjaj uapoapaS ajBq uaop uaSuof uap
uba uapjoojA at(j jtqoAAaq 3pjOM pspS spuusjj
•uaqqaj} aStpuja
auftz do afqoB[ Atnap uaa uba spt put uaAg autajq
jSaz '<(qoo (<BSBqpB[g// do ftz uaqqaq pjd {aaAOOg//
■pSnaf ap qotz jjBBtujaA
jatq jaAO psjp ap jbbu uaqoB] qfqootA 'japjaq
uaa puqq uaztnq atp japon uaumj ap pn jbbj\[
■apaapaj uajttq ap ua sjaS
-UBSftqjooA ap do qftpSocu paAOOZ ftqJBBp 'uftz ua||uz
aputa uai uaSap ajeq p} 'paqquq ua ^deBjs 'Jtajq
66P
198
Maar nog nooit was kleine Sven een erger huichelaar
dan op dit oogenblik. Zijne gedachten leven in hem
op met geheel de kracht van een al te sterk gedrukte
veer, die ten laatste uit den band gesprongen is en
met al de opgespaarde kleurenpracht en al de heerlijk
heden uit de schilderdoos van den kunstenaar, die
totnogtoe gedwongen werd alleen grijs in grijs te schil
deren. Zijn hart jubelt in hem, want hij heeft een
dolprettig iets in 't vooruitzichtmaar uiterlijk verraadt
hij er niets van.
Eindelijk hoort hij het verlossende vamen" van den
geestelijke. Hanna's lang dankgebed ja ook dit
is nu ten laatste gebeden en met een ernstigen groet
aan vrienden en kennissen, verlaat zij het kerkgebouw,
den kleinen jongen aan de hand houdende. De lente
lucht is zoo verkwikkend na 't verblijf in de dompige
kerk, dat zelfs de vrome dweepster een zucht van
welbehagen niet kan weerhouden. Misschien is het de
tevredenheid over een vervulden plicht; misschien
ook een geheime gedachte aan den lekkeren maaltijd
die haar thuis wacht hoe dit zij, haar anders tegen
over de wereld zoo stuursch en onvriendelijk gelaat
is waarlijk een tintje helderder geworden.
De kleine houten huizen van de buitenwijk der stad,
staan ongelijk verspreid langs den weg, dien zij te
loopen hebben. Hier en daar staat een venster open
en de tullen gordijnen vladderen in den zoelett lente
wind, die de vensterbanken met de bloeiende potten,
waarachter nu en dan een gemutst hoofd te voorschijn
komt, tot een oranjerie schijnt te willen herscheppen.
Dit hoofd behoort aan een der oudjes, die op haar
leuningstoel bij het raam, met haar geborduurd tafel
kleedje en haar vaas met bloemen voor zich, naait,
aptAA atp uaAg autajq psq tno buubjj uapnjj jtootn
ooz ua 'uaAg sptooz 'sbaa utajq ua Snol jmp atp pptno
uatqosstj\[ 'iuojbbaa uaSSaz aj uapAA uaqqaq noz jatu
j|az-ftq iBAtaoq 'ptaquaSauaS ajqjadaquo. suaAg autajq
uba pouaS „isaaQ aSqtajj// azajj 'uaizaS puq ppaqaëjB
buubjj uba uaqaoq aqfi|a}qoi}s jap uaa ui „ptaqpof)
aSiuaaaijQ// ap uba uoosjad apjap ap uaAg auia^
SjBooz 'afjtnp jiaa uaa uaaqu jbz puuq ajapttB uftz do
'njj j uazaAi qjajs jqonpaS jaM tisp jsaom fipj 'apuBBjs
puuq ajqajisaëjtn auftz do pftqB 'ubiu uassBAjOA uaa
'uooz uftz jatu pjaqazjaA gipoajd cuaq buubjj peq
atp atoon jdabjs jaajj azuo iubav ua^tzdo jaajq
jqoBU na °Bp ftq aap pmaajA §ja ooz qoo a^q fiq Pn0A
uap ug; -po0 uba Boo pif .taAO uBp saapuB afoou qoo
qbjds buubjj ua °oo uaa jbbm sbm qup aoq ctt uaAoq
JBBp sjacumj 'bdcd uba uaqaoquaauajd ap ut uaznaj
aqftI35|5|ijqosjaA aip uba uaa s|b ooz 'uftz aa St°oo-uaa
puq aqospjaA ut qjaas raaq uaAg a«pmo 'saaJA ajljl
-adftjSaq oozuaAa uaa qoo ua 'sba\ Suajas ooz ua pjBq
ooz ftq jBpmo 'apjaoAaS jaaqjB uaqfijadfuoaq jaaz uaa
uaAg auiajq jooajbbaa 'aund jaqnop uaa „jatuaq uap
ut japB^Y azuQ" sbaa pMnoqosaq uaaraagjB aaq Joao
(jasaora ua§BjpjaA
|iA\auattft2 tno uaAg auta|j atp uaSuuajjodo ap jb joop
ua§9a\aq 8utmjajauo aoa 18M qotz lijj aotf uatqossira
uaAfqq aa pusasjB uajjaA uapua||aasasnja8 uaa do stuos
uaaqos fijj JBBm 'SuttucuaasspaomaS apuaquqaSjB 8 na Jas
BnuBjj joop ap uaatnq naSui|BAvpjB azap uba saqB
Jamaq uap ut japB^ ozuo 'poj) jstaa qfijmnaBjq
'adaqos uaSutp apuBqjapB qotz
jooa aup ua 'si puaqaquo Sou cuaq uaaSa^q uba aj83q
uaSuipaasjooA aqfijiaputq auftz a^P 'pntq uaa sjb 'aJBq
-suaSuof aqoa uaa uba patqaS a3q do uaztaj aasSiaqoniq
P61
195
-duif tot zijn Middelaar gekozen, als hij een bijzonder
verzoek aan den Allerhoogste te doen had, of als hij
vreesde diens toorn meer dan anders te hebben opge
wekt. Op deze manier sloot hij een eigenaardig ver
bond, behoudens de door hem goedgekeurde wijzigin
gen, met de voorstelling die men hem had bijgebracht
maar helaas, zonder een greintje terug te winnen van
de kinderlijke vroolijkheid en van het natuurlijk ver
trouwen op anderen, waarvan men hem zoo jammerlijk
had beroofd.
Toch bleef er, ondanks de hulp van het blanke
duifje, nog altijd een duister punt over, waar Sven
geen weg mede wistDe duivel en zijne hel. Bij het
denken hieraan stegen zijne voorstellingen tot zenuw
achtige gejaagdheid en angst om in het donker alleen
te zijn.
En kleine Sven had niemand voor wien hij zijn
hart in vertrouwen kon uitstorten. Zijne jonge moeder,
die hem het leven geschonken had, was bij de geboorte
van haar jongske gestorven en zijn papa ja, hier liet
de redeneeriDg van kleine Sven hem in den steek
zijn verstand was niet groot genoeg om te begrijpen
waarom, maar zijn instinct waarschuwde hem, dat hij
in den omgang met zijn mooien, vriendelijken papa,
erg voorzichtig moest zijn. Vragen hieromtrent aan
Hanna gedaan, waren voor goed door deze afgewimpeld
met de verklaring: Dat Satan hem die booze zucht
naar ophelderingen had ingegeven. Zoo was het ventje
reeds op zeer jongen leeftijd in den doolhef der boven
zinnelijke vraagstukken gestuurd en geheel alleen moest
hij zijn weg door die donkere gangen trachten te vinden.
Zijn mager lichaam, het schrale bleeke gezichtje en
de peinzende oogen getuigden maar al te zeer van dit
