uaflnBApo uaq na uaAfqqdo pooni pnamaiu pp 'nazali?
-aS lap.io Suajp nn japaarapaj ap p«q 'piapSuauutq
pnq iau] muoja apjaa ufiz fiq uaoj am ap ebb najauni
-jaq nanunq noz niaq p.v\ saps jooa saajA naAaipjaAO
PM pM naa ut pb^\ 'jaquop na |ip iaiq sbm sa[[y
•sfipBjBd pnajqoBM naq
pq hba jnap ap jooa pBjp a8ipa[ ap ui uaapt) muoia
aSnof ufiz na japaatupaj ap napnop soq -uaSnajq a;
pp nap JBBn 'qaq pq fiq pood ap joop 'uapjBBd ap
sqsjp apniana} 'mo qaoq nap paaj jaispoq a§uadB[s
3Q *na§BfjaA poBnjauioz napoq nap uba uaMnpBqa3
apSipszjaA AMiBp hba ap na nanioqdo apnoz Stpaods
|ajA uoz-snpnflny ap pp uapoQ Pq ui pq apoBz uaa
apflipnoqjaA paajni pup apuadBjs ap Suqftj pq naoj,
(('naqqaq naSom a; ftm
jooa naaqB paqaS susqip af qi apSuBjjaA Sap nazap
do 'SnqaAsq 'af ai•flmniaiapaoi anfim psq fi///
<(-uapnj nanunq psq sjatnBqdBBp ap hba naa ui fiq pp
'pfljozaS naqqaq jooa pa ja qi noz nBp 'naSSaz na;
-aotn fun pq pBq [jz jJBBq oba flipoBcnnaflia aojj//
„•aora ooz pjaM fqj 'poBjqafl
smq JBBn 'uapapg afsood naa 'maq yaaq buubjj//
"UBspaS jBBq fiq qB[A afjqoizaS Sipuja a} jaaA ufiz pui
na pflsdoonq pq ui jaipfns naa pen afqsd uapaMng
qjBMZ ufiz ui psq fiq Suiuaflazni-sqfqaMnq ap bu naiz
-a§ naqqaq aj jaara piu uaSnof uauiajq nap apjauui
-jaq qoiz Liz iiaoj '}fiAU3Aj|az pnacnoqdo JBBq fiq Snijas
-P{d naa jam 'qjuj^ dau (<'napfiJ sinq jbbu apam sno
pm qooj pom jijj nn naAg aniajq si jbbm jbbp}//
•ayqoBAi naq Suqfu
pq jbbm UBBpajaipdod ajaqnop ap jbbu naoi na
diaiM BnjajqoB naoqos JBBq 'pnBj pq do qimqaS
qaspaaag snag[OA 'jBBd aSuof pq ua sbm pod jsaq
8SS
222
Het rijtuig werd in beweging gebracht en nog lang,
zeer lang, nadat het weg was, tuurde Hanna het
achterna met hare doffe oogen, zonder iets te zien.
//Ik zie den Heer voor mijne oogen. Aan Hem de
eer Hem volg ik."
De maan stond vol aan den hemel en bescheen
den tocht der verloofden naar huis, langs bloeiende
parken, donkere, met bosch begroeide heuvelen en
bruisende beken. Zij zaten dicht naast elkander; het
was alsof deze eerste twist hen nog inniger dan te
voren saam vereenigd had; zij hadden elkander hier
door leeren kennen en waardeeren in een anderen
-zin als dien van gewone verliefde menschen.
Op de achterbank lag kleine Sven heerlijk te slapen,
vermoeid van de stormen, die hij had beleefd op dezen
belangrijken dagdoor het lentekoeltje verfrischt,
dat hem de kostelijke geuren van vlier en meidoorn
toe wuifde, en vriendelijk gesteund door den arm van
het schoolmeisje, dat door de zeldzame schoonheid
van dezen lenteavond in eene droomerige stemming
gebracht, zich in haar eigen gedachten verdiepte.
Marit was //de bruid" geweest.
Er was een aaneenschakeling van feesten en feestjes
geweest in de bruidsdagen. Op den dag van het huwe
lijk schenen de jongelui niet naar huis te kunnen
gaanmaar tegen middernacht fluisterde de overge
lukkige jonge echtgenoot zijn vrouwtje in, dat het nu
wel tijd voor hen werd om stilletjes te verdwijnen.
En nadat Marit nog eens, voor het laatst, hare moe
der had omhelsd, leidde hij haar, langs de achtertrap
naar beneden waar alleen de oude keukenmeid op
-do 'fliyijp jaaz uaa psq ftq naizaS sooq snaa [3m
qoo japBA JBBq pnq fig 'uaiaojA aj do uauBjj ajBq
uappiq guipspjd na uapioMafl qaa|q sbm {ijbj^ jbbj\[
•9nt|[atsjna|at ajapnozfiq naaS tqajjs
-{OA {saotn nazaM ;aq sjbooz pinf sbm pq obb
uimnaAa qoiz pq qoj} na jbao qjjjiaom pin qoiz ,ia
atqBBiu ftq uapM a} jooajbbp uapaj naa japuoz 'uaqqa.w
a{ do japBA nfiz ftq ujoo} uba naSutpisqyn aflnt[as
-pjd aip nooMaS ubb jaaz a{ jb ja puiq pq sbm n sj
•flniflaM
-aq apnafliajp naa pm pnnq anftz ftq jaiqjaA naSSsz
a; 8pi Son qoo; naaqos pnd pq do naAg auiajq ap
nao{ na ftq apjapjnq t<; uaddB|q iSfuq at jo
•aqsJBqqn
aiBBj atqaij ui japaarajuaj nap üba piaqsooq apuajnaras
ap pp 'aSjOAaSna} naayB nu pnq Sniqjatudo apsdafluo
ua apÜBBJAaflno 'auljz jbbj\[ 'apnarajOA pusq jafltAap
naa 'piaqSipnaipspoS aip joop pnnapaS bjbm pq sjb
'pjAafl ufiz jaqfqaqqBmafl AubSuio nnq uoz unp jbbiu
{qtiBniaS naqqaq noz japq ua jaAaq pin JBBq yp 'sbm
paaMafl jaSipnaipspofl ua jamojA fjz sjb 'pp poep
Siqap ftq jos|B 'do BmBtn apuBBpnBB ufiz pt pnaj
-apnoMaq ooz na°oo apojfl ufiz ftq 8ao[s liqJBBp uq
<(-af aiz 'soojappoS at jaaA nfiz B§Bqtp{g do aijpp
"qfqapBp qi daajflaq pp uaAfijq sinqt SipnoAuaa jaom
qi:pjd ap uba spin jbom qfipmnpu {tnoq jg»
napjd a) aam nooj naSit
-jap qfijaqoB[aq ufiz do aftanuBra apno ania[q taq uofl
-aq jbbq j {bmb! jbbjaj ftz tqanp 'SnipiagB oiqosnaMafl
auaa JBBq jooa sbav uaAg auiajp -ufiz najjiM naqqaq
noz jaiq hba jaAaoq paM aiM fiz {Bp 'flja ooz 'fluips
-siMjB ftq uazooqpij na uapqqiq uaa pq sbm snaa do
nu na paaMaS jssd pjooqaA naa uba japora uaa qjnz
8 IS
219
vliegend karakter maar nog nimmer had hij zich
in zijne opgewondenheid zoover vergeten dat hij een
der kinderen geslagen had, of gedreigd had dit te
doen.
//Sven," zeide zij nu op een eigenaardigen toon, die
de jonge Olga aanleiding gaf om onafgewend uit het
raam de straat op te zien, want er dreigde bepaald
een onweer hier binnen te zullen losbarsten //Sven,
wie is de schuld van dit alles? Je hoort het nu zelf
-of ik mijn daareven gestelden eisch kan opgeven. Je
moet nu maar kiezen tusschen Hanna en mij."
Thans was het de beurt van den rentmeester om te
verbleeken.
//Dat meen je niet in ernst, Marit."
//In vollen ernst. Ik ben misschien kinderachtig en
•onervaren in vele dingen, maar in dit geval zie ik
duidelijk wat ik doen moet. Onder hetzelfde dak te
wonen met die akelige oude vrouw; genoodzaakt te
zijn in gedurigen twist met haar te leven neen,
daar zijn mijne krachten niet toereikende voor. Het
zou mij onder zulke omstandigheden niet mogelijk zijn
voor een van ons een genoegelijk tehuis te scheppen,
wat zeg ik zelfs geen dragelijk bestaan."
Olga stopte hare vingers in de ooren; zij had
geen moed om het antwoord van den rentmeester te
faooren uit spreken. Maar toen zij eindelijk zoover
gekomen was haar vingers weg te nemen en voorzich
tig om te zien, was zij met kleine Sven alleen in de
huiskamer. De rentmeester had zijne verloofde mede-
getroond naar zijn schrijfkamer en daar werd hun ge-
-schil verder onder vier oogen behandeld.
Ruim een half uur was er verloopen toen zij eindelijk
weer binnen kwamen. Marit's oogen waren ook nu
