j uaop qi }aora }bay 'g i pin }aq Sbbaa
qi 'uuq qi 'jquaM ftta pp 'pop ajooif? jaq jBBjq
•aaiaaspn Bnuaqupug; uba sip 'uapo§ jap uioo}
nap sjpz q; noz uaiz aj SiqqupS n tuo 'pjsqapung//
•SuiqosuaMjaA uaa
ui pjoouisaS uapjaAi uapjooAA aufiz jbbiu 'ufiz
SjlpAaSuo pm simbS }ip uoz apqqio i tóuipQ «ba
papapd uaAaqjaA uap jooa uauaq aj Soja uap 'uaq
suiz uba qi pp 'fi<? }UB8^ -ao) fira ja jguiMp fig//
•sooppBj fiq apuuajq „jjizaq qi }B/sa
afhuaa pq 'fig juapjjaA fim qiM fi§ 'uooz ufijq//
•uapaoq
-j8a ponjA suaip uu spaaj fiq apjiM sp 'ppqapung
uba ppBca uap uapuaq apuaiappis aufiz uadaj" 8g
-qOBdmBjAj -uaaq qoiz uio qqq uaSiuuizuBBAV aufiq
uaa uadjaiM ua qsjp uspjsM uaSoo s(pnoqpBg
„'UBBpagjB aam ja qaq q[ maSSa] uapuaq s^UBiqiag
ui sinq a\u uba }sraoqao} ap usp pnq fig daqos
-°ui||Bq unq qi pap ooz 'japoop ufiz pra jnug fi§
loBsfjaA :qi jBBjqjaA }ip jbbj\[ jpz uaSaqaq jsunqj,
ua oab}s SsipaS aiu pp 'n jaqazjaA qi// 'SuipoBuica
apuapods pro ppqapung appiooMjuB ,,'uiaiq ultra
sdapsuaa uapoqjSA ua fim ui uaqiaM uapoS ag//
1<(; sbm puaqaquo n apjnaqaS jBBp pq pp 'pasp q£//
appuojBjj
a; uaiapiS pp 'dfijSjaA aSuuaS pq mo qaapioo
-J8A ruaq fiS sp 'uazaA\aS ufiz uauunq puB] pq pn
pBcnpjapuoq spaaj {bay puq fijj ,;uanuBqiaA uapaj
aSipjBBMspiu uaa mo jmjg ua uaizpo uapjOM Suij
-aspjd jaaM nu uauapiiqg ap mojBBp uapom ug//
<(*UBBpfiq suo uapom fiz fuamraap a; apuuS
uazuo ua} uapoS ap }qi!BzpoouaS qi uaq thoibbq//
j sinq suo uba posm ap ua pmoqaoj ap jooa sp n jooa.
SQI
„rippqossuaiM jooq j iraaiq ua}s;8 pucpdoap uijbb^"
P™f
ufiz in uajpjsjaq a} apjo ua pm ppA\s§ pm mo
pppim uaa uaSuqppa ap uba 'azfiM aSiyaq ufiz da
pnoqpBg ajqosp qfipppsqjafj maAaipaq juuo Joop
'pjaa pq jooa }aiu 'AUiaiu do uapMiuS aqfipsaaJA ap
J3AO si qpA pq uapuoMaSdo aoq paAi fig mapnoq
-aS pjaAV uaSuippjooq ap pra Suiuoq uap uba praoq
-uaafiq a§iua[\[ -uajoAaq sbay Bqospraapaj^ a} uaSup
appq azap qi pp 'paM fig *sa]p UBp raaaujaA oog»
raaujaq ua uaAaSjaq uauunq noz apupq aSiuaa
JBBq ppqjBBAA apaqag ap spoajs pp 'daajSaq fig
•SuiuuBdsjaAO a8i}qoBS}jooq uba apjaaq aqBjsaS JBBq
paqaS '}aiu uapjooA\ ajsq quidsiapaM qfijja^m jbbjj
„if™ 4P00P
piaqjaqazuo ag jsajp fim Sag "pspS aiu ubb pq
aiz qi 'pjnaqaS spi si jg jjaara }aiu 'jaam PJM"
./SqiaA Sou uaAaj Suof ufiz ua
raiaqaS suo si usp '}aiu saajA 'muoja amjB ufijq;/'
•aufiz ap ui uapuBq ajBq rauu fijj
qaiz ap joop raaq paaus uoo; ap
qoop 'pjooAi pqua uaa s}qoa[s sbm pg „18q31\T/'
•SijnaqapiAA
-no apqonz fig nfiz pBBpjapm pp fiz ua^qoopj//
(<-paM fiS s|boo* 'ayiioi} si pip ua
'uizaS}qojnq suo UBp 'uaizaS raaq ijaaq puBraaig//
(((j uaSuojpaSui jaiq qoiz ijaaq apraaajA uaaS ug«
<('uaSoo aufira }in qqquaSoo uaaS
raaq pq qp -pppiuo fiz dau (ij pin jaqaz jaag//
<<(jpaaAYaS pjaAYsmig uba sbbq uap uapnq piu sjararai
pSapy siufizjBufira uba uaSup apiaq ap ui 'Bjqaqx»
•paqpui
}qapjaAo paajquajadjnd uaa joop 'Sbbj uaa do 'apjaut
091
156
HOOFDSTUK. XI.
Hoog op zijn groene terp, van verre reeds zicht
baar in het land, lag het hechte, statige Kimswerd.
Wat uitgestrektheid en aanzien betrof verschilde
het aanmerkelijk van de overige, meestal nog uit
hout opgetrokken verblijven der edellingen. Kimswerd
dagteekende reeds uit den tijd toen de Romeinen, als
bondgenooten, den vrijen Friezen de hand boden. Het
was indertijd naar Romeinschen bouwtrant, door Ro-
meinsche slaven, uit groote steenen opgetrokken en
gedurende de eeuwen die voorbij waren gespoed, sinds
het verrees, steeds meer versterkt en vergroot. De
oud-Germaansche hal had echter haar eereplaats be
houden in het uitgestrekte gebouw, dat ook, naar
landsgebruik, omringd was door een hooge omrastering
van scherpgepunte palen. Op eenigen afstand lagen,
langs den oever van een spiegelhelder meer, de hutten
der eigenhoorigen verspreid, wier aantal een groot
dorp in omvang gelijk was. Ook bevonden zich hier
de meer welvarende woningen der vrijen, die zich
onder bescherming hadden gesteld van den eigenaar
der state: Taeke Cammingha, een der aanzienlijkste
edellingen des lands. Aan de tegenovergestelde zijde
werd Kimswerd door welige weidevelden begrensd,
waarin ontelbare madeliefjes hunne sterrenoogen open
den, en paarden van edel ras naast krachtige runderen
graasden. Een smal pad slingerde door de weide waarin
zich, hier en daar, kleine of grootere kringen vertoon
den. Niemand der landbewoners die dit pad volgde
zou het hebben gewaagd ooit op die kringen te treden
157
zij waren daar achtergelaten door de al ven, als zij
op het gras hunne reien dansten.
Wee den vermetele die de sporen hunner tegen
woordigheid uitwischte
Rampen en onheilen bedreigden hem, met de wraak
van Wenda Thekla, de machtige alvenkoningin, de
gebiedster aller lucht- en watergeesten. Onzichtbare
pijlen schoten, op haar bevel, de alven op hem af, die
zijn vee deden verkwijnen en hem zeiven spoedig den
dood berokkenden.
Thans rustte de avondvrede op het kalme landschap.
Gehuld in haar vlammenden vorstenmantel van kar
mozijn en goud was de zon in de koele golven der
Germaansche zee gezonken. De, uit glans en kleuren
geweven sluier van het avondrood verbleekte. De
sterren kwamen tintelend te voorschijn aan het don
ker azuur van den hemel, bedekt door bloesempracht,
omringd door lenteweelde scheen de aarde slechts te
kunnen droomen van rust en van suizende stilte.
De runderen lagen herkauwend neer, het lange riet
stond onbeweeglijk als was het een lijfwacht van
speren, uitverkoren om het glinsterend watervlak te
beschermen.
Zacht kliefde een visschersschuit, slecht door een
man geroeid^de klare golfjes. Zijn blauwzwart haar,
zonderlinge kleur voor deze landstreek was kort
afgesneden, een dracht die den onvrije kenmerkte.
Een lederen kolder omgaf zijn gestalte, de gespierde,
bruine armen waren naakt, zijne voeten staken in
schoenen van boombast, met leeren riemen vastge
maakt. Met stevige slagen roeide hij naar den wal,
bond zijn bootje aan een overhangenden wilg en sprong
toen aan den oever. Al zijne bewegingen waren vlug,
