anno 3ip 'sjaSfuq aqospioog ap )am pSinaaiaA 'aqjaAA
'apuaqsSfuq nag -apiniOA jqoBinpfiijs aqfquaizuBB naa
spaaj suuqj 'jqjajsjaA ibbC qja aip *)suatp nfiz at jqoBAA
-jfq aqosuaag naa 'joiig uba pbbj do 'nnm 'U9[[9)siaq
a; nspoj^ uba jsnaipaiaa nap najOA\zaS pnq 'piaqpoS
apjaajaA maq joop japuozfiq naa 'apsog oba pjbbaaz
jaq fiq paa najnp naa jam aip 'pnoqpBg -pnnSiaA sbja
najOA a; Snnj spaai naq aqjaAv 'najqosia Stug) jsnaip
-spoS uba piaqfuA ap aip 'nanajsiiqg ap 'uapiooqaq uaq
10) jjaz )ain fiz ooz 'napunajs na ubb naq fiq qoiz
na)0]s uaSnqapjooq ajsaam ap 'jaqosiaaq naMnain nap
üba daaiS uaiazft nap uaSa) qoiz ayaziaA 'pjBqapnng
Suiuoq uba pnsq ajqosz ap ubb pnaMaS 'q(0A apnaAaq
-piaqfiJA jajj apjaminjs SnB|00z spaaj aq[9M 'maiq ap fiz
ap|aqqiM)no 'qosB ap japno apioo]2 Subjooz spaai aip
'uaquoAjuo pfu)s nap jaiq spuBj sap niza8 a)SJ99 jaq
uba piaqpjaapaaA ap paag 'qaojA uaa jo naSaz naa
pnsi paqaS naa jooa ^bba si pjaaqiooA qfqqniuoq
nag; 'jqouaS nfiz uaSoo apnazmp spaojs doiBBM
'ajSooq apnaqosaaaqaq qajjrao nap paqa8 'janaa
do) nap do sjb uaAa| a) na§noA\paS ufiz napjo^
•q[0A )aq fiq pnoA qnBjq
-jaaAA nfiz 'ejqosjaaq JBBp aip ')[8dsaaA\) ap jo 'puBj
)aq do Sao|si9AO 'a)qoqos uaiapaomaS ap ua pooqaS
jBBp aip 'iqoBjpaaM) ap jo sbm )aq jbbui '°tiiia))iqjaA
na piaqpoq apnaSfiMZ ni napnoAaS jbi§ nnq 9)S)bbj
na; uappsq niza" qfqqninoq )aq uba napaqpjaapjaA
aSiyaq ag-naizaSfiqiooA puajqoBuim jo pnaSafaq piaAV
SipiqasiaAno 'naddojq uaop noq jayans jiBq jaoq
jBBq aqjaM 'aSinaa ap 'puBiqjag jbbm 'nooz uajspno
nfiz jooa apjajsaoq fiq aip 'apjaqiooA ap BiiBtuy Sbz
SniJ3))iqjaA apuaSfijs spaajs jajy •nqamaS a8i;qonz
-qosiaaq nfiz ubb napnajaq pnoqpBg naiaqraos nap
66T
aqfuqjOA naa nauag ap jam fiq naoj 'snag -aaziBjso
afhnnnjsuo jap apfiziaAO ap p.bb napusj ap ni ioj
'uaSBAi aj najqoojdoojjs a)S[a)anuaA ap 'qjoA snaip jam
'rao qBBmjaA Siuaa nfiz puojsaq naog -gniuoq naqos
-naag nap 'moo nfiz fiq uaqaoz jsaom sjBBjdpnqos naa
SuqajqorqA na Snijannnq sjb fiq uao) pfij nap jbbj^
napagaA sfuS jaq ni Snjaj naSop najqaapaS anfiz
na uaaq qoiz jooa fiq apjadmom I(j uajsaaS azooq jap
uiSniuoq ap sjb 'pjiAi na pnadapaam 'nooqos 'jap
-nop nap uba najajBj )aq fiq 'pnoAi jaq ni pnoA n qx
jooa najjojjaS n jBBjjsmasqiiq uaaS yaaq raojBB^\//
*na°oo apnajaquoj aaM) no Suoj ajsydsaS djaqos uaa nap
)Bzaq nadBM japuB naaS 'apuBBM fiq jbbu 'aip 'muoja
naa ayqonp 'paojq nnq joop pnapBM 'naqfq annnq
J3A0 pnapaj) 'nadjaAuapno a) q[OA nfiz sum pjaaq
-moojp snaiAi 'apsaajA pnamain aip 'pnoqpn-g Sninog
,jpfij)s nazoo(ai)nn
naa Mnaindo oo)jbb^y "do sjapnoqos ap ap)BBq fijj
..dn8l°[8
-aq si )Baa 'suaa °o^[« -pnaiqoBnim fiz qBids ^'anfira
ap do pjooMjnB pnaopjB naa jqoBMjaA jBBm 'uaqa)s
ua)Bj a) na°BJA fim mo naraoqa§ jaui jaiq naq qj/;
(<!:8{OAa8 pnassnd japnoz 'qajjjaAnaMnojA
jaq jm najapfiMjaA aj qoie 'pSBBrajfij naa sjn nadinjs
a) na||Bq ap joop pnB{ )ip uba hijsjoa jap jaq )°ao^
(jjpnaz iqoijaq n nam )0) najqoBM jaiu fi8 jnng//
■majs jBBq sbaa |OAquB[q jBBm 'jbbai^ -pnap
"U9M pnoqpng )0) qoiz 'jB)Joq fiz SaojA „fitinja^»
•Sntuoq
nap sjb jaaznaAa naiqossim 'apsaajA jaq aip ')snuq
-J8A00) jap namiaqa8 ap ni pfiAAa8ui sbai fiz jsp '8ni8
3iBm ap q|OA jaq fiq aiA\ hba 'nijBmaS opaaAi) s^noqpBg
'uanunjj apjiM jap jsjoa nap hba jajqoop ap 'BjjBray
t6I
198
behooren! Geheel beheerscht door zijn bijgeloof, dat
den grondtoon vormde van zijn karakter, maakte hij
zijn krijgsgevangene, die hem haatte, die hij bijna
leerde vreezen, tot zijn vrouw, zoodra de draken-
schepen der Denen een veilige haven binnenliepen aan
de kust der onstuimige Ostarzee. Thor's hamerteeken
wijdde zijn huwelijk, de band was onverbrekelijk.
Amarra bleef hem verfoeien, hoewel zij haar wrok
niet uitstrekte tot haar stiefzoon, den zevenjarigen Gun-
debald, dien zij met goedheid behandelde tot haar eigen
zoon geboren werd. Een zoon, die Radboud haatte even
als zijn moeder, welke niet ophield hem met afkeer
en minachting te bejegenen. Jaren gingen voorbij, er
scheen geen einde te komen aan zijn ballingschap.
De argwaan, die zijn hart vervulde tegen allen, die
hem omringden, werd steeds grooter, de weinige
zachtere aandoeningen, waarvoor hij nog vatbaar was,
schonk hij geheel aan den zoon uit zijn eerste huwelijk.
Was het een zoenoffer, dat hij hiermede zijn bleeke,
zwijgende, eerste gemalin bracht, over wier gebroken
hart en verwoest leven zich Heia's droeve bodinne
reeds vroegtijdig had ontfermd? Verwaarloosde hij
Gerbrand alleen terwille zijner moeder en ontving
daarom Gundebald steeds een verschoonend woord
voor hetzelfde geringe vergrijp, dat zijn jongsten zoon
een heftige berisping berokkende? De koele verhou
ding, die deze voorkeur en tegenzin tusschen de
opgroeiende broeders deed ontstaan, nam in dezelfde
mate toe als de klove dieper werd, die de ouders
scheidde. Er hadden stormen geloeid in het vorstelijk
hof, die den krans der eendracht onverbiddelijk ont
bladerden, zonder dat zij daarom de kluisters slaakten
welke ook na zijn, eindelijk gevolgde troonsbestijging
195
stad plunderde, aan den oever eener snelvlietende
rivier gelegen, door trotsche bergen omringd, stieten
zij op een wilde horde, mannen met taankleurige ge
zichten, vrouwen met fonkelende, zwarte oogen, wier
vuist brandende pekkransen slingerde, welke de ellen
dige, rieten woningen deden opgaan in vlammen, die, bij
hun woesten aanval, nog niet door het vuur waren
verteerd; roovers die de berooide inwoners het weinige
ontrukten wat de eerste plunderaars hen nog hadden
gelaten. Beide aanvallers raakten handgemeen en in
het scherp, hevig gevecht bleven de Noren overwin
naars, zonk de aanvoeder der Hunnen stervend neer.
Zijn schedel was gekloofd door den bijl, die moordde
in Radboud's vorstelijke hand.
//Mijn kind, Amarrafluisterde de Hunnenvorst
mat, toen sloten zich de bevelende oogen onder den druk
van een hand die machtiger was dan hij. In woeste ver
twijfeling wierp zich zijn dochter over zijn lijk. De kleine
handen, die zij radeloos samenwrong, waren bevlekt met
het bloed van een verslagen vijand, van het mes, dat
in haar gordel stak, leekten nog de roode druppels.
Wild en ordeloos zwierden de zwarte lokken om haar
bleek gelaat. Daar hief zij het hoofd op, een straal
van haar fonkelend oog trof Radboud, die als geboeid
was blijven staan, bij zijn reutelend slachtoffer. Op
eenigen afstand bruiste nog altijd het helsch gewoel
van den slag, de rosse vlammengloed van brandende
woningen wiep zijn spookachtig schijnsel tot op
de plaats waar zij stonden en stak schril af tegen den
somberen avondhemel, waaraan zich donkere wolken
samenpakten. Aarzelend stak hij haar de hand toe. Woest
sloeg zij die terug en zwaaide het vreeselijk wapen
der Hunnen: de zweep met riemen aan wier einde een
