-JoqjaA paajqaqBtn puajapuqS pq gpap 9} sjqoap
uaioo[d auunq ppmo 'qjjpraBuiooA ^ip sb^ -9ujbb8uo
spjaBtn aip §bz 'uapffiaA pBq puBjjapBA nfiz nap
-joo^[ pq ui aip 'pnoqps^ -piiqos uagaipaS iujb
-jaquij nap ubb 'ufiz do ajqfud qoo aip 'jnajq naa
tapjooqaq ja°Bjp ap 80}jbbaa 08 pq jbbu appqosjaA
jnajq ap ubajbbai 'pzrao afuBJj pro mooz ua pjooq
-spq ubb 'japBra uapsanjag uap paajqiaAO epuoq
-bu pq uaSaojp uajp *}ius ua juajq uba uojbaa
azap uapiaqasjapuo aoq qoop 'uapBMsS apjBBq
-poq auunq ui uauaqosjaA uaSuijfijj ua uaSuqppjj
•paajsSuTAopaA s.ppqepunr) sand uba uauoA\(jq
pq p^ pSipoouaS 'uaSuippa jap sjaspudfinij ap ui
uapSaidsiaaM a^ qoiz sjapp tuo 'apuapj poiparaaqos
puapjpM ui |uq jap pap uaa jaiq 'uajmz apjap
-pqosaq qBBUis ubaibu pra 'SiqiiS ap jbao ufiqospoq
uassoi unq uadjaiM spqqBj uaquojqaS uamraBjq
uazuojqpnoS ui 'aposjqaSuBB Soojj uajpjy/AO
pin ooz 'uaiBuaAa uuaiq qoo raaq pnoqps^j apiJAi
•puB[ japai joop °u;8 'uaAinoq pij uaqy a} uaq
-UBjj jap Suiuoq ajqonpaS 'apjBBunaA uaq[OA a|[B fiq
spaaj ap pp 'sBjpd puajapiqos pq jbao daoj a(j
•uajtiui aSooq ap sSubj uaiqfud
uaropq apuajapuijS ua uaaajojpadsM uapqosqutip
uajaApz ua uapno" uapjapiqos sppijqnaqos ap dQ
•ua^ftdB} aasqpoq 'auiBzppz uafuaAaAi aqosaijj jap ps
-SuaiqpooA apjusnuaA paara pq pui qoo jbbui 'qjaAA
-jaisnra SimaiqpaA put spoajs piu uajqfud uapuuzs
8Q 'uanaapaA a; SusSaoj uazap^ uafuA ua uaSuiqapa
nap mo puadoaS uapjaM fiz sp pjapjaA ua poipaA
uajpq aufiz uoibaa puajapiqog 'SutpnioqBU UBp Son
jaam 'appoAaS qaiz fiq }UBAuaApaa8 suaiM 'pnoq
-pB}j uapiaa uap uba paaA\a§ sbm spBjduooM ap qoo
602
212
//Gij ziet er vorstelijk uit, Othilde," sprak hij, niet
zonder eenigen trots.
//Getooid voor mijn lijkmaal," antwoordde zij bitter,
om op zijn dreigenden blik, niet zonder een zweem
van spot, te vervolgen//Vrees niet, mijn houding
zal niemand herinneren aan een offerlam."
Zij had recht; te midden van zoovele schoone, slanke,
blonde vrouwen scheen zij alleen koningin, ofschoon de
onbezorgde uitdrukking van haar gelaat was vervangen
door een trek van diepen weemoed en haar, voorheen
zoo vlugge gang, nu bijna langzaam moest heeten. Of
temperde alleen het zware, statige sleepkleed de
lichtheid harer bewegingen Het was of dit wit,
met hermelijn omzet gewaad, haar nog grooter deed
schijnen dan gewoonlijk, haar een waardigheid ver
leende ver boven hare jaren. De marmerkleur van
haar gelaat werd nog verhoogd door den fijnen, witten
sluier, die, vastgehouden door een krans van maag-
depalm, langs haar voorhoofd plooide en de gulden
lokken, welke anders haar hoofd als met een licht
krans omvlochten, ten deele verborg. Hare fijne trek
ken hadden wel plotseling hun zachten blos
ingeboet. Zij waren gestempeld door een ernst, die
soms overging in strenge vastberadenheid, terwijl de
voorheen zoo schitterende oogen als door een floers
schenen omhuld. Vond dit zijn oorzaak in de vele
tranen, die zij in het geheim hadden vergoten Moest
de witte sluier de roode striemen der nauw geheelde
wond aan haar voorhoofd verbergen, die eens vaders
hand haar sloeg? Een wond, niet onzichtbaar ofschoon
minder diep dan die welke haar hart was toegebracht.
Ormr voerde zijn dochter naar de rechterzijde der
hal, waar, op een verhevenheid, Radboud troonde
ira[o;jï nop 3o[ ug
pttuq J3p Saipfiii rax
J3tuvq nap eusq; japj"
:ubb paippinjq aqos
-pioo^ 'apno pq 'uaratuap agipSnat 'aqossuj uba rooq
uaa jaiq suBqj, 'Suiraroap jBBq do paoput ïip pBq
uaiqossira 'poq sbm pq apojS ap ua puoAB apiq uaa
sbm pjj qaoq jBBra psdaS jaaz 'poiSsq jajqaop
-uooqos apuBBisuBB JBBq psq -UBBpjOApAV appBjuiqS
ua uaSuiSaMaq jaufiz japai apSpA BjjBray uipjoy
•paaa\a§ ubibaa
apjaij uba uaraoojp suaa aip 'pBq joa uaqosuaM aufiz
Muaiudo raaq uapSip[aMjaAO 'uapooz pB[a§ uooqoe
spjqaqj, uaSoo aufiz jfiMJa^ jbbui 'raoojpuajqoBpaS
uapjiM nfiz ubb psrajip qoo qoiz fiq apnjpo ppMaS
PK iuaroooqsjBAip aj pooz 'poomjOA ^ip fiq paAOOZ
'spaop raaq 'aqBBq pj ooz BqSuiramBQ fiq uiojbbaa
uapaj ajapuB uaa Sou JBBp sbaa jo "ipj tjp spaap qoiz
uappy uba saujojj qoo apjauuuaq piaqiapiq [O^
•papjja stppqapunQ 'uoojq s(puB{sauj uaqqnjp
apjiAA uadajs ap do poBUi apëooq jap {ooqrafs pq
'BqouiraraBQ aqasj, 'uaAaqaHdo pjaAA pin 'Suiq Sum
-oq uaSuoA uap uba SuiufiMpiaA aSpqoBpspBBj ap j3ao
aip jonijs ap nao} 'qpA apgipjBBMpoiaA pq pp 'pSjaA
'pnadcpjo puaqBAA 'qijqua°oo uaaS aip 'pnoqpBq uba
ponzjaAfi ap usp japuqq Sou fiz uaiB/y^ -piaqjBBAA
jap ;qoq pq joop puqqjaA uaiqossira 'puqq jaiq qoo
uajBAi paq ua ponzdaaAiQ 'uaposio piaqSipoizjooA
ua piapq 'pfxq uaqoASjoz uazap ui 'pn uadfuSaq
a; japuoz 'uauuiMjaAo fiz uapjiAV uaAfupjoop pjq
•Suipnoq aSipoizrao ufiz apjaaz pq mo uajqBBj 'ua{
-BjdaSaz uaiz uap|ta\ puaAoq aip 'uaSuupdo uapjiM
Suiuaara auunq uajapua aip 'puspjaA ubb uijb 'jaAfi
912
213
Een glinsterend pantser omklemde zijn breede borst,
een donkerblauwe mantel de kleur van Wodan
was met een groote, gouden braktéade, het Noordsche
sieraad, dat de Friezen haatten, vast gemaakt op den
linker schouder. Met vossenvellen belegde treden
leidden naar zijn eenvoudigen troonstoel, die, zonder
eenige versiering, uit wit marmer was gehouwen.
Op elk der zeven treden stond, roerloos als een stand
beeld, met strak, onbeweeglijk gelaat, een Deen van zijn
buitenlandsche, door alle Friezen zonder onderscheid
verfoeide lijfwacht, de lange speer in de vuist, den strijd
bijl aan den gordel. Wapenen waarin zich het licht flik
kerend weerspiegelde, die vonken schoten alsof zij nooit
dof waren geweest en hadden gedropen van bloed.
Diep boog Ormr zich, toen hij tot den troonzetel was
genaderd, voor den koning. Onderzoekend, als aan
schouwde hij haar thans voor het eerst, rustte de blik
van Radboud op Othilde, die, met neergeslagen oogen en
op de borst gekruisde armen, voor hem stond. Deze,
door het gebruik voorgeschreven houding gaf geheel
haar voorkomen iets ongemeen bevalligs; de punt
van een klein, rood schoentje kwam even te voor
schijn onder den hermelijnen rand van haar kleed,
onbeweeglijk rustten de lange, gekrulde wimpers op
de zachte wangen.
//Wees mij welkom!" sprak Radboud eindelijk
overluid, terwijl hij Gundebald aan zijn zijde wenkte
en zijn rechterhand in die van Othilde legde. //De
vorstin van dit land, die zelf nimmer een doch
ter mocht bezitten, ziet reeds met vreugde het
oogenblik tegemoet, dat zij u als zoodanig zal mogen
begroeten; hoewel de dag nog niet aanbrak //en
nooit zal aanbreken ook, maar ik hoop", voegde hij
