(<jpuB|saug uba uoojj uap joi
jiadsiaA SaA\ uap uooz ufira aip 'uaSuajq aj aoj joojs
uaqfqapoop uap tuaq qBB} ap uba uajjaqjuo n ubq
spin ua ;qoBtu ufim ui fiS qftz uep 'jïai ufitu suaSjOA
'si pqsaq pj s^jqaqj, jaauuBM 'sauiojj rasp ug;//
•uadpq fira jbz oqBf ua uajapueq moiBBp
qi pom jjag j jaiqdo pjBBMZ pq japaoiq uaa ua8a}
fiq ppsu 'aajjoij aj jajsnz uaa uapai aapuoz ufiz uaS
-aMaq aj jaam pin noz pnoqpBg qqBBiu qfqaSorauo
siuapnaqaS azap uba SuqBqiaq uaa aqpM 'jraoq Snip
-|oSi3A ap pp 'pfiq st pq 'uaqojMaSuo jaajq pBBras
aiQ "uooz ufim 'puBiqiag uba uaiais |Bz usdejs ap
suaa pp qaq uajoMzaS qi uaip 'uaiooj JBBq pq apflM.
'raaapsip uap pj\[ maaMpiaA soojioods pjoqapuof)
uaoj 'pjooq affiqqoj pq do uaqqiup uoojq ap Bjqaqj,
qjOA pq ap|iM psrauag -siuuda ufim sjqoap jqajqoA
ua uapoq a; qBBiM avu }ubbm fiS 'sBBMp amiy*
iqoBjraqS
uaqfqapBms uaa pm 'fiz apjajsing uaoj 'uauaMpiaA
sbm fiq joopjBBAA 'jnap ap jbbu fiz epiBBp Sueg -uaaq
fiq sbm 'uapioOAipB uoq raaq fiz joo^ qaaqaS pm
Sou qooj maq apuaq fiz 'uaddq ap do qoiz paq fig
„iJBBjs aSsj uaa sp 'pnoS jOApusq
uaa jooA 'uiMaS uba dooq do uapojqpo aj piBBMz
ufiz si pBjs ui uappy uba sauiojj pp 'fiS jubbm
qoop 'uooq ua pBBuaA jooa uauajao qi pz qBBi^
•paa ufim pnoq qi ua uaiOMZaS qaq qi 'mSuiuog//
•pBjaS ufiz sdB(qsuaa piaM qaajq
-spoop 'do fiq Suojds uaqopaS jappn uaa joop sp qooQ
its
Saoip ua uoouBiapAv apoq aufiz ui aABSiajgo JBBq 'appi
-joqdo uiBqui uap fiq ua uibu Suoidsioo uaSioqiaA ufiz
jaam auiajq pq pn aip 'raooijs apaaMj uaa rasu jbbq
•aaz apuaAjoS 'apftM ap jbbu uaS[OAjaA a} SaM ufiz pj
-aq raaq uappsq ua paojA uamajq uap uapraaip qaaq
ap ui uauaap aSpund 'apoiS ap 'suniq ap Sou jaaip
'piaqfiqBu JBBq uj^puBq aiapaaj 'ajqasz pra piBBqsinq
uaSqiaq nap do uapnoq noz puapuraq annA pq fiz
nam jooa 'uauaqosjaA JBBq fiq sb^ dpiooqiaA JBBq
'uipofl aSpqoBiu ap 'Bpaj\[ pujj 'uaddop aj do Bufiq iJBq
JBBq ppiq sdB|qsuaa ua 'uaSmSaMaq jaufiz japai apSjOA
qqq JBBq 'qaaq ap qn japM ajdaqos fijq ((j suaa quup 'ap
-fiqiO» 'PBjaS }ia\jarajBui JBBq ubb uaSuiq uaSoo aufig
(jpSapS pBq uaddq ap do uapjooA\ aiapiq aqpz uaq
aip 'uaABjSaS uaq uaqossn^ joo[q adaip ufiz aip 'puq
ap S8AA JBBj^ -jaam pm uaq uappiaqos uaAjoS aJBq
'jasppq uaaS raaq sbas qaaq ajpms ap 'apfiz JBBq ubb
fiq sbaa apajqas uaa ppq -namBZJOoqaS a} JBBq uap
-jaSiaM pfpp Sou uaddq ap jbbaa 'uaSoo auooqos jap
qqq appizaq ap qsjds (<(;uaquBp n qi |bz aojp
•uaSa; uapusq apiaq maq fiz ajqajp 'jBBAaSspoop puaS
-lajp bu 'piaqSqiaA ua pm uba 'ppqjBBqquup apjaoj
-}uo uba poAaS puaSipjaMjaAO uaa ppj -pjapinjqaS
ppiq uaiaoq uapooj aufiz ui qijqos ap aip 'aqBjsaS
JBBq ui apjaaqSnja^ uaAaj pq qfqapuia pj 'pSipaAaS oq
-qg do uaSoo apojS aJBq uaAajq qfipSaMaquQ <j pjoojpo
psq jnajq unq uaddq aiaq qoo aip 'Suqpzpo ap joop
uaaqy -pSBBAaSSaAi paqaS jajqoa sbm 'qizjad ap suop
Sizbm pq sp 'ajpii uaSuBM ajsq jaSaoiA aqpM 'sojq
ajqoBZ 9q -uamoqjooA ïqapaq Mnsp pra s|b 'uajqiaj
pbbaias JBBq uba tuooz uaa pj uufiq aqpM 'uaqqoj
apuaSuBqsoj SqaM ap spuaAa 'aip paap pnoM pq
uba suiqSjaaM auaojS ap 'pjooqjooA qusjq jasq uaAoq
8tS
244
een zijdeur, die toegang gaf tot een der ruwe trap
pen, het sombere vertrek. Lang was de weg, dien zij
moest afleggen, dien zooveele jeugdige Friezinnen voor
haar hadden betreden, in de suizende morgenkoelte.
Smal was het mospad, door hoog geboomte overwelfd,
dat leidde naar het kleine, diep in het woud verbor
gen meer. Het moest wat de grootte betreft, bijna
een vijver heeten en hief zijn ginsterend spiegelvlak
op, door zilverkleurige berken omkranst, door bronzen,
gelukscheppende beuken overschaduwd. Door hunne
dicht ineengestrengelde takken gleed slechts zelden een
zonnestraal. Eindelijk stond Othilde stil bij den groenen
oever van het zacht gerimpeld watervlak, omzoomd door
een rand van blauwe vergeet-mij-nietjes, overwuifd
door bloeiende rozelaren. Als het fluisteren van een
geheimzinnige geestenstem klonk het zoetvloeiend
lied der heldere golfjes, te midden der diepe, in den
groenen mantel der koele schaduwen rustende stilte.
Met vlugge vingers vlocht Othilde een krans van
de goudgele graanhalmen, bond hen aaneen met den
zilverkleurigen draad en bevestigde er de schitterende
naald aan. Toen knielde zij neer en fluisterde, terwijl
zij den krans in het frissche water liet glijden, zacht
en plechtig:
„Murmelend meer aan Meda geheiligd,
Ruirch mij in 't harte, dat hoogkloppend vraagt:
Wil de godinne der minne mij geven,
Liefde in 't leven, dat lachend mij lolt F
Woelende wateren, ik buig mij en bidde:
«Geef mij genadig en goedig gehoor!"
Bij het uiten der laatste woorden opende zij de
oogen en volgde in gespannen aandacht den krans,
waarmede de golfjes speelden. Wilde de godin haar
245
verhooren, dan moest hij, zonder onder de opper
vlakte van het water te verdwijnen, langzaam afdrij
ven naar het midden der kleine kom de rustige
spiegel van het wiegelend lommer, dat haar omgaf
om daar plotseling weg te zinken. Zij slaakte een
lichte kreet, de krans week af van het midden en
naderde, langzaam doch gewis, den kleinen inham
waaruit de kronkelende beek haar oorsprong nam, die
eindelijk, gedurig breeder wordend en meer stroompjes
tn zich opnemend, als de Reeker voorbij Medemelacha
zou vloeien, om ten laatste hare ruischende golven
te vermengen met de klotsende, bruisende baren der
zilte zee. De kleine beek had een gaping gevormd in
de rozenstruiken, die zich zoover over hare glooiende
oevers bogen als wilden zij voor de wolken een
geheim maken van haar bestaan en de menschen
beletten de glinsterende steentjes te rapen, die de
kristalheldere bedding bedekten. Othilde begroef het
gelaat in de armen, als een goudkleurige sluier vielen
de golvende lokken over haar gansche gestalte. Zij
wilde niets meer zien, niets meer weten. Verder en
verder dreef de krans, de godin versmaadde haar
offer, liefdeloos zou zij door het leven gaan, rampzalig,
vergeten van allen, die zij beminde
Hoelang zij op het mos geknield had wist zij niet,
toen het kraken der takken, die door een zwaar lichaam
werden vaneengereten, en een schril gehuil, schel en
jankend, tot haar doordrong. Met een snerpenden angst
kreet stond zij eensklaps overeind en week wankelend
terug. Slechts weinige schreden verder, aan de over
zijde der smalle beek, verhiel zich een reusachtige
wolf op zijne achterpooten, de scherpe klauwen rek
kend, het smijdig lijf heffend tot den vreeselijken.
