joop yaiyjaA na pooqnBB JBBq jayspaoA op yup 'afqud
yaq ftz men uaoy 'sooyaymysaq fiz puoys naqqiyquailoo
aühuag 'yBuyaS s(apjiqyo do apmuyA soyq ajaquop nog
jbS :n ptq qi jayspaiqaS apao8 'o
jb yain opoq nftra sft^w -qaaq apnasinjq op na aaara
pnayanunra yaq jbb[J8a ft 8 jooa 'omuoja apwnqaS
jap Shojav ap ui uayqaajA yynz uaqqoy apnaSusqsoj
aSnay ap ft8 nam jooa 'ftq yiapsn nap 'pnizaS 8iysan8
n aunipoS ap si ng \taaq Mn ua yiaq Mn nftz [bz aip
'yjBq Mn ypnoq Sooq naip 'maq uba qosip nap uaqqap
uauuiy uazaMaSjyaz )ara 'uaqajq yynz poojq yaq f]8
jo qBBjdspoS jap Sbbi^ 'aoz ap sjb pnazuBjS 'pjbbh
-JBBq napynS naa na uaqqojnids yaq uba pyaqqiMaoSoy
'pBBjp aSunayqjaAjiz naa 'uoajbS napnoS 'ayyoA soiy
naa ftz nftz jaiq aig -uaSninoM jap najnap ap ubb
aydoyq puajaysmyy 8uijatuaqaspuoAB ap ui qi jaanuBM
'annipoS jap annim ja; 'yiM s Bpnpj rao naqnoqosaS
ftm 'uaqosia apaz ua yqoaj s[8 'nayyB 'pyatUBZjaA uaafiq
spaaj qi qaq yqosia ftz aip 'uöabS sq 'syBByd uaSjoqjaA
azap do 'ydaojUBB JBBq aip 'apnaqaams ap yoy joo yaq
SiysunS uipo8 ap y8ian qsB^ 'pfiMaS Bpaj^ ubb 'jaani
auyayq yaq ySiy 'y8yoA jaqaag nap uba dooy nap ft8 sju
'qosoq yaq ui daip*'jaaM apno ap uo8aq „'upyiqiO"
'uapuBq apnuoAaSjaAA ap ui quoz pjooq JBBq 'naams
uaddij ajsq naqqojy qftyuftg 'apjBBqjaq pmyyjBq uapjooM
aysyBBy ap ftz yfiMjay 'SunaqajjiMUO apjaaq apyiqyo
qoo ua pSazaS yip pjaAv puaiaAinq suftq 'puayaziBy
ftz uop si jaSiyqoBtu aip uag
ubb uarattuni uayaotn sjBBjd nnq napo8 ap pBBpiap
-ui uaptiog ,j najooq jaani pin fttn po8 apuaSnajqyiaq
na apSnajA ap nog -uajoA oy s|B soo|jaoj ua qB.iys
U8A8 'najBysym n jooa yjftyq ft8 na ayjoyaq nfttn bu
daijjaA jnn naa nap jaam qoop lappfiM ayuys noiBjg
m
242
HOOFDSTUK XVI.
Het was de ochtend na het verlovingsfeest. Stra
lend van glans, in iederen trillenden dauwdroppel dui-
zendverwigen gloed, rees de ochtendzon over bosch en
weide. Met gouden en purperen raDden omzoomd
dreven de luchtige morgen wolkjes verder en hun
gloeiend kleurenlied weerspiegelde zich honderdvoud
in de bruine plassen, die den doorweekten boschgrond
bedekten, waarboven blauwe, wazige dampen langzaam
optrokken. In een der torenvertrekken van Medeme-
lacha's koningsburcht zat Othilde roerloos als een
steenen beeld en staarde, met strakken blik, naar den
Reeker, die zich, als een zilveren lint, door de, met
gouden en witte bloemen bezaaide weiden wond, om
zich eindelijk in het hooggetopte woud te verliezen.
Waarom volgde haar oog zoo strak en onafgebroken het
spel der lustige golfjes, wat zocht haar ernstige blik?
//Het kan zoo niet langer kindje, het gaat niet!
Een bruid mag niet zoo somber zien, dat voorspelt
ongeluk," sprak, hoofdschuddend de oude Syu, die op
eenigen afstand op den vloer hurkte. Zij hield Othilde's
kleine, driehoekige harp, waarvan een der snaren was
gesprongen, op haar schoot en trachtte tevergeefs die
breuk te herstellen. Othilde bleef zwijgen.
//Othilde, lieve meesteres, tracht toch die droevige
gedachten te verdrijven, welke uw gelaat omfloersen
met hun zwarten sluier. Reeds legde ik de gelofte af een
licht te ontsteken voor Fro, den gever van alle liefde
en vreugde, aan den hollen eik, dien uw vader hem bij
yans 'Snoids nftz ftq apSuBM qnsfaS jaqos naa yajq
•pusfiA napnajapBU uap yoy 'pnayooysym ymqaS
jop naa 'qoiz apjaaq na uaMnujq adjaqos ap Mnain
-do ftq ayyaM naoy 'qqquaSoo naa syqaays 'Smay qqq
-uaSoo naa jjom ap apsniap 'SuiuftqosjaA a8uijasyojd
aip jaao psBsqjaA sjy -ayjBiBaS aSizftj nftz BdBjqsnaa
saaj jaipjooj yaq uba apftzjajqoaj ap ubb 'uaSfiMj
anaojg ap ni apyasyij ;aq 'uaqinjys jap Snyjamaqos
aSinnizraiaqaS ap ui ayqusjq yajj pjooqaS jaajqpoon
JBBq bbm ug 'uaysyBBqSnjay jop pnoM yaq uba s(oqoa
ap aip 'mays JBBq qnojq 'SnijajfiMyjaA na ysSuu napnap
-jootn joop ysjadaSjB 'yqoBjqsdooqnBM apjiM naa syy
((jftm djaq 'oqqg [jatq syqaajs ftS yJBB^//
yaajq nap 'uooy uapnajnaqosjaAyjBq do 'uaddij appM
ap uayqBBjs na naSipuia nayaom ay ueaqos Suijasyojd
jaiq yup 'uaAa| aSiyqonjA yaq ui 'yqBBraaflyin puq jiaq
aysflooq nftz yBM |BBranaa Son yjuq apnajappis yaq
appoA 'sjapnoqos ap ui qojy Snjay pjooq yaq 'pniq
yquqosjaA qftyapoop naa bjb 'ftz yfiMjay ua ayqaspafl
azap JBBq apSipjaMjaAO |BBjystna8qi|q naa bjb yang
pnoA\ amuz
-naa yaq ui 'japai uba uayBjjaA 'jaiq 'sinjapyiM jap
jaipjooj naa uba Mnsyq napnapjoom nap japno napaoyq
-J3A ftz noz 'nftd azoojapjnp joop pjayyojag 'aynaysuaAay
ayjoqjB«q yam napansaSjB 'nftz ftqjooA saj|B noz yayj
•paay napnoAaS na jiaq pmoojpaS yam 'muoj ua qnyafl
yam 'SnqaqaooSyno aSuaojp ua SniyqoBMjaA uapynS
yatn 'Sui||aysjnajay na dooq yam ftqjooy 'yqnaqos [bbut
-Siuara ooz yaq aip 'nanjoop ap yam 'yjoojaq qBBA ooz
naA3[ yaq aip 'nazoj ap yam ftqjooA 'pfty|B jooa 'nftz
ftqjooA noz yaq ua qqqnaSoo uaa Soy^ 'Suoy uapoojpaoyq
nap yam ayqaj napnsy apnapftns 'apnajaqqip ap yarn
yinra napuadoaS nap ftq yftMjay 'Snojds napuassiysaq
QfZ
247
als een bliksemschicht kliefde Ubbo's speer de lucht
en trof hem in het schouderblad, het knapte en
kraakte. Met een ruk trok de aanvaller zijn wapen
terug, hij hield slechts de gebroken schacht in zijn
hand, de andere helft bleef steken in het lichaam
van den wolf, die zich thans, razend van pijn en
woede, gereed maakte tot een tweeden sprong. Ubbo
had zijn hartsvanger uit den gordel gerukt, met hoog
opgeheven arm wachtte hij het roofdier af, dat zich
nogmaals tot den aanval rekte.
Othilde klemde krampachtig de handen ineen. Een
kreet vol doodsangst ontsnapte hare lippen, Ubbo wend
de het hoofd niet naar haar om. Met beide handen het
wapen omklemmend, richtte hij zijn hartsvanger tus-
schen de oogen van het wouddier. Met een ruk sprong
hij voorwaarts en trof den wolf, die woest zijn scher
pen klauw naar hem uitsloeg uit al zijn macht. Doodelijk
getroffen stortte het dier ter aarde. Nog een dof gekreun,
een laatste, rochelende stuiptrekking en zijn bloed verfde
den bodem, stroomde over het zachte mos en ver
mengde zich met de heldere golfjes der klaterend
verder stroomende beek. Wilde zij der bruisende zee,
die zich baadde in zonnegoud, verhalen, wat geschied
was in het donkere woud waar zooveel schaduwen
heerschten, onder de dichte loofgewelven, in de, met
onnatuurlijke koelheid om pantserde harten? Geen
kreet was meer over Othilde's lippen gegleden toen
zij den wolf zag neerploffen, aanval, verdediging en
redding alles was zoo snel geschied, bijna in eenige
ademtochten. Half bedwelmd, niet bij machte hare wild
golvende gedachten onder woorden te brengen, leunde
zij tegen een bloeiende linde. Als een gouden kroon
was heden een zware, glanzende vlecht gewonden
