uftqosauuoz napnaqocj nap ui 'napnq ibbu jaaM (jq
pnjx naojj -8oo]a afsiatu auooqos x3q joao qqq asuna
ufjz jfiMjat 'fiq quids ,((jpuiq 'fun fi8 }BU)sia^ 'pffj
aap Son aojjBBp niaq qi jaa8 uapjraxa uaAag 'oabx§ na
nBP°M Snjaj fiJ9pBA sun japaoiq nap 8uajgv/
•piaAA pjaAaS aaadsiqasf ufiz loop naioA ax ua8ap
a8iu;aM xup 'aai xaq una apiaunuaq maq a;p 'qqq
a33 'qilfi uapnaqaams 'uasubf naa xam ubb maq 8bz
na uapoSsinq ap naninijB ap iooa apjaiuq (jz
'aqsx^fg do 800 ufiz jau jbbq 'pieumz ufiz imio daai8
*na8niAipaq ax ja8uu] apaoAv ufiz SixqaBtuuo 'qosip
naxnoq 'naMni nap do pjooq azfu8 xaq qnoz laa^
«'11!® fl® tnoiBBp aop 'raoqjaM fim poop ap si nn
jbbj\[nBp 'xnp apjaajaq qi na apinaqa8 lapnoM
uaa ia spy qam qi dftiSaq aanaiu xaq 'fiqJOOA si
apno xafl '8ub8 Mn bq -naiaxxajdiaA a; fitu na napBA
ax ui tno Sipoou paA xam Xjaaq Jaq 'pno si qsp xaH
*ia8a| uficn do naqaiqxno jam jqosu nazap jbz na
qi b8 pnoAB napaq Sojq 'xaaM xaq qi X«p 'paog//
„■pjooq Mil naAoq qup xaq Jpusjq xq0Bn
napjiaznai(j -sinq ua8ia a»n ui napiOAv xaaq n jaq
jbz nnp 'BSniqaoQ aj jBBiunaa Son n [18 xnooxja^/'
qfqapuia
(jq raumaq pua8iajg uaSSaz 8ou laiq fiq noq jbaa
'Xsaocn x«^V 'sooiajinjsaq qijquaSoo naa pnoxs imiQ
<("UBBpa8 x»q S1 nep 'japaqos nfttn
J81IX 'PBBJJ3A 113 Jiaquo xaaq 'xqasjaaq puBjsaujj ni
aip'xqoBcn a8iuaa aQ jxaiu xaq xaaAA qj ,ixpaiqa8 am
'XiaaSai xb^ j azAnaiu xaq jo apno xajj qaiu xaq XaaAA
qj ,1 aXsSixqoBtn ap qaoj uup jsunqj, «I qBBijsraasqiiq
napjjazuap loop uajqoixaS uaiqassira 'uSniqaoQ ax qiaq
ap uba siniq xaq qoo jaiA 'appnsiqjB jaqfids ufitu
qup 'Ssp ua8ta nap do "diaiAiaoj sjaminiqpoojq 'uax
98S
288
zijne bleeke lippen gehoorzaamden hem, toen hij ern
stig en fier vroeg:
//Wat geeft den vreemden indringer het recht zich
ie vergrijpen aan het eigendom van een vrijen Fries?"
De oogen van Ormr schoten vonken. Onwillekeurig
antwoordde hij, kalmer dan zijn gewoonte was:
//'s Konings bevel
//De koning beveelt in zijn woning, ik in de mijne."
Met een ruk hief Ormr zijn gebalde vuist op.
✓/Ellendige hond
//Hei! gij daar!" riep Bernlef over zijn schouder tot
de, buiten nieuwsgierig bij de deur samenscholende
knechten.
//Uw meester heeft een van u bij zijn naam geroepen.
Ik, de meester van dit huis, vergun u binnen te tre
den, Kom hier."
Ormr greep den strijdbijl, die aan den breeden gor
del glinsterde.
//Frowa,'. wendde Bernlef zich kalm tot zijn doch
ter, //roep onze onderhoorigen hier. Laten zij hunne
wapens meebrengen. Hunne dorschvlegels en kodden
zijn als verdedigingsmiddelen niet te verwerpen."
Voor Frowa, wier van haat en afkeer gloeiende
blikken onafgebroken op Ormr's terugstootend gelaat
hadden gerust, kon gehoorzamen, had haar moeder
den last van den grijzen zanger reeds volbracht. Over
haast traden zij in het vertrek, de krachtige, jonge
mannen en flinke deernen, met hunne zonderlinge,
toch gevaarlijke wapens in de vuist, met een doodelijken
haat in den blik.
f Dat is mijn stoet, die u de deur zal wijzen, waar
binnen gij niet genood werdt, als gij niet terstond de
woning verlaat waar men uw bijzijn niet begeert."
-UBzaS aufiz 'safxsjoqpooi nap na aiaa jbx maq axxnspl
uassaqiajsfij qi jasiaoq 'paqjapuop ufiz xam uajjojjaS
looqsdaBqos ufitu xjaaq JBunq^ -ui ja 8ao|s raasqijq
ap 'jaqfids ufitu uba qup xaq do qi axqaaMq qoojsinjj
M8A0 jaajq qfijs StqqBjp 'pSoojpiaA si fig •appui
•jntn joq ufitu ui aip 'uo.iq aiapjaq ap uapnuaqasaq
^uamooq aSijiaq ap 'qosa na jaij^ j uaquaqos 8ou nu
firn xaq nuq xb^ 'aprafiiA ftm aip 'xdmoxsaSjB uroop
uajaqua uaa xjoou 'xqn.ixuo uazor apa spaaxs firn xjaaq
«aAaj xaH 'JoaA n ja qi jbz uaquBQ j puoxsjax a8a«
•Xuaufijq jxapaqos ufim joo[q 'jb pjooq ufim moojj//
:ubb maq oqiaj 8bz SuixqoBjaA joy
(,j f18 fiz 8ip
-jnqas spoop saQ'ua]BqjaA ax xqaizaSuBB xaq m ftm f18
Xjjnp XBj^ j ua88az ax fiS xSbbah x8m 'aSiuuizuBB^//
boj ftq axxsiBq uaox 'naAaiqosaS puaSiajp poop prooAi
Xaq puoxs 'djaiAi maq do fiq uaip 'qqq uaxsaoM nap nj
"piooMxne xaq JJBf nap ujoox apuasinjqdo pjiM axiajaq
qijqnaSoo uag; 'SipjooMuaSax pnoqpn-jj uaxqonpaS nap
«ba Sui[axsun8 apuaSomjaAjB naa8 'jmjQ naaS sbm
~SJB 'qoiz JOOA ftq apjaoxs joq uamjB aramBJXs ap do
uaquizjaau pjooq axxBmaSjB xaq fiq Xa!I Mnaiudo
^•poopooixs nap uaj|B qoo fiz uaAjaixs ]b 'napniAJaq
piaqSipjz a8iAinaa ui jBBcanaa uajapuiq aufim qi |Bz
'BjjBqjB^ 6iio usp jauooqas Siputauo 'uaSuiuoM a|8A ap
qam sinq uiig nj -po£) ufiz uba lira apjBBqjaA aip ua
ftm xox uauaxsuqQ jap jaqipaidsjoojaS ap mBMq uaoj,
'ftq UBp si jaSijqoBm aip uajj x°l fim puaM qi 'uajo^
-J3A xqosjq ufiz xjaaq UBpo^// pSazaS qaq qi ua joa
XBBm ap si suuqj, 'xpjaS uoozsSuijaAaix ufiz xaq jbbaa
si qBMz uaa||b aip 'uajnaq s8uiuoq s( jooa uaxqaniA
ftq xsaom ptjxuo ua xqasu ftq 'uaqajAA puums JBBq ap|i«
"'unaxs ufitu ua sxojx nfira 'ojgj^ 'auaroqaSxsjaa ufipq j uaaq
f8Z
281
//Gij hebt goed geraden. Voer het lijkje met u. De
koning zal tevreden zijn! Thans voorwaarts, in ge-
strekten draf."
Allen haastten zich zijn bevel te gehoorzamen. Zoo
snel mogelijk spoedden zij zich heen van de gevreesde
plaats, van de hut, bewoond door de oude Heila
dé beruchte tooveres van Lintawrde.
Deze zag den ruiterstoet na en lachte hoonend:
//Rampzalig maakte Radboud mij, thans wreek ik mij
op hem, door zijn hooge zuster. Vernedering en smaad
treffen zijn trotsch, vorstelijk huis, door toedoen der
verachte Heila; ha! ha!" Gillend klonk haar lachen
te midden der stilte van den nacht.
HOOFDSTUK XIX.
Eenige dagen waren voorbijgegaan. Door de bloeiende
weidevelden, waar de wildzang der leeuwerikken
jubelend opsteeg, reed Ormr met zijn stoet van zwaar
gewapende krijgers, gevolgd door zijn huilende, of
luid blaffende gekoppelde groote honden die hunne
glinsterende tanden wetten en ongeduldig rukten aan
de lederen riemen. Waar de lange speren zijner vol
gelingen zichtbaar werden of zijn gebiedende gestalte
verscheen, verlieten knechten en maagden ijlings den
veldarbeid, om zich schuw en sidderend te verschui
len tusschen het struikgewas. Maar noch het dreigend
aanslaan van den grooten hofhond, die de state
bewaakte, noch de beschroomde of norsche gelaats
trekken der bewoners, schrikten den Jarl af, als hij
den eigenaar der woning door zijne krijgers liet sleuren
tot voor de hoeven van zijn paard. Dan boog hij zich
