Duitschland garant voor Europa.
Goring tot de Duitsclie
weermacht.
Steeds weer dezelfde strijd: die tusschen Hakenkr uis en Sikkel en
Hamer. Stalingrad, lichtend symbool voor offervaardigheid.
Eeresaluut aan den Führer.
Rijksmaarschalk Göring heeft in zijn
redevoering verklaard, dat deze rede
een appèl wil zijn, dat gericht wordt
tot alle kameraden der weermacht,
waar die op dit oogenblik ook staan,
om den dag indachtig te zijn, waarop
het lot het Duitsche rijk van den grond
af heeft «gewijzigd.
Millioenen onder u, zoo verklaarde de
Rijksmaarschalk, hadden toentertijd al de
ellende te dragen, die op het Duitsche volk
drukte en in de eerste plaats op de werken
de lagen van ons volk. Het was een tijd,
toen de Duitscher zijn hoofd moest laten
zinken van schaamte over hetgeen in de
laatste twintig jaar na den wereldoorlog
zich had afgespeeld.
Ook de kleine Rijksweer was toen slechts
een soort parlementaire politiewacht. Geen
mensch dacht er aan naar buiten op eeniger-
lei wijze eens de mogelijkheid te bezitten
op te treden tegen vijandelijke aanvallen.
Deze Rijksweer is hervormd, tot een ge
weldig volksleger. Dit kon slechts worden
opgebouwd op den breeden grondslag van
de nieuwe volksgemeenschap.
Zooals bij de vorming van deze volks
gemeenschap moest worden gebroken met
oude opvattingen, was dit ook noodzakelijk
voor de strijders der nieuwe weermacht.
Men heeft vroeger gezegd, dat de weer
macht zich moest vrijhouden van iedere
politiek, maar alleen hij kan strijden, die
met hartstochtelijke ziel deelneemt aan de
totale wording van ons volk en dat is in
de laatste instantie de groote politiek, en
vooral aan de wereldopvatting op grond
waarvan de groote politiek vorm krijgt.
Wanneer het ooit in eenigeriei gemeen
schap van ons volk noodzakelijk is hard en
kristalhelder een wereldopvatting in zich
op te nemen en te vertegenwoordigen, moet
dat het geval zijn in het gewapende deel
van het volk, in zijn volksleger, iij zijn weer
macht. Alleen v/ie hier tot klaarheid komt.
wie de gedachten schat van deze wereld
opvatting van onzen Führer in zich heeft
opgenomen, zal ook daaruit die laatste
kracht ontvangen, die zij vermag te schen
ken. Onze wereldopvatting vindt haar top
punt er in, dat het volk eeuwig is en dat
ieder indvidu van dit volk verplicht is alles,
ook zijn leven op ieder oogenblik op het
spel te zetten voor het bestaan van zijn volk,
ja, het op te offeren.
De Rijksmaarschalk verklaarde, dat, hoe
krachtig ook de jeugd van thans in de
schooljaren, in de Hitlerjugend, in deze
nieuwe wereldopvatting vastgegroeid is,
deze jeugd alleen dan in de weermacht, m
het volksleger een eenheid kan vormen,
wanneer zij ook een leiderssc'naar vindt, die
duidelijk en hecht vermag te staan op het
fundament en vermag te leiden. De afge-
loopen tien jaren hebben getoond,, welke
kracht huist in onze wereldopvatting, en
welke zegeningen zij vermag te schenken.
Het is niet mijn taak een opsomming te
geven van alle gebeurtenissen dezer tien
jaren. Spr. verzocht de aanwezigen in ge
dachten den weg zelf langs te gaan om te
kunnen inzien welk een herculische arbeid
de Führer heeft verricht om uit het toen
malige Duitsche volk verscheurde partijen,
confessies, standen en klassen, die elkander
wederkeerig haatten en bestreden, die in
buitenlandsch politiek opzicht machteloos
waren, een staalhardd"natie te laten worden.
De Rijksmaarschalk wierp de vraag op
hoe het mogelijk was, dat tien jaren vol
doende waren om zoo'n principieele wijzi
ging te voltrekken. De voorwaarden daartoe
ziet hij in twee feiten: Een in den grond
hoogst fatsoenlijk, braaf en dapper volk en
een leider, die de groote Duitscher der
historie is. Deze feiten gelden in het bij
zonder voor de weermacht en hier weer
zeer in het bijzonder voor de leiders. De
voornaamste misdaad der leiding van het
volk voor de ineenstorting van 1918 zal
steeds in de geschiedenis blijven, dat de
geest van deze leiding het einde van den
wereldoorlog reeds overschaduwde en zich
hier reeds de schuldigen afteekenden, die
dit gruwelijke einde van den eersten wereld
oorlog tot stand brachten. Nooit of te nim
mer zou de soldaat, ondanks de zwaarste
gevechten, toen zich het zwaard rut de hand
hebben laten wringen. De gehuichelde, leu
genachtige beloften van buiten, de lafheid
der gezindheid van de leiding des volks in
het binnenland, brachten deze ineenstorting
teweeg, die door niets militairs bepaald
was. Stellig, de tijd was toen zwaar, hard,
maar in geen geval zoo, dat zij een capitu
latie eischte.
Dezelfde tegenstanders.
De Rijksmaarschalk ging in op de buiten-
landsche politieke gevechten van de afge-'
loopen tien jaren. In de tien jaren van den
opbouw begon ook tegelijkertijd weer de
strijd van buitenaf. Telkens, wanneer het
Duitsche Rijk, begunstigd door een sterke
leiding, sterk werd en tot. eenheid kwam,
stuitte het steeds op dezelfde tegenstanders.
In een dwaze kortzichtigheid zagen de vol
ken van Europa niet, dat Europa slechts
kan bestaan wanneer het een sterk Duitsch
land tot hart heeft. Dezelfde tegenstanders,
die in het volk waren overwonnen, traden
thans in andere formatie van buitenaf weer
tegen ons aan: de plutocratieën, d.w.z. het
systeem der uitbuiting van het arbeidende
volk en het bolsjewisme, d.w.z. het kapot-
slaan van het volk en zijn knechting in
ellende.
En beide leidde en vereenigdé de jood.
Ieder van u, kameraden, moet inzien: In
dezen strijd hebben wij ten slotte een strijd
der wereldopvatting eh der rassen te zien.
Laten wij niet vergeten, dat er onder onze
tegenstanders ook een is dïo 7«n we
reldopvatting tot eenheid gekomen is en
vorm heeft gekregen. Weest er van over
tuigd: dit Rusland zou allang onder de sla
gen ineengestort zijn, v/anneer niet door de
brutale stempeling der bolsjewistische we
reldopvatting deze weerstand gegeven was.
De Rijksmaarschalk wees er op, dat de
eenige tegenstander, met wien een conflict
indertijd in het binnenland ontstaan moest,
eveneens het communisme was. Het lot van
Duitschland was er van afhankelijk, welke
dezer beide wereldopvattingen, die der ver
nietiging of diè van den opbouw, zou zege
vieren. Vandaag tien jaar geleden besliste
toen het lot van het Duitsche volk doordat
op onze groote steden de banier van den
opgang, van de overwinning en het geloof
aan de toekomst, het Hakenkruis, geheschen
weid en niet Hamer en Sikkel.
Thans gaat het om hetzelfde naar buiten,
alleen wordt de strijd thans in andere vor-
mén gevoerd. Ik wil niet zeggen, dat hij
thans zwaarder is. De strijd was toen ook
oneindig moeilijk. Zij het ook op een kleiner
platform.
Maar hij eischte van de strijders de
zelfde innerlijke hardheid en het vurige
geloof. Daaruit vloeit voort, hoe belang
rijk het is, dat de Duitsche weermacht
een eensgezind hecht gesmeed blok van
Nationaal-Socialistische wereldopvatting
vormt. Dan zullen wij ook de hardsten
.zijn. Dan zal evenals in het binnenland,
ook hier eens het zegevierende Haken
kruis geheschen worden boven het tee-
ken der knechting. En dat is immers in
laatste instantie de meest innerlijke be-
teekenis van dezen strijd.
Toen onze tegenstanders geloofden zelf
sterk genoeg te zijn en fantastische ver
wachtingen voedden ten aanzien van nieuwe
revoluties in Duitschland, begon deze meest
beslissende aller oorlogen. Ik behoef niet te
herinneren aan de geweldige slagen, aan de
unieke overwinningen in Polen, Noorwegen,
België, Frankrijk, op den Balkan, op zee en
onder zee. Het Duitsche volk begon te ge-
looven, dat de overwinningen vanzelf spra
ken. Het lot echter schenkt zoo gemakkelijk
niets en vooral niet het groote. Toen ge-,
loofden wij, dat de oorlog spoedig ten einde
kon zijn. Het was zeer moeilijk en daartoe
was heel de hardheid van den vorigen win
ter noodig om in te zien, dat de eerste oor
log der Sovjets tegen Finland wellicht de
handigste en grootste camouflage in de we
reldgeschiedenis is geweest. Terwijl de Rus
eenige legers in Finland liet strijden, had
hij allang gedurende vijftien jaren de meest
geweldige bewapening opgebouwd, die ooit
een volk te voorschijn heeft gebracht. Het
volk werd geknecht en in ellende gestart,
de algeheele industrie van dit reuzenrijk
arbeidde slechts voor één doel. En ook hier
had men uit onze gevechten de consequentie
getrokken, dat het zwaartepunt vooral ge-
.egd moest worden op vier wapens: tanks
en tankkanonnen, vliegtuigen en luchtaf
weer. Alleen in de nieuwe gebieden van
Polen, de wij hem moesten overlaten, is hij
bijna duizend vliegvelden begonnen aan te
leggen, dat alles vernamen wij en dat alles
gaf te denken.
Europa en Rusland.
Wat is voor Rusland Europa eigenlijk?
Wanneer men het geweldige rijk op den
aardbol ziet en Europa daarmede vergelijkt,
moet men de vraag stellen of wij ons terécht
en werelddeel noemen. Deze vraag heeft
en Russisch officier, die in zeer nauw con
tact stond met Stalin, duidelijk beantwoord:
Europa is op zijn best één groote Russische
provincie, een conglomeraat van tallooze
staten, die elkander onderling beoorlogen.
Het waren de Duitschers, die ons tot dus
verre den toegang naar Europa ontzegd heb
ben. Al het andere beteekent voor ons niets.
Wanneer wij Duitschland overwinnen, be
zitten wij Europa.
Of nu, zoo ging de Rijksmaarschalk ver
der, in dit Europa bondgenooten en vrien
den of neutrale of ons vijandig gezinde sta-
teh zijn, steeds meer móeten zij inzien, en
zij weten het ook, dat, wanneer dit Duitsch
land ineen zou storten, de Russen niet uit
innerlijke hoogachting voor de Zweedsche
of Zwitsersche of welke andere neutraliteit
ook, zouden b! ij ven slaan. Het bolsjewisme
zou op hetzelfde oogenblik tot den laatsten
spit dooi- geheel Europa geraasd zijn.
Later zullen zij eens uitspreken, wat zij
thans inwendig weten: Europa is voor het
bolsjewisme een springplank en voor Rus
land een aanhangsel. Maar deze beide zaken
eerst dan, wanneer er geen Duitseh volk en
geen Duitsche weermacht meer is. Zoolang
die bestaan is Europa voor het bolsjewisme
het grootste gevaar. De rots waarop de
bloedgolf zal breken.
De heer Molotof heeft eens bij ons laten
doorschemeren, dat toch met Duitschland
verder een zeer goede overeenstemming
mogelijk is, wanneer wij de oogen zouden
sluiten bij een tweeden aanval op Finland.
Dat zou de definitieve vernietiging van Fin
land hebben beteekend. Bovendien zou de
Rus uiteraard terstond doorgetrokken zijn
naar de Zweedsche ertsgebieden en zich
hebben meester gemaakt van de ijsvrije
havens, die hij van oudsher heeft gezocht.
Aan den anderen kant wilde hij Roemenië
tot zijn invloedssfeer verklaren. Hij wilde
de Róemeensche olievelden in zijn zak ste
ken en van Roemenië via Bulgarije den Bal
kan doordringen, als bevrijder van alle Sla
ven. Hij verschijnt onder het masker, dat hij
voor de gelegenheid noodig acht. Nu eens
als Panslavist, dan weer als bolsjewiek. Zoo
moest geleidelijk aan den rechtervleugel het
opdringen beginnen. Wanneer hij eenmaal
op de flanken en in den rug van Duitsch
land stond, stond hij ook in den rug van
Europa.
En thans kameraden, veldmaarschalk of
recruut, verzoek ik u te overleggen in welke
situatie onze Führer was, toen hij in zijn
politiek genie volkomen duidelijk het doó
gnliiVe f»vpsr moe?t inzien. Onze Führer
stond voor het zwaarste besluit van zijn
leven, maar ook voor het historisch meest
beteekenisvolle besluit. Het is hem niet ge
makkelijk gevallen het Duitsche volk dezen
strijd in te leiden. Hij met zijn verzienden
blik, zijn politiek en strategisch genie, wist
dat dit de zwaarste van alle gevechten zou
zijn. Er werd door hem een besluit genomen,
omtrent bestaan of ondergang van het
Avondland. Men heeft in de geschiedenis
menigen slag en vele gevechten beschouwd
als beslissend voor het Avondland. Men zal
eenmaal in de geschiedenis moeten consta-
teeren, dat er slechts één besluit is geweest
dat wei'kelijk beslissend was voor 't Avond
land.
Dat was het besluit om zich in den
weg te steilen aan de bolsjewistische
bloedgolf, en ten slotte datgene te ver
nietigen, wat zelfs vroeger of later bij
ons tot vernietiging moest worden. Op
22 Juni 1941 werd het geweldigste histo
risch meest beteekenisvolle. maar ook
stoutmoedigste en bewonderenswaardig
ste besluit door een sterken man geno
men.
Nadat de Rijksmaarschalk op indringende
wijze de geweldige moeilijkheden had aan
getoond, waarmede de Diiitsche weermacht
bij haar zegevierende opmarsch te kampen
had, ging hij in op de reacties van den
vorigen winter in den Oostelijken veldtocht.
Het lot, zoo zeide hij, stelde dit van. over
winning naar overwinnng snellende volk de
proef. Niet de vijand, maar de elementen
verhieven zich. De ijzige Russische winter
brak met ondenkbare kracht door. Maar
bovenal was 't weer de Führer, die ondanks
alle zwakkelingen met zijn kracht het Ooste
lijk front in stand gehouden heeft en uit
deze kracht en zijn genie trad met de op
stijgende zonnedagen de Duitsche weer
macht aan voor nieuwe geweldige storm-
loopen en wierp opnieuw den tegenstander
in veldslag na veldslag onderstboven. Geen
mensch had het mogelijk geacht, dat na
dezen winter zoo'n offensief zou volgen.
Het is diep. diep doorgestooten in de ruimte
en heeft den tegenstander onvervangbare
hulpbronnen zijner bewapening definitief
ontnomen.
De recente strijd.
Toen kwam de dag, waarop voor de eer
ste maal Duitsche tankgrenadiers en
pioniers doorstieten in de burcht van Sta
lingrad en zich aan de Wolga, den Noodlots-
stroom van Rusland, vastklampten.
En toen begon de tweede Russische win
ter. De elementen maakten hem weliswaar
niet even hard als de eerste, maar daarvoor
kwam in de plaats dat een ontzaggelijke
bocht overspannen moest worden en dat
daarmede de laatste man noodig was om te
behouden. Al was deze winter ook niet
zoo streng als verleden jaar, hij was toch
riog ijzig genoeg, om alles, wat vroeger, in
het voorjaar, in den zomer en in den herfst
een hinderpaal voor den tegenstander be-
teekende, de rivieren, meren en moerassen,
in zijn ijzigen ban te slaan. Nu stonden de
compagnieën niet meer achter een gewel
dige natuurhindernis, maar thans konden
nog slechts hun moed en hun wapen de hin
derpaal voor den tegenstander zijn. En deze
tegenstander is hard. Hij is in zijn leidms
barbaars hard. De uitvoering zijner bevelen
wordt aldus geëischt, dat niet-uitvoering
gelijkgesteld kan worden met den dood.
Voor het Russische volk, dat sedert 20 jaren
aan slaag gewend is. dat kreunt onder den
zwaren vuist van zijn tyran, was dat niets
nieuws.
Maar ook de Duitsche soldaten zijn hard
geworden. Zij zagen in, dat in het Oosten
alleen de wet der hardheid geldigheid heeft
De Rus wist duidelijk, dat hij, wat er ook
mocht komen, zijn bewapening niet meer ir>
stand kon houden. Want in den grootsten
omvang waren hem daarvoor fundamenteels
voorwaarden, steenkool en ijzer, ontnomen
Hij moest dus, wanneer hij den- strijd wilde
voortzetten, een poging doen om ziin steen
kool- en ijzergebied terug te halen.
Thans zien wij hoe hij zijn laatste, zij
het reusachtige inspanningen in het werk
stelt. Nieuwe divisies worden opgesteld of
aangevuld. Maar het zijn geen nieuwe lich
tingen, die juichend naar de vanen snellen,
neen, moede grijsaards en 16-javige jongens
worden geschaard in de voorste gevechts-
bataillons en achter hen worden de machine
geweren der commissarissen verdrie-, en
verviervoudigd. Zoo wordt de Russische
soldaat den dood ingedreven. Wat kan het
Stalin schelen, wanneer hij hecatomben
dooden heeft geëischt.
Wij hebben thans een waar beeld der
Russische verliezen,* dat teziinertijd open
baar gemaakt zal worden. Maar het was
ook een geweldig menschenmateriaal, dat
hij ter béchikking had. Hij heeft het
uiterste eruit gehaald. Zijn tanks zijn slech
ter geworden, maar zij waren er. Hij laat
zijn volk geen rust. En met deze geweldige
massa's maakte hij hier en daar bressen
Maar de Duitsche strijder kan stand
houden en houdt stand.
In dit verband wijdde de Rijksmaarschalk
woorden aan de dappere Finnen en de an
dere wapenbroeders en bondgenooten, die
vaak verder van het vaderland verwijderd
in een ongewoon klimaat strijden. De Rus
heeft, zoo herhaalde de Maarschalk, het
laatste bijeengegaard om ons aan te vallen.
Ik ben er echter van overtuigd, dat dit ook
de laatste inspanning is, die hier slechts
er uit geperst kon worden. Juist omdat deze
hardheid reeds geen hardheid meer is, maar
barbarisme, omdat de Rus in het geheel
geen eerbied meer heeft voor het mensche-
liike leven. Ondanks deze tot het uiterste
brutale leiding hebben wij hen tot dusverre
verslagen en zullen wij hun ook weer ver
slaan. Het komt er op aan hun plan, zich
in het bezit te stellen van de grondstoffen-
gebieden, te verijdelen en hen terug te slaan.
En dat geschiedt .over de geheele linie. Wel
is thans de hardheid van den strijd tot het
reusachtige toegenomen.
Aan de Wolga strijdt en bloedt, maar
zegeviert Duitschland. Boven heel dezen
reusachtigen strijd steekt Stalingrad uit.
Het zal eenmaal de grootste heroïsche
strijd zijn, die zich ooit heeft afgespeeld
in onze geschiedenis. Wat daar thans
door onze grenadiers, pioniers, artille
risten en wie er verder in de stad is,
[Weer rap ter been en vrij
van Rheumatische pijnen. - Neem
K K U S C I E NI
Gezondheid voor een cent per dag.
Bij Apoth. en Drog. 0.41, 0.76. 1.47. N.V. Rownlree
P—■IliilW IMIIII
van den generaal tot den laatsten man
gepresteerd wordt, is uniek.
Voortgaande wees de Rijksmaarschalk er
op, dat Engeland thans het geweldigste ver
raad pleegt jegens het geheele lot van het
Avondland.
Duitschland garant.
Vervolgens keerd- Göring zich met
een beroep tot de jonge soldaten van de
Duitsche weermacht om des te trot-
scher en vreugdevoller vervuld te zijn
van het bewustzijn te behooren tot een
volk en een weermacht, die thans de
groote, geweldige garant vormen, dat
Duitschland en Europa kunnen be
staan.
Duitschland, is de waarborger van het
Europeesche lot geworden, van zijn vrijheid
zijn cultuur en zijn leven. Dat is de hoogere
zin van dit offer en dit offer is iets, dat
van ieder uwer elk oogenblik en overal
eveneens geëischt kan worden. De zin van
deze offervaardigheid moet ieder duidelijk
worden door het voorbeeld van de strijders
in Stalingrad. Wanneer zij zich niet opge
offerd hadden, zouden de Russen, waar
schijnlijk hun doel hebben bereikt. Thans
echter komt de vijand te laat. De Duitsche
weerstand is georganiseerd. De Duitsche
linies zijn gevestigd, maar zij konden slechts
gevestigd worden doordat daarbuiten in dit
ruïneveld van deze stad helden streden en
nog strijden.
De Rijksmaarschalk vergeleek vervolgens
de worsteling bij Stalingrad met den slag
in de Thermopylae. Ook toen was een be
storming uit het Aziatische Oosten gestrand
op heldhaftigen tegenstand en plichtbewuste
offervaardigheid. Deze strijd heeft thans na
duizenden jaren nog geldigheid air. voor
beeld van hoogste soldatendom in den zin
van de inscriptie: „Wandelaar, komt gij naar
Sparta, meldt dan, dat gij ons hier hebt
zien liggen, zooals de wet het beval".
Zoo zal ook eenmaal gezegd worden:
„Komt gij naa.r Duitschland, meldt dan
dat gij ons in Stalingrad hebt zieiï liggen,
zooals de wet beval, d.w.z.: de wet der vei
ligheid van ons volk.
Deze wet drasre ieder in zijn hart, n.J.
de wet voor Duitsehlaiid fe sterven,
wanneer het leven van Duitschland
dezen eisch stelt.
De Rijksmaarschalk zeide verder, dat
het heldhaftige optreden niet.alleen de
plicht van plen soldaat, maar van het
geheele Duitsche volk is. Het Duitsche
volk zal het aanvaarden en begrijpen,
zooals het begrepen moet worden. De
zin van den strijd van thans, is slechts
overwinning of vernietiging. Het is
waanzin te gelooven, dat men een of
ander arrangement zou kunnen aangaan.
Dat kan men doen met een gentleman,
maar niet met een bolsjewiek.
De Rijksmaarschalk riep de soldaten op
in uren van bedrukking steeds naar den
Führer te blikken en aan hem te
denken. Laat hem steeds voor u verschij
nen als lichtend, groot voorbeeld: Deze man,
die geen rust heeft, op wien in laatste
instantie alle zorgen instormen, die
alles als laatste man moet dragen en be
slissen.
Er is logica in de wereldgeschiedenis.
Wanneer de Voorzienigheid het Duitsche
volk een man van deze grootte heeft ge
zonden, wien het gelukt is ons uit onze
vroegere onmacht omhoog te leiden, en te
maken tot de sterkste natie ter wereld, dan
zijn dat waarborgen, die ons het recht
geven aan de overwinning te gelooven.
De situatie kan nooit zoo erg bij ons wor
den, dat wij niet de kracht zouden heb
ben haar meester te worden. Wanneer de
weermacht zich kristalliseert als de incar
natie van den Ifardsten wil en wanneer
thuis man en vrouw zonder aanzien van
leeftijd denzelfden vastberaden wil heb
ben om hun hardheid in dezen strijd te be
wijzen, dan hebben wij de overwinning vol
ledig verdiend.
In het verdere verloop van zijn rede zeide
de Maarschalk, dat menigeeen wellicht,
denkt, waarom de vijandelijke luchtaanval
len op Duitsche woonplaatsen niet gewro
ken worden. Het zwaartepunt van het Duit
sche luchtwapen. zoo verklaarde hii in dit
verband, ligt in het Zuiden. Oosten en
Noorden. Maar deze strijd in het Oosten
zal naar zijn heiligste overtuiging, eens een
einde vinde, waarop de laatste weerstands
kracht van het bolsjewisme is gebroken en
dan wordt ook de macht vrij, die vergelden
kan.
Op dien dag zal hij zidh zeer nauw
keurig herinneren, wat de vijand in
Duitschland heeft aangericht.
Ik ben er absoluut van overtuigd, zoo
ging de Rijksmaarschalk voort, dat wan
neer de zon weer hoog aan den hemel zal
staan, zii de Duitsche troepen weer, even
als vorig jaar, weer in den aanval zal zien,
En deze aanval zal niet zwakker zijn. In
tegendeel, ei zullen nieuwe, nog betere
wapens in den strijd gebracht worden, er
zullen gestaalde divisies aanvallen, die in
zich de verplichting medebrengen: wij
maken Stalingrad thans goed. Ik kan op
mijn vingers uitrekenen, hoe het er aan
den anderen kant moet uitzien. Over het
algemeen kunnen wij dan constateeren: wie
heeft den moed te twijfelen aan onze over
winning?
De Rijksmaarschalk besloot met de ver
zekering van zijn onverwoestbaar geloof
aan de Duitsche overwinning. Dit geloof
komt voort uit he tdiepste inzicht in den
samenhang der dingen. Maar het is ook het
meest innige geloof aan de rechtvaardigheid
der Almacht. -
