GEMENGD NIEUWS.
Oplossing van Damprobleem No. 4.
het meisje bevallen, hetgeen niet
zeer gunstig op haren trouwlust
schijnt te hebben gewerkt, daar zij
jl: Vrijdag bij hare wettige ouders
te Bocholtz is wedergekeerd. Het
kind, door haar te Carthils achler-
gelaten, werd 's anderen daags door
eene vrouw uit Bocholtz, namens
haar, bij de gewezen pleegouders
opgeëischt, welke hieraan echter
geen gehoor gaven. Toen heeft men
zich gewend tot den officier van
justitie te Maastricht, welke amb
tenaar dadelijk bericht verzond aan
den wachtmeester der maréchaussée
te Gulpen, met bevel gemeld kind
bij de echtelieden Vluggen te
Carthils (Wittem) op te eischen.
Deze politiebeambte voldeed hieraan
11. Maandag, hem werd echter
geantwoord, dat de echteliedenVlug-
gen het kind volstrekt niet wei
gerden af te geven, doch eischten
dat de moeder zelve zou komen om
hei. in ontvangst te nemen. Van
andere zijde verneemt men echter,
dat Vluggen besloten heeft het kind
niet los te laten, voor en aleer de
moeder f 1000 verplegingskosten
heeft uitbetaald.
Te Londen komt een fa
milieschandaal voor de rechtbank
in behandeling. De toedracht der
zaak is de volgende. Op het Eaton-
plein staat een deftig huis, dat be
woond wordt door Lord Howard de
Walden, een gewezen diplomaat en
tegenwoordig een driedubbele mil-
lionair. Deze lord vertoonde zich
onlangs, droevig toegetakeld, aan
een venster van zijn huis; zijn ge-
Izicht was bebloed, zijn lippen wa
ren stuk, zijn neus verminkt een
tijner oogen opgezwollenkortom
de heer de Walden zag er deernis
waardig uit. Op zijn hulpgeroep
schoten agenten toe, die een heer,
die juist de deur wilde uitgaan, als
lijn aanvaller in hechtenis namen.
Deze was de majoor Kildare Bur-
■owes van het 11e regiment huza-
•en, de zwager van den Lord. De
najoor liep bedaard met de politie-
lienaars mede en legde voor den
immissaris zonder omwegen de
ilgende verklaring af.
Lady Walden is stervende. Maar
.iettegenstaande de geneesheeren
naar volkomen rust hebben aanbe
volen, doet haar echtgenoot al het
logelijke, om haar laatste dagen
verbitteren. Hij gedraagt zich
gens de zieke onbeschoft en luid-
ichtig, bedrinkt zich geregeld ie-
eren dag en is dan des avonds een
sul voor zijne stervende vrouw.
30 wilde hij ook dien avond zwaar
ischonken, het ziekenvertrek bin-
ndringen, hetgeen hem de majoor
ichtte te beletten. Door den te-
istand van den lord woedend
aaakt, had de militair zijn sabel
okken en den ander een houw
r het gelaat toegebracht.
En deze smaad is den lord nog
t voldoende: hij wil nu aan het
.andaal nog meer ruchtbaarheid
>en door eene gerechtelijke ver
ging-
n het Westend vanLon-
stierf voor eenige dagen een
r rijk koopman. De geneesheer
'e tot de achtergebleven wedu-
dat het van het hoogste belang
zou, wanneer zij hem wilde
aan het lijk te onderzoeken,
haar echtgenoot volkomen de-
e kwaal had gehad, als waar
de kroonprins van Duitschland
lijdt. De vrouw wilde hiervan niets
weten. De dokter wist d-t bewakers
van het lijk om te koopen, drong
des nachts het sterfhuis binnen,
sneed den doode den hals af en
zocht daarop met zijn helpers een
goed heenkomen.
De verontwaardigde familie heeft
de zaak in handen der justitie ge
geven. Reeds hebben een aantal
inhechtenisnemingen plaats gehad.
De Engelsche jo»r na lis
ten hebben den naam van razend
onbescheiden te zijn. Een reporter
(verslaggever of korrespondent) ver
volgt hem, van wien hij iets weten
wil, overal. Geen oogenblik verliest
hij hem uit het oog, maar vraagt
hem telkens en over alles en nog
wat, tot in 't onbeschaamde
toe.
Toen generaal Sherman door Afrika
reisde, werd hij overal achtervolgd
door zulk een reporter van de Ti
mes, die in last had, misschien ook
wel van het Engelsche goeverne-
ment om de handelingen van den
Amerikaan, aan wiens reis politieke
en strategische bedoelingen werden
toegeschreven, na te gaan.
Op zekeren dag nu werd dit korte
gesprek tusschen den korrespondent
en den generaal afgeluisterd door
een korrespondent van Daily News,
die zich ook al in de buurt ophield.
Korrespondent.Hoe vindt u Egypte?
Generaal. Merkwaardig land.
Korrespondent. Hebt u de graven
reeds bezocht?
Generaal. Neen.
Korrespondent. Waarom niet?
Generaal. Dat zal ik u zeggen.
Mijn eigen graf hoop ik zoo lang
mogelijk te ontloopen en graven van
anderen interesseeren mij volstrekt
niet.
Korrespondent. Maar de graven
der Pharao's dan?
Generaal. Ook die niet. Om u de
waarheid te zeggen, is er maar één
graf, dat ik hier gaarne zou be
zoeken.
Korrespondent. En dat is, generaal?
Generaal. Van den man, die mij
op het oogenblik verveelt en reeds
lang verveeld heeft.
Van den dag af, waarop dat ge
sprek gevoerd is, hielden alle me-
dedeelmgen betreffende generaal
Sherman's doen en laten in de
Times op.
In Noorwegen worden
telegraafpalen tegen bederf behoed
op eene eigenaardige wijze, die mis
schien ook voor andere zaken in
toepassing wordt gebracht. Ongeveer
60 cM. boven den grond wordt in
den paal een gat geboord van een
paar centimeter middellijn, dat ee-
nigszins naar beneden is gericht en
tot op het midden van den paal
gaat. Dit gat wordt gevuld met
kleine kristallen van kopersulphaat
en dan met eene houten pen geslo
ten. Na verloop van eene maand of
vier wordt de verdwenen inhoud
bijgevuld. Volgens de mededeelin-
gen voldoet deze wijze zeer goed
en wordt ten slotte de geheele paal
doortrokken.
Door eene gymnastiek
vereniging, in de Duitsche stad
Roderheim, zou Zaterdagavond 11.
een gemaskerd bal worden gege
ven en onder anderen zouden een
aantal jongelieden een groep sneeuw
poppen voorstellen.
Toen zij zich in een afzonderlijk
vertrek kleedden, kwam een hunner
met zijn vlokkig costuum te dicht
in de nabijheid van een lamp en
zijn kleeding geraakte in brand;
toen hij zich omdraaide vatten ook
de kleeren van «en zijner vrienden
vlam.
Door de tegenwoordigheid van
geest der overigen werd groot on
heil voorkomen; men wierp de beide
ongelukkigen op den grond en ver
stikte de vlammen door middel van
dekens. Dadelijk werd geneeskun
dige hulp ingeroepen; een der jon
gelieden had zulke zware brand
wonden gekregen dat het onmogelijk
was hem te vervoeren, terwijl de
ander in een rijtuig huiswaarts kon
worden gebracht.
Regiments-kinderen.
De instelling der regiments-kinde
ren werd in Frankrijk in 1766 in
het leven geroepen en werd aldaar
in 1791 ingetrokken, doch in 1800
opnieuw ingevoerd.
Als eene navolging daarvan wer
den ook bij de Hollandsche leger-
organisatie van 1 Maart 1807, regi
ments-kinderen ingevoerd.
Bij elke compagnie waren er
twee, die tot huu 17e jaar de rations
vivres en de halve soldij van sol
daat genoten. Zij werden toegelaten
wanneer zij den vollen ouderdom
van twee jaren bereikt hadden, en
zoodra zij tot den leeftijd van 15 jaren
waren gekomen, werden zij als
tamboer of soldaat aangenomen.
Met den len Januari 1809 wer
den zij weder gesupprimeerd en
werden zij, die zeven jareu en daar
boven oud waren, bij de konink
lijke kweekelingen opgenomen.
Bij koninklijk besluit van 1 Au
gustus 1841 warden weder regi
ments-kinderen aangenomen van 10
tot 16 jaren oud, ten getale van 1
per compagnie, en met de organi
satie van 1850 verdwenen zij voor
goed uit het leger.
Eene tragische gebeur
tenis brengt thans de stad Florence
in opschudding. Alle reizigers, die
Italië hebben bezocht, kennen de
aardige horaie (bloemenmeisjes) der
Italiaansche steden. Van's morgens
vroeg tot 's avonds laat loopen zij,
met hun mandje bloemen aan den
arm, langs de straten en treden de
koffiehuizen en restaurants binnen,
naar alle kanten hunne reseda,
viooltjes, Camelia's enz. te koop
aanbiedende. Zij kennen den smaak
der klanten en meestal leggen zij
de juist door hen gewenschte bloe
men zonder een woord te spreken
voor hen neder.
Een der bloemenmeisjes, Julia Ge-
oleto, een lief meisje uit Brescia,
met een bleek en sympathiek uiter
lijk, had steeds haar vaste stand
plaats bij het café Bottogone. Daar
bad zij kennis gemaakt met den
oud-officier Seven.
Hun betrekking werd echter spoe
dig verbroken en Julia trok zich
terug op een zolderkamertje in de
via Faenza. Severi zocht haar en
teen hij haar eindelijk had gevon
den stelde hij pogingen in 't werk
om haar te ontvoeren. Dit gelukte
hem echter niet en daarover woe
dend, drong hij deze week met een
dolk gewapend in de woning der
arme; hij bracht haar twee steken
in de borst toe, waardoor zij terstond
een lijk was. Severi is verdwenen.
Ongelukkig door lijn ge
luk. De hoogste prijs uit de loterij
van Nizza, ten bedrage van twee
honderd vijftigduizend gulden is aan
een armen boer ten deel gevallen,
die diep ongelukkig is door dat
fortuintje en een dagbladschrijver,
die hem bezocht, onder andere het
volgende mededeelde: «Wees zoo
goed in uw courant mede te dee-
len, dat ik naar Amerika ga ver
trekken, om eindelijk ruit te krijgen
en van de brieven en verzoeken
bevtijd te worden, waarmee ik word
overstelpt. Ik zal nog krankzinnig
worden. De een eiacht vijfduizend
gulden van me of anders zal hij mij
van kant maken; anderen vragen
ondersteuningen, weder anderen vra
gen mijne dochters en zoons ten
huwelijk voor hunne kinderen en
van mijne kinderen is de oudste
pas tien jaar oudl Ik heb reeds vijf
honderd vijftig brieven ontvangen
en iederen dag komen nieuwe sta
pels. Als ik iedereen zijn zin gaf,
waren de twee en een halve ton in
een ommezientje naar de maani.
De courantier gaf den ongeluk
kige den welgemeenden raad om heel
eenvoudig geen enkelen brief meer
te lezen, maar alle brieven die kwa
men tot later tijd te bewaren, dan
zou hij misschien wel meer lust en
tijd hebben om ze te lezen, zonder
noodig te hebben om ze te beant
woorden.
Vrouw el ij ke schoonheid.
Dat vrouwelijke schoonheid een
kwestie van smaak is, en dat de
smaken zeer verschillend zijn, is
klaar bewezen. In Europa vindt men
witte tanden mooi; in Japan gele;
in Indiê roode. Bij ons prijst men
de vrouwen, die zich als melk en
bloed vertoonen, in Groenland schil
deren zij zich blauw en groen, in
Rusland kalkwit. In Perzië is men
voor een krommen neus, op Haïti
voor een platten, in Rusland be
wondert men den wipneus, in Indië
den arendsneus. In Engeland houdt
men van een rijzige, slanke ge
stalte; in Frankrijk van een kleine,
bevallige; in Turkije van een em
bonpoint.
Ook in Oostenrijk openbaart zich
in dit opzicht eene neiging in de
Turksche richting. In het beschaafd
Europa is bruin, zwart of blond
haar de geliefkoosde kleur; op de
Marianne eilanden wit haar; in Tur
kije rood eu in Skandinavie asch-
grauw haar.
Hoe zou iemand dan nog van een
internationaal normaal schoonheids
begrip durven spreken.
In het noorden van Iowa
en in Midden- en Zuid-Dacota woedt
weder een blizzard, zoodat de treinen
hun weg niet kunnen vervolgen.
De Pennsylvania-trein is, door de
zware sneeuw in de bergen, ge
blokkeerd.
Uit Chicago wordt me
degedeeld, dat het op straat aan
vallen en berooven van personen
en het inbreken en stelen uit brand
kasten daar dezen winter zoo al
gemeen is, dat men er des nachts
niet anders dan goed gewapend
op straat durft komen. De stad is
vol roovers, dieven en inbrekers.
In de laatste zeven dagen voor den
24n Januari werden 237 huizen en
winkels beroofd, zes brandkasten
geplunderd en zeven personen op
straat aangerand en bestolen. Ook
werden in den zelfden tijd, in de
vijfde politieafdeeling der stad al
leen, drie vrouwen op straat aan
gerand en daarna op een ledig erf
geworpen, waar ze half dood van
koude en ondergane mishandeling
werden opgenomen. Er wordt bij
gevoegd, dat er nooit te voren zoo
veel armoede in Chicago was als
dezen winter.
tweede paard vindt je niet licht;
het is zeven jaar oud, glad als een
aal en zoo sterk als een reusl Al*
je er hem om vijf uur voorspant,
dan ben je om zes uur al in Meppel,
Ja zoo zegt de boer ik
zal er eens over denken en er met
mijn vrouw over spreken.
Den volgenden dag is de paar-
denkooper er weder.
Ja, zegt de boer, het
paard is goed en het paard bevalt
me best, 't is ook niet duur maar
ik kan het niet gebruiken.
Niet gebruiken?
Neen, zie je, wat doe ik eiken
morgen om zes uur al in Meppel?
Literarisch verkeer. Waarheen
zoo haastig?
Naar mijn uitgever.
Heb je veel met hem te doen?
Dat gaat nog al, we zijn in
drukke correspon ientie, over en weer.
Over en weer? Hoe dat zoo?
Dat wil zeggen ik zend hem
mijne manuscripten en hij zendt ze
mij terug.
Zeg mij eens, manlief, zeide me
vrouw tot haar echtgenoot, ter
wijl zij bezig was de advertentién
in de courant door te zien, wat zijn
preferente schuldeischers?
Dat zijn hm ja, zie je,
dat zijn schuldeischers, die nooit hun
rekening inzenden. Ten minste, ik
voor mij prefereer dat soort.
Militaire rechtszaken.
Kapitein-auditeur. Kanonnier,her
ken je dit horloge, dat ze in je kist
gevonden hebben. Bekijk het eens
goed.
Kanonnier. Volstrekt niet, kapi
tein.
Kapitein. Korporaal, breng den
vent maar weer in arrest; we zul
len hem wel leeren.
Den volgenden dagZoo, dat
dacht ik ai, je herkent dus dit
horloge.
Kanonnier. Ja zeker, kapitein;
't is hetzelfde dat u me gisteren
hebt laten zien.
Hij had vele bezoeken afgelegd
in het huis harer ouders, maar was
nog maar niet voor zijn doel uit-
gekomi Eens op een avond echter
zeide I i eenvoudig en ernstigWil
je mijn vrouw worden?»
«Ja, Hendrik,» antwoordde ze blo
zend on verward.
«Dankje,» zeide hij, «ik heb met
Karei Bruin om een pakje cigarettes
gewed dat je «ja» zoudt zeggen,
zie jel»
Wit zet van 24 op 28.
Zwart slaat 33 24.
Wit zet 23 27.
Zwart slaat ll(d.)» 33.
Wit zet 14 19.
Zwart slaat 24 15 en
dam rust.
Wit zet 4 op 9.
Zwart slaat 4(d.)» 2 st.
op 42.
Wit slaat 3 zwarte dammen
op 46 (d.) en wint.
VAB.IA.
Een Meppeler paardenkouper prijst
een paard aan een boer uit Hooge-
veen. Kijk zegt hij zoo'n
ioede oplossingen ontvingen wij
van W. A. v. B., J. P., G. L. L.,
M. en C. R. te W. te Haarlem,
Frits te Beverwijk, W. P. P. te
Hilversum en Marie te Alkmaar.
DAMPROBLEEM No. 5 zullen
wij opnemen in ons Nr. van 12
Maart e. k.
a de handen samen.
ijf dagen na zijn gesprek met Weber, dwaalde hij we-
aldus rond. Zonder dat hij zich daarvan bewust was,
tte hij zijn schreden naar het hotel di San Paulo.
jen hij dit bereikt had bleef hij plotseling staan en
ende de plek, met een schok als van iemand die piot-
ontwaakt. Voor de hoofddeur zag hij een huurrijtuig
waarop eenige koffers werden geladen,
ranni verbleekte, hij gevoelde onmiddellijk dat het
„•eliefde was, die vertrekken ging. Met een angstigen
jtaarde hij naar de deur; hopende en toch tevens
-ude haar te voorschijn te zien komen. En de angst
'hem naar de keel, benauwend en beklemmend,
jn giorno, signor», zeide een stem achter hem en het
nde gelaat van den gids, die Weber in de Strada
spiri had vergezeld, kwam achter het rijtuig te voor-
1' terwijl hij den breedgeranden hoed afnam. «Zijtgij
'el, signor? Gij ziet bleek als het marmer van
ïp!»
is niets, mijn jongen,» antwoordde Giovanni, met
(krste inspanning een vriendelijken glimlach op zijn
pfoepende. «Ik ben wat vermoeid en moet rust nemen
ij durfde de vraag niet uitspreken, die hem op de
lag, de vraag of Weber heden vertrekken zou. Maar
aakzame, beleefde gids kwam hem zelf te hulp.
«Signor Weber vertrekt heden», zeide hij met een guitig
knipoogen. «Hij heeft zeker genoeg van Napels gezien en
vindt dat de messen er wat los in de scheede zitten. Ik
moet hier een briefje van hem brengen aan zijne verloofde!»
«Zoo,» zeide Giovanni, schijnbaar onverschillig, terwijl
inderdaad zijne lippen droog waren, door de ontroering die
hem beving. «En.... wanneer vertrekt hij?»
«Over een half uur gaat hij met signor en signora van
de Velde met de stoomboot naar Sicilië,» antwoordde de
gids. «Maar neem mij niet kwalijk, ik moet mijn opdracht
volvoeren. Tot wederzieus, signor Lenta
En met een hoffelijken groet sprong hij vlug en leven
dig de trappen van het hotel op. Giovanni bleef staan,
kalm als iemand die een onheil voor oogen ziet, dat hem
reeds lang heeft bedreigd.
Hij wilde heengaan, maar kon nieteene geheimzinnige
kracht boeide hem aan de plek en hij richtte strak zijn
oogen op het groote huis, dat voor hem lag.
In gedachten drong hij door in de vestibule en ver
plaatste zich in de kamer, waar zij nu ongetwijfeld de
laatste toebereidselen maakte tot het vertrek. En hij peinsde
er over, of zij bij het bergen van haar teekengereedechap
nog denken zou aan de dagen, toen hij in hare nabijheid
was. Of zij dan hare gedachten zou laten teruggaan tot
hun onderhoud in den tuin, of zijnog een traan zal
laten wanneer zij afscheid neemt van Napels?
Maar plotseling kwam de gedachte bij hem op, dat hij
onkiesch was door hier te blijven staan, want ongetwijfeld
zou zijn aanblik haar hinderlijk zijn. Zeker zou haar ge
moed onaangenaam aangedaan worden, wanneer zij hem
wederzag, dien zij toevertrouwd had, wat haar vader zelfs
niet weten mocht.
Onder den invloed van die gedachte ging hij heen,
langzaam en met gebogen hoofd, maar niet dan nadat hij
nog een langen blik had geworpen op dat zwijgende ge
bouw, dat zoo koud was en waarin zich het liefste bevond,
dat hij op aarde bezat.
Werktuigelijk ging hij verder, zonder eenig bewustzijn
van den weg dien hij volgen zou. Rijtuigen reden rake
lings langs hem heen, kruiers duwden hi.nne karren bijkans
tegen hem aan, kleine kinderen liepen jammerend en
bedelend om hem heen, hij zag niets, hoorde niets. Voor
zijn afgematten geest zweefde alleen het beeld van het
meisje, heerlijk beeld, zoo verkwikkend voor zijn ziel en
zoo martelend tevens.
Wordt vervolgd4
