NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD. 7 e Jaargang. Dinsdag 21 Januari 1890. No. 2009. ABCHHÏKSHTSPRIJS: ADV-ERTESTlSE: KINK K N L A N SI F E U 1 L L E T O N. IN DEN VREEMDE. 11 iiiflli Voor Ilasrlera per 3 maandenƒ1.20. ïranco door het gebeele Rijk, per 3 maanden. - 1.G5. Afzonderlijke nummers-0-03. Die blad verschijnt dageljjks, fcehïïlve op Zon- en Feestdagen, iicretin: Kleine Houtstraat No. 9, Haarlem. TelefeonanmEaer 2.32. van 15 regels 50 Cents; iedere regel meer 10 cents Groote letters naar plaatsruimte. Bij Abonnement aanzienlijk rabat. Abonnementen en Advertentiën worden aangenomen door onze agenten en door alle boekbandelaren, postkantoren en conranliers. Directenren-Uitgavers J. C. PSEKSBOOM @n J. B. AVIS. Eoofdaaenten voor htt Buitenland: Compagnie Generale de Fublicite Mrangcre GL. VA VBE Co., JOHN F, J ON MS, Succ., Faryt 31bis Faubourg bdonlmaitre. S T 0 S X E U tl S. Haarlem, 19 Jan. 18S0. Zondag overleed te dezer stede de HoogEdelgestr. heer J. H. Brouwers, gep. majoor der cavalerie (O.-I.) met rang van luit.-kclonel, ridder der Mili taire "Willemsorde 4e klasse. Het land verliest ïri hem een flink en bekwaam hoofdofficier, wat hij bewees te zijn in de expeditie naar Boni en Bali, waarvoor hij genoemde orde verwierf. Woensdag 10% uur zal alhier de plechtige teraardebestelling met militaire eerbewij zen plaats hebben. Het driedaagsch muziekfeest der af- deeling Toonkunst is op 6, 7 en 9 Juni a.s. b paald. Met binnen- en buiten- landsche solisten van naam zijn onder handelingen aangeknoopt over het ver vullen der solopartijen en wij hopen weldra hunne namen en eeu volledig programma te kunnen mededeelen. De Typografische vereeniging //de Phenix," alhier, welke op 8 Februari a.s. haar 21 jarig feest zou vieren, heeft ten gevolge der heerschende ziekte, daar van afgezien, en uitgesteld tot nadere bespreking. De penningmeester vond het echter vooralsnog niet noodig om tot verhooging der contributie over te gaan en rekende de vastgestelde uitkeeringen nog te kunnen volhouden. Een engelsch operettengezelschap, di.t reeds in de hoofdstad en in eenige andere steden van ons land een opvoering gaf van „Girouette" (weerhaan), eene opcra- comique in 3 bedrijven naar het fransch van Hemery en Bocage, in het engelsch bewerkt,trad Zondagavond in den schouw burg alhier op. Het stuk behoort tot het echte soort der opéra9-bouffes en heeft als zoodanig veel verdienste en succes. Wie veel van deze voorstellingen houdt, zal zich dan ook wel hebben geamuseerd en dat er velen zyn die er behagen in scheppen bewijst de vrij goed gevulde zaal van gisterenavond. Gezegd mag worden, dat alle zeilen zijn bijgezet om de voorstel ling te doen slageneen flink bezet or kest, blijkbaar goed gedrild en vrij goe den zaDg, vooral die van Frédérique, (Girouette) en Hildebert. Aan costumes, mise-en-scène etc. is blijkbaar veel ten koste gelegd en veel zorg besteed en 't maakte nu en dan een schitterend effect minstens een veertigtal dezer prachtige costumes tegelijk op 't tooneel te zien, waarbij //the virginal guard", eene vrouwelijke lijfwacht, een fraaien aan blik opleverde. De muziek is zeer goed en bezit vele aardige motieven, vooral de marsch van de virginal guard". O per den inhoud van deze operette willen we niet uitweidon; beter en vollediger dan de plaatsruimte ons dit zou gedoogen, wordt die medegedeeld in de tekstboek jes. Maar ook zonder deze en ook voor hen, die de engelsche taal niet machtig zijn, is wGïrouett6" een bezoek over waard. Van harte zouden we zoo mo gelijk eene tweede opvoering hier toe juichen. Théodore Werner. Men deelt ons uit Dublin het volgende mede omtrent den heer Théodore Wer ner, solo-violist, Nederlander van ge boorte, die zijn opleiding heeft genoten bij den heer Frans Coenen te Amster dam, en verder bij professor Joachim te Berlijn. z/tiet is steeds een zoete taak, den lof wvan een landgenoot te mogen uitbazui nen, vooral dan, als die lofuiting z/niet enkel uit patriotisme, maar uit //eigen overtuiging, uit het oordeel der //«vox publicae" en uit de onpartijdige z/Critiek der vreemde pers voortspruit. z/Welnu, ik schroom niet te verklaren, „dat de bekende violist Théodore Wer- „ner, die 30 Nov. 1889 in een der zaleu „van de Koninklijke Iersche Academie „voor Muziek te Dublin een concert gaf, „met een sprong op de bovenste sporten „der ladder van den roem is geklommen. „Hij heeft heerlijk gespeeld, let wel, ik, „leek, zeg dat ni«t, omdat ik mij door „mija gevoel heb laten meesleuren, en „me nu gedwongen gevoel, het gesmaakte „genot met een woord, te kenschetsen, „neen, ik zeg het, gesteund op het ver- „dict der pers, die over het algemeen „zoo gereserveerd is, maar over Werner „vol vloeiende en hartelijke woorden is. „Men roemt zijne voortreffelijke techniek, „zoo schitterend getoond in Beethoven's „Violin Concertden zang, dien hij de „snaren weet te ontlokken in' Chopin's „droefgeestig zoet vloeiende Nocturne, „en in Vieuxtemps grootsch concertdat „hij in dat eenvoudige, russische Volks lied //Der rothe Sarafan" wist te leggen. Al die eigen8ehappon toonden zich ver- „eenigd in Paganini's welbekend concert „No. 1, de salto mortale van alle vir- „tuosen, die de hoorders willen overtui- „gen, dat ze niet enkel voortreffelijke „kunstenaars, maar ook uiterst vaardige „vingergymnasten zijn. Er is gezegd dat „Werner's streek meer uitmunt door zang- „gerigheid dan door kracht. Doch is dit „een verwijt Staat de minnezanger lager „dan de épopeëodichter? Mij dunkt, het „ware jammer, indien Werner die ka- „rakteriseering van zijn talent zoodanig „ter harte nam, dat hij zich moer op „kracht dan op „charme" ging toeleggen. Werner bezit de goddelijhe gave, „de „SDaren door den boog te kunnen laten „zingen. Moge ze steeds zijn eigendom „blijven, zo is zeldzaam." P.S. De Hollandsche Kolonie, gloeiend van Vaderlandschen trots, schitterde a distance. Overgenomen uitde Portefeuille van den Hollandschen Correspondent: Jacïc T. Grein. Binnen weinige dagen zal de heer Werner hier ter stede, in „de Kroon" optreden. Letteren en Kunst. Uit 's-IIage wordt gemeld: Omtrent bet feestcor.cert bij Nicolaï's jubilé als directeur der Koninklijke Muziekschool (Vrijdag 21 Febr. in het Gebouw) ver nemen wij nader, dat zich daarop als solisten zullen doen hooren:Johan Smit, thans professor in de viool aan het con servatorium te Gent; Henri Bosman, solo-violoncellist van het Paleis voor Volksvlijt te Amsterdam; M. H. Van 'tKruijs, organist der Groote Kerk te RotterdamKriens, directeur van het Gemeentelijk Muziekkorps te Haarlem mej. C. Mulder, pianiste alhier; mej. M. Snijders (Delft) en mej. M. C. Van Vliet (alhier), beiden zang. Inhoud Nederland sche Illu- stratie (F. B. van Ditmar Utrecht) No. 4De naraon der bekroonden. De brand van het kasteel te Laeken. Keizerin Augusta. Versche lauweren. Do wedstrijd op schaatsen te Am sterdam. Spiritisme of niet?Voor dames. Humor en Satyre. Schaak rubriek. Advertentiën. Z. M. de Koning voelt zich in de laatste dagen minder wel. Het Prinsesje heeft een lichten aanval van influenza gehad. De laatste 14 dagen moest zij hare kamer houdenthans is 1 zij aan de beterhand. BI ij kens aanschrijving van den minister van Oorlog zullen de miliciens der j lichting van 1889 der le divisie (reg. grenadiers en jagers, 4e. en 7e reg. inf.) J weldra van repeteergeweren en van het 1 gewijzigde ledergoed voor den infanterist i worden voorzien. Naar men verneemt, is bin- nenkort een promotie te verwachten in de hoogere rangen van het korps zee officieren. De directeur der Neder- landsche tramwegmaatschappij, de heer Hamelink, sprak dezer dagen te Heeren veen over spoorwegtarieven in 't alge meen en het zóne- of ring-tarief in het bizonder. Nog altijd heeft men bij ons te lande vastgehouden aan het afstandstarief, een stelsel, dat reeds langen tijd is afgekeurd door het bestuur der posterijen, waar voor dit een uniform-tarief in de plaats stelde, dat prachtige resultaten gaf en nog geeft. Het afstandstarief mist, volgens den heer H., eiken dengdelijken grond slag, het is onbillyk en onrechtvaardig. Terwijl men in het buitenland naar verbetering omzag, werd er hier te lande niets van bemerkt, dat men het onbillijke stelsel voor een beter wou opruimen integendeel, alle vakmannen in Neder land meenden, dat het afstandstarief stilletjes moet behouden blijven. Spr. verwachtte trouwens van vak mannen nooit afdoende verbetering, wel van personen, die buiten het vak staan. De vinder van het „penny-port systeem" was kolonel Hill, een eenvoudig school meestertje. Deskundigen, zooals zij zich heetten, als de postmeester-generaal in Engeland en andere hooggeplaatste amb tenaren, noemden het stelsel van Hill „zinneloos", doch bij invoering bleek, dat dit systeem verre te verkiezen was boven het totnogtoe gevolgde. Overal is thans bij de posterijen uniformtarief in gevoerd, totdat dit jaar in Hongarije ook met dat stelsel een proef genomen is op het personenvervoer langs de spoorwegen. Met 1 Juli 1889 werd het afstands tarief afgeschaft en nam men daarvoor het zóne of ring-tarief in dc plaats. Do resultaten van deze verandering waren werkelijk verrassend. Terwijl in de laatste week der maand Sept. 1888 langs do lijnen 140.000 passagiers vervoerd waren, bedroeg het getal in dezelfde week van 1889 240,000, een vermeerdering dus van 100,000 personen. Het zone-tarief maakte het reizen gemakkelijk en goed koop, en met de gelegenheid kwam de genegenheid. Ook in Oostenrijk ver laagde men het personen tarief met /3). Meenden vakmannen eerst dat het finan cieel gedeelte daaronder zou lijden, ook hier bewees de ondervinding, dat door toeneming van het getal reizigers de inkomsten, ondanks de vermindering in prijs, gelijk bleven. Spr. uitte ten slotte de hoop, dat in Nederland spoedig het terecht veroor deelde afstandstarief voor het zóne- of ring-systeem zou plaats maken. In alle staten ziet men de mi nisters van Oorlog pogingen in het werk stellen, om het terreinrijden onder de offi cieren te bevorderen. Ook onsgoevernement gaat daartoe prijzen uitloven. Dit wordt zeer zeker toegejuicht, vooral indien onze minister van Oorlog de voorwaarden tot deelneming aan de courses zoodanig kan stellen, dat een ieder naar die prij zen zal kunnen mededingen. Het nederlandsche leger telt nog slechts enkele sportrijdersdit heeft niet zijne oorzaak daarin, gelijk zoo dikwijls be weerd wordt, dat het courserijden zeer veel geld kost, maar wijl door de be sturen der verschillende vereenigingen tot nu toe, bij de uitgeschreven officiers- courses het minimum gewicht, door den ruiter te dragen, zoo laag werd gesteld. D»e besturen verkiezen geen rekening te houden met den bestaanden toestand, d. w. z. dat er bij de bereden officieren nog zeer weinig ruiters te vinden zijn, die, wat gestalte betreft, den jockey nabij komendat integendeel het meerendeel van hen eer zwaarder dan lichter dan 80 kilo rijdt. Het courserijden, of liever het winnen der courses was tot nu toe een mono polie van enkele lichte ruiters. Zij kochten zich een zeer eenvoudig paardje dat in de handicaps een bespottelijk licht ge wicht kreeg, en waarmee zij een zeer goed paard sloegen, dat ten opzichte van zijn mededinger zwaar belast was, doch ook slechts ten opzichte van zijn mede dinger, want het punt van uitgang in de schaal der gewichten was steeds het gewicht van den lichten ruiter, zoodat het maximum gewicht in die schaal toch nooit voldoende was, om een zwaar ruiter op zijn gewicht in den zadel te doen verschijnende enkele zware ruiter, die zich nog waagde, reed met kilo's overwicht, en zijn kans om den cou:se te winnen was alsdan nul. Het behoeft wel geen nader betoog, dat, wanneer de minste soort paarden de courses wint en het grootste gedeelte van de ruiters van mededinging wordt uitgesloten, zoowel verbetering van het paardenras als aanmoediging tot sport- rijden hersenschimmen zijn. Wil men beide zaken bevorderen, dan moet men beginnen met in de militaire courses een minimum gewicht van 85 a 90 kilo te stellen. Nu zal bijna ieder ruiter, met kans van slagen, in een course kunnen mede dingen nu moet iedereen zich paarden aanschaffen, die gewicht kunnen dragen, en zullen de courses gewonnen worden door paarden die gewicht kunnen dragen ja, misschien krijgen wij dan zelfs wel een soort paarden, die met succes tegen die der vreemdelingen kan concurreeren, hetgeen zeker nog nimmer het geval is geweest. Misschien zullen er sommigen zijn, die bovenstaand minimum te zwaar vin den, doch men vergete niet, dat ons cavaleriepaard, hetwelk geen bloedpaard is, tc velde 117 kilo draagt, het gewicht Naar liet engelsch VAN EDNA LYALL. 8) HOOFDSTUK IV. Hij scheen van een zwaren last bevrijd, keek toen Gaspard aan en zeide weer met groote krachtsinspanning: „Draag zorg voor Espérance, en beloof mij, Ga3pard, dat gij Parijs verlaat als gij kunt breng haar naar Engeland. Groote woelingen zullen hier.... Eensklaps zweeg hij stil, zijne lippen trokken krampachtig samen, en hij steunde hevig. De verpleegster wilde Espérance bewegen om weg te gaan, daar zij haar dit pijnlijke schouwspel verder wilde besparen, maar niets kon Espérance bewegeD, haar post te verlaten. Na eenige oogenblikken zeide haar vader: „Espérance, lieveling, denk aan de woorden: Wij weten, dat alle dingen met elkaar samenwerken tot het goede. Toen vervol gens de doodstrijd heviger werd: „Spreek tot mij, Espérance, laat mij uw stem hooren. „Ik zal uw lievelingsvcrs opzeggen, lieve vader," fluisterde zij, en met zachte, trillende stem herhaalde zij de schoone versregelen van Victor Hugo: „You8 qui plcurez, venez h ce Dieu, car il pleure; Vous qui soufirez, venez a lui, car il guérit, Vriiio nni trnmhlp7 vpfipü I111. oar il snnrït Vous Vous qui soufirez, venez a lui, car il guérit, qui tremblez, venez a lui, car il sourit; qui pa8scz, venez a lui, car il demeure." Langzamerhand verdwenen de pijnlijke trekken van zijn gelaat, en toen Espérance en Gaspard zich tot hem overbogen en hem kusten, speelde er zelfs een glimlach om zijne lippen. Daarna scheen hij onbewust van wat er om hem heen gebeurde, en lag hij met gesloten oogen, terwijl hij zacht fluisterend de vier vereregels herhaalde, „Venez a ce Dieu," en de laatste woorden waren, „il guérit." Hij bleef nog eenige minuten bewusteloos, en blies toen den laatsten ademtocht uit; Alphonse de Mabillons aardsche kwellingen waren voorbij. Gij die weent, komt tot dien God, want ook hij weent; Gij die lijdt, komt tot hem, want hij geneest, Gij die beeft, komt tot hem, want bij lacht u toe, Gij die voorbijgaat, komt tot hem, want hij bly ft. HOOFDSTUK V. De jeugdige Amerikaansclie, die de Mabillon had verpleegd, deed, wat in deze omstandigheden het beste was, zij nam Espé rance in hare armen en liet haar schreien. In dien tusschentijd sprak Gaspard met een der bewakers over de begrafenis, die den volgenden morgen vroeg zou plaats hebben. Hij wendde zich ech ter weldra tot zjjne zuster tn zeide op vriendelijken toon: „Lieve Espérance, wij moeten gaan; wij hinderen deze dame. Het gelukte Espérance slechts na veel moeite zich in zooverre te bedwingen, dat zij haren dank stamelde en zich door Gaspard van het zoo dierbare overschot liet verwijderen. Bij den ingang hielden zij een oogenblik stil. Het was een zeer moeilijke terugkeer tot de wereld. De zon scheen helder, en op straat heersohte eene levendige drukte; alles scheen nog hetzelfde te zijn als eenige uren geleden, en toch was hun het dierbaarste, dat zij op aarde bezaten, ontrukt Gaspard was wellicht het meest te beklagen, want op zijne schouders rustte nu het juk der verantwoordelijkheid; hij gevoelde reeds dadelijk, dat deze last hem zeer zou drukken; hij herinnerde zich maar al te wel hunne armoede. Met het oog daarop deed hij haar de zeer praktische vraag: „Kunt gij goed loopen, liefste? Mij dunkt, dat wij geen rijtuig behoeven te nemen. Wellicht vond zij in deze vraag iets onhartelijks; zij knikte met het hoofd, en onder een diep stilzwijgen begaven zij zich naar huis.

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Haarlem's Dagblad | 1890 | | pagina 1