NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD.
7 e Jaargang.
Dinsdag 21 Januari 1890.
No. 2009.
ABCHHÏKSHTSPRIJS:
ADV-ERTESTlSE:
KINK K N L A N SI
F E U 1 L L E T O N.
IN DEN VREEMDE.
11 iiiflli
Voor Ilasrlera per 3 maandenƒ1.20.
ïranco door het gebeele Rijk, per 3 maanden. - 1.G5.
Afzonderlijke nummers-0-03.
Die blad verschijnt dageljjks, fcehïïlve op Zon- en Feestdagen,
iicretin: Kleine Houtstraat No. 9, Haarlem. TelefeonanmEaer 2.32.
van 15 regels 50 Cents; iedere regel meer 10 cents
Groote letters naar plaatsruimte.
Bij Abonnement aanzienlijk rabat.
Abonnementen en Advertentiën worden aangenomen door
onze agenten en door alle boekbandelaren, postkantoren en conranliers.
Directenren-Uitgavers J. C. PSEKSBOOM @n J. B. AVIS.
Eoofdaaenten voor htt Buitenland: Compagnie Generale de Fublicite Mrangcre GL. VA VBE Co., JOHN F, J ON MS, Succ., Faryt 31bis Faubourg bdonlmaitre.
S T 0 S X E U tl S.
Haarlem, 19 Jan. 18S0.
Zondag overleed te dezer stede de
HoogEdelgestr. heer J. H. Brouwers,
gep. majoor der cavalerie (O.-I.) met
rang van luit.-kclonel, ridder der Mili
taire "Willemsorde 4e klasse.
Het land verliest ïri hem een flink en
bekwaam hoofdofficier, wat hij bewees te
zijn in de expeditie naar Boni en Bali,
waarvoor hij genoemde orde verwierf.
Woensdag 10% uur zal alhier de plechtige
teraardebestelling met militaire eerbewij
zen plaats hebben.
Het driedaagsch muziekfeest der af-
deeling Toonkunst is op 6, 7 en 9 Juni
a.s. b paald. Met binnen- en buiten-
landsche solisten van naam zijn onder
handelingen aangeknoopt over het ver
vullen der solopartijen en wij hopen
weldra hunne namen en eeu volledig
programma te kunnen mededeelen.
De Typografische vereeniging //de
Phenix," alhier, welke op 8 Februari
a.s. haar 21 jarig feest zou vieren, heeft
ten gevolge der heerschende ziekte, daar
van afgezien, en uitgesteld tot nadere
bespreking. De penningmeester vond het
echter vooralsnog niet noodig om tot
verhooging der contributie over te gaan
en rekende de vastgestelde uitkeeringen
nog te kunnen volhouden.
Een engelsch operettengezelschap, di.t
reeds in de hoofdstad en in eenige andere
steden van ons land een opvoering gaf
van „Girouette" (weerhaan), eene opcra-
comique in 3 bedrijven naar het fransch
van Hemery en Bocage, in het engelsch
bewerkt,trad Zondagavond in den schouw
burg alhier op.
Het stuk behoort tot het echte soort
der opéra9-bouffes en heeft als zoodanig
veel verdienste en succes. Wie veel van
deze voorstellingen houdt, zal zich dan
ook wel hebben geamuseerd en dat er
velen zyn die er behagen in scheppen
bewijst de vrij goed gevulde zaal van
gisterenavond. Gezegd mag worden, dat
alle zeilen zijn bijgezet om de voorstel
ling te doen slageneen flink bezet or
kest, blijkbaar goed gedrild en vrij goe
den zaDg, vooral die van Frédérique,
(Girouette) en Hildebert. Aan costumes,
mise-en-scène etc. is blijkbaar veel ten
koste gelegd en veel zorg besteed en 't
maakte nu en dan een schitterend effect
minstens een veertigtal dezer prachtige
costumes tegelijk op 't tooneel te zien,
waarbij //the virginal guard", eene
vrouwelijke lijfwacht, een fraaien aan
blik opleverde. De muziek is zeer goed
en bezit vele aardige motieven, vooral de
marsch van de virginal guard". O per
den inhoud van deze operette willen we
niet uitweidon; beter en vollediger dan
de plaatsruimte ons dit zou gedoogen,
wordt die medegedeeld in de tekstboek
jes. Maar ook zonder deze en ook voor
hen, die de engelsche taal niet machtig
zijn, is wGïrouett6" een bezoek over
waard. Van harte zouden we zoo mo
gelijk eene tweede opvoering hier toe
juichen.
Théodore Werner.
Men deelt ons uit Dublin het volgende
mede omtrent den heer Théodore Wer
ner, solo-violist, Nederlander van ge
boorte, die zijn opleiding heeft genoten
bij den heer Frans Coenen te Amster
dam, en verder bij professor Joachim te
Berlijn.
z/tiet is steeds een zoete taak, den lof
wvan een landgenoot te mogen uitbazui
nen, vooral dan, als die lofuiting
z/niet enkel uit patriotisme, maar uit
//eigen overtuiging, uit het oordeel der
//«vox publicae" en uit de onpartijdige
z/Critiek der vreemde pers voortspruit.
z/Welnu, ik schroom niet te verklaren,
„dat de bekende violist Théodore Wer-
„ner, die 30 Nov. 1889 in een der zaleu
„van de Koninklijke Iersche Academie
„voor Muziek te Dublin een concert gaf,
„met een sprong op de bovenste sporten
„der ladder van den roem is geklommen.
„Hij heeft heerlijk gespeeld, let wel, ik,
„leek, zeg dat ni«t, omdat ik mij door
„mija gevoel heb laten meesleuren, en
„me nu gedwongen gevoel, het gesmaakte
„genot met een woord, te kenschetsen,
„neen, ik zeg het, gesteund op het ver-
„dict der pers, die over het algemeen
„zoo gereserveerd is, maar over Werner
„vol vloeiende en hartelijke woorden is.
„Men roemt zijne voortreffelijke techniek,
„zoo schitterend getoond in Beethoven's
„Violin Concertden zang, dien hij de
„snaren weet te ontlokken in' Chopin's
„droefgeestig zoet vloeiende Nocturne,
„en in Vieuxtemps grootsch concertdat
„hij in dat eenvoudige, russische Volks
lied //Der rothe Sarafan" wist te leggen.
Al die eigen8ehappon toonden zich ver-
„eenigd in Paganini's welbekend concert
„No. 1, de salto mortale van alle vir-
„tuosen, die de hoorders willen overtui-
„gen, dat ze niet enkel voortreffelijke
„kunstenaars, maar ook uiterst vaardige
„vingergymnasten zijn. Er is gezegd dat
„Werner's streek meer uitmunt door zang-
„gerigheid dan door kracht. Doch is dit
„een verwijt Staat de minnezanger lager
„dan de épopeëodichter? Mij dunkt, het
„ware jammer, indien Werner die ka-
„rakteriseering van zijn talent zoodanig
„ter harte nam, dat hij zich moer op
„kracht dan op „charme" ging toeleggen.
Werner bezit de goddelijhe gave, „de
„SDaren door den boog te kunnen laten
„zingen. Moge ze steeds zijn eigendom
„blijven, zo is zeldzaam."
P.S. De Hollandsche Kolonie, gloeiend
van Vaderlandschen trots, schitterde a
distance.
Overgenomen uitde Portefeuille van
den Hollandschen Correspondent:
Jacïc T. Grein.
Binnen weinige dagen zal de heer
Werner hier ter stede, in „de Kroon"
optreden.
Letteren en Kunst.
Uit 's-IIage wordt gemeld: Omtrent
bet feestcor.cert bij Nicolaï's jubilé als
directeur der Koninklijke Muziekschool
(Vrijdag 21 Febr. in het Gebouw) ver
nemen wij nader, dat zich daarop als
solisten zullen doen hooren:Johan Smit,
thans professor in de viool aan het con
servatorium te Gent; Henri Bosman,
solo-violoncellist van het Paleis voor
Volksvlijt te Amsterdam; M. H. Van
'tKruijs, organist der Groote Kerk te
RotterdamKriens, directeur van het
Gemeentelijk Muziekkorps te Haarlem
mej. C. Mulder, pianiste alhier; mej.
M. Snijders (Delft) en mej. M. C. Van
Vliet (alhier), beiden zang.
Inhoud Nederland sche Illu-
stratie (F. B. van Ditmar Utrecht) No.
4De naraon der bekroonden. De
brand van het kasteel te Laeken.
Keizerin Augusta. Versche lauweren.
Do wedstrijd op schaatsen te Am
sterdam. Spiritisme of niet?Voor
dames. Humor en Satyre. Schaak
rubriek. Advertentiën.
Z. M. de Koning voelt zich
in de laatste dagen minder wel. Het
Prinsesje heeft een lichten aanval van
influenza gehad. De laatste 14 dagen
moest zij hare kamer houdenthans is
1 zij aan de beterhand.
BI ij kens aanschrijving van den
minister van Oorlog zullen de miliciens der
j lichting van 1889 der le divisie (reg.
grenadiers en jagers, 4e. en 7e reg. inf.)
J weldra van repeteergeweren en van het
1 gewijzigde ledergoed voor den infanterist
i worden voorzien.
Naar men verneemt, is bin-
nenkort een promotie te verwachten in
de hoogere rangen van het korps zee
officieren.
De directeur der Neder-
landsche tramwegmaatschappij, de heer
Hamelink, sprak dezer dagen te Heeren
veen over spoorwegtarieven in 't alge
meen en het zóne- of ring-tarief in het
bizonder.
Nog altijd heeft men bij ons te lande
vastgehouden aan het afstandstarief, een
stelsel, dat reeds langen tijd is afgekeurd
door het bestuur der posterijen, waar
voor dit een uniform-tarief in de plaats
stelde, dat prachtige resultaten gaf en
nog geeft. Het afstandstarief mist, volgens
den heer H., eiken dengdelijken grond
slag, het is onbillyk en onrechtvaardig.
Terwijl men in het buitenland naar
verbetering omzag, werd er hier te lande
niets van bemerkt, dat men het onbillijke
stelsel voor een beter wou opruimen
integendeel, alle vakmannen in Neder
land meenden, dat het afstandstarief
stilletjes moet behouden blijven.
Spr. verwachtte trouwens van vak
mannen nooit afdoende verbetering, wel
van personen, die buiten het vak staan.
De vinder van het „penny-port systeem"
was kolonel Hill, een eenvoudig school
meestertje. Deskundigen, zooals zij zich
heetten, als de postmeester-generaal in
Engeland en andere hooggeplaatste amb
tenaren, noemden het stelsel van Hill
„zinneloos", doch bij invoering bleek,
dat dit systeem verre te verkiezen was
boven het totnogtoe gevolgde. Overal is
thans bij de posterijen uniformtarief in
gevoerd, totdat dit jaar in Hongarije
ook met dat stelsel een proef genomen
is op het personenvervoer langs de
spoorwegen.
Met 1 Juli 1889 werd het afstands
tarief afgeschaft en nam men daarvoor
het zóne of ring-tarief in dc plaats. Do
resultaten van deze verandering waren
werkelijk verrassend. Terwijl in de laatste
week der maand Sept. 1888 langs do
lijnen 140.000 passagiers vervoerd waren,
bedroeg het getal in dezelfde week van
1889 240,000, een vermeerdering dus
van 100,000 personen. Het zone-tarief
maakte het reizen gemakkelijk en goed
koop, en met de gelegenheid kwam de
genegenheid. Ook in Oostenrijk ver
laagde men het personen tarief met /3).
Meenden vakmannen eerst dat het finan
cieel gedeelte daaronder zou lijden, ook
hier bewees de ondervinding, dat door
toeneming van het getal reizigers de
inkomsten, ondanks de vermindering in
prijs, gelijk bleven.
Spr. uitte ten slotte de hoop, dat in
Nederland spoedig het terecht veroor
deelde afstandstarief voor het zóne- of
ring-systeem zou plaats maken.
In alle staten ziet men de mi
nisters van Oorlog pogingen in het werk
stellen, om het terreinrijden onder de offi
cieren te bevorderen. Ook onsgoevernement
gaat daartoe prijzen uitloven. Dit wordt
zeer zeker toegejuicht, vooral indien
onze minister van Oorlog de voorwaarden
tot deelneming aan de courses zoodanig
kan stellen, dat een ieder naar die prij
zen zal kunnen mededingen.
Het nederlandsche leger telt nog slechts
enkele sportrijdersdit heeft niet zijne
oorzaak daarin, gelijk zoo dikwijls be
weerd wordt, dat het courserijden zeer
veel geld kost, maar wijl door de be
sturen der verschillende vereenigingen
tot nu toe, bij de uitgeschreven officiers-
courses het minimum gewicht, door den
ruiter te dragen, zoo laag werd gesteld.
D»e besturen verkiezen geen rekening
te houden met den bestaanden toestand,
d. w. z. dat er bij de bereden officieren
nog zeer weinig ruiters te vinden zijn,
die, wat gestalte betreft, den jockey nabij
komendat integendeel het meerendeel
van hen eer zwaarder dan lichter dan
80 kilo rijdt.
Het courserijden, of liever het winnen
der courses was tot nu toe een mono
polie van enkele lichte ruiters. Zij kochten
zich een zeer eenvoudig paardje dat in
de handicaps een bespottelijk licht ge
wicht kreeg, en waarmee zij een zeer
goed paard sloegen, dat ten opzichte van
zijn mededinger zwaar belast was, doch
ook slechts ten opzichte van zijn mede
dinger, want het punt van uitgang in
de schaal der gewichten was steeds het
gewicht van den lichten ruiter, zoodat
het maximum gewicht in die schaal toch
nooit voldoende was, om een zwaar
ruiter op zijn gewicht in den zadel te
doen verschijnende enkele zware ruiter,
die zich nog waagde, reed met kilo's
overwicht, en zijn kans om den cou:se
te winnen was alsdan nul.
Het behoeft wel geen nader betoog,
dat, wanneer de minste soort paarden
de courses wint en het grootste gedeelte
van de ruiters van mededinging wordt
uitgesloten, zoowel verbetering van het
paardenras als aanmoediging tot sport-
rijden hersenschimmen zijn.
Wil men beide zaken bevorderen, dan
moet men beginnen met in de militaire
courses een minimum gewicht van 85 a
90 kilo te stellen.
Nu zal bijna ieder ruiter, met kans
van slagen, in een course kunnen mede
dingen nu moet iedereen zich paarden
aanschaffen, die gewicht kunnen dragen,
en zullen de courses gewonnen worden
door paarden die gewicht kunnen dragen
ja, misschien krijgen wij dan zelfs wel
een soort paarden, die met succes tegen
die der vreemdelingen kan concurreeren,
hetgeen zeker nog nimmer het geval is
geweest.
Misschien zullen er sommigen zijn,
die bovenstaand minimum te zwaar vin
den, doch men vergete niet, dat ons
cavaleriepaard, hetwelk geen bloedpaard
is, tc velde 117 kilo draagt, het gewicht
Naar liet engelsch
VAN
EDNA LYALL.
8)
HOOFDSTUK IV.
Hij scheen van een zwaren last bevrijd, keek toen Gaspard
aan en zeide weer met groote krachtsinspanning:
„Draag zorg voor Espérance, en beloof mij, Ga3pard, dat gij
Parijs verlaat als gij kunt breng haar naar Engeland.
Groote woelingen zullen hier....
Eensklaps zweeg hij stil, zijne lippen trokken krampachtig samen,
en hij steunde hevig. De verpleegster wilde Espérance bewegen
om weg te gaan, daar zij haar dit pijnlijke schouwspel verder
wilde besparen, maar niets kon Espérance bewegeD, haar post
te verlaten.
Na eenige oogenblikken zeide haar vader:
„Espérance, lieveling, denk aan de woorden: Wij weten, dat
alle dingen met elkaar samenwerken tot het goede. Toen vervol
gens de doodstrijd heviger werd: „Spreek tot mij, Espérance, laat
mij uw stem hooren.
„Ik zal uw lievelingsvcrs opzeggen, lieve vader," fluisterde zij,
en met zachte, trillende stem herhaalde zij de schoone versregelen
van Victor Hugo:
„You8 qui plcurez, venez h ce Dieu, car il pleure;
Vous qui soufirez, venez a lui, car il guérit,
Vriiio nni trnmhlp7 vpfipü I111. oar il snnrït
Vous
Vous
qui soufirez, venez a lui, car il guérit,
qui tremblez, venez a lui, car il sourit;
qui pa8scz, venez a lui, car il demeure."
Langzamerhand verdwenen de pijnlijke trekken van zijn gelaat,
en toen Espérance en Gaspard zich tot hem overbogen en hem
kusten, speelde er zelfs een glimlach om zijne lippen.
Daarna scheen hij onbewust van wat er om hem heen gebeurde,
en lag hij met gesloten oogen, terwijl hij zacht fluisterend de vier
vereregels herhaalde, „Venez a ce Dieu," en de laatste woorden
waren, „il guérit." Hij bleef nog eenige minuten bewusteloos, en
blies toen den laatsten ademtocht uit; Alphonse de Mabillons
aardsche kwellingen waren voorbij.
Gij die weent, komt tot dien God, want ook hij weent;
Gij die lijdt, komt tot hem, want hij geneest,
Gij die beeft, komt tot hem, want bij lacht u toe,
Gij die voorbijgaat, komt tot hem, want hij bly ft.
HOOFDSTUK V.
De jeugdige Amerikaansclie, die de Mabillon had verpleegd,
deed, wat in deze omstandigheden het beste was, zij nam Espé
rance in hare armen en liet haar schreien. In dien tusschentijd
sprak Gaspard met een der bewakers over de begrafenis, die den
volgenden morgen vroeg zou plaats hebben. Hij wendde zich ech
ter weldra tot zjjne zuster tn zeide op vriendelijken toon:
„Lieve Espérance, wij moeten gaan; wij hinderen deze dame.
Het gelukte Espérance slechts na veel moeite zich in zooverre
te bedwingen, dat zij haren dank stamelde en zich door Gaspard
van het zoo dierbare overschot liet verwijderen.
Bij den ingang hielden zij een oogenblik stil. Het was een zeer
moeilijke terugkeer tot de wereld. De zon scheen helder, en op
straat heersohte eene levendige drukte; alles scheen nog hetzelfde
te zijn als eenige uren geleden, en toch was hun het dierbaarste,
dat zij op aarde bezaten, ontrukt
Gaspard was wellicht het meest te beklagen, want op zijne
schouders rustte nu het juk der verantwoordelijkheid; hij gevoelde
reeds dadelijk, dat deze last hem zeer zou drukken; hij herinnerde
zich maar al te wel hunne armoede. Met het oog daarop deed hij
haar de zeer praktische vraag:
„Kunt gij goed loopen, liefste? Mij dunkt, dat wij geen rijtuig
behoeven te nemen.
Wellicht vond zij in deze vraag iets onhartelijks; zij knikte
met het hoofd, en onder een diep stilzwijgen begaven zij zich
naar huis.