IE3IANDS GEHEIM
St. Juliott is ongeveer liet saaiste
dorp van geheel Cornwallishet ligt
niet op den weg der toeristen en
heeft niets merkwaardigsde rotsen
zijn er niet bijzonder hoog, de zee is
er niet buitengewoon blauw en de lig
ging is niet zeer schilderachtigmaai*
niettemin is het een lief plekje, dat
een reiziger, wanneer hy het eens
ontdekt heeft, nog eens met toene
mend genoegen opzoekt.
In vroegere jaren werd het plaatsje
vaak genoemd als het tooneel van
erge zeerampenmaar een vuurtoren
geplaatst op de vooruitstekende punt
die den eenen arm van de kleine
baai vormt, bleek den zeelieden goede
diensten te bewijzenen dus baarde
liet des te moer ontsteltenis, toen in
liet begin van 187een groot Deensch
schip geheel te pletter sloeg op de
verraderlijke klippen, vlak onder de
verlichte vensters van luit zeer rus
tige dorp. De visschers van luliott
konden met booten het schip bereiken
en dank hunnen wakkeren pogin
gen gedurende dien gcheelen vreesc-
lijken nacht, werden het scheepsvolk,
de kapitein en de stuurman van de
Olaf Èjörnsen allen geredofschoon
de zware zee het reddingswerk zeer
bemoeilijkte. Verscheiden schipbreu
kelingen werden ernstig bezeerd en
moesten lang in het dorp blijven om
verpleegd te worden. De stuurman
Erie Gottorp, een stoere Deen, met
een mooien blonden baard, lichte
blauwe oogen en een allerlièfsten
glimlach, was vreeset ijk gehavend.
Zijne wouden waren zoo erg dat de
goede dokter al zijne krachten moest
inspannen en al zijne leunde te baat
nemen, om hem te genezen, en lang
nadat de kapitein en de bemanning
van het ongelukkige schip vertrokken
waren en ander werk gevonden had
den, moest hij te Juliott blijven en
verkeerde in een deerniswaardigen
toestand. Eerst toen ai de heggen
groen waren en de fuchsias bloeiden,
was hij in staat om naar buiten te
strompelen in den zonneschijn en tot
het besef te komen, dat hij eenmaal
weer gezond zou kunnen worden.
Gedurende zijngedwongen verblijf
bij de goede vrouw Goboledick, die
hem oppaste als haar eigen zoon,
weid hij veel opgcvroolijkt en bezig
gehouden door de vriendelijke belang
stelling der buren; doch zyn aange
naamste afleiding was af en toe een
bezoek van Barbara Tregage, de
dochter van den schoolmeester, wier
tegenwoordigheid het geheele huis
opvróolijkte als een zonnestraal. Bar
bara was zeventien jaar en even mooi
als lief. Haar haar was kastanjebruin
hare trekken waren fijn en haar ge
laatskleur was blank; zij had een
lieve, kinderlijke uitdrukking en men
zag het haar aan, dat zij zou opgroei
en 'tot een vrouw uit duizenden. Op
haar rustte het geheele huishouden,
bestaande uit een ziekelijke moeder,
zes kinderen, van drie tot twaalf jaar,
en een vader die zichzelf beschouw
de als een zeer gewichtig persoon en
zijn huis bestuurde met een ijzeren
roede.
i lab was den heel en dag in de weer,
om te helpen, te troosten en te wer
ken en zij had al den moed en het
geduld, waarmede de natuur haai-be
deeld had. noodig om haar levenspad
te bewandelenmaar indien een vroo-
1 ijk gezicht bewijst dat men gelukkig
is, (fan behoefde men met Barbara
geen medelijden te hebben, en ver
langde zij blijkbaar niet naar veran
dering in haar bestaan.
Haarlemmer Hai!e-jes
Een Zülerdaga vondpraatje.
CCLXY.
De Haarlemsche rechtbank heeft
de negentienjarige verpleegster, door
wier onvoorzichtigheid een patient
van Meercubcrg zoo hevig' verbrand
is geraakt, veroordeeld tot vier. weken
hechtenis. Wanneer het meisje niet
in hooger beroep gaat ten ik geloof,
dat dit haar toch niet helpen zou)
dan wordt zij acht en twintig dagen
en acht en twintig nachten van de
wereld afgezonderd, om na te denken
over de schrikkelijke gevolgen, die
een oogonblik van onbedachtzaamheid
hebben kan.
Ik ken hef meisje niet, maar ik zou
toch welwillen vragen, of liet om
haar tot nadenken te brengen wel
noodig- zou wezen, dat zij vier weken
achter slot wordt gezet. Dat kan toch
waarlijk niemand gelooven en ik maak
mij sterk, dat voor dit jonge meisje
de herinnering aan het gebeurde zelf
al zoo pijnlijk is, dat zelfs de open
bare terechtstelling het niet heeft
overtroffen. Waartoe zal liet dan die
nen, dat zij nu ook nog eens vier we
ken wórdt, opgesloten
Dc wet straft niet alleen lichame
lijk letsel, dat met opzet, maar ook
dat bjj ongel rik wordt toegepast. Dat
is ook goed, want anders zou iedere
'boosdoener zich kunnen vrijwaren
voor straf, door te beweren, dat hij
bet bjj ongeluk had gedaan. Maar
daarvan is hier geen sprake. Het staat
vast, dat bier een ongeluk is, noem
het een lakenswaardig verzuim, een
berispelijke achteloosheid mij wel,
maar laat ons bedenken, dat zulk een
ongeluk in o zoo'n klein hoekje ligt.
Een wielrijder, die in snelle vaart
een eenzamen landweg langs rijdt en
even te laat zyn vaart vermindert bij
een hoek. zooflat hij daar een kind
overrijdt dat dientengevolge sterft
zoo'n wielrijder zal worden
vervolgd wegens liet veroorza
ken van den dood dooi- schuld en
daarvoor worden gestraft. Hij had,
zal de rechter zeggen, bij het naderen
De schipbreuk had natuurlijk in
hooge mate hare belangstelling ge
wekt en de geredde zeelieden zullen
nog lang aan haar lief gelaat en
vriendelijke woorden denken. Dc ern
stige ziekte van Gottorp vervulde
haar echter geheel met medelijden en
zij ontroerde telkens wanneer zij dien
forschetf man daar zag liggen, nog
hulpbehoevender dan haar jongste
broertje. Wanneer zij maar eemgs-
zins kon, ging zij naar het huisje van
vrouw Cobbledick en bracht den zieke
een paar bloemen, of een versnape
ring, die zij zelf klaar gemaakt had.
Somtyds las zij hem voor, en hare
lieve, zachte stem kalmeerde hein
meer dan iets anders, zoodat hij weldra
met even veel blijdschap haar komst
verbeidde als de patiënten te Scutari
die van Miss Nightingale.
Toen hij herstelde, vond hy echter
dat hy Barbara te weinig zag en toen
hij in staat was om langzaam liet. dorp
op en neer te strompelen, of zich naar
de duinen te begeven, merkte hy dat
hij zijn zonnestraal nooit tegenkw am,
of dat zij nooit meer vijf minuten tijd
liad om een praatje niet hem te maken
en te luisteren naar de verhalen over
zijn eenvoudig thuis in Denemarken
en over zijn moeder en zusters, die
hij zoo lief had, pf naar zyne avon
turen in verre lauden; en hij miste
haar aangenaam hijzijn zeer.
„Waar is mijn „Hamlet," vroeg
dc heer Tregage. op zekeren avond,
zijn boekenplankjes in dc zitkamer
aanziende.
- „Dien heb ik aan den lieer
Gottorp geleend," zei Bab op zaeh-
ten toon, van haar naaiwerk opziende,
„hij gaat zoo goed vooruit met zijn
Éugcfseh en wil graag Shakespeare
lezen."
..Ik verzoek u hem geen boeken
meer van mij te leenen," zei de heer
Tregage streng.
- „Vaderriep Bali verbaasd uit.
„En bovendien,"' ging hij op
ruwen toon voort; „ik verkies niet
dat gy meer naar Cobbledick gaat,
zoolang hij er is: onlangs heb ik u
driemaal geroepen en driemaal zei
Tom dat gij den vreemdeling zat voor
te lezen. Ik wil niets meer van dien
vreemdeling weten, hoor. Alle vreem
delingen zijn even slecht, slecht
slecht!"
„Naar vader, de lieer Gottorp
is geen vreemdeling: hij is slechts
een Deen en bijna een Engelschman,
behalve zyn taai."
„Zwijg, hij is een vreemdeling
en ik verbied u om met hem om te
gaan."
Bah slaakte een diepen zuchthaar
gezellige vriendschap was uit. Dc
diepgewortelde afkeer, van haar vader
voor alles wat niet Engclseh was,
kwam voort uit een ongelukkig huwe
lijk zijner lievelingszuster met een
Italiaan; die haar mishandeld en ver
laten liad; en Baf wist dat tegen
spraak slechts een herhaling van die
treurige geschiedenis zou uitlokken,
zonder hem van meen ing te doen ver
anderen. En daar haar gehoorzaam
heid zich zoowel tot den geest als
tot de letter der hevelen baars vaders
uitstrekte, was het geen wonder
dat Erie haar tevergeefs op de wan
deling zocht. Maar niettemin waren
zijne gedachten altijd met haar be
zig, wanneer hij eenzaam door de
duinen en langs het strand doolde,
en toen de zomerdagen langer werden,
stond het besluit bij hem vast, dat
dit Engfelsehe bloempje zijn vrouw
moest worden; alleen wist hij maar
niet hoe hij het zou aanleggen om
haar te veroveren.
Dc jongere leden der familie Tregage
van den hoek zijn vaart vroeger moe
ten verminderen., Dan had hij óf' liet
kind kunnen ontwijken óf tijdig
afspringen.
Volkomen waar. Maar voor hein
zijn er honderden met dezelfde snel
heid dezen hoek gepasseerd en na hem
zullen er andere honderden met mis
schien nog grooter snelheid langsko
men, en denkelijk zal geen hunner
daar .juist op dat oogenbiik een kind
aantreffen. Hun fout (de snelheid) is
dus minstens even groot, maar heeft
geen noodlottige gevolgen. En liet is
nu juist hierin, dat de reden gelegen
is. wadrora wij zulk medelijden mogen
hebben met mensehen die voor der
gelijke aanklacht terecht staan. Zij
hebben een onvoorzielitigeid begaan,
die in negen en negentig van de hon
derd gevallen geen kwade gevölgeii
heeft, maar in het. honderdste door een
samenloop van omstandigheden een
ernstig ongeluk 11a zich zal slopen.
Zoomin als deze wielrijder ooit weel
een hoek te hard zal omgaan, zoo
min zal dc .jonge verpleegster ooit
weer iemand een bad geven, dat te
heet is. Voor hunne verbetering is de
opsluiting' voorzeker niet noodzakelijk.
Naar ik" hoor zal liet meisje aan de
Koningin gratie vragen, maar de kans
dat dié verleend wordt, is altyd ge
ring. Hier zon de voorwaardelijke
veroordecling te pas komen, die de
rechter in België en Frankrijk kent
en waarbij in sommige gevallen een
vonnis wel uitgesproken, maar niet
toegepast wordt. "Want ik wil niet op
anderen de schuld gooien, maar heb
er mij toch over verbaasd, dat men
op Moeren berg een waterleiding heeft,
(lie zoo maar zonder waarschuwing
het eene oogenbiik veel hceter water
geeft, dan liet andere en niet zonder in-
stemihing'hebben velen de opmerking
van een inzender in dit blad gelezen (laf
aan negentienjarige meisjes de zorg
voor krankzinnigen niet behoorde te
worden opgedragen.
De personeele belasting moest, naar
ik mij heb laten vertellen, al lang
klaar wezen en is het rióg lang niet.
Er wordt nog altijd geschat en ge
taxeerd uit den treure. Het schijnt
zelfs, dat het schatterskorps opnieuw
leden niet onder hetzelfde verbod als
hun zuster en voor hen was Erie
Gottorp held en koning. Dus hoorde
Bah genoeg over hem. al zag zij hem
niet. Indien er een reiziger te -St.
Juliott gekomen ware, zou hij Eric-
Gottorp zeker voor den vóornaamstcn
inwoner van het dorp gehouden heb
ben. zoo dikwijls werden zijne ge
zegden aangehaald of zijn hulp inge
roepen.
De kapitein van de Olaf Bjömsen
had beloofd hem een betrekking te
bezorgen, zoodra hij in staat zou zijn
er een te aanvaarden; de werkloos
heid werd hem ondragelijk, nu hij
zoo gaarne een betrekking zon be
klemden, (lie hem het recht gaf Bar
bara ten huwelijk te vragen
Op zekeren morgen begaf Bab zich
vroegtijdig op weg naar het naburige
dorpje Tallons, waar zij een bekende
moest helpen met het in orde bren
gen van een schoolfeest, dat den vol
genden dag zou plaats hebbenmet
een luchtig hart liep zij over de dui
nen en genoot van liet zeldzame
voorrecht dat. zij een vrijen dag had.
De vloed was hoog en zij hoorde de
golven onder tegen de rotsen aan-
klotsener was geen een zeil in het
gezicht en de zee strekte zich als
een kalme groene vlakte uit, waarop
slechts hier; en daar een donkere
plek, dc schaduw van een voorbij
trekkende wolk, zichtbaar was.
De dag was spoedig voorbijzij
had bij alle toebereidselen geholpen
en haar was opgedragen al de kinde
ren op het feest van morgen mede te
brengen. Huiswaarts keerende plukte
zij eenige rietpluimen, die bij menigte
in een beekje bij liet dorp groeiden
en boven op een hooge duin bleef zij
staan om van het sehoone uitzicht
te genieten. Het dorp dat zij verlaten
had, was niet. meer te zien, daar het
verscholen lag in een vallei van met
thym begroeide heuvels en in de verte
op de prachtige zee ontwaarde zij een
statig schip, met volle zeilen. „Het
gaat uit," dacht Barbara, „ik zou wel'
eens willen weten waarheen Goede1
reisMooi schipzei zij hardop
en wierp het een kushand toe, ter
wijl zij met vluggen tred haren weg;
vervolgde. Dicht bij het dorp geko
men, stond zij even stil om te kijken
naar een hart, dat in het zand ge-
teekend was. met eénpaarletters er in.
„Misschien ontdek ik iemands geheim"'
dacb.t zij. doch eensklaps overtoog
een donkere blos haar geheele gelaat
want al waren de letters reeds een
weinig uitgewiseht, toch kon ze heel
duidelijk in't hart lezen E. B. G. „Eric
Barbara Gottorpmompelde zij en
liep zoo hard zij kon naar huis, waar
zij buiten adem aankwam, doei) ver-
v 11 ld van ecu nieuw licht in haar leven.
Haar vader was uit en de kinderen
kwamen haar met een groote drukte
tegemoet. Boven alles klonk de stem
van Tom uit, die gilde„Bab, mijn
heer Eric is weg!'
„Waarheen?" vroeg zij zoo kalm
mogelijk, ofschoon zij een gevoel had
alsof haar hart stilstond.
„Naar China, zei Tom en zij lach
ten al te maal, omdat het zoo onwaar
schijnlijk klonk.
„Het is toch waar," bevestigde de
wijzere Polly, „hij heeft een telegram
gekregen uit Plymouth en hij liet de
kar van Ben \Vhitson komen om hem
naar den trein te brengen."
..Maar hij is' eerst naar de duinen
gegaan." viel Tom weer in, „en als
gij voor het eten thuis gekomen waart,
zooals gij gezegd liadt, waait ge hem
tegengekomen."7
Barbara zweeg. Allerlei woorden
en blikken, waar ze vroeger niet op
belangrijk is uitgebreid en ik beb
mij laten verzekeren, dat er onder
hen een voormalig photograaf is, die
zich dus blijkbaar op het gelukkig
bezit van veelsoortige kundigheden
kan beroemen.
Maar als het wezenlijk waar is,
dat er zooveel schatters zijn bijge
komen, dan wordt het toch tijd óm
te vragen of zij wel behoorlijk voor
zien zijn van een of ander distinctief,
een penning, een aanstelling of ander
officieel stuk, dat zij als er naar ge
vraagd wordt, kunnen vertoonen. Én
nu ik toch eenmaal aan het vragen
ben, zou ik meteen willen verzoeken,
dat voortaan het bezoek van dc
schatters zal worden aangekondigd.
Zooals liet nu gaat komen ze zonder
eenige waarschuwing uw huis maar
binnenvallen, zeggen „en passant",
dat ze de schatters zijn. hetgeen de
bewoner maar op hun woord gelooven
moet, wandelen het huis door en ver
dwijnen dan weer zonder dat ge weet
hoe ze hccten of eenige wettige legi
timatie hebt gezien.
Eenige dagen geleden kwamen er
twee aan een huis op den Sclïóter-
singel. De dienstbode deed het raampje
111 dc deur open en vroeg wat ze ver
langden, waarop de schatters zeiden,
dat ze de schatters waren en derhalve
verlangden te worden binnengelaten
0111 te schatten Het dienstmeisje had
daar evenwel geen lust in. Meneer
en mevrouw waren uit en hadden
eens voor al last gegeven in hunne
afwezigheid niemand toe te laten. Dc
schatters meenden, dat. dit niet op
hen' kon slaan, wilden toch binnen
gelaten worden en maakten zich
boos, toen dc dienstbode (altijd voor
haar raampje) zei, dat ze het. nieten
deed.
Den volgenden (lag kreeg de be
woner een beleefd briefje vanwege
den ontvanger of den inspecteur,
waarbij hem werd medegedeeld, dat
de schatters op dien en dien dag zou
den komen. De heer des huizes zorgde
er toen voor, (lat er iemand in huis
was, die hen kon ontvangen. Was men
begonnen met een kennisgeving van
de komst der schatters te zenden, dan
zouden zij den eersten keer al toege
laten zijn.
Een tweede geval was een weinig
gelet had. kwamen haar voor dér.
geest, en 1111 kreeg die ruwe teeke-
ning in het zand beteckenis voor haar.
Het was zyn afscheid aan haar.
Zij bedacht hoe liet. mooie schip, dat
zij had zien uitzeilen, zeker lmt zyne
zou geweest zijn. en dat zij hem vaar
wel toegeroepen had. „Iemands ge
heim"' was eigenlijk haar eigen. Later
vernam zij van vrouw Cobbledick,
dat een telegram van zijn ouden kapi
tein Erie geroepen liad naar een schip,
dat zeilklaar lag naar Zuid-Amerika,
en waarvan de stuurman op het oogen
biik van vertrek verhinderd was de
reis mee te maken.
De herfst gang voorbijhet werd
winter. Barbara werkte" heel hard,
was de ziel van het huis; maar zij
leidde geen ongestoord, kalm leven.
Een welgesteld pachter uit dc buurt
vervoegde zich by den lieer Tregage
on vroeg de hand zijner dochter. Haar
besliste weigering haalde lvaar een
soort van vervolging van haar vader
op den hals, daar hij maar niet kou
begrijpen dat zij in een dergelijke
zaak haar eigen wil durfde laten
golden, liet was bijna alsof hij ecnig
vermoeden van Iemands Geheim had
gekregen en zijn uitvallen tegen alle
vreemdelingen werden nog sterker.
Hij roemde alle Engelsclieu, maar
bovenal de Engelsche pachters, tot
vervelens toe. De winter was buiten
gewoon streng, cn op zekeren kouden,
gureri morgen met een grijze dikke
lucht zonder wind, zoodat iedereen
sneeuw en storm voorzag', werd Bar
bara door haar vader geroepen, om
Tom te kleeden voor een wandeling.
„Waar wilt gij heen, vader?"
„Naar Tallons", antwoordde hij
en ziende dat zij zich wilde verzetten
voegde hy er bij„beweging is goed
voor T0111. dus neem ik liem mee. Ik
word misschien opgehouden, dus
wacht niet met liet. eten."
„Het is wel wat ver voor de
kleine beentjes van Tom, vader, en
het ziet er uit alsof wij sneeuw zullen
krygen."
„Als hij moe wordt, zal ik hem
dragen", zei de lieer Tregage kortaf
eu Barbara moest het tweetal uitla
ten doch was niet weinig bezorgd
voor haar broertje. De moeder was
zieker dan gewoonlijk en had niet
gemerkt dat er vlokken vielen;maar
de jongens stoven opgetogen naar
binnen, om te vertellen dat het zoo
hcerlyk spelen way in de sneeuw. De j
wind stak op en joeg de warrelende
vlokken tegen de venstors cn dreef
ze doör alle reten en gaatjes, zoodat
juffrouw Tregage erg ongerust, werd
over haar man en kind. Barbara
trachtte haar gerust te stellen en zei
dat dc storm wel spoedig zou bedaren
en (lat vader zeker zou schuilen tot
het ergste voorbij was, maar intus-
schcn klom haar eigen angst hoe lan
ger hoe meer, naarmate de korte dag
ten einde spoedde.
Eindelijk besloot, zij naar een buur
man te gaan cn hem te verzoeken
niet haar in de duinen te gaan zoeken;
zij kleedde zich zoo warm mogelijk
en wilde juist uitgaan, toen er hard
op de deur getikt, werd. Met een lui
den kreet: „Vader!" deed zij open.
en werd voor een oogenbiik verblind
door den guren wind 'en de witheid
der gevallen sneeuw. De kinderen
juichten„Mijnheer ErieMijnheer
Gottorp en Bab merkte dat het haar
vader niet was, die geklopt had. maai
de stoere Deen, wiens verschijning
haar ternauwernood verwonderde', zoo
onophoudelijk had zij hem voor den
geest gehad.
Het kwam haar voor, dat die wel
kome gast nog geen drie minuten in
anders; Daar kregen (liet was op de
Nieuwe Gracht) de schatters precies
hetzelfde bescheid. Meneer eii mevrouw
waren niet thuis en liet dienstmeisje
mocht niemand binnenlaten. Maar het
verschil in den toestand daarmet dien
op den b'chotersingèl, was dit. dat dc
dienstbode op de Nieuwe Gracht niet.
liet raampje, maar de deur had ge
opend. E11 van die omstandigheid
maakten dc schatters gebruik om tóch
naar binnen te gaan. in weerwil van
dc verklaring der dienstbode, dat het
haar verboden was iemand binnen te
laten
Nu ken ik de instructie van een
schatter niet en ben er my evenmin
van bewust, hoe een Nederlandsch
Staatsburger zich volgens de wet
tegenover een Nederlandsch Schatter
dient, te gedragen, maar dat deze het
recht zou hebben tegen een uitdruk
kelijk verbod in, de woning van don
Staatsburger bovenbedoeld binnen te
gaan, dat wil er voorloopig bij mij
niet in.
Indien do inspecteur er toe komen
kon, dc menscnen dus vooruit van
dc komst der schatters te verwittigen,
dan zou hij liet publiek genoegen doen
on het werk van de schatters verge
makkelijken. E11 mocht dcinspecteur
nieuws- of weetgierigheid koesteren
omtrent bet geval van de Nieuwe
(tracht, dan heb ik vrijheid hem den
naam van den bewoner te noemen.
V ie aan den weg timmert, zoo zegt
liet oude spreekwoord, heeft veel be
kijks, en zoo gaat het dus schatters
ook.
Maar onder de monschen die niet
aan den weg timmeren, behooren in
de eerste plaats de bakkersknechts.
Er is eigenlijk geen klasse van men-
selieu, van wier aanwezigheid wij
minder gewaar worden, dan van die
van den bakker. Vanneer hij niet in
de bakkerij aan 't werk is, dan slaapt
hij allicht thuis uit van zijn langdu
rige bezigheden.
Kr is in den laatsten tijd heel wat
gezegd over de Zondagswet en over
Zondagsrust. Nu, Zondagsrust heeft
een bakker, maar een behoorlijke, ge
regelde nachtrust hebben de meesten
niet. Op de grootste fabriek hier te
Haarlem, die op dc Bakenessergraclit,
huis was geweest, of al bare zorgen
waren overgegaan op zijn brcede
schouders. Hij vernam natuurlijk
teistond wat de reden was, dat moe
der en kinderen zoo bezorgd keken
en in minder tijd dan noodig is om
het te vertellen, was hy gewapend
met mantels en opwekkende midde
len, alsof het vanzelf sprak dat hij
de wandelaars moest gaan opzoeken.
Aan de dour, die- Barbara voor hem
openhield, bleef hy even staan, wierp
een blik in de gezellige woonkamer,
met den gloedvan het haardvuur,
die de kindergroep en dc zwakke
moeder bescheendaarop keek hij
naar het lieve, ernstige gelaat, (lat
naar hem opzag, terwijl zij 'rein zei
welken weg hij moest, volgen en in
een opwelling van liefde voor haar
en medelijden met de tijding, die hij
haar misschien zou te brengen hebben,
bukte hij zich 0111 een kus op haar
voorhoofd te drukken en zei op inni-
gen toon: „Lieveling, tracht te geloo
ven (lat ik hen veilig zal terugbren
gen."
Hij voelde den zachten druk van
haar hand en zag den liefdevol!en
blik in hare oogen on op die wijze,
in dat oogenbiik van angst en span
ning werd hun verloving bezegeld.
Erie Gottorp vond zijn taak niet.
licht cn al was hij gewoon om ruw
weer te trotseeren, het speet hem
toch dat hij geen'hulp meegenomen
had,_ daar hei pad over de duinen
onmogelijk te vinden was en hij
alleen kón gissen waar het was naai
den afstand, dien het van den rand
van den afgrond scheidde. Hij wor
stelde echter voort zoo snel als hij
maar cenigszins kon cn uitte nu en
dan een kreet, die ondanks de dikte
van den atmosfeer, heel ver klonk,
en terwijl hij even stil stond om te
luisteren, meende hij heel in de verte
een zeer flauw, ant woord te vernemen.
Hij bleel' roepen, volgde de richting
van waar het antwoord kwam cn
bevond zich eindelijk tegenover een
zeer droevig schouwspel. Dc heer
Tregage was. in zijn doorzettenden
ijver om thuis te kómen, het, spoor
blister geraakten 0111 weer op den
weg te komen, had hij belast met
Tommy, die niet meer loopen kon,
getracht over een heg te stappen,
waartegen de sneeuw nicer dan vier
voet hoog opgewaaid lag.
Hij was gevallen en lag nog altijd
met het kuyl in zijn aim half be
vroren on met Yi'OCSelykc pijn. in het
been, toen het geroep van Gottorp
zijn hoop op redding deed herleven.
Érie ontwaarde met schrik, dat de
arme man zijn heen gebroken had en
de toestand van Toïn vereisehtc on
middellijk verzorging, zoodat hij ge
noodzaakt was den ongel uk kigen
schoolmeester aan zijn lot over te
laten, terwijl hy het kind naar huis
droeg. Met de handigheid van een
zeeman spalkte hij het been voorloo
pig, met zijn wandelstok en eeu lange
das, dekte hem met een mantel toe
en ging hulp halen om hem naar fSt.
Juliott to vervoeren,
De dag van den sneeuwstorm werd
bijna even gedenkwaardig voor hbt
dorp als die van dc schipbreuk en
Barbara vergat weldra, den angst en
dc spanning, welke, zij bad uitgestaan,
in het nieuwe, gelukkige leven dat
zich voor haar opende. Gedurende
zijn gedwongen rusttijd had de lieer
Tregage alle gelegenheid 0111 te zien.
dat niet alle vreemdelingen eender
waren en zijn dankbaarheid jegens
den Deen ging weldra over in ach ting
en liefde, zoodat hij in het. begin van
de lente van ganschcr harte zijn doch
ter aan Eric afstond. Barbara had
is het personeel in ploegen verdeeld:
de eene is de dagploóg, die werkt van
's morgens 6 tot 's avonds fi, de ande
re de nachtploeg, die arbeidt van 's
avonds G tot 's morgens (5. Op vele
particuliere bakkerijen is de werktijd
veel langer, maar de w ijze van wer
ken ook wel iets gemakkelijker, om
dat. daar de bakker niet door tal van
machineriën tot voortdurende inspan
ning wordt genoodzaakt cn er wel
eens een oogenblikje voor uitblazen
overschiet. Maar overal bereikt die
werktijd zijn hoogtepunt van Vrij lag
avond tot Zaterdagavond, wanneer
er voor den Zondag meteen moet wor
den gewerkt. Dan is een w erktijd van
20, 22, 21, ja 2G uur achtereen niet
zeer ongewoon en wat dat zeggen
wil moet ieder in zijn eigen vak maar
eens probeeren. Wanneer er dan ook
iets is, waarover liet nageslacht zich zal
verbazen, dan zal het, wel zijn, (lat
aan het einde van de negentiende
eeuw" een dergelijke werktijd moge
lijk is geweest.
Is dit de schuld van de bakkers?
Ik geloof het niet, veeleer is ze toe
te schrijven aan de eisclien van het
publiek. En voornamelijk is dat liet
geval met een zaak, die de vloek kan
worden genoemd van het. bakkers
bedrijf, de nachtarbeid. Die plaatst
den bakkersknecht, als een soort van
paria buiten de maatschappij. Wie
van 's avonds 6 tot des morgens 6
moet werken, dient ecu groot, stuk
van den lieven dag voor slapen te
gebruiken. Hij boet daarbij noodwen
dig een deel levensgenot in. ziet zijn ge
zin inaarzeldeii.aaiischouwt w einig van
de natuur en is zelfs des Zondags
door hot langdurige nachtwerk nog
niet in staat, aangenaam van zijn vrijen
dag te genieten.
In welk vak is nachtwerk zóó in
gedrongen als bij den bakker? In geen
enkel. Maar bij den bakker is 'i zoo
danig vastgew'orteld, dat het onmis
baar schijnt. De klanten, zegt men,
willen des morgens vorseh brood heb
ben. En daarom, ten pleziere van
teere gehemelten, moeten duizenden
in ons land van den nacht een dag
maken en des nachts werken in liet
zweet huns aanschyns in den let
terlijken zin van net woord.
Maar het mooiste, of liever het
hare schoonzuster veel te vertellen
van het dorpje, waar zij geboren was;
maar do geschiedenis van „Iemands
Geheim" bleef tusschen haar en haar
man.
(M.
BINNENLAND.
Parlementaire praatjes.
Dc Eerste Kamer bracht Vrijdag
middag baar werkzaamheden voor deze
zittingsperiode ten einde.
Dat dit mogelijk was is grooten-l
deels te danken aan de omstandigheid,
dat het. apropos van het wetsvoorstel
der Indische trambanen verwachte
Atjch-debat achterwege bleef.
Met, de Atjeh-poiitiek zeide de
heer Wertheim heeft dit voorstel
niets te maken. Voor die politiek
aanvaardde dc Min. de verantwoor
delijkheid: de Kamer Icon haar dus
laten rusten, tot (letijd beter geschikt:
was voor een debat. Zij Icon, zonder
haar recht van controle prys te geven»
het geweer bij den voet plaatsen.
Ofschoon in andere woorden - - de
eerste de thans gevolgde A t joh-politiek
af keu ronde, de tweede betreurende
het „fait accompli" waarvoor dc Ka
mer geplaatst was (en daaraan eenige
historische herinneringen vastknoo-
pend) verklaarden ook de hecren
Pynacber Hordyk en van de Putte
thans geen Atjch-debat. te verlangen.
En ook de heer van Zinnicq Bcrg-j
mann vereenigdc zich met het staricl-S
punt des heeren Wertheims.
De minister kon met vreugde con-
stateeren, dat dc Eerste Kamer niet
tegen de actieve politiek wenschte
optekomen. Die politiek kon thans
niet veranderd worden dc Min.
aanvaardde er de v. Jle veraiitwoor-l"
(lelijkheid voor. Hij had de Kamei
zoo volledig mogelijk ingelicht. En
hij concludeerde wij móeten Atjek
brengen onder ons blyvend gezag,
Daarmede zijn we bezig.
Het wetsontwerp w erd zonder stem
ming aangenomen evenals de spoor
weg Tarik—Socrabaia.
De interpellatie van den heer Bergs-
ma liep mede spoedig ten einde.
Herinnerend aan dc rot schade van
den handel toenemende boterverval-
selling, vroeg spr.' w aarom het ver
slag (Ier Tweede Kamer over het door
de Reg. ingediende wetsontwerp tot
Verscherping der Bobuwet nog niet
beantwoord was.
Minister van der SL-ijden antwoord-
lol
de. dat de Kamer het wetsontwerp
op sommige punten onbevredigend 1
vond, dat dus nieuw overleg noodig
was en dat in de verstreken 2 maanden
dat overleg nog niet ten einde kwam.
De Rog. zou het; vors Lu zoo spoedigCA
mogelijk beantwoorden. p
De lieer Bultman vroeg nog speciale 'O
inspecteurs voor het Kurv-oiiderzoek e
om to waken tegen de urove kiioeie-
rijen.
Na. een repliek van den Min. werd6?
het debat, gesloten.
Het werd gisteren te laat om u to
melden, dat. aan het slot der zitting
do heer Sehimmelpemiinek verlof
vroeg on verkreeg om 1c intcrpellco
ren over de toepassing der Zondags 10
wet. Dat zal later geschieden
er tijd voor blijft, dunkt, ine. Men]
kon het oude mormel wei voor goed0
met rust laten.
In den aanvang der zitting luWden1
we een breed opgezette interpellate
van den heer Muller over hei uitvoerf*
recht op de Indische suikers.
Dai uitvoerrecht is. met het ooff?
op den toestand der industrie, tot
Juni a. s. geschorst.
wonderlijkste van de zaak is. dat di
naeiitarh' id niet eens bepaald nood
zakelijk- is om do morgeus vor.scD'
brood te hebben. Daarvoor is liet vol
doende, dat des nachts te vier uu
met het w erk wordt begonnen ja b
een deskundige heeft mij verzekerd
dat men door eón procédé van vei
haasting toe te passen, dut stoombiooi b
genoemd wordt, nog later zou kunnei
beginnen en toch den klanten, dif
's morgens uu eenmaal niet buitei
versch brood kunnen bestaan, daar
van iu het bezit zou kunnen stellen
In t algemeen is het eten vat
versch brood 1vraag het maar aan d(
doctoren!) veel minder gezond, dai
dat van oudba kken of bestorven brood
En wanneer men den rnenschen cei
voor een afvroeg ..wilt gij den bak
kers een geregelde nachtrust bczoi
gen door alleen bestorven, brood t<
nemen?" dan is niemand zoo bar
baarsch, om neen te zeggen. Maa
men kan het iedereen niet vragen ei
zoo blijft oen misbruik voortbestaan
waar eigenlijk iedereen i.egeu is:
verbruiker, die zijn ïriedeinensch gaan}
behoorlijke rust gunt. de bakker, di
zijn personeel met overladen wil ei
allermeest de bakkersknecht; die graai
op tijd wil slapen.
Maar och, wanneer er geen wet, kom
die den'nachtarbeid beperkt, dan za
er nimmer verbetering komen.
waarom geen wet? Omdat daardofi
dc individneele vrijheid beperkt word
beweren sommigen. Maar heeft 111e
dan ui et 'm de wetgevende College
zelf reglementen van orde ontworpci
omdat, men begreep; dat er voorscnii
ten moesten zijn. waaraan men zie
moest houden? Hebben de Eerste, (3
TweciU Kamer, dc Provinciale Ftatei
geen reglement van orde cn zyn <lt
niet kleine colleges, vergeleken b
een maatschappij als die der bakkers
Ken wei. die den nachtarbeid bi
perkt, kan dan ook nooit een mij
del tot belemmering der iiniividuee
vrijheid worden genoemd, maar
eeuig en alleen een Reglement va
Orde, waaraan iedereen spoedig g
tvend za! zijn geraakt en waarrm
aan (luizende hakkers iu den lanc
een groote w eldaad za! zijn bewezd
FIDELIO.
