trein van Amiens, die naar het sta
tion ging en een die pas net station
verlaten had om naar Saint-Denis te
gaan, liepen op elkaar. Groote vaart
hadden de treinen niet, daar er voor
zichtig gereden werd, maar de wer
king van de remtoestellen werd be
lemmerd door de vochtigheid en glad
heid van de rails. Er werd niemand
gedood, maar 22 personen, alien Fran-
schen, bekwamen verwondingen
slechts twee ernstige.
De zaak-Dreyfus
Het Hof van cassatie zal, naar ge
meld wordt, waarschijnlijk Maandag
met het verhoor van de generaals
Gonse en Roget zijn onderzoek ver
volgen. De Courrier du Soir deelt
mede, dat het Hof Dinsdag zou be
sloten hebben het „ultra geheim" dos
sier op te vragen.
De Siècle schrijft:
„Het is goed dat men wete dat die
raadsheeren van het Hof van cassatie,
die de antisemieten en nationalisten
als gunstig gestemd voor Dreyfus be
schouwen, sedert eenige dagen onge-
teekende bedreigingen met moord ont
vangen
Een opmerkelijke betooging heeft
Zondag te Parqs plaats gehad, bq de
viering van het vijftigjarig bestaan
der philotechnische vereeniging, welke
aan volwassenen onderwijs geeft in
verband met het vak dal zij beoefe
nen. De vereeniging tegon in 1848
met 13 cursussen en geeft nu 582 in
alle gedeelten van Parijs aan 10,000
personen, waartoe 600 leeraren mede
werken. De minister-president Dupuy,
eenige andere ministers en tal van
autoriteiten woonden de feestviering
bq. De directeur der vereeniging de
boer Buisson toonde in zijn rede aan,
dat de praetische richting door haar
voorgestaan, zich ook elders baan had
gebrokeo en ging aldus voort, terwijl
bij zich tot den heer Dupuy wendde
„Zoo waar is het, dat in ons Frank
rijk ten slotte bet recht zegeviert;
steeds is het laatste woord aan de
waarheid, de zegepraal aan het licht.®
Deze woorden werden met uitbundig
gejuich begroet en zeker meer dan
300 stommen zegt de Figaro
riepen: Leve Ficquart\ Aan het eind
der feestviering nam da minister het
woord en bracht daarbij wellicht
om op de betooging te antwoorden
hulde aan het militaire muziekcorps,
dat zich bad doen hooren, en tevens
aan het leger. Het gevolg was, dat
de talrijke toehoorders een „leve het
legeraanhieven, maar daarop nog
luider lieten volgen„Leve Picquart I"
De „Matiu" vertelt over hetgeen er
na het geruchtmakende besluit van
het Hof van cassatie, betreffende de
mededeeling van Dreyfus, heeft moe
ten gebeuren
De minister van koloniën Guiilain
heeft dadelijk geseind aan den gou
verneur van Cayenne. Dat telegram
is te éen unr afgezonden, langs den
onderzeescben kabel die naar bet ei
land Saint-Pierre loopt, vervolgens
over Halifax en Paramaribo naar
Cayenne. Gewoonlijk gaan zeven uren
heen met het overbrengen van zulk
een telegram tnsschen Parqs en Cay
enne. Het zal dus volgens onze klok
acht uur geweest zjju, toen de gou
verneur van Cayenne het telegram
van den minster ontving, maar ginds
tengevolge van het tijdsverschil, on
geveer half vier.
Daarna zal de gouverneur, Rober-
deau, het telegram gezonden hebben
aan Deniel, directeur der strafkolonie
op de Hes du Salut, en daar diens
burean telefonisch verbonden is met
het wachthuis van Dreyfus' bewakers
op bet Duiveis-eiland, kan de balling
dadelijk daarop het groote nieuws
vernomen hebben.
Mevrouw Dreyfus moet toen men
haar het heuglijk nieuws van de te
verzenden telegram mededeelde, schier
buiten zich zelve van vreugde geweest
zqn.
„Ten laatste dus," zeide zq tot den
correspondent van hot bureau Dal-
ziel, „dank zq het gevoei van recht
van do eenige ware rechters die wq
tot nu toe hebben gehad, zal mqu
man niet van wanhoop sterven.
Hq zal door het goede nieuws op
gewekt worden om zich met al de
kraciit van zqn intellect te verdedi
gen."
Francis de Pressensé is geschrapt
van de registers van het Legioen van
Eer.
Dinsdagavond heeft president Faure
hei decreet geteekend, en Woensdag
ochtend is riet aan de Pressensé me-
gedariato geliad en die was aan haar ge
wijd.
Hij had zonderlinge gelukkige oogen-
blikken op die wandeling doorleefd.
Zijn verbeelding was gaan werken en
hij had gedroomd van den tijd, waarneer
haar liefde de overhand zou krijgen op
liaar afkeer en tij hem haar hart uit
vrijen wil zou schenken. Hij had tieh
zelf gezien, de arme dwaas! geheel ver
anderd door haar en haar liefde - ver
edeld en gezuiverd van aJ zijn zonden.
Zijn liefde voor haar was zoo groot, dat
ze do hare moest en zou opwekken.
En wat dien jongen Dillwyn betrof
die laad niets te betoekenen. Dat had
mevrouw Öreatorese hem immers zelf
gezegd. Agatha zou die flirtation binnen
een maand vergeten zijn en in dien
tijd zou zij de kracht van zijn liefde ge
voelen.
Hij was koortsachtig opgewonden,
toon hij do villa bereikte. Hij was de
.•malle oprijlaan opgeloopen en had ver-
Ixngen door de rhododen drum's eindelijk
het hek bereikt, waar het jonge meisje
zoo dikwijls met haar bloemen bezig
"WAS.
En toen zag hij haar in Dillwyn's
-armen rustend.
Het was neg niut laat op den avond
zoodat hij do guiukkige uitdnikking op
degedeeldhem wordt tevens het
dragen van ridderorden, ook buiten-
landsche. verboden.
Plagiaat
Een zonderling geval is te Parqs
voorgekomen. Een der bladen bevatte
deze week de mededeeliug, dat een
Kas begonnen feuilleton, door Oscar
féténier onderteekend, gebleken was
niet anders te zqn dan een roman al
40 jaar geleden geschreven door Oscar
Honoré, mei wiens naam nn bet feuil
leton wordt voortgezet. Ter ophelde
ring ran deze zaak, heeft Méténier
verklaard, dat hq inderdaad het werk
heeft gebruikt vau dien schrqver, die
zqn peetoom was en hem bq testa
ment zqn geheele letterkundige na
latenschap heeft vermaakt, zoodat bq
al 1-3 jaar lang al de auteursrechten
daarvan heeft ontvangen. Hq heeft
echter dien verouderden roman geheei
omgewerkt en meent daarom recht
te hebben er zqn eigen naam onder
te zetten, gelqk zoovele schrqvers ge
daan hebben en nog doen, die bekende
of onbekende medewerkers hebben of
haddf-n. Bovendieu is de roman nooit
in boekvorm verschenen, en louter
een lang verhaal zonder eenige letter
kundige waarde, zoodat de naam van
den schrqver ai van heel weinig be-
teekenis. Anders ware het wanneer
werkelqke kunst bedoeld was. De
zaak is uitgekomen door chantage.
Een Parqzenaar die baar ontdekt had,
schreef aan Méténier dat hq zou
zwqgen indien deze hemvrqbil-
letten voor schonwburgen en opera
bezorgde. Toen hierop geen antwoord
kwam, verklapte hq de zaak aan de
redactie der courant.
Gevolgen van jaloezie.
Sedert eenigen tijd had men in de
ménagerie van Barnum eu Halier te
Londen, veel last van den olifant Nick,
die telkens de andere olifanten dreigde
te dooden. Hq scheen vreeselqk door
jaloezie geplaagd te worden. Daarom
word besloten den dikhuid te dooden.
Men bracht hem naar een groote
tent en bevestigde zqn pooten aan 4
paleneen touw met een loopende
knoop werd hem om den hals gewor
pen en vqftig mannen trokken daar
aan met alle kracht, totdat Nick,
zonder eenig geluid te uiten, dood
neerviel.
De arme jaloersche Nick woog 4'/2
ton en had 25000 francs gekost.
Een tooverkist.
De heer Maskelyne, een bekend
Londensch goochelaar, heeft een inte
ressant proces verloren. Hq heeft voor
30 jaar een kist uitgevonden, waaruit
iemand^ ongemerkt verdwqnen kan,
en heeft daarmee zqn grootst succes
behaald sedert hq goochelaar van
profossie is. Nog beden voert hij bij
zqn voorstelliugen in de Egyptian
Hail het kunststuk met de kist uit.
De kist wordt dan met touwen dicht
gebonden en met een zak omhuld,
nadat een man in de kist is gekro
pen. Wordt deze weer geopend, dan
is de man er uit verdwenen. Maske
lyne biedt bq elke voorstelling ieder,
die het geheim der kist onthult, 500
pond sterling aan,
De heeren Sonns en Stollery, die
een voorstelling van Maskelyne had
den bijgewoond; lokten de 500 pond
aan en zq probeerden ook een kist
te maken, waaruit een man kon ver
dwijnen. Eindelijk gelukte het hun
en toen begaven ze zich naar Mas-
keleyue, deelden hem hun uitvinding
mee' en eischten de 500 pond. Mas-
klyne echter beweerde dat het ge
heim van hun kist nog volstrekt niet
het geheim was van zijn kist, en als
men de 500 pond wilde verdienen
moest men dit ontdekken. Hiermee
waren de uitvinders niet tevreden en
klaagden hem dus aan. Bq de ge
rechtelijke behandeling bestond het
publiek voor een groot deel nil gooche
laars drie geheimzinnige kisten
stondeo in de zaai en de rechter had,
om zich te oriënteeren, zich toover- i
boeken aangeschaft.
De bekl. Maskelyne verklaarde, dat
hq niet van zinswas 5' :0 pond te
schenken aan iemand, die het kuust-
stuk zelf nadeed want een kist, die
daarvoor noodig was, kon men voor
25 shillings in een winkel voor goo-
cheliiigrcdienten koopen, maar bq
wilde slechts aantoonc-n dat bet ge
heim van zqu uitvinding onoplosbaar
was. De aanklagers beweerden echter
dat ze met hun kist hetzelfde konden
haar gelaat nog best kon tien. Hij zag
hoe tij haar gelaat naar hem ophief en
Dillwyn haar aan zijn laart drukte. Zij
kusten elkander.
Dat gezicht maakte hem krankzinnig.
Een oogenblik verloor hij zijn bewust
zijn en leunde tegen een boom achter
hem. Hoeveel uad hij niet gewaagd en
was het nu alles te vergeefs geweest?
Hij herstelde zich, terwijl hij zich dit-
anus voor den geest haalde, en een ver-
wenseliing kwam hem over de lippen.
Hij zwoer bij zichzelf, dat de verschrik
kelijke daad, welke hij begaan had, niet
schipbreuk zou lijden. Er moest iets van
komen, ze zou vruchten dragen.
Hij had zich nog meer in de schaduw
teruggetrokken en gewacht en geluis
terd. Au fond was hij geen slecht man.
Hij was ook niet laf en in andere, ge
lukkige omstandigheden zou hij het idéé
om voor luistervink te spelen verre van
zich hebben geworpen; maar nu werd
zijn hartstocht he<m de baas en zijn lief
de voor Agatha het eenige reine ge
voel dat hij ooit in zijn leven gekoesterd
had sleepte hem ten verderve.
Zij kon hem veredeld hebben nu
verlaagde tij hem.
Hij had kalm alles aangehoord.
De woorden „ellendeling en luister
vink", door Dillwyn gesproken, had het
verrichten als Maskelyne met de zqne. i
Get. verklaarden het geheim van de
kist niet te doorgronden. Een mecha
nicus vertelde dat hq de kist 14 dagen
lang tevergeefs had onderzochtach
ter het geheim kon hq Diet komon.
De jury besliste echter dat de aan
klagers recht hadden op de 500 pond.
Luocheni.
De aanvraag van Luccheni om zqn
vonnis te casseeren is niets dan een
formaliteit. Zqn verdediger heeft er
bq hem op aangedrongen, en toen
schreef de. veroordeelde eindelijk: „Ik
dank mijnheer den advocaat Moriaud
voor hetgeen hq voor mijn verdedi
ging beeft gedaan, en verzoek hem
cassatie aan te vragen van de uit
spraak, waarbq ik tot levenslange
tuchthuisstraf ben veroordeeld."
De verdediger begaf zich met dit
verzoek naar1 den griffier, zich voor
behoudend de grondeu later aan te
voeren. Er zqn echter geen fouten in
den vorm begaan, die een cassatie
mogelijk zullen maken; deze formali
teit verzekert Lnccheni echter alleen
nog veertien dagen of drie weken
verblijf in het huis van bewaring, dat
zooveei geriefelijker is ingericht, dau
de donkere keldercei in het tuchthuis
l'Evêché. Een kleiue winst voor
waar in een heel leven van opsluiting.
Luccheni zelf gelooft ook volstrekt
niet, dat er nog iets aan het vonnis
valt te veranderen. Toen hij na afloop
der terechtzitting de zaal verliet, zei
hq tegen de gendarmen, die hem weg
voerden: „Nu is alles afgeloopen, nn
kom ik er nooit weer uit." Maar droef
geestig was hq toch niet, want zoo
dra hq in de gevangenis was, schreef
hij aan mr. Moriaud een briefje met
verzoek hem de kranten te sturen,
waar het verslag der rechtzitting in
stond. Dit laatste voorrecht heeft de
verdediger hem nog weten te ver
schaffen, vooral ook omdat hij en de
rechters dankbaar waren, datLuccheni
zqn plan had opgegeven om na afloop
van het pleidooi zqn gedenkschriften
voor te lezen, die hq bij zich had, en
die hq in lange eenzaamheid had op
geschreven. Mr. Moriaud heett bq
den anarchist groot* erkentelijkheid
opgewekt; ten bewijze daarvoor zond
deze hem een te keniug in de gevan
genis gemaakt; een groot paard met
een treffend onderschrift.
Moordaanslag.
De Volonté meldt, dat op don heer
Montero Rios, een der öpaansche ge
delegeerden ter vredescommissie, te
Parqs een moordaanslag is gepleegd
door een landgenoot. Toen de man
met een revolver in de baud op het
rijtuig van den heer Rios toetrad,
werd hij gegrepen. Hq is over de
Spaansche grens gezet.
Uitgewezen.
Yolgensde berichten zqn er tusscheu
de 30 en 40 Hollandsche werklieden
te Gronau in Westfalen uitgwezeu.
Waarom, blijkt niet. Eerst heette bet
dat zq Pruisische soldaten haddeu
uitgejouwd, daarna dat het een maat
regel tegen do anarchisten was. Maar
beide verklaringeu worden onwaar
schijnlijk genoemd. Een feit is dat
den uitgewezenen werd aangezegd
dat zq „lastige" bnitenlanders waren.
Volgens een nog niet bevestigd be
richt van de „Westf. Merkur", wor
den sommigeu door de agenten van
hun werk gehaald en naar de gron-
ze n gebracht, met hunne vrouwen,
die waren medegenomen, terwql zq
thuis bezig waren, den pot te koken.
De werklieden kregen zelfs niet eens
vergunning om zich thuis te gaan
verkleeden.
Zoo iets zon, meent de „Germania",
iqken op deportatie in Rusland. Zq
houdt daarom ook dit bericht voor
overdreven, maar herinnert intusscheu
den minister van binnenlandsche za
ken, dat znlk een handelwijze in
strqd zou wezen met de eerste eischen
der menschelqkbeid. „Wij leven, be
sluit de „Gerinauia-', toch niet in een
land, dat omringd is door eer. Chi-
neeschen muur, want „de wereld staat
in het teeken van het verkeer®, zoo
als de Keizer zei. Niet duizenden,
maar honderdduizenden Daitschers
zoeken en vinden in het buitenland
werk en loonend bedrqf, en zij allen
zqn verzekerd van de bescherraiug
V3D het Duitscbe vaderland. Hoe nu
als het bnitenlaud revanche neemt en
Pruisische onderdanen uitwqst. omdat
ze lastig zqn Met de wereldpolitiek
die wq moeten volgen, is deze uitwq-
avondkoeltje liem overgebracht. Zeer ze
ker deden tij hem op dit oogenblik pijn.
Toch was het waar. Hij speelde voor
luistervink.
Nog eens en nog eens herhaalde hij
die woorden bij zichzelf. Op tijn manier
was hij trotsch.
Hij wist, dat hij morgen zich zelf zou
verachten, maar toch luisterde hij.
Morgen zou hij lijdenMaar dat
woord luistervink zou hij zich herinneren
en er later partij van trekken ja
later. Als Dillwyn droomde dat meisje
eens te zullen trouwen, dan zou hij,
Darkham spoedig bewijzen, dat zijn
droomen slechts bedrog waren geweest.
Zelfs al stonden tijn wenschen op 't
point van vervuld to worden als de
dood alleen nog 't huwelijk kon verhin
deren, dan zou hij niet terugdeinzen.
Hij had 't gezegd en wilde nu ook tijn
doel bereiken.
Hij zeide tot zichzelf dat hij flink was.
Alleen toen hij de geliefden van el
kaar afscheid zag nemen, toen hij zag
hoe Agatha uit eigen beweging Dill
wyn haar lippen toestak, greep een ge
voel van wanhoop hem aan een wan
hoop, vermengd met- blinde woede.
Hij huiverde even.
Iedereen scheen hem af te vallen.
Dat meisje voor wie hij zijn ziel had
zingspolitiek van eeu politie staat
gewoonweg niet in overeenstemming
te brengen."
Bq "Weliki-Oestjoeg, in het Rus
sische goevernement "Wologda, be
zweek Zaterdag, terwql tal van wagens
over de bevroren rivier de Soecliona
reden, het qs, tengevolge van plotse
linge rqzing van het water. Twintig
menschen kwamen om.
Een taai leven.
In een Amerikaansch geneeskundig
blad van de vorige maand wordt het
verhaal gedaan van een merkwaardige
verwonding. Een remmer boven op
den wagen wordt, terwql de trein in
volle vaart is, door den bliksem ge
troffen en stort naar beneden. Yoor
de meeste menschen zou dit een dub
bele reden zqu om dadelijk dood te
blijven. Niet echter voor onzen rem
mer. De bliksem had hem zoo hevig
getroffen dat hq op vele plaatsen
errstig verbrand was eu dat zqn hor
loge eu ketting gedeeltelijk waren
gesmolten. Toen men den man vond,
lag hq ruim vier meter van den weg,
door de kracht waarmee hij van den
wagen geslingerd was, volkomen be
wusteloos en met gebroken en ge
wonden schedel, behalve zijn brand
wonden. Maar toch kwam bq er weer
boven op. Na drie dagen kwam hq
weer wat bq kennis en begon hq wat
te eten. Zijn wonden genazen goed,
maar bq was geheel doof. Ook dit
laatste verschijnsel verdween evenwel
eD vqf maanden later was de man
weer op zqn wageu aan het remmen
alsof er niets gebeurd was.
Cacao-ziekte.
Yolgens de Westindische bladen
wordt in deu laatsten tqd in de plan
terswereld veel gesproken over ver
ontrustende ziekteverschijnselen in de
cacaoeultivaties. In eukele worden
door een soort larven, dat zich tns
schen het bladnerf en het blad zelf
nestelt, alle jonge bladeren van de
hoornen gevreten, zoodat deze ten
laatste geheel bladloos zqn en ster
ven. H?t komt voor, dat gelijktijdig
met de cacaoboomen ook de schaduw-
boomen (de z.g. koffiemama's) door
een ander soort larve worden aange
tast en ook veel te lijden hebben,
zoodat het verlies daardoor nog groo-
ter wordt. In andere cnltivaties ver
liezen soms verscheidene cacaoboomen
plotseling al hun bladeren, hetgeen,
hoewel de boom niet sterft eu weer
nieuwe bladeren krijgt, zeer zeker de
hoornen verzwakt, zoodat dau ook de
aangetaste akkers opmerkoiqk min
der product maken dan de andere.
Reeds is den heer Wigman van
een en ander mededeeling gedaan,
zoodat hq, behalve de krulloten-ziekte,
ook waarschijnlijk deze ziekte, welke
reeds aan enkele plantages verschei
dene akkers gekost heeft, zal onder
zoeken.
Wat nu betreft de krulloten is bjj
onderzoek gebleken, dat deze zich
ook in de Commewqoe meer begin
nen te vertoonen. De krulloten wer
den in dat district voor het eerst ge
zien ongeveer vier jaar geleden, docb
in zoo geringe mate, dat er niet de
minste aandacht- aan geschonken werd,
ja zelfs velen hen niet konden. Sedert
zijn zij laugzaraerhand toegenomen,
met dit gevolg, dat zq thans hoewel
nergens in groot aantal, op bijna alle
plantages gevonden worden. Het ge
beurt wel, dat men lang zoeken moet
eer men vindt, doch heeft men ze
eindelijk gevonden, dan bevinden er
zich op éen plaats in den regel ver
scheidene bijeen. Dit is een" opmer
kelijk feit, daar het een vrij zeker
bewijs is voor het epidemisch karak
ter hetwelk sommigen nog betwijfe
len. dat deze ziekte heeft-
De stand van de cacao, wat betreft
het aantal vruchten, spenen cn bloe
sems aan de booraeu, is over bet ge
heel hoewel er verscheiden uitzonde
ringen zqn, in het Commewqne-dislrict
niet ongunstig te noemén en belooft!
bq gunstig weder goede plukken in j
het voorjaar van 1899.
De Poolster.
Russische schets.
Een knaap besloot zqn ouderlijke
woning te verlaten.
Treurig voelde hij zich in zqn va
ders huis. Zijn moeder stierf toen hq
nog klein was er. zqn stiefmoeder
schold en twistte den ganschen dag.
Nauwelijks had zqn vader het hnis
prijsgegeven, verwaardigde hem met
goen enkelen blik en Dillwyndie
zaak met generaal Montgomery had
hem. Darkham, kwaad gedaan.
En hij zag aankomen, dat tijn prak
tijk achteruit zou gaan.
Hij had Dillwyn van 't eerste oogen
blik af aan gehaat, maar nu nam die
haat- ontzaglijke afmetingen aan.
Wat? Zou Dillwvn hem nu weder te
genwerken? Nooit. Zijn moed keerde
terug en met hem tijn wilskracht. Toen
Dillwyn hem voorbij liep had hij de
hand opgeheven als wilde hij hem voor
den grond slaan, maar hij deed 't niet.
Nog niet. De tijd was nog niet ge
komen. Als hij tijn doel niet bereikte.
De vloek was over tijn lippen nooit
zou tij Dillwyn trouwen.
„Ge denkt hem te trouwenzeide hij
weer.
„Ge denkt dus heusch, dat gij mij
ontsnappen kunt." Hij was geheel buiten
zichzelf, anders had hij zoo niet te
gen haar durven spreken.
„Ik begrijp u niet," zeide Agatha
koel. „Het is al laat. Ik ga1 naar binnen."
„Toch niet te laat om uw minnaar te
ontmoeten!"
„Dr. DarkhamDit is niet de eerste
maal, dat gij zoo tot mij spreekt. Ik
moet u verzoeken, dat 't voor 't laatst is.
verlaten, of zq begon den knaap te
sarren. Nooit kon hq in haar oogen
iets goeds doen, niet zelden dat zq
den armen wees mishandelde.
De knaap werd grooter Zqn vuisten
werden grooter en krachtiger, met
één slag sloeg bq den bodem uit een
vat, de stiefmoeder durfde hem
niet meer slaan, maar plaagde hem
op andere wqze. Woedend maakte
haar de kalmte van den knaap. De!
vader was visscher en zwierf weken,
soms maanden lang op zee. Dan bleef
de zoon alleen met zqn stiefmoeder,
zat gansche dagen stil in een hoekje
t.e lozen.
Je voert niets uit, voor deug
niet groeit ge op verweet zqu
moeder. De knaap sloot zqn boek,
verborg het in zqn jas en verliet
kalm de hut.
Dit maakte de stiefmoeder woe
dend.
Toen haar man terugkwam,klaagde
zq over zqn zoou, „hq was lui,
deugde voor niets, zat dag aan dag
te lezen."
De vader riep zqu zoon en sprak
hem aldus aan
Wilt gq een ambacht leeren nit de
boekenLaat dat niet weer gebeu
ren.
Sedert dat oogenblik sloop de kuaap
naar een verlaten barkas, en ver
school zich om zqn geliefkoosde lec
tuur voort te zetten.
Toen zijn vader vernam, dat zqn
woorden geen indrak hadden gemaakt,
besioot hq zijn zoon mede ter viseh-
vangst te nemen.
Daar aanschouwde de knaap voor
den eersten keer de onafzienbare
vlakten van het Noorden, waar de
verblindend witte sneeuw schittert
onder de zonnestralen en de poolvos,
sluipend over de witte sneeuwmassa
met langen slingereoden staart zich
heenspoedt, bevreesd voor de scherpe
oogen van den jager. Hq zag de Sa-
inojeden, gehuld in berenvellen ter
jacht gaan, aanschouwde den schoo-
neu ondergang der zon, waardoor de
aarde schqnt getint met een purper
rood, en de sneeuw overgoten met alle
kleuren van den regenboog. Hq be
wonderde de vele schoone plekken
vau zijn geboorteland en in zijn jonge
ziel ontwaakte een gevoel van ver
eering voor de natuur, dat zich voor
de eerste maal uitte in een lied.
Zij voeren over de IJszee door een
gordijn van dreigende nevelen, langs
hemelhooge rotsen waartegen de gol
ven braken met oorverdoovend geraas,
om eindelijk het anker uit te werpen
aan een der aukerplaatsen, waar som
bere, kleine hutten huisvesting boden
aan de levenden en sombere kruisen
aantoonden do plaatsen der dooden.
Yan daaruit gingeu zq op de vangst
van kabeljauw en zeerobben.
Niet zelden werden zq door qsscbot-
son voortgedreven naar onbekende
eilanden, vanwaar zq zich met moeite
in hunne stevige bootjes konden red
den, niet zelden slaakte de knaap een
heimeiijken zucht, wanüeer hij plotse-
1 ng va uit den dichten nevel een
ijsschots zag naderdrq ven, waarop een
groote ijsbeer lag, zijn logge pooten
afhangend in 't water. Aan deu hori
zon schitterde het Noorderlicht, raad
selachtig verwisselend van kleur, be
schijnend zee ou aarde met wonder
volle kleurenpracht.
Hem bracht dit raadselachtig ver
schijnsel in groote vervoering. Uren
lang kon hq zich, in gepeins verzon
ken, in de boot over het water laten
glq'dende hemel met de sterren, de
zee met de ijssehotsen, de aarde met
hare rotsen, dit alles hield hem bozig,
in alles trachtte hq de natuur te ver
staan, baar leven en haar kracht.
Toen hq in zijn geboorteplaats was
teruggekeerd,begon het vroegere leven
van voren af aan. Hq trok zich terug,
ontliep de menschen.
De twee Russische boeken welke
hq bezat (de gramraaire van Cmo-
tritska en een rekenboek) kende hq
reeds lang van buitentoen besloot bij
heimelijk bet huis te verlaten, om
zich uaar Moskou te begeven, waar
hq wiide beproeven Latqnsche lessen
te nemen.
De huisgenooten waren inrnstver-
zonken.
De knaap kleedde zich aan, sloeg
een schaapsvel om. nam een stuk
brood en gedroogde visch, bad en
begaf zich op weg.
De lucht was helder en de sterren
fonkelden als tallooze raadselachtige
oogen. Na een eindweegs te. hebben
afgelegd, keerde bij zich om, om een
laatsten blik op zqn geboorteplaats
Om mij in een of ander opzicht de les
te leaen is..."
Zij zweeg.
„Is wat?"
„Onbeschaamd," zeide zij hooghartig.
..Mij dunkt-, dat gij dit begrijpen moest.
Ik bcm niets voor u en gij rijt, als 't mo
gelijk is, neg minder voor mij."
„Dat hebt gij mis!'' Hij trad dichter
naar haar toe en het jonge meisje klem-
dd de tanden op elkaar als hij 't
waagde haar aan te raken
Op dat oogenblik kwam de maan van
achter een wolk te voorschijn en nu zag
tij tijn gelaat een sombere, besliste,
hartstochtelijke uitdrukking lag er over
verspreid.
„Gij rijt alles voor mij mijn leveai
alles. Hoort ge dat Begrijpt ge mij
Gij rijt mij meer waard dan mijn leven
En zijn houding werd dreigend, „een
man vecht hard voor zijn leven."
Hij zweeg om adem te scheppen en
hernam toen
„Ik zal hard strijden."
„Het is een dwaze strijd voor een
vergeefsche zaak," zeide tij. Haar han
den waren ijskoud, maar haar gelaat
was even kalm. „Ik hoop, dat. gij nu
heen wilt gaan. Mijn tante is niet thuis,
zooals gij weet en..."
„Wist Dillwyn dat ook? Denkt, ge,
t.e werpen en voor altqd afscheid van
haar te nemen
Hq wist dat den avond te voren
een karavaan met visch naar Moskon
was vertrokken, die hq hoopte in te
halen- Na zoo snel mogelqk eenige
wersten te hebben afgelegd, bevond
hq zich plotseling te midden van een
sneeuwwoestqn. Doch bq was gewend
aan gevaren en vreesde de eenzaam
heid niet. Zoo iiep bq eeu ganschen
nacht door. Den avond van dien da?
kwam hq een Samojede op zijn last
dier tegen; de Samojede nam hem
mee naar een heel klein dorpje. Na
daar te hebben overnacht, vervolgde
hq opnieuw zqn reis; den avond van
den tweedeu dag nuttigde hq zjjo
iaatste stuk brood, "nog had bjj
de karavaan niet ingobaald.
Toen trilde het in 't hart van den
jongen reiziger, maar dapper stapte
hq den derden dag door. Des avonds,
toen de zon, met heironde strepende
lucht vervullend, ter ruste ging,
begon hq zich hongerig te gevoelen
Daar stonden eenige kraaien met
de snavel de sneeuw te omwoelen
als verwachtten ze van ouder dat
sneeuwtapijt een rijken maaltqd. Alles,
de gausche omgeviDg deed het gevoel
van honger verlevendigen.
De nacht brak aan.
De wiud bracht van uit de verte
dichte grqze wolken mee, die zich
eindelijk in sneeuwvlokken ontlastten.
Zq warrelden in overmoedige vaart,
door deu sterken wind veroorzaakt,
naar beueden en deden den reiziger
het spoor uit het oog verliezen. De
krachten begaven hemhoager
greep hem aan, zqn hoofd gloeide ali
vuur
Hq viel op de knieën
Hoog boven hem schitterde do Pool
ster. Hq kon geen geluid uitbrengen,
maar in gedachten bad hq God, dat
Hq zijn ziel tot Zich zou nemeu, de
wind tierde rondom hem, doch de
Poolster stond daar kalm en helder
aan den hemel.
Plotseling schemerde in zqn nabij
heid een lieutje en weerklonken schel-
letjes, dat was de karavaan. De rei
zigers gaveu bera voedsel
Dit alles is al lang geleden, doch
de naam van Michaëi Wassiljowitsch
Lomouossof, den bekenden Russischen
schrijver en dichter, leeft voort tct
in verre gewesten.
Hbld.
Keizer Wilhelms reis.
Het gerucht dat een Fransch eska
der de Hohenzollern naar Spanje zal
geleiden, wordt door do Preste met
ingenomenheid begroet. Zulk een plan
zou een aanbevelenswaardige beleefd
heid zqn en getuigenis afleggen van
den goeden aard der betrekkingen
met Duitschland, zegt het. blad, en
bet knoopt daaraan de opmerking
vast, dat Frankrijk niet hot recht heeft
den Duitschen keizer in zqn verzoe
ningsgezindheid te dwarsboomon.
Keizer Wilhelm II zal Vrijdag te
Port-Mabon aankomeo. Zaterdag te
Carthagena en Zondag te Cadix. De
souverein zal een streng incognito
bewereu en hem zullen geen eerbe
tuigingen worden bewezen.
Het organische leven
op andere wereldlichamen.
In het tijdsclirift voor populaire as
tronomie „Sirius" lezen wij daaromtrent
het volgendeTot heden is dat pro
bleem een onderwerp van gedachte ge
weest bij vele denkers, maai- steeds bleef
het binnen de grenzen van zuivere spe
culafcïe. Thans echter is het in een an
der stadium getreden, en oen antwoord
wordt gegeven, dat het mensclielijk ver
stand meer bevredigt. De waarneming
van de kanalen van Man-s hoeft zeker
tot gevolgtrekking gevoerd, dat daar le
vende en hoog georganiseerde wezens be
staan, die ons hier op aarde overtreffen
in het uitvoeren van technische werken
Maar ca- zijn nog meer redenen voor het
bestaan van leven op andere planeten.
De bekende sterrenkundige Janssen
heeft onlangs deze vraag behandeld. Hij
'rijst er op, dat de planeten eene groots
familie vormen, waarbij de toestanden
afhangen van het op verschillende ai
standen door de zon tcegestraalde licht
en warmte.
In dit opzicht tijn niet alle planeten
nog geschikt voor levende wezens. Dit
echter mogen wij aannemen, dat koewd
geen directe waarneming van leven v«c
ons waarneembaar is, toch bepaalde gron
den zijn aan te wijzen voor het bestaan
van leven op sommige. De gezainea lijkt
dat hij ook hier was gekomen als bi-
het niet geweten had
„Zeker," zeide het meisje. Haar teer
klonk nu geheel anders zoo teoder et
vol vertrouwen. De man tegenover haai
hoorde het en dit maakte, hem nog el
lendiger.
„Zijt ge zoo zeker van hen-. Ver
trouwt ge hem. zoo?"
„Ten volle!"
„Gij..." Hij zweeg plotseling, aisof het
zijn krachten te boven ging den tin te
voltooien.
Zijn stem klonk onzeker toen hij ver
volgde
„Gij zult mij misschien nog vertellen,
dat," en hij zag ..aar dreigend aan, d*S
gij hem liefhebt!"
Er heerschtc eenige oogen blikken
stilte. Plotseling kwam de gedachte, dat
tij zoo gaarne in tranen wilde uitbarsten,
Agatha schrik aanjagen. Neen, dat wild*
zij niet, zij zou spreken. Zij zou haar
liefde in geen enkel opzicht verlooche
nen. Zij wilde dapper, zijn en haar hand
op den tuinstoel, die naast haar stond,
leggend om zich een steun te geven, zoo
tij'op.
(Wordt vervolgd.)
