1
8e Muziekuitvoering in den Hou
uitleveren. Hy en z\jn bediende ston
den terecht onder de aanklacht sedert
drie jaren tal van zulke bedriegelyke
handelingen te hebben gepleegd, zoo
dat tegen den hoofdbeklaagde ver-
oordeefing tot gevangenisstraf en tot
een boete v;;n 58.400 frs. en tegen
beiden boofdeltfk nog 73,700 frs. werd
geëischt. De rechtbank verklaarde
het bedrog in 51 gevallen voor bewe
zen en veroordeelde de beklaagden
tot een maand en tot 10 dagen ge
vangenisstraf en tot boeten van 49,000
en 1*2,700 francs.
Postduiven op mailbooten
De postduiveudienst, volgens bet
stelsel Reynaud, tasschen de pakket-
booten en bet vaste laud op de ljjn
Havre—New-York werd in Maart
ingesteld.
Deze dienst stelt de passaaiers in
de gelegenheid met de familieleden
nog ruim een dag na bet vertrek in
briefwisseling te bljjven.
Voorloopig zullen die duiven op af
standen van hoogstens 200 250 zee
rnjjlea worden losgelaten, hoewel er
duiven zjn, die reeds afstanden van
600 m\jlen met sncces aflegden.
Iedere week zal men een dozijn
duiven van uit Havre medenemen. De
boot vertrekt Zaterdagochtenden pas
seert de Sciliy-eilanden Zondagmorgen
te ongeveer 3 aar. Even voorbij deze
eilanden worden de duiven opgelaten,
zoo ongeveer tusscbea 6 en 10 uur
's morgeus. Dan hebbeD de passagiers
een dag en een nacbt op de boot
doorgebracht en zullen ongetwijfeld
allen wel de eene of andere mededee-
ling willen doen aan vrienden of fa
milie, Ótn de kansen van goede over
komst te vermeordereo, worden van
alle door de passagiers te verzenden
brieven, verkleinde fotografische op-
naineD gedaande twaalf duiven wor
den dan opgelaten en elke duif draagt
de gezamenlijke correspondentie.
Hfl aankomst aan den til worden
de opnamen ve'groot en de brieven
aan de geadresseerden verzonden.
Elke boot zal zoowel Fransche als
Amerikaansche postduiveo medene
men.
De Fransche dniven nemen de be
richten ruim een dag na hot vertrek
uit Havre mede naar Frankrhk en op
de terugreis één dag voor de aankomst,
aldaar, terwijl de Amerikaansche dui
ven te New York de komst der boot
minstens 12 uren vóór de aankomst
verkondigen en eveneens méér dan
één dag "na het vertrek van daar de
briefwisseling met Amerika onder
honden.
Zoodoende zullen de passagiers ter
nauwernood vjjf dagen verstoken zijn
van gemeenschap met bet vasteland.
Zonder twijfel zal die tyd nog korter
worden, zoodra de duiven aan de
grootere afstanden zijn gewend ge
raakt.
Ook de Hamburg-Amerika ljjn laat
thans zoowel te Cuxhaven als te New
Yo*k grocte duivenposien oprichten,
om eveneens proeven te neinen met
deze wjjze van briefwisseling ter zee.
Rosa Bouhsur.
De bekende Fransche schilderes
Rosa Boaheur ligt gevaarlijk ziek.
Z\j heeft bronchitis. Mer. vreest voor
de 73-jarige het ergste.
Het licht van den glimworm
Een Japansch geleerde, prof. Mu-
raoka te Kioto, heeft proeven geno
men met het licht, dat de glimwor
men verspreiden. Volgens zyn bevin
ding werkt het ©enigszins als de
Röntgenstralen, maar eveneens als ge
woon licht, zoodat bet op ean gevoe
lige plaat ook inwerkt zonder dat er
een voorwerp tnsscben wordt gebon
den. Het zou das de eigenschappen
van beide in zich vereenigen.
Een vliegtoestel.
Do Amerikaangclie hoogleeraar Lang-
ley had twee jaren geleden een klein
vliegtoestel doen vervaardigen, dat zoo- Maart vieren zij hun eigen feest, het
veel belovend was, dat de minister z.g. „poppenfeést.- N]a hun zevendel
van oorlog te Washington hem 25000 jaar bezoeken de kinderen dei school,
dollars toestond voor een proefneming In Japan zijn niet minder dan 60.000
op ruimere schaal. Onlangs ia hij met scholen, die bezocht worden door onge-
zijn grooter toestel van het dak van veer 3,500,000 leerlingen. Het geheelei
een drijvend hotel in den Potomac de' voorkomen van liet Japansehe kindi
lucht ingegaan. Hij bracht het tot eemj heeft iets liefelijks en innemenda wat,
hoogte van ongeveer 150 meter, legde bij vergelijking mot de Europeesche
daarna 270 meter in horizontale rich-
af en daalde toen weer. Den
eersten keer had h.j ^200 meter afge
legd, en toen heette het dat do te klei-'
ne stoommachine schuld had. Nu ech
ter heeft hij een grootere laten maken.,
waarvan de gecondenseerde stoom we
der gebruikt kon worden. Toch ia d'e
uitslag thans veei ongunstiger geweest.
Het geheim van de vliegkunst ia blijk
baar nog niet gevonden.
Een veranderde robijn.
Een buitengewoon verschijnsel, dat
men uit het onderstaand verhaal zal
leeren kennen, is door het provinciale
blaadje ..Fraternité," dat te Auch ver
schijnt, wereldkundig gemaakt Het is
gebeurd to VioFézensac in Gascogne.
Verleden Zondag liet mevrouw P...
een hare oorbellen naast haar schoot
hondje op den grond vallen. De hond
hapte het sieraad op. Om het kleinood]
terug te krijgen., werd de hond zorgvul
dig in observatie gehouden. Vier dageu
daarna kwa mde oorbel langs den nai-
tuurlijken weg weer in bezit van me
vrouw P. Doch do oorbel, die een ro
bijn was geweest toen hij; door het keel
gat van den hond verdween, kwam als
voorschijn.
oen topaas aan den andieren kant té
ra oen verklaring te vindon voor
dit buitengewone chemische verschijn
sel, heeft mevr. P. nu besloten, haar
tweede oorbel een zelfde reis te laten
spes patriae zeer in het nadeel dén
laatste uitvalt.
Een meteoor.
De groota meteoor die voor eenige
maanden in de Bjurbölebocht in Fin
land is neergevallenis eindelijk na
langdurige, moeielijke boringen geheet
te voorschijn gebracht. Het grootste
van de losse deelen heeft een lengtes
van een halven mater en weegt 60
tot 70 kilo. Bij het indringen in deni
grond is de meteoor in duizenden stuk
ken gesprongen, en d'aar d'e kanten af
gerond zijn, schijnt het onmogelijk ctem
steen in zijn oorspronkelijken vorm te
rug te brengen. Te zomen bedraagt het
gewicht 320 kilo, zoodat deze steen
grooter is dan de tot heden bekende me
teoor, die in Hongarije neerviel en 294
kilogram woog.
(Uit het Russisch).
Wij drongen vooruit.
Het was gloeiend heet. Onbarmhartig
brandden de zonnestralen op dei ge
barsten mclt geel Verbrand gras be
dekte aardkorst. De hooge rijpende mais
liet treurig zijine verwelkte bladeren
hangen; als een groen-gele muur stond'
daar het geheele veld dood] en onbe
weeglijk. De compagnie werp er zich
in en verspreidde zich tusschen de dor-
maken ala de eerste, opete h.w tra- gek, stengels, tenige minuten lan;
sieraden beide dezelfde kleur zouden
behouden.
bewogen de gouden aren zich trillend,
fluisterden de in hun lijdelijke rust ge
stoorde bladeren toen was alles weer
stiL
De soldaten waren zonder comman-
Japansche kinderen.
Nergens op da wereld wordt een
groot aantal kinderen meer als eenjdo> hierheen gevlucht, in wanorde als
zegen dos hamels beschouwd dan in» kudde verschrikte dieren, slechts
Japan, vandaar dan ook, dat er de,gedreven door een gevoel vain zelfbe-
grootst mogelijke moeite wordt besteed j koud, door een machtig instinct. En
aan de UchameFke en geestelijke op- Lu iagen zij daar, elk afzonderlijk of
voeding van hot kind. Het begin reedsgroepsgewijze, in somber zwijgen ver
bij de geboorte. Eerst vier dagen na dei ^onken. het bijtende stof slikkend; dat
geboorte geeft de moeder het kind het(jvan ldt de dorre aarde opsteeg, kuchend
eerste voedsel tot dien tijd moet het m buiten adem van het snelle loopen
aan een in zijdo ge-wikkelden wortel,1 en naar jiet alarm luisterende, dat hen
„makuri" genaamd, lurken. Op den ze-omriugde. De paniek die hen eenige
venden dag ontvangt het- zijn eersten oo?enblikken geleden had aangegrepen,
naam. bij den aanvang van den jonge- begon langzamerhand te wijken om
'inga-, mannelijke® en grijsaardsleef- VOOI- gevoel van schaamte plaats
tijd, krijgt men in Japan telkens een, 1 maken.
anderen naam.
neu wapenrok, zenuwachtig en opge
wonden.
Hij commandeerde deze lieden, leef
de met hen en was aan hen gehecht.
Hij kende elk hunner, zijn leven, rij®
karakter. Thans voerde hij hen in den
dood, die hein van gindsche wallen tege
moet ijlde, met gesteun en gefluit sui
zende dbor de lucht, de droge aarde
omwoelend en uit d'e rijen der troepen
den oen na den ander wegslepende. En
zij lieten hem in den siteek, zij hielden
geen stand.
Hoe hij, hen haatte op dit oogen-
blik. Tot ween ens, tot razend wordéns
toe.
Hij liep voor de® dichten, zwijgen
den plantenmuur op en neer, zonder
te kunnen roepen, zonder te kunnen
sclireeuwen, de keel werd hem als door
een kramp toegeknepen, van schaamte
en vertwijfeling.
Zij, waren allen hier - - hij voelde
het, zij lage® hier, twee schreden van
hem af, door een dierlijken schrik aan
gegrepen en hij had niet de kracht hein
er uit te halen, hen opnieuw te bevie
len.
De oude. officier met zijn gebruind
gelaat, dlait zulk een ruwe en strenge
uitdrukking had snikte het plotseling
uit, terwijl hij zich machteloos op de
heete aardie liet neervallen zonder op
de om hem neerslaande kogels te letten,
bijna met den wensoh, da,t een van deze
hem mocht treffen.
Is het dan nog .de moeite waard na
zulk een smaad tc leven. Een geheel a
compagnie... en waar zijn zij gebleven?
O, die lafaards, die ellendige lafaards...
De hooge stengels werden voorzich
tig uiteengebogen en in hun- groengele
omranding vertoonde zich het verlegen
oudé gezicht van den sergeant-majoor.
Op dit gezicht sprong de officier op
en snelde naar hem toe.
„Ah... jij ook... iij ook..."
De toorn benam hem don adem, en
hij kon geen uitdrukking vinden, die
voor .het oogenblik paste.
De sergeant stond' dlaar„ het gezicht
een weinig afgewond], om den doorboo
renden blik van zijn meerdere niet
te. ontmoeten, bleek, buiten zichzelven.
„Kapitein... bij God,... kapitein bij
God - ik weet zelf niet hoa het
kwam..."
„Wat... weet je dat niet?"
En de officier gaf hem een slag op
zijn oud), door koude en warmte gerim
peld gelaat d'ait zoo mager en bleek was.
„Weet je dial niet?"
De sergeant stond' recht overeind,
den pink op de naa«d zonder* de oogen
van zijn meerdere af te wenden, zonder
den pijn van de slag te gevoelen, aan-
gegrepen door schaamte en berouw.
I Voor hen. schijnbaar vlak achter din »Jil- 200200 hoort- hot cok... Is
ij: i.„j.-.„ dat ecu schande". warrelde, li At. drvw
Zoo verhaalt d'e Japansche schrijver groengelen muur, die hen van den vij,-
Jamura dat men hem eerst Tozoburo, 3®^ scheidde, knetterden do geweer-
op zijn tiende jaar Sabura/, op zijn vijf-j salvo's... alsof op een reusachtig ge-
tiend e Naomi enz. noemde. De kleine, j spannen vel van boven af erwten ge-
dat een schande", warrelde, het door
zijn oude®, grijzen, kop. Achter hen ach
ter den groenen muur werden voortdu
rend erwten geschud nu iets zwakker
pasgeboren kinderen worden riet in3tort werden... De enkele korrels schei- <*a." weer sterker. De kogels vlogen vcor
een pak gewikkeld, maar kunnen zichnen te vallen, telkenmale met denzelf-
vrij bewegen. In de tweede week be-den drogen scherpen toon.
gint reeds het scheren van het hcofd Xu en dan verzwakte die toon voor
en na de eerste maand wordt het kindetenige -c o vlen, om dadelijk daar-»
in den tempel aan een beha®deling on-0p weer in kracht toe to nemen. En
der worpen, die in beteekenis en in co- j a]g accompagnement dreunde dof het
remonieel met onze doopplechtigheid gedonder van het geschut, nu eens met oor- gedrukt d'e
overeenstemt. regelmatige tusschenruimten, dan brul- j v-n schuld.
De moedor is in Japan, zelfs in de lend en razend, dat de dorre gebarsten „wanneer men de compagnie liet»
aanzienlijkste families, de eeiuge en aarde er van beefde. {verzamelen, kapitein
natuur,.]ke verzorgster van het kind; j Nauwelijks hadden de manschappen! „Verzamelen. Hoe zal men die ver-
zij voedt het, baadt heit en zorgt op;zich neergelegd of de kogels begonnen zonieten, die hazen, die lafaards...
iedere wijze voor zijn ontwikkeling, ook hier to vallen. Zij; doorboorden an neer men ze afzonderlijk bij
,1 1, 1 nu Tl. liiia.m rvrir-i
bij, ricochetteerden op do aarde en
vlogen huilend verder, terwijl dfie twee
daar tegenover elkander stonden, zon
der te denken aan het gevaar, aan den'
dood die de lucht bezwangerde, do
een sidderde van ontzetting, de an-i
gedrukt door het gansche gewicht
maar kust het nooit, want kussen do stengels, rukten d'e aren der plan-
wordt in Ja,pan a,ls een gebruik be- j ten naar beneden en floten angstwek-
sc.hoT.iwd, dat schadelijk is voor de ge- kond door de onbeweeglijke gloeiende
zondheid. Als de moeder gaat wandeleni lucht.
of eon I.ezoek gaat afleggen, bindt zij
het kind op den rug en neemt het mee.
Als een Japansch kind zeven maan
dien oud s. houdt de voeding met melk
op en krijgt het geruimen tijd niets
anders dan rijst to eten. In weerwil,
echter van de zeer gezonde voeding is
de gezondheidstoestand onder de kinde
ren in Japan niet buitengewoon gun
stig. De kinderen zelf zijn zeer ben
leefd. zelfs onder hun spelen groeten
zij ds voorbijgangers. In het begin van
HaoHemme? balletjes
Een Zaterdagavondpraatje.
CCCLXXX.
Heel, heel Lang geleden, in den tijd
com er nog niet zulke hooge belastin
gen geheven werden (wat is dat lang
geleden, niet waar 7) was de weg van
waar nu de cavaleriekazerne staat tot
aan Velsen toe, één grooto reeks van
buitenplaatsen. Natuurlijk weet ik daft
niet uit eigen beschouwing ik voop
mij heb hier wel altijd' de belasting,,
maai' niet de buitenplaatsen gekend!
Maar ik weet het van een echten, go
boren Haarlemmer, dia het wist van,
zijn vader, welke V3der het weer moet
gehoord hebben van zijn vader. Zo
zijn weg, dio groote buitens, verkocht
voor a, mot ie, zooals wij met groote hard
nekkigheid nog altijd voor afbraak noo
men. gevallen ondier den moker van
den slooper. Wanneer de men ach en uit
dien tijd nog weer eens voor een oogen
blik een kijkje konden nemen tusschen
Haarlem en Velsen, da® zou hun da|Ü
dus waarschijnlijk vrijwatteleurstelling
opleveren.
Gelukkig zijn ze niet allemaal ver
dwenen. Bloemendaal en Velsen ver
heugen zioli nog m 't bezit van groota
plaatsen, maar helaas het valt niet
te ontkennen die rij wordt voortdu
rend dunner. Vroeger bleven bij ver
koop door sterfgeval of achteruitgang
de buitenplaatsen meestal wat ze
ren, maar in dezen tijd houdt een
monsch als er een buiten onder de®
hamer komt, rin haat vast, wat er mee
gebeuren zal. In don tijd] van drie jaar
zijn drie groote buitenplaatsen van be
stemming veranderd Duin endaal, 't
Klooster en nu ook Hartenlust. Heft
beste wat er nog mee gebeuren kan, is
dat het zooais het eerste e® het laat
De mannen lagen daar nog steeds,
met duisteren starren blik., het ge
weer krampachtig in de hand houdend,
zonder elkander aan te zien. Zij schaam
den zich voor elkaar. Een minuut ging
voorbij waar dood en verwoesting
rondwaren is dat een eeuwigheid.
Op het gele maisveld diat de honderd
menscheni had opgeslokt kwam een offi
cier toegesneld. Zon dier sabel, hij' had
haar gedurende de waanzinnige vlucht
verloren in een vuilen gescheurden lin-
hun naam opriep, kapitein..
Jai, dat was een idée.
„Dood/, gewond, gewond, vertuist",
rapporteerde d!a sergeant, de andere®
kwamen echter een voor een uit de
dichte halmen te voorschijn, mokkend,
woedend op zichzelven en dat alles om
dat eene oogenblik, waarin zij aan de
schandelijke zwakheid geen weerstand
hadden kunnen bieden. Zwijgend kwa
men zij naar voren tradon in. het gelid
en stelden zich achter hun commandant,
op. Soms hoorde men een wecken, dof
fen slag en onmiddellijk daarop een
smartelijk steunen, dat door het hart
sneed. Maar niemand lette er op, de
ste voor villapark e«n hotel-pension
wordt ingericht, maar 't Klooster is
voor den voorbijganger onherroepelijk
verloren. Het mag later, tegen een zoet
winstje, in de handen komen van de
Holla,ndsche Spoor voor de omlegging
u® hajar lijn, of verkaveld in groote en
kleine brokken, voor werven of fabrie
ken met bijbehooreude arbeiderswonin
gen gaan dienen als buitenplaats zal
het Klooster niet blijven bestaan. Het
buiten-rood dat in stand is gebitven niet
alleen, maar ook belangrijk verbeterd,
is Duin- en Kruidberg, tegenwoordig
het eigendom van Minister Cremer.
Wat is de oorzaak van het verdwij
nen van de buitenplaatsen Zijn er
minder dia® vroeger menschen met groo
te kapitalen, die zich dze weelde kun
nen permitteer en Of heeft men er
geen plezier meer in. In het algemeen
belang is het zeker beter, dat een mooi
buiten een villapark wordt. Ga eens
na, wie er vroeger op Duinend'aal kwami.
De meesten wisten nauwelijks, dat heit
bestond en toe® het een hotel-maat
schappij- werd en het publiek binnen
dé omheining kwam, toen ging er over
die prachtige streek een kreet va® ver
rukking op. Men kan zeggen, diat na
dezen verkoop Duin endaal pas is ont
dekt.
Op diezelfde manier zullen we over
een poosje ook Harten lust kunnen gaan
ontdekken. Want ik weet niet, of mijn
lezers daar wel eens zijn geweestik
maak er geen geheim van, dat ik
nooit een voet heb gezet. Dus ben ik
ook in mijn schik met de verandering
va n Harten lust, maar zou toch meteen
aan de bouwspeculan ten wil km vragen
„Kalmpjes aan, heer en, als ik u ver
zoeke® mag. Maakt niet al te veel ho
tel-pensionsAls dat gebeurt, dan ver
dwijnen ze toch weer en wendt het
mooie geheel in stukken en brokken ge
hakt."
Nu en dan kunnen we in de kranten
lezen: i,,Nu alleni tnaar.vollgft de
naam va® een slager of van een. bot er-
hal ot van iets anders. Wij zoude® tot
heel Nederland kunnen roepen „Nu
(Gen naai* BloemendaalBouwterrein te
kust en te keurin het park. Duinen-
daal. Hartenlust en zelfs nog in ten
parkje van een particulier, den heer
Èldering. Misschien zou Bloemendaals
gemeentebestuur met zoo'n schielijke
toeneming van zijn bevolking niet eens
bijster ingenomen wezen. Me® begint
er nu a.l iets va® te bemerken. In de
Raadsvergadering van Donderdagavond)
stelde de burgemeester uitbreiding voor
van het aantal nachtwakers; de hoofd
onderwijzer van Bloemendaal vroeg om
vergrooting van zijn school en het hee-
la onderwijzend personeel vroeg om
ver hooging van salaris, wat ook een)
onbedriegelijk teeken is, dat oen ge
meente zich uitbreidt.
„En op dio manier komen er hoe
langer hoe meer forensen," zei ik dezer
dagen tot Wouter, maar mijn hoogge
achte' neef schudde het hoofd e® zei
„je begrijpt er, zooals gewoonlijk, weer
niets van. Ik zal je eens een fabel ver
tellen. Ee® man had voor rijn huis een
vijver. Daar zwom een karper in. De
ma® hield dol va® karper, maar dacht
„i. is nog niet vet genoeg, ik zal wat
wachten, totdat hij wat dikker gewor
den is." Zij® vrienden en kennissen
zeiden wel telkens: „sla het beest- toch
aan den haak, maar hij antwoordde
altijd't is me nog niet vet g<
En als het dier naar zijn zin is, dan zal
hij het opvisschen uit den vijver e®
ete® het lekkertjes op. En weet je, wie
die ma® is?"
„De gemeente Haarlem natuurlijk,"
zed ik.
„Begrepen," zei hij. „En de karper,
die altijd maar vetter wordt, dat ia
Overveeax>toem endaal Laat ze maar
rijen sloten zich aaneen, als bemerkten
rij die gewonde® niet, die rich achter
lie® in doodstrijd wentelden, met een
door smart verduisterde® blik en het
bleekroode schuim op de droge gerim-
pelde lippen.
Ook de officier scheen da gevallenen
iet te uenierken. Dreigend en vreeselijk
stond hij daar voor hen. Da,t was niet
meer hun chef een rechter, een
strenge, wreede rechter was hij.
„Wat hebt gij gedaan
De bleeke, somberd gezichten wer
den nog somberder. Doodsche stilte;
slechts de gewonden kermden en huil
den, zich wringende onder ondragelijke
pijnen.
„Wat hebt gij gedaan? Jo eed hebt
je gebroken. Kedzerguniformen ge
schandvlekt. Lafaards, ellendige zwak
kelingen
Overal, woeddie die dlood; terwijl het
hoopje mensohe® daar stond, zonder
hem te tellen, geheel in hunne eigen
wereld verzonken, niet meer denkende
aan het gevaar, dat het zoocven w.v
ontvloden.
„Den keizer hebt gij vergeten... den
eedil..."
Ergens van den vleugel klinkt een
holle, sombere stem.
„Martel ons om Godswil niet lan
ger..."
En ook andere stemmen eve®
somber en hol...
„We hebben eon misstap gedaan...
Welnu recht ons.'"
Die woorden drongen tot het oor
van den officier door e® verheugdlen
hem. Zij® oogen schitterden koorts
achtig, de borst ademde zwaar en on
gelijkmatig.
„Nu kinderen, ook ik moot gerecht
worden, omdat ik zoo iets heb toegelar-
ten. Laat ons den dood tegemoet gaan".
Hij nam de oude afgedragen muts
van het hoofd en maakte een kruis.
„Vergeef mij broeders."
„Vergeef gij ons ook..."
En zij, gingen.
Do aanval van onzen troep werd af
geslagen en zij moesten wijken. Op de
zwarte door den witachtigen rook dei-
geweersalvo's omzoom dé schansen ver
schenen roode uniformen. Da vijand
ging tot den aanval over. Zij. gingen
zwijgend in gelederen telkens weer slui
tend, zonder op die gewonde® te letten,
over lijken strompelend groot en
vreeselijk... Vooraan ging die officier
in zij® bestoften en bevlekten wapen
rok, terwijl de gewonden, die daartoe
no? do kracht bezaten hem nakropen
als vreesden zij dat de dood waartoe
het kleine hoopje zich had veroordeeld
hen zou vergeten. In den rug klonk
schal en schetterend de klank van den
hoorn. Het was het signaal tot den te
rugtocht. Zij; echter gingen voorwaarts
miet de{a2j]fden nisitige® tred, zonder
op de signalen te lotten. Toen de rood
rokken dicht genoeg genaderd waren
zetten de soldaten de bajonetten op,
velden het geweer en wierpen zich op
de® vijand. Een zwak hoera vlamde op,
stierf weg, werd door het wilde gebrul
va® den vijjand overstemd), en dia®,
ilotseling ver in den rug weer aange>-
ïeven als een sterke, machtige echo.
Het waren onze reserve®!, dio de door
de overmacht van den vijand platge
drukte kameraden tor hulpe kwamen.
Tegen den avond toen de roode. gloei
ende zon die achter de ver verwijderde
bergen terugzonk den hemd met de
zelfde bloedige verf kleurde, waarmede
ook het slagveld besprenkeld was, toen
waren dei zwarte schansen, d'ie reeds
zoovele menschenoffers gekost hadden
19.
s Morgens kon men in de dagorder
lezen van den heldendaad der com
pagnie, die zich alleen op den aanval
lenden, overmachtige® vijand had ge
worpen en na verlies van bijna alle
hare manschappen de verovering van
d'e kleine zwarte schansen had moge
lijk gemaakt.
(Vooruitgang.)
til dik en vet worden, ze ligt vlak voor
onze deur en zoodra we vinden dat ze
vet genoeg is, dan gaan we aan 't vis-*
schen en.
,Annexeere® Overveen en Bloemen-
I," ging ik voort. „Wouter, de stout
heid va® jo verbeeldingskracht grensö
aan 't ongeloofelijke. Ik zal je eens een
andoren fabel vertellen. Er was e
een man met een vijver voor zijn huis
en in dien vijver eon karper en hiji
hengelde de® visch er uit, maar toen
hij ham van nabij bekeek, beviel het
beert hem niet en gooide h-ij het weer
in den vijver terug, waar de karper, al
grinnekend van de pret, voortging met
zwemmen. Die man heette ook de ge*
meen te Haarlem e® de karper heette..."
„Heemstede," zei Wouter, „jawel, dat"
weet ik wel, maar dien karper had de
man ook niet vet genoeg laten worden.
Dat was een fout. Een visscher moet
in de eerste plaats geduld hebben."
We kunne® over het ontbreken van
gelegenheden tot uit- en ontspanning
in de omgeving niet klagen. Er rijn
er heelwat, voor dé eigenaars wil ik
hopen, niet te veel. Nu da eleatrisché
tram naar Zandvoort eerstdaags klaar
komt en het villapark bij' dén Aerden-
hout er af aardig begint uit te zien,
wijs ik aan ondernemende liefhebbers
op de mogelijkheid, om een café op te
zetten aan dén driesprong, gevormd
door den weg naar Zandvoort, dien naar
Vogelenzang en dé Aördenhoutslaan.
Mocht iemand, dezen wenk opvolgen-:
de, zich later daar wel bijl bevinden,.1
dan mag hij de winst hoelemaal alleeni
houde® en behoeft mij allee® in don,
jachttijd een stuk of walt konijnen tel
sturen, die daar in de buurt heel kalm)
over den weg plegen te wandelen.
1 Uit het bestaan va® al deze inrich
op Zondag 28 Mei van 2*/r
uur, door het Haar!. Muziekkorps
Directeur: luitenant-kapelmeester f
P. W. KRIENS.
PROGRAMMA.
1. Vive le Soldat 1 Marche. Zühnann
2. Ouverture Margerilha
d'An jonMeijer beer
3. A toi. Valse Waldteufe
4. Grande Fantaisie de
l'opéra Hulda C. Franck,
5. Fest- Ouverture Lort ging.
6.Parade militaire .Massenet.
7. Souvenir de Massenet.
FantaisieCoenen.
ORGELBESPELING
in de Groote- of St. Bavokerk alhier
op Dinsdag 30 Mai 1899, des na
middags van 1—2 uur door dei
beer W. EZERMAN.
PROGRAMMA.
1. Preludium en Fuga Bach.
2. Tema variato Rheinberget
3. SonateKühmsteat.
a. Moderato.
b. Adagio.
c. Finale.
4. LargoRandal.
5. AriaAbendenipfiü-
tlungMozart.
NGEZGNDEK MEDE-DE®-
LINGER.
30 cents pregel.
Groote Houtstraat 24.
OUDSTE HUIS IN
Zijdenstoffen en Dames-
fournituren.
Steeds liet nieuwste oorbanden.
H. J. VISSER.
Hot stoomschip Soembingvan Ba
tavia naar Rotterdam, pass. 26 Mei
Oitavos.
Het stoomschip Mossel, van Am
sterdam naar Batavia, vertr. 25 Mei
van Colombo.
Het stoomschip Prins Alexander
van Amst. naar Batavia, vertr. 25 Mei
van Genua.
Het stoomschip Sumatra, van Ba
tavia naar Amsterdam, arriv. 26
te Amsterdam.
Het stoomschip Indiaanvau Ba
tavia naar Accsterd., vertr. 26 Mei
van Havre.
Hot stoomschip hmeroe, van Java
naar Rotterdam, vertrok 26 Mei van
Padang.
Het dubbelschroefskiomschip Rot-1
terdamvan de Holiand Amerika Lijn,
vaL Rotterdam naar Newyork, vertr.
26 Mei des voorm. 1 u. 35 min. van
Boulogne eu pass. des voorm. 9 uur
45 min. Wight.
V A R A.
Patroon (tot jougm iosch, di> zich
als bediende komt aanbieden). Salaris
geef ik niet, enkel kosten inwoning.
Jongmensch. En dan met Kerstmis
en Nieuwjaar?
Patroon. O, als je dan een gulden
aan de meid geeft, is 't voldoende.
Een heer was verplicht zijn be
kwamen maar oneerlijken tuinman te
ontslaan. Daar Lij medelydea had met
zijn vrouw en kinderen wilde hy hem
geen goed getuigschrift weigeren. Hij
schreef: „li: verklaar by dez- dat A.
B. die twee jaar mijn tuinman is ge
weest, meer uit rnjja tniu heeft weten
te halen dan ooit door iemanis
gebeurd dien ik vroeger in miju dienst
had."
tingen van vermaak zou men afleiden,
dat de neiging tot gezelligheid buitens
huis er bij de menschen niet op ver-*
mindert. En toch is het een maar al té
goeid bekend feit, dat dé twee grootst©
sociëteiten te Haarlem in allesbehalve
schitterenden financieelen toestand
erkeeren. Daaruit af t© leiden, dat dé
democratische geest veldwint en dat)
de zich uitspannende mensch niet meer
van club en clubjes weten wil, zou
dunkt me onvoorzichtig wezen. Kijk
ik zoo in dé wereld rond, dan tref ik
er nog altijd de zovein en dertig stan
den aan ('t kunnen er ook acht cn der
tig wezen) waarin ik op ten regenachti
ge® achtermiddag verleden jaar de
menschen eens verdeeld heb.
Hoe het komt- dat de groote socië
teiten noodlijdend zijn, blijve dus ini
't midden, maar dat het zoo is, staat
vaat. Ik kwam onlangs voorbij een va®;
die gebouwen. Er hing ee®. gordijn voop
een van de ra-men, dat er inderdaad)
treurig uitzag. Uit dat raam hang een'
knecht, met een stoffer in de handi
e® tuurde naar do overzijde, waar een-
dienstbode bezig was de straat te
schrobben. „Zeg, je mocht wel er eis
nieuwe gordijnen koopen'" riöp het;
meisje.
„Zoo!" riep de knecht, „en wie zaJi
dat betalen? Jij misschien? Wij heb
ben geen centen
Openhartige bekentenis. Andere men
schen, die op een gegeven moment geen
geld hebben om hunne schulden te be
talen., zeggen dan gewoonlijk„het
convenieert mij op dit oogenblik min
der" of„ik bon zelf teleurgesteld' in
betalingen"; of wat anders, dat even-
sierlijk klinkt, maar daarom evenmin
waar ooaoeft te wezen. Deze man koniii
er rond voor uit„we hebben geen;
centen." Wanneer iedereen zoo ruiter
lijk de waarheid sprak, dan zou er heel
wat minder boosheid op de wereld rijn.
En dit brengt, me in herinnering, dat
een van de wakkerste strijders tegc® da
boosheid detzo week aan dé geledireii'
ontvallen.. Verkerk heeft rijn afscheid'
genomen van de politie. Daarom nieitl
van de boeven. Hij zal hun voortaan tö
woord staan wanneer ze, vrijwillig of
niet vrijwillig, den cfficitr van justitie
of den rechter-commissaris in net Paleis
van Justitie om een onderhoud komen,
verzoeken. Ook zal hij voor gastheer
fungeeren, wanneer een van de boefjes
dt verzocht, tijdélijk rijn intrek te
nemen in een van dé vierkante kamer
tjes, die beneden in het gebouw zijn
aangebracht en de deur daarvan goed:
sluiten, opdat ze geen last zullen heb
ben van tocht.
Dat rij aldus met hem in aanraking
blijven is, geloof ik, de reden geweest,
waarom afgezien is van het plan, om
Verkerk een afscheidsdiner aa® tö bie
den, Maar ik eindig dit praatje niet
met de Haarlemsche boeven en vertij
er uw aandacht op, dat we hier in dl
stad tegenwoordig twee pianoorgcls heb
ben, die door ingezetenen vau deze ge
meente of hunne lasthebbers met even
veel kracht als gevoel worde® bespeeld.
Tot dusver waren de piano-orgels vrijwel
het monopolie va® Italianen, die do
centen lieten ophalen door bruine vrou
we® met gekleurde doeken op dé zwarte
haren.
Daar was iets poëtisch aan, dat onze
medeburgers-orgeldraaiers missen, 't
Zijn wel dazelfde walsen en potpouries,
die ze op hun instrument voortbrengen,
maar dezelfde zwarte liaren en oogen
zijn het niet. Wel hebben ze veelal eon
flinke® pruim achter da kiezen en dat)
liad do schoon© Italiaansche nu weep
niet!
FIDELIO.
