SCHAAKSPEL.
Prijsvraag.
Toen kwam het eind en hij keerde
diep geschokt naar zijn hotel terug.
De natuur eischt haar recht hij
ontwaakte na tien uur doorgeslapen
te hebben. Toen keerde hij huiswaarts,
zonder het te durven wagen het treu
rig overblijfsel van haar. die zijn alles
op aarde geweest, was, nogmaals te
zien. Van hare moeder nam hij per
brief afscheid.
De kalmte, vroolijkheid en ge
zelligheid in zijn huis waren hem
eene bijtende ironie. Zijne vrouw
was vol liefde voor hem en vroeg
hem op vriendelijken, deelne-
menden toon. of het onaange
name zaken waren, die hem van huis
geroepen hadden, omdat hij er zoo
bedrukt uitzag. De kinderen waren al
naar bed. Hij ging naar de bedjes om
ze goeden nacht te kussen endrukte op
de kleine, frissche lipjes zijn vader
lijken kus zonder hen te wekken.
Den volgenden dag liep hij als een
slaapwandelaar door het huis. Zonder
er acht op te slaan hoorde hij zijne
vrouw 's avonds zeggen, dat de kleine
Anna zoo rood en gloeierig was.
*s Morgens was het een vreeselijk ont
waken. Beide meisjes waxen ziek en
de dokter, die vlug was geroepen, con
stateerde, dat zij diphtheritis hadden,
hoewel hij niet begreep, hoe de kin
deren aan deze ziekte gekomen waren.
Ken week later waren zij er niet meer
en de eenige band. die Axel aan het
leven bond, was voor altoos verbroken.
„Moordenaar mijner lievelingen!"
Nacht en dag gilde hij deze woorden
uit. zoodat men begon te denken, dat
hij krankzinnig geworden was. De toe
stand werd zoo erg. dat zijn arme
vrouw geen tijd had om zelve over
haar verlies te treuren. .Zijn eenige
hoop was. dat zijne overspannen zenu
wen oorzaak zouden zijn. dat hij óók
aangetast werd door de vreeselijke
ziekte en er aldus een eind zou komen
aan zijn lijden.
Hij had den dood in huis gebracht
en zelf bleef hij leven.
Hij wilde alles aa.n zijne vrouw* ver
tellen. hij zou haar haat beter kunnen
verdragen dan hare liefde. Maar hij
kon het niet hij krijgt medelijden
met haar zij ziet zoo bleek en is zoo
bedroefd. Niet altijd kan hij zich ech
ter beheerschen, en eens grijpt, hij haar
bij de schouders en brult haar toe:
..Weet. ge dan niet dat ik de moorde
naar uwer kinderen ben? Ik heb ze
vermoord, die lieve, aardige meisjes!"
Zij streelde hem zacht over het hoofd
terwijl de tranen uit hare oogen
stroomden, en deed haar best hem te
troosten. Hij is nu alles wat haar rest!
Hij ligt op de sofa in de huiskamer
in eene onrustige sluimering. Hij wordt
wakker. „Wat is dat? Wat ligt daar
op den grond, door de zon beschenen?"
Ach! nu ziet hij wat het is en verbergt
het. gezicht in beide handen, terwijl
zijn lichaam door een hevig snikken
geschokt wordt. Het is een paarsch
lint van den zomerhoed van zijne klei
ne Julie, den hoed, die nooit meer op
haar krullebol zal rusten neen,
nooit meerKon zij dezen hoed ook
niet wegbergen? Hij waagt het echter
niet haar daarom te vragen. Het best
zou wezen. dat. hij zich een kogel door
het hoofd Joeg!... Zou hij dat doen?...
Men zou meenen, dat hij in eene vlaag
van waanzin, overmeesterd door zijne
smart, den dood gezocht had. Gisteren
is deze gedachte ook bij hem opgeko
men en heeft hij gezocht naar zijn oud
jachtgeweer, dat hij in zoo lang niet
heeft gebruikt. Hij vond toen op den
grond een paar kleine verlakte schoen
tjes, Anna's dansschoentjes!...
Groote God! Was het dan zoo onver
geeflijk slecht wat hij gedaan had?
Jarenlang had hij zijn gevoel be-
heerscht. en toen riep zij hem tot zich
met hare stervende lippen. Had hij
moeten weigeren om tot haar te gaan.
Indien hij dit gedaan had. zou het hem
óók levenslang berouwd hebben!
Wat werd hij zwaar gestraft! God
straft niet altijd zoo hard; hij kende
mannen, die
„Christina, wees zoo goed en berg
het speelgoed en de zaken der kinderen
weg; hun speelgoed, en poppengoed
en alles, alles van hen! Ik vind het
vreeselijk ze te zien. Je begrijpt het
toch, Christine, dat het mij pijn moet
doen, want ik ben de moordenaar mij
ner kinderen."
Christine snelt weenend de deur uit
en zijne vrouw komt binnen, zet zich
op een bankje aan zijne zijde, vlijt het
hoofd aan zijne borst en weent in stilte.
Daarna fluistert zij zacht.
..Mijn arme man! De meisjes waren
uw vreugde! Ik mis ze ook. o, zoo erg!
maar de slag heeft mij niet zoo verplet
terd als met u het geval is. En dan.
ik heb u nog over!"
Hij schaamt zich en lijdt onder deze
liefdebetooning. Hij wil het uitschreeu
wen, dat hij haar nooit heeft liefgehad
en nooit zal liefhebben. Maar als hij
haar bleek,, zacht, liefdevol gejlaat
ziet, verstommen de woorden op zijne
lippen. Hij heeft het recht niet haar
het leven nog moeilijker te maken.
Eindelijk sluimert hij in, terwijl zij
met hare dunne, blanke vingers zacht
zijn voorhoofd en wangen streelt. Hij
slaapt zoo onrustig en springt telkens
op. Eindelijk hoort zij hem prevelen:
..Stil. luister! Neen, neen! men moet in
den handel eerlijk zijn tegenover el
kaar, anders lijden beiden schade! Ja
't is waar!"
..Goddank! nu rust hij een weinig,"
fluistert zij argeloos en drukt haar
gloeiend gezicht tegen zijn ijskoude
hand. „Hij droomt weêr over zaken."
Van alle tijden.
Voor alle tijden.
De groote tragedie van het onuit
gesproken e speelt zich zoo vaak in
het jonge kinderleven af. In die
kleine schepseltjes gaat zooveel,
zoo oneindig meer om. dan zich
aan hen, die hen het best kennen
en het meest liefhebben, openbaart.
De wereld is voor hen zoo nieuw
en zoo vreemd. Zij maken den in
druk van onoplettende, oppervlak
kige, onnadenkende wezentjes.
Dat is omdat de menschen vergeten
of zich de moeite niet geven zich te
binnen te brengen wat een kind
gevoelt.
Francis Hodgson Burnett, „Kleintje".
..Als men uit liefde trouwt, wordt
men man en vrouwtrouwt men
om het genoegen van een eigen
huiselijken haard te hebben, dan
is het heer van den huize en huis-I
vrouw als het een huwelijk om
geld of om andere belangen! is. dan
is men echtgenooten.
„Door zijne vrouw wordt men
geliefd, door zijne huisvrouw ont
zien'. door zijne echtgenoot verdra
gen.
„Men heeft voor zich alleen eene
vrouw, voor zijne huisvrienden
eene huisvrouw, voor de wereld
eene echtgenoot. De vrouw bestiert
het huishouden, d'e huisvrouw de
dienstboden, de echtgenoot neemt
de honneurs waar. Is de man ziek.
dan verpleegt hem de vrouw de
huisvrouw komt naar hem zien,
de echtgenoot vraagt hoe het met
hem is. Men wandelt met zijne
vrouw, met zijne huisvrouw gaat
1 men uit riiden. met zijne echtge
noot op partijen. De vrouw deelt
ons verdriet met ons. de huisvrouw
I ons veld. de echtgenoot onze schul-
den.
„Een zijn wij dood, dan betreurt
ons onze vrouw onze huisvrouw
p het, en onze echtgenoot gaat
in den rouw."
D. F. Strauss. Nagelaten papieren.
Bloeien was mij een genot, ik
kon niet anders. De zon scheen zoo
warm. de lucht was zoo frisch, ik
ademde ik leefde. Uit den grond
steeg kracht in mij op. van boven
daalde kracht op miï neer ik werd
steeds vrooter. steeds gelukkiger,
en toen moest ik bloeien en bloei
Het schip der woestijn.
Onder dezen naam is de kameel be
kend. die toch. naar men zegt, het
eenige viervoetige dier op de wereld is,
dat niet kan zwemmen. Als hij in het
water valt, draait hij zich om, met de
pooten omhoog en verdrinkt.
Een hondenkepkhof.
Vrouwen-vastheid van wil.
De Engelsche tooneelspeelster, Miss
(Bij de platen.) Lawrence, was, behalve dat zij de
Verleden jaar is te Parijs een kerkhof hoofdrollen speelde, ook de directrice
geopend, dat bestemd is voor het op- ©n als zoodanig regelde zij de appoin-
nemen van lijken van honden, katten, tementen van de acteurs,
vogels enz. De Fransche hoofdstad be- Addison, een van de acteurs, had
Een zelfsluitende kraan.
Sedert eenigen tijd is in den handel
gebracht een inrichting, waardoor een
kraan automatisch kan worden geslo
ten, wanneer er een voorafbepaalde
hoeveelheid vloeistof door is weggeloo-
pen. Op de kraan wordt een balans
aangebracht, aan welker koristen arm
een platte schaal hangt om er de kan
of flesch, die gevuld moet worden,
op te plaatsen, terwijl aan den langen
arm een tegenwicht hangt, dat verstel
baar is. Het tegenwicht wordt aange
bracht op een punt, dat bepaald wordt
naar het gewicht van de uit te tappen
vloeistof. Als de gewen9chte hoeveel
heid vloeistof in de flesch is gestroomd
slaat de kortste arm vanzelf neer en
sluit de kraan door een spie. Door mid
del van een veer wordt despie verhin
derd de kraan te openen als de flesch
wordt afgenomen.
en. dat was mijn leven, ik kon niet
anders. Want we moeten hier op
aarde ons best doen. aan anderen
geven alles, alles opofferen wat we
maar eenigszin- runnen missen.
Ik moet immer, immer naar bui
ten. miizelf steeds in rozen open
baren. in rozen -. De rozen
ben ik immers, ikzelf. Hel doet mij
goed. wanneer ik zie. dat de een
mij in het ezangboek legt. de an
der in zijn haar steekt, hoe een
kind mi.i kust. Dat. is een zegen,
dat is mijne herinnering, mijn le
ven.
G. v. d. Moolen. De slak en de rozelaar.
Alles, wat in deze wereld de
moeite waard is om te doen is cok
de moeite waard om goed en gron
dig te doen en geen werk is bene
den iemands waardigheid tenzij
de *>ersonen zelf het zoo maken.
Gezonde mannen en vrouwen moe
ten geestelijken en lichamelijke»
arbeid hebben, om lichaam en ziel
gezond te houden. Men zal zeggen,
dat ik een stokpaardje berhd. Wel
nu. noem het een stokpaardje,
maar ik voor mij oordeel, dat het
berijden van een stokpaardie aan
gemoedigd moet worden, daar het
niets meer of minder is dan een
doel in het leven, en een doelloos
leven te leiden is al heel bekla
genswaardig.
Een leven vol belangstelling in
een of andere zaak is daarom te
benijden, en de vrouw welke die
belangstelling heeft gevonden, mag
geluk -lewenscht worden met haar
succes. Huiselijke plichten behoe
ven daarbii niet te worden ver
waarloosd want voor hetgeen men
met liefde doet. kan men altijd tijd
vinden, en hoe drukker wij het
hebben, hoe meer wii onzen tiid
moeten orvaniseeren en hoe meer
wii kunnen uitvoeren in één dag.
Mevr, Tweedie. Arbeid voor Dames.
Interessant is het de-grafschriften na
te gaan: bijvoorbeeld:
..Je n'ai eu qu'un véritable ami:
II repose ici."
ilk heb maar één waren vriend ge
had. hier rust hij.)
Of:
.Plus on voit les gens, plus on airae
les bêtes."
Hoe meer men de menschen kennen
leert, hoe meer men van de dieren gaat
houden.)
Of:
..Ecrasée a Tours le 18 février 1900.
Elle était depuis 10 ans une amie che-
rie."
(Te Tours overreden den 18den Fe
bruari 1900 Zij was 10 jaar lang een
lieve vriendin.)
De directie van het kerkhof laat op
verzoek doode dieren afhalen door
middel van een driewieler, waarop een
kast met. een lijkkist is aangebracht
Een gegalonneerde beambte vervoegt
zich aan het rouwhuis. kwijt zich van
zijn plicht en rijdt deftig heen.
De geheele inrichting is echter tame
lijk kostbaar. Een algemeen graf zon
der titdduur en uiterlijke versiering
kost 5 francs, een concessie voor 3
jaar met afzonderlijk graf 15 frcs.in
beide gevallen moet het doode dier dooi
den eigenaar zelf naar het kerkhof ge- j
bracht ^worden. Bij levering van een
doodkist, een geëmailleerde plaat van
zwart blik met naam en datum en bij
afhaling van het lijk, kost een conces
sie voor 5 jaar 25 frcs.. voor 10 jaar
50 frcs.. voor 20 jaar 75 frcs., voor 30
jaar 100 frcs. enz.
De hoofdingang van het kerkhof.
ALLERLEI.
liet grafteeken voor „Barr;
zit een groot, aantal huisdieren, vnl.
katten en tot dusver gaf het niet gerin
ge moeite, de dieren na hun dood uit
den weg te ruimen. Meestal behielpen
de menschen er zich mee. de cadavers
in het water te werpen of ze naar de
vestingmuren te dragen, waar de lij
ken onbegraven bleven liggen en tot
ontbinding overgingen, wat van sani
tair standpunt uit verwerpelijk is. Ein
delijk werd hierin orde gebracht door
den aanleg van een kerkhof voor huis
dieren. Het denkbeeld ging uit van een
dierenvriend, een mijnheer Harmois.
die steun vond bij mevr. Durand. de
eigenares van het bekende Parijsche
vrouwenblad La Fronde. Met een ka
pitaal in aandeelen ter "rootte van
350.000 francs, werd een naamlooze
vennootschap opgericht en deze liet een
kerkhof voor honden enz. aanleggen op
een eiland in de Seine bij Asnières, een
half uur van Parijs. Dit eiland, vroe
ger „Ile des ravageurs" genoemd, is
bekend uit de romans van Eugène Sue.
Met groote moeite heeft men op het
onvruchtbare eiland, dat eertijds den
Parijscben misdadigers een veilig en
tevens gevreesd toevluchtsoord bood,
heerlijken tuinaanleg gemaakt Een
monumentale poort geeft toegang tot
het hondenkerkhof, dat voor 50 centi
mes te bezichtigen is. Gelijkmatig ver
deeld liggen hier de groeven van de
lievelingen der menschen, voorzien van
kleine grafheuvels en versierd met me
talen of steenen gedenkplaten of ge-
denkteekenen.
Twee dezer monumenten trekken bij
zonder de aandacht, zoowel door hun
uitvoering in zandsteen als door hun
gTootte. Het eene, dat zich onmiddel
lijk bij den ingang bevindt en op de
onderste plaat is afgebeeld, is het ge-
denkteeken voor Barry", een St. Ber-
nardshond; het draagt de inscriptie:
„II sauve la vie a 40 personnes.
11 fut tué par la 41 ème."
(40 Personen redde hij het leven: de
41ste doodde hem.)
Verder in het middelpunt der hon-
denafdeeling bevindt zich een gedenk-
teeken. bovenop van een vorstenkroon
voorzien en dat opgericht werd door
vorstin Cerchiara Pignatelli.
reeds lang beweerd, dat zijn appoin-
tement veel te laag was, en Miss Law
rence verklaarde even volhardend, dat
het onveranderd zou blijven.
Eindelijk maakte hij een sub-intrige
in het stuk. In een der bedrijven moest
de edele held Miss Lawrence van eene
bovenste verdieping langs eene ladder
naar beneden dragen. Op zekeren
avond toen dit tooneel was gekomen,
stond hij op de bovenste sport van de
ladder, als gewoonlijk met zijn schoo-
nen last in zijne armen. Maar in plaats
van snel af te klimmen, zooals een
sterke, onoverwinnelijke held behoor-
d ete doen, bleef hij staan.
„Verhoo" nu mijn appointement,"
fluisterde hij haar in 't oor.
„Nooit".
„Verhoog mijn appointement, of ik
laat u vailen."
Dat was een bedenkelijk dubbel ge
vaar: voor het succes van het tooneel
en voor de beenderen van de actrice.
„Verhoog mijn appointement, of ik
laat u vallen", herhaalde hij.
Het publiek was in afwachting. Miss
Lawrence deed de oogen dicht.
„Nooit," zeidei zij, en gedwee
droeg hij haar veilig naar beneden.
het betreden va:, een kanier, waar
in zich zulk een kistje bevindt, in
de meening. dat het een telefoon
toestel is.
De afzonderlijke deelen zijn be
stemd voor het bergen van naaibe-
noodigdheden en attributen voor
handwerkjes. De microfoon voor
in het midden is het spelden- en
naaldenkussen de schel kan afge
nomen worden en dient als maas-
ba! de verlenging van het handvat
is verborgen in het kastje.1 de ho
ren kan afgeschroefd worden en is
als naaldenkoker ingericht; do knop
voor het oproepen is een vinger
hoed en alleen de geleiddraad is
aangebracht ter voltooiing van het
optisch bedrog. De haak waaraan
de horen hangt, eindigt binnenJn
het kastje als een veer lo! sluiting
van het deurtje. Bij het afnemen
der telefoon springt dit vanzelf
open, terwijl '1 weer d'ichtgedirukte
kan worden als de horen is opge
hangen. Het inwendige van het
kastje is verdeeld in vakken clrie
opene en 2 gesloten.©, die dienen
tot berging van naaibenoodigdhe-
den, lekkernijen, odeurs, byout'e-
rieën. enz. Binnen aan het deurtje
is een spiegeltje aangebracht.
Cliineesche hondenfokkerijen
In Mantschoerije langs de Mongool
sche grens vindt men duizenden land
goederen. waar uitsluitend honden
van een in die streek eigenaardig ras
efokt worden, leder eigenaar aldaar
fokt honderden van zulke honden. Die
dieren zijn van eene groote soort en
worden, als zij acht maanden oud zijn,
gewoonlijk in het midden van den win
ter, alleen om hun vel gedood.
Het strenge klimaat schijnt de oor
zaak te zijn, dat die honden reeds van
hunne geboorte af een zeer dicht lang
harig vel hebben. Daarom is er in het
noordelijk China veel vraag naar dat
bont als stof voor winterklêeren. Zij
maken voor het overige den eenigen
rijkdom van dat treurige gebied uit.
In elk gezin wordt een zeker aantal van
die hondenvellen ter zijde gelegd als
een gedeelte van het uitzet voor de
dochters van den huize.
Knevel-haters.
Een Engelsch grondbezitter, Henry
Budd genaamd, was een knevelhater.
Uit zijn, in Februari 1862 geverifieerd,
testament bleek, dat, als zijn zoon
Eduard een knevel droeg, de testamen
taire beschikking over het landgoed
Pepper Park te zijnen gunste dan nul
en van geen er waarde was. en hij het
in dat geval aan zijn zoon William ver
maakte. Zijn testament voorzag ook
in het geval, dat, als zijn zoon William
een knevel droeg, het aan hem ver
maakte landgoed Twickenham Park
op Eduard zou overgaan.
Zekere Fleming, een kamerbehanger
en stoffeerder, te Pimlico. vermaakte
aan elk van zijne werklieden 10,
maar aan degenen, aie volstrekt een
knevel wilden dragen, maar f 5.
Indertijd nog geen tien jaar gele
den was het aan zekere voorname Am-
sterdamsche kasinstelling den kantoor
bedienden bepaaldelijk verboden een
knevel te dragen.
EENE AANBEVELING.
Iemand dingt naar eene betrekking
hij het weerkundig waarneemkantoor
(meteorologisch observatorium zegt
men in Nederland meest).
„Heeft u ook aanbevelingen?" wordt
hem gevraagd.
„O ja," is het antwoord, „ik heb
voor alle weersverandering uiterst ge
voelige likdoorns."
BIJ DEN PHOTOGRAAF.
Dienstmeisje: „Meneer, nu moet u
't zóó doen. dat mijn vrijer er mij niet
uit kennen kan; anders is de aardig
heid er dadelijk af."
TIJD-VERZUCHTING.
Student: „Waar ik mij ongerust over
maak, dat is minder het eind van de
wereld, dan wel het eind van de
maand!"
IN ABSENTIA.
Kleine Bet (die in het rijtuig is blij
ven zitten, terwijl mama „winkelde"):
„Hé moe! Heerlijk, dat u eindelijk
komt! Wat is u lang weggebleven.
Jan de koetsier heeft zóó gevloekt!"
TEGEN 'T LOTEN.
„Wat is de reden, dat ge niet voor
den militieraad zijt verschenen om
aan de loting deel te nemen?"
„De eerbied voor de wet."
„Voor welke wet?"
„Voor die, welke de hazardspelen
verbiedt en niet straf bedreigt."
MEERVOUD.
„Wat is het meervoud van man. Ka-
rel?" vroeg een onderwijzer aan i
kleinen leerling.
„Mannen," antwoordde het knaapje.
„Juist. En het meervoud van kind?".
„Tweelingen" wa9 het onverwacht
bescheid van den kleinen baas.
PROBLEEM No. 14,
ZWART.
Uit den Moppentrommel,
abcdefgh
WIT.
Wit speelt en geeft in twee
zetten mat.
Oplossingen worden vóór 26 Augus
tus ingewacht aan het adres van den
redacteur dezer rubriek. Jhr. A. E. van
Foreest, Atjehstraat 134. te Den Haa?.
Oplossing van probelem No. 12.
l Ph4, Kd4, 2 Pf3 T
Kf42 D.Ï6
<14, 2 Tf5
e3, 2 Pg6 X
Een origineel naaikistje.
Een nouveauté, die de dameswe
reld wel interesseeren zal. is een
naaikistje in den vorm van een te
lefoontoestel. Het donkerbruine
houten kastje, de wijze van beves
tiging aan den muur. de toerusting
met hoor-instrument. schel enz.,
brengen iederen oningewijde bij
DE SLUWE WEETNIET.
Jan. die voor tamelijk dom werd ge
houden. werd eens naar een molenaar
gezonden.
Deze zeide tot hem: 't Is toch raar,
Jan, dat vele menschen zeggen, dat
je onnoozel bent; zeg mij nu eens, wat
je weet en wat je niet weet."
„Wel," zei Jan, ..ik weet. dat de
varkens van den molenaar vet zijn.'
„Maar wat weet je nu niet?"
„Ik weet niet van wiens koren ze
vet worden."
DANKBAAR.
„Ik ben de man, dien u gisteren
zijt nagesprongen, mijnheer, toen u
mij gered hebt
„Nu ja. daar behoef je mij niet nog
eens extra voor te komen bedanken..."
„Neen, daar kwam ik ook niet voor.
Maar ziet u, dat lichte pak, dat u aan
had, is nu zeker toch bedorven, en nu
kwam ik u vragen, of dat er nu niet
voor mij op zou kunnen overschieten 1"
Goede oplossingen ontvangen \an A.
v. V. en W. v. d. B. Jr. te Haarlem.
De prijs werd ditmaal toegekend
aan den heer
Jac. C. MEDERINK Jr.,
Jansstraat 62rood,
die niet minder dan 240 zegswijzen
aan het zeewezen ontleend, inzond,
waarvan er slechts enkele niet goed
waren.
Thans verzoeken wij onze lezers hun
krachten eens te beproevn aan onder
staand raadsel:
Wie kan de meeste woorden maken
uit
HAARLEMSCHE PAARDEN-
LOTERIJ.
Als prijs loven wij uit een
KAMERVERSIERING.
