welke stof laag in prijs is, schijnt men
in Engeland v.eeds begonnen te zijn;
elders zijn er fabrieken van opge
richt, o. a. hij Piesteritz bij Witten
berg aan de Elbe.
Zeker is het, dat oxyline in tal van
gevallen toepassing zoude kunnen
vinden. Men zoude er zich hoofdza
kelijk van kunnen bedienen voor de
omkleeding van electrische kabels, de
vervaardiging van isoleerende platen,
van vloerkleeden evenals de linoleum-
vloerkleeden, van waterdichte dekzei
len enz.
Er blijft echter nog één duister punt
aan de zaak te verduidelijken, name
lijk de duurzaamheid en het weer
standsvermogen, waarvan men nog
niet veel weet.
Door eigenovertuiging.
De landschapschilder Schirmer
woonde in liet jaar 1830 te Rome. Hij
had eene schilderij „De eerste water
val van den Nijl" voltooid, die hij
aan eenige. vrienden in zijn atelier liet
zien.
Een van de kunstvrienden verklaar
de, dat één plek van het landschap
anders was; de schilder bestreed het,
cn er ontstónd eene levendige woor
denwisseling. ,,Dat zullen wij spoedig
beslissen," zeide een leerling -011
Schirmer, een Engelschman, en ver
liet de kamer.
Het gezelschap wachtte een poos.
want men dacht dat de jonkman een
boek of eene schets was gaan halen.
Uren verliepen, en hij kwam niet te
rug; ook de volgende en daaropvolgen
de dag bracht taal noch teeken van
hem. Eindelijk, na een driemaande-
lijksche afwezigheid, kwam de jonk
man weder in het atelier van zijn.
meester en zeide: „Hier, mijnheer
Schirmer. hebt gij een juiste schets
van den waterval van den Nijl. Ik ben
er geweest, en heb ze zelf gemaakt'
liet hij er op volgen, met een blik op
de schilderij, die nog in het atelier hing
„gij hebt volkomen gelijk gehad.
Crinolines,
die tegenwoordig ganschelijk onbe
kende gestijfde rokken, die het vrou
welijk gewaad klok- of koepelvormig
deden uitstaan ais de hoepelrokken van
vroeger, zijn waarschijnlijk dus ge
noemd naar crinis haar.
Speciaal paardenhaar, of ander van
gelijke hardheid en. veerkrachtigheid,
werd voor de eerste qualiteit rokken
dezer soort gebezigd. Later werden het
meer kooien van stalen veeren.
Verstrooide genieën.
Verstrooid zijn is een der voorrech-
ten van het genie.
Edison is niet de eenige beroemde
man, die zich zoozeer in zijn werk
verdiepte, dat hij het voor zijn huwe
lijk vastgestelde uur vergat. Ook de
vermaarde Engelsche advocaat Hill
was op zijn trouwdag zoo druk bezig
met een. ingewikkelde rechtzaak, dat
hij zeer verbaasd was. toen men hem
kwam zeggen, dat zijn bruid al lang
in de kerk op hem wachtte.
Maar Edison was niet alleen op zijn
trouwdag verstrooid; dat is bij hem
niets ongewoons. Hij ging eens met
zijn assistent den maaltijd gebruiken,
nadat hij uren achtereen met verschil
lende proeven bezig was geweest. Hij
schepte zich het een en ander op, maar
at niets, en al peinzende over een nieuw
vraagstuk viel hij in slaap. Zijn assi
stent" zette een leeg bord voor hem in
plaats van het volle, en toen Edison
wakker werd en het ledige bord zag,
wreef hij zich de oogen en zei: ,.'t
Is toch zonderling! Ik durf er wat on
der verwedden, dat ik miin maal heb
opgegeten, en ik kan er mij toch niets
meer van herinneren!"
Een bekend Engelsch Aartsbisschop
mankte op zekeren dag re zijn huis
aanmerkingen op de soep, dief hem
niet smaakte. Den volgenden dag was
hij mot zijn vrouw ten eten bij een
aanzienlijk heer en toen de soep hem
weer niet smaakte, vergat hij geheel,
dat hij niet aan zijn eigen tafel zat en
zei „Het spijt me, dat ik het zeggen
moet. vrouwtje, maar de soep is weer
niet goed.
De Engelsche rechter Keogh, die ook
aan verstrooidheid leed, had eensver
scheidene menschen bij zich te dinee-
ren gevraagd en kort voor het bepaalae
uur ging hij naar zijn kamer om zich
te verkleeden. De gasten kwamen;
maar de gastheer vertoonde zich niet.
Na verloop van een uur ging een knecht
hem zoeken en deze vond mijnheer rus
tig slapend in bed. De verstrooide
rechtsgeleerde had zich verbeeld, dat
hij zich uitkleedde om ter ruste te gaan
Pasteur spoelde eens?,aan het des
sert, iedere kers. die hij nam, in een
bij hem staand glas water af, om de
microben, welke daarop konden zijn,
te verwijderen en even daarna, in het
vuur van een gesprek over de gevaren
der microben, greep hij het glas water
cn dronk het leeg, met microben en al.
Isaiic Newton greep dikwijls in ver
strooidheid een vinger van zijn nichtje,
om de brandende tabak van zijn pijp
wat aan te drukken.
Do tooncelschrijver Stridan Kriowles
werd dikwijls door zijn geheugen in
den steek gelaten. Eens ontmoette hij
iemand, die schersena tot hem zei: „Gij
mocht mij wel een excuus maken, dat
gij Dinsdag niet bij zijt komen eten,
zooals gij hadt beloofd." Knowles ver
ontschuldigde: ziich en nu werd be
paald, dat hij den volgenden dag zou
komen. Hij schreef het op, voor alle
zekerheid. Maar toen liij later zijn
ontmfoeting vertelde aan een vriend
en deze hem vroeg, wie die heer was
geweest, antwoordde hij: „Ik weet het
volstrekt niet meer." ..Maar gij hebt
toch^ zijn adres?" „Neen. ook dat
niet." moest de ongelultkige bekennen.
Zeker verstrooid professor kwam eens
een zieken vriend bezoeken en bracht
hem een mooien tros druiven mee.
Maar onder het praten proefde hij eens
van die druiven, den een na den an
der, en zonder het zelf te weten at hij
ze allen op. Toen hij heenging, zei hij
tot den zieke: „Nu, ik hoop maar, dat
gii spoedig weer zult kunnen opstaan.
Eet met smaak van de druiven, die ik
voor je heb meegebracht,"
In den wildtijd.
Weken en soms maanden vóór de
opening van de jacht sluiten vele poe
liers een accoord met de jagers voor
de levering van wild gedurende het
geheele jachtseizoen.
In de eerste plaats bevordert dit de
vlugge verzending van het geschotene,
wat bij warrn weder, in de eerste da
gen van den jachttijd, niet genoeg op
prijs kan: gesteld worden. Ook op den
prijs, dien de poelier besteden kan, is
de maatregel van gunstigen invloed,
deze kan namelijk eenigermate den
voorraad berekenen, welke hem gere
geld bezorgd wordt, en hij kan zich
op zijn beurt reeds bijtijds in verbin
ding stellen met binnen- en buiten-
landsche handelshuizen, om zich een
geregelde afneming te verzekeren.
Natuurlijk kunnen poeliers in plaat
sen, aan den spoorweg gelegen, meest
al wat meer betalen dan hun vakgc-
nooten in afgelegen dorpen.
De beroepsjagers willen daar gaar
ne van profiteeren; maar wanneer
men eenige uren gaans van een flink
betalenden wildhandelaar verwijderd
woont, gaat het niet aan. eiken avond
met den gevangen buit daarheen te
trekken. De dagtaak der broodjagers
is toch al vermoeiend genoeg.
De poeliers echter, die in het groot
zaken doen, hebben er iets op gevon
den; zij stellen in zulke plaatsen een
persoon aan, meestal een kastelein of
winkelier, die het wild voor hen in
ontvangst neemt en er verder zorg
voor draagt, dat de bezending geregeld
wordt afgehaald met een hondenkar
of andere gelegenheden.
Bij het aangaan van zulk een ac
coord wordt de prijs gewoonlijk tot
een minimum vastgesteld voor den
geheelen jachttijd; alleen worden bij
schaarschte van wild, vooral in het
laatst van de jacht, die prijzen dikwijls
eenigszins verhoogd. Voor ordinaire
wildsoorten zijn deze prijzen tegen
woordig: volle hazen f 1.40 a 1.60,
driekwart hazen en halven naar ver
houding, patrijzen f 0.60 a f 0.70.
Welsprekende Engelsche
advocaten-
Onder dies Enigelseh© advocaten
was Lord' Erski-ne wei de meest be
roemd'© wegens zijne welsprekend
heid'. Lord Campbell noemt hem
den grootst en advocaat uit vroeg©-
ren en latere-n tij dl.
Zijne kracht om door ingewikkel
de bij zandea-hedlem door te drinigen
en het ware van d© zaak te' zien ©n
dit op eene eenvoudig© en, duide
lijk© wijze voor te stellen) is nooit
overtroffen geweest.
Butler, die hem dikwijls gehoord
heeft, verklaard„Zijne welspre
kendheid neemt dikwijls de hoog
ste vlucht, maar toch is zij altijd'
eenvoudig."
Lord Brougham zegt: „Gezwo
renen hebben verklaard, dat zij
hunne oogen niet van hem konden
afwenden, wanneer hij hen, als 't
ware, door zijn blik geboeid had."
De welsprekendheid van Char
les Philip was zeer vloeiend, beeld
rijk en sierlijk.
Charles Wilkins was ook bijzon
der welsprekend, en bezat een
krachtige en welluidend© stem en
een, iodrukwekkenden stijl en toon,.
Richard Lalor Shell werd! ,,d© zil
veren tong" genoemd, om dien too-
verae-htigen invloed:, dien hij op
het Iersch© volk uitoefende.
Een rattestaart.
Een rattestaart is een wonderlijk
ding. De groote zoöloog Cuvier zegt,
dateer in dit merkwaardig aanhangsel
meer spieren zijn dan in dat om zijn
fijn ingewikkeld samenstel het meest'
bewonderd lichaamsdeel van den
mensch de hand.
De staart dient de rat ook eigenlijk
als oene- soort van hand, waarftoo?
het dier langs smalle randen kan krui
pen en waarmede het zich in balans
houdt of zich vasthoudt.
Evenals de staarten van sommige
apan> heeft hij eene grijpende kracht,
die het kleine dier in staat stelt, als
door eene springveer, op anders onge
naakbare hoogten te springen.
Amerika wil beheerschen.
De Vereenigde Staten doen een hard
nekkige poging om het monopolie van
den steenkoolinvoer in Europa te be
komen en zijn op weg om een groot
deel van den geheele handel te Mar
seille in handen te krijgen.
Een groote combinatie is daartoe aan
het werk, en bereidt alles voor voor een
grooten „inval" van Amerikaansche
kool. Tot dusver wordt bijna overal
voornamelijk Britsche steenkool ge
bruikt, zelfs door de Fransche ma
rine. Toen in 1900 echter de kolen-
prijzen stegen, begonnen de Amerika
nen een weinig mede te dingen. Een
proefverscheping van 15.000 ton werd
na eenigen tijd geplaatst, en een proef-
contract werd met de „P. L. M. spoor
wegmaatschappijgemaakt voor een
levering van 20,000 a 30,000 ton New-
River steenkool, tegen 35 fres. Later
werd dit contract door andere gevolgd.
Nu moet dat steenkolen-syndicaat
300,000 ton aan de Middellandsche Zee
afleveren. De vracht van Baltimore
is 13 sh. per ton, d. i. slechts f 2.85
duurder dan de vracht van Cardiff.
Toch zouden de kansen der Britsche
kool te Marseille nog goed" staan, daal
de tegenwoordig lagere prijzen en be
tere kwaliteit daartoe meewerken,
maar het Amerikaansche syndicaat
geeft den moed niet op. De Amerikanen
willen aldus te werk gaan.
De combinatie zal haar eigen sche
pen hebben: een vloot met 15,000 ton
laadvermogen, die zal varen tusschen
de Amerikaansche kolenhavens en de
Middellandsche Zee-havens, waar
schijnlijk Marseille, Genua en Saloni-
ca. Zij zal beginnen zoodra de pre-
miün op schepen door de Amerikaan
sche wetgevende macht worden toege
staan.
De combinatie zal in Amerika haar
eigen sporen naar de havens hebben.
Geenerlei tusschenpersonen zullen
worden gebruikt.
Groote depots zullen in de drie ge
noemde havens geplaatst worden. De
nieuwste machinerieën voor laden en
ontladen zullen gebruikt worden.
Een geregelde stoomvaartlijn zal
door de combinatie worden opgericht
tusschen New-York en Manilla, over
Marseille en Genua.
Alle mogelijke vrachten moeten zij
trachten te krijgen voor de retour
vaart van de kolenschepen. Ook aan
landverhuizers zal men scheepsgele
genheid kunnen geven. De lijn zal
door uitbreiding naar alle plaatsen,
van waar retourvrachten te halen zijn,
en door de lijn naar Manilla verder
voor retourvrachten zorgen.
De kwaliteit van de Amerikaansche
kool moet verbeterd worden. Zij wordt
algemeen erkend, minder te zijn. dan
die van Engelsche; de beste Ameri
kaansche staat ongeveer gelijk met 2e
klas-Cardiff. De spoorwegdirecties be
vinden ze minderwaardig en hebben
daarom reeds spijt van haar contrac
ten. Dit moet overkomen worden en
schijnt op een vindingrijke wijze te
zullen geschieden, aan de depots te
Marseille, Genua en Salonica zal de
kool verwerkt worden in briketten, ver
mengd met petroleum-residu, waar
door een uitstekend stookmaterieel
wordt verkregen.
Te Marseille zijn eenige groote wa
terwerken aan de Durance reeds in
stilte door de combinatie opgekocht.
Deze zullen 20,000 paardekfachten kun
ne leveren.
Om meer voordeel van die werken
te krijgen zal, indien zulks vereischt
wordt, electriciteit te Marseille gele
verd worden.
Een kostbare keuken.
Als men de beschrijving leest van
de keukens van den Shall van Perzië,
zou men bijna aan een tooversprookje
denken.
Zelfs de nieuwe keukens in het Win
terpaleis te Petersburg, waar de zil
veren keukengereedschappen alleen
schat worden op een waarde van
120,000, kunnen niet in vergelijking
komen met de keuken van den Shah te
Teheran.
Met haar pilaren van onyx en mar-
mer, haar zoldering van lakwerk en
haar massief zilveren fornuizen, heeft
deze keuken meer van een paleis, dan
van de gewone plaats, waar het mid
dagmaal wordt toebereid. Ook de ke
tels, de kranen, de tangen en zelfs de
koffiemolen, alles is van zilver.
Er komt echter nog meer. Alle keu
kengereedschappen, braadpannen, le
pels, enz. zijn van verguld koper. Het
eetservies van den Shah is van mas
sief goud. Er is een schotel bij, die
met ©delgesteenten is ingelegd, en die
op zichzelf een kapitaal van f 200,000
vertegenwoordigt.
Een reiziger, die in de gelegenheid
was al de kostbaarheden in de keuken
orr de huishouding van den shah te be
zichtigen, verzekert, dat de gezamen
lijke waarde zeker meer dan twaalf
millioen gulden bedraagt.
De geur van het brood.
Welhaast geen voedingsmiddel-in
dustrie is in weinige jaren zóó voor
uitgegaan als de broodbakkerij al
dus meent een Engelsch vakblad.
Het invoeren van arbeidbesparende
machines heeft geleid tot centralisa
tie, en het brood wordt tegenwoordig
uit de nieuwe bakkerijen in veel groo-
tere hoeveelheden geleverd dan vroe
ger, doordat meer wetenschappelijke
methodes gevolgd worden, en het pro
duct daardoor een meer uniforme kwa
liteit heeft.
Stellig ziet 't er beter en blanker uit.
Maar meer dan eens is opgemerkt,
dat het nieuwerwetsche brood, wat de
geur betreft, er op is achteruitgegaan.
Een -groote Londensche bakker
schrijft dit verlies aan geur toe aan
het gebruik van de tegenwoordige gist
in plaats van de ouderwetsehe bier-
gist.; aan het verschil in de kwaliteit
van het meel, daar meer Amerikaansch
meel wordt gebruikt dan vroeger; ook
in sommige gevallen, aan het gebruik
van gas als brandstof.
Ook Paul Richards, die in de Ver
eenigde Staten een onderzoek instelde
naar de mogelijke oorzaken van dat
verschijnsel, komt tot ongeveer gelij
ke conclusies.
Vroeger, aldus merkte hij op, wa
ren er in New-York Fransche, Duit-
sche, Iersche, Boheemsche, Engelsche
en Amerik. bakkers, die ieder hun
bijzondere broodsoort bakten, daar zij
alleen hun broodbereidingsmethode
volgden, die ze gewoon waren. Ieder
bakker maakte toen zijn eigen gist. Se
dert de tentoonstelling in Philadelphia
kwam er persgist in gebruik, met het
gevolg, dat er nu niet zoo bed}, veel
bakkers meer zijn die hun eigen gist
maken.
Hij bezocht vele van de groote bak
kerijen in New-York, die nog bekend
zijn om de hun eigen broodsoort.
In deze inrichtingen zFjn de vroe
gere methodes nog zooveel mogelijk
gehandhaafd, met het gevolg, dat het
daar bereide brood nog de oude geur
en bijzondere typische eigenschappen
bezit. Ned. Bakkers-Ct.
Hygiëne in Barbierswinkels
In verschillende Duitsche steden
aldus het Mbld. t. d. Verv. heeft
de politie haar aandacht gevestigd op
de hygiënische voorzorgen, welke in
barbierswinkels dienen genomen te
worden, ter voorkoming van het over
brengen van aanstekelijke aandoenin
gen van den eenen klant op den an
deren. Zonder er totnogtoe een be
paalde verordening van te maken op
welker niet-nakoming straffen gesteld
zijn, heeft zij er zich. voorloopig toe
bepaald, aan de barbiers baar wen-
schen te dezen opzichte kenbaar te
maken. Dit heeft nu 0. a. kortelings
te Erfurt plaats gehad, in welke plaats
die wenschen in het volgende bestaan:
„Het personeel in den barbierswin
kel moet linnen kielen dragen, waar
van de mouwen aan de pols nauw
sluitend zijn. Alvorens een klant te
helpen, moet het personeel zich zorg
vuldig de handen met zeep wasschen;
scheerkwasten, sponsen en poeder
kwasten, moeten niet meer gebruikt
worden; in plaats daarvan gebruike
men dotten verbandwatten, die telkens
na het gebruik moeten worden weg
gegooid. Dit laatste moet ook ge
schieden met de veeren waarmede te
gebruiken haarolie uit de flesschen
moet genomen worden. Pomade e. d.
mogen niet met den vinger uit den
pot gehaald worden, hiertoe neme men
een spatel en strijke daarmede de po
niade op een stukje schoon papier,
om haar van daar met den vinger weg
te nemen voor het gebruik. Als voor
eiken klant geen schoonen frizeerman-
tel kan gebruikt worden, dan moet
daarvoor een groot stuk dun papier
genomen worden, dat direct na het
gebruik moet worden verbrand. De
vloer moet na het haarknippen met
nat zaagsel bestrooid en daarna dade
lijk geveegd worden. Het vuil moet
in een goed sluitende kist gegooid en
alle avonden verbrand worden. Zoo
mogelijk dienen de klanten zich eigen
scheergereedschap aan te schaffen,
als: scheermes, zeep, kam, borstels,
enz. Om het desinfecteeren van de
kammen gemakkelijker temaken, moe
ten alleen metalen kammen gebruikt
worden; verder scheermessen met me
talen hechten en scharen die uit elkan
der kunnen genomen worden. De bor
stels moeten eiken dag met een op
lossing van salmiak schoongemaakt-
worden. De voorwerpen, die privaat
eigendom der klanten zijn, moeten
evenals die voor algemeen gebruik be
handeld worden. De groote, roteeren-
de borstels moeten in het geheel niet
gebruikt worden; na het haarknippen
moet het hoofdhaar voorzichtig uit
gekamd worden; het harde, krachtige
borstelen is nadeelig voor het haar.
Gele bladen-
„Gele bladen" noemt men in New-
York die persorganen, die zelf hun
sensatieberichtjes maken, en die ma
ken, dat zij gelezen worden, al zullen
ze ook den Sultan van Turkije met den
Frauschen gezant Constans samen een
tochtje per luchtballon laten maken;
al zullen ze ook vertellen, dat het wijf
je van den olifant in dei Amsterdam-
sche diergaarde uit jaloezie op een
klein hondje, dat een stuk vl©3sch
kreeg, waarin zij zin had, zich heeft
opgehangen, nadat ze van een oppas
ser een hemd had gestolen en dat in
reepen gescheurd.
Dergelijke dingen Worden verteld,
als ze maar op eenigen afstand ge
beurd zijn. Natuurlijk zijn deze bla
den er op uit om van een molshoop
een berg te maken. Zoo kwam voor een
paar dag-en de Duitsche mailb>t
Deutschland te New-York aan, onder
weg hadden een paar oude dames zich
de maag overladen. Onmiddellijk n
men in verschillende ..gele bladen" le
zen: „Groote vergiftiging op de
Deutschland; honderden reizigers wor
stelen met den dood!"
Gedurende de vaart hadden eenige
passagiers een partijtje kaart s-espee.d
en natuurlijk ook weddenschappen
aangegaan over de snelheid der vaart.
Extrabladen van verschillende kran
ten deelden dadelijk mee: „Een drij
vend Monte-Carlo is onze haven Mn-
nengeloopen; honderdduizenden zijn
gewonnen en verloren op de DeuGen
land."
Leeuwenplaag1.
In Duitsch Oost-Afrika heeft men
Veel van leeuwen te lijden. Uit Dar-es-,
Salam meldt men, dat drie leeuwen
in 't laatst van Juli op een avond in
een dorp, drie mijlen van de hoofdstad
verwijderd, opdaagden en 4 inboorlin
gen overvielen en de lijken wegsleep
ten; zij kwamen dien nacht terug en
maakten nog vier andere slachtoffers.
Men vond op de plek, waar de bees
ten hun prooi hadden verslonden., den
volgenden morgen weinig meer dan
een groote bloedplas.
Kostbare kleederen.
Er zijn toiletartikelen, die duurder
zijn dan beroemde kunstwerken.
De koningin van Italië heeft onlangs
een kanten zakdoek laten taxeeren,
die haar toebehoort en meer dan 300
jaren oud is. De expert heeft na een
nauwkeurig onderzoek van den zak
doek, zonder aarzeling verklaard, dat
deze een waarde bezit van 50.000 francs
en hij heeft aangeboden den doek te
koopen, zoodra de koningin zich daar
van wenschte te ontdoen.
In 1883 werd te Londen eene oude
koninginnenjapon tentoongesteld, af
komstig van de' Sandwich eilanden.
Deze was grootendeels gemaakt van
rood'e, zwarte en gele veeren, die aan
een vogelsoort toebehoorden, welke
thans uitgestorven is. Er was meer dan
anderhalve eeuw noodig geweest om
het noodige aantal veeren te verzame
len, daar iedere vogel slechts drie of
vier veeren leverde. Deze japon heeft
een kooper gevonden voor den prijs
van 100,000 pond sterling. Ook is be
kend, dat vrouwen van arme Eskimo-
visschers bonten mantels bezitten, die
bij ons duizenden francs waarde zou
den hebben.
Sarah Bernhardt en 't
automobilisme.
Op ©en© vraag1 aan Sarah' Bern
hardt of zij veel met het automo
bilisme op had, zoo als enkele vor
sten en hooggeplaatste personen',
antwoordde de artiste:
„Neen, niet erg; er zijn verschil
lend© vervoermiddelen die mij be
ter bevallen, maar ik. zal wel van
automobielen moeten gebruik ma
ken om te voorkomen diat ik er
door overreden' wordt."
Een wonderklok.
Een oude Boheemsche klokkenmaker
in Chicago heeft een wonderklok ver
vaardigd, na 19 jaren van onafgebro
ken arbeid. Alleen reeds van afmeting
is de klok een wonder, daar zij 15 voet
in het vierkant meet en 18 meter hoog
is. Deze klok is een wereld op zichzelf.
Een miniatuur wereldbol bevindt zich
op de wijzerplaat, die eenmaal in 24
uren om haar as draait. De zon, maan,
Mars, Saturnus, Venus en een heirle-
ger van sterren en planeten bevinden
zich er op. Op het oogenblik, dat de
klok slaat, gaat een deur onder de wij
zerplaat open en een optocht van alle
presidenten der Vereenigde Staten trekt
voorbij. Op dezen volgen een reeks van
voorname personen, die van den bloei
der Republiek een beeld geven.
De uitvinder weigert deze klok te
exposeeren of togen eenigen prijs te
verkoopen. Hij zegt, dat het 't werk
van zijn leven is en dat zij niet door
anderen onderzocht mag worden vóór
hij dood is.
Hij houdt niet van peren.
Koning Louis-Philippe van Frank
rijk (d'o ..burgerkoning" zooals hij ge
noemd werd) hield niet van lange toe
spraken als hij op reis ging.
Toen hij eens op een doorreis te
Reims zou passeeren werdén de onder
prefect en de maire van Reims door
graaf Duch&tel op die bijzonderheid
attent gemaakt. De maire was ziek en
een van de gemeenteraadsleden zou
hem vervangen en den Koning na
mens de gemeente welkom heeten.
De plaatsvervanger van den maire,
die dat nu eens zóó wilde doen dat de
Koning tevreden zijn zou, trad ge
volgd door een paai* nationale gardesg,
met flesschen champagne en schaleh
met prachtige vruchten, de twee za
ken waardoor Reims beroemd is. op
d!en Koning toe en zeide alleen hét
volgende:
„Sire, wij bieden u het beste wat wij
hebben, onze harten, onze wijn en
onze peren."
Er ontstond een oogenblik een pijn
lijke stilte. Alleen Thiers, die bij dié»
ontmoeting was. glimlachte. Toen de
„redenaar" aan dozen na afloop der
plechtigheid om opheldering vro-eg.
antwoordde Thiers.:
„De Koning houdt niet van vruch
ten."
INGEZONDEN MEDEDEE-
LINGEN.
80 cents per regel.
MARKTNIEUWIS.
Haarlem, 16 Sept. 1901.
Artikelen. Aangevoerd. Verkocht-Priis
Boter 107 KG. 107 KG. 1.20—,'1.40
Biggen 63 st. 57 st. f O—/ 14.50.
Schrammen 39 st. 39 st I 16—f 24,50
Aardappelen 300 Hl. 280 Hl. 1.90—13 00
Appelen 100 Hl. 82 Hl. f 6—1 10.00
Peren 149 111.. 137 HL. I 5—f 32.00
zijn jeugd gezongen had. Met ge
vouwen handen en ernstig gelaat
luisterde de senator naar het ge
zang Er schitterde een traan in
zijn oogen e<n in geestvervoering
zong hij de stot-accoorden mee.
Toen stond hij op, liep naar de pia
no kuste zijn dochter en schoon
dochter en drukte den zoon harte
lijk de hand. De tale! was intus-
schen afgenomen en mevrouw
Lamprecht verliet aan John Lan-
eonbruch's arm de eetzaal, waarbij
Frits Herrlich en d© vreemdeling
zich aansloten.
Iet-s dergelijks hebt ge wel
licht heden voor de eerste maal ge
hoord. zeide Herrlich, Wilson hof
felijk'de gelegenheid gevend' het
eerst de deur uit te gaan', en bij
de schittering der kerstlichten hebt
gc misschien nog nooit gegeten.
Alles is heel. heel mooi-, ik ben
er diep door getroffen, sprak Wil
son. wederom een direct antwoord
op de vraag ontwijkend. Ik zou
vele lange uren hebben willen luis
teren,
Nu, -eenige liedjes willen wij
nog wel ton beste geven, antwoord
de Frits in een vroolijk© stemming,
ierwiil bij weder op (te piano toe
trad en d© door Caecilie verlaten
plaats innam. En zich zelf bege
leidend, zong hij: O Tannien-
baum, O Tannenbaumwaarvan,
het refrein door het jongere deel
van het -ezelschap krachtig werd
meegezongen.
BravoBravo riep d© sena
tor. Otto, je wilt zeker wel een
half uurtje voor mij de honneurs
waarnemenbreng de heer en vast
naar de rookkamer en vermaakt
u daar zoo goed ge kunt.
Zeker toch niet met muziek,
zeide Olivia, want we zouden u
daarmede zeker in uw rustig half
uurtje storen.
De senator streek haar met een
lachend gezicht onder de kin en
zijn vrouw zeide met een lichten
zucht: Men moest zich derge
lijke gewoonten eigenlijk niet aan
wennen, maar eenmaal op onzen
leeftijd gekomen
Och, ook als men jong is, kan
zoo'n dutje p-oed doen, merkte Oli
via op. Meteen maakte zij het zioh
in een leuningstoel gemakkelijk en
viel na korten tijd in een zachte
sluimering, terwijl Caecilie medle
hielp om de tafel op te ruimien en
altes weder op ziin plaat? te zetten.
De vier jonge mannen' zaten op
den zelfden tijd in de weldra met
rook gevulde rookkamer. Was Wil
son aan tafel een aangenaam vertel
ler geweest, thans scheen hij het
er meer op toe te leggen de andleren
te laten verhalen-. Hij vroeg hun
naar bijzonderheden van de stad
en van verschillende inrichtingen.
De kerken heb ik reed's be
zocht, zei hij. doch het Raadhuis
en ^Zeemanshoop" heb ik nog niet
gezien.
Waarom niet? als ik vragen
m'ag, zeide Otto Lamprecht lachend,
terwijl hij wat gemakkelijker op
zijn stoel ging zitten.
Om er rond voor uit te ko
men, zeide Wilson, is het om
dat ik tot nog toe geen goeden gids
gevonden heb.
Terwijl hij deze woorden sprak,
keek hij d!e heeren aan met een
blik, dien zij allen zeer goed be
grepen. Herrlich zeide dan ook
Daarvoor moet u zich tot den heer
Langenbruch Wenden. Wel is hij
van ons drieën de eenige die niet
in Lübeck geboren is, maar on
danks dat of liever wellicht daar
om heeft hij een grondiger studio
van de stad en hoar bijzonderhe
den gemaakt dan Lamprecht en ik.
Herrlich doet mij te veel eer
aan. merkte Langenbruch op, ter
wijl er een tevreden glimlachje
over zijn gelaat schoot. Spreken
over Lübeck en haar bezienswaar
digheden en instellingen- was zijn
stokpaardje en hij was er bijzonder
op gesteld dat de menschen over
tuigd waren, dat hij dit terrein vol
komen meester was als zij daar
over met hem begonnen te spreken.
Met vriendelijke bereidwilligheid
zeide hij dan ookWanneer ik
u met het een of ander van dienst
kan zijn, dan stel ik mij' gaarne ie
uwer beschikking.
O hoe zeer dank ik u, riep
Wilson John's hand grijpend, uit
en haar hartelijk schuddend,
wanneer mag ik u komen opzoeken?
Na de feestdagen, antwoordde
John, terwijl Lamprecht en Herr
lich lachten om de dankbaarheid
en de opwinding van d'en- vreem
deling. Gij moet mij echter niet
van mijn woning komen halen, die
is te ver verwijderd, ge kunt mij
echter op bepaalde uren in ons
kantoorlokaal in de Bakkerstraat
vinden.
Ik zal niet man koene n u daar
op te zoeken, zeide Wilson, terwijl
hij boog. Wilt ge mij echter ook
veroorlooven u in uw woning een
bezoek te brengen
Ik wcon bij mijn ouders, zei
de Langenbruch op een toon, die
aanduidde dat hij hier liever niet
verder op in ging.
De vreemdeling scheen dit niet
te begrijpen en' riep
Des te beter. Ik sla dan twee
vliegen in één klap, ik heb dan te
vens gelegenheid, uw ouders *,e
leeren kennen.
Dat zal bun zeker pleizier
doen. Mijn moeder is ongelukkig
altijd lijdend, antwoordde John
aarzelend.
Dat heb ik gehoord, hernam
Wilson, en- ik betreur dat ten
zeerste. Maar staat u mij toch toe
om te komen Ik heb reeds zooveel
van uw vader gehoord en moet
hem leeren kennen. Hij heeft, als
i.k goed ingelicht ben, langen tijd
in Amerika geweend f
Toch niet; voou zoover ik
weet, beeft mijn vader maar eens
een reis voor zaken daarheen ge
maakt, antwoordde John, maar
dat is heel lang geleden-, dat ge
beurde vóór mijn geboorte-
En u bent, heb ik gehoord, i-ni
Engeland geboren? vroeg Wilson
verder.
Ja.
In Londen
Neen, in Bradford.
Woonden uw ouders diaair
Verscheidene jaren. Ik was
een jongen van vier jaren, toen ik
met hen naar Duilschland ging.
Waart u het eenige kind?"
Ik was het toen, ik ben het- nu
niet meer gelukkig! zei de John
met- een lachje, dat hem heel goed
stond. Ik heb nu dirie zusters,
een volwassene en twee kleinere,
tweelingen.
Hoe allerliefstMevrouw uw
moeder is dus een Engelsche?
Dat is zij. En hoe gaarne ze
ook i-n Lübeck woont, het verlan
gen naar haar vaderland heeft haar
nooit geheel verlaten. Ik had daar
om liever gewild, dat ze naar het
eiland Wight zou gaan inplaats van
naar de Riviera, waarheen ze wel
dra vertrekt met mijn oudste zus
ter.
(Wo-rdt vervolgd.)
