DE PAEDAGOOG
Landverhuizirs van Havre af.
ulfiiaa.r welke nu juist, dat Ion i.-.-cn
ifch meer zeggen, want ze K ken
(-elkaar als een ei. Nu ik v r i
a con «r niet om huilen. Tk vunde 't
i zwarten snoeshaan wel. is had
I heele reis al we waren >.p een
tinjevaarder met dien diuinant
r loopen maken. Nou was 'u1 hem
jt-
erooals u wel begrijpen kuut -- dat
aan boord een heel i-ellet.j e. Ieder-
;had er den mond1 vol van, Padiis-
iging naar beneden, om zijn sja.g-
a( te verzetten, Aan tafel hij at
it, met nog twee andere Hindoes
stak die kapitein een, beetje den
■ei ak met hem,, en toen werd hij zoo
lig als een spin. Hij speelde danig
tt l poot en schreeuwdte dat. hij de vo-
i niet van1 boord zou laten, gaan
oi hij zijn dtiamant terug moest heb-
Lai d'at die diamant gevoaidten moest
■ei den anders zou hij een beroep
ei n op het Hoogeirhuis en op het La
ir huis, volgens zijn recht als Britsch
)d erdlaan. Hemel en aardie zou hij
ai )i j te pas brengetm
e oppasser van de-vogeks was een
oi i die onverschillige stijfkoppen, dfie
z(tr geen re die willen luisteren, Hij
>-6 gerde botweg aan die beesten eeat
je ge er middel in te geven wat tóch
schten wel 't. beste zou zijn ge-
ic est- Hij had nu eenmaal in last om
c]( vogels zóó en zóó te voederen eiri
dl en zóó ,te behandelen en. van
ie (inslruoti.es verkoos hij geen
irhreedi af te wijken. De rest kon
n niet schelen.
I-, 'adlishah wou toen dat er met de
e. agponip zou wordlen gewerkt. i et
of men met een struisvogel zoo
,ri ar kon cloen wat meai met oen,
nsch doet. Natuurlijk had dé op-
,r sser dlaar heeiemaai geen c-oren
ar. Toen begon Padishah het, vet-,
e ek er bij te halen en te dreigen dat.
van recht.sw.ege1 beslag zou laten
gen. op de vogels, om zijn eigendom
)gUg te krijgen. Maar een ouwe
aap aan boordi, die van zijn leven
g zoo wat in die rechten, gebeunhaast
d. bracht hem aan zijn verstand
t hem dit niets zou hateai. want dat
es, wat door een beest was opge-
en. ipso facto een deel uitmaakte
a zoo'n, beest, en dat bij gevolg me
er Padishah hoegenaamd geen
M had! op een struisvogel, die hem
st toebehoorde. Het e enige, wat Pa-
e shah vrijstondwas het instellen
e a een eisch van schadevergoeding
e en ook die zou waarschijnlijk wor-
n afgewezen op grond van eigen
ij latigheid.
0 Daarover keek Padishah deerlijk op
1 n neus te meer, omdat de me.es-
i van ons 't er voor hielden dat, die
t we heer 't, wel bij het rechte oud
i di miet zijne expli'eatiie. Ondovuis-
hen bleef de zaak hangende en zwe-
nde. totdat wij eindelijk te Aden
tarnen. Hier nam. Padlishah den. op-
- isser onder vier oogen en deed! hem
n bod! op alle vijf de struisvogels.
laar ook daarmee ving hij slib.
srst zeidie de oppasser, dlat die1 vogels
an niet toebehoorden ear dat. hij dus
.t recht niet hadl om ze te verkoopein.
aar later kwam er uit, dlat hem al
oeger een bod was gedaan door een
ilfbloed, een zekeren Potter. En toen
Ld. je de poppen aan 't dansen. Padis-
ah raasde en tierde als ee.n bezetene
eerst tegen den oppasser, en toen
gen Potter. Maar wat hielp 't hem?
en bod' was een bod, zei de oppasser.
woord een woord. En. Potter zelf
hoef die zich er niets van aain te
ekken, want hij was niet aan boord,
at bod was namelijk telegrafisch ge-
an, naar het sch een, ook a mi
en omen.
Wij kwamen te Suez. Daar verscheen
otter -en Padishah rukte zich let-
irlijk de haren uit het hoofd, toen
otter feitelijk eigenaar van de vijf vo-
als werd. Hij bood dien kerel Iwee-
ond'erd-en-vijftig pond voor de vijf
tuks dlat was driemaal zooveel als
'otter er voor betaald' had. Maar Pot
er verklaarde dat men hem hangen
locht, als hij ©ene1 veer uit zijne han
en liet gaan. Hij wilde die vogels een
oor een slachten en opensnijden, om
en diamant te vinden. Later, toen hij
r nog eens over geslapen had1, scheen
ij tot andere gedachten te zijn geko-
nen. Hij was in zijn hart een dobbe-
aar, die Potter, niet heel zuiver, naar
nep zei, op de kaarten. Hij wilde er
ene soort loterij van maken, om ie-
ter een kansje te gunnen. Voor de aar-
ligheid bood hij aan die vogels afzon
erlij k bij opslag te veilen, met een
nzet van tachtig pond het stuk. Maai
en, zeide hij-, wilde hij voor zichzelf
loudten, om óók eene kans te heb-
>en.
U moet weten, die- diamant was een
iteen van groote waarde. Een passa
gier, juwelier van beroep, dlie .aan
)oord! was, hadl den steen geschat op
-usschen de d'rieen-vierduizend pond.
tl kunt. dus begrijpen dat dat loterij-
saakje in goede aarde viel. Wij hacF
Sen en allemaal ooren naar en von
den 't een uitmuntend idéé, behalve
sinjeur Padishah, natuurlijk, d e ver
moedelijk voor zijne tachtig pond- ach
ter het net zou komen te vissch -n.
had zoo leukweg ai eens een
praatje gemaakt met dien oppasser
ten de vogels, en zoo heel terloops had
p van hem gehoord dlat een van de
'jf niet al te wel was een beetje
onlekker misschien wei ten gevol
ge van een lichte indigestie. Ik zei
niets, maar dacht er het mijne van.
De onpasselijke vogel had in zijn
staart eene veer, die bijna geheel wit
was. Daaraan herkende ik hem.
Den volgenden dag dus, toen de vei
ling plaats had, bood- ik op dien vogel
negentig vijf pond! beter dan Padis
hah.
Ik vrees dat ik met mijm opbieden wat
te gauw en te happig was. v. int de
and/eren snapten het en wilden mij
I OP
'ti de-
de lieg afvangen. Padishah b
dien vogel als een dolleman,
lijk werd die juwelier eigenaar voor
175 pd. st.; en Padishah riep >0 pd.
st.; juist toen de hamei* al gevallen,
was zoo verklaarde Potter. 7n elk
geval clie juwelier had hem
en hij haalde een revolver
en schoot heul op staanden voet dood.
Potter maakte hierover een helsch
lawaai; hij had gewild dat er met
het slachten zou zijn gewacht tot cok
de andere vogels verschacherd waren.
Padlilshah, zooals u begrijpen kunt,
stelde zich aan als een. idioot. V\"ij wa
ren. trouwens allemaal half mal van
nieuwsgierigheid, toen die o ren.s .1.,1'ie-
rij begon, Maar... geen diamant, beor-
Wie eti* blij was dlat was ik! Ik
was zelf tot honderd' en veerhg °nd
gegaan voor dien vogel.
De juwelier maakte niet veel drukte 1
over die versnoepte 175 pd. st.; hij
hieldi die eer aan zichzelf en dacht:
een ander maal haal ik mijne schade
wel in. Maar Potter weigerde met de
veiling voort te gaan, dan op voor
waarde dat de andere vogels eerst na
afloop van de heele auctie mochten
worden opengesneden. Dit gaf tot ge
kakel aanleiding; men kibbelde voor j
en tegen. en onder die bedrijven
werd het zóó laat, dat de zaak tot den
volgenden morgen moest worden uil-
gesteldi. Het. ging dlien avond aan tafel
erg levendig toe dat kan ik u ver
zekeren. Maar bij slót van rekening
kreeg Potter zijn zin wat dan trou
wens, alles in overweging genomen,
niet meer dlan billijk was. Niets toch
had hem belet- om doodeenvoudig de
vogels alle vijf voor zichzelf te houden.
I Er kwam nog bij, dat die ouwe heer,
die beweerde geleerd! te zijn in de wet,
allerlei bedenkingen, begon op te wer-
I pen. Volgens h'ern was het de vraag,
of, als de diamant feitelijk in een der
-vogels gevonden werd, die steen niet
behoorde te worden, gerestitueerd aan
I den vroegere® eigenaar. Want, zeicle
I hijzoodira de steen was uit den vo-
j gel. zou -due mieneer Padishah weer
zijn recht er op herkrijgen, tegen uit-
keering van een rechtmatig bergloon
aan den vinder. Dit argument gaf op
de za-aik een heel andieren kijk. Er-
werd: geweldig druk en heet over ge
disputeerd en ten slotte werd! er
overeengekomen dat die vogels niet
aan boord van het schip zouden wor
den gedood, maar dat elke kooper zijn
vogel stil voor zich zelf zou houden,
om later, aan wal, op eigen gelegen
heid te onderzoeken of hij een uil voor
een valk, dan wel een valk voor een
uil gekocht had. lleel verstandig, niet
waar? Op die manier maakte men j
geen schee-Ie oogen. en de diamant
bleef voorloopig waar bij was.
Ondlert-usschen werd er den- volgen-
den. dag weer kolossaal geboden. Nu
die kans over vlier liep. in plaats van j
over vijf. Waren natuurlijk dó vogels
voor de liefhebbers in waarde geste-
gen. De beesten brachten door elkaar 1
227 pd-, st. het stuk op; en- wat ze-
ker wel opmerkelijk was aan dien 1
Padishah kwam er geen enkele meer. j
i Die sinjeur bood wel dapper op, maar
op 't laatst, liet hij zich telkens zijn
bod voor den neus wegsnappen en
dan gtn® hij tekeer alsof hem, het
grootste onrecht was aangedaan. Dat
was toch zonderling vindt u ook
niet?
En de afloop? zult u vragen.
Wel één va.n de vier vogels werd
liet eigendom van een stillen, leuken
officier, die blijkbaar eens een ach-
terdeurtje voor zijn fortuin, wilde open-
zetten. De tweede werd1 toegeslagen
aan de juwelier dlie den moed nog niet
had opgegeven. De derde werd ge
kocht door de machinisten in com
pagnieschap. De vierde bleef aan Pot
ter.
En toen nu de veiling afgeloopen
was, scheen Potter opeens berouw te
krijgen. Hij risp dat hij gehandeld
had' als een kindi, dlat hij een paar
duizend; pond als een gek verspeeld
had, want dat hij altoos ongelukkig
was in de loterij, en d'at hij zeker wist
ook nu wieer eene niet te hebben ge-
trokken. Maar kijk! toen ik hem
eens nader op den tand' voelde, bleek
dlat hij 7ijn vierden vogel al onder de 1
hand verkwanseld.' had' aan een zeke-
ren politieleen meneer, die naar Indaë.
was geweest om die Indische mora li-
teit en de sociale kwestie en de hemel
mag weten wat nog meer te bestudee-
ren. En dat was die bewuste vogel van
driehondierd1 pond).
Wij kwamen te Brindiisi. Drie van
de vogels gingen daar met hunne ei
genaars aan wal. De vierde, die aan
de machinisten toebehoorde, bleef na
tuurlijk aan boord. Het arme beest zag
er heeiemaai niet. naar uit. alsof hij
een. kostbaren diamant, in zijn inge
wanden had. Hij stond, zoo jammerlijk
slap op zijn beenen. Ik geloof dat een
mond vol kropsla hem beter zou ge-
i maakt hebben dan een heele juweliers
winkel.
j Ook Potter en Padishah verlieten
te Brindisa het schip. De Hindoe stel
de zich aan als half razend, toen hij
zijn diamant, om zoo te zeggen, naar
een van de vier windstreken zag gaan.
Hij gaf zijn adres aan al de eigenaars
van de vogels, opdat zij hem den
steen, in geval zij hem vonden, nog
zou-dten kunnen zenden. als een
staaltje van eer lij k he Ld. Nu u kunt
u voorstellen hoe ze hém uitlachten,
't Was een comedie. zeg ik u! 1-Iij
maakte zich zoo dik! Ik dacht dat hij
er in stikken, zou!
Te Southampton was ik er nog hij,
toen de vogel van de machinisten ge
slacht en nageplozen werd. Maar wat
er nok in zat geen dliamant1
Mijn verhaal is uitOf neen
toch nog niet heele maal. Ik moet
•er i\o~ een kleinigheid aan toevoegen.
Een week later was ik te Londen.
Ik slenterde door de Regent-streel
en wie, denkt u, kom ik dlaar tegen
arm in arm, zoo fideel als een paar
studenten, die er op uit zijn! Pa
dishah en Potter, hoor!
Wat blieft u?... U denkt er "t uwe
van? Nu te ik heb er ook het mij
ne van gedacht... Maar dat blijft on
der ons. Want, ziet u, die meineer
Padlishah was een heel deftige en
voorname Hindoe. Daar is geen twij
fel aan. Ik heb zijn naam herhaaldelijk
in cle couranten -r Zoo iemand
draagt op zijn tulband geen valsche
dliamanten dat spreekt toch 1
we) van zelfOf een van die vijf
struisvogels inderdaad dien diamant
had doorgeslokt ja ja, dat is
weer een ander praatje, zooals u te
recht opmerkt.
Iii een der Franse he tijdschriften
,,Le Contemporaine" geeft de beken
de Zo d'Axa, die een reis per landvei-
huizerssc.hip v:an Havre af naar Ame
rika als derde klasse-passagier heeft
ge-maakt, een verslag van die reis.'
„Eén lading emigranten'' zet hij bo
ven zijn verhaal, dat één klacht is
over behandeling en voeding.
Het. is wel interessant voor ons
land, dat zelf een maatschappij heeft
bekend om bare goede zorgen ook
voor de minste reiz-igers-op-avontuur
een en ander van deze Fransche
maatschappij te hooren.
Zo d'Axa begint zich te beklagen
over de vragen vol .bureaucratische
gewichtigheid" die men hem deed
toen hij zijn biljet, kwam koo-pen; zijn
naam, zijn sexe, zijn beroep. Of hij
kon lezen of schrijven? Ook hoeveel
dollars hij bezat, of hij wel eens in de
gevangenis had gezeten of in een hos
pitaal was verpleegd of onderhouden
'dioor armenzorg? Hoe de staat, van
zijn gezondheid was en van zijn
geest en van zijn verstand? en ten
slotte: ,.Zijt gij polygamist?"
Al deze dingen moet cle regeering
dier Vereenigde Staten weten, éér zij
vreemdelingen toelaat. Zij moest
minstens een man als Bertillon aan
stellen tot portier van Amerika,
merkt Zo d'Axa op.
Zo d'Axa kon op al deze vragen
vrij wel bevredigend antwoorden.
Zijn bedoeling toch was minder, ge
luk in Amerika te gaan zoeken, clan
wel daar te komen tegen die speciaal
lage tarieven die voor emigranten zijn
vastgesteld.
De reis van Parijs maakte hij in
een gezelschap van Italianen. Zwit-
sche-rs, Duitschers en Syriërs, der
extra nachttrein. De mannen waren
veelal vroolijk, de vrouwen daarente
gen stil en gedrukt, de kinderen las
tig. De trein reed acht uren over een
traject, dat gemakkelijk in vier wordt
afgelegd.
In den morgen kwam men te Havre
aan en aldaar, wijl de boot eerst in
den namiddag vertrekken zou, wer
den de reizigers, ten getale van twee
duizend opgesloten in een soort loods
van de stoombootmaatschappij. Men
mocht de stad niet in, geen provisie
koopen. zelfs geen brief op de post
brengen - men was gevangen.
Upééngedrongen, zittend op valie
zen of geleund tegen cle muren wacht
ten de emigranten. Ten slotte werden
zij, in groepen, door een half geopen
de deur uitgelaten.
Wij zagen er, vertelt cle schrijver,
onze reisgenooten hun jassen of haar
blouses uittrekken en de mouwen van
de hemden opslaan. Wat gebeurde
er? Men vaccineerde, als men ten
minste van vaccineeren spreken kan.
Een dokter met. het legioen van eer
in 't knoopsgat, een Lagardère op het
lancet, prikte naar rechts, prikte
naar links, prikte, prikte. Het was
een eenig tafereel. De dappere dok
ter ging door de onordelijke groep
van vrouwen met ontbloote hals, van
kinderen met opgeslagen kleeren.van
mannen met naakte biceps. En bij
prikte, in beenen, in armen, in hal
zen, onverschillig waar. Prikte en
prikte, o, 't. was een blijspel of wel
licht een drama.
Want ik zag hem zeven personen
vaccineeren zonder zijn lancette af
te vegen of zelfs in het serum te doo-
pen.
Wie zal zeggen welke vergifen al-
In afwachting van cle heropening
van het Parlement en het aanvang
nemen van vermoedelijk één der be
langrijkste zittingen, waarvan de ge
schiedenis zal gewagen" gelijk .fin-)
go's, wier lust het is altijd die over- j
treffende trap te gebruiken, zeggen
spreekt men in Engelajjd schier niet I
over de gewiclifge dingen, welke in
die- zittim- behandeld staan te worden.
Naar de bladen te oordeelen althans.
Van wetsontwerpen wordt, niet ge- j
waagcl; het is, alsof er in het land geen j
enkel onderwerp is, dat dringend voor j
zieningbehoeft. Alleen houdt men zich
bezig met gekibbel over de Roseberv
quaestie en thans heeft zich nog een j
onderwerp voor-gedaan om d'e aan-1
dacht te boeien. Het is een gedicht van
Kipling, ..The Islanders" getliteld. Een j
storm van verontwaardiging heeft het i
doen opgaan. Ieder Engelschman
speelt cricket, of. indien hij het niet j
doet. volgt, hij met belangstelling het
cricket-nieuws in cle couranten, of z.iet
hij met verwondering- naar de spelers
op het crick et-veld. En nu komt Kip- I
ling en scheldt cle spelers uit. De dweu I
zen in flanel, die aan cle wickets staan",
zoo noemt hij cle cPicketters; ..de be
slikte zotten aan die- goals", die betite-
ling schenkt hij den football-spelers.
Kipling is een populair dichter, maar
hij heeft zijn invloed overschat en men
neemt hem zijn zelfgenoegzame beris
ping van zijn landgenooten en hun
hobbies oprecht kwalijk. De Westmin.
setr Gazette bevat een geheele kolom
uitknipsels uit bladen van allerlei
richting, die aan hun misnoegen ovei
liet jongste werk van den jingo-bard
lucht geven. De Times.neemt ingezon
den stukken op van verontwaardigde
lezers.
Er is echter nog niets, wat een groot
getal Engelschen in 't gedicht hindert.
Het is een pleidooi voor alge meen en
dienstplicht, of zoo goed als. De dich
ter zegt het niet ronduit; zijn ontboe
zemingen zijn erg vaag wat hij zegt
te wenschen. 'is algemeene oefening
in den wapenhandel, maar het geschil
daartusschen en algemeenen dïenst-
phcht is nog zoo groot niet: indien men
die oefening ten rn'inste serieus opvat
en niet als een vrij wil! teentje-spelen,
gelijk -reeds sedert jaren in Engeland
gebruikelijk is. Van algemeenen dtenst-
plicht. is men echter nog steeds niet ge.
di en cl.
En dan is er nog wat. De ..eilandbe
woners" (The Islanders), gelijk Kipling
ze noemt, na met beide handen te- heb
ben betaald, toen cle dichter hun toe
riep: ..nay, pay, pay!" na tweehonderd
mill-ioen pond sterling te hebben uit
gegeven en 24.000 vaders, zonen, ecltt-
genooten of broeders aan den dood
te hebben overgegeven, word,en op clen
koop toe door den dichter uitgeschol
den. Hij werpt hun voor de voeten, dat
zij ..gekropen hebben voor cle jongere
naties om mannen, die schieten kun
nen en rijden." aangezien zij zelf er
geen leveren konden. Met cle jongere
naties wordt bedoeld Australië, Cana
da enz. Geheel onverdiend -is het ver
wijt stellig niet. Men heeft enkel de
jongste rede. door Chamberlain te Bir
mingham gehouden, te lezen om zich
te Overtuigen, dat de Engelsche staats,
lieden nog steeds voor cle kolonialen
kruipen. Maar wie. vragen de Engel-
i sche bladen, is Kipling, om zulke ver.
wijten tot zijn landgenooten te mogen
richten? Wat heeft hij gedaan, om in
zijn strafgericht steeds den tweeden
persoon te gebruiken? In de 83 regels
van het gedicht, gebruikt hij minstens
150-maal ye en you 'in stede van we.
Het is waar, hi j heeft cle .Absent-Min-
I derl Beggar" geschreven maai* daar
houdt zijn verdienste op oorlogsge
bied mede op. Ook is hij thans op weg
naar Zuid-Afrika. maar ten aanzien
j van het nut, dat hij daar stichten zal.
gelooft men, d'at. hij even goed in En-
geland had kunnen blijven, om naar
('e dwazen in flanel aan de wickets te
kijken.
Hoe de opinies van groote mannen
toch verschillen kunnen. Gelijk bekend
i is zeide Wellington, dat de slag van
1 Waterloo op cle speelplaatsen van Eton
en Rugby was gewonnen geworden.
En Rudyard Kipling vindt, dat derge
lijke speelplaatsen Engeland zijn glo-
1 rie kosten!
De verontwaardiging uit zich ook in
I caricatuur-teekeningen, waarvan wij
j er hier een afdrukken. Kipling, als
schoolmeester, heeft. John Buil (school
jongen) een afstraffing gegeven met de
roede (The Islanders) en maakt hem
nu een standje als in het gedicht. En
de andere naties, als schooljongens
voorgesteld, staan met blijkbaar plezier
te kijken.
dus werden verspreid, bedorven bloed
uit een ziek lichaam overgebracht in
aderen van een gezond? Welke, ziek
ten. welke besmettelijke kwalen zou-
den we in de eerstvolgende weken zien
i uitbreken?
I Wat kwam het er op aan we.
I zouden ver weg zijn." En wie zou
zich bekommeren om landverhuizers,
{mensehen ?onder bestaan, zonder be
roep, clus zonder waarde?
j Het consigne is vaccineeren. Ame
rika, bang voor pokken, eischt deze
iformaliteit, vooruit dus, prik maar!
j De dokter had haast. In één uur
heeft hij ons allen gevaccineerd. Dat
is 35 per minuut!
j Nu waren we veilig voor pokken;
men gaf ons een roode kaart, waarop
de mededeeling: ..vaccinated". In 3
talen vermeldde zij dat wij beveiligd
waren tegen „een besmetting."
2de formaliteit. Men riep „Hoeden!"
Wat beduidde dat? Aha, een nieuwe
dokter. Korte samenspraak:
Ik moet onderzoeken of u hoofd
zeer hebt.
Neen.
I Goed.
Zoo kwamen we aan boord, langs
doctoren, microben, enz.
Het was juist een drukke tijd. In
j acht dagen ver trokken weer honderden
j emigranten van Havre. Twee booten
l zouden dien zelfden avond vertrek-
j ken, één met de post, cle eerste-en
tweede klasse passagiers en zooveel
mogelijk derde klassers; cle andere
was alleen voor cle lading emigran
ten.
Ik was op het tweede schip met on
geveer 1400 lotgenooten De tusschen-
deks waren geheel gevuld, de rookka
mer tweede klasse daarvoor inge
richt eveneens. De kajuiten wer-
I den bestormd, tweemaal te veel nien-
schen gingen er in elke kajuit, maar
j omdat landverhuizers nu eenmaal
onzindelijk zijn. had men de W. C.
afgesloten. De eerste klasse salons
I had men voor de bagage gebruikt, de
gangen waren bekleed met zeil om de
beschildering te sparen en het. witte
hout, zooveel deuren waren op slot.
Ik trof het vrij goed. Op mijn bed.
een kooi in cle hoogte kwam wat
lucht door een patrijspoort, maar
stof lag een vinger dik op de riggels,
op de dekens.
Op het voordek zag ik de afvaart;
niemand op den wal riep den emi
granten een groet toe. geen enkelen
zakdoek zag ik in beweging.
Een aankondiging alom verspreid, j
boodschapte ons, dat we ons hadden
te groepeeren in families of in tafels
van 10 personen, die elk een chef
hadden aan te wijzen. Die chef had
clan te zorgen voor de goede uitdee-
ling van levensmiddelen uit cle keu
ken, van wijn en van water, en hij
had cle zorg over het vaatwerk.
Sedert, gisteren was er nog niet ge
geten, clus toen om zeven uur de
etensbel ging, was er een vreugde,
alsof we gingen feestvieren. Och
armesoep, die naar zeewater
{stonk en smaakte en geconserveerd
vleescli. Hef brood was verbrand,
hard en muf. liet kwartfleschje wijn
zuur en bitter De matrozen gingen
bij de jongste en mooiste meisjes
rond om ze vruchten aan te bieden
we zagen 't prestige van de unifor
men: waarom een' banaan te weige-
ren
De avomd; viel, cle geluiden ver-
stom den, een luidlooze somberheid
kwairi over hef schip. En langen tijd
vóór zij hunne bedden opzochten, za-
ten de mannen, het hoofd in de han
den. ver weg uit te turen. Wat zagen
zij
Voor zij op reis gingen hadden zij
Juin stukje grond, hun povere bczil-
1 tingen verkocht, Een landverhuizers
agent, betaald voor zijn moeite en per
stuk, hacl hen bepraat, overtuigd en
(naar het schip gezonden, hen en luvn
vrouwen en kinderen..
Waarvan .droomden zij dezen nacht?
Maar met den morgen kwam weer
I opgewektheid. 't Ontbijt was aan
boord het beste maal van den dag:
koffie, brood, boter, een druppel rum
Er worden gesprekken begonnen in
allerlei talen. Men hoort van ouden,
1 die reeds cle reis hebben gemaakt,
veel moois van dollars, oogsten.goud-
j vondsten. En men gelooft alles.
De meeste reizigers gaan naar het
Zuiden, Brazilië en de Argentijnsche
j Republiek. Enkelen naar het noor-
i clen naar Canada. Brochures over
Klondike wercLeai verspreid. Ik las er
een, en vond de mededeeling, dat in
I één jaar 628,084 Europanen naar het
(goudland waren vertrokken...
Het eten was de geheele reis door
I erbarmelijk slecht, bedorven, ver-
1 brand of afschuwelijk toebereid. O,
er kwamen lekkernij luchtjes uit cle
keuken, we zagen luxebroodjes nog
warm en dampend wegdragen, fijne
vleeschschotcls. ..ponunes de terre
frites", gevogelte, taarten, voorzich
tig door een jongen gedragen maar
die waren voor dé officieren.
Voor ons werd het steeds ellendiger
Er was zelfs geen zoet water meer,
ook niet in den wijn! Eenmaal kregen
we drinkkannen, clie gevuld waren
met zeewater. Een andere maal kwa
men er eetbakken met zulk een wal
gelijke, onbeschrijfelijke hutspot, dat
wij ze overboord wierpen.
Toch kwam er, toen de reis ten einde
liep, een man bij ons met een lijst
waarop hij ons verzocht te teekenen,
onder een verklaring van dankbaar
heid aan de maatschappij, voor de
goede behandeling en de uitstekende
voeding.
Inderdaad voldeden een driehon
derd Italianen en Duitschers aan dat
verzoek. Maar clan traden anderen in
verzet en ontwierpen een protestbrief
tegen deze dankbetuiging, waarop
druk geteekend werd'.
De officieren kwamen er bij, zelfs
de kapitein. Zij vonden het eten heel
goed, het vlcesch uitmuntend en spra
ken van een geest van opstand onder
ons!
Een geest van opstand! En men had
ons laten verhongeren.
Doch de etat-major hield aan, we
hadden te teeltenen, of men zou, bij
voorbeeld. de reis minstens drie da
gen langer laten duren en meer van
dergelijke bedreigingen vielen, waar
voor verreweg de meesten onzer be
zweken.
Eindelijk waren we in de haven van
New-York. Daar stond het reuzenbeeld
van de vrijheid!
Een groote boot bracht een heer aan
boord, voor wien wij hadden te defi-
leeren, vlug en met ontbloot hoofd.
Hij keek ons aan van hoofd tot voe
ten. in cle oogen. als heesten op een
markt.
Doch 't ging oppervlakkig het
ware onderzoek geschiedt aan den
wal.
We waren in het land van de vrij
heid en den. dollar, het land van "de
sterren en streepen
