ju i: 11 nfio
Licht en Schaduw,
Rubriek voor Dames
Automobielspart in Satire
atv'Y^>
<r- Yv.
Hoe groot er dc belangrijkheid van
de automobiel in het verkeerswezen
wordt, des te meer zal het rijtuig,
evenals alle markante verschijnselen,
die publie keigendom worden, het doel
wit worden van humor en satire, die
zich natuurlijk voornamelijk richten
op de bedenkelijke zijde van de nieu
we sport.
Twee producten van deze satire, in
den vorm van caricaturen. geven wij
hier.
Op de eene plaat wordt een wedren
tusschen automobielen in den oud-
iRomeinschen circus Manimus afge-
geeld, waarbij de vele automobiel-on
gelukken bespot worden. Men ziet.
dat de auto die schrik van de klassieke
renbaan vormt; zelfs leeuwen en m-jtrouwd.
gels vliegen ontsteld weg voor fiet mo-l
dterne monster met zijn pneumatische
wielbanden.
De tweede plaat ils een satire op de
druk beklaagde omstandigheid', dat die
heeren automobilisten dikwijls onvoor
zichtig "voorttuftuffen op druk be
zochte straten en pleinen.
Een vrouw die nooit haar echt
genoot heeft zi'en visschen, weet niet
wat een geduldig man zij heeft ge-
zijde gebruiken, oimtat zijde meer het: worden geherbergd in acht groote
leer insnijdt. Als het scheurtje in eenkooien i<= het woord hier niet, in
naad is, keer dan die handschoen om acht groote gebouwen waarvan de da-
en naai het eens en dan nog eens. ken met galvanische platen zün be.
Als het scheurtje middten door het dekt. Meestal loopen de duiven over
leer is, leg er dan een stukje leer on- den grond totdat een vreemdeling in
der en stik liet eenige malen over. de buurt komt en zij in groote zwer-
zwermen op d» daken vliegen.
Deze onderneming behoort aan een
syndicaat in Los Angeles en is tegelijk
Een reuzenduiventil. een merkwaardigheid' die door vreem-
Wanneer men in dagbladen of tijri-j delingen druk wordt bezocht, maar
schriften heel wonderlijke dingen °°h door'negers die er werk van ma-
leest, dan kan men reeds van te voren'ken zooveel duiven als zij kunnen krij-
verzekerd zijn te vernemen dat dit N?en te abelen. Twee groote honden
alles in Amerika gebeurde. Heeft Arno- moeten dan ook steecis zorgen do onge-
rika daardoor den naam gekregen van, wenschte gasten van het erf der boer-
het land der leugens, en niet het minst; <J®rij te houden,
heeft het dat te danken aan zijn inwo-i roch verdwijnen veel der duiven
ners die erg veel van bluffen houden. naar °°k door ziekte en door ratten,
toch is het de oude wereld bijna inl^e weer zooveel mogelijk door kleine-
alles vooruit en vele dingen' die wij jre konden wordten tegengegaan,
vandaar vernemen schijnen inderdaad Twee mannen zijn steeds bezig om
overdreven, maar blijken bij nader i0,ige duiven te plukken; deze squabs
stof bijzonder vruchtbaar is.
Een eigenaardigheidi is het al di»
duiven te liooren kirren. Dat doei
iemand dienken aan den wind die dttj
winters door oude vensters blaast o|
liet geluid' van ver verwijderde bran,
ding op de kudt. De Santa Fé-spooi-.
weg gaat vlak langs de boerderij maat
i de duiven zijn zoo gewend' geworden
aan de puffende en snorrende treinen
dat. zij doodkalm blijven zitten wan
neer deze voorbijgaan. In den regel
blijven zij dag en nacht op de daken,
want liet klimaat is in Californië zeet
zacht, en alleen wanneer er jongen in
aantocht zijn. zoeken die paartjes de
hokken op.
onderzoek toch zoo te zijn. Zoo b.v.
lijkt het nogal .sterk gekleurd, wan
neer wij hooren dat er b.v. boerderijen
bestaan waar niet minder dan tien
duizend duiven gehouden worden. De
afbeelding naar een photograph ie. die
het Geïll. Stuiversblad onlangs gaf,
kan echter als direct bewijs gelden.
Stel u voor tienduizend duiven drie
dien geheelen dag maar door op en af
vliegen. Dat moet inderdaad een zeer
aardig gezicht opleveren en niet min
der interessant is het een kijkje te
nemen op zoo'n ïvuzen-onderneming
De afbeelding- stelt voor zulk een
boerderij hij de Arroyo Seco in het
Sierra Madrege-gehergte in de buurt
zooals zij worden genoemd, verkoopt
de maatschappij uitsluitend aan groo
te hotels en restaurants in Los Ange
les: 'die prijs die daarvoor wordlt ge
maakt, bedraagt acht shillings per do
zijn. Deze vogels moeten twintig 5.
vijf en twintig dagen oud zijn.
De uitgave om ai deze vogels te
voederen bedraagt ongeveer vier en
twintig gulden per dag. Zij worden
met tarwe en afval van korenmolens
gevoederd. Tevens wordt gezorgd dat
bet voedsel steeds van beste qualiteit
is. want zooals men kan begrijpen
hangt bet welzijn der onderneming ge
heel diaarvan af.
Alleen met. die guano dier duiven
van Los Angeles. De tienduizend dui-;%X0l(k jaarlijks ongeveer twee honderd
ven. die meest licht van kleur zijn.! en gul dien verdiend, welke mest
Is je vrouw je in je zaak behulp,
zaam?
Ja. ze geeft lie-t geld uit. dat ik
verdien.
Iemand adverteerde dezer dagen;
dat hij voor twaalf postzegels ad 5
cent ..De Weg naar Geldr zou aanwij.
zen.
De zoon van Peperman zond de
twaalf stuivers en ontving een met
eenvoudige inktüjnen getrokken piat-
teg,rondje, waarop die .straten, die
iemand' loopen moet, om op de Kruis,
straat te komen, naar liet filiaal der
Nedierlandsche Bank
M ie £s dat kleine, onbeduidende,
schriele ventje met die spillebeenen
daar?
- O, dat is baron Leopold Percy
tot Lutouwstein, zoon van eren graaf
van Wiedien hakK.
- O, o! wat ziet hij er gedistin
geerd uit. nietten-enstaande zijn min
ne gestalte -
Zooeven las ik over een wonderkind.
Een kind. dat op dertien jarigen leef
tijd' reeds naam maakte als drama-
/tiscli tooneeilschrijfster. Dat arme
kind; Carmen d'Assilva geheeten,
schijnt ontdekt te zijn door de prinses
van Wales, nu Koningin Alexandra;
haar capaciteiten strekken zich zoo
ver uit. dat Z" niet alleen als schrijf
ster maar ook als actrice reeds naam
maakte.
Wat is uw eerste indruk bij het le
zen van een verhaal over zoo'n won
derkind? Bewondering of medelijden?
Bij inij liet laatst. Een mensen zon
der jeugd, een mensch. dat al op tien-
jarig^n leeftijd' zich zelve niet
mocht zijn, dat d an al moest opzitten
en pootjes geven. In dien tijd zal zij
waarschijnlijk niet gemerkt hebben,
wat zij miste, omdat er zooveel voor
in d,e plaats was. dat andere kinderen
haar toen benijden, maar later dan
mist zij de herinnering aan een onbe
zorgde. ik zou haast zeggen onnoozele
jeugd, die ons allen zoo dierbaar is.
Een herinnering, die nu een groot
deel van ons geluk uitmaakt. Wij
zitten 's middags een rustic poosje merkt het niet wanneer een jong zieltje
voor 't raam te kijken, wij geven ons voor vroegrijpheid bewaard wordt,
over aan een zalig ni'ets-doen, buiten' Ik zie naar mijn kleine meisje mert
op straat spelen de kinderen: zij heb-'blozende wangen en bruingebrande
ben schik en kibbelen bij tusschen- armen en beenen, zij rolt in het zand.
poozen en wij amuseeren ons zoowel zij speelt met haar kameraadjes, zij
met het een aJs met het ander [stoeit met mij als ik mee wil doen.
Wij zelve hebben ook zoo gespeeld j maar als ik ernstig kijk laat ze mij
met haar, die nu evenals wij men- j alleen; zij begrijpt mij dan niet; het
schen gewordlen zijn met zorgen hier leven is vroolijkheid, ernst trekt haar
en zorgen daar en toenwij speel-1 niet aan
den en kibbelden en kibbelden en En daarom heb ik mijn kleine meisje
speelden onbezorgd zonder vrees voor des te liever; zij verpersoonlijkt de
den dag van morgen met een nooit jeugd1.
overdacht vertrouwen, dat ons gelukI Huishoudelijke wenken,
altijd' zoo duren zou. Toen genoten
wij daarvan mindier. omdat, het genot Om vlekken weg te maken uit
onbewust was maar n u is haar plaats- "'essen neemt met een schijfje rauwe
vervangster de herinnering, een ge- aardappel, steekt dat in steengruis en
trouwe reisgezellin door het leven. wr'jft daarmee het lemmet af.
Het maakt mij altijd wat kitteloorisr.jj jn Warme dagen kan melk be-
dat men vol trots spreken of schrijven ^er bewaard blijven in klein vaatwerk
kan over zoo n arm wonderkind. Het c]an jn een groote ruimte,
wordlt koningin Alexandra als een eer
aangerekend, dat zij die jeudige ster! III. Men zegt dat rauwe eieren en
heeft ontdekt en ik geloof, dat zij heelmelk een uitstekend tegengift zijn.
wat beter werk bad verricht, wanneer-
zij meegewerkt bad om die buitenge
wone capaciteiten te laten sluimeren
totdat de leeftijd gekomen zou zijn,
waarop lichaam en geestlt een harmo-
nisch geheel vormen. Zeker zou dat v Om handschoenen te herstellen
minder éclat gemaakt hebben; men'moet men liever katoenen garen dan
IV. Roode tafelkleedten behouden
J heter hun kleur, wanneer wat borax
laan het spoelwater is toegevoegd en
zij in de schaduw gedroogd worden.
EEN NIEUW GEDENKTEEKEN.
Donderdag 28 Mei is nabij Eisenach
opgericht een indrukwekkend gedenk-
teeken ter eere van de stichters van
de studentenclub aldaar. Het is een
massief bouwwerk, uitgevoerd naar
het ontwerp van den architect Wil-1
helm Kreis de Dresden en het is ge
plaatst op den Goppelskuppe hij Eise
nach.
Het geheel staat op een breed, stee-
nen plateau. Het. monument heeft aten'
vorm van een ronden tempel en maakt
den indruk van een toren, waartoe bij-
zond» Tbijdraagt. de galerij met haar
koelvormig dak, welke zich in heft.
bovenste gedeelte bevindt. Het ge-
denkteeken is versierd'met de-2 1/2 me
ter hooge koppen van eminente Duit-
sche mannen als: Afminius, Karei den
Groote .Luther, Albrecht Dörer, Beet
hoven en Goethe. Mei het platformj
heeft het steenen gevaarte een hoogte
van 36 meiter. Het inwendige bestaat
I voornamelijk uit een hal van P.b mid-
dellijn en 12 meter hoogte, die ver
sierd is met verscheidene standbeelden,
o. a. dat van keizer "Wilhelm I en van
den beschermheer der Studentenclub,
groothertog Karl August, van Saksen-
Weimar. Een aantal gednkplaten
herinneren aan de stichters van de
Studentenclub.
Schetsen van DEK A
Te laat.
Dat was al van haar jeugd af aan
eene vaste, onwankelbare gedachte ge
weest, waaronder zij alle teedere aan
doeningen verstikte. Dochter van eene
aanzienlijke in verval geraakte familie,
was dit verlies van geld haar een voort
durende kwelling geweest. Het. was of
de weelde-gedachten, waaraan hare fa
milie zoovele eeuwen lang had kunnen
toegeven, nog steeds in haar voortleef
den en onrust brachten in haar inner
lijk wezen. Als kind reeds was zij
nooit tevreden, wanneer zij haar vrien
dinnetjes kinderen van goede fami
lie waarmede hare ouders nog steeds
verkeerden iets beter gekleed zag
gaan. En dit was toen heel typeerend,
omdat in dien tijd inderdaad nog weinig
of geen onderscheid bestond de Kin-
derkleeding kent zooveel variaties niet.
Maar als een nichtje in 't rose was ge
kleed, en zij in 't wit, dan was het rose
beter en duurder dan het wit, en I.ena
was ontevreden en weende met koppig
volhouden.
Haar ouders ontzagen haar in dit op
zicht zooveel mogelijk. Zij kenden zelf
te goed het leed en de vernedering, die
het verlies van hun geld had meege
bracht, dat zij hun kind zooveel moge
lijk voor de gevolgen ervan wilden spa
ren. Zij meenden, dat het slechts over
gevoelige nukken waren, ontstaan door
wellicht toespelingen van vriendinnetjes,
en trachtten zooveel mogelijk den over
gang naar het latere leven als hei
verschil in geldverlies schrijnend en ge
voelig zou worden, gemakkelijk te ma
ken. En dan ook hadden zij eene ge
dachte, eene die eerst in stilte werd
gekoesterd, maar later ook wei eens
uitgesproken wellicht doet Leen
wel een goed huwelijk. Zij is toch
van sitandi, al heeft ze geen geld, en
daarbij is zij zoo mooi, en zij kan zoo
lief zijn als zij wil.
En dit was juistt. de gedachte van
Lena ook. Hoe zij bij haar was ont
staan? De kern hadi bij haar zelf ge
scholen het sedert haar jeugd gevoeld
gemis had naar een oplossing ge
zocht, een uitweg; onstuimig en ver
langend keek zij er naai- uit hoe. aan
den greep der armoede te ontkomen.
Toen was gauw, heel vaag en onzeker
nog, maai* toch in pertinenten vorm
die gedachte gekomen van een rijk
huwelijk, zoo mogelijk met liefde,
maar als het moest zonder liefde ook.
Dat had haar eersit. een wonde gege
ven in het teer, jonkvrouwelijk ge
moed. Want in haar hart was Lena
gevoelig en goed. Als de omstandig
heden niet zóó geloopen waren,, was
zij geworden wat men wel eens
noemt een model van een vrouw; met
genoeg poëzie om rose wolkjes te zien
aan den levenshemel, en genoeg pro
za om zich een weinig (te voegen naar
de praktijk van het leven. Maar de
omstandigheden hadden haar ver
vormd^ zooals vele karakters verbo
gen worden door gewelddadige krach
ten van buiten. En spoedig droogde
zij haar tranen, en keek slechts naar
diegenen onder haar© vriendinnen
rijke hoor! die ook slechts uit zucht
naar geldl waren getrouwd, omdat de
oude/lui geld bij gekl wilden voegen,
en die tochgelukkig waren?
Wel, je hoorde nooit het tegendeel
beweren, dus waarom zouden zij niet
gelukkig zijn? Die eerste vrij-tijd was
toch maar gekheid van korten duur.
Dan kwam het huwelijk, waarin je
altijd vreemd tegenover elkaar stond,
al hield je nóg zoo veel van elkaar.
En waarom zouden dan niet evengoed
twee menschen die nog niet van elkaar
hielden, aan elkaar kunnen wennen.
Daar kwam heit. toch maar op aan,
niet waar?
O, dien tijd, toen zij leerde, dat dit
toch niet waar was, dat er inderdaad
veel hoogere eischen te stellen waren
aan de liefde 'tusschen twee menschen
dat een huwelijk zonder teedere en
kostelijke wijding, geen huwelijk is
tusschen twee zielen, en dus geen
bevrediging kan verstrekken.
Twee jongelui werden op hetzelfde
oogenblik geïntroduceerd bij Lena's
ouders, Willem Pit en Louis Verstrae-
iten. Pit was de zoon van den rijken
groothandelaar, en de meisjes flirtten
het liefst met liem, want hij had een
groot fortuin te verwachtten. Verstrae-
ten was een ambtenaarszoon, zonder
geld, en werd meer geduld) om zijn
aangenaam en mannelijk karakter.
Beiden maakten al spoedig veel werk
van Lena en lieten het haar niet aan
huldebetuigingen ontbreken. De, keu
ze werd moeilijk, vooral, nadat aan
den jongenVerstraeten 'n mooie plaats
was ten deel gevallen aan een der
ministeries.
Toch vertelde Lena zich zelf al
gauw, da|t Pit de uitverkorene zou
zijn. Zij was Itoch wel gelukkig! Daar
was nu de verwezenlijking van het
ideaal dat haa rvan haar jeugd af
reedis voor oogen geschemerd had
te trouwen met een rijk man. Deze
was rijk, nog jong en knap, vroolijk
en opgewekt; wat wilde ze meer? Dat
beetje ploertige, dat trotsch zijn op
zijn geld zou zij hem wel afleeren. En
aan haar zouden de menschen het
tenminste niet bemerken, dat zij blij
was een goed huwelijk gedaan te heb
ben. Zij zou zich, met voorbeeldeloos
acteeren. slechits schuchter en lang
zaam geven, en als zij eens getrouwd
was. dan zou zij de echte groote dame
weten 'te spelen, d'aar had zij het
echte bloed voor, zij voelde het. Zij
was geschapen om rijk te zijn, heel
rijk, puissant rijk. Zij moest met dui
zenden kunnen gooien. Dan zou zij
weer worden goed 'en gevoelig en poë
tisch en edelmoedig en alles wat in
eene brave vrouw, eene gelukkige
echtgenoote, verlangd wordt.
Heerlijk, dat weten, ik behoef
slechts één hand1 uit te steken en ik heb
den schat, dien ik zoo lang begeerd
heb. Zie, men wacht met ongeduld,
verbelidt verlangend het oogenblik,
wanneer ik het geschikit zal oordee-
len mijn hand en hart te geven. Nu
voelde zij zich koningin fier zag
zij neer op haar overwinning. Het
lot lag aan haar voeten verslagen,
voor goed bedwongen.
Toch deed zij die keuze nog niet, en
haar ouders begonnen wel eens ang
stig te worden. Zag zij dan niet hoe
Wim zoo werd hij al familiair ge
noemd, terwijl het nog steeds mijn
heer Verstraeten was gebleven zag
zij dan niet, dat die goede Wim zich
uitsloofde om haar te believen. Wat
wildle zij nog meer? Bereidwillig leg
de hij zijn 'kapitaal aan haar voeten.
Zij werd onbegrijpelijk. Dacht zij
soms "dai; de Koning zou komen'?
De Koning? Ja, de koning van haar
hart! want dat was toch niet Wim,
maar Louis. Zij voedde, zonder
het zich zelf V bekennen een on
uitgesproken, stille hoop, dat. die laat
ste den andèr vóór zou zijn, en dan,
zou zij God wist het de millioe-
nen hebben opgeofferd voor den echt
genoot. Haar fijnziend vrouwelijk
oog had vergeleken de twee, zij had
ze gewogen en Wim was met al zijn
goud toch nog te licht bevonden. Zóó
kon het hart zich niea verloochenen,
al zei het- verstand van anders.
Louis sprak niet sprak nooit;
want hij zag de duidelijke preferentie
van Lena's ouders voor Wim en zijn
geld, en gekwetst in zijn mannelijk
gevoel van eer trok hij zich terug.
En daar Lena een maana Tater haar
hand gaf aan Wim, dacht hij: „Het
was dus maar goedi ook
Maar Lena weende smartelijk, toen
zij haar ja-woord had gegeven, en
toen haar verloofde ongerust en ver
baasd om opheldering aandrong, sta
melde z ijmet goed-gespeelde zalig
heid:
Het is van geluk!
Hij geloofde haar. Zij inoest im
mers wel blij zijn meii zijn aanzoek.
