De Lang Vei wa elite.
Op een zomer-achtermiddag keerde
Georges Morval, treurig en net moe
zijnde alleen rond te wandelen, op zijn
kamer in het hotel terug. Een vrouw
was juist bezig het vertrek schoon te
maken.
Ga maar door, zei Georges, het
hindert niets.
En zich in een leunstoel voor het
geopende venster, dat op den tuin uit
zag. latende neervallen, begon hi]
droevig na te denken over het leege
in zijn bestaan, zonder doei, zonder
liefde.
Wees sinds zijn prilste jeugd, had
Georges geen ander familielid dan een
oudere neef. Deze deed hem op het
college en meende zijn plichten als
voogd na te komen, door zooveel mo
gelijk het fortuin van zijn pleegkind
te vergrooten. Toen Georges meerder
jarig was geworden, was hij zeer rijk,
maar in zijn verlatenheid was hij te
vens terughoudend, beschroomd en
verdrietig geworden en kende geen
vreugde in zijn leven. Zelfs aan den
oever van het bekoorlijke meer, dat
hij van uit. het venster kon zien, voel
de hij zich treurig en somber ge
stemd.
De blik van den jongen man dwaal
de door den tuin en onder de groote
olmen herkende hij de oude dame met
het mooie, bleeke gelaat en den zoo
diep-droevigen blik. die den vorigen
avond vreemd gesidderd had. toen zij
elkaar in de schemering vluchtig wa-l
ren voorbijgegaan.
Zij schijnt nog treuriger dan ik, 1
mompelde hij luid.
De kamermeid, die de tafel dicht bij
hem afwreef, en den blik van Morval
volgde, veroorloofde zich te zeggen
Mijnheer spreekt zeker van die goede
mevrouw Valvin?.. Zij is krankzin
nig, de arme!O, niet gevaarlijk,
neenHaar zoon Maurice studeer
de aan een universiteit, toen hij, nu
vijf jaar geleden, op een jachtpartij
gedood werd. Deze dame was toen
zeer ziek men durfde haar den dood
van. haar kind niet meedeelen. Zij leed
veel door het onverklaarbaar wegblij
ven van haar zoon. Zij werd droef
geestig en nooit is haar geest heel
goed meer geweest. Zij gelooft, dat zij
haar Maurice zal vinden en steeds
verwacht zij zijn terugkomst. Elk jaar
komt zij hier. Maar als het seizoen
der toeristeiy aanbreekt, verwonderen
en hinderen haar droefgeestig gelaat
en haar zonderling gedrag de "reizi
gers. Zij begrijpt zelf. dat haar tegen
woordigheid ons schade berokkent, en
zij keert huiswaarts. Vandaag ver
trekt zij weer. aanstonds als haar rij
tuig is besteld.
Arme vrouw! zuchtte Morval.
Haar eeuwige onrust verklaart mij
thans haar ontroering van gisteren,
toen ik haar onder de olmen vlug ben
voorbijgeloopen.
Zij is steeds heftig ontroerd bij het
zien van jongelieden, die den leeftijd
kunnen hebben van dengene, dien zij
verloren heeft. Dat zij beefde, toen zij
u, mijnheer, in de schaduw zag, ver
wonderd mij nietsindien zij u van
meer nabij en in het volle daglicht
gezien had, zou zij nog veel meer ont
roerd zijn. Gij gelijkt zeer veel op
haar zoon
Hoe weet gij dat?
Deze dame zet, waar zij ook is,
steeds het portret van haar zoon op
een tafel bij haai*. De valiezen zijn in
gepakt en gesloten, maar het portret
staat nog op tafel, want mevrouw
Valvin neemt het in haar handtaschje
mee. Wil mijnheer zelf de gelijkenis
beoordeelen
Alvorens Morval zich daartegen kon
verzetten, liep de vrouw weg en kwam
spoedig terug met het porfret in een
koperen lijstje.
De jonge man bekeek het aandach-
tig-
Inderdaad, daar is wel gelijke
nis in. Breng het maar weer gsiuw
weg ik zou niet graag hebben, dat die
dame mijn onbescheidenheid ver
moedde.
Alleen gebleven, begon Morval er
over na te denken, dat hij verkeerd
gedaan had, die dame zoo vlug voor
bij te loopen. Wellicht zou zij geluk
kig geweest zijn, hem beter te zien en
hem aan te spreken
Indien mijn trekken haar werke
lijk die van haar zoon herinneren,
dacht Georges, zou mijn gezicht in
het hart dier arme moeder een herin
nering van geluk, een vluchtige, maar
zoete illusie gewekt hebben O, in
dien ik, al ware het slechts een se
conde, een weinig geluk aan iemand
kon geven
In deze gedachte verdiept, begaf
Morval zich in den tuin. Mevrouw Val
vin. in een leunstoel onder de olmen
zittend, was ingesluimerd.
—Zelfs gedurende den slaap de
zelfde uitdrukking van smart op het
bleeke gelaatzuchtte de jonge man.
Ik zal terugkomen, als zij ontwaakt
is.
Toen hij terugtrad, stiet hij een
stool om, en door het gedruisch schrok
de oude dame plotseling wakker
haar groote oogen schitterden van
vreugde.
Maurice mijn zoongij -.
gij
En de ongelukkige vrouw, zich om
den hals van den jongen man wer
pend en hem in haar armen druk
kend, barstte in snikken uit.
Ik heb je eindelijk weergevon
den Ja, ik wist het wel. dat gij zoudt
terukomen.... Omhels mij Gij zijt
een weinig veranderd sedert al die
jaren. Gij zijt een jonge man ge
worden.... een knappe jonge man
O. wat ben ik gelukkig!.... Maar om
hels mij toch En antwoord toch, dat
ik ook je stem herken, mijn lieve,
groote jongen.
Maar zonder hem den tijd te laten
te antwoorden, den blik vol moeder
lijke liefde en teederheid op hem ge
richt, vervolgde zij O, ga niet weg
van mij Indien gij wist, wat ik
geleden heb Ik zocht je overalIk
geloof, dat ik gek geweest ben En
nu ben ik zoo bang je te verliezen....
Verlaat mij nietzeg, dat gij je moe
der nimmer meer zult verlaten.
Door medelijden bewogen, bleef
Morval stom Hij voelde zijn oogen
vochtig worden van tranen.
O, mijn kind, gij weent, gij weent
ook Gij zijt dus gelukkig je oude
moeder weer te zien Het verdriet
heeft haar dus niet onkenbaar voor
je gemaakt!.... O, hoe deed mij het
hart pijn en thans, hoe gelukkig ben
ik nu Ik ben genezen Omhels
haar krachtig, je oude moederzij
heeft je kussen noodig, om te geloo-
ven, dat zij niet droomt.... O, indien
ik droomde, indien ik ontwaakte en
mij alleen moest bevinden ik zou er
van sterven
Morval had den moed niet, de waar
heid te bekennen.
Waarom haar hart verbrijzelen?
dacht hij.
En daarop stamelde hijWeen
niet meer Ik ben thans bij je... Ween
niet
A je stem.... Wat is je stem ver
anderd riep de oude dame. Het is
die van een man tegenwoordig, maar
ik herken ze toch en ik hoor ze nog
liever dan vroeger, zoo helder en zoo
ernstig.... Gij zult mij alles vertellen,
wat gij gedaan hebt. Mijn hoofd is
nog zoo zwak, dat het geheele verle
den in mijn hoofd ronddraait....
Daarna vroeg zij met smeekende
stem, die van ongerustheid beefde Ik
ben verplicht te vertrekken, vertrek
met mij Gij zult met je arme moe
der vertrekken, nietwaar? Gij zult
niet weggaan. Het lijden heeft mij zoo
koud gemaakt....
Ik zal u volgen, zei Morval, door
medelijden bewogen. Wij zullen sa
men vertrekken. Ik zal u niet meer
verlaten.
Ga je dan klaar maken, het rij
tuig staat aanstonds klaar.
En toen de jonge man zich verwij
derde, zei mevrouw Valvin nogmaals,
door ongerustheid gedreven
Ik heb vertrouwen in u, mijn
zoon... O. indien gij niet terugkwaamt,
indien gij niet terugkwaamt....
Bij deze gedachte word haar gelaat
weer bleek en wankelde zij.
Ik zal terugkomen zei Morval.
Op zijn kamer gekomen, slaagde de
jonge man er in, zijn ontroering te
bedwingen en na te denken.
Zijn aarzeling was kort.
Het scheen hem een onwaardige laf-
.heid toe, zijn woord te breken en die
ongelukkige vrouw te verlaten. Hij
zag haar wanhopig stervend bij het
vernemen, dat haar zoon voor de twee
de maal vertrokken was, ver van
haar.... i
Tien minuten later liet Georges
Morval, naast die oude, onbekende
vrouw zittend, die zich zijn moeder
waande, zich meenemen, ver weg,
naar een onbekende woning, naar een
geheimzinnige toekomst. En zonder na
te denken over al de moeilijkheden,
die hij in zijn rol zou ontmoeten, het
hart vol vertrouwen, luisterde de jon
ge man glimlachend naar de woorden
dier gelukkige vrouw.
Dat is de eerste maal, dat ik
iemand gelukkig maak dacht hij.
PELGRIMS VOOR MEKKA.
Dit jaar heeft de gang der pelgrims jaarlijksche evenement in de wereld
naar Mekka de heilige stad der Mo
hammedanen meer dan anders de
aandacht getrokken.
Krijgszuchtige Bedouïnenstammen
toch hebben de vreedzame bedevaart
gangers aangevallen, vermoord en be
roofd, wijl geweigerd werd de schat
ting te betalen, welke zij gewoon wa
ren te verkrijgen voor 't doortrekken
van hun gebied.
De pelgrimsreis naar Mekka is het
van den Islam.
Uit alle deelen der wereld, waar
vereerders wonen van Allah's grooten
profeet trekken de mannen op, om bij
het graf van hun heilige te gaan bid
den en neer te knielen bij de heilige
bron, den heiligen steen.
Daarmee toch verwerven zij den
eerenaam van „Hadja" en een reuk
van heiligheid voor heel hun leven.
Bijzonder schilderachtig zijn zulke
Hij redde er zich uit.
Onder de hofpredikers van Frederik
den Grooten, bevond zich een man die
zich door zijn groote geleerdheid en
vroomheid boven allen onderscheidde
hij genoot daarom ook aller achting
en liefde, en toen hij kwam te sterven
wilde de Koning de ledig geworden
plaats alleen door een even geleerd
en degelijk man vervuld zien. Onder
de vele candidaten was er een, die
zich in de bijzondere gunst des Ivo-
nings verheugen mocht, hetgeen hij
kleeren thuis en had een paar jaren
voor iedere klasse noodig, net alsof
hij van gezeten familie was en als
erfenis een groot, met zorg ontgonnen
en bewerkt stuk van onzen vader-
landschen grond te wachten had.
Daarbij kwamen nog verscheidene
kattenmoorden en ramen, waarin
Willi's bal gevlogen wasintiemere
aanraking met verschillende pas ge
teerde schuttingenappels, waarvan
tuinbezittende buren twijfelden of zij
op rechtmatige wijze verkregen
voornamelijk te danken had aan zijnI .f? d,rle kleiJe d,ra,adn,ag0>3 «P
bescheiden en hoogst innemend voor- de z' plaats van d6n i^eder d°
komen. Maar Frederik wilde, alvo-
rens hem de plaats te geven, zich PaP» sloeg en mama vergoot tranen,
toch eerst nader van zijn spreektalen!broe.rs en zf1"5 scholden en krabden
overtuigen. Dit deed hij op de volgen-jaad<5 meld schreeuwde: „Scheer je
de wijze De jonge prediker ontvingdj
den last den volgenden Zondag in de
koninklijke kapel te prediken, en bij T
die gelegenheid zou de Koning hem L a" j A™ d?nl?r k-t"
zelf den tekst van de te houden preek ™er'je' dat °P do binnenplaats int-
opgeven. Op den vastgestelden dag fek' f"zachte, warme hand voor
was de kapel stampvol, en toen dede heete tranen op de roode wangen,
candidaat den kansel zou beklimmen, l "oosteude woorden voor een klem
De jonge prediker ontving1™.15®' «"venschte bengel". De eenige
1 die altoos aardig was, was tante
bedroefd hart, naald en draad voor
overhandigde een adjudant hem een
verzegeld papier. I fleuren van met te grooten omvang
De prediker ohpende het en vond er! bms of broek en een vlekkenwater,
geen letter in geschreven. Hij verloor
zijn tegenwoordigheid van geest niet,
hij keerde het papier om en zei
,,Uit niets heeft God de wereld ge
schapen". En toen hield hij een prach
tige preek over de schepping.
Een reclame, die pakte.
De impressario Sargent had deAme-
rikaansche zangeres Nevada, die toen'veer hoe tante Louise was, Ofschoon
allervoortreffelijkst was. En
voorts had zij altoos wat goeds in
de commode, en een klein kapitaal
tje en een nog kleiner pensioen
tje en een handigheid in het breien
van witwollen kousen op bestelling,
waardoor het haar soms mogelijk
was een kleinigheid voor Willi's
beurs af te zonderen.
Mij dunkt, nu weet gij zoo onge-
het toppunt van haren roem nog niet ik noch haar profiel beschreven heb,
bereikt had, voor eene kunstreis door j noch de lcleur van haar en wimpers
l!JZ?ï£S2JT ÏZ"£HiSZ heb genoemd. Ia, gij weet het, voor-
eigen verbazing was het resultaat niet
zoodanig als hij zich had voorgesteld, i dleP wantrouwen koesterde tegen de
„Ik weet thans, wat u ontbreekt", I bekwaamheid, van de leeraren om
zei hij op zekeren dag. „Het is niet Willi's vorderingen te beoordeelen en
Pelgrimskaravanen, waarin alle Oos-
tersche kleederdrachten zijn vertegen
woordigd. Want zijn nationale klee
ding legt de pelgrim niet af. Eerst la
ter, als hij behouden in zijn vader
land weergekeerd is, worden de klee
ren, die hij droeg, verdeeld in stuk
jes. welke als amuletten vrienden en
familie gelukkig maken.
Ons plaatje geeft een groep Moor-
sche pelgrims te Tanger te zien, zich
inschepend met bestemming naar
Mekka.
geschreven zonder dat er ooit een en
kel was aangenomen, verscheen een
zonnige, triomfeerende glimlach.
Maar zij hadden zich te vroeg ver
heugd, de arem miskende genieën. Er
was ditmaal geen sprake van een fias
co de eerste stappen van den nieu
weling in het voorhof van den tempel
der heilige kunst waren alleen wat
onzeker. Later kregen de gestalten
vorm en levende dialoog vloeide
vlug en gemakkelijk, zoo puntig als
men haar in geheel Zweden slechts
op het tooneel hoorter kwam hande
ling in het stuk e>n het slot van het
bedrijf was beter dan het begin. Het
gordijn ging neer onder applaus.
Dat werd een triomfDuidelijk en
scherp volgden taal en antwoord op
elkaar; het publiek werd meegesleept;
de kunstenaars, oude lievelingen van
de Stockholmers, voelden meer en
meer, dat zij hier een taak vervulden,
die hunner waardig wasmet hart
en ziel goten zij de gedachte van den
dichter in fijne, den stempel der ge
nialiteit dragende vormen het waren
gedaanten van vleesch en bloed, die
ais menschen dachten en voelden zoo
als wij in het leven voelen. Geen idea-
liseering, maar ook niet de moderne
ruwheid, die de corypheeën van het
hospitaal en van het spinhüTs op de
planken brengt.
„De schrijver! De schrijver!"
Doodsbleek en verlegen, alsof hij
weer een kind was, kwam Willi Ek
wankelend op het tooneel, maakte met
slap hangende armen een linksche
buiging en ging terug achter cre cou
lissen. Daar herinnerde hij zich, dat
het bij zulke gelegenheden behoort
de hand op het hart te leggen en met
de oogen naar de dames in de loges
te lonkenhij keerde weer om en
sloeg zich met uitgespreide vingers op
de borst. Maar ditmaal was hij gloei
end rood.
burg gegeven is, en dan is er noe
hi, hi hi!"
...Een slanke dame in een pelsman
tel met een dichten sluier voor het
bekoorlijke gezicht, is hot niet?"
Dat komt uit. Maar het grappig,
ste is... hi, hi, hi..." lachte de Hebe.
„Wat Is er voor grappigs aan die
dame
„Ha, ha, ha Dat is niet zoo, maar..'
„Hoort eens, jongens, het zou toch
wel aardig zijn, een half oogje te slaan
op de nieuwste vlam van onzen vriend
Willi. Och toe, Juffrouw, Ta at de deur
naar de gang open, al is het maar op
een kiertje, als gij het ijs brengt
het paartje I"
Jawel, de heeren kennen eiKaar
immers..."
De oogen van den tweeden tenor
fonkelden van ongeduldige nieuwsgfc
rïgheid en hij sloop zachtjes naar de
gang. Maar toen hij terug kwam was
hij heelwat ernstiger gestemd.
„Wel?"
„Ik ken de dame niet, maar ik ge
loof toch dat ik wel weet wie zij i&
Weet je wat, heeren, als je mij plei
zier wilt doen, dan laten wij de punch
staan en doen liever een wandeling
door den koningstuin. Goeden avond,
juffrouw I"
.Goeden avond, heeren. Ei, ei, zijn
de heeren zoo boos? Ha, ha, ha!"
lachte het meisje.
Binnen zaten Willi Ek en zijn dame
bij een lekker souper met parelenden
champagne. Zij waren van de tafel op
gestaan, hadden op de sofa plaats
genomen en spraken zacht fluisterend
met elkaar, precies zooals het gewoon
lijk gebeurt, gij weet wel. Willi
drukte haar aan zijn hart en zijn
stem beefde.
„O gij lieve, dierbare, die mij het
naast op de wereld staat. Heb dank
er voor, dat gij een goede gedachte
van mij hadt, toen de anderen mij
bespotten. Heb danlu dat gij mijn
vreugde wilt deelen, nu zij eindelijk
kwam. Dank, dat gij toegaaft aan
mijn kinderachtige gril en voor de
eerste maal in uw leven uit uw stille
woning naar hier kwaamt, om mijn
overwinning te vieren
„Mijn lieve Willi", juichte de klei
ne, tengere dame, sloeg de armen om
zijn hals en zag hem in de oogen.
Schoon was zij en haar oogen straal
den van innige liefde.
Maar de wangen waren ingevallen
en het haar grijs, want het was.
tante Louise.
EENIGE UITZONDERING.
StudentNeen, maar, zoo als u op
een vriend van me lijkt.... 't is verba
zend. 't Haar de oogen. demond..
de gang... alleen hebt u me nog geen
tien gulden geleend.
de stem, het is ook niet de vlijt, het vond, dat zes toch eigenlijk niet zoo'n
zijn diamanten!" slecht cijfer was, want op de rug-
„Hoe die echter te krijgen, zonder .zijde van het rapport stond: zes vol-
ze te stelen vroeg de kunstenares1 doende
voor torgen."" V™ t»aa.f jaren oud was
Des namiddags presenteerde Sar-!be^ou veizen te maken. Eerst
gent de zangeres den arm, om haar,0^1" tante Louise's verjaardag en over
door de straten van Montreal in Ca- een jongen, die door het ijs gezakt
nada, waar zij zich op dat oogenblikwas. Toen over Karei den Twaalfde,
bevonden, te leiden. In de uitstalkas- Tante was in de wolken en mama
ten van een juwelier ontdekte hij een vergoot tranen zooals gewoonlijk,
prachtig stel nagemaakte diamanten ofschoon papa er zich smalend op
die hij voor de geringe som van 250 - d f haifiaarliiksrh(4 ran.
gulden kocht. Vervolgens zocht hij DericP> aat net naiijaariijKscne rap
een groote, zware stalen cassette uit, :P°pt ook o aanwees in de moedertaal,
waarin de valsche diamanten gelegd Maar Willi zette zich over alle va- „eS6Ven
.werden. derlij ke tucht en critiek heen en;6
Te Chicago, waarheen de volgende schreef eenvoudig in het zweet zijns I n, "i] snelt verder en het is hem,
reis ging, liet hij den eigenaar van aanschijns voort. Hij schreef verzen et, ,em veel te Sroot ls
het hotel, waar hij met de artieste ge- en proza dooreen en smaakte met den|V00^ de breede b°rst;
logeerd was, bij zich komen en ver- leeftijd van zestien jaren het genoegen L'"^ zuit zeker de kunstenaars, die
zocht hem de cassette m bewaring te vnorianrsiredai-htan in de zeer wel I het succes van je werk verzekerd heb-
schenk van den keizer van Rusland te mijden. .vnr>ri hah it
waren en eene waarde van 200000 „Uit dien jongen zal eenmaal nog .Jüi
gulden vertegenwoordigden, weigerde iets groots groeien!" jubelde tante]nw°ord gegeven. Ooeden nacht
hij beslist zulk eene verantwoordelijk- Louise. 1 Hi] wordt ongeduldig, woest, en be-
En het publiek barstte telkens en
telkens weer uit in gejuich.
Nu stormde hij de trap" af naar den
eersten rang, om zijn loge op te zoe
ken. Het scheen wel alsof hij iets ver
geten had.
Eenige vrienden van de vaderland-
sche tooneelspeelkunst verzoeken om
de eer, den heer Ek te mogen uitnoo-
digen tot een geïmproviseerd souper-
tje bij Grand."
„Ik heb... het spijt mij erg en Ik
hoop dat ge het mij niet kwalijk zult
nemen, maar ik heb reeds mijn woord
DE ENGELSCHE Y REDES ARK.
De Engelsche politiekers aan 't
roer, met minister Balfour als leider,
hebben zich, toen 't in de binnenland-
echo politiek „hommeles" werd, voor
hen en hun meerderheid in 't parle
ment, op buitenlandsch terrein een af
leiding gezocht.
Engeland, dat eertijds zijn kracht
zocht in •zijn isolement, streeeft er
thans naar, de vriendschappelijke re
laties aan te knoopen met zijn groote
buren.
Frankrijk is al in het vredesschuitje
en ook Duitschland en Rusland be
loven te volgen. De vriendelijke uit-
noodiging van den Engelschen pre
mier kunnen ze moeielijk afslaan, en
tie vriendelijk lachende beeltenis van
lobn Buil op den boeg, lokt ooR wel
aan.
heid op zich te nemen. Sargent eisch-
te daarop van hem, dat twee politie-
„Dat is hij nu alzeide papa.
gint hen, die hem in den weg staan,
i „Nu, het is goed, dat je dat nu ten op ^d® fce sPrin8en-
agenten dag en nacht m het hotel de minste begint in te zi6n.. antw00rddG „Heidaar, ouwe jongen Van harte
cassette zouden bewaken. Deze tijding gelukgewenschtWi] met ons vieren,
Chicago5- tedëremP^-ik™uÏÏLm1 oen heel groote luiaard is hijie °ude tafelgenooten, zullen je in tri-
de brUIanten ^ler^ zangeres! dai valt niet teontkennen", meende V*n
Toen zij voor de eerste maal optrad, papa. Hamburg om een glaasje te ledigen op
was het theater tot den nok toe ge-1 In het eind waren de „acht" opge-
je gezondheid!'
vuld met personen, die hoofdzakelijk voed tot nuttige menschen: tot rech-j -D^nk [e wel> jongens, maar van
gekomen waren om de zoo kostbare ters k00piieden, studenten, koshium- *vond m.et> van avond bepaald met.
diamanten te zien. Daar men gelijktij- naaïsters i
maar terwijl hot met Er, ™acht m;i iemand die ik voor
,- - numero netren niet wilde vlotten riier- niets ter wereld tevergeefs zou willen
res ook eene allerliefste stem bezat,nuniero negen mei wuae viotcen, stier lat wachten >--* - -- --- --
was haar geluk gemaakt en hare ven PaPa en niama en lieten hem al- kwa„-k
plaats als prima-donna verzekerd. lopn nn wproirt aiIppd m*t. t.«ntp.
Tante Louise.
De familie heette eigenlijk anders,
Al
Dl
H;
BLA
Oo
en
Nii
BLA
en
BLA
ke:
,DE
BI:
Ier
W
Se
Moppentrommel
MODERN.
Schrijfster tot uitgever. IK
hier een roman, dien ik tien jaar
leden geschreven heb; maar ik heb
hem nu veranderd. IK heb van al de
mannen vrouwen en van al de vrou
wen mannen gemaakt, en nu gelooft
u niet hoe modern en in den tijd hi]
toch is geworden
Kermisreiziger. De reus, dien
de eer zal hebben u voor te stellen,
dames en heeren, is zoo groot, dat hi
duizelig wordt, als hij naar den grom
kijkt.
NUCHTER.
Luitenant. Wat denk je wel bij
jezelf, Gerritsen, als je in het kamp
ons roemrijk vaandel ziet wapperen?
Soldaat. Dat het waait, luitenant,
WIE KAATST
Hij. Hoe kun je toch zulke wijde
mouwen dragen. Het is bijna belache
lijk, je hebt niets om ze te vullen.
Zij. Wat je zegt! Vul jij dan soms
je hoogen hoed
EEN BEGIN.
Tante (Met haar neefje bij den vo
gelkoopman). En heb je nu een kooi
tje Piet als ik je een van die lieve
vogeltjes geef?
Piet (in verrukking op het vooruit
zicht). —Neen, tante, maar wel een spij
ker om het aan te hangen
OOK GEREEDSCHAPPEN
Boerin tot landlooper. Waarom
werk j e niet
Landlooper. Ik heb geen gereed
schappen.
Boerin En wat gereedschappen
zou je dan willen hebben
Landlooper. Een vork en ee"n lepel.
Dokter. Nu, Kareltje kan je mij
niet zeggen, wat je het eerst hebt ge
voeld, toen je ziek werd
Kareltje. Blijdschap, dat ik niet
naar school hoefde.
NIEUW WOORD
Waar gaat u van den zomer heen,
mevrouw
Dat weet ik nog niet. Met onzen
dokter is niets te peginnen, dat is de
zuiverste anti-zeebadist
Ikf
eerstdaags op reis om
dig de ontdekking deed, dat de zange-
laten wachten. Neem het mij niet
leen op de wereld. Alleen met tantekvvaHik
Louise „Een klein schatje, dat den triomf
i En de oude vrouw deed minder sui- jis bet ni?1 z0° ,Ha.ha
'ker in de koffie en de vingers bewo-! ZoI!der te antwoorden, stiet hij hen
gen zich vlugger dan ooit bij' de ran- ;°P zlKe-
1 den en de hielen van de witte wollen' k[aar °P. straa za<5<™, Z1I werkelijk
kousen, het kleine kapitaaltje werd nu vriend Ek een kieine, siernjke A
maar ik wil niet, dat iemand mijn en (jan aangesproken en zoo werd i AT.ou?ven?es' behoedzaam m een-wat op mijn verhaal te komen,
kleinen Willi zal herkennen. Daarom j Willi eindelijk student j rijtuig tilde en toen ging het er van j B. Heb je dan den laatsten tijd
noem ik zijn vader en zijn moeder, Maar toen had tante Louise ook|doTor- t Izooveelgewerkt?
mijnheer en mevrouw Ek. epn ]a(ie van haar commode vol Later> toen de «acht reeds verder; A.— Zeker? Ik ben pas veertien da-
Willitje was de negende en de posi- gedichten in handschrift en onrijp Kevorderd was, vulden zich de kabi- ge- geleden voor mijn examen geza
tie van mijnheer Ek was van dien poëtisch proza netjes van het restaurant. Het gas| BFSriTAiT
aard, dat het verstellen van de scho^j scheen flauw en de kellnerinnen be-. A jelui hebt hier v'erleden ii
nen zich moest richten naar papa's' In den schouwburg gaf men een groetten do opdagende gasten. de groote manoeuvres ge.,ad? G(
maandelijksche traktementsbetaling en première. Een hedendaagsch drama ..Zon mijns levens, sta mij een liter afgeloopen?
dat de beschuiten van twaalf om een met figuren uit het werkelijke leven.punch, drie glazen en een halven blik g. uitstekend! Mijn dochter
dubbeltje in de broodmand geteld ..Oorspronkelijk tooneelspel in vijf uit uw schoone oogen toe!" decla- verloofd met een officier, en onze meid
werden. bedrijven". Schrijver onbekend, meerde een lid van het kwartet, dat met een huzaar.
Onder zulke omstandigheden is het Nieuwsgierigheid en verwachting. Willi Ek had uitgenoodigd tot een nfipm? wnurni?
de plicht van numero negen, een be- Wantrouwen en schouderophalen. gezellige» dronk, maar bot gevangenGEOORLOOFDE YV EELDE.
daarde, fatsoenlijke, nette jongen te- Het gordijn werd opgehaald; het had. Zie eens, hoe leelijk toch de
zijn, die ieder jaar overgaat en zijn eerste bedrijf begon. De inleiding was„En zeg ons uit oude genegenheid dochters van mijnheer X. zijnJ
versleten buisje zoozeer in acht neemt zwak en zat slecht in elkaar. Men be- wie de beide tortelduiven zijn, die kir-
alsof het een kroningsmantel 'is. gon in den schouwburg halfluid te ren bij den Röderer en de oesters, die
Maar het spijt mij te moeten be-babbelen. Men keek naar mevrouw je daar ginds hebt binnengebracht!"
kennen, dat Willitje zich een buiten- Hartmann's kapsel en naar mijnheer viel een ander van het gezelschap in
gewoon onduidelijk en verkeerd be- Peterson's halskraag. Het schouderop- en wees op de deur van een der ka-
grip maakte van zijn verplichtingen halen nam toe en op de gezichten van binetten.
als vijfde jongen en negende kind van een aantal half verhongerde, misken-„Daarbinnen? Ja, dat moet die mijn
een armen papa. Hij kwam minstens de genieën in het parterre, die tien heer zijn, die het stuk geschreven
tweemaal in de week met gescheurde jaren lang tooneelstukken hadden heeft, dat van avond in den schouw- Godswil 'ÉdelAchtbare, neen, nooit!
Hm hun vader is rijk die kan
zich zoo iets veroorloven.
VERKEERD OPGEVAT.
Rechter (tot den beklaagde)U hebt
de vrouw, waarvan u gescheiden
een „kanaille" genoemd. Wilt u dat
„kanaille" terug nemen
Beklaagde (angstig verschrikt)-: Om
Dt
na di
de s
etrij
loe
ook
is k
welc
het
Hal
wre!
20.01
wat
een
had
ovei
bij
een
zwa
M
zuid
zou
dinj
lege
heel
den
drei
V
gen
D
zijn
Ruf
is b
D
Jap
kad
O
mei
D
Mai
'6 m
kre;
naa
tra<
de
mai
hor
wai
bad
D
spri
ver;
de
troi
den
-ben
D
in
var
de
de
om
nin
vlu
ges
t
de
esk
ove
ves
flot
te
mis
opt
Y
sta
lan
zee
Jap
mo
gai
I
soe
'se
op
I
dal
liei
I
om
kri
bo<
ka:
leg
hei
