GEHEUGEN.
8roudi f .n?ia',evhad,-6n,weid
In den Rozentijd.
Baas boven Baas.
den zij elkander reeds minder goed
verstaan.
Ga door naar Parijs... Grand
Hotel.
Ah, ik begrijp je. Ik moet mij
Harris noemen, hè Begrepen
Parijs
Ja. ja, Harris.
En beiden, mednende elkander goed
te hebben verstaan, glimlachten en
wuifden elkander toe.
Toen miss Harris dien avond aan
de table d' hote van het Grand hotel
te Brussel verscheen, zag zij zich een
plaats aangewezen naast een deftig
oud heer.
Engelschman. dacht miss Harris.
Engelsche, dacht de oude heer.
op allerlei wijzen verrast.
Vooreerst door het niet weder aan
tafel verschijnen van inrs. Harris,
vervolgens door het niet aankomen
van haar echtgenoot, maar het meest
toen hii inde gang van het hotel een
blad papier vond, d<w Laura verlo
ren en waar zij, zooals meer jonge
vrouwen doen, op verschillende ma
nieren haar naam geschreven had, om
te zien. hoe die er nu wel uitzag.
Sir Joseph was een en al verbazing,
toen hij las Laura Harris, mrs. Har-
ris. miss Laura Antrobus, Laura Par-
doe, mrs. Charles Pardoe en verder
Reeds vóór het diner afueloopen flerlei monogrammen, waarin de let-
was. waren zij met elkander op een,E'®ir. Joseph was zelfs zoo
goeden voeten had zij hem om raadgebelgd, dat hij een verschrikkelijk
vraimu -10e zicl1 in liet vreemdelin [wraakplan bedacht,
gpnhopk V doen Irtshrm W cmfwvD Laura was dus b:ér' dat was in zijn
eenboek te .loei? inschrijven alvorer® voordeel. Maar hoe langer hij over
mr rhoVloc ttolX zij" wraakplan nadacht, hoe meer hij
«nntwnm hetwMi Srinnll denvnl' het feitelijk toch jammer vond, zulk
Sr orSen rou Surcn «»n lief vrouwtje verdriet aan te doen.
Den volgenden nmrmu echter en' Eeu P°osie later stond hij op, belde
deS geheelen dag verSde miss Har-1 mrs Harris verzogen hem een
ric in .1p nno-ciicrcjtp onnnninc want hl hort onderhoud toe te staan.
Mijn lieve mrs. Harris, begon
naar het station rijden, waar hij in zich uit het venster boog om zich dooi
den trein voor Brussel stapte. I den aanblik der purperen pracht aan
Intusschen was sir Joseph Pardoe de jonge rozenstruiken te overtuigen,
1 dat het straks
ris in de angstigste spanning, want hl
wie er arriveerde, mr. Harris niet.
De avond bracht haar nog een an
dere ontsteltenis.
Bladerend in het vreemdelingen
hij, zoodra de jongedame bij hem bin
nentrad, doch plotseling hield hij op.
Ik ben weduwe, snikte mrs. Har-
ris. ik ben weduwe.
Shla|a¥UaV«mJr<SÏ). Sir Joseph Keek haar stom van ver-
SS^reTLarSSijke'taï^Ti^^ maar SeUald rijn tegen-
buurman een en dezelfde persoonjwieg hij.
-Wat moet ik nu doen, snikte] 7 Ja-Twee dagen geleden ben ik
zij. toen zij in haar kamer alleen was j f-u
Hij heeft zelfs den klank van mijn! —Vertel nnj nu eens de geheele
naam nooit kunnen verdragen. En ?iwS'otÏS
nu... nu zal hij overal achter komenaEof l1^ %Yas\
en nooit vergeten, dat Charlie en ik^^™wie zif waszo"
vroeg zij zich af.
Welnu, vroeg sir Joseph.
Toen, in een opwelling om iemand
elkander op onzen trouwdag zijn kwijt
geraakt en dat ik mij mrs. Harris
^TnbfwbPif'wfts°ii« e-plukkiee heter' 1UBU' IU opw«nmg uui iwiwiiu
rurenken.vf«de
knikte en wist er alles van.
Parijs aangekomen en naar 't Gran
Hotel gereden, waar hij naar mrs.
Clark vroeg.
Niet bekend, zei de portier.
Er is wel een miss Clark, die
heb ik nog een tien minuten geleden
zien uitgaan, maar geen mrs. Clarlc
O, dan is liet in orde, luidde hei
antwoord en verheugd glimlachend
ging mr. Clark uit, om inmiddels wat
rond te wandelen.
Niet onaardig, dat zij zich miss
noemt, dacht hij.
Een poosje later keerde hij naar
het hotel terug.
Miss Clark thuis?
Ja, mijnheer, in den dames
salon.
maar een tijdelijke
verzwakking was, zooals de ouder
dom medebrengt, toen zag ze ook de
de^ vele. dikke rozen niet. In de verte
zag ze bloedroode vonken op en neer
dansen wat het was, bleef voor
haar verborgen. Eerst verzweeg
alles voor haar dochter waarvoor
zou ze deze ook angstig maken Het
zou immers wel beter worden...
Maar op zekeren dag kon ze het
niet meer verbergen de voorwer
pen, welke in de kamer stonden, wer
den voor haar tot dampwolkjes. die
niets meer op de dingen geleken en
ze wist nu, dat haar ook liet laatste,
het bitterste niet gespaard bleef Het
ongeluk daalde met pikzwarte vleu
gels op haar neer noemde zich
..blindheid". Margarete von Kalkreut
drukte den zakdoek stijf voor den
mond om haar leed niet luide uit te
Grillen stil zijn en zich buigen,
ze had gemeend het te hebben ge
leerd en nu ze het eerste bewijs zou
geven van haar weerstandsvermogen,
ontbrak haar de kracht. De oude
vrouw droeg het als eene heldin.
Gretezei ze in het stille sche
meruur, wanneer hare hand van de
gouden vlechten over de smal gewor
den wangen van dochter gleed
en daar iets vochtigs, iets warms
voelde Je wilt de dochter van een
soldaat zijn en... weent? Het hoofd
omhoo~ lievelingWeet je, wat je
vader altijd zei ook nog den laat-
sten dag, toen zijn doodsuur weldra
zou slaan Je moet het ons meisje
trachten in te prenten, ook als ik je
daarbij niet meer kan helpen, het
vertrouwen op den Hemel namelijk
en den moed.
Moedertje, ik heb het immers
met beide beproefd het wil niet
gaan. het is te zwaar...
Het vertrouwen op den Hemel,
kind, is niet zwaar, want het maakt
ons sterk en de kracht geeft op hare
(Naar het Duitsch).
Oompje, laat hem niet bij ons
komen ik kan er niet over spreken
het gaat boven mijne krachten.
En de oude heer strijkt zacht over
het welgevormde hoofd.
Dapper, lief kind dus zoo staat
het, zegt hij op teederen toon.
- J7T Frans Glatter was een man, die het
Maar hij is toch gekomen Op zc- tot iets gebracht had en er zich flink
verbrand°en h,t
vroeger frisscher en volle gezicht ver- J uistekend geheugen, dat hem
toont nu scherpe trekken, door het
Den volgenden dag kwamen sir Jo- j beurt weer moed.
seph en mrs. Harris behouden te Grete kuste de oude, vermagerde
Cotswold Hall aan en toen eerst be- hand.
gon de groote stap van sir Joseph. j Heb geduld met me. ik zal het
nooit in den steek liet. Langzamer-
weelderige haar loopen ènkeie ziive- hand werd dat meer en meer zijn
ren draden hij drukt haar vriend- stokpaardje. Maar het werkte dan ook
schappelijk de hand als een kennis, voortreffelijk. Anders zou het onmo-
8n 1v?"da?®te- gelijk zijn dat de fabrikant Glatter
en het gëiuk der teugd waar^ijn
ze gebleven dag °P de garen-beurs ontving, in
Als ze zijne oogen had gezien, zou zakboekje opschreef. Alle anderen
ze het geweten hebben... jdeden het wel en zorgden dat zij de
Tevergeefs doet ze haar best om getallen heel duidelijk noteerden, op-
zich te beheerschen en woorden te dat ze zich niet vergissen konden,
vinden de oude vrouw in den leu- Glatter wist alles nauwkeurig als hij
mngsoe u ,t (ij
maal zie neen, verbetert ze zich 76VEr>. zakdoek een knoop had ge-
zelve glimlachend nog eenmaal Ie£d- Natuurlijk duidde een knoop
voelen kan, Hans Erich, eer ik sterf, niet op alle commissies, maar op een
Hij kust de bevende hand met eer- bizondere.
bied en liefde. j Glatter was er trotsch op, dat hij
Eoord€ van den ouden dokter Z00'n voortreffelijk geheugen en zoo'n
u. Ik heb daar ginds ijverige studiën ervan> a's n1! na beurstijd nog eens
gemaakt en mij juist het meest bezig genoegelijk met zijn vrienden aan de
gehouden met den oorsprong uwer bittertafel zat, zichzelf te prijzen en
kwaal, indien ik tenminste niet door met scherpen spot het zwakke geheu-
de koorts daarin werd verhinderd, eren der anderen te laken.
ze, hl] op de haastige wijze, welke Dai vwdroot langzamerhand deze
hem vroeger ook reeds eigen was. T
In het hart van Margarete out- en f?ne' De h00r J°zef Friemann b.v.
waakte een teeder gevoelmocht hij raahte er &oms zelfs door uit zijn hu-
haar ook al hebben vergeten de nieur. Misschien, omdat de schoen
zalige dwaasheid der jeugd de aan- hem paste, misschien ook, omdat hij
hankelijkheid had hij behouden. zijn vriend voor een opsnijder hield.
Teeder en behoedzaam onderzocht En daal. hij zel( noga] van een goede
0Z,Ku^ toe?,; hield, besloot hij Frans G.a.ter
geheel donker vertrek en beproefde de een P,oe* *e stellen, die hij zeker
pijnlijke ontsteking te doen verdwij- met zou kunnen doorstaan. Hij wijd-
nen. j de zijn clubgenooten in zijn schande-
Toen hem dit eindelijk gelukt was, lijke plannen in en dezen waren boos-
maakte hij aanstalten voor de beslis- aardig genoeg, om niet te trachten
sende operatie. In de oude kinderka- Friemann van zijn plan af te bren-
een zware kou. Glatter moet het
houden en warme kwast drinkei
De arme man begon nu op ziel
te experimenteeren om te zien in
verre zijn geheugen geleden had.,
ging de tafel van vermenigvuldig
nog eens geheel door, telde tot
duizend en droeg gedichten voor
den langen, ver achter hem liggen
studententijd. Ten slotte leerdé
uit het leesboek van zijn zoontje
gedicht uit zijn hoofd, dat zeer
rijk, hoewel voor hem vrij ongewi
was. Want het begon met deze wi
den
Alexis heeft zijn zusje lief,
Wanneer z'in vrede leven
te
bf
De ongelukkige bruidegom was te [nog wel leeren, zei ze op ernstigenmer lag Grete op de knieën. Woorden
rn«;sf»l frpnrrivpprd nm rtanr t.nt dp 1 toon. De lieve God zal het mil Ookvrivrul 10 nipt maar al stpcpn er ook
ontdekking te komen, dat zijn Laura
zonder een spoor achter te laten, was
vertrokken en hij besloot om, wat hij
noemde een diplomatischen brief aan
sir Joseph te schrijven.
In de eerste plaats informeerde hij
naar sir Joseph's gezondheid en
waagde het eindelijk de hoop uit te
spreken, dat sir Joseph, zoowel te
Brussel als elders, aangename kens-
nismakingen onder de Engelsche rei-
Ja, daar zat zij, zijn lieveling. Gp zigers had aangeknoopt,
zijnteenen naderde hii haar, want zij. gjr Joseph was ietwat verbaasd,
zat niet haar rug naar hem gewend, j toen hij dat schrijven ontving. Hij
en zijn hand onder haar kinbren
gend, trok hij haar hoofd naar zich
toe.
Mijn lieve schatzeide hij en
toen O
Want de lieve schat was opge
staan, een knappe dame, van onge
veer vijftig jaar.
Mais, monsieurriep zij veront
waardigd, doch zijn verwarring be
merkend, noodigde zij hem. uit bij
haar plaats te nemen. Monsieur zocht
zeker een vriendin
Geen vriendin, mevrouw, stotter
de monsieur.
Tiens, c'est intéressant ga
Kijkzei hij. Ik dacht mijne
vrouw te vinden, mrs. Clark. Ik ben
mr. Clark.
Ja.
las het luid mrs. Harris voor, die
vroeg uit welke plaats de brief kwam,
maar op haar vraag geen antwoord
kreeg. Daarop schreef hij zijn klein
zoon het volgende
Waarde Charles!
Ik ben veel beter. Een lieve
dame. een soort weduwe, logeert
bij mij en trekt mij bijzonder aan.
Wat jou betreft, ik geloof, datre;-
zen het best voor je is. Heb je er
wel eens over gedacht, naar Jop-
pa of Jericho te gaan? Het zal
je daar wel bevallen.
Je toegenegen grootvader.
Sir Joseph."
Toen Charles dit las, stampvoette
hij van kwaadheid. Een soort wedu-
Ën hier is haar portret. Zie eens we, mompelde hij. O, die oude is slim.
of er iemand in het hotel is. die op'maar ik zal hem toch de baas blijven,
haar lijkt j en hij verzond onmiddellijk het vol-
Hij hield haar een medaillon voor. Kende telegram: „Bedankt voor uw
waarin een portret van Laura. I goeden raad. Vertrek onmiddellijk
Tiens zeide de dame met een1 naar Jericho. Doet me plezier, dat u
lichten schrik. En is u mr. Clark. Is zoo wel is."
Hé riep sir Joseph,
jjv, i.v.v vju» VOllU iC mei-, Liia-cn ai ocagan c i
niet kwalijk nemen, wanneer ik nu slechts stamelende klanken ten be-, "loeuigen.
en dan weer een aanval krijg van de
oude moedeloosheid.
Het waren thans heerlijke, lange
dagen vol zonneschijn en vogelgezang.
Al wat er in bosch en boom, in het
stille vogelnest en in de beek langs de
weide in stilte was gedroomd, was
nu tot eene openbaring geworden
Hoe bedeesd kwamen ze uit de groe-
is het weer ontwaakt
De geheele dwaze droom, die in de
prilste jeugd begon en met haar groo-
ter en krachtiger werd, tot hij einde
lijk, een deel van haar wezen gewor-
u werkelijk haar echtgenoot?
Dat zou ik wel denken. Wij zijn
vanmorgen getrouwd
C'est drole Zij nam een arm
band van haar pols, drukte op een
veer en toonde nem hetzelfde portret.
Regardez, monsieur
Dat is Laura stamelde hij ver
bluft.
En u is mr. Clark, monsieur?
Natuurlijk.
Dan mijnheer, zult u het mij
ten goede houden, dat ik u een indrin
ger noem. Miss Laura Antrobus is
mijn stiefdochter... Ik ontving van
morgen een brief van haar, waarin ze
mij schreef, dat zij vandaag zou
trouwen met mr. Harris.
HarrisIs u er zeker van, dat
zij Harris schreef?
Zeg eens, mijnheer, hoe is uw
ware naam, Clark of Harris?
Geen van beide. Laat ik u uit
leggen...
Neen Ik zal direct aan Laura's
gouvernante schrijven.
Maar maar mademoiselle, ik
zweer u, dat wij vanmorgen getrouwd
zijn. zoo waar als mijn naam Charles
Pardoe is.
Pardoeen onderzoekend keek
ze hem aan, wel, u heeft tal van na
men.
Toen verliet zij het vertrek.
Den geheelen volgenden dag liep 't
slachtoffer te Parijs rond, aan alle
mogelijke hotels vragend naar miss
Clark of mrs. Clark, miss Harris of
mrs. Harris, doch overal zondereenig
resultaat. Des avonds schoot hem
plotseling iets te binnen en onmiddel
lijk zond hij het volgende telegram
aan miss Clark, Grand Hotel, Brussel
„Ben je in Brussel Ik ben in Pa
rijs. Verlang je te ontmoeten. Char
les."
Hij wilde daar „Pardoe" aan toe<-
voegen. toen hij zich plotseilng herin
nerde, dat zijn grootvader sir Joseph
Pardoe. ook in Brussel was. Zouden
hii en Laura elkander reeds ontmoet
hebben9 Maar dat immers niets
hinderen, want sir Joseph kende haar
toch niet. Enfin, hii zon het telegram
toch maar verzenden. Maar er kwam
geen owtwóor^
Vervolgens verzond h>i een ander
telegram, nu aan directeur van
het hoofd. Is dame genaamd Clark
of Harris in uw hotel Charles Clark
Harris."
Die dubbele onderteekening vond
hij zeer gelukkig gevonden.
Éindelijk antwoord.
..Madame Harris" een uur geleden
vertrokken."
Weer verzond hij een telegram
„Waarheen is madame Harris ge
gaan? Sein adres", waarop het ant
woord luidde
„Madem Harris mot oen oud
heer vertrokken. Adres niet bekend."
Nu was hij totaal van de wijs ge
bracht en nauwelijks wetend, wat hii
deed. onm hij een rijtuig en liet zich
toen zijn
bediende hem dit telegram bracht.
Vervolgens begaf hij zich naar
Laura.
Zie mij eens aan, Laura, zeide
hij, zou je niet denken, dat jij en
Charles een dwaas paartje zijn.
Laura begon te huilen.
O, sir Joseph, beste sir Joseph.
Ik verlang zoo Charlie weer te zien.
Zeg nu eens, wie je verlangt te
zien. Charles Harris of Charles Par
doe
SUiiiMSieuue rnautveii LCH WC-
mei op God verstond toch die taal. Zoo gebeurde het, dat op een Don-
De operatie was gelukt. Of het re- derdag, dat de garen-beurs in zoo-
sultaat het gehoopte zou zijn, zou verre voor Glatter gunstig was ge-
men eerst na verloop van een paar weest, dat hij een groote geldsom
weken kunnen zien. Voorloopig lag geindi maar toch ongunstig,
O0gTnEendeVedag"lijSe bezol'L? da« hij nog geen nieuwe orders ont-
van den jongen arts hadden geen vangen had tot op het oogenhl.h, dat
ander doel dan de geduldige patiën- hij zich aan de kletstafel neerzette,
ne kelkbladeren te voorschijn dete telkens nieuwen levenslust en hoop waaraan onder meer ook FrFemann
eerste, roode bloemblaadjes, om wel-te schenken. plaats genomen had. Friemann
dra zich geheel te ontplooien, wijl ze i Voor Margarete von Kalkreut wa- scheen in de beste stemming, en dat
naar de zon omhoog wilden I ren deze enkele minuten van samen- wprkt aanstekeliik Men snrak veel
Grete von Kalkreut staat bij een ziin ooeenblikken van de grootste ^eriVe aansteKeii]K. Men sprak veei,
met bloemen als bezaaiden struik en marteling. Hem zien zijne stem in dronk er duchtig op los en was ver
ziet er oeinzend naar. Alles, wat jzeal hare teederheid in haar oor te wonderd, toen men bemerkte, dat het
ten grave gedaald meende en datlhooren klinken en ook te weten, al middernacht was. Om dezen tijd
slechts geslapen had lange jaren'dat de oogen soms ter sluiks met de was Frans Glatter anders al lang
achtereen slapen moest, omdat hij uitdrukking der innigste liefde op thuis en ter ruste.
an haar was heengegaan heden haar gericht waren terwijl de, stond op en nam afscheid,
mond gesloten bl^t Z°o was emde-iwant ae meesten m0Bsten nog
verband worden'weggenomen, en ai"d Glatter steeg een
kon worden beslist of het voortaan weinig zwaarmoedig m zijn rijtuig,
.nacht of dag om de oude vrouw zouiFriemann schudde hem bizonder har
den, zich moest laten welgevallenzijn. i telijk de hand en wenschte hem een
wreedelijk te worden verstoord en j De patiënte lag stil en bleek maar goede week. Glatter bedankte hem
hii. van wien ze had gedroomd, do toch met de uitdrukking van stille slaperig hij za„ nlet het heimelijke
zoon van de trouwe, moederlnke berusting op het gelaat in haren f woorden om
vriendin, die de vriend liarer jeugd stoel achterover. Grete stond met be- 'a r deze v oorden om
was geworden de wereld inging, j vende handen naast haar. Eene diepe f nema-nn s lippen speelde.
Na zijn geneeskundig staatsexamen ontroering en bange vrees deden haarDe rijtuigen rolden snel in alle
te hebben afgelegd, ging hij met een rillen, alsof ze de koorts had Ein- richtingen.
Russischen graaf op reis en ze haddelijk kwam hij. Zou hij misschien! Vrijdags had de fabrikant Glatter
weinig meer van hem gehoord. Heel ook hebben gebeden? Een heerlijk een keetje hoofdpijn toen hij punc-
enkele brieven, welke haar meer ver- vertrouwen lag er op zijn gelaat, nu PAWOnnliik onstond en naar
driet dan vreugde veroorzaakten, wijl hij eindelijk het verband afnam - i
er niet in stond, wat zij van henil Eene seconde van onuitsprekelij-Zl3n kantoor ging. Zijn eerste werk
hoopte te hooren, werden aan hare;ken angst in de drie harten daar-;was als altijd in zijn zak te voelen
moeder gezonden, maar weldra ble-jop een juichkreet over de bleeke lip- en het sneeuwwitte linnen doekje te
ven ook deze uit. Tot eene eigenlijke pen der oude vrouw. 'voorschijn te brengen. Er was een
verloving was het indertijd niet tus-i Grete, ik zie je heel duidelijk! knoop in. Een merkwaardig gevoel
schen ken gekomen waartoe zouHans Erich gered ik zie u door3troomde Clatter's lichaam, «tij
dat ook noodig zijn e-eweest als heulen komt bij mij 'werd iiskmirt want niet als vroe-
twee harten weten, dat ze voor elkan- Het bleeke meisje zinkt aan hare e ï3
der kloppen, is het bindende woord voeten neer en de oude naam, waar- Ker dook bij den aanblik van den
overbodig. Hun eed van trouw lie- j mee ze hem sedert zijne terugkomst knoop het geheele tooneel voor zijn
stond in een innigen kus en den ste-,niet meer heeft genoemd, komt nu geestesoog op, dat eraan te gronde
vigen handdruk, die even goed wasvoor de eerste maal weer over hare lag. Het bleef zwart en leeg in zijn
als eene gelofte. In 'teerst had zij, lippen. hoofd, hoeveel moeite hij zich ook
- Hans Erich, jij oude, trouwe gaf Ret hielfi niets_ of hij zjjn hoofd
V E™ de zoete" lang ontbeerde klank met koud water bette^De geheele
wekt hem uit zijne verdoovinghaas <iag ging hem als in een droom ïoor-
Zoo vergingen vijf dagen. Bij
zesden kon Glatter niet meer in
blijven. Ja, hij liet zich zelfs nietd<
zijn vrouw verbidden den beurs-i
thuis te blijven. Hij reed naar i t
j stad, in een dikke overjas, al schel
de zon ook fel. De heeren op de bea
[keken zeer verwonderd, toen zij Gl] ze
ter in deze vermomming uit den bi
gen zagen stijgen. Het trof hem tq de
hij Friemann behagelijk, het schel
j zelfs spotlachend, bij den ingang l
gen den deurpost zag leunen. Hij gij
langzaam naar hem toe en bood ha m
de hand.
„Waarom heb je me het best
garen niet geetuurd?" vroeg Fi
mann.
Glatter bleef plotseling staan.
I „Dus jij hebt dat garen besteldj
vroeg hij met stokkende stem. W;
^nu nog was het hem, alsof hij
'nooit van gehoord had. Hoewel
denkvermogen zoo goed op weg d u
holpen was, reageerde het toch nl
niet. di
„Nu, waarom niet hei-haalj
Friemann, om wien zich nu bijna alj 01
dischgenooten van den vorigen Doj
derdag geschaard hadden. a)
,.lk kon het me niet herinnera v<
mijn geheugen heeft mij dezen ke^ zi
in den steek gelaten", beleed Glatq d:
haperend.
„En dat niettegenstaande d(
knoop, niet waar?" lachte Frieman
De fabrikant knikte zwijgend. N
braken allen in lachen uit. Glatt
verschrikte.
„Ik wist het en ik heb erop gewed
riep Friemann uit. Glatter steunde
„Gewed
Opnieuw gelach en ja-geroep.
„Want ik heb een stil vermoede!
wie dien knoop in je zakdoek geleg
heeft", zei Friemann.
De fabrikant hikte„Wie, wi
dan?"
Een seconde, toen werd hij roo
verbleekte, werd woedend, mas
ten slotte lachte hij ook en trok zi,
warme overjas uit. Diep, diep he
ademde hij.
Hij wist nu weer dat zijn goed g
heugen hem nog steeds ten diensl
was. Maar hij blufte er niet meer O]
Vooral niet meer, als Friemann me
zijn spotachtig lachen in de buui
was.
die wel het best wist, hoezeer hij
naar kennis dorstte en welken in
druk al het nieuwe op hem zou ma-
pen verleerd. Ze moest op dat oogen-te kracht van den man is niets over- naar jjgd Maar de slaap dien hij
blik denken aan het oude verhaal gebleven dan de smeekende liefde, die was noch diep, noch aangie
om wederliefde vraagt Ik ben bij- e -
Laura verborg haar hoofdje aan ken, stil gewacht en gehoopt maar, - -
zijn schouder. flater kwam het vergift van het wan-, tig gaat hij naar haar toe. bij. Hij hield het goed stil, hoewel
Welnu, wie is het? Zal ik dit [trouwen droppel sgewij ze in hare jon- En kan ik spreken eindelijk? zijne vrouw een verandering in hem
verzenden? en hij toonde haar een te- ge ziel en eindelijk had ze^het ho-j zegt hij bevend^ en van de zelfbewus- opviel. Hij ging als gewoonlijk tijdig
legram, dat hij gereed gemaakt had, J ft) A
en dat luidde
„Kom direct thuis, Laura is hier."
Zal ik het verzenden, vroeg hij
nogmaals:
Laura sloeg haar arm om zijn hals.
Welnu, voor de derde maal. Aan
wien zal ik het adresseeren Aan
Charles Harris of...
Aan uw en mijn Charles, fluis
terde Laura.
En zoo geschiedde het, dat Charles
Pardoe weer thuis kwam.
Door Kate Lubowsky.
Binnen in het lage kamertje, langs
welks vensters dunne rozenranken
omhoog klommen en waardoor het
zachte koeltje den geur der eerste
bloemen naar binnen droeg, zaten
twee vrouwen tegenover elkander.
De eene met zilverwit haar, smal
gezicht en vreemd strakke oogen, de
andere jong en. met blonde lokken,
maar ernstig, zooals men is, wanneer
men altijd heeft moeten worstelen om
zelfstandig te blijven. Twee vrouwen
met een edel, eenvoudig karakter, die
zich zonder er veel ophef van te ma
ken. door de wereld hadden gewor
steld en wie in den strijd om het
bestaan geen ander bondgenoot ter
zijde stond dan de altijd even sterke
liefde der moeder en de eerlijke wil
der dochter
Maar nu sedert meer dan een jaar
had de moederlijke zorg van me
vrouw Von Kalkreut, de majoorswe
duwe, zich niet anders kunnen open
baren dan in een stil gebed en ge
fluisterde zegenwenschen. Was het
door de overmaat van de in stilte
vergoten tranen of door de inspan
ning der oogen, wanneer ze bij het
slechte licht de fijne handwerken
maakte genoeg zo bespeurde het
langzamerhand, hoe ze de kleuren
voortdurend minder scherp onder
scheidde en op zekeren dag zag ze
de dunne zijden draadjes als lichten
de puntjes, die op grooten afstand
zweefden en toen ze in doodsang-i
van „verdorven gestorven", mis
schien ook aan een vervallen graf,
waarop geen zode groende bij het
welk niemand bad, en dat het over
schot van den geliefden, door den
drang naar kennis bezielden man be
vatte misschien
Dag, juffrouw Grete klonk daar
plotseling de vroolijke stem van den
altijd goed geluimden dokter, van den
eenigen mensch, die hun trouw was
gebleven. Vandaag heb ik eene ver
rassing voor u... maar ge moet ra
den.
Ze dwong zich tot vroolijkheid.
Och, oompje, wat wereldschok
kende gebeurtenis heeft dan plaats
gevonden? Heeft mijn petekind hier
achter in het huis nu eindelijk zijn
eerste tandje gekregen of zit er een
knop aan uwen nieuwen rozenstruik
Hij dreigde met den vinger.
Jij spotvogelzei hij lachend,
neen, 'neen, dat is het niet.
Dan is misschien uwe oude Wie-
ne vertrokken en moet ge u alleen
behelpen.
Weer misgeraden, kind, zei de
oude heer, die zich bijster goed ver
maakte.
-- Dan geef ik het op, zei ze zuch
tend met grappige wanhoop. Dat gaat
boven mijn horizon.
Ah zoo. dat wilde ik juist hoo
ren de bekentenis van vrouwelijke
radeloosheid meesmuilde hij verge
noegd dus, cpgepast hij de
weglooper de wereldomzeiler
onze Hans Erich Seebald is weer
teruggekeerd.
Ze wordt doodsbleek. Hij, aan wien
ze zoo pas heeft gedacht, zooals men
aan iets denkt, dat gestorven is, waar
mee men afgedaan heeft.
Is het waar zegt ze op angsti-
gen toon. Dus toch
En ze weet, het is alles tevergeefs
geweest, het strijden en verharden -
Als de rozen weerkomen, als haar
tijd daar is, komt ook de slapende
liefde weder, als men haar wekt.
Maar zij wil het niet nog eenmaal
doorleven, wat zij alleen in stille
nachten doorworsteldeze vat de
hand van den ouden man en zegt
zacht
na gestikt aan hetgeen hier binnen "a™- Hij droomde van louter zak-
gloeide, maar het moest eerst vol-doeken, die hij los moest maken, ter-
bracht zijn, ook de geringste ontroe- wijl, als het niet lukte en het lukte
ring kon het genezingsproces tegen- niet! hij in een donkeren kerker
werken maar nu,nu_ haal ik mij geworpen zou worden, 's Morgens
mijn geluk. Ik heb je niet vergeten, nam jjjj koud bad, ontbeet haas-
Margarete, daar huiten in de wereld, t
maar het strijden en worstelen beeft J1» en sIoot z}c.h .opt m vt
mij hard gemaakt en mij het geloof kamf waar hij het zakdoekje weer
aan het geluk vergiftifd. ter hand nam. Maar het bleef duis-
Hans Erich, zegt ze nauwelijks tere nacht. Het zweet parelde op zijn
hoorbaar, en wanneer verloor het ver-| voorhoofd. Het werd hem zoo bo-
gif zijne kracht? jnauwd, als stond hij in een oven. Hij
Toen ik jou weerzag, Grete, toen sne]de zonder hoed in den regen naar
kwam het oude geloof en de oude drunnels hem uit
liefde gelouterd en krachtiger dan bait6jY tot d® natte a™PPels nem uit
voorheen en beden begeer ik je toT.ZIln diepe gedachten deden ontwaken.
mijne vrouw's Middags at Glatter bijna in het
En hij neemt haar in zijne armen geheel niet. Hij ging dadelijk naar
en kust haar op den mond. de fabriek terug en bleef er tot zijn
Hans Erich, ik had lange jaren beangstigd© echtgenoote hem daar
aan je geloofd, maar ten slotte werd opzoeken. Zij vond hem met ge-
lk^»d4LSuite„ beproeM fronsd voorhoofd tegen don schoor-
mijn dorst naar konnis en geld le steenmantel leunende. „IVat scheelt
stillen het hielp mij niets ik
bleef dorstig en ik heb de liefde be
spot en gelasterd, om mij tot een vrij
mensch te maken en ik bleef slaaf,
omdat ik haar verloor. Nu echter ben
ik bevredigd en vrij mijn geluk
mijn geluk
En de oude vrouw legt de bevende
handen op de jonge hoofden, welke
zich voor haar buigen.
Als vader dat nog beleefd had
fluistert ze.
En buiten geuren de rozen.
PRACTISCH.
Wat heb jullie van je huwelijks
reis meegebracht?
De keukenmeid uit het hotel,
waar we 't lekkerst gegeten hebben.
Loopjongen (tot terugkeerenden pa
troon). Er is iemand geweest, die
zei dat hij u een pak"slaag wou geven.
Patroon. En wat zei jij
Jongen. 't Speet mij dat u niet
thuis was.
eraan?" vroeg ze met zorgvolle stem.
„Ik ben mijn geheugen kwijt", ant
woordde hij dof. Mevrouw Glatter
schrok, maar verborg haar gevoel en
vroeg verder, waarop haar man die
verschrikkelijke gedachte steunde.
Toen vertelde de gekwelde man alles.
Nu staarde ook zij, geheel verward,
op den knoop, maar ook zij vond
geen aanduiding, hoewel zij een ge
heele rij zakenmenschen opnoemde,
op wier orders de geheimzinnige
knoop kon doelen.
Maar de bleeke man bij den schoor
steenmantel schudde steeds weer het
hoofd. Hij sidderde nu merkb&ar en
zijn polsslag versnelde. Zijne wouw
zond nog denzelfden nacht om een
dokter. Toen die kwam, dreunde het
huis juist van het zware en herhaald©
niezen van den fabrikant. De dokter
onderzocht hem lang en nauwkeurig.
Toen hij kl£&r was, werd zijn blik
vriendelijker en het hart van me
vrouw Glatter klopte rustiger, toen
hij verklaarde„Ik vind niets dan
In de dorpssoos had men op eei
avond tot thema de slimheid en bi
vattelijkheid van honden wat dennc
taris aanleiding gaf uit te roepen
Herinner jelui je dien grooten
bruinen hond nog, dien ik verledé
jaar had, dat was nog eens een slin
merd
Niemand wist zich klaarblijkelij
het dier voor den geest te halen ei
daarom ging de spreker voort
De staaltjes, die ik daarvan ge
had heb, daar zou je boekdeelen mei
kunnen vullen. Hij deed alles voój
mij, 's morgens wekte hij me, als hi
de klok acht hoorde slaan, want
hield er niet van mij te verslapen, das
apporteerde hij mij mijn chamber
cloak en pantoffels op bed en als ik
opgestaan was, kreeg hij een mandje,
in den bek, waarin ik van te voren
een dubbeltje gelegd had. Daarmede
ging hij naar den bakker en kwam
eenigen tijd later terug met debroo®
jes voor mijn ontbijt.
Hier werd de vertelling onderbroken
door uitroepen als
Dat is slim, hoorJongens, jon
gens, hoe is 't mogelijk en dergelijl
ke, wat den notaris aanmoedigde
voort te gaan.
Dat was op zichzelf nog niets, hel
sterkste komt nog. Op een ochtend
stapte hij als gewoonlijk den bakkers'
winkel binnen met het mandje in der
bek en zette het op de toonbank neen
Hij was gewend, dat de juffrouw et
dan. het dubbeltje uit nam en daar-:
voor v'er broodjes in de plaats legdej
maar deze wilde hem eens beetnemen
en deed er maar drie in. Dat merkt
zoo'n hond toch niet, dacht ze.
Bello vertrok dan ook geen spier eD
liep op een draf den winkel uit, maar
wie schetst de verbazing en den schrifcj
van de bakkersvrouw, toen hij na een
kwartier terug kwam met...
Nu met...? vroegen allen
spanning, waarmee dan?
Met een agent van politie.
Bravo, die is goed klonk
het rond alleen de oude, leuke grond
eigenaar zei niets.
Nu, hoe vindt je hem vroeg d(
notaris eindelijk, wel een beetje ge-
piqueerd door zijn zwijgen.
Heel aardig, maar nog niets bij
den hond van mijn zoon. Daar dij
dier buitengewoon leerzaam was, haf
hij het er op gezet het voorbeeldig t<
dresseeren. Niet tevreden hem dat ta
leeren wat minder begaafde honden'
ook kunnen verrichten, trachtte bij]
hem menschelijke gewoonten en ma
nieren te doen aannemen en leerde;
hem rooken. Het was een lust hem te!
zien dampen uit zijn lange pijp.
Maar alles heeft zijn vóór en zijn
tegen en daar wij bang werden voor!
brandgevaar werd onzen Bob het roo-!
ken verboden. Helaas, het dier was er
zoo aan verslaafd geraakt, dat hijf
gon te kwijnen. Hij schijnt echter opi
ilitie.
klonk 't in
