Ui
I' >-
Kermisbal in
Kermis in Volendam.
Met plaatjes).
Bij aardige plaatjes vertelt sea
Fwiïischman in l'Illustration het ei
gende over een kermis te Volendam
„Nederland en Vlaanderen hebben
nog steeds hun kermissen, al missen
ze oen Teniers om ze te schilderen.
Doch buitendien 't zijn de ker
missen van Teniers niet meer. In Hol
land heeft het leven zich gemoderni
seerd evenals in heel West-Europa,
waar men overal ongeveer dezelfde
kleuren gewoonten en zeden vindt.
De „kellner."
Alleen in uithoeken, de dorpen van
Zeeland, Noord-Holland en Fries
land, vindt men kleeding en gewoon
ten trouw bewaard tot groote vreug
de der schilders en der andere lief
hebbers van 't schilderachtige. En het
Zuiderzee-dorp Volendam is in 't bij
zonder daarom beroemd. Dd&r moet
de liefhebber aan "t eind van Septem
ber eens een kermis gaan zien.
De visschers, heel de week op zee,
zijn s Zaterdags vroeger dan anders
teruggekeerd, eenigen zelfs Vrijdags
al. Twee keer acht-en-veertig uren,
want het feest duurt meer dan één
week, gaan ze het vreedzaam dorp
van hun simpele vreugd vervullen.
Volenaam.
Langs den dijk staan kramen en
tenten, als overal elders, maar de
schilderachtige kleeding der vrouwen
en meisjes, de wijd-wappereiule broe
ken der mannen en jongens maken
het tooneel interessant.
Kinderlijk kermisvermaak.
Op het bal echter komt er pas wat
kermisgeest. Log, maar onvermoeid
draaien de paren er al zingende rond
op een rythmus, versterkt door de
klapperende klompen. Er is verlan
gen en overgave in houding en geba
ren, doch de paren blijven bijeen,
nooit wisselen dansers of danseressen.
Jongens, die geen meisje wisten te
vinden, dansen maar samen.
Jenever en Curasao kleuren de ge
zichten, doen de oogen schitteren,
maar nooit wekken ze dierlijke drif
ten in de harten dier groote kinderen,
waarin slechts eenvoud en goedheid
wonen. De kermis te Volendam is
luidruchtig, heftig soms, maar nooit
schandaligen dat is niet het minst
merkwaardige er van.
Elk zal toegeven, dat de schrijver
zeer welwillend oordeelt over ons
visschersvolk maar de meesten zullen
tevens uitroepen„als 't maar
waar is
Hij Heeft u aan Monte Carlo een
bezoek gebracht, toen u te Nizzawas
Zij Neen, maar papa heeft hem,
geloof ik, bezocht, maar hij was,
als ik mij nog goeti herinner, niet
thuis.
DE KNOOP IN DEN ZAKDOEK.
Hebt gij 't weieens bij de hand ge
had, dat gij een knoop in den zak
doek hadt gelegd en u naderhand met
geen mogelijkheid meer te binnen
kondt brengen, wat daartoe aanlei
ding gegeven had Gij krabt u ach
ter het oor, stompt u voor het voor
hoofd, gist en zoekt, gaat het rijtje
van uw bekenden na, roept de onbe
langrijkste gebeurtenissen van de
laatste dagen in uw geheugen te
rug tevergeefs Waaraan die fa
tale knoop zijn ontstaan te danken
heeft, blijft mysterie. Zijt ge erg
consciëntieus, dan bezorgt ge u op
zoo'n manier een razende hoofdpijn
en een slapelooze nacht en zijt ge
zoo nauwgezet als Doris Klokkeman,
dan wordt ge er zelfs ziek van.
Ja, dat was een beroerde geschie
denis met dien Klokkeman. Verbeeld
u nu, dat hij al jarenlang vertrouwd
had op dien 'knoop in zijn zakdoek,
wanneer hij iets wilde onthouden.
Hij kon op die manier letterlijk alles
in zijn geheugen terugroepen, zelfs
de transacties, die hij op de Beurs
gesloten had. Wat een stumperds, die
collega's van hem, die met een noti
tieboekje stonden te knoeien- Soms
konden zij later uit hun eigen ge
schrijf niet meer wijs worden, terwijl
Klokkeman. al was het den anderen
morgen, zijn zakdoek maar te voor
schijn behoefde te halen om onmid
dellijk alle orders aan zijn bediende
te kunnen opgeven.
Maar op een morgen scheen het
hem, of hij door den grond zou zin
ken. Daar haalde hij zijn zakdoek te
voorschijn, verbeeld u met een flin-
ken, zwaren knoop er in, en met
geen mogelijkheid kon hij zich her
inneren, welke orders hem den vori-
gen dag ter Beurze waren opgege
ven. 't Koude zweet brak hem uit.
Daar haperde iets in zijn bovenka
mer, dat was duidelijk.
Wel een uur lang ijsbeerde hij hoe
langer hoe zenuwachtiger zijn kan
toor op en neer, dronk wel drie liter
water uit en besloot eindelijk tot een
wandeling in de buitenlucht. Maar
toen hij terugkeerde, was die fatale
knoop nog niet verklaard.
Hij sprak geen drie woorden tot
zijn vrouw en kroop dien avond
vroeg onder de wol. Doch geen ver
kwikkende slaap frischte zijn memo
rie op hij droomde van een zakdoek
vol knoopen, die hij maar niet los
maken kon en toen hij 's morgens
voor dag en voor dauw uit de veeren
kroop, leek er een centenaarslast op
zijn hersenpan te liggen.
't Regende buiten en om zijn verhit
brein wat af te koelen, liep hij half
gekleed en blootshoofds zijn tuin in.
's Middags raakte hij het eten niet
aan.
Wat scheelt er toch aan, man?
vroeg zijn vrouw, die op. een derge
lijke vraag al vijfmaal geen antwoord
gekregen had.
'k Ben m'n geheugen kwijtgaf
hij somber ten bescheid.
Maar mijn hemel, waarom denk
je dat? informeerde zij verder.
Klokkeman deed haar 't verhaal
van den knoop en wel een uur lang
putte nu ook zijn vrouw zich uit met
alle mogelijkheden te veronderstel
len.
Helaas, er kwam geen licht.
Toen Klokkeman dien avond bleek
als een doode naar zijn slaapkamer
wankelde, stuurde zijn vrouw de
meid om den dokter.
Deze onderzocht hem, maar vond
niets dan een zware verkoudheid.
Een paar dagen onder de dekens blij
ven luidde zijn advies.
Dat waren dagen van ellende voor
Klokkeman, die nooit ziek geweest
was. Hij woelde onrustig heen en weer
en nam zich voortdurend examen af
om te weten of hij nu toch inderdaad
zijn geheugen kwijt was. Vreerad!De
tafels van vermenigvuldiging kon hij
nog op zijn duimpje opzeggen en bij
■)t opdreunen van zijn oude school
versjes haperde hij ook niet één
keer.
Den derden dag kwamen een paar
kennissen van de Beurs hem bezoe
ken.
Hè, Klokkeman. zei er een, waar
blijft toch de suiker, die je mij stu
ren zou
Suiker stamelde de zieke.
Welja Verleden week, toen je
voor 't laatst op de Beurs was, heb
ik een partijtje suiker van je gekocht
Je hebt nog een knoop in je zakdoek
gelegd om 't niet te vergeten.
Dan.... heeft m'n geheugen.... me
in den steek gelaten bekende Klok
keman aarzelend.
En ik heb m'n weddenschap ge
wonnen riep de ander triomfante
lijk! uit, zich tot de andere bezoe
kers wendend.
Daar begon het licht te worden in
de hersenkas van den zieke
Een weddenschap stoof hij op.
Gemeene schavuiten, hebt jullie dus
den knoop in mijn zakdoek gelegd?
Maar 't gelach van de anderen deed
hem verstommen. Hij bedacht zich
daar ook, dat hij zich niet langer on
gerust behoefde te maken over 't ver
lies van zijn geheugen.
En eer er een half uur verloopen
was, had Klokkeman zijn Beursken-
nissen vergeven en begaf hij zich op
geruimd aan zijn gewonen arbeid.
Maar zijn eerste werk was zijn be
diende om een notitieboekje te stu
ren
DE HOOP.
Een Monument voor
Het tegenwoordig ministerie dei-
Kaapkolonie, aan 't hoofd waarvan de
beruchte dr, Jameson staat, zal te
Port Elisabeth een monument op
richten voor de in den Boerenoorlog
gevallen Amerikaansche en Australi
sche paarden.
En niet geheel zonder reden. Want
men schat het aantal paarden, door
't Engelsche leger op de vlakten van
Zuid-Afrika verloren, op niet minder
dan driehonderd duizend stuks. En
hadden de bij de paardenlevering be
trokken regeeringen niet een oog
dichtgeknepen voor die overtreding
der neutraliteit, allicht waren de En-
gesneuvelde paarden.
gelschen er niet in geslaagd de Boe
ren te onderwerpen.
Aan de paarden dankt Engeland
dus veel.
Maar toch maakt de oprichting van
dit monument é"en pijnlijken indruk
op de Hollanders en de Boeren in
Zuid-Afrika. Voor hun paarden zelfs
richten de overwinnaars een monu
ment op, terwijl het den overwonne
nen verboden is oen gedenkteeken te
plaatsen voor hun heldhaftige bur
gers en de Kaapsche rebellen, ïïlè wil
lig hun bloed offerden voor hun vrij
heid en daarbij wisten, dat ze 't de
den.
Wat is een ster in donkre nachten,
Een lichtbron op ons levenspad
Wat staat en sterkt met nieuwe
krachten,
Wat maakt de oneffenheden glad?
Het is de hoop, die in 't gemoed
Weer leven wekt, door haren gloed.
De hoop is als het licht der zonne.
Dat zacht glanst op der bergen top.
De hoop, als reine hemelbronne,
Wekt ons bij bangen twijfel op.
Zij breekt de dichtste neev'len door
En licht bemoedigend ons voor.
O, zoete hoop, blijf immer stralen,
Hoe duister soms ons pad ook zij
Moogt ge in ons harte nederdalen,
Blijf overal op aard ons bij
Wijk nooit zelfs van de lijdenspond,
Verzei ons tot den laatsten stond
3. ET
T>
B
r—I
£L o.
s
B "8
<=r
s >-
S
CD
l—
g g
S
<td b
<-D
b
O
PC
<x>
b
pc
<-4 00
m o
C/5 co
<5"
f-J po"
B
S o
ft> b
Eg
m b
o B
B.
Q/5
b
r* -<j
<T5 o
3
o >-i
O
tn
£=l b
<rp
P*" 33
cl.
2
o -3T.
<T5
0"Q
0/5 IQ
g 3
-B
CN £T
I-I po
Et
2L
0/5 0-Q
De aanstaande Vredesconferentie.
Weldra zal ze bijeenkomen de
tweede vredesconferentie en wel
onder voorzitterschap van den herko
zen president der Vereenigde Staten,
Theodore Roosevelt, die tot kort voor
de j.l. verkiezingen in zijn land meer
gold voor 't type van den „rough ri
der" dan van den vredesapostel op
politiek terrein.
Maar ook aan de vrede-gezindheid
der overige deelnemers is een luchtje.
Allen haast hebben sinds de vorige
vredesbijeenkomst nog niet geheelde
wonden opgedaan en met ietwat
lauwe belangstelling luisteren zij naar
de met wapengekletter aangekondig
de vredesvoorstellen van den presi
dent der Unie gereed, bij verschil
van meening 't onmiddellijk uit te
vechten.
DE RUSSEN te VIG0.
Weinig welwillend werd de Balti-
sche vloot in de Europeesche pers be
sproken en dat is niet beter gewor
den sinds het zeegevecht tegen de on
gelukkige Engelsche visschers.
Ons plaatje geeft het bewijs, hoe
men ook in Duitschland over dit tra-
gi-komisch voorval denkt.
De Russen zijn te Vigo aangeland
na den zeeslag en voorloopig dus vrij
van gevaar 't. zij dit dreige van
Japanschen of Engelschen kant. Da
delijk daarom komen de flesschen
„wotki" voor den dag tot een alge
meen delirium ontstaat van vreugde
en alcohol.
Een moeder trachtte eens haar
klein driejarig dochtertje in slaap te
brengen, toen opeens een piepend
geluid de aandacht van het kind trok.
Men vertelde haar, dat dit veroor
zaakt werd door een krekel, toen het
daarop wijselijk aanmerkte
Mama, ik geloof, dat hij ge
smeerd moet worden.
Mevrouw (na het huwelijk)O, Ka-
rel, ik heb onze trouwacte verloren
Mijnheer Maak je maar niet on
gerust deze rekeningen van de mo
diste zijn bewijzen genoeg voor ons
werkelijk huwelijk.
Heer Hoe, hebt u ook al eens
iemand van verdrinken gered
DameJa, mijn man
HeerHoe kwam dat
DameHij zou in het water ge
sprongen zijn, als ik niet met hem
getrouwd was.
Dokter ('s avonds in een café ko
mend, waar hij een zijner patiënten
bezig ziet, flink aan Cambrinus te
offeren) Maar mijn waarde heerik
heb u immers niet meer dan één glas
bier per dag gepermitteerd
PatiëntPer dag? Maar 't is nu
avond.... Prosit dokter!
Het wrak van een Torpedoboot.
Bovenstaand plaatje, naar een foto miet het voorschip en het achter-
geteekend, geeft één der uit Port-Ar- schip te hebben vernield, stelde zich
thur gevluchte torpedobooten „De toen ter beschikking van de Britsche
Booren" te zien, zooals die nabij marine-autoriteiten te Wei-hai-wel.
Tsjifal op het strand is gezet- i Van daar werden de Russen naar
De bemanning, na eerst met dyna- Honkong gezonden.
