Een drijvende Kerk.
(Bij «le platen.)
I
D« Duiteche keizerin, die een seer
godsdienstige vrouw is, heeft immer
sterk geijverd voor de etichtingvon
kerken in Berlijn en elders. Het
laatste werk op dit gebied door haar
medewerking tot stand gekomen, i?
een drijvend bedehuis voor de schip
persbevolking op de Spree.
Eenige dagen geleden heeft dekei-
I zerin in gezelschap van één der prin
sen de plechtige inwijding van het
kerkschip bijgewoond.
Het schip zelf is een boot, di«
e enige jaren voor 't passagiersverkeei
op de Elbe dienst deed, doch toen
voor het tegenwoordig doel dooreen
Berlijnschen aristocraat aangekocht
werd. De keizerin gaf de versierin
gen. de bijbels en gezangboeken.
De eigenlijke kapel, die achter in
t schip is, biedt zitplaats aan tachtig
personen.
Onze plaatjes geven de kerk van
j buiten en van binnen te zien.
Het kerkschip aan de kade.
Hei kerkschip van binnen.
Ar» rïr» H..r«1 Hlm-Mansson, die altijd dienst had op i twee ontzettende kreten. De
1/p Qc ilU IVCUJKiTClS. liet perron, zeide dat Ella gewoonlijk ene was angstig brullen, dat uit de
op het halkon harer woning aan het jJorst van den machinist opkwam,
stationsplein verscheen zoodra zij l0en hij zag, dat al zijn inspanning
-Wanneer men vele jaren op de- den koetsier van Elghamra voorbij den trein te doen stilstaan voor
zelfde lijn dienst doet i,zoo vertelde zag rijden om zijn heer van het sta-, niet .waj> geweest en de andere
mij Holman, de conducteur), da.n tion af te halen Zat dan de inge_ groote God de andere kwam als
leert, men oen menigte gezichten, die nieur alleen in het rijtuig, dan lachte e onderwereld, van de zware wie
men dikwijls m den trein of op de en knikte zij hem allervriendelijkst ten, van de alles verpletterende voor
stations ziet, kennen. Van hen die j.oej en dan was djkwiils niet bij wielen van den trein. Het was een
op de tusschenstations in den trein machte om door te rijden, maar dan schreeuw zooals een mensch geen
komen, leert men natuurlijk mets stapte hij uit, om haar goeden dag "gemaal in zijn leven uitstoot.
meer dan het uiterlijk kennen,
hoort hoogstens nog hun namen,
wanneer zij toevallig een kennis in
den trein aantreffen. Maar op het
eindstation, daar waar men met den
trein blijft, kent men natuurlijk alle
mensch en van haver tot gort.
te zeggen. Maar kwamen er van die! Terug! Daar lag juffrouw Ella's
dames met koffers, dan werd zij aardsche omhulsel vernietigd en dood
doodsbleek en verdween onmiddellijk maar nog warm en trillend. Zij was
van het balkon. j ln« ^en dood nog schoon, want
Maar opeens was ingenieur Arm-1 de hoef van het stoomros had het
strong omgedraaid als een blad aan beste, wat zij bezat, haar liefdevol
een boomhij werd kalmer in zijn *)a.r.v. mtgekozen. om haar den doo-
Zoo kende ik ook den ingenieur doen en laten, ging zelden op reis,' dehjken stoot toe te brengen. Het
Gustaaf Armstrong, die op een mijl en dan altijd naar dezelfde plaats I schoon©, blonde hoofd, haar blozend
afstand van het laatste station onzer een station in Schonen, waar hij door; gezicht, haar boude haren waren niet
lijn een buitenplaats Elghamra ge-( eeil koetsier werd afgehaald, wiens getroffen en bijna in het geheel niet
heeten, bewoont, heel van nabij. Hvrei versierd was met knoopen,met bloed bespat; men zou hebben
De staatsspoor verdiende aan hem waai" een wapen op stond. Later J kunnen denken, dat zij in haar bei
niet. weinig. Nu eens was hij in kwam er ook een jonge dame mee i het ouderlijk huis lag te eluime-
Stockholrn. dan weer in Gothenburg - 0m hem af te halen. Dat jonge meisje rea-
en ieder jaar maakte hij na de Kerst- was bijna nog een kind, maartege-' Op Gustaaf Armstrongs huwelijks
dagen een reisje over Malmö naar liet ]jjk een der schoonste vrouwen die c'agOnder de wielen, die het jonge
Zuiden. Hij wilde de lente tegemoet- ik ooit gczieij keb, van een donker! Paar «aar hun geluk voerden.
gaan, gelijk hij eens tegen een heer, uiterlijk, zooals hij met schitterende.,1 He schoone, jonge vrouw stond voor
die in dezelfde coupé zat, zeide. En zwarte oogen en een teint, zoo blank; het bloederige, levenlooze lichaam en
meermalen stonden er drie rijtuigen ajs de kuid mijner Maria die toch dó tranen liepen haar over de bleeke
van Elghamra aan het station en een vlaskopje is. wangen, terwijl zij de donkere oogen
jonge, yroolijke heeren sprongen uitpiat was in den herfst; wanneert stijf op het aangezicht der doode ge-
den trein en namen plaats in die jk mjj goed herinner in September, j richt hield.
equipages, en onder vroolijk gelach jn volgend voorjaar was "alles in Deze onaangename herinnering
en gezang reed men weg, met de ge- orde en op een aVond in Juni stond aan onzen trouwdag zal nooit uit
weren tusschen de knieën, en de bon-1 Armstrong als jonggetrouwd man met mijn geheugen gaan, zuchtte zij. Welk
den op de achterbankjes. Op een jiet gchoone meisje als zijn vrouw aan een ontzettend ongeluk! Zoo jongen
anderêu keer kwamen er twee óf drie den arm op het perron van het kleine zoo schoon! Heb je haar gekend,
vreemde heeren en vier of vijf van station in Schonen en een grijze, vree- Gustaaf
die dames, die in de stad in tingel- se]jjk voorname oude heer die met Ja
tangels optreden en die gewoonlijk. ..mijnheer de baron" werd aangespro-, lieveling
niet meer en geen langere kleeren ken< omarmde heiden, en een oude man.
dragen, dan strikt noodzakelijk is. dame stond bij afwisseling te lachen
En die bleven wel een week in Elg- en te weenen. De bruidsmeisjes al- j
hamra, om weer wat op verhaal te ]en met bouquetten ïh de hand en OUD-HOLLAND IN JAPAN,
komen van hun inspannend en ver- de jonge vrouw werd door minstens! Een Japanner, de heer Soejemat-
moeiend kunstenaarsleven. j go oudere en jongere dames in de SOe. heeft in een Weener blad °-e-
Ingenieur Armstrong was een er- armen gesloten. schreven over het ontstaan van (ten
varen man van zaken, die zich in; Het teeken tot afrijden werd gege-Europeeschen invloed in Japan ~n
Zuid-Amerika een vermogen had ver-1 Ven en de beid© gelukkigen reisden' vertelt daarin, hoe de Hollanders
wonen, en daarbij een aangenaam af, in mijn gedachten zie ik hen nog' eeuwen lang de leermeesters geweest
mensch. prettiger dan de meesten, voor ]iet raampje van de coupé staan zijn van de beschaving in dat land
met donkere, levendige oogen, kool-, joen jik het portier achter hen sloot. Hij begint natuurlijk met otis kan-
zwart haar en gebruinde wangen, Zjj hielden elkander vast omstren toor op Desjima bij' Nagasaki. De
Tegenover dames was hij vol atten- geld. hun wangen gloeiden, lachend
ties: en vooral wanneer die er aar-beproefde het jonge vrouwtje nog
dig uitzagen, gaf hij zich daar bijzon-, eenige liefdevolle woorden tot ouders
dere moeite voor. Hij was eigenlijk bloedverwanten en vrienden te rich-
«en geboren Jönsson, maar toen hij ten, terwijl de gedachten reeds naar
rijk geworden was, nam hij eenhet eigene, gemeenschappelijke, dier-
Engeisch klinkenden naam aan, hoe-hare tehuis vlogen,
wel die, wanneer men hem op den jk richtte het zóó in, dat zij alleen
keper beschouwt. eigenlijk ookin de coupé bleven: och, men heeft
Zweedsch is. j toch wel een beetje gevoel, zelfs wan-
Hij was ook een heel goed mensch, neer men hier op aarde slechts bil-
zijn ondergeschikten en bedienden he- jetten knipt.
Ruim een kwartmijl voor R. vormt
de spoorlijn een groote bocht temid
den van een dicht berkenboschje. We
waren juist op die plaats aangeko-
men. toen er plotseling sterk geremd
i werd, en ik merkte dat de machinist
handelde hij uitstekend, was mildda
dig jegens de armen en goed voor
honden en paarden, en als hij op
het station kwam, wierp hij gewoon
lijk een handvol kopergeld onder de
schamele gemeente voor het hek.
Ik stak het hoofd naar buiten en
Alleen voor dames was hij een ge-j hovenmenschelijke pogingen deed om
▼aarlijke kennis. De dochter van denden trein tot staaI1 te brengen.
postmeester heeft om hem de teringr,. ...i v..,-*
gekregen, en voor de dochter van den
stationschef betaalde hij een verre,
dure reis. maar ik heb er nooit van
gehoord dat de oude heer. haar va-
der. hem daarvoor dank gezegd heeft.
De dienstmeisjes op Elghamra wei -
den bij den dans om den mailboom
ook juist niet voor de allerfatsoen
lijkste meisjes aangezien.
Maar het is nu eenmaal zoo. dat
•oo iets een jonggezel, vooral een die
geld heeft, gaarne vergeven wordt.
Menschen met huwbare dochters kon
den het ten minste niet van zich
rerkrijgen, hem daarom hoos aan te
zien, en overal waar hij kwam. was
hij weldra als kind in huis.
Wanneer men huiten woont, kan
men het niet altijd precies zoo rege
len. dat men op den juisten tijdvoor
den trein op het station aankomt.
Wanneer de ingenieur geen bezoek
had. kwam hij sedert eenigen tijd
«teeds te vroeg.
Ik weet niet, welke geest er m
de klokken op Elghamra gevaren 'e,
zeide hij dan tegen den ouden grif
fier Jansson die dagelijks op het per
ron heen en weer wandelde.
Ga zoolang met mij mee, dan
zullen we eens zien, of Ella niet wat
▼óór te zetten heeft, zeide de oude
heer.
En dat moet de aanvallige dochter
ran den griffier zeker gehad hebben,
want de ingenieur bleef meermalen
den heelen dag zitten en liet de trei
nen gaan, zonder er zich om te be
kommeren. Nu, voor de meeste zijner
reizen bestond ook juist niet zooveel
noodzakelijkheid, en juffrouw Ella
had zulke zachte, diepe blauwe oogen
dat zij daarmede wel een man vast
houden kon.
eerst in Japan voet kreeg. Tot dusver
hadden de Japanners de geneeskunst
bij de Chineezen geleerdnu leerden
zij die van de Hollanders. Naast de
Chineesche school, Kampo, kwam een
Hollandsche, die Rampo heette.
Laier begon men in onze taal ook
de militaire wetenschappen te besti-
deeren. Op het einde der 18e eeuw
werd bekend, dat Europeanen tot m
het binnenland van China waren
doorgedrongen. Die tijding' veroor
zaakte zooveel onrust in Japan, dat
de regeering het noodzakelijk vin-
dendc zich op de hoogte te stellen
van de Europeesche krijgskunst, Hol
landsche hoeken over exerceeren, ka
nonnen. militaire organisatie en tak- j
tiek aanschafte. Met de vertaling er
van belastten zich meestal studenten
in de medicijnen, die jloor middel
van die aal nu militaire kennis er-
langden.
Het middelpunt der Hollandsche ge
leerdheid in die dagen was Jeddo.
het tegenwoordige Tokio, dus een
heel eind van de Hollandsche facto- j
rij op Desjima. Natuurlijk waren er
geen Hollanders in Tokio, die als i
onderwijzers kondeil optreden, want
die werden er niet toegelaten, maar
Japansche studenten, die deels auto
didacten waren, deels naar Nagasa
ki waren gegaan, om onze taal van
de Hollandsche kooplui té leeren. I
De selir. zegt, van zijn leermeester
prof. Mitsoekoeri, gehoord te hebben i
hoe moeilijk het nog 40 jaren gele
den was, een Europeesche taal te
leeren, en hoe en hoe de professor
het woordenboek van Bomhof van het
begin tot het einde had afgeschre-
ven.
In 1744 kreeg AcM Boenzo, een ge
leerde in het gevolg van den keizer.
den last om Hollandsch te leeren. In
het volgende jaar werd aan de tol- j
ken te Nagasaki toegestaan, Holland-:
sche boeken te lezen tot vermeerde-
ring van hun kennis. In 1771 ver-
taalde Soezita een Hollandsch boek
over de beginselen der anatomie. In
1787 publiceerde Rinsjibei het boek
Kaikokoe Haidon, waarin de ver-
eischten, noodig tot verdediging van
een eilanden-rijk, besproken worden.
In 1796 werd het Hollandsche woor-
denhoek van Halma in het Japansch
vertaald. Daarop volgde een genees-
zoo oppervlakkig.... mijn kundig werk. In 1801 liet de keizer
mompelde de doodsbleeks een vertalingsbureau oprichten, om'
gewichtige hoeken uit een der Euro-
peesche talen in het Japansch over
te brengen. In_1808 moesten .de tol- j
ken in Nagasaki ook Engelsch en
Russisch leeren. Tot in het midden
der vorige eeuw waren Hollandsche j
boeken de voertuigen van Europee-
sche kennis in Japan. In 1860 werden'
de eerste beti'ekldngen met Amerika
aangeknooptin 1862 eenige jonge- j
lieden naar Holland gestuurd om over 1
den aanbouw van twee oorlogssche-j
pen te waken en onze marine-inrich
tingen te bestudeeren. Maar eerst
na de groote omwenteling, toen re- j
handel, die daar gedreven werd, had
ten gevolge, dat een zeker aantal Ta-
panners Hollandsch leerden om als -geering en bestuur op Europeesche
tolken te dienen. Hun kennis wasech-( leest- geschoeid werden, werd stelsel
ter zeer gebrekkig, omdat, wegens hetmatig aan de moderniseering van het
verbod der regeei"ing om vreemde boe-la-ad gewerkt en het nieuwe licht bij
ken te lezen, van geregeld onderwijsEngeland, Amerika, Duitschland en
iu het Hollandsch geen sprake kon j Frankrijk gezocht,
zijn. Dit werd echter anders, toen in i
1716 Tokoegawa Josimoera aan de ---
regeering kwam. Hij was een verlicht1
vorst, die groot belang stelde in de
Westersche wetenschap, en daarom
het verbod op den invoer van Holland
sche boeken, met uitzondering van
die over theologie, ophief.
Van dit oogenblik begon men üx
beperkten kring rnet de studie van
het Hollandsch.
Onder de Europeesche wetenschap
pen was het do geneeskunst, die het
Clara. Henri zegt, als ik hem
weiger, dan gaat hij óf naar Rus
land, óf naar Japan om mee te vech
ten.
Peperman. Neem hem dan aan.
Die beide volken hebben al narigheid
genoeg.
Een zweef-spoorbaan voor Londen.
In Londen, dat zich tot nu toe met past, werd eenige jaren geleden voor
gelijkvloersche en ondergrondsche
spoorlijnen tevreden stelde, maakt
men nu plannen voor een boven
grondsche spoorbaan en wèl een van
liet hierboven afgebeelde type.
Dit type. dat in Duitschland toege-
een lijn tusschen Vorwinkel, Elber-
feld en Bai'men heeft groote voordee-
len. De geringe ruimte, noodig voor
steunpunten, de gemakkelijkheid
waarmee het zich naar allerlei krom
mingen schikt, maken, dat men der
gelijke viaducten zeer goed boven ka-1
nalen, riviertjes enz. kan aanleggen
en daardoor den immer zeer kostba
ren aankoop en onteigening van
gronden voorkomen kan. Daarbij rij
den de wagens, door electriciteit ge
dreven. zeer licht en snel.
WAT DE BODE ER VAN DACHT.
Het huwelijksgezelschap stond iu
de trouwkamer van het stadhuis. Er
was geen plaatsje over, want de fa
milie van beide zijden was zeer
groot en zeer familieziek.
Algemeen had men de beste ver
wachtingen over het huwelijk Ed-
moad Leuke was 28, Henriette Bloem-
veld 19 jaar oud. Hij was een pretti
ge jongen, met donker haai- en
snorzij rossig blond en lief.
Toen men hem voor het eerst van
dit huwelijk sprak, had hij eerst wel
wat bezwaren zij scheelden immers
negen jaren, maar zijn familie wist
hem er van te overtuigen, dat dit
geen reden was om een zoo goeie
partij als Jet van de hand te wij
zen.
En op den feestdag was hij vast
besloten een gelukkig echtgenoot te
worden. Tóch, toch gevoelde hij een
heimelijke onrust, een emotie even
wel, die niemand ontgaat als hij
•zwartgerokt- en wit geelast voor den
wethouder staat.
De wethouder was er evenwel nog
niet. De boden wezen den dames en
heeren hun plaatsen aan. behoorlijk,
eereplaatsen voor bruid en bruigom
en -de ouders van de bruid en voorf,s
de gasten naar rang en ouderJ m.
Eén der boden, een ouwe man
met een spotachtigen trek op h ge
zicht. ging van den een naar den
ander en fn ieder oor fluisterde hij
de mededeelingDe wethouder kor. t
dadelijk
Toen hij den bruigom voorbijkwam
murmelde hij, zonder hem aan te
zien, als sprak hij tot zichzelven
U doet niet wijs En verder ging
hij, moxnpelend in zijn baard.
Waarmee doe ik niet wijs?
vroeg Edmond. zich af. Of zou hij een
ander gemeend hebben.
De wethouder kwam -nog niet. De
aanwezigen begonnen een tamelijk
luid gesprek en enkelen hunner ston
den op. Maar de boden beduidden
hun, dat zij moesten blijven zitten.
De oude voegde er bij De wet
houder is hiernaast, hij kan elk
oogenblik hier zijn.
En Edmond voorbijschuivend fluis
terde hij hem, zeer duidelijk verstaan
baar toe
U doet niet wijs met uw huwe
lijk
Nu meent hij mij toch zéker, i
dacht Edmond. Wat wil de schaaps- i
kop van me?
Hij wilde den oude aanhouden, J
maar deze was al voorbij. i
Heb je gehoord wat die kerel
daar zei. Jet? vroeg hij zijn bruid.
Welnee, lachte deze. Ik heb zelfs
niet opgemerkt dat hij iets zei. Ken
je hem dan
Neen. Maar ik dacht, dat hij iets
beweerde, 't Zal wel een vergissing
zijn geweest.
Doch in stilte dacht hij Neen, ik
heb me niet vergist. Die oude gek
heeft gezegd, dat ik niet .wijs doe
met mijn huwelijk. Als hij me nu
maar dadelijk zei, wat hij wist, want
na het huwelijk is het te Laat....
Zich verbijtend zat hij naar den
oude te kijken, die evenwel, of hem
alles niets aanging, strak voor zich
uit tuurde.
Plots diende hij aanDe wet.- j
•houder, dames en heeren.
Allen stonden op, De wethouder!
boog even en wandelde naar het to-
dium toe, gevolgd door dexi bode.
En toen deze terugging naar zijn
plaats, fluisterde lxij, dicht langs den
bruigom gaandeU moet niet
trouwen.
Edmond had lust den ouden man
bij de keel te grijpen, maar hij stond
al bij de andere boden, in een hoek.
De formaliteiten begonnen. Ed
mond beet zich zenuwachtig op de
'lippen en met woede bedacht hij wat
die afschuwelijke oude kerel daar
'hem nu al drie keer had. toegevoegd.
Was het spot of ernst? Wist hij
iets, dat Edmond in de eex"ste plaats
behoorde te wetenDie onzekerheid
was niet te verdragen.
De wethouder las de wetsbepalin
gen voor en in dien tijd keek Ed
mond den ouden bode strak aan,
even het hoofd bewegend als om tf
vragen Meen je mij
En rustig knikte de oude terug
'Zeker, zeker, u méén ik.
Een minuut, lang stond Edmond
verwezen te kijkenDe vent meende
dus werkelijk hém. Wist hij een fa
miliegeheim en aarzelde hij het te
zeggen Wat was er met zijn bruid
Edmond dacht plots aaneen aan
tal kleine gebeurtenissen in zijn en
gagementstijd.
Ja, ja. mompelde hij. de kerel
heeft gelijk. Het is dom van me om
te trouwen.
Op dit oogenblik klonk de vraag
van den wethouder: Zijt gij
reid Henriette Bloemveld te huwen
En hij antwoordde, bleek en ver
ward
Ja.
Nadat de bruid haar ja had ge
sproken werd het huwelijkscontract
onderteekend en het gezelschap kwara
nader voor de gelukwenschen. Tege
lijkertijd stapte de oude bode onbe
vangen op den bruigom toe en met
Veel ernst, dech héél zachtjes, zei
deze
TJ deed dom met te trouwen.
Ja, dat weet ikzelf, antwoordde
nerveus Edmond. En luider sprak h
Wacht even!
Alsof hij den bode eene of ande
opdracht wilde geven nam hij he
onder den arm en bracht hern
zijde
Vlug, wat is er? Zeg me alt
wat je weet. Hier heb je eentient
beet lil] hem toe.
Ik? Maar... ik weet niks, zei-
bode met een onschuldigen lach
zijn tronie.
Hè? Wat? Weetje niks? K<
je mij dan niet
Welnee
Maar, kerel, man Hoe kon
nie clan zoo dringend ontraden
'trouwen en zeggen dat ik dom dee
De oude bode meesmuilde
- Ja, dat is zoo mijn indruk rai
het geval. Ik vind het altijd dom va,
eeu man om te trouwen. Iederee
mag tocli zeggen wat ie wil. Is
niet zóó?
NIEUWJAAR-SNIPPERS.
Meu zegt dat in Parijs o
Nieuwjaarsdag meer dan /"S60.00
wordt uitgegeven aan lekkernijen.
De le Januari en de le Oe
tober van ieder jaar behalve wan
neer het een schxikkeljaar Is val!
ten steeds op denzelf-den dag.
In Pax'ijs is het geen onge
woon verschijnsel dat iemand op dei
Nieuwjaarsdag aan geschenken mee
dan een vijftiende van zijn inkomex
uitgeeft.
Januari werd door de Sak
sers cle wolvenmaand genoemd, daax
gedurende deze maand gewoonlljï
de koudste van het jaar deze die
x"en liet stoutmoedigst en het bloe>d-|
dorstigs! zijn.
Het begin van het nieuwe
jaar is in Schotland -de tijd voor
drinkgelagen en pretmaken. Deze da-
gen zijn bekend onder den naam van
,,-daft days", eene toespeling o?- le
algemeene toewijding aar. uitspan,
ning.
- De juiste beteekenis van
het woord Hogmanay zoo wordt
de Nieuwjaars-avond in Schotland
genoemd is niet bekend. Sommigen
meenen dat het komt van het Saksi
sche Hogg-night, de tijd voor hel
slachten-van dieren voor voedsel
offers.
In vroegere ooi'logen was
het een vaste gewoonte dat de tegen
over elkaar staande legers met Kerst-
mis en Nieuwjaar in de winterkwar
tieren gingen en dus niet vochten.
Tegenwoordig echter bestaat dit ge
bruik niet meer en gedurende deze
i eeuw zijn op deze dagen verscheide
ne slagen geleverd.
Dit horloge begon het jong-
mensch.
Ja, onderbrak hem de horloge-
makei-, terwijl hij het snel open
maakte ik zie het al. Het moet
heelemaal schoon gemaakt worden.
-- Wat, was 't antwoord, dat is
het nieuwe horloge, dat mijn vade*
gisteren voor mij kocht, en ik worn
het ruilen.
O ja hm hm Ja
Nu, natuurlijk, dat kan.
Een oud advocaat wilde gx-aag zoo
veel mogelijk de dingen in der min
ne schikken toen het proces zou be
ginnen en hij heleediger en beleedig-
de samen sprak, vroeg hij hen dan
ook, of ze 't niet liever wilden uit
maken, zonder de rechtbank er in te
moeien.
O! ja gx-aag, maar die lafbek
daar, wil niet vechten.
MODERN HUISHOUDEN.
Tante. Zoo. nu heb jelui niette
eten, en toen je een Ixalf jaar gele
den trouwde, gaf je in 't hotel een
partij met meer dan 20 gasten
Neef - Och tante stel je genist,
dat is óók niet betaald
BIJ DE THEORIE.
Sergeant (tot milicien). Waarom
is cle loop van je geweer 67 c.M. lang?
Milicien. Weet 't niet.
Sergeant. Stommeling, waarom
zou liet geen 67 oM. lang zijn En
bovendien is 't volgens voorschrift.
Waartoe dient nou toch dat roe
keloos geprobeer over 't kanaal te
zwemmen
Hm In elk geval is 't een mid-
del om de zeeziekte te vermijden en
toch aan den overkant te komen.
