Altijdin de voorhoede.
Pinksterstormen
in Tarkije.
Tresham, maar ik zie niet in welk
verband er kan bestaan tusschen
Miss Mea en mijn vermiste auto.
Wanneer u -die bolooning aan
biedt, mijnheer, heb ik geen bezwaar
mij naider te verklaren. Op den dag
dat deAlano aankwam, ontvingen wij
een telegram voor Miss Lea. Ik ging
aan boord en overhandigde het haar.
Even daarna kwam zij in dit kantoor
en vroeg mij of zij hier op een auto
mobiel mocht wachten. Binnen een
paar minuten kwam deze aangetufd
en hielp ik kaar bij *t instappen. Het
nummer van de car was A. R. 9821.
't Is zeer vreemd. Hebt u ook op
den chauffeur gelet?
Ja, mijnheer. Hij scheen een
jonge man te zijn, doch ik kon niet
veel van zijn gelaat zien, wegexxs den
stofbril dien hij droeg, maar een ding
had hij toch, waar aanstonds mijn
ax ndacht op vieL
En dat was?
Hij miste de helft van zijn linker
ooren 't vreemde van de geschiede
nis is, dat ik hem 's morgens in
Si uthampton zag, voor ik deze ad
vertentie had gezien.
Zou u de dame herkennen?
Als u ze eens had gezien, mijn
heer, zou u ze nooit meer vergeten.
Nog nimmer van mijn leven heb ik
zoo'n schoon meisje gezien.
Ik begrijp er totaal niets van.
Men heeft mij toch geseind, dat ze
zeker met deze boot mede kwam.
Hier is een lijst van de bezette
hutten, mijnheer, we kunnen 't spoe
dig zien. Warempel, hier staat de
naam Miss Muriel Lea. 't Is een
vreemd toeval, dat er twee dames, die
denzelfden naam dragen, zouden zijn,
die binnen een week uit Australië
aankwamen.
Het is meer dan vreemd, vooral
daar u de eerste Miss Lea gezien hebt
met mijn vermiste auto. Er ligt meer
in verborgen, dan ik voor 't oogenblik
kan hegrijpen. Maar, tusschen twee
haakjes, hoe heet u?
John Smith, mijnheer.
Nu, hier is mijn kaartje. U zult
er geen nadeel bij hebben, als u mij
verplichten wilt, uwe inlichtingen voor
't oogenblik nog voor anderen ge
heim te houden. Doe alles wat ge
- kunt om den chauffeur op te sporen,
en sein mij onmiddellijk als ge nieuws
hebt
Ja, mijnheer. Van avond krijg ik
een week vacantie en ik ben van plan,
naar Malling Manor te fietsen, in de
hoop 't spoor van de vermiste auto te
ontdekken.
Een goed idee; kom even bij mij
aan, als u komt. Houd dit ondertus-
schen diep geheim en neem dit bank
biljet als voorschot op uwe belooiirng.
Om vier uur sloeg Tresham alle pas
sagiers van de Orinoco nieuwsgierig
en nauwkeurig gade, ten einde Muriel
Lea te ontdekken en na veel zoeken
werd zij hem ten laatste aangewezen.
't Was een slank, schoon meisje,
met blonde haren. Ze kon tusschen de
twee en twintig en de dertig zijn ge
weest, maar toch Tresham's eersten
Indruk was die van eene ware" teleur
stelling.
Miss Lea, veronderstel ik. Mag
ik mij u voorstellen? Ik ben David
Tresham.
Hoe vriendelijk van u mij te ko
men afhalen. Ik was zoo zenuwach
tig als een muis in een kattentheater.
Reizen, om een man te huwen, dien
ge nooit gezien hebt, is een opwin
dend werkje.
Laat me u naar mijn hotel bren
gen we kunnen daar beter spreken.
Na een paar onbeteekenende opmer
kingen gedaan te hebben, wandelden
zij. naar 't hotel. Zij waren nog niet
ver weg, toen een man haar achterna
liep.
Pardon, dame, u liet dit valiesje
vallen.
0, dank u. Hoe onvoorzichtig
Van mij, Heb je geen fooi David.
Het onmiddellijke gebruik van zijn
doopnaam maakte Tresham wel wat
verlegen, toen hij in zijn zak naar
wat geld zocht, doch de man ver
dween, na 't hoofd geschud te hebben
en een weigering te hebben gemom
peld, tusschen de menigte.
En toen hij verdween, bemerkte
Tresham, dat de man de helft van
zijn linkeroor miste.
Hoe onvoorzichtig toch van mij,
dit valiesje te laten vallen. Het bevat
mijn identitoits-bewijzen, geboorteacte
en do hemel weet wat meer, alle
door mijn advocaat in orde gebracht.
Zonder deze documenten zou je me
voor een bedriegster kunnen houden.
Tresham antwoordde verstrooid.
Zijne gedachtenu keerden terug naar
de vermiste „Panhard" en de Muriel
Lea, die een week tevoren was aan
gekomen.
Na 't diner in 't hotel, sprakes» zij
echter vrij.
Ik kan dat testament van Hila
ry Tresham niet heel goed begrijpen,
David. Veronderstel, dat ik al ge
trouwd was, of u weigerde te trou
wen, wat dan
In elk geval, zou je jaarlijks 2000
pond krijgen.
Niet kwaad. En veronderstel, dat
jij me niet wilt trouwen?
In dat geval krijg ik jaarlijks de
twee duizend pond en gij de rest.
Dat is goed. En wat ben je van
plan
Ik ben van plan, je naar Malling
Manor te brengen en dan zullen we
er eens een paar weken voor nemen,
om er over te denken.
Je hebt gelijk, maar 't zal mijn
schuld niet zijn, als je de grondbezit
tingen verliest. Voor 20.000 pond
'e jaars zou ik anders wel iemand wil
len trouwen. Je moet dus weten, wat
je doet.
Toen Tresham zijn orders omtrent
zijn auto ging geven, schreef hij ami
briefje aan John Smith en zond 'F naar
het scheepskantoor
„Halfoor" is nog in Southamp
ton. Als ge hem vindt, houdt hem in
't oog en sein me. Ik vrees dat er een
schurkenstreek wordt uitgevoerd.
Gedurende 't ritje naar huis ver
meerderde Tresham's teleurstelling
met elke mijl en toen zij op Malling
Manor aankwamen, zag hij haar bij
na met afkeer aan.
Casper Crewe ontving hen aan den
ingang en heette hen zeer onderdanig
welkom, welke begroeting Miss Lea
zeer minzaam ontving.
Te zeggen, dat David Tresham ver
ward was is een te zwakke beschrij
ving van zijn geestestoestand. De Miss
Lea zijner verbeelding verschilde
heel wat van de ietwat vulgaire wer
Lelijkheid.
Het was zijne gewoonte vroeg op te
staan, en toen hij, na een rusteloo-
zen nacht te hebben doorgebracht, uit
't raam van zijn slaapkamer keek, zag
hij twee personen in een diep gesprek
gewikkeld, 't Waren Casper Crewe en
Muriel Lea.
Het huis door een zijdeur verlaten
de, ging hij door de stallen en sloop
achter de dichte heg aan de andere
zijde, van waar de twee stonden. Hij
hoorde de stem vair Muriel Lea
De advocaat komt van middag.
Ik veronderstel, dat alles in orde is
Ja, alles is in orde, antwoordde
Caspar Crewe. Dirk is te Cross Hounds
en 't zou mo niet verwonderen als
alle beletselen vandaag uit den weg
geruimd zullen zijn.
Het overige van 't gesprek >vas on
hoorbaar en wellicht geestig, want 't
paar wandelde verder, i%anende van
voldoening.
Peinzend over de be teekenis der
woorden, die hij gehoord had, wan
delde David naar de tuinpoort, waar
zijn aandacht getrokken werd door
een fietser, die met eene verschrikke
lijke snelheid in de richting van Mal
ling Manor reed. Toen hij naderbij
kwam herkende hij in den rijder John
Smith.
Ik ben blij, dat ik u al zoo vroeg
zie, mijnheer Tresham; de Tkaiste
twintig mijlen heb ik in record-tijd af
gelegd.
Hebt ge nieuws
Ik ontving gisteren uw briefje
en zoodra ik 't kantoor verliet, ben
ik er op uitgegaan, om mijn man te
zoeken. Ik kon hem niet vinden, maar
ten laatste vind ik een klerk aan 't
station, die zich herinnerde, een
kaartje verkocht te hebben aan
iemand ,die een stuk van zijn oor
miste.
Heg je 't te weten kunnen komen
waar hij naar toe ging.
Ja, mijnheer, 't was naar gen
plaatsje, dat Cross Hounds genoemd
wordt.
Cross Hounds
Ja, mijnheer. Daar er gisteren
avond geen treinen meer liepen,
sprong ik op mijn fiets. Ik bereikte.
Cross Hounds ongeveer drie uur gele
den. 't Is een miserabel plaatsje waar
ongeveer tien hutten staan en ik kon
er niets vindenOngeveer een mijl
buiten 't dorpje, zag ik echter iets ie
een sloot liggen. Ik sprong van de
fiets en vond dit.
Hij toonde een stukje hout, waarop
in t zwart op witten grond was ge
schilderd AR 9821.
Het nummer van mijn „Pan
hard"
Ja, mijnheer. Daar dit mij intri
geerde onderzocht ik de geheele
streek, en kwam ik ten laatste bij een
vervallen, twee verdiepingen hoog
gebouw, dat wellicht eens een boerde
rij is geweest. Het verkeerde in zulk
een verwaarloosden toestand, dat ik
veronderstelde, dat het verlaten was,
doch er omheen fietsende ontdekte ik
aan den achterkant een stapel pas
afgesneden erwtenstruiken. Iets in
den vorm van den stapel trok mijn
aandacht en er eeu of twee bundel
tjes afnemende, vond ik er onder ver-
horgen uwe vermiste auto.
Goede hemel, maar
Een oogenblikje, mijnheer, 't is
nog niet alles en de tijd is kostbaar.
Het huis beschouwende, bemerkte ik
dat een der bovenste vensters voorzien
was van ijzeren staven en dat het
metselwerk om de staven nog nieuw
was. Uiterst nieuwsgierig, vond ik
een oude ladder en klom naar boven.
Toen ik door 't venster keek zag ik
een vrouw te bed liggen, aan handen
en voeten gebonden.
Een vrouw
Ja, en toen ik keek, wendde zij
haar gelaat naar mij toe en ik zag
dat het 't gelaat was van de Muriel
Lea, die den 2en met de Auto aan
kwam.
Muriel Lea? Wat voor een
schurkenstreek is dat?
O die vragende en smeekende
blik in hare oogen. Ik trachtte de
staven te verbreken, doch kon 'tniet.
Ik knikte haar geruststellend" toe en
trachtte langs andere zijden het huis
binnen te komen, doch alles was ver
sperd.
Toen zag ik een man de laan op-
snellen en ik verborg mij. Hij opende
de deur en sloot die achter zich.
't Was de man met het vermiste halve
oor. Inziende dat ik niets alleen kon
doen, reed ik met halsbrekende snel
heid hierheen om uwe hulp.
Geen oogenblik is te verliezen.
Blijf even hier, dan zal ik u in mijn
„Darracq" nemenwe kunnen er in
minder dan een half uur zijn.
Een ding heb ik echter over 't
hoofd gezien. Ik liet de ladder aax\.
het venster hangen. Als hij 't ontdekt,
zal hij iets vermoeden en ontsnappen.
Tresham snelde naar de stallen en
zonder een woord tegen iemand w
zeggen, nam hij er zijn auto uit. Bin
nen een paar minuten reden hij en
John Smith met eene vervaarlijke
snelheid naar Cross Hounds.
John Smith wees de richting met
zijn hand aan en de vaart vermeer
derde enorm. De weg was vrij, en de
heggen en boomen schenen één groe
no vlek. De car scheen den afstand te
verslinden en de weg scheen ons te
gemoet te komen.
Verder, verder, vlugger, vlugger,
totdat Smith eindelijk zijn hand
waarschuwend opstak. Tresham hield
een weinig in en in de verte bemerk
ten zij de groene „Panhard" die de
boerderij verliet.
Dan volgde een wilde jacht. Tres-
ham zette de tanden op elkaar. De
„Darracq" vloog over den weg. Lang
zaam maar stadig, yard bij yard won
hij op de „Panhard" en nog vermeer
derde de vaart. Nog een halve mijl
scheidde do twee auto's, een paar
honderd yard, minder en minder, tot
dat eindelijk de bestuurder van de
„Panhard" duidelijk zichtbaar was.
Dichter en dichter naderde Tresham.
Toen keek de man met het halve oor
om.
Die blik was fataal. De car slin
gerde over den weg heen en weer, en
de bestuurder, een wanhopige poging
doende zijn fout te herstellen, wend
de de car half om. Voor een oogen
blik scheen zij op twee wielen te loo-
pen. Plotseling bonste zij tegen ee*x
boom, maakte een salto mortale en
wierp den chauffeur op den grond.
Vlug de rem gebruikende snelde
Tresham vooruit en hij vond langs
den weg een bewusteloos meisje lig
gen. Haar gelaat was in een bouffan
te gewikkeld, waaruit de walgelijke
reuk van chloroform hem in de neus
drong.
Met groote moeite haalden Tresham
en Smith den chauffeur tusschen de
splinters en stukken van de „Pan
hard" uit, -doch Tresham zag duide
lijk, dat wanneer de man nog zou
bijkomen, hij nog slechts weinige
oogenblikken zou leven. De vrouw gaf
teekenen, tot 't bewustzijn terug te
koeren. Tresham schonk haar zijn
aandacht en een oogenblik daarna
opende zij hare oogen.
Red meRed mefluisterde zij.
Obevrijd me van dien man
Wees gerust, juffrouw, u zijtmet
vrienden.
Wie zijt ge en wat is er gebeurd?
Er is een ongeluk gebeurd met
de auto en ik vrees dat de chauffeur
gedood is. Mijn naam is David Tres-
ham.
David Tresham van Malling Ma-
nor?
Ja.
En ik ben Muriel Lea. We ont
moeten elkaar op een vreemde ma
nier.
Maar Muriel Lea kwam gisteren
met de Orinoco aan en bevindt zich
thans op Malling Manor. Zij heeft
■hare papieren bij zich.
Zij moet een bedriegster zijn.
Mijne papieren werden mij ontstolen,
toen ik weggevoerd werd door'dien
man. O welk een verschrikkelijke
week heb ik doorgebracht
Ik geloof, dat de man bijkomt,
mijnheer, zei Smith.
De gewonde opende de oogen en
kreunde.
Het is gedaan. Ik kan niets
meer.
Ik vrees, dat u ernstig gekwetst
zijt. Wanneer u nog iets hebt te zeg
gen, moet ge haast maken. Uw laag
complot is ontdekt
Heeft heeft Caspar Crewe ons
verraden
Neen. Ik wist niet, dat hij }c me
deplichtige was, ofschoon ik 't wel
vermoedde. Wie is de vrouw, die thans
op Malling Manor door gaat voor
Muriel Lea.
Mijn mijn vrouw en Caspar
Crewe's dochter.
Zijn dochter
Ja, 't geheele complot is ontwor
pen door Crewe. Zoodra hij den in
houd van Hilary Tresham's testament
kende, zond hij mijn vrouw naar
Australië en zij keerde terug als Miss
Lea. Toen de werkelijke Miss Lea
de vorige week aankwam, schaakte
ik haar met uwe auto en stal hare
papieren.
Die ge de bedriegster overhan
digde, toen ge voorwendde gister
haar valiesje te Southampton terug
te brengen
De man knikte en sloot vermoeid
de oogen. Hij was stervende.
Wilt u hier nog even blijven,
Smith, terwijl ik Miss Lea naar huis
breng. Ik zal de politie met een am
bulance-wagen zenden.
Toen Tresham en zijne schoono ge
zellin het buitenverblijf bereikten, be
sloot hij, dat beiden het huis onge
merkt zouden binnengaan. Miss Lea
verzoekende in een antichambre te
wachten, riep hij Crewe.
Nu, Crewe, je hebt Miss Lea
gezien. Wat «denk je er van?
Schoon, mijnheer, schoon. U zult
toch niet aarzelen de voorwaarden van
mijnheer Hilary's testament te ver
vullen
Neen, Crewe, ik ben van plan
meester van dit buiten te blijven.
Hadat is goed nieuws. Dat i.e
een gelukkige dag voor me, mijnheer.
Dat doet me plezier. Misschien
zou je Miss Lea wel willen geluk
wenschen
Ja, mijnheer, gaarne.
Tresham wierp de deur van de
anti-chambre open.
Wie wie is deze .dame?
Dat weet je wel, schurk. Jsraag
complot is mislukt en je schoonzoon
is dood.
Medelijden, mijnheer, medelijden
't Was niet mijn complot, mijnheer.
Ik
Lieg niet meer, maar gebruik de
kans, die ik je geef. Ik geef u en je
dochter twee uur tijd om te vertrek
ken. Indien ge na dien tijd nog inde
omgeving zijt, zult ge u in handen
bevinden der politie. Ga.
Da ontstelde rentmeester sloop uit
de kamer en Tresham wendde zich
tot Muriel.
Je hoorde me dien man zeggen,
dat ik besloten ben meester van Mal
ling Manor te blijven. Het was mis
schien wel wat voorbarig van mij,
maar ik denk, dat ik je gelukkig kan
maken, als ge 't mij wilt laten pro
beer en, Muriel.
Ik denk 't ook, antwoordde zij
blozend.
In Februari 1811 stelde maarschalk
Suchet een prijs op de hoofden van
Mina en zijne twee commandanten.
Hij loofde 6000 dollars uit voor het
hoofd van den guerillero-generaal,
4000 voor dat van Cruchada of Gor-
ritz.
De zoogenaamde vrijheidsoorlog in
Spanje was toen in vollen gang en
Navarre hood ook het tooneel van
bloedige wreedheid der overweldigers
en gruwelijke weerwraak van de zijde
der verdedigers.
Generaal Reylle, gouverneur van
Pampeluna, trachtte-vooral de Neva-
reesche divisie uit te roeien, gecom
mandeerd door den guerrillero-gene
raal Mina.
Reylle gaf geen kwartier aan de
Navareesche soldatenhij voerde
hunne vaders en naaste bloedverwan
ten mede als gijzelaars en menigmaal
vonden de vreedzame landlieden, door
de wreedheid en verwatenheid dei-
overweldigers in woeste leeuwen ver
anderd, de lichamen hunne dierbaar
ste betrekkingen opgeknoopt aan een
•boom langs don weg.
In November 1811 had Reylle juist
te Idocin een zuster en twee zwagers
van Hina gevangen genomen en dreig
de toen den guerillero «de drie gevan
genen ter dood te zullen brengen, zoo
hij niet onmiddellijk de wapenen
neerlegde.
Op zulk een vreeselijk voorstel ant
woordde Mina door zijn berucht edict
van den 14en December, waarin alle
Franschen ter dood werden verwezen
zonder kwartier en zonder onder
scheid, zelfs voor den keizer was geen
uitzondering gemaakt en bevolen werd
dat alle Fransche krijgsgevangenen
langs de wegen zouden worden opge
hangen in hunne uniformen met
hunne distinctieven.
Voor ieder Spaansch officier, die
zij zullen fusilleeren, zal ik 4 Fran
schen doodschieten en voor ieder sol
daat, twintig.
En gelijk hij het bevolen had, deed
de wreede Navareesche kapitein, die
voor de «dapperen, welke hij comman
deerde, meer een vader dan een chef
was. Mina had zich steeds gekenmerkt
door de tegelijk strenge en teedere
bezorgdheid, waax-mede hij zijne sol
daten behandelde. Hij strafte met
hardheid en zelfs met wreedheid het
minste gebrek aan moed of de klein
ste inbreuk op de «disciplineterwijl
hij integendeel de schoone daden rijk
beloonde en steeds er qp bedaelxt
was om in de behoeften te voorzien
of de nooden te lenigen van allen, die
onder zijn bevelen dienden.
Zoo had hij omstx-eeks half October
1811 groote zorgen «de winter zette
vreeselijk in voor de guerilleros van
Navarre .De koude was buitengewoon
streng voor den tijd, de sneeuw viel
veel vroeger als anders en stormen,
gevoegd bij eindelooze plasregens, Be
moeilijkten de marschen en de bedek
te aanvallen die door de guerillos
moesten worden uitgevoerd meesttijds
geheel uitgeput, bijna zonder klee
ding en altijd zonder schuilplaats.
Terwijl Mina zich in deze critidxe
positie bevond, werd «hem bericht, dat
Maarschalk Massena over Irun naar
Vittoria vertrokken was met een con-
vooi van 150 karren, met munitie en
kleeren, zaken «die de guerilleros juist
tekort kwamen. Twaalf hondei-d linie-
sol'daten en 200 man cavalerie bege
leidden het convooi, dat bovendieD
nog meevoerde 1042 Spaansche en
Engelsche gevangenen, die naar
Frankrijk moesten worden overge
bracht
Men heeft terecht het oog der
groote generaals vergeleken met dat
van den adelaar ,die in het volle zon
nelicht tot een buitengewone hoogte
opgezweefd, duizend dingen door
schouwt, «die aan het oog van den ge
wonen sterveling verborgen zijn.
Maar generaal Mina geleek eer op
die sombere nachtelijke roofvogels,
die geduldig van af een dak, een
bergtop, een ruïne, een toren, een
boom het achteloos slachtoffer beloe
ren om zich er in het juiste oogen
blik op te werpen.
Van uit Estella, waar hij zich toen
bevond, zag Mina die rijke en noo-
dige prooieensklaps, zonder de min
ste achterdocht gewekt te hebben,
wierp hij er zich op evenals een plot
seling opstekende orkaan, waarvan
men niets bemerkt heeft voor de
donder zijn schrik heeft verspreid en
de bliksem zijn verwoestingen heeft
aangericht.
Langs ongebaande paden en vreese-
lijke afgronden arriveerde Mina na
een geforceerden marsch op «den berg
Ariabonhij legde zich daar, niet
ver van Vittoria, in hinderlaag.
Tegen 8 uur verscheen het eerste
gedeelte «der Fransche voorhoede,
trotsch en zonder eenige voorzichHg-
heidsmaatregelen in het dwaze zelf
vertrouwen dat de keizerlijken ken
merkte, «en waarvan de guerilleros
dier «dagen zoo mooi partij wisten te
trekken.
Mina liet de voorhoede en het cen
trum ongemoeid voorbijtrekken om
niet de achterhoede wakker te ma
ken. Maar toen «deze kwam, klonk
aaix weerszijden een vreeselijk en
juistgericht geweervuur, zoodat het
escorte geheel uit elkaar werd
geslagen: de gevangenen zagen zich
eensklaps vrij en de geheele rijke buit
viel in handen der Spanjaarden.
Massena vluchtte naar Vittoria en
Mina trok zich terug op Zalduendo,
een plaatsje, 6 mijlen van Vittoria ge
legen. De buit was zoo rijk, dat Mina
zijne guerilleros von alle kleeren kon
voorzien, die ben ontbraken; hij kon
zelfs een volledige uniform schenken
aan het bataillon van Odoyle, dat
zijn bijzondere voorliefde had, daar hij
zelf in zijne gelederen in 1808 als sol
daat had gediend.
Zelf deelde de Napoleon der gueril
leros, zooals de geschiedenis hem te-
recht heeft genoemd, de trotsche Mi
na, in de vlakte van Zalduendo aan
zijn vermoeide guerilleros dekens en
schoenen uit.
Er worstelde in zijn borst de trot
sche liefde eener moeder, die ten
kost© van zwaren handenarbeid, haar
zooxx netjes kon ldeedexx, met deijdele
zelfvoldoening van den hoer guerillero
die zich eindelijk aan het hoofd ziat
geplaatst niet van een in lompen ge
huld en troep maar van een geregeld,
weluitgerust bataillon.
De soldaten van het Navarr«»esche
bataillon verspreidden zich door het
plaatsje, verlangend eens Fe schitte
ren met hunne uniform. Deze bestond
in een roode broek en een blauwen
wapenrok, die van te voren in één en
van achter Jn twee punten uitliep
waaraan roode kwasten. Deze on
schuldige kwastjes waren in weinig
tijds oorzaak van een ernstig conflict.
Niemand wist waarom maar hetzij die
ruwe bergbewoners dit versiersel
verwijfd vonden, hetzij de een of an
dere vrouw, door' haar spot, het in
hun oogen belachelijk had gemaakt of
dat zijn Fransche oorspx-ong het bij
Ixen in diserediet bracht, zeker is het,
dat de roode kwastjes als bij toovex--
slag verdwenenden avond van den
zelfden dag nog was er geen enkelen
rok meer met kwastjes,want ieder
soldaat had zich gehaast de zijne er
af te snijden.
Mina verwonderde dit, en daar hij
deze wijze van handelen als een in
discrete fout tegen de krijgstucht be
schouwde, beval hij dat geen Navar-
reesche soldaat zijn kwartier zou mo
gen verlaten zonder aan zijn rok de
drie roode kwastjes te hebben.
Eerst gehoorzaamde men, maar
nauwelijks hadden de Navarreezen de
hoofden bij elkaar gestoken, of de
drie roode kwastjes verdwenen won-
derbaarlijk snel weer van de rokken.
Mina herhaalde tweemaal zijn bevel
met een bij hem ongewoon geduld,
tweemaal gehoorzaamde men, maar
werd «dan weer dadelijk ongehoor
zaam.
Ten slotte haalde «de guerilleros-chef
buiten zich zelf daar hij zag dat de
inbreuk op de discipline ontaardde in
openlijke rebellie voor den deinden
maal zijn bevel, op straffe des doods,
terwijl lxij een onderzoek deed instel
len naar eene dwaze komedie, die
dreigde te zullen veranderen in een
bloedig drama.
Men kon niets ontdekkendit werd
alleen geconstateerd, dat de Navar-
reesche vrijwilligers van geen kwast
jes hielden en ze niet wilden dragen.
Mina trachtte nog den aanlegger
van dit zaakje te leeren kennen om
dan zijn vollen toorn over diens hoofd
te kunnen doen nederdalen. Maar de
geest van kameraadschap verzegelde
aller lippen; noch verzoeken, noch
listen, noch bedreigingen konden
aan die gebaarde kinderen eene be
kentenis ontlokken dan een onver
schillig schouderophalen.
Een vijftienjarige hoornblazer zei
iets meer. Deze vex-klaarde schertsen-
«de
D*e kwastjeso die zijn goed
voor vrouwen.
Daar Mina alle hoop verloren had
één slachtoffer te vinden, beval hij
het bataillon te decimeeren en de ver
oordeelden bij het aanbreken van den
volgenden dag te fusilleeren. Dit had
plaats te Mendezorria, waarheen
Mina zich begeven had na de neder
laag van Massena. In dien tijd had
de divisie van Caffarelli zich, op last
van Suchet, vereenigd met die van
Reylle en beiden maakten zich gereed
zich samen op Mina te werpen ten
einde hem volledig te verpletteren.
Deze gewaarschuwd dat Reylle- reeds
op Tafalla aanrukte, besloot in het
Carrascalgebergte aan den Franschen
generaal het hoofd te bieden.
Maar alvorens op te rukken, beval
hij buiten het dorp carré te forme«e-
ren, om het vonnis te voltrekken, dat
hij den vorigen dag had uitgespro
ken.
Inmiddels hoopte Mina op eenig
teeken van zwakheid, op eenig bewijs
van berouw, dat hem zou kunnen
dienen tot een goed voorwendsel om
een pardon af te kondigen dat hij,
als mensch en als chef, zou hebben
willen schenken, om thans dit edel
bloed, dat nutteloos zou vloeien, te
hesparen.
Maar de veroordeelden, die reeds
gebiecht hadden, "bleek als zij die in
den dood gaan, maar trotsch, als zij
die den dood niet vreezen, traden
zwijgend voor de gelederen, zonder
een teeken van vrees, berouw, of
protest.
Meer ontroerd dan de verooxxleel-
den zelf, reed Mina onophoudelijk op
en neer, galoppeerde het carré binnen
en keek angstig naar de officieren en
de soldaten, zelfs naar de boeren,
zoekend minder een bewijs van zwak
heid of een woord van berouw bij de
schuldigen als wel een woord van
erbarming, een smeekende blik bi;
een «der omstandex-s, wien dan ook,
tot wien hij het woord van vergeving
zou kunnen richten, dat hem uit hel
diepst van het hart naar de lippen
welde.
Maar allen waren onbewogen, als
had de dood hen met zijn kouden
adem reeds geraakt.
De veroordeelden, gereed om te
sterven, zwegen, het gedecimeerd Na
varreesch bataillon presenteerde dt
wapens voor zijn kameraden, als om
hen de laatste eer te bewijzen d(
oogen hadden zij gesloten om niets
te zienmaar de trotsche koppen wet
gerden zich te buigen of zich te ver
nederen.
Toen voelde Mina zijn toom eens
klaps bedaren, zijn oogen schoten vol
eix de wreedheid van de gueirillero-
chef bezweek eensklaps voor die kin
derachtige insubordinatie, volgehou
den in het aanschijn van den dood
met de fierheid van ware helden.
In zijne kernachtige welsprekend
heid, riep hij hen toe, terwijl hij zijn
sabel door de lucht zwaaide
Ik schenk u allen vex-giffenis.
Maar van heden af zult ge altijd...
altijd... in de voorhoede zijn.
Een daverende toejuiching «donder
de door de lucht, exx boven al die
vreugdekreten, en krachtiger dan die
geestdriftige juiching, klonk als een
uitbarsting van het Navarreesche
bloed, dien andereix kreet van het ge
decimeerd bataillon
In de voorhoedegoedMaar
geen kwastjes, nooit
De correspondent van de N. R. Ct.
geeft dato 16 Juni uit Konstantinopel
de volgende lezenswaardige beschrij
ving van den cyclooxx, die de stad
teisterde
„Reeds sinds eenige «dagen had er
onweer in «de lucht gezeten. Na een
onaangenamen en strengen wintei-,
en een veel te koel en te nat voor
jaar, was het weder eindelijk tegen
half Mei wat zachter en schappelijker
gewoxxlen, zoodat men het tenminste
wagen kon het dikke wintei-goed te
gen wat lichter kleeding te verwisse
len, en er aan kon gaan denken de
benauwde stadskwartieren en de
kwalijk riekende, stoffige straten van
Konstantinopel te verwisselen tegen
eexx verblijf aan de boorden van den
Bospoi'us, of in de, weliswaar som
tijds warme, doch altijd versterkende
lucht der Prinseneilanden, of aan
het strand van de Zee van Marmora
of van de Golf van Ismidt. Toch bleef
de temperatuur voortdurend onder
het gemiddelde voor dit jaargetijde,
en werd het, zoodra de zon ond*r
was, zoo vochtig en frisch clat er aan
buiten zitten niet te «denken viel.
Plotseling, zooals hier trouwens bij
na altijd temperatuursveranderingen
zijn, werd het Woensdag voor Pink
steren warm, hindex'lijk warm, exx
dat zonder begrijpelijke oorzaak,
daar de wind niet naar het Zuiden
den voor hier verzengend heeten hoek
was geschoten, maar naar het
Westen, van waar we veeleer nog
meer afkoeling hadden moeten krij
gen. Dreigende wolken pakten zich
somwijlen aaix den Noordwestelijken
horizont boven de Zwarte Zee samen,
maai- de door de landbouwers en de
tuinders zoozeer gewenschte regen
bleef uitalleen wend Tiet steeds zoe-
ler en vochtig drukkender. Het werd
echt aardbevingsweel', zooals men
elkaar toefluisterde; want de schrik
wegens de aardbeving van 1894 zit er
bij een ieder nog zoo in, dat niemand
zulk een veronderstelling hardop
dux-fde uiten.
Pinkstex-zondag kwam de zon prach
tig op aan een hemelsblauwen, volko
men helderen hemel, alles scheen een
heex-lijken zomersclxen dag te voor-
spellen, en een ieder die niet buiten
woonde uit te noodigen van de twee t
vrije feestdagen te profiteex-en om een j
uitstapje in den omtrek te gaan doen. 2
Booten, treinen en trams waren dan 2
ook vaxx «den vroegen morgexi af al
druk bezettot tegen elf uur in min- -,
der dan geen tij«d de hemel met zwarte l
inktzwarte wolken bedekt wend, wel- c
ke met verbazende snelheid van het e
Noordwesten opkwamen, waardoor
het zoo donker werd als in den nacht, j
Spoedig daarop verhief de wind zich l
tot een orkaan, vergezeld van een
wolkbreuk, en gevolgd door een ha- c
gelstorm met een cycloon, welke op j
zijn weg eenige wijken der stad na- j,
genoeg geheel heeft verwoest, en v
groote schade heeft aangelicht. c
Van achter u't den Gouden Hoorn 2
opkomende, viel de wervelwind, na
door een deel van het Park van het
Paleis te zijn gevlogen, in de vallei
Kilidji Ali Pasja van do stadswijk e
Besjiektaschj aan den Bosporus, in
een dichtbevolkte, uitsluitend door t
Turken bewoonde buurt, waar zoo
goed als niets overeind is gebleven. r
De huizen, alle van hout, zijn als het j
ware bij den grond afgezaagd. Groote
Konak's zijn omgeworpen, zware boo- j
men ontworteld, lantaarnpalen afga-
broken, muren en ijzeren hekken te-
gen den grond geworpen terwijl het j
als een stortvloed van de omliggende
hoogten neerstroomende regenwater n
de massa's puin en hout naar den v
Bosponis meesleepte, en daardoor ook j;
alles wat op zijn weg nog staande v
was gebleven meesleurdetot een
groot tramrijtuig en een volgeladen
lastwagen met twee buffels toe. In
die buurt alleen zijn meer dan twin-
tig menschen vex-pletterd en ver-
dronken. d
Van daar «draaide de cycloon wat
naar het Noorden, om in een oog-
wenk in het aan den Bosporus gele-
