De Proefrit.
rjari*1 eMeliik i Sen srr- rh^-
rSngH\oT^n" op" LTbS S £1" "he6" "HT
pen. Ik durf haar niet ten huwelijk twee mannen, die zich in 't huis be
vragen. Wat heeft ze aan een arm vonden, over Somersby en den kapi-
man een geruïneerd dobbelaar. Zeg tein spreken.
't mij eens?" i ,,Ik vrees, dat Somersby geruïneerd
De kapitein maakte een smeekend is", zei de een.
gebaar. ,,'t Is schande" zei de ander. „Men
„O, 't is zoo klaar als het daglicht, moest zoo iets beletten. Waar heeft
dat ik mijn kans verspeeld heb." hij den kapitein voor 't eerst aange-
„.Ik sta haar af aan een beter man." troffen? Niemand schijnt veel van
De kapitein krulde zijn snor op. hem te weten."
't Zou een gemakkelijke verove- ,.IIij kwam uit Indië", antwoordde
ring zijn geweest wanneer dit niet zijn metgezel, en bracht een nogal
was voorgevallen", merkte hij op. slechte reputatie mede, als, tenmin-
„Dat zeg ik nog niet", zei de ander, ste, 't geen ik hoorde waar is. De
„maar mij dacht, dat zij toch iets om man is een groote bedrieger en ge-
mij gaf dwaas, die ik tooh was. woonweg een gemeene kerel."
Natuurlijk weet zij niets van mijn De ander gaf een kreet van ver-
buitensporig dobbelen. i ontwaardiging.
,,lk zal je nog één kans geven", zei ..Het is verschrikkelijk hard voor
de kapitein langzaam, alsof hij zijne Somersby", zei de ander. „Maar wat
woorden aandachtig overwoog. j kunnen wij zijne gasten doen? 1
„Hoe bedoelt ge dit", vroeg So- Wij kunnen niet tusschen beiden ko- j
mersby. men."
„Ik bedoel dit, zei de kapitein, „dat „Somersby heeft zich bovendien
't daar ge toch nogal zeker van haar leelijk gevangen gegeven", vervolgde
zijt .afgescheiden van dit uwe de een. „De laatste inzet", ging hij I
kans niet veel zal schaden, wanneer °P zachteren toon voort, was al zeer j
ge het voorstel aanneemt, dat ik u buitengewoon. Ik .hoorde dien schurk
zal doen. Ik zal nog een partij met er zooeven nog over pochen en t
u spelen op voorwaarde, dat ge uw deed mijn bloed koken, 't Schijnt dat,j
recht om haar ten huwelijk te vra- toen Somersby alles verloren had,
gen gedurende laat me zeggen hij zijn vrijheid van handelen met
twaalf maanden zet, tegen al wat betrekking tot Miss Scourfield ver-
ik heden gewonnen heb. Met andere speelde. Hij verloor natuurlijk, en
woorden, als ge wint, krijgt ge alles nu heeft hij zijn woord van eer ge-
terug ,als ge verliest, geeft ge me geven, dat hij de eerste twaalf maan-
uw woord van eer, dat ge deze dame den niet over liefde tegen haar zal
gedurende twaalf maanden niet over spreken."
liefde zult spreken. Stemt ge toe?" j „Foei!" riep de ander verbaasd
De jonge man stond op en onder- uit. „Wellicht wil de kapitein hem
zocht voor een oogenblik nauwkeu- een beentje lichten."
rig het gelaat van den kapitein. 1 Toen werd het gesprek onverstaan-
„Begrijp ik 't goed, dat ge haar baar. Da twee meisjes grepen elkan-
wilt trouwen?" vroeg hij ten laatste, ders hand. Ze konden nauwelijks
De kapitein boog. hunne oogen gelooven.
„Ik heb reeds kennis met de lieve Toen Alice haar vriendin aankeek,
jonge dame gemaakt", antwoordde zag zij dat haar gelaat vochtig was
hij, en zeker zou ik haar gaarne wil- van tranen.
len huwen. „Ween niet, liefste"), fluisterde zij,
Er was een diepe stilte, onderbroken haar kussende.
■alleen door het vlugge ademhalen ,/t Is schande o, groote schan-
door Somersby. Het was duidelijk dat de", antwoordde Flora, bevende van
de wijn een beslisten invloed opzijn gewonden trots en verontwaardiging,
■macht uitoefende. Maar dit was slechts voor een
„Nu goed", zei hij eindelijk, en oogenblik, want plotseling kwam er
beiden gingen weer zitten. in hare oogen zulk een blik van vast-
Voor een paar worpen gedaan wa- beradenheid en waardigheid, als
ren trad een jong meisje binnen. Zij hare vriendin nog nimmer gezien
was verrassend schoongolvend, had.
prachtig haar bekroonde heur hoog, ,i,C.e zult me excuseeren, liefste",-
goed gevormd voorhoofd als meteen zei ze. „Ik moet voor een paar ml-
stralenkranshaar gelaat was ovaal, nuten naar huis. Het zal niet lang
en in hare oogen lag een uitdruk- duren."
king van waardigheid en intellect, i Alice zag in verbazing haar schoo-
Beide mannen stonden op en groet- ne, slanke figuur na op het kiezel
heid, wilde hij heensnellen van de
plek, liever dan getuige te zijn van
zoo'n schouwpel.
Hij was verontwaardigd en wierp
een streugen, onderzoekenden blik op
den kapitein. Doch de spelers waren
te zeer in hun spel verdiept, om den
indringer te bemerken.
Hij ging zitten en sloeg hen gade,
ontsteld door het tooneel. 's Kapi-
tein's geluk was gekeerd en langza
merhand stapelde zich de winst van
het meisje op.
„Bij den hemel I U hebt reeds al
m'n geld gewonnen zei de kapitein
ten laatste met een fijnen lach.
„U kunt toch nog het papier inzet
ten, dat u van middag won", zei het
■meisje op zachen toon.
De kapitein keek haar in 't gelaat,
dat bleek en onverschillig was en ging
voort.
Het geluk van het meisje vermeer
derde steeds en de kapitein werd ze
nuwachtig en opgewonden.
„Ik heb niets meer over dan het
erfdeel van mijnheer Somersby",
fluisterde hij.
„Zet dat in", zei 't meisje.
De kapitein aarzelde een oogenblik,
doch een waarschuwende blik van
zijn tegenstander boezemde hein
beeld van gebroken, tot in de ziel door regen en wind lange tochten
vernederde manneneer en fierheid', maken en als ze dan doodmoede aan
van groote onbeholpen ellende van haar doel kwam, vernam ze„de
een verachtelijk mensch idat die juffrouw verlangt vandaag niet te
houding bij het meisje een snaar van oefenen", „de dames zijn op visite
medelijden aanroerde en haar deed gevraagd", of iets 'dergelijks,
aarzelen in haar besluit? I Dan hinderde haar het zelfverwijt
Een half gedempte kreet ontsnapte nog meer dan de ontmoedigende be-
haar. handelingze voelde nu, dat ze hem
Zij stak eensklaps hare handen liefhad, en had hem om een dwaze
naar hem uit.
„Frank
Flora vergeving 1"
Het volgend oogenblik greep hij
gril laten weggaan en zei zacht
haar gewetenWillem heeft gelijk
gehad.
Ze had den directeur niet meer
hare hand en noemde haar zijn engel zien. een ontmoeting zou haar pijn
en met eiken anderen lieven naam, gedaan hebben. Ze troostte zich met
dien hij kon bedenken. de gedachte, dat hij niet genoeg van
Hij had een les gehad en als hij in haar gehouden had, anders was hij
't vervolg dankbaar kon zijn, dat hij wel op zijn besluit teruggekomen,
het verleden begraven had, wist hij, j Op een dag wandelde ze een half
dat hij alles verschuldigd was aan j uur ver naar een koperslager, die
zijn moedige vrouw.
voor zijn beide kinderen een muziek-
leerares zocht. De baas in zijn zoo
gesmade werkkiel en zijn vrouw lie
ten haar in d3 zoogenaamde goede
j kamer, die eigenlijk meer op een ma-
Onder de talrijke personsn, die op' gazijn geleek; men maakte vóórhaar
het ...plein te B. aan de halte der een stoel vrij. Aan den wand stond
■paardentram te wachten stonden, be- een vleugel, twee kindereu stonden
vond zich ook een deftig jong paar, ei* naast.
dat tot den deftigen stand scheen te „Wat vraagt u per uur?" vroeg de
behooren. Op het fijne, ovale gezicht- koperslager,
v - hii roekeloos voort, i je der dame waren onwil en trotste „Zestig cents."
Wederom verloof hij en pogende te leven, toen ze, zich tot haar begelei-j „Dat is te veel, zooveel kan ik niet
Si Met h« de 'hlX oi der wendend, - betalen. Kunstenaars wil ik niet van
j Ik moet eerlijk bekennen, dat ik de kinderen maken, als ze maar een
ni. eteenen «in behekst 1" riepmet een paardentram nooit gedweept stukje kunnen spelen. Ik houd na-
I l.eb, je komt met zulk gemengd gezel- melijk van muziek en heb daarom
Er is nog iets anders", zei het schap in aanraking 1 Kijk nu eens voor vijftig gulden een piano ge-
meisje haar oogen op hem vestigend. 1 ging zo voort, op een aankomenden kocht.
Wi t gii een schuldbekentenis ol wagen wijzend, „hoe ordinair dat er Magda kwam overeen voor zestig
miin horloge tot pand hebben?" vroeg uitziet. Ik geloot zoowaar, dat er sla- centen voor beide kinderen. Viermaal
li honend ik celooi dat u een gers en metselaars met hnnwerkkie- in de week moest ze den langen weg
hartstn-hteliik "sneelster bent." I len aan inzitten. Bah! Als er nu eens maken om nog geen rijksdaalder te
Het meisje legde hare ellebogen op zoo'n smerige werkman naast me verdienen.
tafel en zag hem met opeengeklemde kwam zitten". In zijn verwachting, dat de kmde-
n° „Stap als t u belieft in zei de ren hem gauw een stukje voor zouiden
iPPGii hebt nog meer 'dat kunt ge heer bedaard en stapte op ctè tree- kunnen spelen, zag de koperslager
inzetten" zei ze heesch. „Ik waag plank. Zijn zoo juist nog helder voor- zich spoedig bedrogen, ze konden
alles wat ik hier heb tegen zij hoofd was gefronst, maar ook de da- den slag er maar niet van beet krij-
hieid plotseling alsof de woorden me zag er ontstemd uit, want er gen en hij klaagde er over, dat het
haar moeite kósten „tegen het- kwam werkelijk een werkman naast weggeworpen geld was. Op een mid-
geen mijnheer Somersby 'vanmiddag haar zitten. dag zat Magda met de kinderen aan
inzette en verloor." I >-'t Is ontzettend, ongalant van Wil- de piano te midden van gieters, em-
1 Het gelaat van den kapitein werd lem, mij in zulk gezelschap te bren- mers en zinken keukengereedschap-
donkerder. Hij zag thans alles dui- j gen", dacht de dame en voegde er .pen, die in de kamer bewaard wer-
ten haar. Somersby het gelaat af
wendende en stotterend, de kapitein
met een nederige buiging.
y.Ho'e gaat 't met u zei ze, lachen
de en hen de handen schuddend. „Ik
pad.
Tien minuten later keerde Flora
terug en ging recht naar de kamer,
waar zij liet spel had gade geslagen.
De kapitein zat nog te dobbelen en
delijk in en haatte haar. I voor zichzelf bij „dat is eens en den. Voortdurend liep de baas'uit
„Ik speel niet meer 1" riep hij uit. J nooit weer, dan ga ik nog liever te in, als hij iets noodig had, en dan
Somersby sprong op en liep op voet, al ben ik ook nog zoo moe". waion de kinderen weer geheel van
hem toe. j Aan iedere halte werd de tram vol- hun studie afgeleid. Magda werd er
„Bij den hemel, je doet 't wel!" ^er en de gemoedelijke werkman wanhopig onder, toen hoorde ze plots
riep hij uit, door zijn klapperende t schoof ihoo langer hoe dichter op de een bekende stem
tanden. jdame i°e- „Dus baas Tiebach, ge zendt nog
1 De oogen van beide mannen ont- Ze was al van plan op te staan en vandaag uw mannen met zinkplaten, i u*e ^njcn i.^
■moetten elkaar, waarna de kapitein naast den conducteur op net voorbal- 't dak van ons magazijn moet opge- papier kolossaal, doch weldra daagde
l wederom plaats nam en de dobbel- kon te gaan staan, maar ook buiten- knapt woredn." PlotseHnc za et hi-i e'ön concurrent op in den persoon van
Voor een hebzuchtige ambtenaars-
bende zijn deze lieden een onontbeer
lijke bron van inkomsten. De ambte
naren werken dikwijls mee achter de
coulissen om verwachtingen op te
wekken, welke de Europeaan, die niet
beltend is met Oostersche toestanden
voor goede munt opneemt, of, wat
erger is, daarmee betaalt.
Ale hij merkt, bedrogen te zijn, be
let meestal valsche schaamte hem,
den mond open te doen ter waar
schuwing 1
Aan de waakzame oogen der bui-
landsche speculanten is onlangs een
concessie ontgaan, door "do Porte
verleend aan Turkscho onderdanen.
Onder het wachtwoord „chance",
dat de eene partij en „lotterie", dat
de andere gebruikte, werd de strijid
van 's morgens vroeg tot la;|t in den
nacht uitgevochten in de straten, van'
Pera, Galat a en 't eigenlijke Stam
boel. Het voorwerp van don strijd is
het fijne, geurige filigrainpapier, dat
de cïgarettenrooker noodig l^eft om
zijn papiros te rollen.
De invoer van dit artikel. welks
waarde vele» millioenen bedraagt, is
onderhevig aan invoerrechten. Dik
wijls werd beproefd, cigaretlenpapier
en lucifers tot Staatsmonopolie te
maken, doch de handelsverdragen
verzetten Zich daartegen.
Door een genialen inval heeft 'de te
Salonikl wonende Spaansche advo-
kaat Salem van do Porte een conces
sie weten te krijgen, die wel den
vrijen invoer van cigaretpapier toe
laat. maar niettemin aan gemeen
winstgevend monopolie verschaft.
Voor den duur van 30 jaar geeft do
Turkscho staat hein het recht, ge
nummerde boekj es cigarottenpapier te
verkoopen. Op elk dezer boekjes is
een zeker aantal nummers gedrukt,
die overeenkomen met die van nog
niet getrokken Turkscho loten. De
kooper van zoo'n boekje neemt met
zijn nummers eenmaal en wel in de
eertsvolgende trekking deel in de
Turkscho loterij.
Valt op een zijner nummers de
hoofdprijs, dan krijgt hij een premie
van 10,000 piasters, bij lagere prijzen
100, 5000 en 200 piasters, en 50 pias
ters, als het a pari wordt uitgeloot.
In de concessievoorwaarden staat
duidelijk, dat 't ieder vrijstaat ciga
retlenpapier te fabriceeren of te ver
koopen, doch zoolang de concessie
duurt, krijgt niemand anders verlof,
boekjes met nummerg of loterijpre-
miën te verkoopen.
De concessionaris heeft een waar
borgsom gestort van 3000 Turkscho
ponden en is met een Weener syndi
caat. dat gesteund wordt door den
Landerbank in onderhandeling over
het oprichten van een naaimlooze ven
nootschap.
In de eerste weken was de ver
koop van die boekjes met cigaretten-
knapt woredn." Plotselinc zatr hii e'en concurrent op in den persoon
steenen neerwierp, terwijl zijn-gelaat op werd het al vollerzoo juist sprong Magda en verbleekte Als een beSd ^neraal Fehim-pacha, hoofd der
van oom gtoeide een schoenmakersjongen met een van schrik zat zij daar niet wetenh
Hel spel duunde voort. Somersby lieele vracht laarzen op zijn rug op wat ze doen zou wetend
sloeg het met ongeloovige oogen ga- de tram. Haar ontstemdhmd nam Een buiging voor haar makend zei
virud 't werkelijk niet aardig van u, wierp de steenen van de rechterhand
dat ge met dit ongelukkige spel bin- in de linkerhij sprong op en was
nen blijft, terwijl de zon buiten vrien- een en al beleefdheid toen zij bin-
delijk schijnt en het tennisspel op u nentracL
wacht." i „Als u alleen speelt, hebt u er
De spelers antwoordden mompelend geen voordeel bij, kapitein", riep zij
en het spel werd weer voortgezet. De uit, met een vreemden lach, zulk
jonge man bloosde en was opgewon- een lach, als men zelden hoort van
den, zijn hand beefde al zijn leden de lippen van een onschuldige en
trilden van opgewondenheid. schoone. Ik zal eens met u spelen."
Het meisje sloeg hen gade met een ,,U?" riep de kapitein uit, achter
onverschillig gelaat, keek nu eens uit tredende.
door 't venster, bladerde dan weer in „Ja, ik wil eens mei u spelen", her-
de. Toen 't eindelijk de laatste worp toe. Ze zou hem laten voelen, dat zoo.
was, rammelde de kapitein langen iets haar niet aanstond, en toen hij
tijd met de steenen. Hij wierp een haar bij het uitstappen de hand toe-
vluchtigen blik op het gelaat van st ak, deed ze juist, of ze dat niet zag.
het meisje als een beeld zoo onge- 'Het verdere van den weg werd zwij-
voelig dan op het stapeltj'e goud gend afgelegd. De heer zuchtte meer
de directeur op de jongens wijzend
„Die zullen wel geen koperslager
worden
„Waarom niet? Moet de ambachts-
geheime politie.
Deze Feliim waakt niet enkeil voor
de veiligheid van den sultan, maar
ook voor zijn eigen beurs. Ofschoon
deze hoofdambtenaar een inkomen
heeft, dat zelf zijn collega te Peters
burg jaloersch kan maken, is hij
eeuwig in geldverlegenheid. Zijn
man in beschaving achterstaan? Ik I jachtige inkomsten worden, ver-
znii oiippn «hiiion rira in stonden door een harem, waarin hij
d-^de j°ngens wat niet alleen Circassische, maar
ook
een bóek, doch wierp telkens en tel
kens een blik op het spel.
Plotseling uitte Somersby een zach-
ten kreet.
„We zijn gelijk riep hij uit. „De
ze worp zal beslissen."
Gedurende het geheele spel had hij
vruchteloos tegen het ongeluk gewor-
haalde het meisje vastbesloten.
De kapitein protesteerde.
Hij was ontsteld, zei hij, door de
gedachte alleen, met een meisje, om
geld te spelen en dan vooral met zulk
eene, die hij...
Hij werd onderbroken door een
scherpe aanmaning, dat zij wachtte,
■stekl ,en veel tijd vermorst en thans, en (den vastbesloten blik in hare
eindelijk, bij de laatste worpen, had oogen ziende, haalde hij de schoiu-
de fortuin hem beloond. ders op en ging zitten, na een vluch-
„Ja, deze zal beslissen", zei de ka- tigen oogslag geworpen te hebben
pitein. op het stapeltje goud en banknoten
Somersby nam het dobbelsteenen- van zijn tegenpartij,
doosje in de hand en schudde het De heerlijke namiddag werd avond
heen en weer, als durfde hij 't niet terwijl de spelers daar zaten, en de
neerwerpen en zijn lot vernemen. j grillige godin der fortuin het hof
#,Elfriep hij eindelijk op gerek- maakten. Nu eens begunstigde het
ten toon uit, terwijl zijn oogen geves- spel den een, dan den ander; doch
tigd waren op de steenen. j het stapeltje aan de zijde van het
De kapitein greep de dobbelsteenen j meisje vermeerderde gestadig en het
en wierp snel. 1 gelaat van den kapitein vertoonde een
Toen leunden beiden over de tafel onbepaalde uitdrukking, half vroo-
en waren hun oogen als 't ware be- lijk. half teleurgesteld. Er werd nau-
tooverd door de kleine zwarte stippen wedijks een woord geuitslechts liet
op de steenen. I gerammel der dobbelsteenen klonk
Toen zij den uitslag zagen, was eentonig in de ooren.
een merkbaar contrast in hun voor- j jiet meisje werd voor 't diner ge
komen zichtbaar. waarschuwddoch tot verbazing van
De kapitein leunde achterover in iedereen, liet de jonge dame zich
zijn stoel en haalde diep adem. excuseeren en het spel werd weer
De andere stond op met een half voortgezet,
gesmoorden wanhoopskreet. Somersby, die an zijn kamer met
„Finis!" riep hij uit, tastende uit j gelaat op de canapé lag, was ten
de kamer wankelende, als iemand die j prooi aan de bitterste folteringen van
een geest had gezien. [wroeging en schaamte. De wijn
De kapitein had dubbele zes ge-1 oefende thans geen invloed meer uit
worpen. op zijn geest, zijn brein was vervuld
met duizende scherpe en bittere ge
dachten. Hij de eenige zoonde
eenige, van wien de familie natuur-
i lijke hulp en steun verwachtte hij,
1 i de erfgenaam van alle goederen
Elf I" riep Mj mt Tom» »an de woniog van hrt meteje Magda beefde en een 'iulpelooze va/sÏÏe^Tn Jaïn^ep
Het meisje nam het doosje, deed de kwamen, nam hij aan de deur af- wlk trof den 0ok hier zou ce op straat overstenïd door con-
steenen erin en wierp sc ïeid. men haar gedaan geven en wat dan9 cun'eriten, die „lotterie!" schreeuw-
I „Dubbele zes! riep de kapitein uit- 1 ,Ga j3 met mee naar boven?" Als in een droom hoorde ze dewoor- I den' Fehim-pacha had namelijk door
op een toon, die geleek op het gehuil vroeg ze verwonderd. den i 'tusschenkomst van de firma Jeruha-
i van een wild dier. Een kort „neen" was het antwoord. Men moet nilpq -h™ ti i,ri ovwm-. 'n' °.n (-"0, een ander soort papierboek-
I Daarna stond: hij op, wierp een 'Toen begon het meisje haar misnioe- baas Tieharh" ?fs den 'riande^gebracht. Of hij*
toomigen blik op zijn tegenpartij en gen lucht te geven. Buiten woad'd(J een sneeuwjacht ea
f?« vestibule in. Een oogenblik ..Weet je wei ze. ze, en drneus- haar weg was ver. Met wankelende 1 aan, zoolang hij bij den s.!Üan inlte
later hoorden zij zijne voetstappen op vleugels trilden, „dal je me vandaag schreden jrad M da naar buiten gratie blijft. Hij werkte met oen heel
het kiezelpad. diep gegriefd l.ebt door die gril, om nu moést ZG den pa.aKjentram n6men i eenvoudige methode. In een zeker
bomersby stond sprakaloos, als ver- met me 111 .de paardentram tusschen ze waagde het nauweliiks od te kii-' aantaJ boekjes wordt namelijk een
steend, zijn gelaat een en al ontroe- zulk volk te gaan zitten? Bah. Ik ]ien toen ze inden wagen zat* te°-en b°n Va" 20 Diastftvs die rffttw
ring. Schaamte, wroeging en spijt moet mijn kleeren laten luchten van over haar zat een man inwórkpak
vochten om de heerschappij in zijn de onaangename lucht. Maar dat ge- „Baas Waldau" zei een heer tot
hart en brein. Het verleden en de beurt niet meer", riep ze uit. ]iem
Vijf minuten later zag Alice So
mersby haar broeder de trap naar
zijn kaaner opstrompelen, met een
half waanzinnigen blik in ide oogen, j
die haar loden deed sidderen. 2ij een erten.s, die h.j, .helaas, lhans had
toekomst werden door het heden ver-Een ernstige plooi vertoonde zich on jo^en
doemt een panorama van het verle- hij antwoordde. 1 h
1 1 1 wv 1 r - 1 1 'lem °P de ambachtsschool. Mijn
den - het donkere verleden met al „Gij kunt er gerust op zijn, dat ik 200n deed het ande „,e zou dote^
zijn zonde en dwaasheid. O, wat een u n et meer tot een rit met len paar- maker worden en kw'am v<Jel h
dwaas was hij geweestHet was dentram noodzaken zal. Wie zooveel het kostte mo hppl w.t nnnff
thans te laat voor berouw-te laat I overdreven ideeën, zooveel domme miar het "Lï Uinl rZ «3
Een blik op het bleeke. verwijtende trots en dwaze standsbegrippen in den en j,-: houdt van zijn gd
gelaat, voor hem, was voldoende om zijn hart omdraagt, heeft weinig' Mnfr(]n Tn„or,
hem te toonen, hoe laag hij gezonken J monsCenliefde. Helt ge den kapf Zr ÏSr mTskendl
In zijn diepen wanhoop wendde hij smaiden werkinan'plaatrnln^ toen 1 dige^Serbezorgd^a^
zich tot haar en, met een stem, be- wij uitstapten? Die meneer toonde' nP 7iif ni(,f
vende van ontroering zei hij ware beschaving. Wij kunnen niet b^nde Ltejo, ,nle n eel
Waarom hebt ge dit gedaan naar rang en vermogen afgescheiden slokje uit mijn melkflesch, dat zal u
Het meisje stond op en zag hem aan leven, we moeten onder elkaar ver- -
met kleurlooze lippen. j keeren, de een heeft den ander noo-
„Omdat ik u liefhad dwaas, die dig. Ik ben zonder vooroordeelen op-
ik was f" antwoordde zij. met een on-gevoed en het kind van een werk-
uïtsprekelijken toom in haar stem. man, die nu nog in zijn werkpad
Somersby uitte een wanhoopskreet, 'rondloopt. De vlijt, de spaarzaamheid
Het meisje telde een rijtje bank- j en de offervaardigheid va.n dien gro-
noten en goudstukken af. j ven werkman heb ik het te danken,
„Daar ik uw geld", zei ze, trachten-dat ik ben wat ik ben. Om nu dien
de kalm te zijn. „Ik hoop dat ge 'tin achtenswaardigen man en vader
het vervolg beter zult gebruiken." jvoor uw minachting te vrijwaren,
Somersby bedekte uiterst beschaamd i zullen we elkaar vrij laten nu het nog
het gelaat met de handen. I tijd is. De tramrit van vandaag was
Uit de andere kaaner kwam het ge-jvoor u een proefrit, ik wilde uw ge
luid, van stemmen, gelach en het moed en hart eens beproeven; voor
sloeg hare kleine handen ineen en
wensc.hte, dat zij een man ware, en
iets kon doen om hem tc redden van
zijn grootstcn vijand zichzelf. Hare
oogen vulden zich met tranen, als
verspeeld was zoo laag gezonken,
dat hij zijn vaderlijk erfdeel verkocht
had, zijn zelfrespect, zijn recht, om
het meisje, dat hij liefhad, te vragen
de zijne te worden alles ja, zelfs
klinken van glazen. Door de open
vensters drong de heerlijke geur bin
nen van de bloemen in de schoone
tuinen om Qiet. huis zijner voorvade-
zoo hooghartig had ik u niet gehou
den. Daar mijn vader een huisje in
de voorstad bewoont, is een ontmoe
ting onvermijdelijk. Komt ge eens tot
zij dacht aan Flora Scourfield,, hare dc' eer wa-s verloren; en hij was
boezemvriendin, wier naam zij zoo I beroofd, door zijn zwakheid en
gaarne gekoppeld zou zien aan dien j ""-'waasheid, van ales wat het leven
van haren goedhartigen, edelmoedi- jliem' schonk.
gen maar gemakkelijk verleklbaren I Eindelijk stond Jiij met treurig,
brooder. Maar wat kon een eenvou- igelaat op en de trappen afda-
dig meisje doen om de ramp af te
lende, trad hij de kamer binnen,
wenden als de eenige zoon de j ^aar hij gespeeld en alles verloren
dwaas der familie haar roekeloos
tegemoet snelde I Verschrikt deinsde hij terug, als
Vervuld met verontwaardiging 1 versteend door ,het tooneel, dat zich
zocht zij hare vriendin op en beid 3 1 aan zijn blik vertoonde Flora spe-
meisjes brachten een half uur door lende met den kapitein om geld
met 't bespreken van verschillende De jonge man wreef zich de oogen
dingen. J om zich te verzekeren dat hij niet
Toen beiden aldus in 't gesprek ge-: droomde. Dan, als hij zich overtuigd
wikkeld waren, hoorden zij plotseling had van de verschrikkelijke waar-
ren mannen, reeds lang in eere andere inzichten en wilt ge eenwerk-
heengegaan, doch die thans zelfs nog j' man als uw evenmensch beschouw
wen, schrijf me dan. Zonder liefde
voor mijn vader kunt ge ook niet
van mij houden. Vaarwel 1"
Daar stond ze nu, opgewonden,
bleek van drift en schaamte zoo'n
smaad haar hier op straat zoo iets
te zeggen 't was ongehoord Mhar
hij kon gaan voor altijd, ze ging dan
nog liever met les geven in haar on
derhoud voort, dan de vrouw te wor
den van een fabrieksdirecteur, wiens
vader een werkman was. Wat zou
haar papa als luitenant van zoo iets
gezegd hebben?
voortleven in hun goede werken
terwijl hij, de laatste van zijn ge
slacht, wroette in zijn eigen dwaas
heid en schande.
I De stem van het meisje sneed hem
I als een mes door 't hart.
„Ik geef u terug uw woord, van eer
het laatste dat ge inzettet, toen
van middag mijn naam aan de speel
tafel genoemd werd ik geef het u
terug. 1-Iare stem werd luider, beven
de van toorn en gewonden trots. Ik
geef u terug uwe vrijheid van ban
delen en thans zij wendde zich
plotseling van hem af doe er js
voordeel mee I"
Aan de deur keerde zij zich om en
zag hem aan.
Was er iets in zijn houding een
Maanden waren voorbijgegaan, we
ken vol zorg en kommer had Magda
doorleefd. Wat al vernederingen had
ze ondervonden. Meermalen moest ze
goed doen. Zulk weer te slecht
voor een hond."
Gewillig nam Magda een slokje,
drukte de hand van den werkman en
hield die lang vast een traan viel
er op en met bezorgdheid keek de
oude man naar het tengere meisje
„dat zeker ziek moest zijn".
Op de treeplank dook een mannen-
hoofd op, zijn oogen gleden over het
tooneeltje in den wagen.
„Daar heb je mijn Willem", zei de
oude man, „die kan u thuis brengen,
in mijn werkpak kan dk dat niet
doen."
„O, ga als 't u belieft mee", ant
woordde Magda onder tranen en la
chen.
„Den tweeden „proefrit" heb je er
beter afgebracht, liefste", fluisterde
Willem het meisje in 't oor.
Drie gelukkige menschen keerden
huiswaarts. (Hsgn.)
CIGARETTENPAPIER.
Konstantinopel en Caïro herber
gen voortdurend een aantal conces
siejagers. die met millioenen jong-
leeren, of het kaatsballen waren. Het
feit, dat iemand beweert, met de
Porte te onderhandelen over een con
cessie. heeft hem in de Turksche
hoofdstad reeds zeker relief. Er zijn
daar concessiejagers, die acht of tien
syndicaten onder den grond hebben
gestopt, maar telkens weer finan
cieel© "krachten vinden, die hun de
middelen verschaffen om een weel
derige levenswijze te leiden.
bon van 20 piasters gelegd, die dödr
de firma Jeruhami gehonoreerd
wordt. Fehim rekende onder het
wachtwoord ..lotterie" op den Wr
koop «van minstens 40 millicirn boek
jes per jaar. Salem had, zoolang hij
met zijn „chance" nog alleenheer-
scher was, op het dubbele van dien
omzet gehoopt.
ESPERANTO.
Dezer dagen werd te Boulogne een
congres gehouden van Esperantisten,
welker leden meer dan twintig ver
schillende landen vertegenwoordig
den en wier talen in ieder geval elk
van elkander verschillen.
Toch waren zij in staat, met behulp
der nieuwe taal Esperanto met
betrekkelijk geringe moeite met el-
kander te spreken. Het is de grootste
overwinning, die 't Esperanto tot he
iden behaalde.
'Esperanto werd in 't jaar 1887
aan cle wereld geschonken door Dr.
L. Zamenhof, een inwoner van Biel
stock in Rusland, op de grenzen van
Polen en Pruisen. Van 't begin af
wérd het met verbazingwekkende
snelheid over de geheel© aarde aan
genomen.
Dit komt ter oorzake van de vele
eigenaardigheden, die de nieuwe taal
bezit, niet het minst, dat eik woord
over 't algemeen gelijk aan die,
welke in de talen der voornaamste
naties gebruikt worden overgeno
men is met slechts zeer kleine veran
deringen, noodig om eene uniforme
en phonetische spelling te krijgen.
Dit. alsmede de tweeduizend stam
woorden der taal die eveneens bijna
geheel naar hun graad van interna-
tionaliteit gekozen zijn. moet, naar
men zegt. ruim voldoende zijn, we
gens het gebruik van bepaalde voor-
en achtervoegsels om elke gedachte
en handeling uit te drukken.
Het, Romeinscke alphabet wordt ge
bruikt de uitspraak is geheel en al
phonetisch dat wil zeggen, één
letter één klank. De klinkers zijn be
paald op vijf alle moeilijke.eenslui
dende Manken zijn vermeden en de
voornaamste woorden in een zin zijn
zóó gevormd, dat ze dadelijk metéén
oogopslag aangewezen kunnen wor
den.
Zoo eindigen alle enkelvoudige zelf
standige naamwoorden op „o", aflë
hii voege! ij ke naamwoorden op ,,a",
alle afgeleide bijwoorden op ..c" en
alle meervouden op ..j". Alle werk
woorden zijn regelmatig er is slechts
één vervoeging f en bij den uitspraak
valt de klemtoon altijd op een na de
laatste lettergreep.
Daar het zoo gemakkelijk is aan
