IAABLEM'8 MGBLAD Mil SI AM ill
GERED.
BEURSBERICHT
VAN
RENS TIELEMAN
Haarlem, 23 Februari 1907.
volgen elkander in eem-
j© lusteloosheid aan die hours op
iet volume der omzetten wwIt
dag tot dag beperkter. Afge-
idem van cLe algemeen© omstan-
eden, die reeds in de vorigewe-
belemmereQDd op die omtwlkike-
van zaken aan de beurs werkten
er bedien nog een bijzondere fac-
werkzaam, die tot verder© be
ring van zaken leidde. Het g.eslo-
zijn namelijk van die New-York-
beurs gediumelndie do laatste da
der vorige wieiek was oorzaak
de hanidiel in' Amerikaanscha
irdLem hedten beperkter was dan
ami Staatsfondsien warienRussdsche
isen vast en voor de hoofdsoorten
een hiattf tot dirie kwart pCt. hoo-
Overigems kwamen er in die ai
ling weinig variaties van belang
n die lokale fondsen was de stom-
gunstig. Zoo was er eaniee
&g voor Koloniale Waarden, iin-
dleirbeid voor die Aandeden Cult.
Vorstenlanden, terwijl ook voor
A,amdlee>ten Handel Maatschappij
are vraag bestond1,
a de tabaksa.fdeel ing was begin-
as eebigo andimlo te bespeuren, en
ren dd koersen voor sommige soor-
belangrijk booger. Zeer gevraagd
ren de Aandeelen Deli. Maatschap-
Verder Senembaht, welke maat-
nappij, naar men zegt, een zeer
aie oogst moet hebben,
ian het slot liepen cle koersen op
nstrrealtsaties terug.
Van PetrotLeuan-aandieelen concen-
■erdie die aandacht zich op de A an
alen Koninklijke, die tot 792 pCt
liepen', vermoedelijk op bet ge-
cht, dat bet dividend! 90 pCt. zonde
dragen. In de overigie soorten bleef
handel kalm.
Mijnwaardien weinig veranderd. Na
willige tendenz van Zaterdag bad
en lieden een meier geprononceerd
ndemz verwacht. De stemming was
teniwel kalm. Voor Redjiamg Leb oma-
as van goede zij'dte waag en de
lersen vast. Aandeelen Boekal 10
!t. lager op bet minder gunstige
a-slag, dat op de vergadering van
Zaterdag werd- uitgebracht.
De Zaterdag gepubliceerde bamk-
;aat wijst airadtenmiaal een© vermrhr-
ering dier kasmiddelen aan.' van circa
1/4 maUdoern dollar, waardoor het
irpüus der reserve, niettegenstaande
deposito's 121/2 milMoen dollar af-
amien, nog -ets beneden die van de
ori'ge week bleef.
Dat de beeleningen circa 8 mallioem
ander bedroegen, kan als een gum-
fcig verschijnsel aangemerkt wer
en, en bet gevolg zijn van een' beter
©halte van koopers gediureaide de af-
:eloopen week.
De monetaire kwestie in N©w-\ork
js langzamerhand wedea- een factor
'an beteekenis geworden. De onze-
lerheid, welke omtrent het verloop
Ier geldmarkt zoowel hfiier als
Amerika bestaat, is dan ook een der
voornaamste redenen geweest vip de
m?geanimeerde stemming, waar lm
ile beurs zich de jongste dagen ken
merkte.
Wat de Europeesehe en speciaal df
Londensche geldmarkt betreft, staat
deze in zeer mauw verband ntet. de
New-Yorksc.be, te meer waar den
laatsten tijd groot© posten der nieuw
gecreëerde spoorweg-Natos in ïijropa
geplaatst zijn, waardoor New-Yo ck-
scbe bankiershuizen aanzienlijke sal
di aan déize zijde van dien Oceaan te
goed hebben.
Van groot belalng is het daarom
welke beslissing deze week genomen
zal worden ten opaic-hte der Cur
rency bill".
Zooals men weet gaat bet Congres
4 Maart uiteen en moet de cuirrencv
wet dus voor dien datum i.n behan
deling komen. Wordt zij aan gene een
dan m.ag op een© verbetering van de
New-Y oirksche geldmarkt, gerekend
worden. In het tegenovergestelde ge
val echter kan hiet. niet uitbLijven, f
het geld zal in bet voorjaar weder-
om zeer schaarseh worden, en tenzij
d© nieuwe secretaris dier schatkist,
de ireier Gortelyou, belangrijke steun
verleent, zullen door New-York we
derom groote eischen aan d© Euro-
peescbe geld-cemtra gesteld worden.
Do mogelijkheid, welk© hiervoor be
staat, is dan ook verm-c©dleilijk een
der voornaamste redenen, waarom
de Bank of England bij een reserve
van ruim 27 mffiioen pond' sterling
haai- disconto van 5 pCt. blijft ban i-
haven. De vooruitzichten der fond-
senmarkt blijven dan ook zeer onze
ker eai onder de tegenwoordige
standiglneden is bet moeilijk een opi
nie omtrent het vermoedelijk© koers
verloop te hebben.
Zooals wij reeds Mor boven schre
ven, bleef het in onze Amierikaanscke
afdeeling zeea- stil. D© LondJensch©
koersen kwamen nagenoeg omver-in
deed af, waardoor ook hier de var'-i-
tiee gea-ing bleven. Voor bimnenlan 1-
sche rekening was etemige vraag voor
Car Foundry shares, waardoor cis
prijs tot 451/2 pCt. opliep. Het slot
was weinig geanimeerd en over h©t,
algemeen op d© laagste koersen.
Geld 5-51/4 pCt.
Scheepsongeluk aan den Hoek
HULDE AAN HET KONINKLIJK
HUIS.
Door d©m Nat. Oranje-Bond „Wat
ook Vail' Trouw Staat Pal", voorzit
ter de heer Albert v. d. Horst, te Am
sterdam, werden Zaterdagmorgen
aan H. M. de Koningin en Z. K. H.
den Prins der Nederlanden, de na
volgende telegrammen verzonden
Aan H. M. de Koningin
,D© (Nationale Oranje-Bond, ken
nis genomen hebbende, van bet voor
beeldig menschlievemd optreden, van
Uwer Ma jest. Doorluchtigen Gemaal,
bij de redding der schipbreukelingen
aan den Hoek van Holland', brengt
eerbiedig hulde voor HoogstderzelVer
hulpUwe Majesteit bij vernieuwing,
d© verzekering gevend van verknocht
heid en onwankelbare trouw aan
Uwer Majesteits Doorluchtig Huis.
Albert v. d. Horst."
Aan Zijne Koninklijke Hoogheid
Prins Hendrik der Nederlanden
„De Nationale Oranje-Bond, ken
nis genomen hebbende, van Uw Ko-
ninkl. Hoogte menschli©vend optre
den bij de redding van schipbreuke
lingen aan den Hoek van Holland,
brengt Uwe Koninklijke Hoogheid
eerbiedig hulde, tevens de verzeke
ring gevend, van onwankelbare trouw
en verknochtheid.
Albert van -dier Horst,
(voorzitter.
Hierop werd des middags 'het na
volgende antwoord ontvangen
Den Haag, 23 Februari 1907.
Den heer Albert van der Horst,
voorzitter Nationale Oranje-
Bond, Amsterdam.
„Hare Majesteit, zeer gevoelig voor
den door u en de leden van den Na-
tiónalen Oranje-Bond aan Zijn© Ko
ninklijke Hoogheid toegezwaaiden
lof, draagt mij op u daarvoor, alsme
de voor uwe verzekering van ver
knochtheid en trouw HoogstcLerzelver
welgemeenden dank te betuigen.
(w. g.) Adjudant van Tuyll"
DE ANGSTIGE O OGENBLIKKEN
DOOR DE ARME STAKKERS OP
HET WRAK DOORGEBRACHT.
Op onze avondwandeling mocht het
ons zonder hinderlijke indiscretie ge
lukken van een geredden schipbreu
keling, den jongen Engelschman
Emil Yung, die thans liefderijke ver
pleging geniet *n 't needs meermalen
genoemde Amerika Hotel, bijzonder
heden te vernemen omtrent de ang
stige oogenblikken, die de arme stak
kers aan boord 'v;an d© Berlin" heb
ben doorgemaakt na liet doormidden
breken van het schip, op dien. beiwu:
ten Donderdagmorgen.
Wij zullen het verhaal, zooals ons
dat gedaan werd, hier laten volgen
in den vorm als was de geredde jon
ge Engelschman zelf aan het woord,
sdhrijft 't Hbld.
Ik werd, zoo vertelde hij met een
fleur als was door hem niets bunten-
gewoons doorgestaan, ik werd Don
derdagmorgen tegen 4 uur in mijn
hut aan boord van de „Berlin" ge
wekt, wat aan de booten gebruike
lijk is. Het was stormweer. Ik stond
mij Ln mijn hut te wasschen toen ik
een vreemd gekraak hoonde dicht bij
me. Een steward in mijn onmiddel
lijke nabijheid riep ik toe wat er ge
beulde.
4an iets ernstigs dacht ik mi et. De
boot schommelde niet erger dan te
veren. De steward antwoordde ook,
roepende om het geraas rondom ons
te overstemmen, dat de deuren van
de kajuitstrap door een over boord'
komende stortzee ware stukgeslagen.
Het gekraak daarvan had mijn aan
dacht getrokken. Nauwelijks waren
die woorden gesproken of een tweede
kraak volgde, veel heviger dan de eer
ste, als werd een houten wand met
groot geweld ingedrukt. Op hetzelf
de oogenblik sloegen de overkomen
de zeeën de kajuit binnen. Het schui
mende water stroomde ei* letterlijk in.
De steward, over Avien ik zo.o even
sprak werd tegen den grond gesla
gen, maar toch had hij nog zooveel
rV*.
bewustzijn, dat hij mij toeschreeuwde
de reddingsgordels (de zwemboeien)
aan te doen. Er waren er vrier in mijn
buurt lk deed mij zelf er een om en
drie dames 'die naar ons kwamen toe
gesneld, deed ik vliegensvlug de an
dere om. Wat ar met de „Berlin" fei
telijk gebeurde, begreep dk op dat
moment niet recht. Wel vermoedde
ik een ernstig ongeluk. We de da
mes waren, die dk de gordens hielp
om doen, ilc zou het niet meer kunnen
zeggen. Ik heb ze niet meer terugge
zien. Een stortzee sloeg ze in een
volgend oogenblik een eind van me
weg.
Hoewel ik weet, dat een razende
angst zich van mij meester maakte,
had dk nog zooveel besef, dat ik mij
•met alle kracht die dn mij was, vast
klampte aan de verschansing op het
achterdek. Ik dacht aan niets anders
dan aan vasthouden, wat een toer
was, want het schip slingerde beter
gezegd werkte zoo zwaar, dat ik nu
eens op het dek lag, dan weer over
eind kwam. Maar ik omsloot de leu
ning der verschansing met ijzeren
vuistgreep. Loslaten nooit. Ik begreep
dun door de woedende golven die ons
omspoelden, te worden weggeslin
gerd in zee.
Rondom mij gegil van menschen,
die als lam geslagen over het. dek
slierden, om als een veer te worden
opgenomen door d© brullende zee en
ever de verschansing in de golven te
verdwijnen. Het was ontzettend. Ik
kan het u niet zoo beschrijven. Ik ver
geet het nooit. Plotseling werd het
stikduister. Het licht ging uit en het
tooneel werd er des te erger door.
Kapitein en loods zag ik achter el
kaar naar de diepte gaan. Het gejam
mer van de menschen bij me, die ik
door de zeeën niet zien kon wel hoo-
ren, o, liet was te schrikkelijk om het
te .kunnen vertellen. Op eenmaal zie
ik een touw hij me in de 'buurt han
gen. een touw van den mast. Ik wist
het te pakken en klauterde op en neer,
geslingerd door den harden wind, een
eindje naar boven. Ik hoopte een
sch'p te kunnen wenken om hulp en
schreeuwde tot ik niet meer kon. Het
gaf niets, ik was uitgeput, liet me
weer zakken en plofte op het dek, ge
lukkig weer dicht bij de verschansing
die ik opnieuw met alle kracht om-
klampte.
Ik telde toen 25 menschen in mijn
omgeving. Ze hielden zich overal er
gens .aan vast. Sommagen werd het
t© bar. Ze beten los en de zee Avierp
ze aanstonds naar links en naar
rechts. Ik moet er niet meer aan den
ken. Et waren twee dames, die ik
zag neensmakiken lop het dek. een golf
nam ze op, ze gingen de lucht in
maar kletsten weer terug op het dek.
Hun hoofden waren gespleten. Nog
even en weg waren ze.
M den loop van den dag (Donder
dag) trachtten wij dichter bij elkan
der te komen. Dat lukte ons. Om ons
te beschutten tegen den Avlnd, grepen
Ave een stuk zeildoek. Dat sloegen Ave
om ons heen. Maar een rukwind
sloeg- er in en zwalkte het doek van
ons© af. We riepen allen om hulp,
maar dat baatte ons weinig. Hulp
kwam niet opdagen. We vergingen
om zoo te zegden van honger en dorst,
dorst vooral. Sommigen vam. ons be
gonnen aan reddling te wanhopen.
Om den moed er in te houden en
om afwisseling in ons lijden te bren
gen, zongen we gemeenschappelijk
Red ©ren. O, dat ldonk zoo treurig. Die
tijd kroop voorhij, er scheen geen
•einde aan den dag te zullen komen.
Toen de nacht kwam, bezweken er
Aveer een paar menschen. Ze waren
half waanzinnig van pijn en angst,
's Nachts bulderde de ze© schrikkelijk
en een koude, fijne sneeuw sloeg ons
in het gezicht. Het zeeAvater weekte
ons die ldeeren los. Een paar vrou-
Aven, die we zooveel doenlijk op de
been Melden, ATerloren haar boven-
kleeding. De rokken hingen in flar
den. Het zeewater spoelde den boel
van ons weg. Het was jammerlijk.
De reddingboot hebben we zes
maal dichtbij gezien, o zoo dichtbij.
We hoorden de lui roepen, maai- ze
konden ons zeker niet bereiken, en
als de boot dan weer Avegdreef, was
het om gek te worden. Er zijn men
schen gestikt. Ze hadden geen kracht
meer adem te halen, lieten, het stuk
verschansing los en vielen op het dek.
Toen de zee bedaarde, werden de
lijken niet meer weggespoeld, miaar
bleven ze voor onze ©ogen liggen. Eien
stoker, die naast me aan de verschan
sing hiffi"- liet zich los. De man kon
niet meer. Ik ving hem op in mijn
arm, hoopte dat hij zich herstellen
zou. De arme vent stierf, zijn hoofd
tegen me a^o. Toen moest ik hem wel
laten schieten
Ilc voor mij heb wonderlijk genoeg
aldoor hoop gehad op uitkomst. Ik
kon ma,ar niet gel o oven, dat de red
dingbooten ons niet zouden vinden.
Ik heb goede hoop gehad. Dappere
lui. die Hollandsche, hoor! Kranige
lui 1 We zijn hun zoo dankbaar
De verba Ier zou nog we) hebben
doorgepraat, maar de dokter stond
zijn bezoekers te recht geen seconde
boven den door hem bepaalden tijd
toe. Het gesprek liep ten einde. Voe
gen wij er nog aan toe, dat deze ge
redde niet veel klaagde over pijn aan
voeten en ledematen zooals zijn an-
dere lotgenooten deden, die vooral
pijn doorstonden aan de voeten door
het, zeewater gezwollen, verkleumd
en bij menigeen min of meer ver
wond. De dokters en de zusters doen
letterlijk alles om die smart te leni
gen. In het Amerika Hötel ziet men
wondergroot© liefde."
GEEN VOEDSEL TE VINDEN.
Van den president der Redding-
maatschappij, den (heer Mo ens, die
even met enkele geredden had mogen
spreken, werd' vernomen, dat de
sdhipbrukelingen aan boord van het
wrak herhaaldelijk (hebben getracht
voedsel te vinden, dat zij vermoedden
dat 'aan boord' was. Op (handen en
voeten kropen zij soms naar de plaats
waar zij dachten eten te vinden. Zelfs
tastten zij onder water naar den in
gang der provisiekasten, doch alles
was weggeborgen, en wat niet gebor
gen was, weggespoeld.
Een der dokters verteld© dat de pa-
tienten, inzonderheid de vrouwen,
vooral door de koud© .en de vochtig
heid hebben geleden aan de spijsver
teringsorganen, zoodat hun nog maar
alleen vloeibaar voedsel mag worden
toegediend en allen lijden nog hevige
pijnen aan de voeten en been en. De
zendingen van bloemen en vruchten
en andere vriendelijke attenties voor
de .patiënten, houden nog steeds aan.
DE KERKDIENST OP ZONDAG.
Zondagmorgen was in de Nederl.
Hervormd© Kerk van 's-Gravenaande
de geweldige scheepsramp het onder
werp van de prediking", waarbij de
voorganger, ds. J. H. Ruysdh van
Dugteren, gelegenheid vond de niet
zeer talrijke kerkgangers te bepalen
tot die woorden uit den Prediker: Dat
de levenden weten dat zij sterven moe
ten, daarbij gevoegd de gedachte dat
de gestorvenen zullen leven. De voor
ganger sprak de hoop uit dat 'de nabe
staanden getroost zouden worden in
de voor hen zoo smartelijke slagen.
Reeds Donderdagavond was in de
R. -K. kerk een profundiis ter eere van
de nagedachtenis der slachtoffers
zongen.
De kerkeraad der Hervormde Ge
meente bood het kerkgebouw aan, bij
aldien ter gelegenheid van de begra
fenis wellicht Anglicaansdhe eeredien
sten werden verlangd. Daar idle plech
tigheid op de begraafplaats kan ge
schieden, zou van dit vriendelijk aan
bod geen gebruik worden gemaakt,
IN DE DOODSZAAL.
De heer 'Den Houter, inspecteur van
het geneeskundig staatstoezicht, was
©en groot gedeelte van den dag in de
loods aanwezig, waar op zijn last alle
•tot dusver niet herkende lijken wer
den ontkleed om er zoo volledig mo
gelijke persoonsbeschrijving v-an op
te maken, wijl met de begraving niet
lang meer kan woa'den gewacht.
Mocht er na dien tijd nog aanvraag
komen van familieleden, dan is men
in staat die meest uitvoerige inlichtin
gen over ide slachtoffers te geven.
Ook werden de lijken metkunst
licht gChpotografeerd. Een opname ge
schiedde zooals het lijk daar lag, een
tweede met de oogeu geopend,
om latere herkenning door de familie
te vergemakkelijken. Alle op de lijken
gevonden voorwerpen worden zorg
vuldig in kistjes bewaard voor nadere
opvraag door de nabestaanden.
Maandagmiddag zou met de ter aar-
bestel ling van de lijken een aanvang
gemaakt worden. Na d© beschrijving
werden de lijken weder in een laken
gespeld met het zwarte lint om den
hals en naar de britsen in de groote
zaal gedragen Avaar zij tegen üen
avond, toen het bezoek ten einde liep
werden gekist.
Het Avas in de loods A-olmaakt rus
tig. Men betrad haar met ongedekten
hoofde ©n schreed zwijgend door de
rijen. Menigeen liet zijn tranen den
vrijen loop. Op alle britsen en kisten
lagen het werd reeds eerder gemeld
aan het voeteneinde groote bloem
stukken witte seringen en lelies. D©
kisten bleven nog tot Zondag geopend.
Geen moment is de plechtige stiltte
verstoord. Hoogstens zoemde nu ©n
dan een gedempt gepraat door de
groote ruimte, waar pleegzusters met
ouitputtelij'ke vriendelijkheid, inlich
tingen ga.ven aan hen die naar fami-
liele(den onder de dooden liepen te
zoeken. Vele zochten ook op een sig
nalement, op een portret van jaren
geleden, hun toegezonden door ver
wanten uit verre streken die verhin
derd Avaren zelf 'hun dierbaren te ko
men herkennen. En tussChen de be
zoekers droegen beambten van die
Harwich] iju de kisten en baren en
vormde zich een haag van menschen,
die een stillen, laatsten groet bracht
aa.n de ongelukkigen, die op zoo na
meloos wreede wijze het leven lieten.
Wecler sliepen Zondagnacht eenige
journalisten, Avier beroepsplicht hun
verbood den Hoek te verlaten, geAvik-
keld in dekens welke hun door me
vrouw Hamann. ©chtgenoote. van
den stationsrastaurateur, vriendelijk
waren geleend, in een wagen van den
D-treïn voor Osnabrück— Hamburg en
Berlijn, die in de remise voor het
vertrek van dezen morgen klaar
stond, schrijft de Hbll.-correspondent.
Ten zeerste aa*aarde©rem wij d© wel
willendheid van de directie der H. IJ.
S M., die ons dit nachtverblijf inden
thans overbevolkt en Hoek v ei-strekte,
een welwillendheid die trouwens, het
zij hier dankbaar gezegd, door die
van alle autoriteiten hier ter plaatse
in het algemeen wordt geëvenaard.
Onze rust was goed, maar kort,
want te half vijf wexxl ons hotel op
wielen gerangeerd en moesten Avij
onze „kamers" verlaten om plaats te
maken voor de reizigers, die met de
bcot. van vijven, de „Ghehnsford". na
een kalme reis in een triestigen nat
ten mist, hier aankwamen. Dezen wa
ren zooals gewoonlijk op Maandag
morgen weinig in aantal, doch in
den trein waarin wij geslapen had
den, de Duitsche Nordexpress van
5.55, werd oolc vervoerd een der ge
redden, de heer H, Broedersen, die
Avel genoeg was om onder geleide van
zijn eigen doctor naai- zijn woon
plaats Altona te -vertrekken.
Een rijtuig bracht hem van het
Hotel Amerika naai' het station en
toen hij daaruit werd geholpen, za
gen wij. dat een nog tamelijk jonge,
forschgebouwde man is, die Avel is
Avaar thans voetje 'vioor voetje, maar
•toch nog flink rechtop liep. In het
voor hem gereserveerde comparti
ment legde hij zich op een der ban
ken neer en ©\"en mochten av!' hem
spreken, de hand drukkend en hem
gelukiwenschen met zijn redding.
EEN DANKBARE GEREDDE.
Die redding, zei-de hij naast God en
de wakkere Hollandseh© zeelieden,
die voor hem hun leven -waagden, te
danken te hebben aan het feit. dat
;hij, na door een hevigen schok half
luit zijn kooi te zijn gevallen, ver
schrikt, slechts .gedeeltelijk gekleed.,
aan dek geijld en dadelijk naar liet
achterschip is geloop en. Anders was
ook hij met al de iiassagiers die zich
op het voordek bevonden, in de diep
te verdwenen.
Het verhaal van den heer Broeder
sen voor zoover hij dit met z^vakke
stem in korte Avoorden kon doen,
kwam op 'hetzelfde neer als dat van
den jongen Engelschman Emil Yung,
van wiens ervaringen in het tweede
blad ie melding gemaakt.
Meermalen Avas ik aan boord half
bewusteloos, vertelde de heer Broe
dersen, en telkens wanneer ik uit
mijn bezwijming weer bijkwam, leek
mij het aantal mijner levende lotge
nooten verminderd. Zij stierven of
gleden bewusteloos geAvorden met het
afloopènde water der stortzeeën van
het dek. Ten laatste bevonden vrij ons
nog met ons twintigen op het wan-
delclek op een bank tegen het rook-
salon, waar wij, om hooger boven "t
water te zijn, zaten op het richaan
van een der dooden.
Vijf van ons troepje stierven enk©
le uren vóór onze redding.
Oe Duitsch© dokter, die even was
telegraplieeren, keerde nu in den
trein terug en verjoeg ons, zoodat wij
met een handdruk en herhaalden ge-
iukwensch afscheid namen van den
geredde met zijn sympathiek, echt
Duitsch gezicht, dat thans zoo bleek
is en om de zachtblauAve oogeoi met
diepe lijnen doorgroefd. Gltickliche
Reise wenschten Avij hem en blijde
aankomst in zijn veilig thuis.
EEN ONDERHOUD MET DR. DIA
MANT OVER HET LIJDEN DER
SCHIPBREUKELINGEN.
In diit onderhond, dat de Tel.-cor
respondent met den hulpvaardigen
geneesheer, die met zijn echtgenoote
de directie voert op de ziekenkamer
in America Hotel, had, verhaalde de
dokter, dat het lijden der schipbreu
kelingen vreeselijk geweest moet
zijn.
Door de doorstane koude en het
herhaaldelijk overgestuAvde water, lij
den allen aan uitwendige aandoenin
gen vooral de voeten, die natuurlijk
het meest van het water t© door
staan hadden, doen bij de geredden
nog steeds pijn. Niets hebben de
menschen te eten gehad, en ook geen
druppel goed dirinken. In den aan-
vang had de equipage nog een beetje
whiskey, maar die was spoedig, voor
namelijk door die menschen zelf, ver-
bruikt. Zoo schrijnend werd vooral
de dorst door den niet te beschrijven
angst, dat de mond Averd opengehou
den als er zeeAvater overboord sloeg.
De ontzetting van de vluchtelingen op
het achterdek sloeg in vertwijfeling
over, toen een poos na do schipbtneuk
de „Berlin" in tweeën brak en het
voorste deel in de ziedende golven
verdween. Voor hun oogen zagen zij
toen den strijd van de drenkelingen
tegen de golven, hoorden hun hart
verscheurende kreten, en. van het ach
terschip zelf kwam toen een laAvine
van angstgeschrei. Dat tooneel moet
sommigen op het achterdek van angst
mèe hebben doen sterven, vooral om
dat men een gelijk lot van het ach
terschip verwachtte, bij iederen steg,
dien de zee onophoudelijk toebracht.
Wie kan dien angst, die krankzinni
ge vrees, vooral auu de vrouwen (van
wie er een krankzinnig den geest
gaf) begrijpen, als men nagaat, dat
den geheelen Donderdag het Avrai
gebeukt is met de reuzenkracht van
een rollende branding?
Alles aan boord wrong en kraakte;
liet Avrak Avas geweldig in beweging,
maar is toch gelukkig door zijn stand
tegen de pier blijven zitten. Dien
.dag van de schipbreuk moeten velen
op het aclterschip wel zijn omgeko
men door koude en Avater, ontbering,
angst en wanhoop. Om liet uit te hou
den, gingen de passagiers zooveel mo
gelijk bij elkander op den schoot zit
ten, dat gaf althans eenige warmte.
Mevrouw VVennberg, Avter man a-er-
dronk, 1 ïeeft zoo haar 7-jarig dochter
tje steeds aan haar borst gehouden,
maar de engel heeft de ontbering en
de verschrikking niiet kunnen dra
gen is op haar moeders schoot ge
storven.
Deze merkAv aardig heldhaftige
vrouw, die zich thans, na verlies van
man en ©enig kind, nog gelaten ©n
kalm weet te gedragen op haar ziek
bed, deze vrouw moest haar andere
schat ten slotte neerleggen op de lij
ken aan haar voeten, en men weet,
hoe ze zich op haar kind wierp, toen
Sparling haar des nachts kAvam red
den. De geredden hebben natuur
lijk geen oog gesloten, dat zou hun
dood geweest zijn, want even toege
ven aan de uitputting, even versagen
•in de volhard ing, was onder hun om
standigheden rampzalig. Sommigen
der op het wrak achtergeblevenen
hebben liet niet kunnen harden, zijn
gaan liggen en kochten daarmee on
verbiddelijk den dood. De dokter
meende een zachten dood. als van
iemand, die zich in een sneeuAvstorm
te slapen legt, om niet meer te ont
waken. Maar de levenden warmden
elkaar en Melden zooveel mogelijk
beweging in het lichaam. Al moest
men zich telkens tegen de geweldige
stooten vastliouden, om met tegen de
ijzeren reelings te worden te pletter
gestegen, toch is ook aan die bewe
ging voor een heel groot deel het be
houd van het leven toe te schrijven.
Niemand kon de schuilplaats aan
bakboord voor den Avand der rookca-
bien en den salon zonder doodsge
vaar verlaten, zoodat een poging om
leeftocht te vinden, niet kon worden
ondernomen, en overigens spraken de
ongelukkigen niet veel. De equipage
was Engelsch en d© anderien waren
bijna alLen Duitschers. Ze konden ook
i haast niet meer praten.
Naar heit Duitsch
van
Ru diolph. S tr atz.
TeHkens dacht Anne-Mari© bij zich
zelf
Zou hiet alles maar een droom
zijni Straks wordit dk wakker in
Wackerod© en dan grijp ik naar mijn
hoofd, dat nog duizelt van al dien on
zin', dat ik in mijn slaaip in Berlijn
was en dat ik juist met dien Horst
v Hemming dien nietswaardJlgen
man, dien boozen geest van. mijn
broer 's avonds alleen ben gaan
rijden, alsof dat van zelf sprak. En
zondier den minsten angst voor hem
te hebbenDat is nog het merkwaar
digste
Het was, of haar geleider hiaar ge
dachten kon lezen; plotseling zeide
hij
U kunt srerust zijn, ik zal u wer
kelijk geen kwaad! doen.
Daar was ze van overtuigd, zonder
zelf te weten Avaarom.
En ze was er nu ook Aun over
tuigd. dat het geen droom was. Want
midden in haar verdriet gevoeld© ze
opeens een verse hri!kkel ij k en honger.
Z© had van hot ontbijt af nog niets
gebruikt.
Het rijtuig hdeld stil. Ze liet zach
door hem er uit helpen, ze ging mot
hem het hu'is binnen. Een stokoude
huisknecht deed de deur voor haar
open en ze trad' die huiskamer bin
nen.
In tegenstelling met h©t bonté
uiterlijk A'an het huis, heerschtedaar
binnen een smaakvolle AveeOde.
Ouderwetsche zwarte meubels, stiil
Lode wijk XIV, overtrokken met kost
baar damast, een zwaar tapijt, aan
de muren koper-gravures uit het
veldlheersleivem van Frederik dien
Groot© ©n een paar groote schilde
rijen, Potsdammer generaals in groot,
tenue voorstellend.
Boven een kast, in een hoek, een
hertengewei, zóó groot, "als er nau
welijks meer oen te Aindetn is, met
een verbleekte inscriptie in het mid
den.
Al die eerwaardige, oude stukken
pasten in liet geheel niet bij het nd©u-
Averwetsche huis en die nieuw-modi-
sche-wereldstad Berlijn.
Het g<af den indruk, alsof schip
breukelingen 'het Avei/niigie, dat ze nog
van .hun go©d hadden kunnen red
den, in den eersten dien besten hoek
hadden opeengestapeld.
De kiekte, oude dam© zag er met.
haai' sneeuwwit haar, haar ouderwet
se he kleedtng, hlaiar fijne, vriendelij
ke trekken., uit als eien markLcafci uit
het Ancien régime.
Ze zat in eten rolstoel, een reisde
ken over d© knieën en stond niet op,
toen Anne-Marie binnenkwam. Maar
ze stak met haai' zounigen, kinderlij
ken glimlach de hand toe, noig a'óór
dat Horst v. Hemming opgehelderd
had
Moeder, ik bretng u voor eten
paar uurtjes freule v. Wackerod©, de
zuster van een mijner vrienden. Ze
was van plan bloedverwanten hier in
Berlijn op te zoeken, maar die zijn
niet thuis. Z© kan. den heelen avond
niet al leem blijven. Ik hoop dus, dat
ze liet hier gezellig zal hebben.
Juist kwam er eem dame van mid-
dieibaretn leeftijd bommen. Hij stelde
haar voor als zijm zuster. Ze wa.s
goem beauté, maar ze had. mooie
oogen.
In de wijze, waarop zij en haar
moeder Henndmg aanzagen, lag zoo
veel liefde ©n vertrouwen, dlat Ann©-
Marie het niet kon aanzien.
Dat verdiende de man toch in het.
geheel niet
Freule v. Wackerode is ver
kleumd van de kou, moe en honge
rig, zei hij. Maak dus maar, dat ze
niet heelemaaü bezwijkt. Ze heeft
\-andaa«- al een lange peis achter den
rug. Ze komt van buiten.
Dat deed de oud© dame roed en ze
trok het jonge meisje naast zich in
eeln makkelijken stoel en begon te
babbelen. Zij had ook het grootste
■deel van haar leven buiten doorge
bracht, tot \roor dertien jaar. Toen
was het. na den dood van haar man
maar beter geweest, het goed te ver
knopen. Horst, haar eenige zoon, ge
voelde nu eenmaal geen roeping voor
het buitenleven....
Anne-Mari© keek onwillekeurig
naar hen en dachtdat begrijp ik,
een rocwer te zijn met cylinder open
glacé handschoenen aan, bevalt hem
natuur!ük veel beter.
Ik kan het me ook wel voorstel
len, dat hij liever in Berlijn is, g'ng
meATouw Hemning vaart, en knikte
haar zoon met eem moederlijk lachje
toe. Hij heeft hier zijn uitgebreiden
kring van kennissen....
Ja die is zeker heel uitgebreid,
klonk het scherp.
Hij heeft zijn kennissen overal.
Zeker, dat begrijp ik best.
Zijn Averk neemt hem geheel in
beslag.
Anne-Mari© stond versteld.
Horst v. Hennimg zat .rustig in zijn
fauteuil. Zijn oogen strak op haai' ge
richt. Ze hield zijn blik uit en begon
teem
Zeker interessant te zoo'n
werkkring in zekere mate....
Niet waar? viel d© oude dame
levendig in. Ik begrijp wel niet veel
van die moderne socialistische poli
tiek en van die agrarische Avettem.
Maar mijn zoon had gelijk, dat hij
ontslag nam uit dan staatsdienst. Nu
is hij geheel onafhankelijk en kam
►zijn ideeën A'o or staan, zooals hij aviI
en is niemand verantwoording schul
dig. En diat is toch een groot geluk.
Anne-Mari© knikte Averktuiglijk. Ze
begreep er niets meer van. De vraag
lag haar op de rippen- maar weet
u dan niet, wie uw zoon is Weet u
Met, dat hij een speler is, al jaren
lang een koelbloedige, gewetenloo-
ze speler en alles behalve een onaf
hankelijk gentleman, die met. geest-
Avrwante standgonootem politiseert?
Neen. De oude dame scheen daar
niets van te weten. Daar zat ze., ver-
gcfffoegd' glimlachend, als een kind
met grijze haren. En toen het grijze
familiestuk de tafel gedekt had en
haar rolstoel zwijgend bij schoof,
toen begreep Anne-Mari©, hoe het mo
gelijk was, dat deze oude dame zoo
Aveimi'g wereldkennis had ze Avas
verlamd. Ze kwam, behalve mis
schien een klein wandelrit]"© dage
lijks, bijna niet meer met menschen
in aanraking. Zij leefde hier haar
eigen leventje vam herinneringen, dat
met liet Averkelijke leven niets tema
ken had.
En met iets van heimwee in haar
staan, begon ze weer
,lk benijd u, freule v. Wackerode.
U komt van buiten, uit diie heerlijke,
frtesche buitenlucht. Die moet ik hier
missen. Maar ik wil niet vam mijn
zoon vandaan. Hij komt me vederen
dag opzoeken. En als men toch zijn
goed Avil verkoopen, dan was het toen,
dertien jaar geleden, toch nog voor-
deeiige/r dan nu. Ik hoor, dat men te-N
gemvoordig bijna niets meer voorden
grond krijgt.
Anne-Marie knikte bevestigend. Dat
begreep ze ook al niet. De overste had
toch uitdrukkelijk van Horst v. Hen
ri ing geschreven de zoon A-an een ge-
failleerden landgoed-bezitter. Hoe
kon er dan iets van den verkoop over
gebleven zijn Hoe kon dan die oude
dame hier naar het scheen van
haar rente '.even
Over haar kopje thee heen keek ze
vragend naar den clubman en merk
te weer die merkwaardig©, ernstige
uitdrukking op. En toen ze zich van
hem afweïidde, zag ze in de oogen
van zijn zuster dienzelfden stommen,
veelzeggenden blik en plotseling be
greep zeover deze ouwerwetsclie,
bohaaglijke, Avereld-vreemde kamer
hing een leugen, die allen kenden, be-
liafve die eene, wie ze gold die
•vriendelvike. oude dame in hear rol
stoel...
(Wordt vervolgd).
