mij wanneer zijn.
Alleen gebleven scheen hij in droe
vige gepeinzen verdiept, dan een
deurwaarder ontboden hebbende, be
val hij
Breng mij het eerste kleine kind
d>at op straat voortui de deur gaat
De maai kwam bijna aanstonds te
rug, mot do kleine Abby aan de hand
Zii kwam onbeschroomd naar het
staatshoofd, klauterde zonder verdet-
re plichtplegingen op zijne knieën,
terwijl zij babbelde
Ik ken u wed, mijnheer, gij zijt
de lórd-generaal. Ik heb u zeer dik
wijls voorbij mijn huis zien rijden.
Iedereen had schrik dian, maar ik
niet.
glimlach verzachtte de stren
ge trékken van Cromwell's gelaat.
Hoe, rij herinnert u niet Ik heb
u niet vergeten, ik
Ik zal u ook nimmer meer ver
geten, op mijn Woord. Wij zullen al
tijd vrienden blijven.
Ja. dat is goed, maar laat mij
dan paardje rijden, evenals bij mijn
voider.
Zeer gaarne, want gij doet mij
weer aan mijne kleine dochter den
ken. Toen zij uwen ouderdom had',
was zij ovetn lief, even bekoorlijk als
gij dlat God u daarvoor zetgene
Gij bemdndet haai' zeer, uwe
kleine dochter Vader houdt ook veel
van mij.
Oh ja 1 Ik beminde haar Zij be
val en ik gehoorzaamde.
Don zie ik u ook zeer gaarne.
Wilt gij mij omhelzen
Zeker, maar dat is een voor
recht. Ziedaar, een kus voor u en de
ze voor haar. Gij vertegenwoordigt
haar, en wat gij beveelt, zal ik doen.
Het kind ldapte vrooiijk in de
handen en ving een nadereïtd ge
rucht op. Eene trommel roffelde. Ab
by riep
Soldaten. Ik wil ze zien Lord-
generaal, Abby wil soldaten zien.
Gij zult ze zien. lieve kleine, bin
nen oen minuut. Ik moet u eerst met
een boodschap belasten.
Een officier kwam de kamer bin
nen, groette zeer diep, zeggende
Zij ziin daar en trok zich terug.
■De protector gaf aan Abby dx-'o
kleine wassen schijven, twee witte en
een roode. De roode nuoeat diegene
dei' drie kolonels aanduiden die de
doodstraf zou ondergaan.
Oh, wat is die schoon, de roode.
Zijn die voor mij
Neen. kleine, licht-den hoek van
dat gordijn, die een open dein- ver
bergt, op. Gij zult drie mannen be
merken, den rug naar u gekeerd, met
dé handen op den rug- Zij hebben
ieder eene hand openges pre id en
daarin zult gij een der schijfjes leg
gen dit gedaan zijnde zult gij hier we
der keeren.
Abby verdween achter het gordijn.
Do protector, alleen gebleven, mur
melde God woet op wie de keus van
die 'onschuldige bode, die Hij mij
zond, zal vallen. Dat zijn heilige wil
geschiedde.
Het kleine meisje liet 't gordijn
adlitor haar weer dichtvallen, bleef
enkele stonden roerloos, verwonderd
over de halve duisternis, die de ka
mer als ra een floers hulde, en ook
over de onbeweeglijkheid der sokte
ten en der gevangenendan helder
de haar srelaat eensklaps op.
Maar vader iis daar. Ik herken
hem zeer wel. Hij zal het schoonste
schijfje krijgen.
En, naar de gevangenen snellende,
legde zij een schijfje in elke hand, dan
gleed zij onder de armen haars va
ders en aiimLaohende, zegde zij
Vader, vader, zie eens wat gij
in uwe hand hebt. Ik heb
schoonste gegeven.
Hij wierp een blik <xp heft noodlot-
géhoorzaamt aan haar bevel, zij
spreekt in mijnen naamdezen ge
vangene is genade geschonken, stelt
hem in vrijheid.
De Redder
het
i-jj. n,H verwonderd v,ai1 hei Koninklijke Huffls .ztiloh cuit-
müzelvën. de cantora ft dwhMeAM» m ai wbaaado «kbcr mar, dut vsn d«dn«mng
open. Al de twaalf platen waren er 1 - geloof toch, dat ümmd zic«i haotr lood aantrok. jplsgeahedan tan feeste.hjik.ie-
in Hot bleek, dat er met n**.- dan jxïropeai heeft, dat Waarom sciireit gij? ttoeg «t
ééne gebruikt kon Mjn en dat Glover ^".^^enSijka wan gebeurd; kan u soms balpen? naar bat buitenland uitstekte
blijkbaar -een tijd had gehad om die hMtt 111WH. gesproken 'y.
3 geschenk, Wel op de knieën, nam
zijne dechter op en barstte in snik
ken uit. i
iDe soldaten, de officieren, die ge
vangenen. getuigen van dit ijjselijke
treurspel, konden ook hunne tranen
niet weerhouden.
Na verloop van eenige minuten na
derde de officier der wacht onwillig
den gevancene, raakte hem bij den
schouder aan, zeggende
Het doet mij leed, kolonel, maar.
mijn plicht gebiedtt-.r
Wat dan vroeg het kind.
Ik moet hem wegbrengen, het
veroorzaakt mij pijn
Vader wegbrengen Dat wil ik
niet. Moeder is ziek, ik kcnn hem ha
len.
En, dlit zeggende, kroop Zij op
haars vaders rug. strengelde hare ar
men rond zijn hals en vroeg
Zie kom nu mee, vader
Mijn arm kind, ik kan niet, ik
moet met hem mee.
Hel kind sprong op den grond, liep
tot den officier en riep, stampvoe-
- Pk zee u, dat moeder ziek is, luis
ter naar mijLaat vader meegaan.
Ik wtl h«t
Abby, snel als de bliksem, had. de
kamer verlaten. Zij kwam weldra te
rug, den orotector bij de hand voort
trekkende. Bij diens verschijnen,
sprongen allen recht, de officieren
groetten en de soldaten boden de wa-
Houd hen tegen, mijnheer. Mij-
nle moedeT is ziek en ik kom vader
balen. Zij willen hem wegbrengen.
De lord-generaal riep uit
Is dat uw vader, mijn ktnid
Zeker is dat mijn vader, daar
om gaf ik hem het schoonste schijfje,
het roode. Ik zie hem zoo gaarne.
Wat te doen, mijn God, wat te
doen riep CromweU.
Abby. verdrietig en ongeduldig,
drukte sterker de hand van den lórd-
generaal en sprak
Gij moet hem met mij laten gaan.
Gij zegdet mij daar straks, dat ik
mocht bevelen, en het eerste wat ik
u vraag, wilt gij mij niet toegaan
Cromwell, met verhelderd gelat
riep uit, terwijl hij de hand! op het
hoofd van het meisje legde
Danken wij God voor de belliofte,
dde Hij mij ingaf. En aan u ook mij
nen dank onvergelijkbaar kind, om
mij aan die belofte herinnerd te heb
ben.
Officieren, voegde hij er bij
De kleine Archie was ons eenig
kiud, en wij hielden natuurlijk dol
veel van hem. Iedereen zal dus kun
nen begrijpen hoe dankbaar wij een
onbekenden main waren, die ham het
leven redde.
Mijn pbotographisch atelier wais iin
de voornaamste straat van eene Lon-
deusche voorstad.
Op zekeren dag., terwijl ik bezig,
was kabinet-portretten in te pakken
voor een klant, werd ik opgeschrikt
door geschreeuw en gehuil van de
straat. Ik snel naar het venster, juist
intijds om te zien hoe onze Archie
voor een rijtuig ligt, op het punt van
vertrapt te worden door de hoeven
der paarden, en hoe een man, die
toesnelde, den knaap wegrukte en in
zijn armen nam. Een oogenblik later,
en onze jongen zou gedood of ern
stig gewond zijn geweest. Maar nu
was hij ongedeerd en kwam met den
schrik vrij.
Ik snelde naar buiten, nam het
tónd van den vreemdeling over en
drukte hem de hand. Ik verzocht
hem mee naar binnen te giaan en ken
nis te maken met mijne vrouw; wij
zouden beproeven hem onze dank
baarheid te toonen... Maar hij Wfilde
daarvan niets hooren. Zouden wij
hem wederzien Wilde hij ons zijn
adres opgeven Neen, hij wilde niets
van dien aard. Hij rukte bijna zijne
hand uit de mijne en snelde heen-
Het speet ons zeer, dat wij niets
konden doen om hem te toonen hoe
dankbaar wij hem waren. Ik gaf aan
mijne vrouy eene beschrijving van
zijn voorkomen, en wij zagen beiden
met aandacht uit, in de hoop dan
moedigen vreemdeling, die onzen Ar
chie het leven had gered, te ontdek
ken. Maar er gingen maanden voor
bij, zonden- dat wij iets van hem za
gen of hoordein.
Het was in het laatst van Augus
tus en slap in de zaken. Ik zaf stil te
zien in den wankel, toen mijn oude
vriend WiLliam Glover binnentrad.
William was eerste huisbediende bij
rijken heer in het Westend, en
hij had liefhebberij gekregen voor
photograph ie.
Zoo, Bradbury, zeide hij opge
ruimd, ge ziet zoo zwart als een
plaat. Scheelt er iets aan Gaan de
zaken slecht
Zoo slecht als 't maar kan, ant
woordde ik.
Ik bvnm vragen, of ge mij een
photographsetoestel zoudt willen lee-
nen voor een paar wéken. Ik zal u
er natuurliik voor betalen. Mijnheer
gaat naar Schotland'. Hij laat mij
thuis en ik zal ïlu heel wat vrijen
tijd hebben. Daarom wilde ik een ca
mera van u en beproeven wat zLeht-
jes te nemen.
Zoudt gij de platen voor mij wil
len ontwikkelen
Met senoegen, antwoordde ik.
Hier heb ik juist iets wat geschikt
is voor u. Een camera, die ik wel voor
photographeeren buitenshuis en in
stantané'? gebruik, en die zoo ge
makkelijk is mee te dragen, als
ooit een heb gezien.
Zoo was de zaak spoedig in or die.
De camera, die ik aan Glover leende,
was er een voor 12 platen. Als er een
plaat gebruikt was voor eene opname,
kon ze door mechaniek uitgelicht en
achteraan «-ezet worden, torwijl er
eene andere voor in die plaats (kwam,
•zoolang tot de twaalf allen wa -en ge
bruikt, waarna zij in het toestel, kon
den blijven, tot zij ontwikkeld moes
ten worden .Glover nam de camera
onder zijn arm, bediankte anij en gting
welvoldaan heen.
Ik zag den armen Glover niet meer
levend terug. Ik hoofde bet verhaal
van zijn dood bij het onderzoek,
waarin ik als getuige was opgeroe
pen, om te verklaren hoe hij aan de
camera kwam, die bij hem werd ge-
•onden. Hij was vermoord. Toon zijn
patroon naar Schotland was en
slechts een paar bedienden in huis
waren, hadden dieven de gelegenheid
gunstig geacht om er in te breken.
De arme Glover werd doodgeschoten
in den tuib gevonden, en de camera,
die ik hem had geleend, lag bovenop
het glazen d'ak van een wintertuin.
Men vermoedde, en dat wa9 zeer
waarschijnlijk, dat hij op het dak
van den wintertuin was geklommen,
om een beter gezicht te hebben op
dien tuin en dat dé inbrekers hem
•daar in 't oog kregen en op hem
schoten. Zij waren toen Wij kb a ar ver
schrikt door de aanwezigheid van)
iemand, .dlie hen scheen te bespieden,
de vlucht gecaan, zondier iets mee
te nemen. Op het knallen van het
schot kwamen de. buren aansnellen.
Glover was gestorven, zonder iets te
•kunnen zeggen. De uitspraak der ju
ry luidde, dat er een moord was ge
pleegd door één of meer onbekende
personen en Glovers patroon, d<e
zeer op hem gesteld was, loofdie eene
belooning van fr. 5000 uit voor het
ontdekken van de moordenaars.
Na afloop van het onderzoek nam
ik de camera mee naar huis.
•Glover was een vriend, dien ik bo
ven alle anderen had geacht. Ik zou
daarom gaarne de man zijn geweest,
die zijn moordenaar ontdekte. De we-
v®rE'epen'1 de eene na de andere,
en November eene bijzonder slech
te maand voor ons vak kwam. De
belooning van 5000 fr. zou mij ook
zeer welkom zijn geweest; maar -k
dacht, dat het mij wel nooit zou te
beurt vallen. Glovers moordenaars te
ontdekken. Leven om leven, dacht ik1
en ik zou gaarne den man, die hem
gedood heeft, zien ophangen.
Op zekeren dag was ik in mijne
donkere kamer bezig, toen ik opeens
de camera in liet oog 'kreeg, die ik
aan Glover had geleendzij Lag daar
op een plank. Ik had die camera niet
aangeraakt, sinds i'k haar weer thuis
ibracht, en ze was met stof overdekt.
Ik-bezag haar eemige oogenblikken. Be
zou wel eens willen weten of Glover
moig opnaimen heeft gedaan, zeide 'k
re ia de plaats te schuiven.
Nu !>egon ik de eerste plaat
ontwikkelen en het bleek duidelijk,
dat zij gebruikt was. Onder den in
vloed der chemische vloeistoffen kwa
men er figuren te voorschijn eerst
'zeer onbestemd, maar langzamer
hand' duidelijker.
Het Leeuwenbruidje
naar achter te brengen en een ande-want hij heeft nooit mwu gto^vuwii. - -
over „den man, die hem onder de1 Ach, neen, majnneer, maj kan De overledene stond trouwens
'paarden vandaan haalde." niemand helpen, ontwoordidè zi f hooge eere bij de Koningin, 'wier vok
zacht was ik ook maar dood even- ste vertrouwen hij genoot wegens de
a-ls vader en moeder. algeheel© toewijding van zijn persoon
Is Tom iSMppers uw vader dl an. aap. de hem opgedragen taak: dé lei.
ndiöt? Icffimig en het hesituuir van het belaaig-
Een veertig jaar géleden was ik een Neen; mijnheer, vader i!s al laing rijkste deel van het Hofdlopartement
jong handelsreiziger en maakte dik- döodi, en langzaam (kreeg ik nu op eoowel in de residentie VGravenhagé'
Mijn hart begon sneller te kloppen, wijis tochten door het geheele lankli. mijn -vragen heebje voor beetje (hiaar els op het buitenverblijf Het Loo
ïreSïï. WMn mlin haiïï Er"was 1)6 warou t«m nog geschiedenis, oen iijdonsgoscihiedenïs Voor die fumotte block baron Q1M.
g^Twl^i Z de^woor- te hooren. tod to veteoprfdhten geèrtd teitehba»
me was geweest. De gedaante van een <"6 «n vete plaatsen wanen na rooger was liot circus tiet eigen- «ie eigenschappen van wijlen, «ijn va-
man werd steeds duidelijker. Zietlangdiurigen, venmoeienden tocht diom iiaars vaders geweest, Toen de- der, die veie jaren vóór hem onder d»
Hij scheen weg te loopen en hij had slechts per diligence of postwagen te ze gestorven was, was haar moeder regeering van Koning Willem III het
een pistool in de hond naar boven ge- bereiken. met dien tegemvoordigen eigenaar ge- hofmaarsohalksamibt vervulde,
richt. J Eens toen ik te Nieuwberg, een klein trouwd. Deze had door een slechte be- Met ijver, tact en hoffelijkheid be-
Goede hemel! riep 'k. Glovers stadje aankwam, vertelde me handeling van haar en haar kind zijn stuurde hij de zaken en belangen
moordenaar Glover moet hem ge- eea Waard van het hotel, dat het juist wouw een vroegtijdigen dood bezorgd door zijne Koninklijke Meesteres lian
fftmomen^ebben ^oon de man zag kermis was en euu beestenspel en daarna al zijn luimen en dironke- zijne handen toevortouwd, me: een
dat men hem gadesloeg en een schot avonden vertoorwngen gaf. manswoede op liet kiekte meisje ai- talrijk dienstpersoneel onder zijne be-
j (Een medelijdend lachje was het leen gekoeld. velen, welks belangen, zoowel waibe-
««.ig mij van alLerM door het antwoord op deze mededeeling. Als Slaat !hiij? vroeg ik. treft (htm positie in dienst afe ten op-
hoofd. Hier in mijne hand hield ik bewoner van de hoofdstad des landis Ja, meneer,en ook de clown, zachte van hun ilot na het verlaten
een stomme getuige van 's moorde- had ik veel gezien oon me over aoo'n maar dlie alleen als Ihiji dronken; is. ivan hun betrekking, hij zoovjeel mo-
naars identiteit. Ik kon nu dén man, idiorpsvetrtoomiing dmulk te imiaken. Daar Waarom iwaart ge zoo bedroefd, gelijk voorstand',
dlie mijn vriend doodschoot, voor het echter met mijn tijd des avonds toen i'k hier kwam? -Ondier de ambten aren. van. zijn bu-
geredht bi-engen. Ik zou igeen raad! wist .besloot ik uit verve- Ach, 'Siujlltan moet weg, diat goede reaiu en (het dlienstoei-sonee Iheeft da
looninc van fr"^0(xfzou Ik ook krij-1"1^ voorst)ölllin'g bijwonen, dier, het eenage wezen dat van. me dood! van dezen humanen chef dian
gen en die zou mij zeer welkom we-1 Het [hier 1101 ,aLs dergelijke houdt. Bdj hem ging ik uitschreien, ook diepe verslagenheid! gewekt, want
zen in dezen tijd van het jaar. Dan vermakelijikiheden: een grimassen ma- als 'ilk ge-slagen werd; tot wien zal ik Bijp. ondiergeschlikten eerden hom als
behoefde ik mij niet bezorgd te ma- kende clown, een kiunstrijidferes, ge- nu gaan, als hij weg is0 een stipten, maar humamem en recht-
ken over den naderenden winter en dresseerde honden en apen, getemde Mijn plan stond vast, hét meisje vaardigen chef.
over de vraag, hoe wij aan voedsel witte ratten, enz. moest gered' worden uit de handen Baron Clifford bezat organiisatieta-
en brandstof zouden komen. Aan dat Ten slotte werd eenlgroote^ ijzeren harer beulen. Ik beloofde haar, dat lent en groote werkkracht, welke hoe-
alles dacht ik, terwijl ik in gespan- in het circus gesleept, een reus- ze spoedig een beter leven zou krij- danigheden vooral uitkwamen bdj de
nea ve^vaelitmg keek op de plaat, ac51^e leeuw was daarin opgesloten gen en ging, ondemveg allerlei plan- .voorbereiding en regeling der Lnhui-
6 dSte^eSundiïe toovermiddeilen en lieP JauS3 tralies van zijn ge- nen overwegend, naar miin hotel te- dügingsfeesten der in 1898 te Amster-
brachten den mail steeds dichter bij vangenis. Het successtuk van den rug. dam, het huwelijksfeest der Koningin
o-orecht, Ik hield die plaat omhoog avond zou een. aanvang neanen: „Tom Ik vondi daar een brief, waarin mij en de bezoeken van vreemde vorsteldj-
-• 1 nmn nn RhinnArs al« 1
het gerécht, ik meiu oie ^uct<t<t umuws
om het licht van mijn roode lamp op Shippers als leeuwentemmer." bevolen ward, aanstonds naar W. te ke lamiliën aan ons Hof enz.
te vangen. Genadige Hemel! Die Omhoog, Sultan, riep hij en hief vertrekken, waar de zaken mijner pa- Een groot aantal der hoogste eere-
scherpe trekken, ^etatphm de stevige rijzweep boven zijn hoofd, troons mij riepen unkUersoheidingen getuigden van da
tontehOT lV^moorde^rvmmito geltoonaamdB. Zteh met Drie dagen later kwam ik te Memv- waardroripg «ijper dlenilen deer zijn
ouden vriend en de man, die mijn zdngeweldigevoorpooten aande <hk- berg terug en vond daar dé bevollking souvereine, die hem laatstelijk nog 't
kind het leaten redidle, waren één en ke tralies vasthoudend ging hij op be- m groote opgewondenlieid'. In hetlio- Grootkruis der Huisorde van Oranje
dezelfde nersoon. vel van zijn, meester lang uit op den tefl; tevens café, zaten de bezoekers scfltonken van hunne eTk'ennihg dloor
Ik molest mij aan den schoorsteen- grond liggen en liet toe dat die leeu- druk te redeneeren en op mijnivraag vele vreemde 'SfcaatehCiof-den
wand vasthouden om niet te vallem wenteonmer rijn lichaam als hoofd- zei de waard. .Zijn onvermoeid werken (bleef vaak
lk durfde met meer naar tot geocm gebruikte. Verbolgens aprong Gij herinnert' u dat kMtte nwW. «M ronder iivvloed: od «ito ,-orond
*>°r T??** "T?4' öaut,T*> 1111 in de Mdtoestand. die in de
\xlt moMt dten ïït zag op. °P eell™n i^®18 stoel« leeuwenkooi kwam om hel dier ;o IwrhartMelijlk gesdhnM. werd «n
nieuw het tooneel der redding t an ptrajnHdie., sprong over .stangen, en overreden? bleek het, dat hij na de December-
mijn jongen voor mijalles stond mij touwen en liet zich ten slotte als dood Ze is dood, door den leeuw ge- drukte ten Hove zoowel hier, be Am-
even levendig voor oógen als op den neervallen, toen Tom Shippers een dood. starda men op het Loo, weer te véél
dug zeiven. Wat moes, ik doen Hij met een losse patoon geladen revolver Dat kan niet, riep ik uit van zijn kracht em had geverfd waar-
had OM» mijn tond op hem alvtmrde. Neen, «ai een dor gasten, do door hij andermaal op bot ziekbed ge-
Srt (SSnK .rlvas ^\~Sf t0e,' "T 16 T T™ Und nirt thans om toot
moordenaar en het was alsof dat 'hoIld' toen d® d-mtea «n be< ren, dat hot was barbaarsch, dia» diar dood staan.
vreeseiijke w-oord mij door duizend wo goede vnondon zijn, reik me js te schieten. De dokter is van oordeel. In Clifford wordt odk verforen do
monden werd toegeroepen. rechter! dat ze op een andere wijze aan haar edelman, die zich niet alleen desym-
Een oocenblik haalde ik tuinier De leeuw verroerde zich niet Tom einde te gekomen. patttie verwierf .in de adellijke ikiiSm-
adem. Ik bedacht, dat hij misschien herhaalde zijn bevel, ongeduldig. Het i Ik wachtte het verdere gesprek niet gen, maar die ook onder de burgerij
nooit weer mijn levensweg zou krui- <iiör bewoog geen spier. Toon. siloog af en ging naar het circus. Eon gtroo- word geëerd en hooggeacht
sendat de wereld groot wag, en.cat Tom hem met de zw©ep tegen den rech te menigte verdrong zich erom heen. Ook de pers rend waar het de nu
tïï S^iSTlSS zien. In mijn voorpoot. De leeuw knorde en^zijn Juist .torn ik aankwam werd Mt Miciteit van daarvoor vatbare hof-
hart bad ik, dat liet zoo zou zijn. fonkelende oogem richtten zich direi- kleine lijkje op een draagbaar wegge- meuwstijdliingen goldl, in den opperihof
Juist echter toen ik mij vleid.e niet £end tegen den man. bracht. Ik verzocht dien dokter, dlie maarschalk een welwillend man, ten
de hoop, dien man nooit weer te zien,Het publiek begon onrustig tie Wor- er bij wass, het kind te nK>gen zien. allen tijde bereid tot'het geven'van
hoorde ik Archie haastig de trap op- den. Sommigen riepen den leeuwen- De arts zag zeker, dat ndet alleen inlichtingen die voor openbaarheid
kernen. temmer toe, uit de kooi te komen, bloote nieuwsgierigheid mij dreef. Hij geschikt waren en tot het. vergem'aik-
-- Vader, vaderriep hij en klopte Shippers nam d'eze uitroepen anders liet )de -drogers even 'stilhouden en kei ijken van hare taak
aan de deur. Vader, waar zijt ge op dan ze bedoeld waren. Hij wilde tilde het kleed op, waaronder de Uit zijn leven verdient nos vermort
D°S^tf£ct°^ inspanning kern CKtfo"J'
ik antwoord g^èn. Ik \roeg mijn den teeuw aan kon. I He; was als sluimerde ze. een gkm- dienst zijner Vorstin te verbinden,
jongen, wat hij wcaschte. I Zl]n gezucht werd rood van toorn lach speelde om het verstijfde mond- zeer ijverde voor de ontwikkeling van
Ik zeide hem, dat ik druk bezig en de aderen van zijn voorhoofd zwol- je. Duidelijk waren op de bloote arm- Sohevenangen als haven- en badplaats
was en niet gestoord wilde worden, len op. Nog eenmaal herhaalde hij pjes en voetjes en aan het halsje Zoo vroeg 'hij destijds concessie voor
Ik stond te beven en leunde tegen met donderende stem zijn bevel en Diet bloedrood© striemen te zien-, ook op de uitvoering van een havenplan met
den muur. dit van een tweedien zweepslag verge- het voorhoofd w.as een bloedige streep spoorwegverbinding en was hii in <\e
i«»
nep inijn zoonijo. mj bs^ go&wiuiu j NlI gpj-^g lecu-w op en een oo-
- Wie? Wie is gekomen?^ ^enblik maten men9cih
Ontsteld keek i/k den dokter 'aam. sdhaippij Zeebad SCheveningen en vah
ja, zei hij, mijn onuitgesproken de lExpHoitattemaatschappij Scheveniin
vraag begrijpend/, de onimenseh heeft jein.
Die meneer, die mij onder de - - --- -
paaxdlen vandiaan heeft gehaald, va^-kaar met uatdageiudie bMk.
der j Shippers, razend van woede, greep het kiindi .ohgietlwijlfelld1 doodgeslagen.'.
Ik viel bijna op den gTond. Mijn een naas hem staande ijizer.ein staaf De leeuw heeilt Qiaar niet gedood!; ster-
hoofd duizelde. Ik wist niet, waar 'k en wildJe op het met den voorpoot to! vend is ze in zijn kooi gevliudhit, (be
was. Die man was hier, in. mijn hu steg&xuweor gereed staandie d/ieir. Jots- soherming zoekend' bdj het eenige wej-
Ik bleef als verstijfd staan, met m gaarL i zen, idiat haar liefdé beboondJe, en
DaajMEoortic de stem «-anj DaaT Eci»u"ie iets onrooTTdens. legal hem aan is ze gestom-en. De
mijn zoontje. I-Lij riep den man toe Door het kleine, dubbele zijdeurtje kerel schijnt -in zijn roes op het kind
naai- boven te komen en een zwai-evan de kooi sprong een klein meisje te hebben ingeslagen en /is wegge-
voetstap kwam nader en nader. naar binnen met loshangende haren. vlucht toen hij begreep, dat hij haar
Zou ik gek worden o
Denk eens aan Mijn onschuldig den Leeuw plaatsend, riep ze angstig j
kind i'ó daarbuiten bij een moorde- uit;
naar, die hem misschien bij de hand. j Niet slaan, meester Tam, niet vanmorgen hier binnendrongen,
™Ik mSteLsd«nlh wel teretond. 8laM1; en tegcMjk sJoag ze haan-Weitio 1 ««n ro het kind bewegingloos tus-
In één oogenblik tijds scheen ik een magen© (kinderarmpjes om den (hals schem die pooten van den leeuw liggen
jaar van gemoedsstrijd te doorleven, "von den leeuw en drukte haar smal en, schoon het dier niet de minste bo
lk had hein beloofd, dat ik hem eens, bleek (gezichtje togen zijln verwarde weging maakte, meende men, dat het
als 't kon, liet rod den van mijn kind manen. i die kleine gefdo'Odi hadl, te meer, wijl
zou Vergelden. Hij was nu zelf in j De sitaaf wasdreunend neergevallen haar gezteht met bloed bedekt was.
mijne macht. Zou ijk nu zajn redder zorLdOT iSultan te treffen, die nog Men trachtte met Stokken ihet van het
Haastig zich tusschen den man en misschien gedood had.
- En de leeuw, vroeg Ik.
- Het arme dier! Toen do menseden
aidhter
worden en hem behoeden voor de
|-;
Archie klopte liuidlet1 aan dé dlem*.de 'liclikiozingen der kleine rustig
Er was maar één ding, dat de schuld Eet welgevallen.
van diien man kon bewijzen zijn por-J Wat moet dat beteekemen, -Lucie,
tret op die' plaat, terwijl hij bezigondeugend ding, maak dat je weg- dligen. Toen trof een voorbarig schot
s o schieten. komt! riep die dierentemmer het klei- van een ai te ijverig omstander het
ün de kooi stond en kind af te j aigen, maar de leeuw werd
1' er 'alleen woedendi idoor, dekte hdt.
lijkje met zijn lichaam en scheen vast
besloten, het tot zijn dood te verde-
toe. Suiltarn ils weerspan-1 dier in dte hersenen. Het stortte neer
Mijn jongen riep mij opnieuw. Ik meisje"
sm1i%Pldten "d ÏSlSWïï* Wi''"li®" Pet ï101
in honderd stukken brak. De stommeNiet slaan! smeekte Lucie, i op (het 'lichaam van de kleine Lucie
getuige was voor goed vernietigd. Sultan zal gehoorzamen! En ze lief- j rusten, als wilde hij zelfs in den dood
Ik snelde naar de deur, draaide koosde het dier, streek het zacht over j rijn beschermelinge tegen 1de men
den sleutel am en deed open. Daar de grove pooten en sprak er tegen, als soiien verdedigen,
stond Are ine, met rijn hand in die tot een mensch. totdat eindelijk Sul- 1
van den man. Ik nam mijn jongen in ^an zich liiet overhalen, zijn rechter-
de armen en die schuldige men t hand van d dierenlem-
I, wat ik dan.irmAft 1
xner te leggen.
scheen te begrijpen, wat ik daaxmee
bedoeldle. Hij zag maj, een oogenblik
aan en wilde iets zeggen. Een diaverende bijvalsbetuiging was
Geen woord Spreek geen het loon voor de tusscbenkomist der
woord!riep ik, buiten adem1.
Be wieös naar de camera op
de
kLedne.,
Het geval had
D'ep getroffen had ik den djokter
aangehoord en toen de dragers weg
gingen, had ik moeite mijn tranen te
bedwingen.
Arm kind, arme kleine Lucte.
dacht ik, misset "ten. w as dlit nog
het beste voor u.
diepen indruk
plunje, en hij rog er naar. Zijn gelaat mij gem;ulU kortdurend darfit
wera doodsbleek, éen oogenblik maar r
scheen hij de hUd te tv-Sen opheffej, ™Jf „ktane teum-enbruidje
tegen mij en mijn jongen. Maar daar 3001115 1,1 het moI5j® m m'in ïedaah-
zog hij de glassscherven op den ton genoemd had.
vlcer. Er kwam een glans van dank-1 Den volgenden morgen onwillekeu-
fcftre blijdschap op zijn gelaat. Hij rigmijn schreden naar de plaats van
begreep alles. jhet circus richtend, zag ik de kleine,
na een' ~T Ga tusschen een paar kermiswagens zit- j hofmaarschalk van H. M. de Koning-
wao nu mijn l»urt en ïk^heb u'waar- ^n, Itot rootto tricotpakje van don in, is nado hevige niokto, die hem
lijk wel vergolden, wat ik u schuldig dierentemmer naast zich, dat ze lietm het begin, dezer maand aan
wns. Neen, neen...', ik Vnn u geen msten in haar handen, en een droe- uitgebreideiL 1
hand geven. Gij hebt eens een leven jvïg snikken deed haar mager,
voor mij gered nu geef ik u het uwe. wat armoedfige lompen nauwelijks
Be zag hem de trap afgaan. Nu cn dekt lichaam schobkoni
dan keek hij om naar mij en naar! Deelnemend trad! ik nader en legde Idigniitairils dn dte eerste plaats H. iM.
hifiiM^vrnn^ "^i11 ^,andl aP haar schouder. j de Koningin, maar ook J-
io'3 selezon hobbon, dat hem betottol - Waarom schreit gij, mijn kiild'? niakjijke famffio treft,
terug te komien en nog iets te zeggen-, "vroeg ik miedelijdiond! en streek haar I vendige belangstel]dng der Vorstelijke
Hij ging weg, en ik heb hem sinds,over de blonde lokken. personen, dite dn den
dien dag nooit weer gezien. Zij hief de blauwe, betraande oogen toestand van den trouwen dienaar
BARON H. A. CLIFFORD.
Baron H. A. Clifford, aanvankelijk
hofmaarschalk en sedert 1903 opper-
zijcn
werkkring ontrukte,
diofxr j Woensdagavond op 57-jarigen leeftijd
ontslapen.
Hoezeer het verlies vtan dezen. lucrf-
.gnitariis dn de eerste plaats H. iM.
de Koningin, maar ook de geheele Ivo-
die te
DIEVENVREES.
Een van de oudste en gunst'gst be
kende winkeliers in dé Kalverstraat
te Amsterdam, een forens, wil iin de
afgeloopen week op 'n avond naar
zijn woonplaats, Hilversum, terug,
't Was 71/2 uur, wel 'n ietsje te
vroeg om een inbraak te doen. On
derweg naar het station wordt hij
aangeklampt door een heer, wien hij
al zoo vaak in den trein had ont
moet, zoodat zij reisvrieuden waxen
geworden al kenden zij zelfs elkan
ders namen niét.
Men wandelt van den Dato het
Damrak op, naar 't station.
„Ah zegt dé ander ik kan net
nog snap/oen'k loop even vooruit
in drie tellen hen ik bij u I" en wipt
een .huis i'n.
Onze winkelier, niet host va» ge
zicht en dhor den dikken, killen mist
nog meer beneveld, vindt het hoeü ge
schikt, dat het huis waar, naar zijl»
meening, rijn treinvriend was bin
nengegaan. een portiek Weeft Mooi
om te schuilen.
Eenige seconden dat hij daar stond
komen drie heer en de deur uit en
sluiten die.
„Moet u hier zijn ?'f
,.Ja, miinheer, er is iemand boven,
dien ik wacht
„Iemand boven?"... "Rn eensklaps,
met even bedenkelijk als vastberaden
gezicht, vormt heit ,,-trio" een leven
den slagboom voor hem en fluks
Wenkt, een 'n! agent on fluistert, hem'
iéts in 't oor.
Of de Ideptophobie te Am sten-d am
vèr gaat
„Ga maar eens me6 naar bureau !w
zegt dé «os-ent.
Onize winkelier krijgt schik in ïiel
gevnJ en wandelt., zonder een woord
van verzot, gehoorzaam mee naar 't
bureau Warmoesstraat.
Uiterst kalm en beleefd geeft, hij
den inspecteur zijn naam op en legi
timeert zien met brieven enz., die hij
bij rich had.
„We zullen onderzoeken
Dat ondterzoek duurde anderhalf
uur. Toen eindelijk zei de inspec
teur
„U kunt gaan
„Mijnheer vroeg de in vrijheid
gestélde airrest.ainit zotu ik u nog
mogen vragen <jf u mij voor 'n Inbre
ker houdt?"
En het, antwoord luidde
„Dat weet ik niet."
