RAAiRl3i 3 C:B i.,'30
DERDE BLAD.
OM ONS HEEN
AmsterdsrassSie Kout
Stadsnieuws
Haarlemmer Halletjes
ZATERDAG 10 OCTOBER 1908
No. 811.
Kederl&i dss he 3 «mar.
't Is mogelijk, da/t er iets bestaat,
dat we Nederlandschen humor kun
nen noemen, maai' In elk goval is liet
aantal schrijvers, dat zich lm Neder
land op humor toelegt, al bijzon Ier
■klein. Ik weet er zoo dadelijk geen
Vier te nioemem De beste lijkt mij nog
altijd Heijermans, omdat zijn schet
sen komische kracht hebben, minder
door het buitengewone dat er in ge
beurt, dan door de belichting van de
omstandigheden in een hoogst alle-
daagsch miiLieu. Onmogelijke toe
standen, ondenkbare personam, kort
om wat niet natuurlijk en aanneme
lijk is, kan toch immers nooit de wa
re humor wezen I
Dan is Jan Feith er, die wel aar
dig kan zijn* maar lang zoo raak
niet van tcekenimg en in de derde
plaats F. de Sinclair, welke zonder
linge pseudoniem pas een bundel
schetsen geschreven heeft ónder den
naam van „Meneer Focus ais Globe
trotter".
Die Meneer Focus komt niet voor
den eersten keer op 't tooneel. Hij
heeft ons over dezen heer al eens
vroeger een bock gegeven, dat even
als het laatste met zwartteekeningen
van Chris Kras versierd was en
waarover we toen mat geen mogelijk
heid verrukt konden wezen. Ook nu
is de schets Meneer Focus als Globe
trotter de minste uit het boek, omdat
ze totaal onaannemelijk is.
Meneer Focus wil de wereld door
wandelen en met briefkaarten ver-
koopetn in zijn onderhoud voorzien
en ver-telt dat op de volgende manier
aan zijn vrouw en schoonmoeder:
„Zie je 1" begon de drager van dien
naam weer, nu in 't volle genot van
z'n triomph, „Ik ga van hier naar
Berlijn, van Berlijn naar Moscou,
Van Moscou naar Siberië, van Sibe
rië over de bevroren Behringziee naar
Aljaska, zoo tipped ik Canada bin
nen, kuier over de brug van de Nia
gara de Vereenigcle Staten in en wan
del dan op m'n gemak naar New-
York. Alleen dat eindje Behrlngzee,
dat's lastig vanwege de zeehonden."'
Dit is geestigheid van een bedenke
lijke soort. En wanneer meneer- Fo
cus er bijvoegt, dat hij morgen al
gaat, „anders dooit de Behringstrnat
soms open", wordt hot ex niet be
ter op.
Zijn vrouw wil hern niet laten gaan,
maar zijn schoonmoeder beslist, dat
hij zal vertrekken, maai- niet alleen.
Zij zullen hem vooruit reizen en op
hem letten en hem ten slotte terug
brengen onder' den pantoffel, waal
onder hij toch maar het best bezorgd
is.
Er komt in de schels een andere
familie voor, mevrouw de douairière
Fricandeau, geboren Smikkel. Let cp,
hoe de schrijver hier zelfs grappig
heid uit de naman tracht te peuren
en lees dan, wat de mama zegt, wan
neer haar dochter te vergeefs een te
nauvven handschoen over een vleezi-
ge hand tracht dicht te knoop en-.
„Ja lieve kind*suste haat-
moeder, ,.'n beetje lijden moet je er
voor over hebben je had mijn
taille moeten zien, toen je brave papa
mij vroeg acht en vijftig centi
meter en je weet ik spreek
niet van nu maar mijn taille
was destijds een meter tien
maar ik verdroeg het don heel en
dag je papa zag me, raakte da
delijk gecharmeerd op me dat
had ik er mee bereikt maar toen
ik 's avonds thuis kwam, viel ik
flauw ze dachten, van do emotie
natuurlijk maar ik was dichtge-
snoerd van binnen o I die pijn 1
en jij klaagt over 'n handschoen I"
Deze dikke dochter heeft geschre
ven op een advertentie, waarbij een
„geestelijk zeer hoog staand Jong-
mensch, met imponeer end en tavens
interessant voorkomen (genre tering
achtige dichter)" een vr-ouw zoekt.
Meneer Focus gaat den volgenden
dug op zijn wereldreis, ontmoet toe--
valiig hot belangwekkende jong-
rnensch en vervolgens mevrouw Fri
candeau en haar dochter, die hem
voor den bruigom aanzien. De dikke
dochter wordt al teeder, wanneer ge
lukkig Focus' vrouw en schoonmoe
der ton tooneele verschijnen en hem
meenemen, terwijl de steller van de
advertentie zich bij mevrouw en juf
frouw Fricandeau aansluit.
Het geval eindigt aldus, dat wan
neer Focus met vrouw en schoon
moeder weer thuis is, de laatste zegt:
„Och Nicolaas", vleide ze met zach
te stem, „dan moest je voor je ouwe
moedor en vo-or je vrouw es even de
pantoffels krijgen wil je?
Meneer Focus stond op.
Hij schreed langzaam naar de klee-
nonkast, opende die, greep de ge
vraagde sclioeuselstukken, trad toe
op de beide dames, bukte zich diep en
legde deemoedig de scepters der
vrouwelijke dwingelandij voor hare
voeten.
„Ziezoo dankje wel, Nicolaas.
Carolien, schenk 'm nu 'n kopje thee
i-n
Dit, knaleffect Is al even valevh als
de humee van de bede schets. Want
do parsonen daarin zijn geen men-
Bchcn, maar poppen en wat ze doen
komt in do wereld niet voor.
Gelukkig zijn er betere in. De
schots Pandoor enpot handelt
over een mislukt uitstapje van Ver-
boek en zijn vrouw met Potman en
zijn vrouw, dat al veel dichter bij
humor staat, omdat 't gebeurd kan
zijn. En lang niet slecht is beschre
ven, wat do Verbee'ks zelden van 'I
wonen op een bovenhuis en waarom
de Potmons die voorkeur gaven aan
een benedenhuis.
„Mevrouw Verbeek vertelde aan
haar goede bekenden, dat ze per se
niet in een benedenhuis wilde wo
nen nlewaar, 'n benedenhuis is
to-dh altijd min of meer vochtig en
dan dat gestommel boven je hoói'd,
daar hé je boven nou nooit geen last
van en afijn ze wou natuurlijk
geen vergelijkingen maken, maar zij
had zooveel meubels, dat ze bepaald
'n zolder van noode had.
Vroeger hadden zij ook wel bené?,
gewoond. Jaren achter mekaar'n
benejehuis, veel grooter dan dat van
Potman, o jé, dat leek 't er niet op,
en 'n pracht van 'n tuin d'r qchter,
'n effectief buiten, met 'n apart
waschhokkie en 'u regenput en 't.
morellonboom. Afijn, dus ze wou
maar zeggen, dat ze d'r ervaring van
had, zie je.
'n Bovenhuis, dat was veel gezon
der zij was dadelijk d'r rimmetiek
kwijt geraakt, en *t was veiliger ook
en vrijer. Als je berieö woonde, moest-
je altijd de ramen dicht houen en de
gordijnen d'r voor, anders keken de
menschen, d:e langs kwamen de
brokken uit je mond, afijn, maar bij
Potman, die aten toch in de keuken,
zie-je, ten minste dat dacht ze wel es-,
en die hadden ondergordijntjes.
Dat moest ook ieder- voor zich we
ten, natuurlijk, maar zij wou niet
van diie vellen van 'n dubbeltje de el
voor de ramen hebben."
De Potmans op hun beurt, die Ln
het benedenhuis woonden, gaven
daaraan verre de voorkeur, ,,waat,
placht mevrouw Potman te zeggen,
als ze op 'n bovenhuis moest wonen,
don ging ze maar liever dood.
Zo li a d d e n op 'n botenhuis ge-
fiooiid en n moei 'oovauhuls \va« dat,
hosl wal anders «n ze Keek
reeibsteekenend naar t plafond, dus
ze behoefden d'r haar niks van te ver
tellen. Met dat trappenklimmen had
ze 't juist aai d'r hart gekregen, afijn
n.ou gong 't wee;.
'n Bovenhuis, dat 's voor ordonifc
lijke menschen die, afijn, nou niet op
'n cent hoefden dood te blijven, niks
gedaan. Ze had natuurlijk bij Ver
beek nooit in derlui portemonnai?
gekeken, maar och, wat ze nou zoo
wel es zag, a.s ze d'r kwam, aflin, 't
was geon schande as je niet rijk was
as je maar eerlijk bleef, dat spreek)
Benee, dan merkte je tenminste dat
je in 'n nette straat woonde. O, 'r was
zoker nog al geen passage zoo langs
de ramen van d'r salon En danrz:e
je boven nooit niks van, of je m-'t
mot jo halve lijf uit 't. raam bange"
en dat staat niet voor 'n dame, en as
je je evenwicht verliest, kom jo met
'n gebroken nek op 't trotwaar."
Hier ;s 't kleinburgerlijke gek al
met de vinnige steek aan de buren
heel aardig get-eekensl
Hoe dnarw o -vee; ^een niuriöge-
lijk vertu' *2 Het- buiteuverbiiu* "a.^
moreer Ekko' kan volgen, waarh'.i
een huis in de negorij Klaarbekf
waar hol. niet te harden is van. de
muskus-stank, verhuurd wordt aan
drtéi femiliêa ie gelijk, u een raad
sel
Dan is oneindig beter, alweer om
dat 't natuurlijk is, het schetsje A 1 s
mijnheer zal wisselen,
waarin de lotgevallen worden be
schreven van een onhandigen man,
die door zijn vrouw wordt uitge
stuurd om f 25 te wisselen, maar ten
slotte thuis komt met allerlei dingen,
die hij gekocht heeft, zonder in een
van die winkels zijn bankbiljet te
hebben kannen wisselen.
Wanneer hij aldus eenige malei:
zijn hoofd heeft gestooten, komt een
doffe onverschilligheid over hein en
met diepe verachting voor de geheet e
wereld stapt hij een kruidenierswin
kel binnen. Een droog oud ventje
weegt daar zakjes met allerlei arti
kelen af.
„Kunt u me f 25 wisselen
„Nee 1"
„Onmogelijk
't Mannetje vindt bet onnoodig ver
der te antwoorden en schudt eenvou
dig het hoofd.
„Niet
„Nee nee I nee t" achreeuwt het
kruideniertje eensklaps, ,,'t Is hier
g-een wisselkantoor I"
„Dat weet ik wel, maar
„Nou, ruk dan uit. asjeblieft, 'k
Heb geen tijden uwe, meissie
dit laatste tot de dienstbode van
minheer'? buurman, die het geval
erg hijzonder vindt.
Dit kleine tooneeltje is zuivere
natuur 1
Als de Sinclair er toe kan komen,
producten van z'n fantasie, die in de
werkelijkheid niet passen, onversaagd
in de prullemana te gooien of ge-
j makkelijker nog ongeschreven te
j laten, dan kan hij zeker nog wel
eens amusante lectuur -leveren. En
l daar zal hij clan een goed werk mee
j doen, wan» er valt al bitter weinig te
i lachen in de Nederlandsche letteren 1
J. C. P.
CCI.
'k Heb Zondagavond de sluiting
van de Koffiehuistentoonstelling in't
Paleis voor Volksvlijt bijgewoond,
't Was mooi woer, gezellig in don
tuin d'nor vro olijke muziek en verlich
ting, en mijn Iaalsla .Terinnert-vg van
de^n „ahov" is J.iy, w?/ .öiSak*-
ns.astKita
Maar nu hst pretje weer voortui is
en we hulde gebracht hebben aan de
mannen van 't initiatief, de heeren
Roemer, directeur van liet Paleis, en
Bartman, president van „Vergun
ning", meet do opmerking ons uit de
par., da/ 't rret oio kleine tentoonstel
lingen au toch even gedaan moet
zijn. We krijgen te '.oei van 't goede
en de belangstelling van het publiek
neemt af. Men versta mij good we
smachten naar een groote algerheene
were! dten to omstel 1 Ln g, waarop de
producten vnm Noord en Zuid. van
Oost en West tentoon gesteld zouden
varden, die vreemdelingen en wed
vaart in Amsterdam bracht. Doch
in het algemeen worden die kle>ine,
plaatselijke of vaktentoonstellingen
hoe langer hoe minder. Het wordt
gewoon een paskwil. We kennen
„tentoonstellingen", waar elk expo
sant, die ziem laat, nu ja, wat je
hietr in groote winkels zier. kunt,
vooruit i^pet, dat hij bekroond wordt
(mits hij natuurlijk de flinke kosten
voor 't exposeeren betaalt). Die „be
kroning" bestaat dan in oen
stukje papier, een -diploma. Wil hij
de gouden rnedalje in n-atura bezitten
dan mag hii die zelf laten maken,
zoo mooi als fi.i verkiest. Van een
andere ten to or stelling adverteert een
der inzenders, die een gouden rne
dalje „kreeg" dat hij do eenige was
in die afdoellng, die'bekroond was,
dóch vergat er bij te vermelden, dat
hij de eenige was, die met dit artikel
exposeerde. Hij concurreerde dus al
leen met zich zelf. net als de kleine
jongen, die in zijn eentje op 't gan
zenbord speelt en dus altijd winnen
moet. De reclame nadert hier
het kinderachtige. Dat is nu nog zoo
erg niet. Maai' het groote publiek be
gint beu te worden van die kleine
tentoonstellingen. Het vindt, onver
schillig vat soort tentoonstelling liet
is, er altijd dezelfde specialiteiten
terugschoensmeer, gesponnen sui
ker, aardappelmesjes, champagne-bar
etc. Zelfs ten opzichte van vakten-
t.oonste<llingen takelen onze huidige
ondernemingen in 't generaal leelijk
af bij vroeger. V-at een verschil toch
deze koffiehuisten toonstelling die we
nog welgeslaagd noemen, met de
daarmee in doel zooveel overeenko
mende: Tentoonstelling voor hotel-
en reis we zen, die dertien jaar gel-e
den achter 's Rijks-museum werd ge
houden.
Is dat vooruitgang
Laten wc niet meer onze krachten
versnipperen. Laat nu eens uit zijn
met dat klein gedoe, dat meestal op
heeie of gedeeltelijke mislukking uit
loopt en de animo hij exposanten en
bezoekers bederft.
Thorbecke heeft eens gezegd
Kunst is geen regeeringszaak. „En
tentoonstellingen ook niet", had hij
er aa.u kannen toevoegen, om een
bewijs te meer te leveren, dat een
groot man ook falen kan. Want het
brave particuliere initiatief, dat zich
in Nederland vooral vaak zoo krente
rig toont, heeft hoog noodig steun
van Regeeringswege, om op tentoon-
stellingsgebied iets groots te stichten,
dat let geschokte vertrouwen weer
kan herstellen.
Brussel zal ons echter weer voor
zijn.
Er wordt van elk Amsterdamsch
briefschrijver 'o deze dagen zeker
iets verwacht over het ontslag der
drie gemeente-ambtenaren. Veel be
sproken wordt het dan ook wel, en
eerlijk gezegd is misschien heit gevolg
in de niet-belanghebbende kringen,
dat de groote populariteit van den
burgemeester een ernstigen knauw
gekregen heeft. Het wordt onder de
burgerij betwijfeld, of Z.EdelAchtbare
zich wal had moeten mengen in een
geschil tusschen ambtenaars onder-
bug, vooral waar het buiten de werk
zaamheden om ging en moe had moe
ten werken, om de rechtspositie der
mindere en tusschensoort ambtenaren
to regelen, die als werklieden met
het hoofd nu vrij wat minder rech
ten en voorrechten hebben dan de
werklieden met de hand, die in dienst
der gemeente zijn.
Van de interpellatie in den Raad
door den heer Ketelaar moet niet te
veel worden verwacht. De burgemees
ter zal de wethouders De Vries en
Zadok van den Bergh, op wie anders
menige pijl zou afgeschoten-zijn, wel
met zijn verantwoordelijkheid of lie
ver onverantwoordelijkheid dekken,
en daarmee is het officieele deel van
den strijd uit. Maar de rest volgt.
De drie ontslagen ambtenaren wor-
dcu door hun collega's als niet ont
slagen beschouwd, zij zulten wwi tot
nog toe genoten salaris biijvéï gs-
nieten, wei niet uit de gemeente- Toch j
uit do vere-enigingskas. De heeren
blijven verder redacteur van ,,'t Prin
senhof" en waar zij nu geheel onaf-
liankelijk zijn geworden, zal de toon
hunner beschouwingen, verbitterd als
ze zijn, er ook vei niet vriendelijker
op worden. Do S. D. A. 1'. zal weer
1 rijkelijk kunnen oogsten door den
regen der onhandigheid, die den bo
dem der ontevredenheid zoo vrucht
baar maakte. De gesprekken in de
heeren-café's doen nu denken aan de
opgewonden uitlatingen in de lier-
buigen m een industrie streek als een
werkstaking op het punt rt&at uit te
barsten. Met een beetje tact had dit
alles kunnen voorkomen worden. (1)
De voorstelling van „de Wals
droom" zijn tot nog toe een groot
succes geweest voor het Hollandsch
Opera- en Operette-gezelschap, dat in
het Rembrandtetlieater optreedt. Het
publiek heeft geen uota genomen van
de te iaat gekomen zomerwarmte en
in alle hoekjes en gaatjes het
coquette theater gevuld. Aan applaus
geen gebrek, salvo's na de ouverture,
na het piccolo-duet, aan het slot. Al
dus de juiste en correcte reportage.
Maar nu tto entiek. Ik heb in dit
blad indertijd ook mijn indrukken
weergegeven over de eerste Duitsche
opvoering en op het zelfde tooneel.
De geheelo voorstelling had mij in
verrukking gebracht. En waar men
zoo graag gelooft wat men hoopt en
dit Hollandsch gezelschap zoo graag
de eereplaats op Amstel's Centrum
plein zou zien behouden, zonder weer
door een ondernemende-n vreemde
ling te worden verjaagd, vertrouwde
ik weder groot genot te zullen sma
ken...
Hoe moeilijk valtv't toch te getul-
ji gen van oen teleurstelling, als uien
i' 1 e t wil kwetsen, niet wil scha
den, geen gebruik wil maken van de
critiek tusschen de regels door, die
slechts door enkele ingewijden wordt
begreDeai. In 't laatste geval prijst
men Kreeft en Kohier beiden oer-ko-
miek en artistiek, zegt dat het groote
succes aan hen te danken is. Daarin
ligt echter al de tegenvaller, want de
„Walsdroom" moet drijven op „Nilci"
c.n Franzi", die zoo subliem-goed wa
ren bij de Duitschers. En nu? Hebt u
wel eens een jeune premier bij een
liefhebber ij-komedie van dan vierden
rang gezien? En hij was nog heusch
en helaas niet ,,eenig" Ln zijn onbe
holpenheid. De welwillende en goed-
wetende criticus, brengt ook een com
plimentje aan mevr. Kohier voor haav
beschaafd en innemend spel en lief
tallig uiterlijk. Hoeveel leelten snap
pen dat dit complimentje in goed
Hollandsch beteekent: er deugt niets
van. Mevr. Kohier moest een matro
ne uitbeelden, de zuster van den al
bijna grijzen vorst, een type van een
belachelijke oude jongejuffrouw, die
nog wel graag van de liefde had wil
len weten, als haar potsierlijk uiter
lijk haar dit niet had belet.
Dat was werk geweest voor mevr.
de la Mar, mevr. van Westerhoven en
ik geloof ook dat mevr. Kohier die
komische gaven genoeg bezit, het er
wel goed afgebracht had als de regie
haar in de juiste richting had geleid.
Hoe jammer toch, dat onze operet-
ten-krachten zijn versnipperd. Stel u
voor een Ant. Sohns, een Van der
Stappen, een van Beem, verdeeld
naast de goede en uitmuntende krach
ten uit d'.t gezelschap. Denk daarbij
aan het prachtvolle orkest, zooals we
nog nooit bij Operetten hebben ge
kend, dan moet bij onze sympathie
voor deze onderneming toch een diep
„jammer" over onze lippen.
II. HENN1NG Jr.
ÊDeze beschouwing blijft voor
ning van den schrijver.
REDACTIE.
DOOPSGEZIND ZANGKOOR.
Men selirijft ons:
Vrijdagavond had de algemeene
vergadering plaats der leden van
Doopsgezind Zangkoor, die naar ge
woonte werd bijgewoond door den
eere-voorzitter, den heer II. J. Over
boek, naar aanleiding van wiens 40-
jarig onderwijzerschap in 1894 de ver
een iging werd opgericht.
Blijkens de uitgebrachte verslagen
van secretaris en penningmeester,
verheugt het koor zich nog steeds in
een iosnemenden bloei en mocht het
iïi bei .vgeloopen boekjaar op niet
ininckv* San 5 concerten optreden.
Herdacht werd de uitvoering waar
van de baten, ongeveer negen hon
derd gulden, strekten tot leniging
van den nood der werkloozen in het
voorjaar van 1908.
De aftredende bestuursleden, de
heeren A. A. Liera, voorzitter, P.
Geldorp, 2e secretaris en mej. S. C.
Moorhoff, 3e pemiingmeesteresse wer
den met nagenoegalgemeene stemmen
herkozen en verklaarden zich weder
om bereid, zich die benoeming te la
ten welgevallen.
Dat men ook gaarne den lieer J. de
Nobel als directeur behield, bleek ten
duidelijkste uit zijne herbenoeming
met acclamatie.
Zoo gaatDoopsgezind Zangkoor
gezond en krachtig zijn 15e levens
jaar in.
MUSEUM VAN KUNSTNIJVERHEID
De tentoonstelling van Orientaal-
sche borduurwerken, die thans in het
Museum van Kunstnijverheid geopend
is, heeft den laatsten tijd nog eenige
Hanvvüiing gekregen. Ofschoon da
verzameling, die thans bijeen werd
gebracht niet zeer uitgebreid is vin
den wij er evenwel uitgezochte kunst-
naaldwerken, die zoowel door dege
lijke uitvoering als door artistieke
samenstelling en kleur e n h ar m on ie
uitmunten.
Verschillende inlichtingen, waar de
vrouwelijke handwerken onderwezen
worden, hebben de tentoonstelling
reeds bezocht of hebben hun bezoek
aangemeld, terwijl talrijke beoefe
naars van het kunstambacht hunne,
belangstelling hebben getoond.
Zondag is het Museum toeganke
lijk van J0--4 uur.
CENTRALE RAAD VAN BEROEP.
(Ongevallenverzekering).
In de te Utrecht gehouden openba
re terechtzitting had o.a. de uitspraak
plaats in de volgende zaak:
Hooger beroep van de Rijksverzeke
ringsbank tegen de uitspraak van
den Raad van beroep te Haarlem,
waarbij met vernietiging eener be
slissing van de Bank, die verdere
schadeloosstelling weigerde, is be
paald dac aan J. S. te Alkmaar zal'
worden toegekend eene rente van
f 0.18 per werkdag ter zake van een'
ongeval, tengevolge waarvan het
voorste lid van den middelvinger
werd afgesneden en ring- en wijsvin
ger verwond werden. De Centrale
Raad vernietigde zoowel de uitspraak
als de beslissing der Bank en kende
getroffene met Ingang van 27 Novem
ber 1907 eene rente toe van 0.12 per
werkdag;
EEN ZATERDAGAVONDPRAATJE.
Waarom weet ik niet, maar Louw-
tje op de Groote Markt wordt groen.
Langzaam maar zeker verspreidt
zich die kleur over zijn beroemde be-
soonlijkheid en ik zie den tijd nog ko
men, dat hij er heeiemaal in uitge
monsterd wezen zal. Precies als een
jager uit den Haag 1 Is het van nijd,
oriids.1 het Eureka 'ffo0- iPBVter
altijd niet erkennen wil, dat hij en
niet Gutenberg de boekdrukkunst
heeft uitgevonden Is het van hoop,
dat het daartoe nog eenmaal komen
zal Ik weet het niet, maar het zou
dunkt me niet kwaad wezen, wan
neer een beetje van het groen, dat hij
te veel heeft, op het eieren- en zuur
kraampje aan het Klokhuisplein kon
worden overgebracht. Natuurlijk zou
bet mij niet passen, criitiek uit te
oefenen op de verveloosihoid van par
ticuliere woningen, maar het eieren-
en zuurkraampje ia een openbaar ge
bouw. Precies als de Hoogere burger
school en het StadhuLs, alleen maar
een. beetje kleiner. Ik heb er vol
strekt geen bezwaar tegen, dat het
etablissement daar staat, mits heter
«en beetje aangenamer uitziet. Met
een kwast en een paar potten verf zal
de eigenaar wonderen doen en tegen
óver dat frlssclio groen zal het wit
yan <Ie eieren nog aangenamer af
steken, zoodat een grooter omzet er
neg wel het gevolg van wezen kan.
Toen ik ;och eenmaal ia de buurt
was, ben ik meteen naar de Bakenes-
sergracht gaan kijken, die eenige le
den van den Raad voor rekening van
de gemeente willen dempen. Aan
kleur ontbreekt liet daar ln 't geheel
ndet. Het water vertoont ails denkba
re nuanceering van grr.fi, -cm geel, ver.
giezeld van een geurtje, dat het je
groeai en geel voor je neus gaat wor-
ferr. Kaar ik hoor, zijn ds bewoners
van de gracht aan die geuren even
wel voldoende gewend, soodat zij
dan ook daarin volstrekt geot«. redem
zien om do gracht te deaipe", inte
gendeel zelf e een adres hebben ont
worpen, om daartoe niet over te gaan.
Om twee redenen, naar Ik-hoor: de
eerste Is, dat het gemeentebelang, dat
or door behartigd zou worden, niet
opweegt tegen de kosten en do twee
de, dat zij er zelf niet op gesteld zijn
en er schade van zullen hebben. Die
etóne reden is er een, waarover je na
tuurlijk tot in 't oneindige praten
kunt, zonder het ooit eens te worden.
Gemeentebelang is nu eenmaal geen
ortikefl, waarvan een vast tarief be
staat, zooals bij koffio of 6uiker.
Maar in hoeverre er belangen van be
woners bij geschaad worden, wan
neer een smalle gracht plaats maakt
voor eotn breede straat, wil mij niet
duidelijk worden. Alleen do firma
Van Breemen gebruikt er veel vaas-
tuigen, soms wel een stoombootje.
Daar net haar entrijft wanneer se
alles as m-ji-t laten aanbrengen,
kan i-k mij voorstellen. Do heer An-
driesssn evenwel zal wel in majeur
blijven pianospelen, of dc gracht
dicht wordt gegooid of openblijft, Dr.
Heringa gaat liever op 't Spasme
spelevaren, en in den naam van de
begrafenisbas 34 ij n g I a b loopt
ra s is geen sprake van een glas
Bakenesserwater, maar van een le-
VöiisglüS erf KffidiCGpsr.
Van het argument voel Ik dus de
kracht niet Misschien zou het focr-
scher indruk makeci, w afmeer de be-
weners ki hun adres v« meid den, iat
ear in weerwil van het hygiënische
motief van de voorstanders der dem
ping geen enkele arts noch apothe
ker op de gracht is gevestigd, wat
zee/.* sek-ar wel het goval zou wezen,
iWd&Ki -Je atar-k van de gracht voor j
de gezondheid zoo nadeelig was, als
de dempers wilLem beweren.
Inderdaad gaat, naar ik al eens
vroeger heb doen opmerken, stank
buiten het hart om en kwetst enkel
don neus. Maar dezen dan ook soms
geducht. Ik kan mij, nu £e eenmaal
een plaatselijk onderzoek heb inge
steld, goed begrijpen, dat een bewo
ner van den Schotersingel klaagt
over dien hinderlijken geur. Vooral
aan den zuidkant en vlak bij het via
duct hij 'i Kenaupark hebben de par
fums kans jrezten heea te boren door
een nevel van verkoudheid, waarmee
Ik door de snelle weerswisseling van
de laatste dagen omgeven was. Het
dempen van dezen hoek water is
vooral niet minder noodig, dan van
de Bakenessergracht en B. an W. ont
kennen dat wel niet, maar zijn van
oordeel, dat er nu geen geld voor Is,
een vonnis husschen twee haakjes,
waavmut Ovfc óe dood van do Bake-
nesser dempingsplaunen wel eens zou
kunnen w or eten uitgesproken.
Ik vraag alleen Moeten de Scho-
tersingelaren en de Kenau parkena
ren en andere omwonendenareci de-
:jo yeursr. veidru gen, totdat do ge-
meoiice geld genoeg heeft om het
dempen van dit leelijke hoekje te be
talen Zoo wreed kan men niet wil
len zijn. Welnu, is het dan niet mo
gelijk, om in deze nazomer-tempera
tuur eens een 'ieer extra te spuien?
Gelukkig maar, da» de voorouders
ook hter en duor in de stad wat go-
dempt hebben. Anders zou de Oude
Gracht stellig nu ook voor haar dem
ping op hetere dagen moeten wach
ten. Nu is ze althans van de Kleine
tot de Groote Houtstraat, een hree-
00 boulevard Siinka wat
weictecTa laat orvs jeg-gm een
breede weg geworden, waar landge
noot en vreemdeling met plezier naar
zullen staren. Helaas, de hekken en
de paaltjes zijn wel niet verdwenen,
maar alios op eenonaaJ moet de rotte-
Hike meosca alet wotujwlte». W&
weet, misschien komt er wel eens een
aardbeving, die al die leelijke din
gen, die sta in den wegs van ijzeren
en steen en palen, zachtjes uit den
grond rukt en omverkegelt, zoodat ze
niet meer opgebouwd mogen worden.
Want zóo is de wet: iedereen mag
bestaande hekjes behouden, maar
hersteld mogen ze niet mtvo*. Wat
valt of breekt is verteren.
Wie nu in de huurt komt moet deze
Q'jdö RrnoVO OP Sijl! gSiiruk mSgS
loopen. Hij zal den indruk krijgen
alsof ze breeder geworden ls en te
vens, dat er iets te veel xa tets te
kort is. Het te veel zijn de boomem.
Na al cte klachten, die we geslaakt
hebben over het reilen van de oude
hoornen, klinkt het vreemd, maar 't
Is waar de nieuwe boomen lijken er
misplaatst. De Oude Gracht heeft
door de veranderde bestrating haar
oudsrweajah karakter verlenen, !s
een straat van een moderne stad ge
wonden, waarin boomen niet moer
passen. Dat komt het beste uit bij ver
gelijking van een gedeelte, waar ze
al weg zijn wegens vroegtijdig over
lijden en andere gedeelten, waar ze
no£ 'jen mLn of me&r kommerlijk be-
tonan leiden.
En het te weinig is: electrisch
licht. Wie er langs kwamen til den
tijd toon de straat opgebroken was,
hebben zeker menigmaal Inplaats
van de armelijke petroleumlantarens,
-he als waarschuwingssignakn dien
den, flinke electrische booglampen?
gewenscht. En nu, terwijl de bestra-
Hr.g strogwd als gereed is, niet min-
der. Straten van zulke breedte wor
den, in ens altijd meer licht verlan
gend oog, niet voldoende meer ben
straald door glooikousjes. Electrisch
moet het zijn.
We hebben daarmee, denk ik, den
tijd v/el. Als er geen geld is voor de
dempingen, is er ook niet voor 'fc
SAhlttereöd verlichten van een stads-"
gedeelte, dat wol een winkelstraat
worden zal, maar het op dit oogen-
blik nog niet is. 't Zit er, om het eens
huiselijk te zeggen, bij de gemeente
niet aan. Evenals een pa, die dure
jaren doormaakt, zegt het gemeente
bestuur tot zijn kinderen „we moe
ten zuinig wezen, er kan geen weel
de af."
Wat mij betreft, ik wil er goedmoe
dig in berusten. Weelde Is eenmaal
niets dan een korte vreugd, die nei
ging doet ontstaan, naar grooter
weelde. Maar vriendelijk en beschei
den zou ik dan tóch willen vragen,
of onze wethouder van financl n niet
nog een kleènTgheadje Ln een verbor
gen hoekje van zijn kas over heeft,
om Louwtje tot zijn natuurlijken
kleur terug te brengen. Is dat de hul
de van een dankbaar volk, wanneer
we zijn toch al niet elegante afbeel
ding midden op de Markt laten staan
In zóóM groene Jas
FID ELIO.
