DAMRUBRIEK.
verdieping had gekregen. Zijne ka
mers grensden aan de fabriek.
Nadat hij zijn huur had betaald,
was hij den vorigen avond tegen ze
ven uur vertrokken, zeggende dat hij
vrienden ging bezoeken aan de ande
re zijde van Londen en dat hij niet
voor den volgenden avond zou thuis
komen. Het was een bedaard jong-
mensch, ongeveer dertig jaar oud,
donker met een zwarten knevel, hield
veel van lezen en had eiken avond
een groote lamp laten klaar zetten,
daar hij liever bij lamplicht las dap
bij gas.
Ziende dat er niets meer te vragen
viel verliet Hale hem en beloofde hem
bericht te zenden, zoodra hij verder
iets over den huurling vernomen zou
hebben,
't Is een zeer duidelijk geval,
sprak Hals, toen we weer op straat
stonden.
Het Is een geluk dat ik aan dat
commensalenhuis gedacht heb, daar
er noch in de fabriek noch Ln het ma
gazijn iets te ontdekken was.
Wij deden een onderzoek aan de
Paddington en aan de Waterloo sta
tie en aan deze laatste Btatie herin-
de r de zich een der klerken van het
loket, dat een jonge man wiens uiter
lijk met de beschrijving van den ka
merverhuurder overeenkwam een
kaartje had genomen voor den trein
van 7 uur 55 naar Basingstoke. Dat
was voldoende voor Hale. Hij verliet
mij eenige oogenblikken om naar het
telegraafkantoor te gaan.
Toen hij zich weer bij mij voegde
eel hij:
Ik heb naar Scotland Yard gete
legrafeerd om den man, zoo mogelijk,
óij zijne .terugkomst te Paddington na
te gaan; men vermoedde dat hij in
den loop yan de week zou aankomen.
Van Basingstoko is er een verbin
dingslijntje naar Reading, dat een
zeer gewilde schuilplaats voor misda
digers is. Hij zou zich daar zeker ver
bergen tot de eerste drukte der ver
volging over was en in nog geen uur
kan men van Reading Paddington be
reiken. Maar waarom zou de politie
naar dezen man zoeken?
Gebr. Warner hadden verklaard,
<!at de brand ontstaan was door zelf
ontbranding van de groote balen la
ken, die in het groote magazijn lagen
opgestapeld en hunne verklaring zal
grif aangenomen worden door het me
delijdende publiek en zelfs de politie,
al zou zij er eenigszins anders over
flanken, zal geen redenen kunnen op
geven om hare vermoedens te wetti
gen. Neen, onze vriend de huurling
kan naar Londen komen, zoodra hij
dat verkiest voor het oogenblik zal
hij volkomen veilig zijn we moeten
meer van hem weten. Met dit weinige
moest ik het voor lief nemen.
Vervolgens nam Hale een rijtuig om
ons naar High Holborn te brengen.
Wij stapten bij de City Temple uit en
wandelden dat kleine eindje naar den
Circus.
Nu zullen we eens, sprak Hale,
een bezoek afleggen op het kantoor
.van Gebr. Warner. De oudste firmant
Is zeker thuis. Wellicht is hij bezig
met de schatting van het verlies, al
vorens aanvrage te doen bij de brand-
waarbAgmaatschappij. Groote fir
ma's weten gewoonlijk tot op een stui
ver na hoeveel de voorraad op een ge
geven oogenblik waard is.
Zonder eenige moeite vonden wij
de prachtig ingerichte kantoren der
groote firma. Zij besloegen de geheele
benedenverdieping van een der groot
ste gebouwen In een zijstraat van Hol
born Circus. Hier ontvingen zij de tal
rijke klanten uit de provincie en de
den ongetwijfeld groote zaken. Aan
een klerk die ons vroeg wat we ver
langden gaf Hale zijn kaartje, na in
een hoekje de woorden: „dringend en
particulier" gekrabbeld te hebben. De
klerk verdween door een lakensche
tochtdeur in een aangrenzend kantoor
maar keerde spoedig terug en ons
wenkende hem te volgen, bracht hij
•ons in 't kantoor van den grooten man.
Ik ben vanmiddag zeer bezet, zei
de heer Warner Senior, toen wij de
kamer binnentraden. Wait voor ge
wichtige zaken kunt gij hebben
Verontschuldig mij, ik ben wat aam
gedaan, we hebben vannacht een he.
vigen brand gehad en Ik heb heel wat
aan 't hoofd. Ik vrees, dat we een
groot verlies zullen lijden.
Mag ik zoo vrij zijn, u te vragen,
vroeg Hale snel, op hoeveel ge lm het
ruw© uw verlies schat
Wel, het zal zoowat 60.000 pond
sterling bedragen, antwoordde de
heer Warner. Het is een grood verlies
voor de firma en als wij niet. geheel
fedekt waren door de assurantie, zou
&t onze ondergang zijn rnaar wat
ts er van uw verlangen
Hale aarzelde een oogenblik, voor
hij antwoordde en toen, den koopman
strak aanziende, zei hij langzaam,
maar op een rustigen, vastberaden
toon
Ik meen het goed niet u, mijn
heer Warner, maar als ik u was, zou
(k mijne boeken nemen en als de uit-
llag van den brand de zestigduizend
pond als een verliespost boeken, en
als ge nog duidelijker wenscht te zijn
zou lk opschrijven „Het plan ver
ijdeld tengevolge van het feit, dat we
geene voldoende voorzorgen namen
tegen bet doorlekken van petroleum
uit de aangrenzende panden". Ik wil
er geen woord meer bijvoegen, tenzij
ge er mij toe dwingt. Indien ge echter
uwe aanvrage om schadeloosstelling
Inzendt, dan zal het mijn plicht zijn
te spreken. En ik zal niet aarzelen
mlin plicht te doen, en go begrijpt,
wat dat beteekent, voegde hij er bh.
De indruk, dien Hale's woorden
maakten, was zóó geweldig, dat er
aan geen ontkennen te denken was.
De man was geheel ontdaan en
volkomen overrompeld. Hij snakte
naar adem en fluisterde
Ga heen.
Denk aan den armen man, zei
Hale, toen wij reeds aan de deur wa
ren, die zijne beide 1 inderen verloren
heeft. Ik weet niet, of ge nog lang of
kort zult leven, maar ik weet, dat het
bloed van de onschuldige slachtoffers
over uw hoofd zal komen en over dat
van uwen compagnon.
Ga heen, klonk het bijna ker
mend uit den mond van den schuldi
gen man.
Wij verlieten hem.
Denzelfden avond nog zond Hal©
het volgende verslag aan de Anglo-
American assurantie
M.M. H.H.
Ik haast mij u te verzekeren, dat er
bi.i u geen eisch zal inkomen tot uit
betaling van het assurantie-bedrag,
van de zijde van de Gebroeders War
ner. Ik weet, dat zij hun verlies op
60.000 pond sterling schatten. Dat
mag nu het juiste bedrag van de ge
leden schade zijn of niet, zeker is het.
dat ze u niet zullen lastig vallen met
een eiscli tot uitbetaling van zulk een
belachelijk hooge som. Er zijn geval
len, heeren, waarin het verlies van
d in het niet zinkt bij het verlies
van andere zaken van vrijheid of
van een eerlijken naam.
Toen ik uwe mededeeling ontving,
dat de ge-broders Warner hunne as
surantie van 35.000 pond sterling tol
60.000 pond sterling hadden verhoogd
deed ik onmiddellijk onderzoek in de
City en ontdekte ik, dat op den 21 en
van deze maand drie groote wissels
aan de firma zouden worden aange
boden, over een dag of tien dus. Een
der wissels was in het bezit van den
heer Gordon, die zeker bij u als geld
schieter bekend is. De wissel bedraagt
niet minder dan 25.000 pond sterling.
De twee andere een van 5000 en
een van 15.000 pond sterling, waren
in handen van voorname City-firma's
Ik was daarom in de stellige ver
wachting, uw telefoon spoedig te hoo-
ren en daar ik tegelijkertijd de op
roep van de brandassurantie ont
ving, kon ik het tooneel van den
brand in zeer korten tijd bereiken. Ik
zag met één oogopslag, dat het ge
heele gebouw er mee gemoeid was, en
dat het onmogelijk was een overzicht
te krijgen van de brandende percee-
len. Ik moet bekennen, dat ik een
oogenblik uit het veld was geslagen,
maar een blik slaande op het belen
dend perceel, dat in eon aanvangs
stadium verkeerde, dacht ik, dat het
raadzaam zou zijn te trachten dat
huis bannen te komen. Het grensde
aan het magazijn en was vlak tegen
den muur van de brandende percee-
len. Wat ik daar zag in een van de
slaapkamers op de bovenste verdie
ping zal ik beschrijven, daar ik den
persoon, die de kamer 14 dagen heeft
bewoond, verdenk de hond te hebben
gehad in den brand.
Twaalf dagen geleden kwam er een
jongmensch, naar zijn uiterlijk een
werkman bij den heer Oliver, den
eigenaar van dit kleine huis, en
vroeg of er ook een kamer voor hem
was. Hij had werk in de buurt, dat
eene maand of zes weken duren zou
en hij wilde liefst dicht b>» het werk
wonen. De heer Oliver had juist een
flinke slaapkamer open, op de eerste
verdieping. De kamer beviel den man,
drie zich Jenkins noemde, en hij be
taalde eene week huur vooruit. De
eerste week gebeurde er niets bijzon
ders de jonge man kwam geregeld
eiken avond tegen zeve® uur thuis,
en de verhuurder wist niet beter, dan
dat hij verder 's avonds thuis bleef
zitten lezen. Na een paar avonden
vroeg hij om eene lamp, daar hij lie
ver niet bij gaslicht las. De heer Oli
ver gaf hern daarop eene lamp. Aan
het eind van de volgende week klaag
de de bewoner er over, dat het leven
van de straat hem hinderde en vroeg
of hij niet naar een hoogere verdie
ping kon verhuizen. De heer Oliver
willigde dat in en gaf hem de slaap
kamer zijner kinderen, op de boven
ste verdieping, welke kamer aan het
magazijn grensde. Den vorigen nacht
had de huurder den eigenaar mede
gedeeld, dat hij eenige vrienden aan
de andere ziïde van Londen ging be
zoeken en 's nachts niet zou thuisko
men.
Hij vertrok van de Waterloo statie
naar Basingstoke, met den trein 7.55.
Ik kan u verzekeren, dat ik gisteren
nacht eenige zeer warme oogenblik
ken in de kamer van dien man heb
doorgebracht.
„Ik kwam door le achterkamer
van de eerste verdieping het huis bin
nen en begon snel mijn onderzoek. Er
stond al veel rook in liet huisnadat
ik een blik had geslagen in de ver
schillende kamers van de eerste ver
dieping, kon ik ternauwernood het
bovenportaal bereiken. De twee eer
ste kamer3, waar ik binnen keek, wa
rn leeg, verder zag ik nog een ka
mer, waarvan de deur gesloten was.
Ik zag echter rook onder de deur
uitkomen, ik trapte de deur in, zooals
ik menigmaal gedaan heb bij d© bran
den, die ik biiwoonde. Onmiddellijk
kwam er een dikke rookmassa,, met
petroleumlucht bezwangerd, uit de
kamer. Toen wist ik, dat hel geheim
van den brand in deze kamer schuil
de.
„Snel mijn zak-respirator voor
mond en neus vastmakend, vloog ik
de kamer binnen. Nadat liet mij ge
lukt was heit raam te openen, werd
de rook gedeeltelijk door den tocht
verdreven en de sombere gloed van
het vuur in het aangrenzende gebouw
stelde mij 'in staat eenige oogenblik
ken den inhoud van de brandende
Kamer op te nemen. Ik waagde het,
een paar kleine voorwerpen op te
rapen, die ik van plan ben in mijne
verzameling curiositeiten op te ne
men, namelijk een klein stukje ver
koold bamboe en een half afgebrand
eindje kaars.
„Nu ik de kamer goed heb opgeno
men, durf ik zondor aarzelen de me
thode van den brandstichter beschrij
ven. Ik twijfel er niet aan, of hij be
hoort tot de bende, die tk beloofd heb
te ontdekken en ik hoop in den loop
van eenige dagen nog betere bewij
zen te hebben. De methode ln dit ge
val toegepast, was de volgende
„De werkman want hij was na
tuurlijk een werkman in zijn soort
onderzocht eerst de muren, die tegen
het magazijn uitkwamen met een
boormachine. Toen hij een plek vond,
die hem geschikt leek, boorde hij een
gat, zoo groot als een gulden, dat in
het magazijn uitkwam. Toen alles op
den avond voor den brand klaar was,
schoof hij een lang stuk bamboe ln
de opening, dat zijn vod die stukken.
die men tot een lengte van zeven of
acht voet overal voor een paar stui
vers kan krijgen. Hij had het vooraf
uitgehold. Toen hij voelde, dat het
eind van deze buis op een zachte stof
ustte, goot hij de petroleum, die hij
n'iet had verbrand, maar voor dit doel
bewaard en verborgen, door deze
huis.
..Vervolgens werd de huis er uitge
trokken en zorgvuldig in tweeën ge
spleten. en een daarvoor vervaardig
de lont in d© eene helft gelegd, die
wederom door het gat in den muur
werd gestoken, 't Eene einde rustte
op de gedrenkte stof in het magazijn,
t andere op de tafel hij den muur.
i'oen volgde het eenvoudige werk, om
de lont, dii© hij in zijn hand hield, om
aet middengedeelte van eene gewone
waskaars heen te draaien, ©n 't einde
in den bol van de lamp. Nu behoefde
hij nog slechts de kaars aan te steken
en de gevolgen zouden niet uitbiij-
■en.
„In drie uur tijds zou de kaars tot
aan de lont toe afbranden. Als een
weerlicht zou het vuur langs de bam
boebuis loopen en de petroleum doen
ontbranden, in het pakhuis en in de
kamer. Hij had natuurlijk gedacht,
dat daar de brand op hetzelfde oogen
blik in de beide perceelen moest uit
breken, elk spoor van zijne operaties
ernietlgd zou worden, en als ik ook
nog twee minuten langer had ge
wacht, zou dit ook werkelijk het ge
val zijn geweest. D© jonge man stak
bijgevolg de kaars aan en vertrok,
de deur achter zich sluitende en zorg
dragende den sleutel me© te nemen.
Het overige weten wij.
Ik heb echter een stuk van de
bamboebuis in mijn bezit, waaraan
een duim of twee van de lont vastzit
en het onderste eindje kaars, dat ze
ker op den grond is gerold, toen de
brand uitbrak. Daar zitten ook nog
een paar overblijfselen van de lont
omheen. Spreek ik duidelijk, heeren
Het plan was zeer eenvoudig.... het
toppunt van eenvoudigheid. Daar de
heide perceelen zijn uitgebrand, en
de muur op verscheidene plaatsen is
gebarsten, was er vanmorgen geen
spoor van de brandstichting te ont
dekken. Ik heb echter de bewijzen ln
mijn lessenaar en deze zijn steeds tot
uwe beschikking.
Het is onnoodig te zeggen, dat de
Gebroeders Warner hun eisch tot
schadevergoeding niet inzonden, en
der brandwaarborgmaatschappij bleef
dat kolossale verlies bespaard.
Een detective van Scotland Yard
kwam mij de volgende week vertellen
dat een man, wiens uiterlijk beant
woordde aan de beschrijving, die de
lieer Oliver gegeven had dien dag, te
Paddington was aangekomen en men
hem de kantoren van de „Algenieene
Verzekeringsmaatschappij" in Far-
ringdon Street had zien binnengaan.
De „Algemeens Verzekeringsmaat
schappij" was een goed bekend en
zeer geacht kantoor. In een paar jaar
tijds was Hale echter in staat te be-
wiizen, dat dit voorname kantoor een
oplichterij was op groote schaal, daal
de directie en het geheele personeel
uit een bende bestond van de meest
gewetenlooze misdadigers. Toen de
geheele maatschappij in de Old Bai-
les terecht stond., werd d© persoon
van Jenkins, alias Mac Gregor, met
een groot aantal andere aliassen, op
getuigenis van Hale, tot de straf ver
oordeeld, die zij zoo ruimschoots ver
diend hadden.
(„Gent-rum"),
Mad'y's liefde.
Hou je werkelijk veel van rne?
Dit was reeds d© derde maal, dat ze
't vroeg dien avond.
Schat, je weet immers hoe In-
gelukkig ik ben. des te meer nu je
mama haar toestemming heeft gege
ven. Je wordt nu héél gauw m'nllef
eigen vrouwtje.
Zeker, Henk, zoo gauw moge
lijk.
Maddy's ma kwam toen sloffend d©
kamer binnen met een schaaltje thee
banket in de hand.
Met 'n tevreden blik naar haar
©enig© dochter en Henk, ging zij naar
het theetafeltje, schonk d© teerfijn©
kopjes vol en zed, zich lamgzaam-
mo-cilijk neervleiend, in den zacbten
fauteuil bij het raam
Toe Muddy, geef jij nu ons thee
en e-em koekje.... Ronken. Henk?
Voor Henk „la" had kunnen zog
gen, was Maddy reeds op ee® stool
geklommen om het kistj© te krijge®,
dat op een antieke kast stond.
Toan ma en Henk bediend ware®.,
speelde zij op zijn vaak-herhaald ver
zoek Quand 1'Amour meurt...
Met bevallige armbeweging, zweef
den haar druk-heiungdie vingers over
da i-v-oran toetsen, haar slank, mooi-
gebouwd lichaam heen en weer wie
gend op de maten van den meiodieu-
son wals.
Terwijl Herik op d© canapé zat,
v-o-eld© hij zich over-gelukkig.... ver
beeldde zicli reeds getrouwd te zijn...
keek met strakke ooge® naar het
mooie meisjesfiguur voor hem aan 't
klavier.... bestudeerd© den geheim
zinnige® gloed va® haar rijken haar
dos, waarin oranjerood© avondzon
nestralen streepten.
En nu voelde hij nog meer dan an
ders, dat hij schattig-veel va® haar
hield...Maddy moest zijn vrouwtje
worde®.... nooit zou liij ee® ander©
wenschen.... hei. moest, liet moest....
Nauw waren de laatste snaargeiui-
den weggedoezeld ln de gezellige
huiskamerstilte of hij vroeg nog ©en
wals, waarin zooveel droefgeestigs
haar rug-fijn© draden had doorwe
ven.
Lachend tolde zij o.m op de dra ai la
boured, keek ma schalks aan, zocht
in een stapel muziekstukken c®
speelde toen
Verloren Geluk.
Maar Henk viel met zware stem in,
zei, dat ze zooiets niet moest spelen,
en vroeg glimlachend of ze niet be.
zatGewonnen Geluk.
Ze zei 't stuk nooit gekend te heb
ben en meende zelfs, dat het niet be
stond.
Toen lachte Henk om zfn domme
vraag, lachte ook, omdat Maddy hem
zoo aanzag, knipoogde naar ma en
luisterde gedwee naar de sombere me
lodie.
Evem helde nu haar hoofdje naar
Jinks, zoodot de la eiste zonnestralen
haar rozlg-wit gezichtje streelde®.
Toen zij geëindigd had, sprong zij
naar hem toe, keek met geopende®
mond waarin groote, hel witte tan
den diep geplant waren, naar z'n in-
tussclien leeg-gedronke® kopje ©n
klopte met haar fluweel-zachte hand
do gemorste sigarenascli van zijn col
bert, hom leuk-ondeugend verwijtend,
dat hij een smeerpoets was.
Nadat de theekopjes weider gevuld
ware®, zette zij zich naast Henk op
d© canapé neer en keek ma met ge
fronst voorhoofd aan.
Ma begreep haar en turend door
het briso-bris© naar het woelige men-
sch&ng&dJoo in d© breed© straat., zei
zij met iets plechtigs in haar stem
Henk, wanneer zouden jullie nu
kunnen gaan denken aan trouwe®
- Och, mevrouw, zei Henk, verle
gen-kijkend naar zijn schoenen. Ik
■denk nog niet heel gauw, mijn ver
dienste® zijn van dien aard, dat ik
er zelf geen bokkesprongen mee kan
make®. Maai' dat wordt wel beter.
Over 'n jaar of anderhalf, hopen we,
niet waar Maddy, in het bootje te
kunnen stappen."
O, zei de weduwe zenuwachtig-
gestiouleerend, dat is juist een mooie
tijd. Maddy is nog jong genoeg. Pas
twintig. En Ilonk, hoe oud ben jij
ook al weer?
Drie en twintig, antwoordde
Henk stroef.
Genoeglijk werd de avond doorge
bracht met pianospel on gezellige®
kout. Toen Henk na Maddy en de
grijzend© weduwe 'n „goeden nacht"
gewenscht te hebben, over straat liep
door de herfstavo-ndz-oelte, overwoog
hij of hij z'n patroon niet zou kunnen
verzoeken om vroegere salarisverhoo-
ging, want hij wou gaan trouwen.
Thui9 gekomen, lichtte hij instinc
tief de brievenbus, zette zich voor
zijn druk belegd© schrijftafel en sneed
met die kalmte van een geroutineerd
zakenman de stapels enveloppen
open.
Plotseling kwam een lach op zijn
gelaat. Daarna bleef hij met slaar-
oogen lang kijke® op den brief, diien
hij in d© hand hield. Hoe had hij 't.
n'u? Eon aanbieding om naar ïndië
te komenachtduizend guide® sala
ris met vooruitzichten op verhoo
ging.... hij droomde toch niet...
Met de handen in d© broekzakken,
stond hij op uit z'n kantoorstoel, Hep
met groote passen de kamer diooren
mompelde altijd door: „AchMuizt. d
pop.... Indië.... Maddy...." Als ze sa
men eens naar Indië gingen, hij met
Maddy trouwen over een maand of
wat.... Slapeloos bracht hij die® lan
gen riacht door-, denkend aan acht
duizend gulden, aan zijn Maddy, die
misschien zou weigeren, omdat ze
ma niet alleen....
Hij kan niet besluiten-
Wat hij verwacht had geschiedde.
Maddy wild© niets weten van Ind'ië,
zou nooit, nooit haar zwakke mama
aiiesn laten.... zou liever niet trou
wen, dia® daar in dat verre land al
tijd 'beangst te moeten zijn om bet-
droeve bericht te ontvangen„Ma is
zwaar ziek", of „Ma is gestorven."
Henk zou toch gaan, rnaar zou na
vijf jaar zijn ontslag aanvrage® om
naar Holland weer te kee-ren om te
trouwe®.
Lang had hij genakend hoeveel hij
zou kunnen overleggen.
Bevredigend was het resultaat. Met
de overgelegde gelden zou hij dan
een eigen zaak kunnen beginnen.
Maddy stemde snikkend toe, e®
voelde nu reed9 in haar gemoed liet
bang-Leege van zijn weg zijn.
Blke maand zouden ze elkander
schrijve®, vertellende aan elkaar hun
ver-gescheiden levenhij het zijne in
het verzengend klimaat, zij het hare
Ln het zoo sterk afwisselende van Hol
land.
De eerste maande® dat Henk weg
was, waren er reeds veel meer brie
ven geschreven ©n gezonden da® ge
zegd was.
Brieve® kwamen en brieve® gin
gen.
Zij verteld© haar sa al-droom erig
leven in het stadje, nu hij weg was...
dat ma maar steeds sukele® bleef....
dat ze snakt© naar zijn terugkomst...
of hij nog altijd zooveel van haar
hield
Hij, beschreef in flink-mannelij-ke®
stijl de rijke pracht van h©t Insulin-
d©.... beloofd© haar de fraaiste en
zeldzaamste geschenke® en betuigde
haar telkons weer zijn hechte liefde...
Langzamerhand bleven de brieven
toe® weg. Soms na een maand kreeg
ze ©en veil gekrabbeld briefkaartje.
Zij begreep er niets van.
Beangst a-l-s ze w-as, dat hij soms
ziek was. bleef ze voortgaan met tel
kens hartelijke, lange brieven te
schrijven, vroeg Henk om brieven,
wamt dlat was voor haar immers de
©enigst© troost,
D© oude mevrouw vond 't vreemd,
maakte zich bezorgd over Henk... mis
schien was hem wel een ongeluk over.
kome®....
Toen na lange maanden wachtans
nog niets verscheen, werd Moddy
neerslachtiger dan ooit.... Zou Henk
zijn liefde misschien hebbe® geschon
ken aan 'n ander.... Zou hij mis
schien al getrouwd zijn... zou hij wel
licht gestorven zijn.... zon hij dan
nimmór moer iets van zich laten hoo
ien... was zijn Maddy dan dood voor
hem
Angstig woelde® in iiaar die vra
gen, angstig snikte zij lang in haar
slaapkamertje, van innig verdriet e®
dacht onwillekeurig aan de sombere
melodie, die zij ondanks zijn tegen-
stribbele®, speelde in de schemering
van dien schoonen herfstdag, toen
die aanbieding reeds in de bus was
geworpen.... Verlogen Geluk
Uitsnikken wildte zij het vöor haar
ziekelijke moeder, maar ze durfde
niet, durfde niet..,, hoopte nog al
tijd.... Kon van Henk zoo iets niet
denken
En 'n weinig gerustgesteld door
deze gedachte ging ze naar haar ma
om met haar te praten over allerlei
•dingen, behalve over datgene, waar
over zij zoo woesfc-verlangend willde
spreken.
Ze durfde niet.... Henk had *t zeker
te druk met zaken.... hij zou .wel
weer spoedig schrijven.
Op "ja dag, ree {aar mj&veór wa'
H.AARLEMSCHE DAMCLUB.
Probleem No. 12 van den Heer W. I
A. MATLA.
Zwart
Wit
Wit schijven op 19, 24, 33, 35, 37, 38, 42, 48 en 49.
Zwart schijven op 2, 5, 8 10, 11, 12, 13, 14, 17 en 21.
Oplossingen worden ingewacht vóór Donderdag 3 December 1908 bij öen
Heer J. MEIJER, Kruisstraat 34, Te lephoon 1543.
Probleem met naspel van L.
Zwart
1 9 3 4 5
Wit
Wit schijven op 11, 13, 18, 21, 23, 32,41 en dam op 47,
Zwart schijven op 2, 20, 24, 29, 34, 36, 43 en dam op 27.
Oplossingen met de ontleding van het naspel (dus zetten van wi* «n
zwart) worden ingewacht voor Donderdag 3 Dec. a.s, aan bovengenoemd
adres.
Verbeterd© zetting van Oplossing eindspel C. H. B,
Zwart 14 -19 AB, 19 - 23 CD, 23 - 29, 6 - 11, 29 - 34
Wit
8-3
3-17,
17 - 39, 39 6, 6 - 441
Zwart D 19 - 24, 24 - 29, 29 - 34
Wit 3-8, 8-17, 17 - 44 verder als bóven!
Zwart C 6-11, 19 - 23, 23 - 28 a. b., 11-16 c., 28-
Wit 3 -
16 - 21, 33 - 39
- 24, 24 - 3
38 - 27, 27 - 43, 43 16, 16 - 49t
Zwart c 11 - 17, 28 - 33 de beste, 17 - 22 f 33 - 39, 22 - 27, 27 - 32, 32 -37
Wit 38 -16, 16 - 43, 43 -16, 16 - 11, 11 44, 44 - 337 33~47l
Zwart f22 - 28, 33 - 39, 28 - 32, 32 - 37
Wit 16 - 43, 43 ai, 34 - 29, 29 - 471
Zwart b 11 - 16, i
Wit 24 - 38,
16 - 21, 33 - 39
- 27, 27 - 43, 43 16, 16 - 491
Zwart a 11 - 17, 17 - 22, 22 - 28, 28 - 35
Wit 24T8; 8 - 13, 13 - 24, 24 - 20,
iff 32 - 37, 23 - 29,fff 29 - 83, 33 - 39
20 -14, 14741, 41 - 32, 32 ^49t
Zwart ff 23
Wit ~2Ö~
2 - 37, 28 - 3
42, 42 31, 31 - 27, 27 - 491
Zwart fff 29 - 34, 34 - 40, 40 - 45
Wit 41 - 28, 28 - 39, 39 - 501
Zwart B 14 - 20,
Wit
0-25, 6-11, 11-16, I
- 35, 16 - 21, 35 - 40, 40 - 45
8-2, 2 - 19, 19 - 28, i
12, 32 - 43, 43 - 49, 49 16, 16 - 11, 11 - 501
Zwart A 6-11, 14-19, 19-23,
Wit 8-3, 3 - 8, 8 - 24 enz., als in de vorenstaande varianten!
Oplossing van probleem No. 10 van den Heer H. C. van Oort:
Wit 39 - 33, 48 - 43, 41 - 37, 38 - 32,36 9, 49 - 43, 50 - 44, 45 5.
Goed© oplossingen zonden de H.H. D. Bakker, P. Geldorp, J Jacobson, D. G.
Koning, B. Th. Krabbendam, W. J. A. Matla, C. Oderkerk, P. J. Oostwou
der, C. Serodini, J. F. Spanjaard, F.M. v. d. Werff, C. P. Akkerman.
Oplossing van liet probleem met na-spel ln hetzelfde nummer:
Wit 48-43,43- 38,24-30,44-39 49:7, 7-2, 2-11,,
Zwart 38 - 42, 42 33, 25 34, 34 43 of 33 44, 28 - 33 de beste, A33 - 39, 39 - 43,
Wit 26 - 21, 31 - 27, 11 -44, 21 - 16, 16 271
Zwart B 43 - 49, 49 - 40 of 35, 49, 49 21,
Wit 2 - 24, 24 - 38, 31 - 27, 26 171
A Zwart 33 - 38, 38 - 43, 43 32, 32 21A
11-17, 17-3, 3 261
Wit
B Zwart 43 - 48, 48 26, 26 17,
Goede oplossingen ontvangen van de H.H. D. G. Koning, B. Th. Krab.
bendam, W. J. A. Matla, C. Serodini, J. Jacobson.
DAMCURSUS.
De Damcursus zal a.s. Maandag
avond t© 8 1/2 uur door den Heer C.
H. Broekkamp worden voortgezet in
het clublokaal van de Haarlemsche
Damclub, (bovenzaal Café Suisse,
Smedestraat).
Liefhebbers van het Damspel, nog
geen lid zijnde van eenige club, kun
nen daaraan kosteloos deelnemen.
De Causerie over het Damspel zal
a.s. week worden voortgezet.
Hemk's vertrek, wandelde Maddy, ge-
armd met haar zwakke ma in warme
lentezo® langs de fraaie singels der
stad.
Zwljgemd llepe® z© voort, keken,
zooals vrouwen dat doen, naar d©
gordijnen der breede heerenhulzm,
naar de costumee der haastig trippe
lende dames en knikten stijf-zeddg
voor de hen groetende heeren.
Toen zij een zijstraat va® den Sin
gel waren ingegaan, was het of ma
een schok kreeg door d'r lichaam.
Ze bleef stilstaan, keek met diep
medelijden haar dochter aan en
zuchtte zwaar.
Vragend keek Maddy naar ma's
amartgezlcht, waarover tranen pareA-
Ma, zei ze schrikkend van dat
ontsteld gelaat. Wat mankeert u?
O, kind, wat. 'n pijn.... die lamme
beenen I kermde de oude mevrouw.
Neon, maatje lief, dat kan niet,
U scheelt iets geheel anders. U
schreit bijna nooit.
Willen we maar omkeere®.?
vroeg ma, met een kanten zakdoek
haaa: betraand gelaat afwisschend.
Toe maatje, 't zal wel overgaan',
nog een klein eindje, dan gaan we
even kijke® naar „De Zwaluw".
Daar staan weer mooie zomercos-
tuumpjos voor het raamvoelt u nog
pijn?
Ma knikteneen en nu gingen bed
de® heel langzaam verder. Maar nu
werd Maddy bleek «ds krijt... voelde
