NIEUWS= en ADVERTENTIEBLAD.
KONINGIN HELENA
286 Jaargang. No. 8537
.erschijnt dagelijks, behalve op Zon- en Feestdagen.
VRIJDAG 21 APRI1 1911 B
ABONNEMENTEN
PER DRIE MAANDEN:
Voor Haarlem
Voor de dorpen in den omtrek waar een Agent gevestigd is (kom der
gemeente)1-30
Franco per post door Nederland
Afzonderlijke nummers0-02J2
Geïllustreerd Zondagsblad, voor Haarlem
de omstreken en franco per post
0.45
Uitgave der Vennootschap Lourens Coster. Directeur J. C. PEEREB001VÏ.
AD VERTENTIËN:
Van 1—5 regels 50 Cis.: iedere regel meer 10 Cts. Buiten het Arrondissement
Haarlem van 1—5 regels ƒ1.elke regel meer ƒ0.20. Reclames 30 Cent per regeL
Bij Abonnement aanzienlijk rabat.
Advertentiön van Vraag en Aanbod, hoogstens zes regels, 25 Cts. per plaatsing;
50 Cts. voor 3 plaatsingen a contant.
Redactie en Administratie: Groote Houtstraat 53.
Intercommunaal Telefoonnummer der Redactie 600 en der Administratie724.
Drukkerij: Zuider Buitenspaarne 12. Telefoonnummer 122.
Tot de plaatsing van advertentiön en reclames van buiten het Arrondissement Haarlem in dit blad is uitsluitend gemachtigd liet Algemeen Binnen- en Buitenlandsch Advertentie-Bureau D. Y. ALTA
Warmoesstraat 76—78, Amsterdam. I elepii^ 'ii intc-iv. ■<'2'29.
TWEEDE BLAD.
OM ONS HEEN
De Maatschappij van Nijverheid
.leeft vroeger een besluit genomen,
waardoor Nederlandscho Kamers van
Koophandel in het buitenland, even
als de departementen van de Maat
schappij zelf. voorstellen kunnen
doen. De Parijsche K. v. K. maakt
daarvan gebruik, door voor de vol
gend" -"•O©en0 vergadering, in het
laatst van Juni te Haarlem te houden,
een voorstel in te dienen, waarvan
de strekking is, dat het hoofdbestuur
zal onderzoeken door welke maatre-
gelen, zoo van particulieren als van
de overheid, het vreemdelingenver-1
keer kan worden bevorderd.
Het hoofdbestuur van Nijverheid
heeft in 1909 met deze Kamers van
Koophandel in den vreemde en ande
re belangstellenden de zaak al be
sproken.
Wat daarbij gebleken is, kan nog
eens worden vermeld. Het bureau
voor vreemdelingenverkeer klaagde
over gebrek aan geid, in verband met
de duurte van reclames. Gebrek aan
geld wil natuurlijk zeggen te weinig
leden, te geringe contributie. Het is
de klacht van bijkans alle vereenigin-
gen en zij is, dunkt mij, het gevolg van
de verkeerde manier, waarop leden
worden gewonnen. Hoe gaat dat in
zijn werk Er wordt een circulaire
rondgezonden. een bijzonder actief be
stuur laat briefkaarten met betaald
antwoord nosten en verder wordt het
resultaat rustig afgewacht. Dat is ge
woonlijk luttel, zoodat het ledental
komen moet hoofdzakelijk van de
werving door bestuursleden. Deze pro
paganda is evenwel maar toevallig,
iemand kan een goed bestuurslid we
ten en niettemin dagen achtereen
niet aan een vereeniging denken.
Vandaar, dat bijna alle vereenigin-
gen lijden aan een slinkend ledental,
dat wanneer het al te erg loopt, met
inspanning weer een weinigje omhoog
wordt gebracht
Willen vereenigingen zich uitbrei
den, om over een flinke kas te kun
nen beschikken, zoodat er iets gedaan
kan worden, dan zullen zij evenals
fabrikanten en handels-ondernemin
gen doen, een reiziger moeten aanstel
len. Zoo iemand heet een bezoldigd
propagandist en welke resultaten zijn
werk opleveren kan, heeft hel Neder-
landsch Verbond ondervonden. Dat
zij, nu haar reiziger in een ander'
vak ia overgegaan, te vergeefs naar
een nieuwen zoekt, bewijst niet dot
het stelsel niet deugt, maai- dal nog
weinig mensclien aan dit werk als van
denken.
De vertegenwoordiger van de Ne-
derlandsche Kamer van Koophandel
had (hoe kan het anders van iemand,
die in 't practische Engeland woont 1)
een opmerking, die de practijk raakt,
namelijk dat vele van onze reclame
boekjes beknopter moeten wezen. Dit
is volkomen waar. Wij Nederlanders
overdrijven in dit opzicht de degelijk
heid zóó. dat we veel te volledig wil
len zijn. Hoe zou een vreemdeling
tijd hebben, om zich op te houden met
al d© details, die we hem plechtig
voorhouden Terecht zei do heer
Stoop, dat boekjes noodig zijn, waar
in reisplannen voor een bepaald aan
tal dagen zijn uitgewerkt, daar heeft
een vreemdeling wat aan, niet aan de
lijvige studiewerken, die wij liem dik
wijls aanbieden.
De vertegenwoordiger van do Ka
mer van Koophandel te New York.
kwam met denkbeelden uit de nieuwe
wereld aan. Amerikanen uit de
groote sleden kennen niet, zooals wij
Nederlanders, de weelde van een
eigen huisje, maar hebben allen in
worpen, ze brengen gerief voor wie er
gebruik van maken en waardeering
van den reizenden buitenlander.
Het hoofdbestuur van dc Maatschap
pij van Nijverheid heeft dan ook de
betookenis ingezien van de vraag,
die de Pi>, i:scho Kamer van Koophan
del doet, om lo overwegen in hoever
door de Maatschappij iets kan worden
gedaan, om particulieren zoowel als
autoriteiten in Nederland te doordrin
gen van de waarheid, dat ook op dit
gebied grooter krachtsontwikkeling in
Imogen graad wenschelijk is.
Terecht ziet het hoofdbestuur ook
hier het doel waarvoor het werkt, de
nijverheid, niet voorbij. „De vreemde
ling", zoo lee8 ik in het praeadvies,
„kan vóór ons meer worden, dan een
tijdelijke paying guest (betalen
de logé)hij kan ook, na terugkeer
in zijn land, een blijvende afnemer
worden van onze nijverheids-produc
ten." Hel hoofdbestuur had daaraan
des tijds, dat do zaak in dc a. s. verga-
dering dor Maatschappij van Nijver
heid ook oens ter sprake komen zal.
J. C. P.
ÜISGEN, DIE NIET IEDEREEN
WEET.
Dc nauwkeurige maten zijn ook van j gen. Nu hebben ze van de eischen
belang voor de industrie. In Ameri- mededeeling gedaan aau den vorst
ka had men in de fabrieken Nan!™ Montenegro en aan den Fran-
1 schen gezant te Cettinje, met het ver-
spoornjtuigen veel last van moeren zoeki om daarvan aan ,ülo „10t?endhe
en schroeven die te groot of te klein den kennis tc geven,
waren. Zelfs in die mate was dit het I Waarom
de vertrekken, die zij in een van de noR 'cts kunnen toevoegen en wel dit,
reu zengebouwen bewonen, hun „pho-j dat door meer kennis van ons land
ne" on hun bad. Onze Nederlandscho - 01 vo'k 'e verspreiden bij den buiten
hotels zijn over het algemeen niet I lundcr, de toekomst van onze jongelui
slecht, maar in deze twee zaken j wordt bevorderd. Wie van technische,
schieten ze nu juist te kort. Er zijn! handels- en ambachtsscholen in Ne-
groote inrichtingen met niet meer dan derland zoeken naar plaatsing in het
één badkamer, zoodat wio daarvan buitenland, zullen die veel eerder vin-
gebruik willen maken, doorgaans veel
te lang moeten wachten en wat de te-
lephoon aangaat, ze Is dikwijls in een
vestibule of in een zijgang, waar
iedereen langs of door kan gaan, zoo
dat vrijuit spreken onmogelijk is. Met
tertijd zal een voortvarend hotelhou-
den bij wie ons land hebben gezien en
loeren waardeeren, dan bij hen, die
er zich nog altijd de bekende voorstel
ling van maken nis van een wonder
lijk landje waar dc man veel jenever
drinkt, pijpen rookt en in een wijden
broek rondloopt, de vrouw een kap
der verplicht wezen, telephoon aan te draagt, elk kind op klompen andelt
leggen in elke kamer, althans van ze- en overal molens draaien. In die voor-
keren huurprijs en die in verbinding stelling is iets vernederends, dat ons
te brengen met zijn eigen centraalbu- benadeelt en nog wel bevorderd wordt
reautje, dat dan weer aansluiting door fabrikanten van cacao en alco-
vraagt aan de gewone centrale. Dit holischc dranken, dio in hun armoede
bestaat al in particuliere fabrieken, i va" geest niet beter weten te doen,
die verschillende kantoren en diverse dan maar altijd weer die wijdgebroek-
afdeelingen hebben, ik zou niet we- te poppetjes en malle molentjes op
ten, waarom een groot hotel dat nieth«0 etiquetten en in hun reclames af
hebben zou. I te beelden.
Terecht wordt door den heer DeMet den heer Kamerlingh Onnes
Clercq, redacteur van het tijdschrift bon ik het eens, dat de reclame voor
der maatschappij, gewezen op de be- vreemdelïngenbezoek niet in. maar
krompenheid van sommige stations, j buiten Nederland moet worden cre-
Welk een indruk moet de vreemde- maakt. Daartoe kunnen de Neder-
ling, die uit Duitschland ons land bin-1 landscho consuls in het buitenland 0.
nenkomt, bijvoorbeeld wel krijgen a. veel bijdragen en ik hoop wel, dat
van het hok, dat het station te Zeve-zij een beroep op hun medewerking
naar heet, benevens van die andere, niet zouden afslaan. Misschien zou
maar grootere schuur, die vereerd deze en gene, die al wat op jaren
wordt door den titel station van Arn- kwam, moeten worden teruggebracht
hem Ik wil wel bekennen, dat ik tel- j van het verkeerde denkbeeld, dat be-
kens. al is het ook van een klein uit- j vordering van vreemdelingenverkeer
stapje, in Haarlem terugkeerende, alleen een voordeel is voor hotels, si-
cen behagelijk gevoel krijg bij hetgarenwinkels, rariteitenmagazijnon
zien van het tegenwoordige spoorweg-en vervoermiddelen. De Maats, van
station. Dat moet de vreemdeling na-Nijverheid heeft onze Industrie al ge-
tuurlijk nog in sterker mate onder- noemd, ik zou daaraan willen toevoe-
vinden en een eerste indruk doet dik- j gen het voordeel van grooter ulgemec-
wijls veel. Mooie gebouwen, wil ik ne bekendheid met onze instellingen,
maar zeggen, moeten we in ons land ons volksleven, ons volkskarakter, in
stichten, zonder die overmaat van zui- 't kort •-* alles, waarvan wij hopen,
righeid en langzaamheid, die ons dat de vreemdeling liet waardeeren
helaas zoo vaak kenmerkt. Dat is de zal. Zoo breed opgevat is de bevordc-
geest van den tijd, niet alleen voor ring van vreemdelingenverkeer zóó
winkels en hotels, maar ook voor veelzijdig, dat wij daaraan telkens
openbare "«bouwen. De gelden daar- nieuwe kanten ontdekken. En in dit
aan besteed zijn immers niet wegge- verband is het een heugelijk toeken
De eenheid van ons stelsel van ma-
ten en gewichten is de meter. Wan-1
neer eens alle lengte-, vlakte- eu I
ruimte-maten, inhoudsmaten en ge
wichten, behalve de meter van dc 1
wereld verdwenen, zou men toch al j
die meet-instrumenten weer kunnen I
maken. Dat men dit kan doen met I
maten voor lengte, oppervlakte en
ruimte, ligt voor de hand. Maar ook j
de inhoud van een liter en het ge
wicht van een kilogram en de onder-1
deelen en veel vonder van «leze in-1
h oud sn iaat en dit gowicht kan men j
afleiden, omdat een bakje van één
tienden meter 'dus een decimeter;
lang. breed en hoog. gevuld met zui
ver water éen liter inhoudt - 1 «LM.3
water is das gelijk aan een liter en
die liter zuiver water weegt een kilo
gram.
De officieele metermaat wordt te
Parijs bewaard en dc meeste landen
hebben nauwkeurige kopieën van
dien meter. Waarom men met zulk
een zorg deze standaard-meters en
hun kopieën bewaart De reden is,
dat de officieele maat natuurlijk pre-1
cies de lengte van één meter moet
aangeven. Nu weet men. dat de
warmte en koude de lengte van de
stoffen doen veranderen. Wanneer
men dus een gewonen nieter heeft,
kan het zijn. dat die in den zomer
langer is dan 111 den winter, zelfs, dal
hij o\eiilag langer is dan des nachts.
Dit maakt voor gewone metingen
van ©en timmerman, een manufactu-
rier en anderen geen verschil, omdat
de uitzetting en inkrimping van den
maatstok zoo heel klein is. Doch voor
wetenschappelijke metingen niet in
strumenten is een verschil van een
duizendsten millimeter zelfs al sto
rend. Vandaar, dat men ten staaf
platina van een meter hoeft vervaar
digd en deze onder een steeds dezelf
de temperatuur 40 graden Celsius
bew aart in de kelders van de Ecole
Polytechnique te Parijs.
Hoe men aan de lengte van een me
ter gekomen is Men heeft de lengte
van den omtrek der aarde genomen
en daarvan het veertig-millioenste
deel genomen. De omtrek van de aar
de is dus 40 mill toen nieter. Althans
dit dacht men. Later is evenwel ge
bleken, dat dc berekening van den
aardomtrek niet juist was. De meter
is dus niet een 40 millioenste deel
van den aardomtrek, maar eigenlijk
een willekeurige lengte.
Om de verdoeling in decimeters,
centimeters en millimeters mogelijk
te maken, maakte men ©en locslelle
tje, waarmee men zelfs het één 4UO.UO0
van een centimeter kon bepalen.
Om nu de meiersiaaf tii l.on 'deci
meters te verdoelen, maakte men
tien stukken van ongeveer één deci
meter. Die legde men naast elkander
naast don standaardmeter. Met het
toestelletje maakte men nu de stuk
ken zoo groot, dat zij, naast elkander
gelegd precies gelijk aan den meter
waren.
Op dezelfde manier verdeelde men
toen den decimeter in centimeters en
dan weer in millimeters.
geval, dat men twee geleerden model-
sohroeven en moeren liet maken, om
voortaan afwijkingen grooter dan
één 2000sten millimeter te vermijden.
Nu passen de moeren en schroeven
van verschillende fabrieken zeer
nauwkeurig op elkaar en is het euvel
verholpen. Zoo ook mogen pennen,
«lie in gaten geslagen moeten wor
den geen één vijftigsten millimeter te
klein zijn.
Wanneer men in een gat van één
centimeter doorsnede co'n pen slaat,
die een doorsnede heeft van 49/50
centimeter, zit zij reeds los. Bij een
stoommachine moet mep nauwkeurig
in de cilinders passende zuigers con
st rneeren.
Verwachten de Albaneezen hulp
van de mogendheden IJdele hoop
zie naar do Kretonsers 1
De mogelijkheid bestaat evenwel,
dat do
ALBANEEZEN HULP KRIJGEN
VAN AVONTUURLIJKE
ITALIANEN.
Uit Rome wordt verzekerd, dat bij
generaal lticciotti Garibaldi niet
tegenstaande de vele waarschuwin
gen, die van verscheidene zijden tot
hem zijn gericht de zucht naar
avonturen inderdaad de overhand
heeft gekregen en zal de befaamde
en veelbesproken expeditie van Gari-
baldianeu naar Albanië dus binnen
afzienbaren lijd plaats hebben.
Sedert eenige dagen spreken ver-
scliilleude Italiaan sche bladen, zij
liet dan ook 111 ielwat vage toespelin
gen, van oorlogstoêboreidsclen onder
leiding van Garibaldi en van het
plan, om op een geschikt oogenblik
i eenige honderden (anderen zeggen
'duizenden) jonge mannen als hulp
troepen over de Adriatischc Zee naar
Albanië tc zenden. Talrijke studen
ten, vooral uit de Albaneesche kolo-
ook vele
Dit doet men thans zoo zorgvuldig,
dat een zi»:«»er van anderholve.n me
ter middelton geen afwijking ver
toont. die trrnn<eT is dan één twin-
millimeter.
Met behulp van de telefeoti-micro-
foon heef* men in den Jaotsten tiiil
een toestelletje geronstrncerd. waar-
mee men een afmeting van één vier-1 in bcneden-Italiê en
„„1|lM|1|1 k Italianen heeten aangeworven te
iinlliiiioiu Kan zjjn z;- iiei)ben een rooden kiel en
een blauwe broek het klassieke
1 wonder-fijn instrument Garibaldianenkostuum oange-
1 bepauld, dat een kort schaft eu wachten op het toeken, <>m
slauije ijzer, dat gemagnetiseerd rich naar het toon cc 1 van deu strijd
werd, na hei niugneiiseereu éen unl- te^P©\'-n.
1 - ,1 Het heet .eveneens, dal er voldoende
Loenste deel van z.ju lengt© growler 1 Re]ó aamv„zi„ is aar het vandaan
was geworden. Ook heelt uien er mee komt. weet mon niet.
vastgesteld, dal hel plaatje iu de mi- De pers acht het - nodig, nadrnkke-
c.uloou van hel tcietooutoestel zelfs lijk voor een expeditie van Garibal-
hij ceil iniimg van het twee nulh- «Hanen na n- Albanië te waarschuwen
ocnste deel van een millimeter nog 00 mhet "fur"k.le verklaren dat d*
e openbare meening van dergelijke dol-
huoinaar geluid geelt. zinnigheden, die niet dan schadelijk
Dit is de kleinste, Pokende afstand, voor llalie's belangen kunnen zijn,
Dc moleculen, dal zijn de kleinst niets wil weten. De bladen, waarvan
denkbare deeltjes van de stof zijn sommige een min of meer officieuze
honderd-iu.1,
vaststellen.
Met dit
heeft 1
nog dubbel zoo groot.
oaj,t£ii.^uuóc,i overzicht
reputatie hebben, verzekeren, dat de
regeering mets ongedaan zal laten,
om een uittocht van Garibaldianen le
verhinderen. De Italiaansche havens
aan de Adriatische Zee worden door
oorlogsschepen bewaakt en de offici
euze „Tribuna" verklaarde op 18
April nog eens nadrukkelijk, dat
ieder, die als Garihaldiaan naar Al
banië trekt, op eigen risico gaat.
is nog altijd in vollen gang.
Dal zal ook nog wel eenige 11 tijd
duren, want de opstandige Albane©- 1 niet dc minste aanspraak behoeft to
zen eischen meer. dan de lurken wil- maken op bescherming van de Itali-
len toegeven, om vrede te krijgen. I aansche vertegenwoordigers in het
Dezer dagen is ©en vergadering buitenland, wanneer hij tegen den
Albaneesche stamhoofden gehou- wil der Italiaansche regeering de wa-
1 de eischen als volgt go- pens opneemt tenen de Turken.
Zullen de Garibaldianen nu toch
gaan
Voor de Albaneezen zou eenige hulp
lo. De territoriale onschendbaar wel aangenaam zijn. Verzekerd wordt
lieid van Albanië. dat er niet meer dan laUÜ man trouw
D© invoering van de Albanee-aan de gevechten deelneemt. Dit aan
sche laai ais ainniflijKe taal ©u als tal komt ons evenwel veel te laag
taal van het onderwijs iu de vier tot voor, als we in aanmerking
den, wa
foniiuleerd werden
EISCHEN DER ALBANEEZEN.
inscheudbaur
beiiourendi
lijk Skoeiori, Jan
Kussovvo.
Ju. De gouverneurs (wali's) dier wi
lajèts moeten Albaneezen zijn.
40. De inkomsten van Albanië 1110
gen slechts voor Albanië bts'.eed woi'
den.
welke macht de opstandelingen iu de
en krijgsverrichtingen getoond hebben,
j lie Turken waren dezer dagen v
plan twee legers in het veld te zen
den. liet eene zou van Skoetari, het
andere van Goesinje oprukken, en
men hoopte de opstandelingen op die
j wijze tussclien twee vuren te kunnen
1. De militaire dienst der Albanee- brengen, al waren daarvoor ten min-
zen zal uitsluitend op Atbaneesch ge- ste 15.DUU man noodig en al zou een
bied worden verricht, uitgezonderd dergelijke expeditie veel tijd kosten,
in geval van oorlog. j dat hinderde niet.
De Albaneezen zijn blijkbaar over-De opstandelingen hebben dit plan
tuigd, dat de Turken hun deze eischen ©venwel reeds verijdeld. Ze houden
nooit zonder pres-Mo zuilen inwilli- Sjiptsjanik door een kleine af deeling
FEUlLLK'lON
door
M 0 r i c e Gerard.
32)
Eens gleed Lucie uit en viel bijna,
maar dc arm van den Hertog hield
haar tegen. De Hertog meende een
hart te hooren kloppen en hij kon
niol zeggen of het het hare was, dan
wel het -r ne. Als het het zijne was,
dan deed hij nu oen geheel nieuwe er
varing op. Als het het hare was Was
zij dan bang Of was het iets anders
Lr is een ervaring voor het oog der
buitenwereld eu een voor den iuner-
lijken mensch. Voor de buitenwereld
was hij eigenaar van de „Enchan
tress". Op zijn uitnoodiging was de
Koningin van Amphalia bij hem aan
boord gekomen een van de belaug-
rijksto vTouwen op aarde. Wel is
waar had hij het plan niet geopperd
om het programma verder uit te strek
ken, waardoor zij nu in een gevaarlij
ke positie 'komen waren, een positie,
die door den moest ervaren zeeman
vooruit niet te zien was, maar toch
bleef het feit bestaan, /lat do veilig
heid en het leven van de Koningin op
zijn jacht iu gevaar waren. Dit was
de buitenkant en hij was waarlijk be
langrijk genoeg. Verder wus hij innei-
lijk vervuld van geheel niouwo gevoe
lens, die hem door de gevaarlijke om
standigheden veel duidelijker gewor
den waren. Naast hem klopte een hart
en zijn slagen waren moeilijk van de
zijne te onderscheiden. Een fhdruk,
een waardeerend woord, hadden plot
seling veel meer waarde gekregen. Een
ervaring had haar zoeklicht over hen
geworpen en diepten getoond, waar
van hij tot nu toe geen flauw vermoe
den had.
Voeldo Gravin Lucie evenals hij
Begrepen zij elkaar? Dit was het be
langrijke punt. daar hing alles van
of, dit was dc binnenkant. Het loste
zicli op in een vraag, die van het be
gin dor schopping af tot nu toe de we
reld geregeerd heeft en dat ook wel
tot in lengte van dagen zul blij\en
doen de vraag waarop een hart het
antwoord zoekt alvorens het recht
streeks zijn lot gaat vernemen. De
Hertog las in zijn eigen ziel, terwijl
de bevroren mist zich had vastgehecht
op zijn haar en knevel, zoodat de ste
vige Engelschman er uit zag als een
voorvaderlijken Viking in zijn bevro
ren duffelschen jas. Hij had dit gril
lige. levendige kind lief dat in
niets leek op zijn blende, phlegmati-
sche vrouwelijke landgenooten dat
bekoorlijke meisje, dat zoo licht en
toch zoo vol voltrouwen haar arm op
den zijnen had gelegd. Hij wist het
nu, wist het voor alt Wat hij eens
gezegd had zou nooit gebeuren, n.l.
dat hij ais vrijgezel zou leven en ster
ven. Dat zijn liefde beantwoord zou
worden, durfde hij tot nu toe nauwe
lijks hopen. Op dit oogenblik was het
practisch onmogelijk 0111 zijn twijfel
door een rechtstreeksche vraag ge
volgd door een direct antwoord op
to heffen. Maar toch, toen de Hertog
Lucie van de laatst© trede afhielp, en
zij nog maar door een paar passen
gescheiden waren van de plek, waar
Prins Maurits en de Koningin ston
den 'pchts zichtbaar als twee spook
gestalten in de flikkerende stralen
van een scheepslantaren, nam hij
haar hand in do zijne en drukte haar.
Hij voelde dat die druk beantwoord
werd ton minste dut meende hij
en terwijl hij het handje oplichtte,
boog hij 711 hoofd voorover en raakte
het mot ziin lippen aan. Het werd ten
minste niet teruggetrokken. Met de
herinnering aan dat feit moest de
Hertog het voorloopig doen.
Toen moest de Hertog aan zijn
plichten denken en liep op de Ko
ningin toe.
Ik geloof, dat het beter ls, dat
Uwe Majesteit nu maar met de andere
dames in de kajuit gaat. (Barones
Anhalt, een andere hofdame, die hee-
lemaal niet van een watertochtje
hield, en zeer gesteld was op een mid
dagdutje nu de lunch, was daar voort
durend geweest. Ik ben bang. dat wij
hier wel ec-n paar uur zullen moeten
blijven, totdat do mist is opgetrokken.
Ik zal den hofmeester order geven
daar thee te brengen, waardoor de
tijd wat vlugger 0111 zal gaan. Het
spijt mij heel erg, Majesteit, dat dit
moest gebeuren maar geen van mijn
officieren had zooiets in 't minst ver
wacht, evenmin als Prins Manrits of
ik.
Heel graag, Hertog, zei de Kó
ningin, die op hoar gewone, kalme
manier snrak. Wij zullen d' en wat u
gezegd heeft, voor zoovoi de thee be
treft maar later zou ik veel liever
weer aan dek willen komen.
Ik ook, zei Gravin Lucie. als wij
u ten minste niet in den weg ziin Ik
ben nooit meer bij zoo'n mist op zee
geweest.
Bid God, dacht de Hertog, dat g«
beidon zonder ongeluk aan dit gevaa
ontsnapt eu het nooit weer under-
vindt.
Juist toen hij dit dacht kwam
een dof licht uit zee opzetten, en
klonk een 8cliuime% en bruisen van
water, toen vl3k langs de „Enchan
tress" een of ander schip passeerde
De Koningin en de Gravin zagon
het ook. 011 nu het eerst kwamen zij tot
het volle besef van hetgeen deze beide
mannen al lang wisten.
Helena wondde zich tot Prins Mau-
rB». dto met opééngeperste lippen.
naar de plek had staan kijken, wuar
het wegvagend licht verdween.
Als or sevuar is, zei ze, groot go-
vaar, ik bedoel vooreen botsing of iels
dergelijks, dan zou ik liever hi or bo
ven op het dek willen blijven. Ik wil
graag weten, wat u er van denkt l
Iedere voorzorg is genomen, ant
woordde de Prins aarzelend, maar,
natuurlijk is het niet te ontkennen,
dat er gevaar is. Een dikke mist in
©en dichtbevolkten waterweg naar zee
is altijd een gevaar en z- oals Uwe Ma
jesteit zich wuarschiinlijk herinnert,
is er hier vlak bij een bocht in de
Dorfe. Als er een schip den heek om
kwam natuurlijk zou het van mis
dadige zorgeloosheid getuigen als hot
gebeurde, in dit weer en bij dozen
mist....
De prins voltooide zijn volzin niet.
Maar het hiaat wus op zichzelf wel
sprekend genoeg.
Als ik mij niet vergis, naderen
wij nu langzamerhand dien bocht,
zei do Koningin. Ik knn mij nooit z«iö
heel goed oriénteereumaar dat
eenmaal het meest bekende doel v
de Dorfe.
V\ ij komen op 't oogenblik ter
nauwernood vooruit, zei de Hertog,
die zich nu ook in 't gesjirek mengde.
De machines zorgen alleen maar, dat
hot schip niet uit den koers ruakt.
Maar wij zijn er nu al dichter lil) dan
vijftien ot twintig minuten geleden,
omdat 'le stroom ons dien kant op
oert. Als wjj te veel vooruit gaan,
zal ik dé „Enchantress" wat achter
uit laten stoomen. Maar dat is een
beetje gevaarlijk, omdat wij gevaar
zouden loopen dan tegen een ander
vaartuig aan te botsen, welks kapi
tein die manoeuvre niet zou verwan
ten.
Na den lantsten vulzin volgden er
een paar minuten volk uien stilte. De
misthorens en stoomfluiten voegden
het hunne t«ie aan het angstige van
den gehecb-ii toestand.
Toen zei de Koningin met een slem,
die zij expres duidelijk en helder bo
ven alles uil liet klinken, zoodat een
of twee zeelui verder op het dek ieder
woord goed konden verstaan, even
als de groep, die er vlak bij stond
Hoogheid, ik weusch hier duide
lijk ie ci'kluren. wat er 00a mocht
gebeuren, dat dit wulurtociilje lungs
ou Doric heel mijn werk was, au
üccleinual niet door u is voorgesteld.
Niemand kou weuv dat or mist zou
komen opzeilen eu dat dit plezierreis
je in een bron van got nar zou veran
deren. Als God het wil, zullen wij or
levend afkomen maar, mocht dat
met één onzer eens mot gebeuren
(en zij wisten allen, wie de Koningin
met die «ene persoon bedoelde) dan
wensch ik hier den indruk te vesti
gen, dat allo verantwoordelijkheid bij
mij berust.
(Wordt vervolgd).
