Él
9
m
'm
m
m
m
Éi,
m
W?}/
net olie rnit suiker 't waar 'nn©
lekkerbek, mar "n gooio mens, zóó
l.epe 'r niet veul.
Met 'r poetslap in *r twee handen
g.rig ze uit t raam staan turen, bet
gedachten voorthuppeton.
...Nou waas-ie al vier maond bij 'r.
En hij had al we o- et de
niaond betale, mar dè vergat-ie, maar
toen de drie maond om ware, sloeg
ze is op de kurf en dalik, heure, hij
doe z'n kaast ope, jammer dó ze T
n.e genoeg in kon kijko, betaalde da-
lik. Mar secuur waar-ie genog hij
guig alles uno en dè waar 'n gezuuk
over dr;© maond. Jona had alles op-
geschreve, mar ze kon nie goed telle,
ze had 'r e.ge lelik vérgist, mai hij
zaag 't ga-a uw en twee flesse stonden
'r te veul, die luid ze nog is opge-
schïeve en met de segare had ze ook
abuis, mar dó was in 'r voordeel ge
wast dé-ie dé zaag. Zo dorst 't 'm n.e
te zegge, mar betór dee-ie zooas ie
uurst gezoet had, met de maond af-
rekene.
Met 'n schrikschokje deinsde baar
hoofd van de ruit Daar zag-ze 'm
weer terugkomen.
...Wè zag-ie toch geel, ze geleufd©
nooit dót ie in 'n gooi vol stak.
Ze zou mar blève deur stofte, do
stoel© most ze nog doen.
Dag, moeder.
M« neer-dokter hed-de iets.
Ik stond zoo met Lubers te pra
ten en toen kreeg ik n steek, iets
raars in rrfn oogen, ik Ineld me even
vast en toen was 't over.
Zeker uan oe hart? Vroeg de
boerin, medelijdend hem aankijkend.
Nee, gelukkig niet, antwoordde
Lapot, die in een stoel was gezonkén
en zuchtjes blies.
Hed-de 't benaauwd?
'n Beetje maar 't is nou veel
beter. Ja, m'n goede ziel, n mensch
is niet veel en al dat varen zooveel
jaren; d'ie zee, weet je, dat ls de dood
voor duizenden. Bij mij heeft ze 'n
knauw aan m'n lever gegeven, daar
om zie 'k zoo geel
Och-èrm! zuchtte ze stil met we
zenlijk medelijden nu.
Wil-de nie wa hebbe? Wil-de nou at
koffie?
Ik zal 'n glas sherry nemen, zei
Lapot, dan kikker ik wel op. Heb ik
nou vergeten daar ligt nog geld,
neen, die is w-t zal die arme
Bruins opkijken en hij heeft 't zoo
noodig.
En hij lei uit uit aan de weduwe,
dat-ie z'n ouwen, trouwen oppasser
Bruins 'n lijfrente had gegeven, toen-
ie gepensionneerd was, 'n lijfrente
van zestig guldon in de maand. Nee,
dan most-ie weer dadelijk uit om den
postwissel te verzenden, dadelijk as-
ie wat gerust had, dat kón nog, de
tijd was er nog weL
Dne dagen later bleef Lapot den
hoeion dag thuis. Maar de weduwe
moest 'r gang mapr gaan en de ?tof
afnemen, t karpet wat bijschuieren"
Midderwijl scharrelde-io in zijn
boeken, ook in zijn brandkast.
Zij lag op 'r knieën en. kroop 'n
weimg vooruit, toen hij op z'n hu'rken
er wat papiciron uithaaldo, hemels
blauwe effecten... Wè zat die kaast
vol... ze zag ook goud geld, ze zag
zilver.
...Gaauw weer deurgaon, dèt-ie
't nie merkt. Och, och, wè zat da or
in!
Hij klaagde erg dien dag, sprak
weer van steken, gemóeno steken ln
zijn zij.
Ja, zei-ie, die zee dat 's 'n moord
kuil, daar gaan er wat mee om zeep,
niet alleen van de zeelucht, maar
door dat zoute water, weet je, als
brèin, dat zuigt de beste sappen uit
je lichaam. En as je 'm niet goed
raakt, as je niet gauw tegen 'n glas
kunt dan loopt 't mis. Goed eten
en 't vleesch onder de pekel, anders
ben jo effectief voor de haaien en
daardoor bield-ie zich 'nou nog goed,
maar als dat ophield, dan kon-ie de
kraaienmarsch wel blazen.
Een maand daarna kwam Jana met
do boodschap of moeder is bij me
neer-dokter wou komen. Ze schrok
er van... dè dee-ie nooit, aas-ie wè te
zeggen had, dan dee-ie dè aas-ie uit
gong. En een vaag vermoeden kwam
bij 'r op. Mar dè zou toch zunde zón,
ze hand toch alles venr 'm gedaon wè
ze mar kos. Zou iemes 'r onder *r
duivc schiete? Haar hart bonsde toen
aanlnopte.
Ga daar eens zitteïi, moeder.
Zij wilde iets zeggen, doch ze was
te veralforeérd Wè koek-ie slèf,
net-of-ie wou bidde.
Er is voo'r een mensch, moeder
Van Helder, een tijd van komen en
een tijd van gaan.
Jao, mc'neer-doktor, stotterde
ze nu.
En de tijd van gaan kan voo'r
mij lang, kan voor mij nog kort du
ren. Kort 't waarschijnlijkst en nou
heb ik kind noch kraai. Er zijn
'n paar menschen de wércld, van wie
itc houd, die ik mag en dat zijn
Bruins, m'n ouwe knecht en dat bon
ne jullie, Jana en jij, en nou wou 'k
iets gaan doen nee, je mot nou
niet gaan schreien, kom, kom, ik
nog n'et dood, maar ik wil toch m'n
zaken in Orde maken. Ik heb beslo
ten, beste moeder en hij stond op
en hij greep haar kleine hand
heb besloten, als je me beloven wilt
altijd, na mijn dood, zoolang als hij
leeft, zestig gulden in de maand aan
Bruins te Rotterdam te sturen, al
wat ik heb aan jou en Jana na te
laten.
Nou weet je 't.
Hij bleef staan niet haar broeierige
hand nog in de zijne, liaar vettige
hand in zijn groot© gele.
De weduwe slikte even, met natie
oogetn, verlegen kijkend om z'n fami
liariteit. lluivorinkjos kriebelden over
'r rug, as 'n magneet trok de brand
kast 'r oogen ea zij sprak:
Dè go 'uue goeie mens waart, dè
wit heel 't duïrep, mar dè go dè zou
doen! Dè's te veui nience'r-doktor,
dós te veul.
Hij liet haar hand los, ging bij 'r
zitten.
Ik heb zoo weinig werkelijke
vriendschap gekend, i ©der, en nou
ik hier behandeld word zooals ik wou
als 'n gooic vrind, ais uit de oigen
famil.e, nou wil ik 't zoo regelen en
daar blijf ik bij en gij wilt 't toch?
glimlachte-ie, denk aan Joha, as ze
soms is trouwen wou, en go belooft
f Bruins te zorgen, als ik kom
te sterven, zestig gulden in do maand
zooals ik hom nu stuur.
Met den rug van *r hand voegde
zo 'r tranen weg.
Zij schudde niet 'r hoofd, zoodat
de bloemen van 'r poffer knikker
den:
Mar, mar, mar... en go wilt dè
vour ons doen.
En voo'r Bruins zorg jo goed,
ïi de dokter ernstig.
Zeker, zal ik dè, zeker... mar,
meneer-dokter, 't is...
Kom, kom, stribbel nou itfet le
gen ik ben blij, dat ik dn4 doen
kan, dan weet ik, dat mijn fortuin
goed is besteed aan menschon, die
van me houden.
Ja, dó doen we, sp'rak do wedu
we, Jana zoet laatst nog...
Hoof niet, Ik weet 't, T is 'n
beste meid, die die krijgt, is er goed
moe. Haal m'n hoed en jas maar, dan
laat ik 't dadelijk beschrijven.
't Is te gek, 't is te gek, mompel
de de boerin, dè ha'k nou nooit kun-
i donk©.
Ze zag hem de deur uitgaan, ze zag
over de tullen gordijntjes heen, dat-
ie aanbelde bij den notaris... Waa'r-
i© ging bitleren...
's Middags alleen in kamer danste
Lapot 'n horlepijp. Vóór hi
de papieren, de bundels stukken, d:e-
ie grunnekend uit z'n brandkast ge
haald had, voor welk zóótje noodlij
dendo obligaties liij 'n schijntje be
taald had. 't Plan zat goed in elkaar,
de leverkwaal, de node-end© dood, 't
goud voor den gofingeo'rd'en Bruins
nou zou-ie 'm is voor goed gaan ra-
kent Want z'n eigen bankjes waren
met de voorbereidselen geblazen en
z'n pensioentje kon-ie wel on nls-
nu en dan naar Den Haag of Amster
dam snoepte.
Jana 1 ©p na d!© vaderlijkje rege
ling nog liarder voo'r 'in.
Soms had zo 't druk. Want vrin
den had-ie en vrinden kreeg-ie nog bij
En hij schepte opl liu hoe! Maar 't
waren ook de eersten, de boston van
't dorp. Daarom was 't er altijd
jes.. Geen onvertogen woord. Maar
éten! maar driukenl
Mar, kijnd, sprak de moeder tot
Jana 't is 'n rijke mens en as-i© 'r
nou plezier in heet on z'n maag 't
verdrag© kan.
De weduwe klaagde n'iet over de
drukte en kon de trahen van stilge-
meten, in 'r oogen krijgen as ze de
brandkast, waarin de aap zat, af
wreef, <1© least liefkoosde of 't Jana
was, toen 't kijnd nog in de luren
lag.
Nou schreef zo mar niks meer op.
Jana had golijk.
Dè kunne we nie doen, moede'r,
zoo lang leoft-ie nie moer. En dan
beschiet er dè bietje nie aan.
Want op 'n keer, toen Jana 'm
kwam zeggen, dat-'r weer 'n mand
champagne was aangekomen, had zo
m zien zitten knippen zooals moeder
dat ieder half jaar doe en de tafel
lag vol met van die groot© painpie-
'ren.
En zoo'n mooie Ideu're, moeder,
net of 'r pérs© en gruune en rooie en
gele blomme op lage.
Mar 't is nou hoeveul is 't nou
al? alleenig de rekening van De
Wijs, van Pernol, van Fe'rwerda en
Tieman dè is samen wel vierhon
derd guide.
Jana haalde uit de linnenkast de
kwitanties.
Bè dó's veul moer, dit is zeuven-
tig en dè's honderd en taachtig cn
hier does kwetantie dè's tweehonderd
en vèftien dé's vierhonderd vèf en
zestig.
En lied-de daor die kwetantie
van do visch wè zon raense daor
afhauwe daor in die laoj.
Hier hed-de 'n briefke van
Noïjons, dè's ok nog taachtig guldein
en veertig cent.
Is dè betaoid?
Nee, dè's nie betaoid.
Dus dè kunit nog?
Jao, dè zal wel de overweek
kommc, donk ik.
't, Is toch verschrikkelik zou©
we nie?
Wè zo ue we nie?
Mar ge kunt 't hum toch in 're
kening breng©. Hij héét 't gehad. En
hij heet cent© zat.
Ma r, moeder kun-de dè doen.
Hij leeft gin jaor meer, dè zegge z©
allemaol. Hij heet de gele verref.
De gele verref sprak de moe
der zou-de dè denk©
Al z'nne gal, zoggo ze, zit Ln z'n
bloed. Nee zoo laang-lééft-i© nie meer
eïi 't is toch ma'r 'n bietje, Z'n lvee-
lo kaast zit vol en dè's veur ons.
Kijnd, sprak de weduwe, as ik
dé nog is beleve mag en z'n kast,
z'n groot© brandkast, taxeerend naar
haar trommelt}©, zei ze onomwonden
vat ze dacht:
D'r zit mlsschi,en wet vour zeetig
zeuventig duizend galde in.
Zeuventig duizend gu'del riep
Jana, haar moede'r, die 't beter kon
veten, 'r meer verstand van had,
raagkijkend aanstarend.
Wel meer misschien, zei de we
duwe, zich in 'r grooten stoei knuf
felend.
En gieste'ron Idoagde-ie woer
zoo over z'n zij, zeö de dochter.
En toen girunaeklen ze togen el
kaar.
G. V. d. WA LD.
(Pr. N. Br. Cti)
Een bange nacbt.
De vensters van het café-restaurant
stonden wijd open én de frissche
avondkoelte was in strijd met den ta
baksrook, waarmede de atmosfeer
daarbinnen bezwangerd was.
De volle maan stond hoog aan dón
diopblauwen hemel en zond haar zil
veren stralen door hot jonge groen
der bloeiende boomen, dl© voor de
vensters staande, zich langzaam heen
en weer bewogen.
De club, waartoe ik destijds behoor
de. had haar vaste tafel, waaraan
gewoonlijk de Vraagstukken van den
dag druk Besproken worden. Ons ge
zelschap bestond uit lui van goeden
stand, die meer aangetrokken werden
door helder gaslicht, lokker eton cn
drinken, dan wel door een poötischen
lente-avond.
Zoo ook op deze avond; de maan
maakte niet den minsten indruk op
ons en allerlei zaken werden weer
druk besproken; politiek, belasting,
regeering, theater, niets bleef onaan
geroerd. Door een zekere wrijvi'ng
van gedachten was de vraag te berde
gebracht, of liet werkelijk een feit is,
dat men door een hevige gemoeds
beweging plotseling grijs kan wor
den. Deze belangrijke vraag lokte nog
al debat uit. Eenige heeren waren
van oordeel, dat liet een anecdote was
anderen dreven den spot er mee en
hielden het voor een bakersprookje.
Toen het gesprek over dit onder
werp steeds warmer en heftiger werd,
stond van de nabijzijncto tafel oen
heer op, van wien wij tot nu toe geon
notitie genomen hadden. Ilij was bui
bengewoon groot en van stevigen li
chaamsbouw. Zijn welgevormd© trek
ken, die zijn vast karakter schenen
weer te geven weiden nog verhoogd
door goedig uitziende, groot© blauwe
oogen, onder het hooge voorhoofd.
Wat echter zijn verschijning opval
lend. maakte, was het sneeuwwitte
hoofdhaar en de baard, terwijl hij
den indruk maakt© van hoogstens 35
jaar oud te zijn.
Ik vraag u om verontschuldiging,
heeren, wanneer ik u in het gesprek
stoor, zeide hij met een beleefde bui
ging. Ik hoorde u spreken over een
geval, dat me bijzonder interresseert.
Ik zelf bra daar het. sprekende bewijs
voo'r, dat onder zekere omstandighe
den, een hevige gemoedsbeweging
werkelijk invloed op den mensch kan
hebben.
Zijn woorden brachten ons in de
hoogste spanning. Wij maakten voor
den nieuwen kennis plaats én nadat
hij was gaan zitieai, vroegen we Item
ou3 zijn wedervaren te vertellen. Do
Vreemdeling scheed niet te beschei
den te zijn en gaf gehoor aan ons
verlangen.
Wanneer ge aldus, begca hij, u
destijds aangetrokken gevoeidet tot de
Amerikaansche aangelegenheden, zal
de naam van Auburn u niet vreemd
in de oo'ren klinken. In de Vereenig-
de Staten beteekent die naam ev<
veel als wat de Spielberg voo'r Oos
tenrijk was.
Gij moet u echter den Aubum niet
voorstellen als een groot© gevangenis,
neen heeren, het is meer een groot©
kolonie voor misdadigers, een soort
van stad voor hen, cLe uit de inaat-
scliappij verbannen zijn. Door ste
vige murem omgeven, bevinden zich
daar binnen huizen met cel tón voo'r
gevangenen, kazernes, ziekenhuis en
werkplaatsen. Alles ziet er onvriende
lijk en onaangenaam uit. Een paar
graspaden loopen er door heen met
hies en daar een boompje en een
bloembedje, 't welk doet denken aan
de eertijds onschuldige kindsheid dor
Omstandigheden, die hiér van min
der belang zijn, hadden m na vol
brachte studie te Hamburg, naar
Amerika gevoerd en na een kort ver
blijf te New-York, kreeg ik eén aan
stelling als gevangenisdokter in Au
burn, dat, zooals u zeker bekend is,
zich in den staat New-York bevindt.
Ik had het geneeskundig opzicht
over dat gedeelte van de gevangenis,
waar de gevaarlijkste lui verblijf hiel
den. Menschen kan men hen niet noo-
mart, veeleer hyena's. Twee ondo'r
hen, die levenslang hier moesten blij
ven en die door lichaamsbouw en
slimheid ver boven d© anderen ston
den, werden onder bijzonder opzicht
gestold, omdat zij reeds oen paar maal
hadden willen uitbreken.
Ik sloeg hun gangen met de groot
ste oplettendheid gade en wel omdat
zij, niemand weet hoe zij er aan kwa
men, in het bezit bleken to zijn
ijzeren werk tui gén. Zij gaven voor
ziek t© zijn, doch ik zag wel dat het
zoo niet was en het a'Jeen hun doel
was in het hospitaal te komen, wijl
hun d© gelegenheid beter voorkwam
daar te ontkomen.
Men had héa nu apart opgesloten
en in ketens geklonken, doch niette-
genstaand© 'deze voorzorgsmaatrege
len, was op een goeden morgen eön
van hen on ©en.ge dagen later de an
der spoorloos verdwenen.
Het zal zoo ongeveer een veertien
dagen later geweest zijn, na de ont
vluchting d.er boeven, 'ie natuurlijk
de grootste schrik dor bewoners wa
ren, dat ik te paard naar Cayuga-
Bridge ging.
Het was middag toen ik aan het
einddoel van mijn xéis was, en ik
het ovenschoone gezicht gadesloeg, dat
zich mijlen ver voor mijn oog ont
sloot Het Cayuga-meer lag in schil
derachtige pracht aan mijn voeten,
terwijl tusschen den ruwen, zwaren
rotsoevér, liet heldere water kalm
stroomde, als wilde het vrede bewa-
'on tusschen de iw.de oevers. Over
den vlood, die een lengte heeft van
ongeveer veertig Engelsehe mijlen en
hier een breedte van één Engelsehe
mijl, loopt een kolossale brug, een
wonderwerk van Amerikaansclien
bouwstijl, de Buffalo en de Altika-
spoorweg. d.e in Cayuga-Bridge een
station hoeft.
Mijn zaken, die ik ïn het dorp te
doen had, waren vrij spoedig verricht
eu tegen den avond nam ik de terug
reis naar Auburn aan. Kent u het ge
not van een reis op een zomeravond?
Cayuga-Bridge is door ©en groot,
dicht bosch omgeven en daardoor
liep mijn weg. Welgemoed werd ik
gestemd toen ik door de rijen hooge
beu kon ging en mij overgevende aan
mijn gedachten, liet ik mijn paard
langzaam loopen. Ik was een en al
bowonderlng toen ik die prachtige
kleurschakeoring zag, 't gevolg van
het ondergaan der goudein zon. Plot-
soling 4terd ik uit mijn poëtische
stemming opgeschrikt door 'n geraas,
dat van be.de kanten van don weg
scheen t© komen. Ik greep naar mijn
revolver en koorde mij om, op 't zelf
de oogenblik ontving Ik een hevigen
slag op mijn hoofd, die mij het be
wustzijn lienam.
Ik tuimelde van mijn paard op dén
grond en nog eenmaal opende ik mijn
oogen, torwijl ik in een der aanval
lers een der ontvluchte bandieten her
kende. Het moet zeer laat geweest
zijn, want toen ik wéér tot bewust
zijn kwam en de oogen opende, zag
ik aan den donkeren blauwen heme!
de maan staan. Een drukkend gevoel
op mijn achterhoofd was oorzaak,
dat ik mijn hand wilde opbeuren
toén eerst bemerkte ik, dat men mij
aan handen en voeten gebonden luuL
lk verzamelde al mijn gedachten en
herinnerde mij teen de aanva'le'ra,
een Vreeselijk iets kwam in mij op,
on ik had een gevoel alsof mijn hart
stilstond.
Ik voeldo dat ik over twee evenwij
dig loopendc rails lag, en toen ik aan
dachtig luisterde, hoorde ik onder
mij wo tér stroomen. Een oogenblik
slecht» en ik begreep a Ilea Ik lag op
d© spoorbrug, gebondon, onmachtig
om mij te bewegen en in 't zeker©
vooruitzicht door een trein verplet
terd te worden.
Bijna verloor ik weer mijn bewust
zijn, doch, moed scheppende, begon
ik t© schreeuwen; ik wrong mij om
mijn banden los te doen springen,
doch helaas, vergeefsche moeite én
ten slotte begon ik t© huilen als een
klein kind. Ik wilde mijn licliaam
een andere beweging geven, doch ik
bezon mij bijtijds, één onvoorzichtig©
beweging zou rne ln den vloed kun
nen doen vallen, en daar ik gebonden
was, onmiddellijk doen zinken.
Een huivering liep me door de te-
den, .toen lag ik weer doodstil, doch
niet voo'r lang. Het maanlicht boven
mij, het stroomen van het water,
daar in de donkere diepte, opkomende
wind, dun weer de akelig© doodsche
stilte, zelden door de vlucht van een
vogel opgeschrikt, o mijne heeren,
dat alles was verschrikkelijk en deed
me in den grootsten angst verkee-
ren.
En dan die rails, die rails. Ik voelde
de balken waarop ik lag te trillen,
ik geloofde een trein te hooren nade
ren, ik meende het sissen en snuiven
te hooren van een locomotief, mijn
haren voeld© ik te berg© rijzen. Mijn
hart stond een oogenblik stil om oven
'later woei- sneller te kloppen.
Er zijn van die zaken, heeren, die
mij geheél onbegrijpelijk voorkomen
en één daarvan is, dat ik zoo n nacht
heb kunuen doorstaan. Slechts één
gedachto stond bij mij vast, ik moest
probeoron een andere positie aan t©
nemen en wel om tusschen de rails
te komen.
Al mijn kracht spande ik in, iede're
zenuw werd tot benstens toe bewogen,
ik draaide ©n kromde mij, mijn hoofd
dreigde te bersten ©n na eenige in
spanning, d;© mij een eeuw toescheen
gelukte liet mij tusschen de Tails te
komen. Goddank. Was ik gered'? Ik
had geen tijd daarover na te denken
of mij te verblijden, 't Eenige wat ik
deed, was luisteren. Geheel in de
verte vernam ik gedruisch, daarna
kwant het al nader én nader. De ge
heimzinnig© stilt© van den nacht
word van minuut tot minuut érger,
toen weer het stampen en stoeten van
een machine, die met groot© snelheid,
in Amerika gewoonte, naderde. Nog
een duizend voet... nog vijf honderd.
Geen lid bewoog zich aan mijn li
chaam, ik lag daar als een lijk. Ik
trachtte to schreeuwen, doch het was
me onmogelijk mijn stem te gebrul
kom Een oogenblik meende lk een
schel licht t© zien, ik voelde een he©-
ten gloed ove'r mij heengaan; toen
werd het donker en in mijn oore'n
klonk het alsof ik den donder hoor
de rollen. Het ijzeren monster vloog
als een bezeten© over mij heem... de
haak va'n den laatsten wagen gre©p
een olnd voort, terwijl ik aan de
borst gewond woa.
Alles dwarrelde voor mij, ik dacht
krankzinnig te worden.
Toon ik weer tot mezelf kwam, be
vond ik mij ln mijn eigen bed, om
ringd door vrienden en kennissen.
Ora kort te gaan, ik was den volgen
den morgen na dien vreeselijken
nacht door ©an der brugwachters ge
vonden, men herkénde mij en bracht
mo naar Auburn. Een aanhoudende
koorts hield ine veertien dagen te
bed, steeds worstelend met den dood,
doch aan mijn stevig gestel heb ik
mijn teven te danken.
Toen ik na mijn ziekt© wéér voor
(heb eerst iu den spiegel keek, zag ik
de gevolgen van den angst: mijn
haar en baard waren wit De dok
ter zwoeg. Zijn bleek gelaat, de ont
zettende blik, liet zweet, dat in groot©
druppels hem op het voorhoofd stond,
waren hot bewijs, hoe levendig hem
nog alles voor den geest stond en hoe-
zijn verhaal hem weer aango-
grepen had.
Toen we hem on deze stamtafel ver
lieten, verdween langzamerhand de
spanning, waarin wij verkeerd had
den, doch op onzen weg bespraken
het geval nog van den dokter en
de avonturen di© mén in de Nieuwe
Wereld zooal beleven kan.
De Huishoudgids
ZES REGELS VOOR DE
ETALAGEKAST.
1. Zorg altijd voor een zindelijk*
étalagekast. De étalage wordt dik.
wijls als liet oog, liet gezi-ht an den
winkel lKschouwd, en zooals men zich
minstens éénmaal per dag het gelaal
woscht, zoo zal men ook abso. uut el-
kon dag de étalage schoonhouden,
resp. afstoffen.
2. Ongeacht of de étalagekast groot
of klein is, zij moet door glas of hout-
beschutting zijn afgesloten. Daardoor
Jioudt men er veel stof uit.
3. Men overlad© zijn étóalagekast
nimmer, cn decoreore ook niet zoo
hoog naar hoven, dat het geëtaleerde
alleen door een mensch van „abnor
male afmeting" kan worden gezien.
4. Maak va.n tijd tot tijd eenheids-
decoratie's, van artikelen van één
soort, on zoo mogelijk van één prijs.
Dit werkt don verkoop zeer ln dé
hand.
5. Men gebruik© altijd fraaie étala-
gokaarlen, en eenvoudige prijskaart
jes. Voor oen kleine zaak verdient het
altijd aanbeveling, dc artikelen ste-edj
geprijsd ie étalooren.
6. Etaleer nooit goederen buiten de
étalagekast, op de straat. Eerstens
lijden do artikelen daar erg van. en
ton tweede maakt het een minder goe
den indruk.
EEN UITVINDER.
Do MGnchéner uitvinder Céréböto
ni heeft een electrise he lilok met
d'raudilooz© overbrenging geconstru
eerd. Door ©en hoofdklok wérdt ©en
willekeurig aantal klokken langs
draadloos-electrischen weg in bewe
ging gebracht. D© uitvinder hoeft ge
bruik gemaakt van een geheel nieuwe
toepassing van de electrisclne-golven-
overbrenging.
De oude dokter ls ©en zeer be-
kwaam, maar ook zeer grof genees
heer. Hij is huisdokter bij de familie
N.. waar oen over angstige moeder
steeds over het welzijn van haar ver
troeteld zoontje waakt.
Op zekeren dag komt mevrouw N.
in het spreekuur: O,, dokter, Wim-
pie heeft een jvrèèsólijk© kou gevat,
hij is verschrikkelijk verkouden.
Dat is zeer vervelend, zegt do
dokter, die 't erg druk heeft, maar ik
licb absoluut geen tijd.
Ja, maar wat moet ik dan doen.
als het kind voortdurend niest? Daar-'
j op antwoordt de dokter? Dan zegt
u „prosit", mevrouw!
DAMRUBRIEK.
KAARLEMSCHE DAMCLUB.
Allo correspondentie, deze rubriek betreffende gelieve men te richt®
aan den heer J. Meyer, Kruisstraat 34. Telephoon 1513.
Probleem No. 325.
van J. Goddat.
g§
$H!
V.
„.m
ju
up
v>'
n
e
8
pt
3
a
Zwart schijven op 11, 12, 13, 14, 17. 19, 21, 22. 24, 29, 30 «n 85
Wit schijven op 23. 32. 33, 36. 33, 39, 43 44. 45. 47. 48 en 49
Probleem No. 326
van W, J. A. Matla.
a>
ji
a»
3
>ia!
«P
s>
3
Z/'É.
w?
Zwart schijven op 2. 4. 6, 7, S. 9, 10, 13, 15. 18, 19, 23. 30, 81, 35 en 86
Wit schijven op 17, 20. 22, 24. 27. 28. 32, 33, 38. 39, 41. 42.'46, 47, 49 cn 50
Oplossingen van beide problemen
worden gaarne ingewacht aan bo
vengenoemd adres, uiterlijk Dinsdag
23 Januari a a.
Oplossing van probleem No. 321,
van den auteurWit 44 - 39, 14 - 10,
49 - 44, 22 - 17, 41 - 37, 21 - 17,
17 -. 30. 4-5 :1!
Oi>lossing van probleem No. 322,
van den auteur Wit 16 - 11, 26 - 21,
49 38. 32 - 27, 27 7, 7 - 1, 1 25 I
Goede oplossingen van bokte pro
blemen ontvingen wij van de hoeren
P. Benit, W. J. A. Matla, P. Moiloma,
C. Serodini.
Van problemen Nos. 319 on 320 ont
vingen wij ook nog goede oplossingen
van don heer P. Mollema, hetgeen
in do vorige rubriek verzuimd werd
t© vermelden.
UIT DE PRACTIJK.
Stand
Zwart schijven op 2, 3, 4, 6. 8, 9, 11,
12, 13, 14. 16. 18. 22 en 23
Wit schijven op 25, 26, 29, 30, 31,
32. 34, 35. 36, 39, 43, 44, 45 en 47
Wit -aan de beurt van spelen zijn
de. wint als volgt
32 - 28, 30 10, 25 - 20, 34 - 29,
39 19, 26 - 21. 31 4 1
Stand
Zwart schijven op 2, 3, 4, 6, 1, 8, 9
11, 13, 14, 16, 17, 19, 23, 25. 26 ©n 29
Wit schijven op 22, 28, 32, 34, 3c
36, 37. 38. 40, 41, 42, 44. 45. 46, 48. -1
en 50
Wit wint als volgt
W. 38 - 33, 28 - 22, 34 - 30, 40 29, 37 - 31, 41 1 l
Z. 29 18, 17 28A, 25 34, 23 34, 26 37.
Wit 34 - 30, 40 18. 37 - 31. 41 1 1
AZwart 18 27. 25 34. 13 22. 26 37
Do Haarlemsche Damclub houdt Liefhebbers vin hei damspel zijn
haar bijeenkomst Lederen Maandag- daar steeds wolkom,
avond van 8 tot 12 uur in het gebouw Zij. die lid wenscltcn te worden vat
„De NijvorhCïid", Jausslraat 85, al- deze club, kunnen zich daartoe bij
hier. hot bestuur aanmelden.
