v>
-//f
M
m
s
w
0
m
r
m
m
\m
m
0
m
m
m
m
m
ft
M
ik weet wel dat m'n tijd niet lang
nicer duren zal... Toen had ze 't
weten.
Ouë Maaike lag stil in 'r bedstee.
Buiten gierde de wind in wilde vla
gen tegen 't lruiske. Maar ze was niet
bang meer voor 't loeien en gieren en
do pijn sciieen haar niet te kwellen.
Want 'n blije gedachte was in 'r
komen. Morgen morgen was 't
immers 23 December! T Trouwdag!
Ze luid dien altijd nog herdacht. Ieder
jaar opnieuw had ze 'n krans van
bloempjes om de oude spreuk gehan
gen. Eri ook "t verbleekte portret,
z ij 11 beeltenis, had ze versierd. Dat
was al wat ze over had uit dien ge
lukkigen tijd van 'r leven de spreuk
en hei portret.
Toen was later 't Leger des Heils
huur komen helpen aan haar feest
dag, dien ze in 'r eenzaamheid vier
de. De Kerstmanden werden rondge-
bi acht bij de armen, en ook bij haar.
leder jaar kwam de adjudant bij 'r
altijd op den 23sten, want dat, had ze
'ern vooral gevraagd, en hij en later
z'n opvolgers hadde nde oude graag
haar genoegen bereid, door op den
zelfden avond de mand met eetwaren
bij 'r thuis te zenden. Dan vierde
Maaike haar feest, alleen en in stil
te Dan zag ze 't niet meer, al 't ar
me en trieste om 'r heen, dan dacht
zo zich terug m den tijd die 't geluk
Van haar leven was geweest....
Morgen was "t de 23ste... En 'n blije
glimlach kwam over haai- gelaat. Wat
d©erde haar de pijn, de steeds snel-
ler-weerkeerende pijn? Ze moest toch.
flink zijn als de adjudant van "t Le
ger zou komen, de altijd-vrienöelijke
bezoeker die haar 't geschenk op
haar feestdag kwam brengen.... En
haar blik staarde niet meer naar 't
flikkerende lichtje. Een trek van vre
dige rust lag op haar gelaat. Zacht-
kens sluimerde ze in, eindelijk na
uren waken....
Op z'n herhaald kloppen kreeg de
bezoeker geen antwoord. En tenslotte
was-ie maar binnengegaan.
Wel, Maaike! had z'n jonge,
opgewekte stem geklonken... en toen,
even-verbaasd: Nog in de rust? Dat
ben ik niet gewend!....
't Bleef stil. De man van 't Leger
trad naar de bedstee, en zag de oude.
Ze lag er stil, de oogon gesloten en
een kalmen glimlach in haartrekken.
Even boog de. Heilssoldaat zich tot
haar over. Toen richtte iiij zich op,
en in stillen eerbied ontblootte hij
zich *t hoofd.
Oude Maaike was gestorven.
Op haar feestdag....
Pardon.
Het i
scbolijk
een feit, dat „dwalen men-
hoewel men dagelijks
veel menschen ontmoet, wier dwalen
hel eenige „menschelijke" aan hen is.
Eene dergelijke dwaling nu wil ik
hier meedeelen, en ik zal mij wel
wachten, de belangstelling al dadelijk
te verflauwen door de lichtzinnige
mededeeling, dat het eene ware ge-
scliiedenis is; dus hul ik mij in den
mystieken mantel van den vinder.
In eene groote stad, de naam doet
niet ter zaae, verschijnt eiken üag
een rijk met abonné's gezegeuue cou
rant. Uuverscnrokken valt zij in haar
eerste kolommen Uo regeeirugsmaat-
regelen aan, en onuer in het feuille
ton weet zij uoor boeiende lectuur de
lezeressen ie neaoreu. Zurgvuiuig ver
kondigt zij, wie door ecu of andere
heroïsche of stomme daad 't ievens-
looneeispel geëindigd heeft; wie oan
hoogo positie op een aas, uoor ge-
brekiig evenwicht, verloren heen;
wij ervaren boe hard uioven en pa-
necizagers, die in de uiloefening van
hun beroep zich lieten vangen, ge
straft worden.
Het meest interessant voor velen is
echter de rubriek „advertentién", en
die geven wel eens tot curieose ver
gissingen aanleiding, 't geen moge
blijken uit wat hier volgen zal.
Een aanzienlijk fabrikant had zijne
vrouw verloren. En met haar waren
oixle en rust uit zijn huis verdwenen.
Aan op zijn tijd eten kon hij niet
meer denken; op kindergeschreeuw
en de vreeselijkste wanorde mocht hij
verder met zekerheid rekenen. Een
aantal dienstboden strekten slechts
om do verwarring nog le vermeerde
ren, en den heer des huizes bleef geen
ander beheer over dan het benijdens
waardig emplooi van: minister van
financiën.
Onze held gevoelde dat hem de
kracht ontbreken zou, om zulk een
bestaan jaren lang voort te sleepen;
hij kwam tot de conclusie dat zulke
onhoudbare toestandeu volslagen on
mogelijk zijn in een huis waar eene
vrouw heerscht, en hij besloot weer
naar de veilige haven van den echte
lijken staat te sturen.
Geen uiterlijke bekoorlijkheden,
geen aanbevelingen van vrienden en
magen zouden hern in zijne keuze lei
den, en dus prijiit© weidra in het zoo
even bedoelue blad ue volgende ad
vertentie van zijne hand:
Een weduwnaar, in de kracht
des levens, vader van twee kinderen,
eigenaar van eene ruime woning, een
fabriek en eenig land, goed van hu
meur en gedulaig totdat de kerfstok
vol is, zoekt eene vrouw, die volgens
tiaar eigen getuigenis niet meer dan
25, alzoo netto 35 zomers telt, en niet
bepaald leelijk is. Zij zul in huis den
schepter zwaaien, haar echtvriend
steeds een lachend gezicht, de meiden
de tanden laten zien. Op vermogen,
dat niet voorhanden is, zal niet wor
den gelet; brieven onder No. 1011, aan
het bureau dezer courant
Dienzelfden dag zat de jonggehuw
de ambtenaar Hubert met zijn aardig
wijfje aan het ontbijt. Radeloos en
somber verbeidde de jonge vrouw de
zooals je weet, dus heb ik liever niet beleenden bezoeker, dat het haar vol-
zoo'n meester in huis.
Nu, neem dan eene juffrouw, die
pianoles geoft. Neem eens een paar
lessen in de week en oefen je alle da
gen een uurtje on uls de winter
avonden aanbreken, dan ihaal ik mijn
viool voor den dag, en we spelen sa
men duetten,
Heel aardig. Maar hoe komen we
zoo gauw aan een© geschikte juf
frouw?
Wel, dood éénvoudig. We zotten
eene advortentie in de courant.
Overgelukkig viel het jonge v
Ije haar man om den hals en de in de
zaligste stemming ontworpen annon
ce stond als volgt ïn het blad:
Men wenscht muziekles te nemen.
Tot dit dool wordt gezocht eon© niet
oude, niet te norse lie of ongeduldige
muziekonderwijzores. Franco brieven
onder no. 1001, aan liet bureau van
dit blad.
weduwe van. dr. Lepïdus zat
recht bezorgd en peinzend aan de zij
de van hare achttienjarige dochter
Jenny, on berekende, hoe beperkt het
inkomen gewordo nwas na "t ov«rl ij-
den van haar lieve Lepidus. Een aan
tal bezuinigingen waren ontworpen
en tocli wou 't niet lukken!
Schuchter vroeg Jenny, of ze niet
>ne poging zou kunnen aanwenden,
om op een eerlijke wijze wat gold te
verdienen?
Hoe zou je dat doen? sprak de
moeder ontmoedigd. Met naaien is
geen droog brood te verdienen, sinds
de naaimachines
Maar mama, u hebt zooveel aan
mijne opvoeding ten koste gelogd.
Zou ik daar tiet mee kunnen woeke
ren?
Ach kind; je zijt nog te jong en
ik kan je niet zoo alleen de wereld
i sturen.
Dat is mijn plan ook niot. Maar
er komen toch genoeg advertenties in
de bladen voor en we kunnen ha
mers eerst e^n zorgvuldig onderzoek
instellen.
Nu, ik zal eens zien. Misschien
heb je gelijk, Jenny.
Eenige dagen later kwam mama
zegevierend binnen met de courant,
waarin do advertentie van het echt
paar Hubert stond. Om de voorkeur
te hebben boven andere sollicitanten,
spoedde Jenny nog dienselfden mid
dag naar liet dagbladbureau.
Het meisje verzocht eenige inlich
tingen betreffende de advertentie, wel
ke bare aandacht gatrokken had, en
op haar verzoek krabbelde de admini
strateur een paar regels, die voor No.
100i bestemd waren.
Maar door eene werkelijke vergeef
lijke vergissing ontving no. 1011
dat is de trouwlustige fabrikant
deze mededeeling:
Mijnheer.
Eene zeer fashionable dame heeft
gisteren uwe annoce gelezen, en ver
zoekt, alvorens daar vereer op te re-
flecteeren, mededeeling van maat
schappelijke positie en huiselijke om
standigheden des inzenders. Wordt
antwoord verzocht, Post© Restante,
Letter J.
lakoniek schrijven bracht een
zeer goeden indruk te weeg bij den
trouwlustigen fabrikant.
Zonder zich lang te bedenken, zond
hij liet volgend antwoord:
Mejuffrouwl
Ik heb maar weinig te voegen bij
't geen ik openbaar, bij advertentie,
verkondigd heb. Ik hecht veel, zeer
veel aan eene persoonlijke kenmsnia- de*brieven, die haar na de ontvangen
king; daarom kan ik mij zeer goed handkus eèisl recht duidelijk beg cm-
verklaren, dat ook gij eerst uog n-en te worden.
eenige nadere mededeelingeu ver- Haar goede moeder begreep er niets
langt. En als eerlijk roan meet ik be- i van. Maar Jenny verklaarde zich be
kennen, dat mijn kinderen in do laat- reid, om de kindereu van den fabri-
ste jaren wel wat verwilderd zijn; de kant te komen les geven want hij was
•kern is goed, en ik twijfel er niet nog verre van oud, een aangenaam.
strekt niet onverschillig was, waar
haar lief, eenig hi nu met hare gaven
woekeren zou, en dat de moederlijk©
plicht haar de meeste omzichtigheid
voorschreef.
Jenny, wier lief gezichtje hem in
den zevenden hemel voerde, zag hoe
de goede man geheel in de war was
en om aan de, voor haar geheel on
begrijpelijke, spanning oen eind te
maken, bood zij vrijwillig aan, iets
voor te dragon.
Vol geestdrift luisterde de onbeken
de toe en, meegesleept door de innige
en gevoelvolle voordracht van hét
meisje, boog hij zich over haar heen
en kuste hare hand.
Ontzet, en met een donker rood
overgoten ,stond Jenny op en begaf
zich naai- hare moeder, wie het im
promptu ontgaan was.
Voordat hij de dames gezien had,
doch onze fabrikant, dat de zaak
gauw beklonken zou zijn met een
meisje, dat zoo onverwijld en sans
géne antwoord gegeven had op zijn
huwelijksvoorstel. Maar de rustige
waardigheid der moeder, de heilige
onschuld der dochter luidden iets, wat
hem beklemde.
Mama begon, al weder om aan de
pijnlijke stilte een eind te maken, van j
haar man zaliger te spreken en gul
kwam zij er voor uit, dat haar pecu
niaire omstandigheden Jenny bewo
gen hadden, om op do advertentie te
schrijven. Maar men zou niet moeilijk
te voldoen zijn 1
De ander vond 't maar half plezie-1
•ig, die gulle bekentenis, waarbij zijn
eigen persoonlijkheid zoo geheel op
den achtergrond trad. Doch toen ook
hij van zijn vrouw zaliger sprak' en
Jenny's mama eensklaps met hooghar
tigheid vroeg „of er dan geen vrouw
aan huis was toen werd T hem
geheel onverklaarbaar.
Ik ben immers weduwnaar
waarom zou ik anders... begon hij.
Noen mijnheer, klonk het op afge-
meten toon, nimmer zal ik er in toe
stemmen, dat mijn eenige dochter
haar werkkring vindt in een gezin,
aar geen vrouw des huizes is.
De man kon in 't eerst geen woord 1
te voorschijn brengen eindelijk vroeg
hij, of de dames zijn advertentie ook
soms bewaard hadden.
Dit is immers uw advertentie
vroeg Jenny, die het blad uit haar
werkdoosje haalde en verwonderd hem
aanbood.
Pardon I was al, wat onze fabri-
kaait zeiwant 't werd hem groen en
geel voor de oogen, toen hij de adver
tentie No. 1001 Jas en eensklaps hem
eeoi licht opging.
Hij zag nu, hoe men niet beter meen
de te weten of hij zocht iemand, die
pianoles geven wou en hij had de lie
ve muziek-onderwijzeres al dadelijk
de hand gekust
Een verklaring was hier haast on
doenlijk. Zooveel begrip -had onze fa
brikant dan ook wel, om te beseffen,
dat er van een huwelijksvoorstel geen
sprake zijn kon.
Hij zette dus een gezicht als iemand,
die op een kiezelsteentje bijt, en
sprak
Uw dochter is dus niet genegen,
om les te geven, in een gezin, waar
geen vrouw des huizes is
In bginsel ben ik daar tegen,
mijnheer.... mnnr als mijn dochter er
niet tegen heeft
Pardon zei schelms lachende
het meisje, d it eindelijk zich eenig
begrip begon te vormen van de mysti
ficatie, welke Iiad plaats gehad, en
ij n „pardon" in veiband bracht met
aan, of geduld en zachtmoedigheid,
gepaard aan de noodige vastberaden
heid en gestrer gheid, zullen hen spoe
dig brengen waar ze wezen moeten.
Daartoe is uwe hulp mij vam on
schatbare waarde. Laat dit u dus niet
weerhouden1
Zoo schreef do fabrikant en Jenny
antwoordde hem, dat zij er geen be-
joviaal en hartelijk man en kon zij
't helpen, dat hij al spoedig smoorlijk
verliefd was on de lieve, jonge muziek-
onderwijzeres
De kindertjes waren nog al niet erg
ondeugend, en toen zij, eindelijk en
ten laatste, zijn ernstig aanzoek toe
stemmend beartivoordde toen was
dit niet uitsluitend ter wille van den
zwaar in zag, al mochten de kinderen Mammon, die haar goede moeder ver-
aan goede tucbt wat ontwend wezen. <fer een gelukkigen, kalmen ouden dag
Zij had een goede, beproefde methode bezorgde-
en hoopte on noodige gestrengheid te j De blief op No. 1001 was tóch goed
kunnen vermijden. Het was niet doen
lijk, haar eigen lof te zingen, maar
en dit was de hoofdzaak zij zag
er niet tegen op!
Deze zachte taal der muziek-onder
wijzeres was muziek ïn de ooren van
den liefhebbenden vader, die nog al
tijd zijn kinderen te zeer beminde om
niet wel eens bang te wezen voor eene
stiefmoeder; die scrupules verdwenen
thans als sneeuw voor de zon, en hij
schreef weder, Poste restante. Let
ter J.:
Mejuffrouwl
Uw verstandige woorden hebben
mij geheel overtuigd; maar ik moet
haast beducht zijn, dat zulk eene
mensrihkundige zachtheid en kalmte
tot een meer geavanceerde levenspe
riode behnnren, enz.
Jennv lachte toen zii deze vernieuw
de ontboezeming van den zorezamen
vader ont.vioz. Ook hare moeder vond
deze correspondentie over pianoles
sen wel wat uitvoerig en zeer pathe
tisch. Men kon er echter niets anders
in zien ais de bezorgdheid van een
conscientious vader.
Aan een abuis konden zij natuur
lijk niet denken.
Wal den fabrikant betreft, deze was
door de briefwisseling in een mijme
renden toestand geraakt; door eene
persoonlijke ontmoeting, naar hij
vreesde, zou die betoovering wijken!
Maar aldra moest het er van komen
en hij verklaarde zich bereid, persoon
lijk te komen kennis maken; eene
overgroote teleefdheid tegenover
iemand, die pianoles zou komen ge-
terecht gekomen..,,
De hond va" Manos Bik
dcor
Josef Cohen.
De zon bescheen de stoep van Ma-
nus Bik. En oj) de stoep stond Manus
Bik, en rookte zijn pijpje; hij keek met
zijn vriendelijk gezicht door de stille
straat, glimlachte en knikte, als groet
te hij voorbijgangers. De rookwolkjes
stegen uit de pijp van Manus Bik. Op
dat oogenblik snerpte achter in de
lange gang een vrouwestem
Bik I Rik 1 waar is Fik
Manus Bik kon niet oogenblikkelijk
zich uit zijn droomen naar lager sfe
ren verplaatsen. Doch nogmaals en
intenser krijschte de vrouwelijke
stem.
Bik 1 Wat sta je daar weer te suf
fen. Waar is Fik
Manus Bik wendde zich om, en zei
Fik, vrouwtje lief Waar Fik is
Waar Fik is
Ja, Fik, riep de vrouw ongedul
dig.
Bik was zoo voorzichtig om alle ge
vaarlijke vragen met een wedervraag
te beantwoorden. Dus riep hij
Ja waar zou Fik zijn, vrouwtje
lief
Ik heb 'm sinds vanmorgen niet
gezien, angstigde de vrouw.
Waar zou-ie kunnen zijn
Als jij dien hond niet telkens zoo
de straat liet op-gaan, zou-ie niet tel-
V..O.+ 1
Die meen in g althans waren moeder
zes lange uren, die haar man op 't en dochter toegedaan. Daar zij be- kens en telkens wegwezen. Je hebt
bureau doorbrengen moest, en dan j snepen dat onze fabrikant wellicht geen hart man. Je verwaarloost je
verveelde zij zich wel eens! jeen deugdelijk musicus eerst een vrouw en ie kinderen en je dieren. Je
Je hebt toch vroeger aan muziek proeve van bekwaamheid verlangen staat den heelen dag op je stoepje een j
gedaan? vroeg Hubert, nadut zij hem zou, stond de prachtige vleugel open pijpje te rooken en kletspraatjes te
gezegd had, hoe zij tegen den langen en een Nocturne van Chopin prijkte j verkoopen aan de buren.
dag opzag. I op don lessenaar. I Och vrouwtjelief, smeekte Bik.
Ja, gaf zij ten antwoord: 'k j Met minzaamheid trad de fabrikant Nou vroeg de vrouw,
heb vroeger wel piano gespeeld, maar op het bepaalde uur binnen, en inet
ben 't allemaal weer vergeten. ido meeste onbevangenheid werd hij
Zou je 't niet weer eens willen j door de beide dames ontvangen,
opvatten? Mama, die natuurlijk groot endeels
Hij was d'r toch vanmorgen nog?
peinsde de man.
i Nou 1 vroeg de vrouw.
Zou-ie soms bij Hendrik Hei we
lk ben den heelen das alleen, het woord voerde, verzekerde den on- zen Ik zal wel 'ns even kijken.
Haastig snelde-ie op zijn pantoffels
naar zijn buurman, en riep
Hendrik ben je d'erin
Kom maar binnen, jongen
schreeuwde Hendrik.
Manus duwde de bovendeur open,
sloeg toen de hand aan den bruinen
klink der onderdeur, duwde met z'n
knie, en stapte in de met zand be
strooide kamer.
Dag jt'igen, zei Hendrik Hei.
'n Warme dag.
Zeg, dat wel, buurman, zei Ma
nus Bik. Hóór 'ns 1 Heb je me hond ook
gezien
Wanneer is-ïe weg-gekome
vroeg Hendrik Hei. As d'r 'n hond weg
is, mot jo altijd "t eerste vrago wan
neer is-ïe weg-gekome.
Vunmorge was-ie d'r nog.
Dan kan die nog nie ver weg we-
ze. Weet je, wat je doet, jong. 'n Hond
is 'n hond. Loop nou 's effe bij allo
slagera aan, dan zei je wel gauw ge
waar worre, waai' 't beest zich op
houdt.
Dat zal dan 't beste maar weze,
zei Manus Bik.
Wille w: niet eerst 'n af-zakker
tje neme stelde Hendrik Hei voor, en
zijn hoofd schoof verlokkend naar d©
richting der kast.
Laat ik dat nou niet doen, want
m'n vrouw zit op den hond te wacht©.
Gedag, buurma" I
Do hond van Manus Blik was
spoorloos van deze aarde verdwenen.
De hond van Manus B:k was niet
meer of zeker niet in de gedaante van
vroeger.
Doch Manus Bik èn zijn vrouw
dachten er het hunne van. Ze hadden
met reusachtige letteren in het week
blad gozet, dat de hond van Bik en
echtgenoot© weg was; en dat onder
br fr. no. 1625 aan het bureau van
dat OTgaan do vinding des honds on
der belooning mee-gedeeld kon wor
den. Doch Fik bleef weg. Manus Bik
en echtgenoote bespraken met ge
dempte stem bet geval, en bij de
schemerlamp 's avonds tusschen nege
nen en tien werd het requisitoir ge
vormd.
Waard© lezerl om u een inzicht te
geven in deze zaak, moeten: w© ons
een oogenblik bezighouden met de
bespreking van ©en politiek©, kwestie.
Achter hot huis van Manus Bik,
zich slingerend om den tuin van Hen
drik Hei, vooruitschietend den tuin
van een rentenier in tweeën schei
dend, liep en om u een denkbeeld te
geven van de politieke verhoudingen
lóópt nog steeds de Vaart. De Vaart
was nu, een doorn in 't oog van velen
der burgerij omdat-ie den tuin der
vriendelijke rentenierswoning precies
dooriniuden-hakte. weshalve een deel
der bevolking was vóór demping van
de Vaart. De vrouw van Manus Bik
daarentegen spoelde altijd de klee-
dingstukken in de Vaart, weshalve
de Biksche partij was tegen de dem
ping, 't Was een partijstrijd gewor
den op het dorp. Men bombardeerde
er mekaar met program's, en theo
rieën, maar de waarheid was, dat de
Vaart, en niet bet principe, de poli
tiek© ideeën scheidde.
Dus brachten Manus Bik en zijn
vrouw het verdwijnen des honds in
verband met het bestaan der Vaart.
En toen de krant den volgenden
Zaterdagavond langs de huizen werd
bezorgd, toen, weer midden-onder de
annonces stond 't met dikke letters
Fik is niet weggeloopen maar
in handen gevallen van poli-
(tieke tegenstanders.
Oordeelt zelf!
Manus Bik Esq. en echtgenoot©.
Een zacht gemurmel streek mee
met het luwe avondwindje langs de
regelmatige stoepjes met do coquets
groen geverfde bankjes en de palmen
aan weerszijden in de plompe bakken.
En Manus Bik, die toevallig dien
avond even uitging, werd met een
schertswooruje staande gehouden
door uen broer van den gemeente
ontvanger. Maar Bik wuifde waardig
met zijn hand, en zeide niets dan de
woorden
Wacht tot aanstaanden Maan
dag, jong. Dan is het gemeenteraads
zitting.
En het dorp wachtte tot den Maan
dag. Toen vergaderde do Raad.
De agenda vermeldde niets buiten
gemeens. Het verzoek van Cernt Bos
tot verhooging van zijn salaris met
f 25, omdat hij nou de gemeente aclit-
en-twintig jaar als veldwachter ge
diend had. Een onbewoonbaar-verkla
ring van een huis, dat niemand meer
bewoonde. Een verzoek van de bewo
ners van ,,'t Ganzenhok", om een
nieuwe leuning aan te brengen aan
de brug over het kanaal. Een bericht
van meester Bonna, dat hij de be
noeming naar 's-Gravelande had aan
genomen. Een bedreiging van Hen
drik llei, dat hij de gemeente metter
woon zou verlaten, wanneer de dien
der niet zorgde, dat hem de straatjon
gens niet nariepen. Verder niets.
Het verzoek van Gerrit Bos werd
zonder eenige discussie met algemee-
ne stemmen ingewilligd.
Het huis, dat niemand meer be
woonde, werd onbewoonbaar ver
klaard.
Maar bij de behandeling van het
verzoek der bewoners van 't Ganzen-
hok stond Kees ten Bulte, een verwoed
dorpspolitieker, op.
Moeten we nou alweer?....
schreeuwde hij.
Verder kwam hij niet. Want Manus
Bik hief zijn hand tragisch vooruit,
en riep rnet stentorstem
Waar is mijn hond
De voorzitter hamerde,
Dat is niet aan de orde. zei-
de hij.
Dan stel ik, Manus Bik, het aan
de orde.
U heeft hier niets aan de orde te
stellen.
Moeten we nou alweer de bewo
ners van 't Ganzenhok.... riep on
vervaard Kees ten Bulte.
Schoeljes, verzekerde de heer
Manus Brk. Een rommelzooi, ba
Dieven I
Zachtop bijval gewerd den heer Bik
van de publieke tribune.
Mijne hoeren 1 w© kunnen zoo
niet voortgaan.
Doch een partij stond ©n bloc op.
We willen een antwoord.
Waai' is de hond
Wij zijn jullie te sterk, hè? Maar
zoo'n onnoozel beest....
Jan Klomp, d© woordvoerder der
andere partij, verhief zich van zijn
zetel
En a 1 s we den liond hebben,
riep hij tergend.
Zie je wel, schreeuwde Manus
Bik.
Maar zoo'n beest kun j© geen
dag in je huis houden, 't Heeft te voel
de geurtjes van ra'nlheer Bik beet.
Heeren, heeren, smeekte de voor
zitter.
Leelijkerd I riep de heer Bik. Als
je geen onschuldige vrouw en kinde
ren had, sloeg ik je met een hamer op
je kop.
Edelachtbaren, edelachtbaren,
zuchtte de burgemeester'.
Dat was zijn laatste schot. Als dat
niet hielp, hielp niets....
Het bruisende bloed kwam in effene
banen terug.
In den zuchten zomeravond bekoel
den de gemoederen doch den volgen
den dag dc aarde gloeide in den
vvjjd-uit-laaiende.'i zonnebrand vie
len er woorden tusschen Kees ten Bul
te en den broer van don gemeente-ont
vanger, die 't geheele dorp in rep en
ier brachten.
Op den warmen dag, trouwens, wa
ren tal van ongeregeldheden voorge
vallen. Manus Blik Esq. had een kip
van den heer Hendrik llei, die zich na
een rumoerige zitting bij de andere
partij bad aangesloten, d. w. z. Hen
drik Hei, niet de kip in do Vaart ge
slingerd, en de diender had het kake
lende dier gered.
Voor wat, hoort wat 1 had Bik
Esq. uitgeroepen. Een kip en een
hond dat siaat zich gelijk.
En het geheele rustige dorpke trilde
dien dag van emotie.
Scherpzinnige lezer 1 de volgende
regel moest noodwendig de intrige
van mijn verhaal verraden. Maar eerst
moet u nog verteld worden, dat de
hond van Manus Bik kwam op het
partij-program tiet werd niet neerge
schreven in een clausule, maar ieder
een wist, dat tot in verre tijden de
hond van Manus Bik zou worden een
steen des aanstoots, een debat-foefje
en een beginsel, aan alle zijden seherp-
omteekend, zij het niet door krachtige
woorden dan tóch door de idee.
Scherpzinnige lezer 1 het eind© na
dert.
Juffrouw Bik had een provisie
kast... een donkere koele kast...
En op een goeden avond, omdat de
gal bij haar echtger oot te veol had ge
werkt, zei ze vriendelijk
Bik, zei ze, me dunkt, zei zó, we
moesten 'ns wat van cle corvelaat ge
bruiken. Want in dezen tijd hou je
niks, wat vleesch is, goed.
Doe dat maar, vrouwtjelief, lach
te Manus Bik Esq.
En juffrouw Bik dribbelde in de
gang, opende de kast....
En uit de kast, meesmuilend, stap
te bedaard de hond rekte zich, sloot
ziju oogen, gaapte on ging achter' juf
frouw Bik staan, zijn stuurt zachtkens
wuivend, 'terwijl zij, door een bang
voorgevoelen gedreven, beverig zocht
in do kast, zocht, zocht...
Maar ze vond niets.
EEN GOEDE INVAL.
Een zijner vrienden, die op een ta
melijk afgelegen buiten woonde, ïn
de nabijheid van ceno groote stad,
bracht een bezoek bij den welbeken
den heer Joris Goed bloed, en liet ec-n
papier liggen, waarin oen honderdtal
blanco briefkaarten waren gewikkeld,
dio gekocht waren om buiten steeds
een genoegzamen voorraad te heb
ben, wijl het zoo omslachtig was, tel
leen s briefkaarten aan hel postkan
toor van de naburige stad te laten
halen.
e heer Goed bloed schudde het
hoofd. De bezoeker was roods wegge
reden en zou niet eer, voordat hij
thuis gekomen was, bespeuren dat hij
bet pakket vergeten had. Wat zou de
beste manier wezen, om ze hem ach
terna te zenden?
Daar kroeg de heer Goedbloed een
heldere ingeving.
liet was wel eonc klemc moeite,
maar die had hij wel voor zijn vriend
over!
Hij nam dadelijk aan zijne schrijf
tafel plaats, schreef op elk der brief
kaarten het adres van zijn vriend, en
liet ze zoo gezamenlijk in do bus
gooien.
Mooi zoo; nu licefl hij ze van
avond nog. Dat ik daar niet eer op
gezonnen heb, riep de heer Goeubloed
uit, zich vergenoegd de handen wrij*
pende.
DAMRU8RIEK.
HAARLEMSCIIE DAMCLUB.
Alle correspondentie, deze rubriek betreffende, gelieve men te richten
aan den heer J. Meyer, Kruisstraat 34 Telephoon 1543.
Probleem no. 417,
van P. J. EIJPE.
Zwart
KI
5
m m
15
1.3
95
a sa
ill
-
JS
85
>- i
45
a
a
Zwart schijven op 1, 3, 5, 6, 8, 9, 11,12, 13, 14, 25, 31, 36, 37 en 45.
Wit schijven op 17, 20, 22, 23, 24, 33, 34, 39, 42, 44, 46, 47, 48, 49 en 50.
Probleem no. 418,
van P. J. EIJPE.
1
I#
ip
V8
i-L
h
16
a
g§
26
m
III
i
86
Él
lp
f
u
jjj
46
Zwart schijven op 3, 6, 7, 8, 9, 12, 35 en dam op 36.
Wit schijven op 16, 22, 24, 26, 27, 37, 39, 43 en 44.
Oplossingen van deze problemen
worden gaarne ingewacht aan boven
genoemd adres, uiterlijk Dinsdag 17
December 1912.
Oplossing Eindspel no. 414, van den auteur:
Wit 32—38, 38—49, 49—44, 36 271
Zwart 39—44A, 44—50B, 5031.
Wit 32-38, 38-33, 27—22, 36 271
A Zwart 26—31, 39:28C, 28:17.
Wit 49 40,40—231
B Zwart 26—31, 3122.
Wit 33 44,44—501
C Zwart 31:22, 22-27.
Goede oplossingen kwamen in van
de heeren: C. dc Boer, M. v. d. Boo-
rnen, R. Bouw, L. Brommet, Cito,
J. Jacobson Azn., D. Klay, W. J. A.
Malta, J. W. TieslceAS, T. C. N
Van de problemen 411 en 412 ont
vingen wij goede oplossingen van den
heer W J. Balkenende.
CORRESPONDENTIE.
T. C. N., alhier. Wij danken u
voor de belangstelling. Tevens crzen
dank voor de gezonden problemen.
Oplossing van probleem no. 413, van
den auteur: Wit 1046, 4540, 2631,
42-31, 46 61
Wij hadden door verschil lende om
standigheden nog geen gelegenheid
ze na te zien, hopen dit evenwel nog
deze week te kunnen doen en ze te
kunnen plaatsen.
De andere heeren zijn reeds schrif
telijk en mondeling beantwoord.
Door drukke bezigheden zal de ver
handeling over de Openingen eerst in
de volgende rubriek worden voortge
zet. Wij hopen ze dan v eder iedere
week geregeld te kunnen vervolgen.
