Een wonderlijke M
Wij kunnen hieruit leercn, dat een
goede daad nooit falen zal den per
»oon, die ze verrichtte, hoo nederig
hij ook geplaatst moge zijn, van nut
to zijn.
Vervolg.
William Ferguson kwam een week
daarna zich aanmelden en verzocht
den heer Mc. Spadden, zijn invloed
aan te wenden om hom een hetere 'je
trekking te bezorgen, daar hij zich tot
iets beters in staat gevoelde dan met
kruidenierswaren rond te rijden. De
hoer Mc. Spadden wist hem op eea
kantoor te plaatsen met goed salaris.
Thans werd William Ferguson's
moeder ziek, en William om kort
te gaan, de weldoener liot zich over
halen om haar hij zich in huis te ne
men. Niet lang daarna wenschte zij
hare jongste kindereu bij zich te heb
ben zoo kwamen Marietjc en Julia,
zoomodo hun broertje, de kleine Ja
cob, wien het gelukte, met boliulp van
een zakmes, dat hij wist machtig te
worden, onberekenbare schade aan te
lachten.
Toen vond Mc. Spadden het oogen-
blik gekomen, om de familie terug to
zenden.
William zê-ido ls dat uw dank
baarheid lleb ik uwe vrouw liet
leven gered, of niet? Ja of uccu
Het antwoord luidde bevestigend.
Nu dan I....
Nu kwam het geuioed van Mc.
Sjj.iitdeü in opstand.
Maak dat je weg komt, indiscrete
vlegel Ik was door die mooio boeken
ingepalmd, maar dat is eenmaal, en!
met weer. Jawel, je hebt mijn vrouw
het leven gered maur pas op, als
je 't weer doet I
Ten slotte zij opgemerkt, dat dio
historie met William Ferguson werke
lijk gobourd is. Misschien heeft een of
andere lezer ook wel eens van zijn le
ven do heldenrol in zoo'n grootmoedig
heids-geschiedenis vervuld maar het
zou mij verwonderen, als het hom
goed bekomen was I
Verspreid Nieuws
van de oorlogsvelden
BOOTJES IN DEN OORLOG.
Heinrich Binder, da oorlogscorres
pondent van het „Berliner TageblaU"
in bei westen schrijft:
Met een snelheid van veertig kilo
meter vliegt onze kleine boot door hot
kanaal maritieme. Do binnonhavan
van Zeebrugge wordt als voillgo an
kerplaats opgezocht. Op rustige zo
merdagen droeg de motorboot vroo-
lijke gaston over do meren van do
liavol.
Het slant© lijf van de boot is staat-
gr :;s geverfd. Zooals alles grijs is m
dozen oorlog; zelfs de zee, die in ce-
lijkmatig rhythme mn aoh'ier do pier
omhoog spat, sohijnt haar groene
kleur verloren to hebben. Onder coil
grijzen hemel een grijze zoo.
Jn het westen op de vlaicko kanalen
eu op de tiaagstrooonendo rivieren
van Delgde is een afdeeling motorboo-
'tcn samengesteld, met luitenant S.
aan het hoofd. Zij is feitelijk een ma
chinegeweer afdeeling t© water, die
den staat vaartuigen, paarden eai tres
bespaart. De booton worden kosteloos
ter beschikking gesteld. Hun eige
naars zijn, toen het corps gevormd
was, eerst geoefend in het gebruik
van karabijn, pistool en machinege
weer. Bij schietoefeningen op de
Wamvsee bij Berlijn werden 'ten slot
te 28 proeent treffers bereikt. Toen
kon het corps te velde trekken.
Het grootste gedeelte gimr naar het
oosten, de reet naar het westen. In W
uur moesten wij van S pond au naar
Leuven. Het mijnenveld van do Schel
de rondom .-"uitwerpen moest verkend
werden. Denzeifden dag was Antwer
pen echter gevallen en andt»r werk
wachtte de kleine, onrustige dingen,
die nis spelend op do golven schomme
len. Hier moest een brug opgel»lazen
worden, daar een drijvende mijn ©p-
gevischt Er dreven balken In liet wa
ter met een onzichtbare erplosieve la
ding, houten mijnen dus. In de Schel
de vonden wij nog andere verrassin
gen, prikkeldraadversperringen on
der den waterspiegel, waarin schroef
en roer onklaar raakten. Bij dent
moesten wij schepen laten zinken,
maar het voornaamste en spannend
ste werk was het verkennen van de
niijngordels.
Toen het kustgebied veroverd was,
w «a\1 een paArowilledienst voor do boo
ten ingesteld. Aan de grems, op de ka
mden, over Brugge en OstoniLo lot'
Nieuwpoort toe, moest erop spionnen
gelet worden, die vaak in bakkerstrog-
gen en op planken de kanalen over
staken om brieven te verzenden. Een
brtef naar Nederland kostte tien fran: i
Feuilleton
door GUY BOOTHBY.
21)
Onder bet eten spraken ze over al-
fcrlej onderwerpen, evea prettig en
vriendschappelijk alsof ze iedoren
dug samen aan tabel zaten. Niemand
had het hem aan kunnen zien, dat
zij nu pas kort te voren weer ver
zoend waren, na op zulk een vijandi
ge ij voet gestaan te hebben, en
eerst nadat de knecht de kamer ver
laten had na hen beiden een glas
port Ingeschonken te heblien, begon
do oude graaf zakon te behandelen,
zeggende
Ik heb eens nagedacht over het
geen je zei, betreffende Jo candida-
ttro- en ben van oordeel dat dit een
•verstandig plan is. Je moet bij de aan
staande verkiezing je best inaar doen.
Wij hebben voel invloed en je zult
dus den tegen woo rdi gen afgevaardig
de best van zijin plaats kunnen ver
drijven
Ik zal in alles uw mad opvolgen,
antwoordde de gehoorzame zoon, ter-
wi>! hij een sigarebto opstak, wat u
naar Frankrijk twintig. Men heeft
verschillende van deze postkantoren
ontdekt en opgeruimd.
Eens was het een opwindende dag.
De booten lagen in de sluis bij Bru.j-
go tegen elkaar, toen w Hngelsjho
vliegers in het oog kregen. Weg Kon
den de booten niet. De vlieger wierp
twee bommen, waarvan er een in heï
water viel en de andore honderd nie
ter van de booten af. Al hot glas aan
boord brak. uiaar de booten waren
weinig beschadigd. Zij hebben tot nu
toe weinig geleden.
Den zevenden November kreeg de
afdeeling den vuurdoop. Zij had bevel
gokregen een kilometer van Nieuw-
poor. af tegen den vijand op te tre
den. ILt n aren zware dagen, waarDij
zoo menig soldaat zijn loven verloor.
Verwoed vuur van boido konten. Om
todden duim gronds word gevochten.
De morgen van den achtsten Novem
ber brak aan en de strijd ging nog
eteeds op en neer. Men vocht om be-
ken en modderpoelen. Ken onkel stuk
goscJiovm huls, een kleine rookenie
puinhoop, moest drie of vier maal le-
stormd worden. Naast de Franach -n
In" - de En gel schen en schoten. Rn
zij schoten goed. Nog was er geen tvr-
rein gewonnen. De middag kv nm en
liet werd avond. En ook 's nachts
direund© en kraakte het aam alle kan-
'liem. In het wezenloos© donker blik
semde het en klonk het rollend gedon
der. Het was oen hel, dii-e gestookt
word met het vuut va® zware grana
ten «n sp roei en d e kartetsen. ITomderd
en twintig uur was luitenant S. in
het wilde gjramaatvuur, zonder oen
kap warm eten en zonder aflossing.
De mannen van de motorbootan, hij
wie er zijn van boven de vijftig, heb
ben zware patronenkisten naar de
machinegeweren gesleept en h&bb-m
het uitgehouden tot strijd on storm
bedaard waran.
EEN NACHTGEVECHT.
Aan een soldatenbrief van het wes-
tel ,k front in de „Vcssisch© Zeilung"
ontleen ca wij:
„Voor ons in donkeren, spookachti
ge!» gi>Av:l een puinhoop, die twee da
gen geleden nog een dorp was. Het is
drie uur 's morgens. Nog is geen schot
gevallen en met zenuwen, die tot het
uiterste gespannen zijn, liggen we bo-
\t>n aan den rand van een glooiing.
Plotseling breekt reohts van ons bij
hel derde bataljon een hevig geweer
vuur los. Kort daarop volgt een don
derend hoera geroep. Dat is ook voor
ons het feeken. Met een sprong zijn
we op den spoordijk en er over heen.
Ben verwoed vuur begroet ons. Een
©ogenblik komt er srilsland, maar vim
achteren worden wij opgedrongen en
in looppas gaan wij co-er de weiden
naar hel lx*s©h. Overal slaan de pro
jectielen in den grond. Spoedig zijn
we in heit bosch. Naast me valt een
kamoraad neer, in Ihet hoofd getrof
fen Ik spring achter een boom en on
middellijk vliegt mij de bast in -lint ge
zicht. Achter een dikiken tak zit een
Franachman te schieten. Ik leg nu
aan en een neger valt naar beuoden.
VV>e gaan verder. Onze taak ls het 't
dorp 'ie omsingelen en te vrij sterke
bezetting gevangen te nemen. We ko
pien aan den hoofdweg, dio als alle
Fronsche landwegen kaarsrecht is.
Ongeveer dertig man komen er over
'lie-Ti Dan begint een Fransch machi
negeweer te ratelen en niemand kan
meer levend er over heen komen. De
mitrailleuse was vóortneiftelijk ver
borgen. We konden mei dertig man
liet dorp nret aanvallen en toch moest
iets geschieden om het den anderen
mogelijk ie maken over den weg te
komen. We slopen om de laatste hui
zen heen; reohfe en links ls boscJ», we
moesten dus oppassen. Voorzichtig
gaan we vooruit, maar er gebeurt
niets. De achterste rand van hot dorp
schijnt niet bezet te zijn. Wij word-m
onvoorzichtiger en rukken in gesloten
linie <vp. Plotseling zien wij Franoohen
voor ons. Een kaphein zegt echter,
dat liet onze 'troepen zijn. liet is niet
gemakkelijk te onderschei den. Ter
wijl we nog door onze kijkers slaan
te turen, baret in onzen rug oen ra
zend geweervuur k» waardoor acht
man vallen. Ieder wierp zich neer en
zocihit dekking. Daarbij viel de een op
den ander. Ik had het geluk onder in
den hoop 'ie liggen. Spoedig editor
viel het mensehen kluwen uit elücanr.
Zoo snel mogelijk glnz-ik naar een
na.bij'zijndo heg, waar men tenminste
rullet gezien kon worden.
Opspringen en draven was toon te
gevaarlijk. Ik rolde weg van de plaats
cn kroop toen op mijn buik voor-
ook van mij eisoht zal ik gewillig
doen en bovendien zie ik zelf in dot
ik niet verstandiger kon doen dan den
tcgei.woordigen afgevaardigde voor
Back field, iieet hij niet Levesan
Caster, uit den zadel t© Uchten. Maar
het zal wel veel ge'd kosten.
Dat maakt niets uit, zei de oude
heer zorg maar dat jc de kaarten
good uitspeelt, dan zal ik de voldoe
ning hebben dat mijn zoon Lid van hot
parlement wordt iets waar ik a'tljd
naar verlangd heb.
Maar ik vraag mij af, of ik daar
toe wel do vereischte bekwaamheid
bezit, vader? opperde Lavington nu
glimlachend. Zoo niet dan kan ik u
misschien toch wel op andere wijze
van dienst zijn er is zelfs iets waar
ik u a! lang over liad willen spreken
Wat is dal? Zeg mij gerust al'es
wal je op het hart ligt, antwoordde
de graaf van Rippingdale.
Lavington wachtte even vóórdat
hij iets zei. Hij zag er tegen op orn de
vraag te steden, v neezen de zijn vader
boas te maken daar hij zeer goed
wist dat deze rie>t kon hebben dat
men zich met zijn privé zaken be
moeide, maar hij was nu ai te var
gekomen om terug te kunnen trek
ken vandaar dat hij begon
U hebt zeker al wel in de cou
rant getezen dat kapitein Webster
vermoord is, vader?
Ja. luidde hot doodkalm® amt-
vvanrts. Het was een onna.nge.namo
halve minuut Intussohen hadden
m1'" manschappen stelling genomen
en schoten op het bosch, waar liet nu
spoedig stil werd. Wij haddon nu
boide randen van hot dorp in bezit en
do aanval kon begin non. Wij begon
nen bij liet eerste huis, dat met do
bajonet gezuiverd werd. Het was met
matrassen, bedden en kasten uit sto
kend gebarricadeerd. Van daaruit kon
men de straat overzien. Ieder huis
was hezei Overal zag men geweerl no
pen uit de dakluiken. In de maSrie
was achter een steenen trap een ma
chinegeweer opgesteld. Men had ons
nog niet opcremerkt en hel bracht ver
warring onder den vijand, toen een
Franschman, die zijn hoofd uit het
r.vim stak, doodeiijk getroffen word.
Eenige vbanden vonden het liet vel-
1 gst om de straat over te loopen en
in onze huizen binnen te dringen. Ze
UK-.-Men deze poging alten met den
dood bokoopen. Daardoor werden ee
nige huizen leeg; deze konden door
d achtergebleven maneriinppen van
onze compagnie bezet worden. Nu ont-
sa al een kruisvuur, waai tegen de
Franse-hen op den duur niet lK"dan.l
waren, vooral omdat onze artillerie
krachtig meewerkte. Alleen het ma
chinegeweer hield het nog -uit. V'ijf
m;ui sterk drongen wij vooruit, tot we
np twintig pas afstand, achter de gor
dijnen van een huis, de bediening on
der aoho't kernden nemen. Wo zagen
slechte dn blauwe ker-i's boven do
stoenen trap. Eenige schoten waren
mis, maar andere troffen toch; er
konden hoogstens nog twee man zijn
Het machinegeweer had zijn vuur
reeds lang gestaakt. Vooruit du« Toen
wij er kwamen, vonden we wel drio
cloodo Fransohen, maar het macihin»-
gowizer was en bleef verdwenen. Het
do— was nu in ons bezit. Moor leng
zouden we er niet blijven.
Door den tegwstaiwl was het den
vijand gelukt t:jd 'te winnen voor zijn
artillerie en nu begon ckrzo het dorp
te bomlxardeoren. We moesten ons nu
snel uit de weten maken en dekking
zoeken in een hollen weg om af I®
wachten, hoe lang de vijand hei zon
uithouden tegen onze zware artille
rie. Dit duurde lang, want de Fran
seinen hadden, zooals gewoonlijk, et-n
voortreffelijke artilleriestelling pn
het word avond voor we verder kon
den. We gToeven ons in cn wachtten
zoo den nacht af. Voor ons lag een
weide en daarachter een bosch. Het
kan twaalf uur geweest zijn, toen pa
trouilles de nadering van don vijand
meldden. Ieder hield zidh doodstil cn
maakte zich gereed. D© geweren la
gen op den kant van de loopgraven,
de mitrailleuses stonden geneed en ie-
dor was op zijn hoed©. Lanzizaam
kwamen zij vooruit, gebukt ©ver de
weid© sluipend. Donkere gedaanten in
lange jassen, het creweer in onmwlag.
Zij vermoedden blijkbaar niet, diat wij
zoo dicht hij hen la-gen, want zij
praatten gemoedelijk met elkaar. De
n.Island bedroeg nog ten hooigste hon
derd vijftig meter, maar we lieten ze
steeds naderbij komen. Honderd me
ter, vijftig meter, twintig meter, dan
kan ven van ons zioh nW, longer be-
heorschen en schiet Dit is het te©,
ken voor allemaal. De geweren gaan
af, de rnachin age w eren bee innen to
knetteren. Geen „cn tvantl'' van de
officieren hielp meer. r' FransChen
gingen achteruit, terwijl onze projec-
t toten in hun gelederen sloegen. Tien
minuten later was geen Franrolunnn
meer te zien. Toen de morgen aan
brak lagen eenige honderden dooden
en gewonden voor onze s*eHing".
AAN DE AISNE.
Een correspondent van de Times
seint van „achter het centrum": 15c
DuUschers ziyn nu ongeveer drie
maanden in bezit van Laon, de voor
naamste etad in het Departement
der Aisne in het noordoosten van
Frankrijk. Thans volgt hun slag
front wij wel volkomen den loop van
dc rivier, die aan de streek den
naam gaf. De eerste terugtocht der
Duilachers in September had bet
gevolg, dat de Duitsche linie van de
Mame naar de Aisne achteruit ging,
zoodat de geallieerden meester won
den van den geheelen linkeroever der
rivier. Zekere posities voorname
lijk op het plateau van. Craonne
zijn nu door de geallieerden herwon
nen en dieman nu als uitgangspiui-
ton voor die „kleine vorderingen"
waarvan de officieole cornrriniiniquós
zoo la conisch spreken.
ütoiason® is ongeveer de ecnig wer
kelijk belangrijke etad op den lin
keroever dor Aisne d.vv.z. in het
op de Duitse hens heroverde gebied;
terwijl! aan den anderen kont, aan
woord, ©n daar ik weet dat je hem
kende, stelde ik daar be'ang in. Een
treurig iets en ter wille ran de recht
vaardigheid, hoop ik dat de moorde
naar opgespoord zal worden. Maar
dat was toch zeker niet do zaak waar-
Owr je mij wilde spreken.
Noen. vader, antwoordde Inving-
ton, maar wel zou die daarheen lei
den. U zult zeker ook gelezen heblxui
dat te moord gepleegd werd in liet
huis ran een zekere mevrouw Suder-
nann een niuziekleerares?
De graaf keek zijn zoon nu door
zijn pincenez aandachtig aan en zei
toen /©er bedaard
Ik meen wel dat ik dit ook ge
lezen heb. maar ga voort, ik ben nog
s'i-eda nieuwsgierig te hooren wat je
rnij te ragen hebt.
Ik daohi dat u die dame wellicht
zoudt kennen, hernam Lavington,
©enigszins beschroomd, want hij be-
greej> zeer goed dat hij nu op gevaar
lijk terrein kwam.
Waarom dacht je dat, vertel mij
dat eens? Iieb je daar reden voor?
vroeg de oude heer nu op etrengen
toon.
EenigszAns wel. antwoordde de
jonge man, want, ik zag haar vanmid
dag uw huis ingaan, juist toen ik u
verliet veder.
Fn wat maakt dat uit, mag ik
dan niet ontvangen wie Ik wil, bul
derde de oude heer. zou ik misschien
den rechteroever ter rivier, fn het
nog door het leger van Von ItUick
bezette gebied, te steden Laon, La
Iter© an Ghauny zijn ge'egen.
Al is de afstand tussohen Soissone
en Laon nu wel niet zoo heel groot
(35 K.M. in vogelvlucht), hot zal
moeilijk zijn het terrein te herove
ren daar te Duitschers uitnemend
gebruik hebben gemaakt van alle
terreinvoordeelen voor de verdedi
ging. Terwijl liet in de buurt van
La Fère mogelijk was door de door
braak van den oever der Oise een
groote U'gestrektheid 'and te doen
onderloopen, te heuvel, die „de berg
van Laon" genoemd wordt, vorrijet
geïsoleerd midden in een vlakte, ge
lijk een suikerbrood op een taf ei.
„Laon is onneembaar". Dus dachten
zij die te sterke hellingen van den
heuvel zagen oprijzen, die na3r ze
meenden beheerscht warden door do
kanonnen van te op den top uetegen
citadel. Maar al moor dan 15 jaren
behooren de steden Laon en La Fère
••'genlijik niet meer tot te versterkte
steden. Na 1870 werden ze eeret nog
tot te „territoriale verdedigingswer
ken gerekend."
Niettegenstaande te natuurlijke
sterke positie en hoewel zij van de
hoogte van hot plateau de vlakte bc-
hoersclite, kon Laon geen weerstand
aneer bieden aan een vijand, die ge
makkelijk de projectielen u-i-t zijn
zwaar geschut uit de verte op de
stadi kon werpen. Dat verklaart, dat
do steden Laon, La Fère ©n Soissons
zoo gemakkelijk en spoedig werden
bezet, Dat verklaart waarom, nadat
Soisson® herwonnen was, La Fère
en Laon nog in handen van de Duit-
schor® zijin» Het ligt voor de hand to
vragen waarom het niet mo-golijk
was te steden boter t-e verdedigen.
nu men ziet hoe zwaar de herovering
vö-'t, en waarom het stolsel van vor-
(bdiging door loopgraven voet voor
voet, zooals te Duitschers nu toe
passen, nu niet door te Franschon
werd toegepast.
Critiek na het gebeurde ia altijd
gemakkelijk. Indiien generaal Joffre
te verdediging van dit gebied had
beproefd, zou hij niet met te strijd
macht toen onder zijn bevel, in sa
menwerking met generaal Pau, die
groote concentratie voor Parijs heb-
Wn kunnen voorbereiden en het of
fensief hebben genomen, dat de
hoofdstad bevrijdde.. De opj?erbev©l-
hebber mocht niet het gevaar Ioopeu
van ©en nederlaag bij Parijs.
UIT EEN FRANSCHEN SOLDATEN
BRIEF.
Uit een brief «ra den zoon van een
ambtenaar van het Fraosche ministe
rie van handel zijn d© volgende passa
ges vertaald:
Ik ben sinds eenige dagen in Bel-
gié, in de omgeving van Yperen.
Heeds bracht ik eenige dagen in de
loopgraven dioor, maar ik zou niet
graag opnieuw die drie nachten mee
maken. Van do kou en den regen lij
den w© meer don van de Duitsche ko
gels. We hebben in éénen nacht in
al!'" stilte onze loopgraven moeten
maken. Na een iwre^panirten arbeid
waren wij bij het aanbreken van den
dag bijna gereed met eem loopgraaf
van 20 M. lengte en ongeveer twee M
breed, met een smallon uitweg naar
acf-toren, toen we bemerkte®, dat we
vlak voor ons de Duitsdho loopgraven
met gecementeerd© onderkomens had
tien. Wij waren 500 meter vooruitge
komen, zonder er iels van gemerkt te
hebben.
Ik kan u niet egcren wat e©u leven
dat is in zoo'n hol in dm grond!
Feitelijk behoefden wij er slechts 2-1
uur adhtereen in te blijven, maar w'j
bleven er drie dagen en drie nachten,
<le loopsrraaf vol modder, rillende van
de kou. den la afeten d' slechts één
beschuit voor vk-r man en een klein
conservenbiikje. Hoo het mogelijk is,
dnt wij er nog levend uit ziin geko-
m'-n, begrüp ik niet. Als we maar
oven iets boven den rand van do loop
graaf uitstoken, regende het kacoK
Plat op den bodem in h&t water lig
gende, lieten we den storm over ons
gann. Een kepi, op den ren van 1e
loopgraaf gezet, was in een oogenblik
doorzeefd van kogels. Ze mogen pra
ten wat ze willen hoor, maar ze heb
Iwn danr bij d© Duitschers uitstcken-
die schuttere en we zullen lang, heel
lang werk met hen hebben.
Wat zal ik na den oorlog een massa
to vertellen hebben. Wat was 70 hier
bij vergeleken? Om ielimeirv meter
gr 1 wordt gevochten. Ik weet een
dorp da't nwer dan tienmaal geno
men en heroverd is. En daarbij wor
den wat verliezen geleden! O, wat ben
ik inniiig dianikbaar, dat broer nog te
jong is om ingelijfd te worden. Hij
zal ten minste niet dat vrceselijk© leo
rtn kennen, dat ik heb meegemaakt
daarvoor verantwoording moeten doen
nar- mijnheer mijn zoon?
- Neemt u tiet mij niet kwalijk.
vode\ haastte de jonge man zich nu
to zeggen. Hot was geenszins mijn be
doeling u onaangenaam te zijn, nu
minder dan ooit, na uw hartelijke
ortvangst op heden, maar natuumjk
hen ik verlangend iets naders te ver
men aangaand© het treurig geval.
IKiar het u echter blijkbaar onaange
naam is over dit onderwerp lariver
te spreken, zullen we het nu vertier
'aten rusten.
De oude man veranderde nu plotse
ling van houding.
Beste HyUon, begon hij, denk
niet dat ik iets voor je verborgen wit
houden. Schenk je zelf nog eens in
de jongelui zijn tegenwoordig altijd
zoo bespotteLjik matig dan zal ik
je alles ran a. tot z. meöed-eelen. Het
i> een treurig verhaal dat ik je ga
door en daarom en nog om een an
dere oorzaak, dio daarmee niets te
maken heeft, heb Ik het je tot nu toe
nooit verteld.
Jaren geleden, toen ik in Parijs
woonde ter» tijd© dat lord Bracken-
hurst onze gezant was, werd ik op
een avond, toen ik uit do opera
kwam, aangesproken door een ar
moedig gekleeds man, die nochtans
de manieren van oen gentleman had.
IIIj sprak mij bij mij® naam aan en
verzocht mij even onder vier oogente
Ik geloof, dat ik niet eens alles zou
kunnen verteilen. Als n/;n gedachten
maar oven terug gaan, dan weet ik
niet lioe gauw ik maar aan wat an
dere zal denken.
DE VORSTENBIJEENKOMST
TE MALMu.
Bij een rondvraag door de „Stock-
hohnor National Talende'' gehouden
ovér de bcteekenxs van do bijeen
komst der dri© vorsten, uitten zich
eenige der meest bekende Scandinavi
sche persoonlijkheden als volgt
Prof. Oscar Montelius zegt„De
drie Noorsche volkeien moeten met
elkander overleg plegen. Geschiedt
dit, dan zijn onze krachten niet gei nig
to schatten, doen we het niet, diui
zijn we zeer zwak. Hoe die eendracht
moet worden gevestigd, en aan den
dag moet treden, zijn vragen, die die
nen te worden opgelost door hen, die
do verantwoordelijkheid dragen voor
de leiding van het lot der volkeren en
die beter dan wij de verhoudingen
kennen binnen en buiten het Noor
den,"
D© bekcuue Deensche filosoof prof.
Harold Hoeffding schrijft„De ont
moeting der drie Noorsche koningen
wekt bij de ouderen van dogen de her
innering op aan den tijd, toen liet
Scandinav isme nog slechts in ver-
wachtingen en fantasieën een slee-
pend bestaan voerde. Die tijd ls
thans voorbij, doch bij menigeen in
het Noorden is de overtuiging gewekt,
dat een gemeenschap tusschen de vol
keren van het Noorden op geestelijk
en materieel gebied, noodzakelijk is
geworden en nu is in deze moeilijk©
tijden tl© koiungsontmoetiug een be
wijs er voor, dat do drie landen tegen
over de groote wereldgebeurtenissen
gemeenschappelijke belangen hebben
en thans wordt er opnieuw een aan
vang gemaakt, ditmaal op de harde
basis der werkelijkheid en wat de bui
ten landsche omstandig heden hebben
noodig gemaakt, zal door een buiuen-
Iandsche overeenkomst worden vast
gesteld. De Noorsche minister van
buitenlandse!»© zaken kan geen woor
den genoeg vinden, om den tact en do
beminnelijkheid van den Zweedschen
korting Gustaaf te prijzen, die de lang
niet gemakkelijke taak, die hij zich
gesteld had, met charme heeft ver
vuld. Het was blijkbaar de bedoeling
des konings, openlijk te getuigen, dat
gedane zaken geen keer nemen en dat
er geen verbittering was overgeble
ven."
RHEUMATIEK IN HET VELD.
Do Telegraaf meldt:
Eem aanzienlijk gedeolv» van .1©
zieke soldaten in de hulnhospitalen
lijdt aan rheumatische aandoeningen
Volgons de waarnemingen ran pre
fer r Schmidt, te Halle, vormt de -o-
wriohtsrtieumatiek ongeveer ©en d"r-
dc van alle gevallen. D-> soldaten wlj-
hun ziekte bijna altijd aan het
verblijf in d© vochtige, gedeeltelijk
onder water staande grave®, Nn
en dan is een verkoudheid, amnndal-
anlstoking of een luchtpijpcalarrh
non de ziekte vooraf --an, va^vk
ook ernstlw diarrhee. E«® derde 'tót
de helft heeft reeds vóór de® oorlog
aan rheumattak geleden. De beenou
II id on voel meer dan de andere li-
chaamsdeolen. h©figeen do patiënten
toeschrijven aan de kc - en natt©
voeten in de loopgraven; maar vol
gons professor Solnnidt is een betere
verklaring do overgroot© inspanning
van de boenen op de kolossale mar-
schen. Bijna alle soldate®, die met
spi'rpijmm uit den veldtocht terug
komen, hebben reeds vroeger daaraan
of aan dergelijke vemroLijnaeJen gels
f De rheuma'oek geneast meestïl,
ofschoon aangetaste rugsnteren opval
len i pijnlijk blijven en de patiënten er
langdurig mee Iwhept zijn. Als do
ziekte zich herhaalt, is de - laat niet
racer geech'kï voor den dienst R de
behandeling hebben ironuitinsre® met
kookzout goed© resultaten opgeleverd.
DE TOESTAND TE WARSCHAU.
Kier beginnen wij zoo langzamer
hand te begrijpen, wat de „oorlog
in d© lucht" betoekent aldus meldt
de oorrespondent van d© „Daily Te
legraph" Ie Warschau dd. 20 dezer
aan zijn blad. Er worden thans zoo
druk verkenningstochten onderno
men, dal er bijna geen uur van den
dag voorbijgaat, of men hoort het ge
snor van een motor in die tucht En
verschijnt eon ,,1'aube" boven de
stad, da® zoekt tedere bewoner va®
Warschau een veilige schuilplaats
De bommen der Duitsche aviateura
hebben al te veel onheil gesticht
Vlak voor de woniing van den Ameri-
kaunschen consul werden vier bur
ger® door oen bom gedood. Bij de eer
mogen spreken. Denkende dat het
slechts oen vermomde bedelpartij
was, bood ik hem geld aan, maar tot
mij® verbazing weigerde hij mij zulks.
Ik vraag u niet om geld, zei hij
tot® iu goed Engelsch, er is een tijd
geweest dat u het mij ook niet had
durven aanbieden en wat ik ook ver
lorer moge hebben, toch geenszins
mijn trots. Herkent u mij niet, Rip
pingdale?
Wi stonden recht onder een lanta
ren, zoodat ik hem goed kon opne
men en ik zag dan ook onmiddellijk
dat hl» in het laatste stadium van te
ring verkeerde. Ik kon mij echter
geenszins herinneren waar ik dezen
man vroeger gezien had, hoewel zij®
gé zich* mij toch bekend voorkwam.
Toen fluisterde hij mij eensklaps zijn
naam in en slaakt© ik een kreet van
schrik Wij waren vroeger samen op
school geweest, maar later was hij in
moeilijkheden gekomen en genood
zaakt geworden het land te ontvluch
ten. Ik liep mot hem de straat op cu
zei den koetster diat hij mij achterop
moest rijden.
- Wat kan lk voor je doen, oude
vriend? vroeg ik hem toen, en daarop
deelde lilj mij zij® geschied en ia mede.
Hot was een hoogst droevig verhaal.
Hij was evenals Uc, altijd dol op mu
ziek geweest en zoodoen.de getrouwd
met een Duitsche muziekleerares, die
zorg en ontbering met hem deelde. Zij
sto aanvatten op de stad kore® Üe
aviateurs het station tot doel uit,
doch, thans werpen zij bommen in
de dichtst bewoonde gedeelten van
do stad, burgers dooderid. Kortgele
den zijn hier Russische vliegtuigen
aangekomen, en deze zweven thans
boven de etad, gereed om eiken aan
valler in de lucht te verdrijven.
Warschau is het tooneel van een
druk militair verkeer. Voortdurend
trekken troepen en munitie-colonnes
door de stad. Tusschen Warschau en
gevechteünie zijn een groot ttan-
tof loopgraven aangelegd, die voor
de Duitschers wel een onoverkome-
lijken hinderpaal zulten vormen, urn
stad te naderen. Sedert den &'ag
bij Lodz hebben de Russen een ster
ke defensieve positie ingenomen.
VOOR DE KERSTMIS.
De „Echo Beige" meldt dat Koning
Albert aan ieder der Belgisch© solda
ten die aan liet \'serfro»,t strijden,
tor gelegenheid van het Kerstleest,
een kistje met 25 sigaren ten gesclten-
ke zal geven. De sigaren dragen een
bandje, waarop staat „Yser 1911".
Land- en Tuinbouw.
BESTRIJDING VAN IIET MOND
EN KLAUWZEER.
Een nieuwe verschrikking voor de
veehouders in dezen benarden tijd is
hot weder optreden van het mond- cn
klauwzeer. Tal van gevallen kwamen
sporadisch voor, het meest in het Oos
ten van ons land.
Bij onze Duitsche naburen komt het
mond- en kiau.vzeer bijna geregeld
voor, nicttogeiisluunde rucu tegen de
ziokto allo maatregelen toepast. Dat
aan deze maatregelen tijdens den oor
log iiiet streng de hand wordt gehou
den, begrijpt ieder, vandaar dat zeer
gemakkelijk door kooplui, vrienden en
bekenuon uit Duitschland do siuet-
stol naar hier kou worden overge
bracht. Ecu gevaar voor verdere ver
breiding der .smetstof is ook nu weer
gebleken t© zijn de niet behoorlijk be-
liandeid© melk van de fabrieken.
Wordt d© ondermeik .welke de r«>e-
ren terugontvangen, niet voldoende
verhit (gepasteuriseerd; dan kuu do
ziektestof, voorkomend© in de melk
van een der boeren, op eon enkelen
dug in wijden kring, op tal van boer
derijen worden verspreid. Dit moet
geschied zijn onlangs re Groesbeek,
waar op eenmaal bij een 20-tal vee
houders, allen bij eenzelfde fabriek
aangesloten he' mond- en !-:I*-«iwzeer
uitbrak
kiuWoc">inI ioifcvuiuigc teAmida-
lm0 uuc melk op de fabriek meet dus
bij d© bestrijding der longbh-arziekle
ulieroerst iu aanmerking kjmeu.
't Is niet zoozeer de ziekte zelf, wel
ke door dc veehouders ttgeuwoordig
als een dreigend spook vordt ge
viccsd, ais wel liet door de Rcgeorinf
toegepaste bestrijdings-systeom: ho
afmaken van alle staldieren, he
pluimvee inbegrepen, nis slechte eei
onkel dier is aangetast.
Dat dit systeem, toegepast om een
uitbrekende, nog sporadisch voorko
mende ziekte den kop in to drukken,
door de veehouders en vooral door d<,
fokkers als 'a ramp beschouwd, is al-
leazins begrijpelijk. De schade mch is
groot, kan in sommige gevallen on
herstelbaar zijn. Al worden do af to
maken dieren royaal getaxeerd en
door het Rijk ruim vergoed, hetgeen
te loven valt, daarmee is de veehouder
nog niet schudeloos gesteld. Geroimeu
tijd mist hij zijn vee en wat hii straks
terugkrijgt, is niet steeds zoo goed als
wat hij verloren heeft. En indien het
waardevol fokvee betreft, dan s Uio
waarde niet te vergoeden, dan wordt
dc fokker door de afmaking zijner «lie
ren op eenmaal van al de vruchten
van jarenlang doelbewust fokken be
roofd. En wat wordt daarmee ra t al
gemeen beJaug bereikt? Wordt «oor
dit systeem de ziek?e gestuit en daar
door verder onheil voorkomen"' Oo
grond der ervaring in 1911 kan dit o.i.
moeilijk beweerd worden. Toen toch
heeft men, nadat verschillend© stum-
boekdieren waren opgeofferd, het sy
steem moeten opgeven, omdat de ver
breiding der ziekte niet kon worden
tegengegaan. Gelukkig, dat de Minis
ter schijnt te hebben ingezien, dat moti
onvoorwaardelijke afmaking gebro
ken moet worden en is bepaald, inge
volge klachten va® den Bond vun
Hu Ti dvcefokvereenf gingen fn Gelder-
land en Overijsel en van anderen, dut
ieder geval van mond- en klauwzeer,
wat betreft het al of niet afmaken
van den aangetasten veestapel, op
eiohzell beoordeeld zal worden, dat
con goed© fokstal zooveel mogelijk ge
spaard zal blijven, en dat door bemid
deling van den betrokken burgemees
ter de veehouder in hooger beroep
«as nog weinig bekend, hij bad ech
ter het volle vertrouwen in haar ta
lent, niaa* h©b»a« om "«-meind an
ders dat, ztij «es nu ziek «.u iced,
evenals hij gebre .v Hij roeg mij toen
of ik uit oud© vriendschap, haar, a's
«lij gestorven zou zijn, voor armoede
wilde behoeden. Ik beloofd© hom zulks
cn hij bedankte mij daarvoor te mid
den van zuLk een hevige hoestbui dat
ik dacht dat lrij daarin bleef. lk
vroeg hem zijn adres, beloofde hem
den v olgende® dag bij hem aan te ko
men en smoekte hem bij-na eenig ge'd
van mij aan te nemen en ergens met
mi; gaan soujieeren, maar hij wil
de noch het oen nooh het ander. Hij
ver'aiigde oneen naar zijn vrouw, zei
hii mij. Het overige ls spoedig ver
teld. Ik ging dc® volgenden morgen
naar hen toe. vond zijn vrouw in eon
wanhopigen toestand, niet zoozeer
ovei ziclizeJve maar uit angst over
hom, want hij was dien nacht niot
thuis gekomen. Ik ging op haar ver
zoek in de Morgue inf-ormeeren cn
werkelijk tag daar ook zijn lijk. Hij
hac zich van kant gemaakt nu hij
wist dut haar toekomst verzekerd was
(Wordt vervohil)
