damrubRiek.
ft
ft
ft
ft
ft
ft
ft
vaarders on de kerk in hoog aanzion
stond on sedert 1200 rlo taak van do
stichting en beschaving dor Duitsche
Noordoostmarkon op zich nam. Nu do
verovering van hel toenmalige Prui
sen, hot tegenwoordige Oost Pruisen
steeg deze ordestnat tot ongekenden
bloei en het middelpunt van al dien
glans was de Mariènburg, tot de orde
in den slag bij Tannenburg van 1110
voor de Poolscho overmacht wijken
moest. Gedurende do 300-jarige Pool-
eclie heerschappij in West Pruisen
verviel de beroemde burcht, wier res
tauratie eerst onder keizer Wilhelm
1 begonnen werd. Zij is nu bijna g©-
heel voltooid en de nrendurond© be
zichtiging der prachtig© „Remters"
.en andere vertrekken wier stijl en in
richting zeer aan Scandinavische
kunst herinnert, dar bovenste gaan
derijen mot liun heerlijk vergezicht,
over het wijde stralend© land, is de
moeite overwaard.
Don volgenden morgen waren wij
in Künigsborg. Tot dicht voor de mu
ren dezer stad zijn de Russen geko
men en er was een tijd dat de bewo
ners geen vlaggen uitstaken voor do
Duitsche overwinningen uit vrees
voor de toekomst. Doch die tijden
lijii voorbij, en Künigsberg vertoont
rich als een welvarende, zoor uitge
breide stad, waar de terreinspecu
latie toen het nog tijd was verhin
derd werd en met do modernste in
richtingen op het gebied van hygiëne
en welvaart- Köalgsberg bekende
energieke en verziende burgemeester,
Dr. Körte, leidde ons over een aan
tal automobielen verdeeld gezelschaip
zelf rond door do vakscholen en la
zaretten, de gymnasia en volksscho
len. de botanische tuinen en heerlijk
schaduwrijke parken van zijn stad,
waarin het beeld van het Oost-Prui
sische bosch met zijn hoogten en va!
leien, zijn menigvuldige boomsoorten
On rijken plantengroei zich getrouw
spiegelt. Wij zagen, den diorn met de
Kant kapel, de buste van den onster-
Mijken wijsgeer en do bekende woor
den „der gestimto Himmel fiber mir,
das moralische Gesclz m mir". Wij
zagen de arbeiderstuinen, en de uit
gestrekte wijken waarin arbeiders
huis naast arbeidershuis, niet als ka
zernen op een rij, doch elk in indivi-
dueelen bouwtrant, begroeid met ro
zen en door een tuin omgeven, stond.
Wij z&gen de meisjes en de jongens
der volksscholen in hun „oorlogs-
tuintjes", oen stuk land, waarop elk
oen eigen bed te verzorgen had en
waar kool, sla en boouen welig tier
den. Zij waren juist tot het gieten
gonaderd toen wij kwamen ooi liet
was een ondanks den ernst der tij
den opwekkond gezicht die honderden
kinderen vroolijk aan den gezonden
en nuttigen arlieid te zien. Wij hoor
den van de oude handelsrelaties tus-
sclien Königsberg en Nederland, die,
wanneer de nieuwe haven klaar is,
nog intensiever zullen worden Wij
zagen in het raadhuis de oude schil
derijen, waarop van de schepen de
Nederiandsche wimpel waait.
Parijsche Brieven
VóóR DE VACANTIB.
Nu zijn we gekomen aan dk> exa
mens van „Fin d'aunée" zoo heet
liet tijdstip, waarop de klassen on die
cursussen gesloten worden voor de
groot© zoniorvaonntie Deze Iw na
ming van „Fin d'annéo" schijnt mij
opeens vreenul toe, dit jaar, iu.it men
or zich rekenschap \aa geeft, hoe
men termuwerniC'Od geleefd lieofi bui
ten do aangrijpende bezopgdlieid van
den oorlog, en met een soort van droe
vige verrassing zegt men: ,,'t Is waar,
men is met stu'cfleoren voortgegaan.
De scholen, de ooileges hebben hun
ijverig, naarstig bijeaiikorveiilevon
voortgezet; men. hooft gewerkt voor
de diploma's en het academische toe
latingsexamen... Niettemin duurt lo
oorlog voort, zal langer dan het jaar
voortduren".
In de oud© Sorboni*© zal met deze
maand do zittingstijd eindigen van 't
„Baccalauiéat do la guerre", het
staatsexamen gedurende d'en oorlog,
welks.perkamenten dokumenton waar
devol zullen blijven. Do klassen zijn
dit jaar ietwat in staat van verwar
ring geweest. Velen onder de onder
wijzers zijn gemobiliseerd geworden,
en voor de groote leerlingen in Phi
losophic, Rhetorica on W ©tens: Imp-
pon is de keuringscommissie aan het
werk gegaan- cenigen zijn ingelijfd
geworden, anderen hebben zich vrij
willig verbonden. Men heeft met meer
ernst, meer lucht en meer hart ge
werkt. Do tijd drong, ©n voor het uur
van vee-trek naar den Plicht stelden
groot© leerlingen, die bijna sol
daat waren, er prijs pp, zegevierend
uit het universiteitsex&mem t treden.
Men kan zeggen, dat het stantsexa-
rnen indordhad een „oorlogsexamen"
is geweest. De, zoo voor het schrifte
lijk yls voor het rn-uwleling examen,
gestelde vragen hebben over 'iet alge
meen betrekking op de tragedie van
verschrikking An heldenmoed. Vóór
do geschreven opstellen vroeg 'non bij
voorbeeld: „Kenschets de heroïek bij
Coincide„Wat is do Fransch© be
schaving?", „Wai boieekent het. hel
meiischelijk wezen te eerbiedigen?'
„Wat bete ©kent de zedelijke vooruit
gang? „Wat is do woed?" enz.
Op liet mondeling examen worden,
wat de wiskunde betreft, vragen ge
daan omtrent de kegelsnede, do trigo
nometrische berekening van afstan
den. do begniseleii van mechanica en
ballistiek.... Voorts doet men vragen
over de telegraphic, de optische werk.
tuigen, de wetten der zwaartekracht
en de toepassing daarvan op de on
derzeeërs en bestuurbare luchtbal
lons. In do scheikunde behandelt, men
nitro-cellulose, de verstikkende gas
sen en hun tegengiffen, enz. Wat ge
schiedenis en aardrijkskunde aangaat
wijden do examinatoren er al hun
aandacht aan, of de kandiiirot ge
noeg weet van DuitSChlond, zijn cco-
nomischen ..toestand, hot pangenn.v
nisme, en verder ook van do politiek
der BaJkanstaton. Do natuurhistori
sch© vragon hebben betrekking op het
soldatenleven op het slagveld: „On
derscheid een aderlijke en een slag
aderlijke bloeduits tortiiu?", „Hoe ken
merkt zich do zonneatook'enz. Ten
opzichte van de Duitsche taal hebben
w ij een examinator alle klassieke wer
ken. Schiller on Goethe, zien Ier zijde
schuiven en dr-n achtereenvolgens on
dervraagden leerlingen ka'.m een
oxijoijdaar van het „Beriiner Tage-
blatt" onder den neus zien duwen:
„U bant toch in het leger", zei hij tot
den onthutsten examinandus, „en liet
komt er op aan, do inlichtingen te
vertalen, dio hierin ovoc een bewe
ging der Dullscli© troepen voorkomen.
Schiet op'"
l>och alles gaat opz'n best. Do exa
minatoren hel ben oen glimlachende
lankmoedigheid, uiten geen hateiijk-
hedon, dio de tngelukkig© leerlingen
doen ontstellen, luisteren niet naar
vorkoord© tin tv ot-rden, en wanneer
do lec-rling ploL-eling zwijgt, beant
woorden zij, als in verstrooidheid,
zei ven de vragen, en gevon voor, ver
rukt te zijn het is het „Oorlogsstouts
examen", zooals neen hei de vorige
woek met ontroering zag. Dij hei noe
men van een naam, hoorde men zwa
re passen en sporengerinkel. Het was
oen artillerist, die, om zijn examen te
doen, den vorigen dug zijn batterij
had verlaten, en ze straks aou terug
zien... Was onze kandidimat heelemaal
op tijd'? Do examinatoren scliantai er
niets van gewaar te worden. Zij lach
ten hem niet bewondering toe, en mot
bewogen, attenties deden zij vragen,
waarop zij nauwelijks antwoord ver
wachtten. Zij bewonderden alles, en
vooral den kleinen soldaat. „U bent
geslaagd!" Lit, heel zachtjes. „Dunk
u. Goed geiukl"
Zeer luidruchtig, tragisch en tragi
komisch is, ouder gewoonte, in het
„Fin d'annéo" ©en andere examen
zaal. Dit jaar: oen heel kleine zaal,
driekwart leeg. een beperkt audito
rium, dat, streng en koei, met applau
disseert, daar hebben de examens van
T Conservatoire plaats, waar dit juar
slechts die kandidaten en de pen» toe
gang t tóbben. Geen ijverzuchtige
ouders, dlie hun wonderkinderen (al
len uniek) koesterend aanblikken,
geen geestdriftige vrienden en kame-
rudon, geen ru moer en geen schanda
len!. Geen mannelijke kandidaten,
ze zijn in het leger, en hot aou onbil
lijk wezen, dogencn tot het concours
toe to laten, die. om welke reden ook.
niet in liet leger zijn. Lenige teedore
jongens dus, voor de piano, daar Mo
zart op vijfjungeu leeftijd een vir
tuoos was! en vrouwelijke concur
renten. Voor de piano (een hoop eer
ste eri tweedü prijzen) en voor de harp
(vijf eerst© ju ijzen!) is d© inschikke
lijkheid uiterst groot geweest. Bree
ders en vaders zijn onder do vaan
dels. dachten ongetwijfeld de exami
natoren en buitendien was de
warmt© werkelijk ondragelijk.
Wat de blaasinstrumenten betreft,
die over het algemeen dien mannen
toebedeeld zijn, heul er geen concours
plaats wegens gebrek aan mededin
gers. Gelukkig, dat men eenige in-
stnwnentisten in. den dop hooren kon
en voor do hobo kwam een vrouw
oji! Zij haalde den eersten prijs. Elf
nomen er doel aan het treurspel-con
cours. De oeia> na de andere kwamen
zij aan, geheel doordrongen van hour
lange voorbereiding, trachtend bij de
„entréè en scène" indrukwekkend ie
zijn dbdi gegeneerd en verkoeld
door d© gnooto stilt©; allengs verslap
ten zij, werdon bleek, en werden weer
uitnemend© en eenvoudige leerlin
gen'. VeJen schenken ons Racine, in
de rollen van Phèdre, Athalie, Esther,
Andromatjue. Geen eerste prijs. Een
„Phèdre", mademoiselle Rachel Be-
rendt, kreeg den tweeden prijs: z,ij
was, klagend of in lievige beroering
zeker de oorspronkelijkste, een kuat-
stonares... Wij zullen thans het con
cours van opéra en opéra-comiquQ
hebben. En alles zal in «ie moll-tooii-
soort plaatshebben: de bekroonde Ja
mes zullen, anders dan gewoonlijk,
heur portretten niet in de tijdschriften
hebben. Geen lofspraken zullen ons
nooden om genieën te begroeten
Door hen na den oorlog te hooren,
zullon wij weten, of zij ta'ent heb
ben...
Eu nu hebben we do vacantio. De
vraag rees: moot men in weerwil van
dien oorlog vertrekken, vacantia ne
men, wanneer daar in loopgraven va.
der.» broeders, zonen zijn? Helaas, ja
maar waarom dan ook niet? Is do
gezondheid der kinderen vooral, niet
in djso verplaatsing gemoeid-? De
kwestie is titans opgelost men zal
vueamtie nemen, en men zal gelijk
hebben... Er zijn er stelliig, die vacan
tio zuilen nemen, doch die minder be
langwekkend /.ijnIk bedoel de dames
dio dit jaar niet naar Bordeaux ver
trekkend, lang hebben beraadslaagd
aan welk strand zij hour nieuwe toi
letten zullen vertoonen. De rok wijd
en kort! boven den onkel, en de cor
sage zeer, zeer gedecollecteerd, uit
loopend' in een punt, alles in licht,
zeer Jicht weefsel en d© schuin© heed
gepluimd la bergsaglieri". Vooral
do rok hoog boven don enk©!.
O ja, laten zo vacantio nemen en
ciders heur flirtend bestaan leiden
die poppen zonder hersens en zonder
hart, die door ce soldo ten met vei lof
worden aangekeken met minachting,
zoo niet mot woe-dia.
De jacht is dit jaar verboden, in
weerwil van ocnigo arglistige uitin
gen dor pers, die sprak van do door
het kwade wild bedreigde oogsten'
Halt! de soldaten hebben gerecla
meerd, hebben geschreven... „Wij cien
ken'schreef een hunner, „aan de
genoegens der jacht eerst voor later,
wanneer wij van dten oorlog terug
zijn. En dio thuisgebleven heerschap
pen /ouden ons die verstrooiing ko
men ontnemen onder het voorwendsel,
den landbouw te beschermen! Hoor
eens. indien zij iu staat zijn om de
slobkousen aan te doen en vijf-on-
iw'inUg kilometer lang achter patrij
zen te loepen, waarom komen ze dan
niet bij ons? De loopgraven zijn moer
rust-aanbrengend dan de omzworvin
gen op braak land"!....
WILMA KNAAP.
Amsterdamsche Kout
182.
Do latvaaivergadering. Al
lerlei.
Met genoegen hoor ik altijd ver
tellen uit de heerlijke dagen, voor
iounialisten om van te watertanden,
(oen er actio was en beweging. Toen
er luwaai-vergadcringen waren on
sfcraatdemonstraties, die maar al te
vaak in een kloppartij eindigden.
Lawaai en geschreeuw brengt de
wereld niet vooruit, hoor ik al zeg
gen. en in z'n algemeenheid is dat
ook w aar. Alleen maar tiet kan
eens nuttig zijn. In ieder geval, voor
een rechtgeaard journalist is act
is rumoer, „waar copy in zit", goud
waard, en liet is ook niet te verwon
deren, dat verslaggevers, „in liet vak
vergrijsd", likkebaarden als ze ver
tellen van die veelbewogen dagen
van vroeger en spijtigheid in liun
toon klinkt wanneer zo opmerken,
dat nu alles zoo rustzg en netjes
gaat.
Ja, rumoerige vergaderingen ken
nen we -niet meer. 't Spreekt dus
vanzelf, dat do lawaai-vergaderLug
van Maandagavond in het Concert
gebouw een evenement is geweest,
waarvan de pers door liet hecle land
in geuren enkleuren heil verslag
heeft gebracht, en dat druk is ge
conmiemarieerd. Ook de lezers van
Haarlem s Dagblad hebben vermeld
gevonden hoe een verzameling
lawaai-makeis, die over vrijheid den
mond vol hebben, de uiting van het
vrije woord te belemmeren on te be
letten wisten.
In een der bladen, die het govai
bespraken, las ik „gelukkig dat die
vergadering niet do uiting was van
de Nederiandsche volksziel. En ik
ben het daarmede volkomen eeua.
De Nederlander is niet oorlogszuch
tig, noch opvliegend, en over 't alge
meen lang niet militaristisch ge
zind. Maar een man van liet lijdelijk
verzet is hij nog minder. Ilij wil
strijden voor zijn vrijheid en duldt
geen overweldiger, wie dio ook zij.
In zooverre heeft het lawaai op de
beruchte Maandagavond-vergadering
dan ook geen beteekonis Maar
merkwaardig is. dat een dergelijke
vergadering, die een schande is voor
onze stad. mogelijk was.
De fout ligt natuurlijk in de aller
eerste plaats hij de domme harrie-
anakers zelf, die de sprekers met ge-
jouw en gefluit begroetten, nog voor
ze óéu argument haddon gehoord.
Dat getuigt van walgelijke be
krompenheid.
Maar ook de leiding der vergade
ring was niet in ordeook daar
school schuld.
Het was een propaganda-vergade-
ring voor uitbreiding van den land
storm, belegd door „Volksweerbaar
heid". Bij annonce was kennis ge
geven, dat geen debat zou worden
toegelaten.
Da organisatie, die deze vergade
ring belegde, had daartoe natuurlijk
volkomen het rechtdat zal wel nie
mand haar willen betwisten. Maar
of het verstandig was, een man als
Frederik van Leden, oen man al
van de „oude beweging", als spreker
aan te kondigen voor een vergade
ring, waar geen debat is toegelaten,
is ©en andere zaak.
Dr. Van Leden verklaarde dan
ook. dat „hij er in goloopen" was,
en nooit zou zijn opgetreden als hij
van te voren wist, dat er geen debat
zou mogen. zijn.
Maar, geachte doctor, dat is iooh
duidelijk geadverteerd geweest
Gelukkig is het kabaal van de
herrie-vergadering nu vergeten ©n
de propaganda voor een waakzaam
en weerbaar volk wordt stoer en
krachtig doorgezet
M'n vriend Rido heeft liet wonder
zien geschieden, dat zijn revue van'
de week voor de honderd-en-vijftigste
maal werd opgevoerd. En nog iede-
ren avond verdringen de inenschen
zich om een plaats. Het is inderdaad
de beste revue, di© (hij geschreven
heeft, maar een zoo enorm aantal
opvoeringen voor een revue is voor
ons land een record.
Intusschen, ik geloof wel dat de
Amsterdammers het „uitgekeken"
hebben. Het zijn nu de ntenscben uit
de provincie, dio komen. En er zijn
er heel wat bij, die speciaal komen
om „Loop nnar den Duivel" t© z.ien.
Dal het in hoofdzaak provincic-
rnenschcn zijn, is merkbaar aan het
plaatslK-spreken en aan den verkoop
van tekstboekjes. Het ts merkwaar-
dig, hoe kenners uit znlke kleinighe
den hun conclusies trekken.
De menschen uit de prov incie, die
naar „Flora" gaan, bespreken zelden
of nooit eersten rang. De besproken
plaatsen zijn, wanneer dit theater
met publiek van buiten do stad is ge
vuld. meest tweede rang.
Voor den verkoop van tekstboekjes
is liet voordeelig als do provincie
komt.
Amsterdammers leenen de tekst
boekjes uit aan vrienden en kennis
sen de menschen uit do provincie
koopen ze. En dat inaakt, naar ik
„uit vertrouwbare bron" hoor vertel
len, een aardige recette.
Er zijn heel wat buitonstoedsche
menschen in Amsterdam op 't oogen-
blik. Maar het aspect van Baedeker-
torsende vreemdelingen moeten wc,
vanwege den oorlog, missen natuur
lijk.
Over tooneel gesproken. Ik heh liet
volgende merkwaardige nieuwtje ge
hoord, dat ik natuurlijk onder liet
meest strikte voorbehoud mededeel.
In September zal het Grand Thea
ter bespeeld worden door een en
semble, dat door Chrispijn bij elkaar
is gebracht.
Dat is niet merkwaardig en ook
niet nieuw.
Maar wel merkwaardig is hot pl3n
van een zeer kunstzinnig Utrechtscli
hoor, die voorstellingen wil gaan
geven met menschen, die absoluut
alle talent missen, 't Mogen wel di
lettanten zijn. als ze maar geen ta
lent hebben.
Tulent is heelemaal met noodig
om tooneel te spelen, zegt die lieer,
en hij is van plan het den inenschen.
die geen talent liebbon, t© leeren en
hen tot hooge hoogten van dramati
sch© kunst op te voerendoor ge
brek aan talent.
Dat is meer dan futuristisch.
Dat is über-futuristisch. En als het
plan doorgaat waarom zou liet
niet? staat ons ongetwijfeld veel
schoons t© wachten.
Ik ben benieuwd naar het reper
toire. dat door deae talonl-loozen zal
worden tot opvoering gebracht.
Ik vlas er al op, een der talent-
loozen b.y. Oedipus te zioli spelen als
een komische rol, of Lady Macbeth
te zien uitbeelden als wuft, vlinder
achtig vrouwtje.
Er slaat wat te genieten als de
herfst in het land komt.
Trouwens dan hebben vele me:
schen het t© pakken.
AMSTERDAMMER.
De inbraak.
't Was een idee geweest van de
gravin, om haar fanulicjuweeleu op
de puslorie in bewaring t© geven. Zij
had gelezen van inbraken, zelfs met
moord gebaard gaande ©n daardoor
was ze zoo angstig geworden, dat ze
tijdens de afwezigheid van haar
niaji do juweelem en het tafelzilver,
gezamenlijk meer dan een rmllioen
waarde vertegenwoordiigeiide, niet
in hot kasteel durfde houden, en
daarom had zij den dominé voorge
steld, de schatten voor haar in be
waring te nemen tot haar man terug
kwam.
Op do pastorie zal geen enkele
bandiet iets zoo kostbaars zoeken.
beweerd© ze lachend, en boven
dien ben ik, di© slechts mot Catari-
na dat was haar dienstbode en
den ouden koetsier "het kasteel be
woon, thans gerust.
De dominé had. zij 'het dan ook
met tegenzin, er in toegestemd een
.zoo groote verantwoordelijkheid op
zich te nemen an zoo waren op een
.zei;oren middag de schatten der gra
vin, verborgen in oen mand met lek
kernijen en versterkende middelan,
zooals de gravin zeer dikwijls ten
behoeve der armen aan don dominé
deed toekomen, naar do pastorie ge-
ibradht. Daar waren ze ui ©en groote,
zwaar eikenhouten kist geborgen en
niemand had er eigenlijk meer vor
der aan igedadht. liet leven op do
pastorie ging zijn gewonen gang,
totdat er plotseling op ©en morgen
een telegram kwam, waarin weid
medegedeeld, dat de jongst© zoon
va.ii den dominé zwaar ziek lag. Het
bericht was bóó ongunstig gesteld,
dat de domiiie en zijn vrouw beslo
ten, onverwijld naar de kcwtschool
te gaan waar hun lieieling was.
Toen zij vertrokken waren, over
dacht Mane, de oudst© dochter, haar
toestand. Zij voelde een bijna on
draaglijke verantwoordelijkheid over
liaar komen. Zij was nog nooit al-
loen achtergelaten en bovendien liad
zij nu ineer dan een millioen onder
haar hoede, en dat terwijl zij alleen
was met de oude Jeanne. Wanneer
er eon booswicht met het geheim der
aanwezigheid van de diamanten be
kend was, zou hij zijn slag slaan en
misschien
Marie üiuiverde en hield op m.y
den brief, dien ze schreef aan li aar
jongere zuster, welke gehuwd was
en in oen andere plaahs woonde.
Reeds den geheelen dag was zij in
de war geweest. Eerst over haar
broertje en later over 'haar eenzaam
heid en de gevuren, die haar be
dreigden, want ofschoon z© zichzelf
dwong t© ladlven over haar onrust,
wilde de idéé van ©en overval haar
niet meer loslaten. Het was een ver
schrikkelijk weder en Marie hoorde
den regen tegen d© luiken kletteren
en den wind donr de boomen huilen.
Zij zat me'. Jeanne in do 'kouken,
het eenige lokaal in h^t huis waar
vuur brandde. liet onzekere licht
•an de petroleum'lamp wierp grillige
schaduwen op do wanden.
Plotseling werd er luid© gebeld.
Marie schrok ihevlg en kon een ril
ling niet onderdrukken. Jeanne ont
waakte verwonderd.
Wat kan het zijn vroeg Ma
rie ontdaan.
Misschien een telegram,
meende .Teanne kalm, in ieder ge
val zal ik maar open doan.
Noen, ik zal wel gaan, zcide
Marie vlug, opstaande.
liet loek haar beter we, direct het
gevaar onder It oog te zien en schijn
baar kalm. doch met een luid klop
pend hart ging zij naar do deur. Nu-
dat ze deze geopend, had, trad er een
man de gang binnen.
Ilij was zeer nat en droeg een
hai^lkoffertje.
is de dominé tlhuisvroeg
hij. zijn reispet afnemend ©n meteeu
zakdoek zijn gelaat afdrogend.
Neen. do dominé is niet thuis,
antwoordde Marie, met vrij krachti
ge stem.
Do man schoen te sehrikken.
Hij is niet itliuis, zegt u?
vroeg hij nog eenis. Dat tref ik
niel. Ik kom van L., speciaal omhein
te be«ooken. Zou ik op hem kunnen
wachten misschien f
Do dominé komt vandaag ook
niet meer thuis, antwoordde Ma
rie, en bovendien, wie
O. pardon, viel de ander In.
Ik ben de zoon van FrauCQis Bour-
xier, dat had ik u direct moeten zeg
gen. Ik ben pas ferusRokeerd van
een reis door Marokko en dacht nu
den dominé rle ontmoeten en zoo mo
gelijk ©en paar dagen te iblijven. U
ziet, het is hondenweer, en er is geen
enkele gelegenheid om terug te kee-
ren naar de stad, of in de buurt te
overnachten. Zou ik hier
Do man waohtte en vliegensvlug
overzag Marie do situatie.
Was die man degene, dien hij be
weerde te zijn. dan zou baar vader
het haar niet vergeven, dut ze hem
geen gastvrijheid had verleend. Zij
had van haar vader dikwijls den
naam van Bourner gehoord en wist,
dut deze een dierbaar vriend van
den dominé was. En was deze man
niet diegene, voor wion hij zich uit
gaf, dan had hij booze plannen en
zou hij zich, nu hij eenmaal binnen
was, toch niel meer naar huiten la
ten sturen. Ten slott© kon /.ij midde
len bepeinzen om hem dan onscha
delijk te maken misschien.
Komt u in de keukon, be
sloot zij. dat is de eenige plaats
waar op het oogenblik vuur brandt.
Dan kunt ge u drogen en wat eten.
Zij ging den vreemd© voor naar de
keuken, waar z© Joanne d© zaak uit
eenzette.
Dan moet meneer maar slapen
in uw vaders kamer, besloot d©
oude dienstmaagd.
Met schrik bedacht Marie, dat
daar de juweelen en het zilver ston
den.
Neen, zei z©, daar zal ik
wel slapen, dan kan meneer op mijn
kamer.
Maar dat 1» toch allemaal over
bodig work, rtop Jeanne legen,
di© niet wist wat de inhoud was van
de kist op dominé's kamer.
liesle oplossing ia, dat mijnheer
daar slaapt, dan kunnen we morgen
de logeerkamer in orde maken.
De jonge Bourner verzocht haar,
zoo min mogelijk drukt© te maken.
Hij betreurde liet, dat hij geen tele
gram of zoo iets gezonden had, doih
daar was nu eenmaal niets meer aan
to doen.
Plotseling nam Mari© een besluit
Dat lijkt me dan ook d© beste
oplossing, zeid© zij, opataando.
Maak jij voor mijnheer een souj>er
klaar, dun zal ik de kamer even in
orde maken.
Toen de keukendeur gesloten was,
snelde zij naar haar kaïner en nam
een zwaar linnen zak. dien zij wist
dat daar was. waarmede zij naar
hear vador's kamer ging. Uit een
geheime bergplaats nam zij een sleu
teltje en daarmede opende zij de
kist, om vervolgens in koortsachtig©
haast de incest kostbare kleinooden
in den zak te doen. Het zilver moest
zij in do kist laten liggen, doch zij
hud nu tenminste het grootste ge
deelte der schatten gered, meende
.7.ijNa de kist wedorom gesloten te
hebben, legde zij het sleuteltje op
zijn plaats en ging met den zak en
diens kostbaren inhoud de gang in
naar haar kamer. Een kraken van
do trap doed haar omzien en bij het
flikkerende licht van een kaars zag
zij Bourner. die de trap opging. Een
hevig© angst overviel haar.
Ik zou gaarpo even droge sok
ken aandoen, zei hij. Jeanne zei
me, dat u. mij wel éven mijn kamer
zou wijzen.
Derde deur links, antwoordde
Marie, vlug haar kamer binnentre
dend.
Dank u. antwoordde Bourner
OP drogen toon.
Sidderend viel Marie op een stoel
neer, nadat ze haar kamerdeur af
gesloten had. Zij meende nu, dat
alles verloren was. De rnan had, zoo
hij nog twijfelde, nu gezien, waar
zich de schatten bevonden, want dat
hij daarvoor .bovep kwam, was voor
Marie ©en uitgemaakte zaak.
Angstig wachtte zij verder af. Zij
hoorde een gestommel en na ©enigen
tijd vernam zij zijn voetstappen in
de gang en op de trap. Zij wachtte
nog even en liep toen roet den zak
r boven. In d« kamer van baar
broer, die alleen bewoond werd wan
neer deze met vacantie was, hing
zij den zak achter oen gordijn, waar
gewoonlijk goed hing. "Daarna ging
zij naar de keuken en vond daar
haar gast, die zich zijn souper goed
liet smaken.
Met arendsblikken keek zij naar
elk ziiner bewegingen.
U is zeer angstig, merkt© hij
plotseling op.
Een hevige schrik overviel haar.
Die man had b&merkt, dat zij hem
doorzien had.
In T geheel niet, antwoordde
zij zoo kalm mogelijk. Waarom
zou ik bang zijn
Wel. ik dacht om uw broertje.
- O ja. natuurlijk ben ik daarover
beangst. antwoordde zij zenuw
achtig. Ik docht dat er e«n tele
gram was, toen u aanbelde.
U scheen tenminste hevig ont
daan door mijn komst. Misschien
dacht u wel aan inbrekers, ver-
olgdo hij glimlachend. In dat ge-
al zouden we hen kunnen ontvan
gen, en hij legdo een revolver voor
zich op tafel neder.
Mario meende dat haar laatste uur
geslagen had. Nog een oogenblik en
hij zou do revolver op haar aanleggen
en ren korte knal zou het einde zijn.
Sta.roogend koek zij naar het wa
pen.
liet gezicht er van schijnt u (e
ïriteeren, merkte haar bezoeker op, c!ê
rovolver in zijn zak stekende. Ik oen
inoe en zon gaarne gaan slaj>en.
Jeonne geleido den gast naar zijn
kamer en zocht toen de hire op, ter
wijl Marie eveneens naar baar Ka
nier ging. /ij ontkleedde zich niet,
doch ging in hevige spa-nning op liaur
bed zitten. Na ooniven Lijd echter deed
öo slaap zich golden en oven slui
merde zij zoo zittende in.
Plotseling trof een geluid, komend
van Bourner's kamer haar oor. Zij
luKirde een mannenstem op een ge
biedende toon iets zeggen, daarna een
knal, een gil, en toen werd het st'L
Marie sprong op, liep de gan» in n
rukte wild Bourner's kamerdeur
open. Haar gast lag op zijn knieën
voor de geopende kist.
Wai bcleekenl dit, riep zij ont
zet.
Bourner sprong op. Vlug riep hij,
misschien heeft hij nog iels meegeno
men. Houdt ©ven de ladder vast, dan
zal ik naar buiten gaan. Ik zag een
man hit bez:g, gaf hom bovel »tl! t©
blijven slaan, doch hij vluchtte. Ik
schoot on liij schijnt gevallen te zijn.
Als ge do voordeur opent zal ik hein
binnen halen.
Onder het spreken was hij naar
het raam geloopen ©n er uit geklom
men, waarna liij 1-egon, de tegen den
muur staande ladder af te dalen. Ma
rie hield het boveneind© vast cn zag
beneden ©cn zwarte gedaante m het
grasveld liggen. Toen Bourner op den
bcganen grond gekomen was, hoog hij
zich over die gedaante en knielde or
bij neder.
Marie hoorde achter zich een deur
OP an en en wendde zich verschrift orn.
Jeanne stond voor haar.
Wat is hier gebourd, riep dcz«
ontdaan lk heli hooren schieten,
ik weet het zeker.
O, Jeanne een complot riep Maria
half huilende. Vlug, help mij iU lad
der inhalen, zij zijn buiten, nilebei
nu. Niets Ingrijpende van wat or .ge
boorde hielp Jeanne de ladder binnen
halen waarna Marie liaar vertelde,
lioo zij Bourner gevonden had en wai
deze haar gezegd had.
Natuurlek is deze geheelé ge
schiedenis gelogeii, besloot zij, en
dient deze remedie alleen oni ons to
bedriegen. Ik Jaat hem er niet meer
Maar, wanneer zij in huis wil
den, waarom zijn zij er dan uit ge
gaan, waarom zou liournor gescholen
hebben op den. ander?
Misschien hebben zij ruzie ge
had.
Een lievig bellen weergalmde door
het huis.
Niet ojienen. riep Marie angstig.
Waarom niet? Bourner is slechts
gekleed in een kamerjapon en op bloo,
te voeten. Wij mogen hem zoo niet
buiten laten. Ik zie niet in, waarom
liij gelogen zou hebben.
Moedig ging Jeanne naar do deur
en opende d«*/e. Bourner verscheen,
uchtor zich aanslepende, het lichaam
an den bewustoloozen man.
Het duurde lang, merkte hij ver
wijtend op. Do man is aan den
arm gewond. Ilelp mij even. hem op
d© canapé te leggen en dan zal ik mij
kleeden en om don dokter gaan.
Jeonne hielp tien man op de cunaps
leggen, doch toen liet licht van do
lamp, die Marie in de hand hield op
diens gelaat iel uitten beid© v rouwen
een kreet.
Dat is Morxer, riep Jeonne ver-
wonder.!, do verloofde van Catarina.
Nu wordt de zaak nog in ge wik kolder.
- Integendeel, antwoordde Mar ie.
Hij heeft- van haar inlichtingen
verkregen en wilde hier zijn slag
slaan.
Bourner was zich gaan kleeden en
Mari© begon nu te betwijfe'en of hij
wel e©n misdadiger was.
Even later begaf li ij zich in den
storinachtigen nacht naar den dokter.
Do twee vrouwen bleven wacht hou
den hij den bewustelooze, die kreu
nend op do canapé lag.
Op eens weid er een luid geraas rp
de gang vernomen.
Ik ben reeds te laat, hoorde Marie
liaar vader s slem roopeu, er is licht
op.
Op hetzelfde moment werd de deur
onstuimig geopend eir Marie lag be
vend in de armen van dien dominé.
Het is zooals ik vermoedde riep
deze, wat doet die man daar?
Marie verteld© hem alles ©n de do
miné kon een glimlach niet onder
drukken, teem hij haar verdenking te.
gon Bourner vernam. Het bleek ons,
dot het telegram valsch was, deelde
hij mede, toen Marie uitgesproken
was. Ie Moeder en ik vermoeiden 'n
valstrik en ik ben teruggekomen. Ge
deeltelijk p?4**trein, per rijtuig en loo
pend. Het was een vroeselijke tooht.
Na ©enigen tijd verscheen Bourner
met. een .lokier. De. begroeting lus-
gchen lieni en don d'ominé was buiten
gewoon hartelijk en terwijl do d"kter
dien gewonde bezocht vertelde liour
nor ziju gastheer nogmaals hoe zich
de zaak fiad afgespeeld.
Het was maar goed dat ik geko
men ben. Insloot hij, ofschoon ik u
veel angst heb liezorgd. Kunt u mij
vergiffenis schenken, vroeg hij, zich
bot Mario wendend.
Kunt u mij vergeven, was haar
wedervraag.
Morxer werd gevangen genomen en
de dominé bracht persoonlijk rt© dia
manten naar een bank in d© stad.
Na wat oi gebeurd was, leek hem
dit liet veiligst.
De gravin ontving na thuiskomst
van haar echtgenoot alles ongeschon
den terug, doch een stuk ontbreekt or
toch aan do verzameling.
Ken diamanten collier vormde het
huwelijksgeschenk dat Marie ontving
van haar, toon zij zich eenige maan
den later me? Bourner in het huwe
lijksbootje begaf...
HAARLEMSCHE DAMCLUB.
Alle correspondentie, deze rubriek betreffende, gelieve men te richten
aan den heer J. Meijor, Kruisstraat 34. Telcphoon 1S43,
Probleem No. 686, van II. W. ZIT
MAN, (le Publicatie).
-_ü3
«jj&
w
im.
!m
ÉI
B
B
a
B
m
n®
2Sg
Si
r/
m.
m
B
m
8
Zwart 13 schijven, op: 8, 9, 11, 14, 17, 19, 21, 22, 23. 27, 28 on 29.
Wit 13 schijven, op: 20, 30, 31, 32, 34. 36, 37, 38, 40, 42, 45, 48 cn 49.
