vj
m
m M
m
m
m
m
■0
a
m
m
m m
m
mm
a m
m m
'êi B H
m~
m
m
m m
m B
m m
m m
Brieven nlt Berlijn.
OORLOGSDAGEN IN BERLIJN.
Berlijn, November 1915.
De grijze Novembermaand zou in
Berlijn te midden der grauwe steen
massa's der huizon, die in deze da
gen als overtogen schijnen met een
waas van melancholie, zeker nog veel
deprimeerender werken dan reeds het
geval is, wanneer niet de stralende
kaarsen van den Kerstboom al weken
te voren, reeds van begin November
af, hun schijnsel in de harten der
menschen wierpen Weliswaar, dege
nen die niet in den dagelijkschen tred
molen van het werk den tijd missen
orn zich met gedachten over het weer
bezig te houden, of zij die door inge
spannen arbeid zich een verpoozing
gunnen, zij plachten telken jare juist
om dezen tijd of nog een paar weken
vroeger het grauw-in-grijs gedompel
de Berlijn te verlaten om er na zes
weken Riviera-zonneschijn weer kort
voor de Kerstdagen, die alle leden van
Duitsohe gezinnen vereenigt, terug te
keeren. Dat is dit jaar onmogelijk.
En ook de oevers van het Gardameer,
die het vorig jaar met Florence en
Venetië nog een toevlucht voor deze
reizigers vormden, zijn oorlogsterrein
geworden. Op Riva, het Oostcnrijk-
tche grensplaatsje aan het meer en
een hoofdverblijfplaals der Duit-
schers, zijn Italiaansche kanonnen
gericht en Gardone, de tweede Gor-
niaansche nederzetting, behoort tot
Italië en is daardoor al vanzelf tot
een onmogelijke pleisterplaats gewor
den. Want al bevindt zich Italië offi
cieel nog steeds niet op voet van oor
log met Duitschland, toch is de toe
stand voor Duitschers zelfs in Noord-
Italië zoo weinig aangenaam, dat een
dame die ik ken, echtgenoote van een
Zweedschen kunstenaar, die een vil
la bij Florence bezit, zelve van ge
boorte Duitsche, er de voorkeur aan
geven moet den oorlogstijd in Berlijn
door te brengen.
Dus zijn ze thuisgebleven, die an
ders uitgevlogen waren en die wel
licht spoedig (naar het heet, duurt het
nog slechts een paar weken eer de
üricntexpres over WeenenSofia—
Konstantinopel, weer rijden zal) een
uitstapje naar Aziatische kusten zul
len ondernemen. Tot laat in den
herfst hebben zij nu de schoonheid
van hun eigen land genoten en ook
in den winter zullen zij in het milde
klimaat van Wiesbaden en de plaat
een aan de zoogenaamde Bergstrasso
in de huurt van Heidelberg, die in het
buitenland ondanks zijn prachtige
ligging nog zeer weinig bekend zijn,
en aan de beschutte berghellingen
van het Odenwald, waar zelfs de tam
me fcastanje een rijken oogst van eet
bare vruchten levert, steeds plaatsen
vinden waar de grimme Oostenwind
hen niet bereiken kan. Doch is het
eenmaal winter geworden met enèeuw
en ijs, dan hebben de Duitschers en
de Berlijners niet in de laatste plaats,
geen Riviera meer noodig, dan zoor
ken zij, jongen en ouderen, de zon
ca de prikkelende lucht van hun ei
gen bergen in Beieren, Thuringen,
den Harz en het Reuzengebergte, en
St. Moritz wordt al bijna als een 011-
uoodige afdwaling van den rechten
weg beschouwd, die thans voorschrijft
het geld in Duitschland te verteren.
Krummhübel in het Reuzengebergte,
Oberhof in Thuringen. Garmisch—
Partenkïrchen in Beieren en Schierke
in het Harzgebergte, zijn de fashio
nable plaatsen waar zoolang er
sneeuw ligt, Berlijners te vinden zijn,
en dat is van Kerstmi3 tot einde
Maart. Doch ach, de groote bobsleigh-
011 andere banen zullen dit jaar over
al nog minder bevaren worden dan
het vorig seizoen. Duitschlands bloei
ende mannelijke jeugd heeft ander
werk te doen, en deze sport, waarbij
zoo veel physieke kracht geeischt
wordt, is voor meisjes alleen geen
onverdeeld genot.
„Kerstmis viert men nu in Duilsoh-
Jand toch zeker niet?" schreef mij
onlangs iemand uit Holland en wees
er op dat de St. Nicolaasdag bij ons
te lande in vele gezinnen met het
oog op de tijdsomstandigheden zeer
gereduceerd is. Ik kan hierop slechts
antwoorden Kerstmis is nog nooit
met zooveel toewijding, met zooveel
innigheid en gemeenschapszin en met
zooveel hoop gevierd als juist het vo
rig jaar en de Heilig Abend van 1915
zal zeker niet onderdoen voor zijn
voorganger. Het Duitsche Kerstfeest
boteekent heel iets anders voor het
Duitsche gemoed dan ons St. Nicoiaas-
feest voor het Nederlandsche. Ik
geloof dat de vergelijking tusschen 't
gebruik van het Duitsche „Du", dat
behalve bij familieleden oen wereld
van intimiteit omvat, en het Holland-
sohe „je" waar dit niet het geval bij
is, per analogie eenigsains het ver
schil tusschen de kern der genoemde
feeeten uitdrukt. De boom, het sym
bool, de boom met de vlammende
kaarsen „Und ein Licht scheinet in
der Finstemis" dat is de ideale hoofd
zaak van dit echt nationale feest,
waarbij hel materieele slechts bijzaak
is. Hoe dit ook in de vele jaren voor
den oorlog in bepaalde kringen ont
aardde, zoodat het bestond uit tafels
die bogen onder den last der geschen
ken, uit der. weelderigs ten maaltijd
tu een boom die zich draaide op de
maal der muziek en die, electrisch
verlicht was, smaak vond de groote
meerderheid nooit in deze opvatting.
Lu zoo keerden reeds het vorig jaar
overal de bescheiden dennen met tal
vuu witte waskaarsen en behangen
Uitt appels en noten terug, terwijl de
uilgenoodigde bekende en vreemde
soldaten uit de lazaretten zioh om den
boom scliaarden en do liederen zongen
die bij dit feest behooren. En meer nog
dan het vorig jaar zal nu het Kerst-
leest gevierd worden met giften voor
tic armen, voor kinderen cn soldaten.
Voor de laatsten reppen zich nu al
duizenden zorgende handen, want vier
u zes weken rekent men voor de ver
re reizen, die de millioenen zendin
gen naar alle fronten ondernemen.
Voor de alleenstaande soldaten on
voor hen wier arme verwanten hun
niets sturen kunnen is een inzame
ling op touw gezet door dagbladen en
militaire autoriteiten, naast en be
nevens de Kerstgifteu van den staat
«au alle manschappen en de oxtra-
ïnzameling voor bepaalde formaties
onder de troepen. En naast en behal
ve de ontelbare zendingen aan hen
die in den loop van den oorlog reeds
■«■m petemoei, oen moederlijk of zus
terlijk hart gevonden hebben, dat hen
met Liebesgaben verzorgt. De verlof
ganger komt dan natuurlijk eens zijn
dank betuigen en dikwijls wordt zoo
het knoopen van teedere l»anden
door deze gansch niet eenzijdige cor-
respondentie voorbereid. Niet eenzij
dig, want de veldgrijzen hebben ook
kleine geschenken te verzenden zoo
bloeiden in den tuin van een mijner
kenmsen in het voorjaar al eenige
pollen viooltjes uit de Argonnen.
1 En tenslotte: Nooit zal het Kerst
feest gevierd worden met meer hoop
I in Duitsche landen. Reed3 is een uit
weg gebroken uit de belegerde ves-
ting der centrale machten naar rijke
landen, van waar het eerste graan,
de eerste haver de eerste mais reeds
in Duitschland aangekomen is en
vanwaar nu dagelijks groote ladin
gen verwacht worden. En reeds duidt
hier en daar een symptoom op een
niet meer zeer langen duur van den
oorlog.
Parijsche Brieven
OM HET CONSERVATOIRE HEEN.
Ik heb een troost-bezoek gebracht
aan een mijner Fransche vriendin
nen, twintig jaar oud en in bitter
leed, daar zij zich vergeefs aan het
Conservatoire, afdeeling zang, had
gepresenteerd. De deuren hebben zich
voor haar niet geopend, en daar nog
geen vier-en-twintig uren waren ver-
loopen, had zil nog het recht, haar
„vechters" te verwenschen 1 Zij zong
nochtans zuiver en met groote beko
ring. het stuk, dat zij had uitgekozen,
een van H&ndeL Duitsch componist,
mejuffrouw Ja, maar hij leefde en
werkte zoo n langen tijd in Engeland,
de door Beethoven zoo bewonderde
grootmeester Voorts wordt hij, ge
heel als Beethoven, geschaard onder
de Duitsche componisten, die door
den oorlog niet geschaad worden. En
ii a a ib ij, zooals de strenge Chcvillard,
in den eersten tijd der vijandelijkhe
den. toen men van een stollig over
dreven exclusivisme was, met ge
dempte stem zei„Een concert zon
der Duitsohe muziek, dat is een diner
zonder gebraad"Neen, het is
geenszins de keuze, die mijn arme
vriendin geschaad heeft, evenmin als
de ncoompagnateur een soldaat,
onberispelijk in azuur-blauw gedost,
asjeblieftwant toen hij, volgens
het gebruik, omstreeks het midden
van het stuk had opgehouden te ac-
compagneeren, verzochten examina
toren hem, 'het spel te vervolgen.
Mevrouw Grandjeau, die vooralt-
ster was. bekeek, weliswaar, met
haar binocle de arme vrouwelijke
candidaten van top tot teen 1 Zou het
door dit 'bekijken zijn gekomen, flat
mijn vriendin niet als overwinnares
is heengegaan Wie zal de oorzaak
zeggen 1
Nochtans schijnt het, dat alles
beter gaat aan het Conservatoire, dan
vroeger, zoowel bij de toelating als
bij 'het heengaan.
Sedert zijn komst bij het onder-
sccretariaat van den Staat aan de
Beaux-Arts (dat dagteekent van vóór
den oorlog, en nóg houdt hij vol),
houdt de heer Dalimier zich bozig
met hervormingen aan te brengen.
Ik heb ergens gelezen, dat men hem
prees, zijn plannen midden in den
oorlogstijd te hebben kunnen verwe
zenlijken. Wel, dat is misschien ge
makkelijker iedereen richt zijn blik
naar andere dingen
Onder de getroffen maatregelen
ziin er uitnemende. Bijvoorbeeld wat
de subsidies aan arme leerlingen, zoo
van de muzikale als van de dramati
sche klassen, betreft. Men deed ver
keerd met het versnipperen van de
beschikbare sommen in te veelvuldi
ge aanmoedigingen. Op die wijze
kwam de hulp niemand voldoende
ten goede. Voortaan zal men minder
wehvillendiheidjes hebben de aan
moediging zal dus. als ze met recht
vaardigheid wordt geschonken, een
strekking, een portée hebben, zedelijk
en stoffeliik. Nog komt er dit 'bijop
het eind-examen zullen de exminato-
ren rekening moeten houden inet het
„schoolboekje", waarin de punten en
algemeeue getuigenissen betreffende
eiken leerling gedurende den studie
tijd zullen worden opgeteekend. Men
zal ook rekening 'houden met de op
vorige examens verkregen prijzen,
Zoowel de toelatings- als de eind
examens zullen niet meer publiek
zijn slechts de concurrenten, de kri
tiek en de schouwburg-directeuren
zullen tegenwoordig zijn
Op die wijze wil men de geestdrif
tige uitingen van uitgenoodigde
vrienden, de tranen en scheldwoor
den der verwanten afschaffen, al die
emotie, welke in lawaai en soms In
schandaal ontaardde.
De examen-commissie zeer be
perkt. en beperkt tot slechts bevoegde
personen zal ook niet meer dan
éóu stemming mogen houden en de
stem van den voorzitter zal niet meer
overwegend zijn. Daarmede heeft dc
heer Dalimier, zeer slim. willen bre
ken met de afspraakjes tusschen exa-
ii inatoren. Maar wie weet, of zij geen
afspraken met elkander rullen ma
ken alvorens zitting te nemen - de
menschheid is zoo vindingrijk toe
geeflijk. Al de maatregelen schijnen
opperbest te zijn. Doch er is er één
bij. die minder gelukkig lijkt, en een
andere, die het nog minder is. De
eerste is deze, dat het toelatings-cxa-
men voortaan tot het concours het
drievoud toelaat der leerlingen, die
op hel allerlaatst worden aangeno
men. In dien tusschentijd hebben, he
laas. de aanbevelingen vrij spel. De
tweede maatregel is ietwat gevaar
lijk de leeraren, die aan het Conser
vatoire onderricht geven, mogen in
dc examen-commissie zitting nemen.
Examinator en partij worden zij op
die manier.
Men geeft ten bescheid ja, doch
het ligt voor de hand, dat de leeraren
van het Conservatoire geen ruhn
betaalde particuliere lessen meer
aan de geslaagde leerlingen zullen
kunnen geven. Goed', doch het is voor
mijnheer zoo of mevrouw zus van
bijzonder belang, dat hun leerlingen
belooningen krijgen, met eerste- of
tweede prijzen uit den strijd treden
dat is eer en dat is reclame. Want,
laten wij het dadelijk opmerken, die
beschikking heeft betrekking op liet
«ind-exaniMi doch wat het toela-
tings'-examen betreft Dé boeren
leeraren, die het meest bekend zijn
om hun groot getal prijswinnende
leerlingen, rullen de meeste particu
liere leerlingen hebben, die zich voor
het toelatings examen aan het Con
servatoire voorbereiden.
Hoe wil men dan, dat zij niet over
hellen naar kuiperijtjes, wederzijd-
sche toeschietelijkheidjes en naar een
ontzaglijke inschikkelijkheid, wan
neer zij leerlingen hebben te exami
ne eren. die zij een of twee jaar lang
hebben voorbereid En er zal gebeu
ren wat men nu al zegt en onlangs
een leerares van het Conservatoire
heeft gezegd in de grootste kalmte
dat het begin der wijsheid voor een
candidaat van het Conserv atoire het
nemen van voorbercidingslessen zal
ziin bij een leeraar van het Conser
vatoire, liefst bij den invloedrijkste.
Doch de onbcmiddelden, die zich deze
weelde niet kunnen veroorloven
Mijn vriendinnetje, dat niet heel
rijk is, had niettemin eenige maan
den lang onderricht van een dier
heeren gehad zij rekende op hem,
toen hij, kort vóór het examen, stierf.
Daarop zocht zij bescherming bij an
dere examinatoren, die naar haar
zang luisterden. Eén hunner betoon
de zioh bijzonder verrukt, was zeer
aanmoedigend en welwillend. Doch
hij zei met bewonderenswaardige
openhartigheid
0. mejuffrouw, wat jammer 1 Ik
zou er stellig prijs op 'hebben gesteld,
u mijn steun te belovenMaar ga
eens na I Ik 'heb vijf leerlingen, die
allen meedoen, en dan is het. dat
begrijpt u. nietwaar, natuurlijk eerst
aan hen, dat ik moet denken. Sinds
twee jaar studeeren zij met me. Zij
zouden moeten, zij moeten slagen.
Ik zou overigens veel moeilijkheden
hebben
Welnu, als alle examinatoren op
die manier vier of vijf leerlingen heb
ben. die niet vergeten mogen wor
den En ziedaar, hoe de heer Dali
mier. onder-secretaris van Staat, aan
de Beaux-Arts niet aan alles heeft
gedacht, lioe hij verholen ontevreden
heid heeft gewekt, en hoe hij wellicht
geen artistieke hervorming van het
oude Conservatoire zal hebben voor
bereid. waarvan hij, naar het schijnt,
de nietigheid van sommige reglemen
ten en verslappingen van tucht be
treurde
Over im&ek en over onze soldaten
gesjiroken de volgende geschiedenis
is mij onlangs door een hunner, een
verlofganger, verteld.
Kortelings uit den strijd getreden,
geheel afgemat, verscheurd door en
beplakt met doornatte aarde, waren
zij nogal ver naar de aehterhoede ge-
ovacueerd geworden, naar een stad
je. bijkans een dorp. dat niet door nl
zijn inwoners verlaten was. Na eeni
ge toiletzorgen, geschoren en ge-
wasschen, kregen verscheidenen
„bons van inkwartiering", om bij een
inwoner te slapen. Onze soldaat en
di ie atideren kwamen zoo terecht in
het kokette en tamelijk ruime huis
van een oude dame, daar gebleven
inet koppigen moed. Zij ontving -hen
met de grootste beminnelijkheid, hun
verzoekend ook te blijven eten. En
dadelijk, zelfs zonder hun te vragen
van waar zij kwamen, snelde zij naar
de keuken, na heil in den salon te
hebben geleid, een provincialen, net
ten. correcten en ouderwetschcn sa
lon.
Zij zetten zich neder, eerst verwon
derd. te zitten in een zoo vreedzaam
milieu, en, zonder een woord te spre
ken. begonnen zij daarna, elkander
aankijkend, te lachen, gelijk over
liet algemeen de soldaten doen, die
plotseling in het burgerlijk leven ko
men. Doch een3klaps stond één hun
ner op slag op zijn voeten met de
enorme ..kleitrappers". en voerde een
wilden dans uit, zich werpend in oen
hoek van het vertrek een piano Hij
had een piano ontdekt
Een oosewblik daarna weerklonk
onder zijn slecht verzorgde vingers
het uitgelezen repertoire der loopgra
ven, en hij cn zijn drie kameraden
hieven een eerste marschlied aan. En
de „kleitrappers" marcheerden in de
moot op het stille vloerkleed.
Toen opende zich de deur, en de
oude dame verscheen, de handen om
hoog, glimlachend nog. doch zeer
angstvallig
Miin vrienden, mijn vrienden
Ik verbied u niet. neen u zijt bij u
thuisMaar muziek, muziek U
hebt misschien niet gedacht aan üw
arme kameraden, van het front, aan
hen, die zóó hebben gevochten, deze
week nog.
Zij keken elkander aan de oude
dame hield hen voor uit het dépót
aangekomen landweermannen I
Maar, mevrouw, wij komen daar
juist vandaan, van het front en
v\ ij zijn het, die vochten, daar verder
opWelnu, nietwaar, wij zijn te-
x reden, heelhuids teruggekomen te
zijn. en deze piano, u begrijiil
Doch wij verzoeken u ons te veront
schuldigen, en wij zullen met onze
muziek ophouden vooral met die
Vergeef ons onze onbehoorlijkheid...
Doch nu had de oude dame tranen
in de oogen, en sprak, hun dc han
den drukkend
O. arme jongens, mijn arme jon
gens Jullie komen van het fiont
terugMaakt dan muziek, zooi eel
jullie willenIk vraag u, er mee
door te gaan. Jullie komen van het
front terug, gerechte hemel 1
En toen ging de virtuoos-soldaat
vveér aan de piano zitten, raadpleeg
de" een wijle zijn geheugen en speelde
prachtig een „Nocturne" van Cliopin.
De handen ineenvouwende, luisterde
de oude dume, als in de kerk.
WILMA KNAAP.
De verjonging vaa
Miss Penway.
Langs de kalme deftigheid van
Wellington Crescent reed langzaam
een telegrambesteller op zijn fiets.
Verschillende dames, die daar wo
nen, gluurden door haar gordijnen,
om te zien waar de roode fiets zou
stoppen, dankbaar als zij zijn voor
iedere afwisseling van de stilte, die
om haar heen is tusschen den tijd
van liet vertrek der heeren naar hun
kantoren en den terugkeer van haar
kinderen uit de school orn te eten.
Onverschillig voor de nieuwsgierig
heid. die hij opwekte, peddelde de
jongen verder, een rij dames achter
zich latend, wier belangstelling groo-
ter geworden was en die, eenigszins
onlogisch, zelfs tot ergernis aan
groeide om de onverschillige wijze,
waarop hij haar woningen links liet
liggen.
Maar haar aandoeningen sloegen
eenvoudig tot verbazing over, toen de
besteller, na nogmaals een blik op
het adres geworpen te hebben, op
het trottoir voor Fairbank zeer be
slist van zijn fiets afsprong.
Een telegram voor Fairbank!
riep de bewoonster van Myrtle Lodge
vol verbazing uit. Wel, de wonde
ren zijn de wereld nog niet uit
Intusschen liop de besteller het
smalle klinkerpaadje op, met iets of
ficieels in zijn houding, en trok aan
de hel van Fairbank.
Penway vroeg hij, toen het
dienstmeisje de deur opende.
0 riep zij uit, blijkbaar ver
schrikt bij het zien van een telegram,
en toen zich herstellend, voegde zij er
op scherpen toon aan toe Ja, na
tuurlijk. Je bent er laat mee I Wij
wachten er al dagen lang op.
Zonder op de protesten van den
Jongen te letten, nam zij het tele
gram nan en verdween, om na aan
merkelijk langen tijd terug te keeren
met twee stuivers en de boodsohap,
dat er geen antwoord op was.
Maar er was niets waar geweest
van haar bewering, dat Fairbank al
lang op het telegram had gewaoht.
Integendeel had het ontvangen daar
van de vriendelijke, kleine Miss Pen
way zelf nog meer verbaasd doen
staan, dan haar buurdames.
Jnne, zei Miss Penway ont
roerd tot Mrs. Cardew, de energieke
weduwe, die baar tot gezelschaps
dame diende, ik heb een telegram
gehad van van Mr. Brunton I
Watjriep Mrs. Cardew vol
onomwonden verbazing uit. Wat
Hij hij is in Engeland terug.
bracht Miss Penway haar met
tranen in de oogen op de hoogte.
Een uur geleden aangekomen, en hij
hoopt mij vanavond te komen op
zoeken.
Nee maar. zei Mrs. Cardew,
wie had dat kunnui denken 1 Iloe
lang is het wel geleden, dat hij je
schreef
Bijna een jaar nu. Ik ik
dacht dat hil mij heelemaal vergelen
was. Misschien was hij in dien tijd
in de binnenlanden, of hoe zij dat in
Indië mogen noemen. Maar maar
hij komt vanavond hier.
De scherpe trekken van Mrs. Car
dew verzachtten zich tot een sympa
thieken glimlach, die haar totaal
veranderde.
O, Margaret, hoe gelukkigvoor
je I zei ze. Na zooveel jaren
het gelukkig einde 1
Negen jaar, fluisterde Miss
Penway met tranen in liaar slem.
Negon jaar sinds bij mij voor het
laatst zag. Hij zal mij wel heel erg
veranderd vinden.
O, weineen, dat zal hij niet
niet zoo heel erg antwoordde
Mrs. Cardew, die blijkbaar haar best
deed. om met overtuiging te spreken.
Ja, dat zal hij wel, hield Miss
Penway op neersladhtigen loon vol.
Ik was acht-en-twintig jaar toen
hij weg ging. en nu
Maar maar je hebt hem eens
of tweemaal je portret gestuurd
Ja, maar die portretten waren,
.vrees ik. geflatteerd, bekende Miss
Penway. Ik wilde liever niet, dat
hij zou denken, dat ik al wachtende
oi> hem. oud werd. En het is al vijf
jaar geleden, dat ik hem mijn laatste
portret zond. 0, hij zal mij wel heel
erg veranderd vinden, llij zal zoo
teleurgesteld ziin
Onzinantwoordde Mrs. Car
dew. En bovendien, hij is toch ze
ker ook niet jonger geworden
Misschien komt hij alleen als
een oud vriend, opperde Miss Pen
way. Welbeschouwd is er eigen
lijk nooit een woord tusschen ons ge
wisseld. Niets anders dan een veel-
beteokenenden handdruk en een
langen blik. O, ik word sentimenteell
zei ze blozend. Maar neen, het
zou te veel geluk zijn. Eigenlijk be
stond onze verhouding alleen uit
elkaar goed begrijpen. Hij was toen
arm en te trotsch. om van mij een
belofte te vergen. Maar
Lieve Margaret, antwoordde
Miss Cardew practisch, je wordt
al te opgewonden. Ik ben er bepaald
op gesteld, dat je nu naar je eigen
kamer gaat en vanmiddag wat rust
neemt.
Ju. ik geloof ook, dat ik nu maar
liever haar mijn kamer moet gaan
zei Miss Penway. Ik ik heb
een gevoel of ik eens een poos alleen
moet zijn.
Ja, lieve meid, ga nu naar boven
en schrei eens goed uit. ried Mrs.
Cardew liaar heel verstandig aan.
Maar. alleen in haar eigen kamer,
gaf Miss Pemvay nog niet dadelijk
aan haar tronen toe. In plaats daar
van deed zij de deur op slot, en bleef
toen long achtereen voor zich uit
zitten staren nuar haar eigen beeld
iu den spiegel. Zij merkte de kleine
rimpeltjes op. die om haar oogen wa
ren gekomen, het magerder worden
van haar wangen, haar bleeke teint,
die eens zacht rose was geweest
Negen jaar maakt een groot
verschil, zuchtte Miss Penway.
•Misschien is het daardoor wel ge
heel onmogelijk geworden
Zü hief haar hand op. streek zacht
over heur haar en glimlachte een
beetje treurig terwijl zij dat deed.
En hij liij placht mijn haar
zoo te bewonderen, fluisterde zij
in zichzelf.
Toen plotseling haar gelaat met de
handen bedekkend, gaf zij eïndeliik
toe aan den bedwongen tranenvloed.
Ilij hij «al mij misschien niet
eens herkennen I klaagde zij.
Hij zal zoo teleurgesteld wezen, en
dadelijk weer ver weggaan. 0, kon ik
nog niuar eens opnieuw jong zijn, al
leen ter wille van hem.
Plotseling hield haar verdriet op,
en een vastbesloten blik verlichtte
haar oogen.
Ik doe hetriep zij uit, bijna
verschrikt over haar eigen besluit.
Ik doe het 1 Het is eigenlijk niets
voor mij, maar ik doe het
Op zoo'n wijze kwam Miss Penway
tot «en besluit, dat haar evenzeer
fegens'-nid als het den anderen be
woners van Wellingion Crescent zou
hebben tegengestaan, als zij geweten
hadden wat zij van plan was.
En nu gebeurden er na de onver
wachte ontvangst van een telegram
op Fairbank nog andere onverwachte
dingen in dat kleine, rustige huis.
Miss Penway deed Mrs. Cardew en
de kleine dienstbode verbaasd staan
bij de mededeeling, dat zij alleen
uitging en niet thuis zou komen lun
chen. Haar verrassing over dit plot
seling zelfstandig optreden van den
kant harer zachte meesteres werd
nog overtroffen door haar verbazing,
toen Miss Penway laat op den mid
dag met pakjes beladen in een taxi
terugkwam.
Weer in haar eigen kaïmer terug
gekomen, zei ze, niet gestoord te
willen worden en de verjongings
kuur van Miss Peuway nam een aan
vang. De inhoud der fleschjes en
tubes, bij een bekenden en d-uren
kapper gehaald, bezorgde haar veel
last voordat hij goed en wel haar
wenkbrauwen, lippen en wangen het
gewenschte aanzien had gegeven. En
zij had veel kostbare minuten noodig
om haar kaïpsel op nieuwerwetsche
wijize in orde te maken.
0, hemel I zei Miss Penway,
toon or aan de voordeur gebeld werd,
ik voel mij zoo angstig. Maar
maar ik zie er todh veel Jonger uit.
En ik moet mijn best doen, om op
levendigen toon te praten ook. Ik
mag niet alleen jong van uiterlijk
zijn.
Het dienstmeisje tikte aan de ka
merdeur en berichtte Miss Penway,
dat er een heer, Brunton genaamd,
beneden wns om haar te spreken.
Na een laatsten. wanhopigen blik
op zichzelf iu den spiegel, deed Miss
Penway de deur open en stapte de
kamer uit, alsof zij heelemaal niet
bang was voor de opmerkingen van
het dienstmeisje over het modieuze
van haar nieuwe costuum. -
- 0 I riep het meisje uit, toen
Miss Penway te voorschijn kwam.
Toen w reef zij zich de oogen uit en
bleef als aan den grond genageld
haar meesteres nakijken. O zei
ze weer op liulpeloozen toon.
Miss Penway daalde met luid klop
pend hart de trap af. en bleef een
oogenbKk in de hal beneden staan.
Mrs. Cardew keek even om den hoek
was dadelijk sprakeloos van ver
bazing.
Margaret I zei ze. Hoe is
bet mogelijk 1 Zoo iets zou ik nooit
hebben kunnen denken 1
Zij liet zich op een stoel in de hal
neervallen cn keek de ongewone Miss
Penway steeds met de grootste ver
bazing aan.
Miss Penway liep naar de deur van
de ontvangkamer en staple, na even
gewacht te hebben om al haar moed
en versland bijeen te zamelen, het
vertrek binnen,
Welkom, Mr. Bruntonriep
zij uiL
Maar overbezorgdheld en angst
hadden aan haar stem een onnatuur-
lijken klank gegeven.
lllj kwam vol verlangen met uit
gestrekte handen op haar toegeloo-
pen. Toen aarzelde hij en zij zag, hoe
het licht in zijn oogen geheel uit
doofde.
DAMRUBRIEK.
HAARLEMSCHE DAMCLUB.
Alle correspondentie deze rubriek betreffende, gelievo men te richte#
aan den heer 1L W, ZITMAN, H armenjansweg 63.
PROBLEEM No. 720
van W. J. A. M a 11 a.
(Eerste publicatie).
Ik hen bang, dal u mij veranderd
zal vinden, zei ze, bevend van
ellende. lk zie, dat u dat u te
leurgesteld is.
Och. ik ik Ilij aarzelde.
Er is iets
Hij zweeg na die woorden even. en
zij durfde niets zeggen, maar even
later spruken zij over onverschillige
dingen, die de kloof tusschen hen
beiden eerder grooter scheen te ma
ken. dan te overbruggen.
Het was een verlichting voor bei
den. toen hij zich op een of andere
wijze verontschuldigde en veel vroe
ger wegging dan oorspronkelijk zijn
plan geweest kon zijn.
Hij is weg, zei Miss Penway
boven op haar eigen kamer tot zich
zelf. Nu voor altijd weg, zei ze,
nu vol verlangen naar tranen, die
haar verlichting zouden komen bren
gen. Nu zal hij nooit meer terug
komen nooit meer I En ik hoopte
zoo. dat hij mij niet veranderd zou
vinden I
1 Aistcloos begon zij zichzelf weer
in de gewone Miss Penway te veran
deren. liet rouge en blanketsel werd
afgeveegd, de zwarte lijn van cosme
tiek op haar wenkbrauwen ver
dween. De valsdhe vlecht lag op de
toilettafelde overdreven mooie ja
pon op den vloer uitgespreid.
Margaret, riep Mrs. Cardew
haastig naar boven stormend, hij
is teruggekomen, hij zegt. dat hij je
nog even wil spreken.
Ik kom dadelijk beneden, be
loofde Miss Penway lusteloos.
Zij trok haar gewone, nette japon
aan. kamde lieur haar nog wat op. en
ging de ontvangkamer weer binnen.
Ik zou zoo graag zei Brunton
onhandig, en toen keek bij op.
Margaret riep hij uit. Mar
garet I O, dat is de vrouw, die ik
verwachtte te zien 1
Maar ik ik ben zoo oud ge
worden. zei ze. En zij kon zich
niet voorstellen, dat liaar woorden
boven het kloppen van haar hart uit
verstaanbaar waren. Ik ben zoo
veranderd
Je bent veranderd precies zoo-
nis ik gdhoopt heb, dat je veranderd
zoudt zijn. Al die jaren dat ik weg
geweest ben, heb ik mij voorgesteld,
dat je zoudt verandereu, eu en nu
ben je precies zooals lk mij had voor
gesteld. dat je zijn zoudt. Maar zoo
even O, ik ik kon het niet ge-
loovcn 1 Het was zoo'n tegenvaller,
van aangezicht tot aangezicht te staan
tegenover een vreemdelinge, dia
bang was om op bevallige wijze
ouder te worden.
Ik wilde zoo graag jong zijn ter
wille van jou, David. Ik hoopte zoo,
dat je niet teleurgesteld zoudt zijn.
zei Miss Penway, bevreesd voor
haar eigen geluk.
Ik was teleurgesteld. Maar nu
ik je zie in je ware gedaante, ben ik
heelemaal niet teleurgesteld. Ik zou
je niet anders wonsdhen, Margaret,
en met dien blik in je oogen zie je er
even jong uit als vroeger.
En zoo was de verjonging van Mis*
Penway toch een feit geworden.
a
B
SS
ui
B
jj g§
gf
s
11
B
Zwart. 13 Schijven op 6, 9, 12. 13, 14, 15. 18, 19. 20. 22, 23, 24 en 45.
Wit. 13 Schijven op 11, 25, 26, 27, 00. 32. 33. 34, 35. 38. 40, 41 en 50.
PROBLEEM No. 721
van Z.
(Eerste publicatie).
ÉL. ttLjM
::i
m w
at
pPf'f
IÉ M I
a m i
éi ÉS
Zwart. 12 Schijven op 7, 8,
Wit. 12 Schijven op 23, 26,
10, 12. 17. 18. 20, 21, 22, 24 en 36.
37 38, 39, 40, 42 44, 47 49 en 50.
Oplossingen der problomen worden
Raarne ingewacht uiterlijk Dinsdag 7
December 1915.
Dc llaarlemsche Damclub houdt
haar bijeenkomsten iederen Maan
dagavond van 6 tot 12 uur in de
bovenzaal van Café „de Korenbeurs",
Spaurne 36.
Liefhebbers van het damspel zijn
daar welkom.
Zij die den leeftijd van 18 jaar be
reikt hebben, kunnen zich des Maan
dagsavonds bij het bestuur ais lid
aanmelden.
Inlichtingen verstrekt gaarne de
Secretaris, de heer W. J. A. Matia,
Spaarne 92 rood.
Jongelieden van 16 tot 18 jaar
kunnen als aspirant-leden worde»
aangenomen
