Hunton Dagbus
Os EuropsBsche Oorlog.
TWEEDS BLAD
Vryóag 6 Januari 1917
OM ONS HEEN
No. 2S64
LiGhtreelames.
De exploitant van do lichtreclame
op Café Brinkman n heeft reden tot
juichen. De rechtsgeleerde Commis
sie heeft wel, in opdracht van den
Raad] eon bepaling voorgesteld be
treffende ontsierende reclame, maar
de meerderheid stelt voor, die
bepaling niet aan te nemen, omdat
„in ons hedcndaagscli maatschappe
lijk leven do reclame lioo langer hoe
meer onmisbaar is geworden" en
lichtreclames als die welke aanlei
ding waren tot het Raadsbesluit, te
genwoordig in alle groote steden
worden g02ien.
Wij behoeven de rechtsgeleerde
Commissie niet te bewonderen om
haai- zelfverloochening, wegens het
voorstellen van'een bepaling die zij
zelf afkeurt, want in denzelfden
adem reageert zij tegen een eenmaal
genomen raadsbesluit en dat past
een commissio uit den Raad zeker in
'I, geheel niet. Toen in principe be
sloten werd, haar de opdracht te ge
ven, hadden hare leden, ais litl van
don Raad, do gelegenlie d hun verzet
te uiten, maai- toen het besluit een
maal gevallen was, liad de Commis
sie niets anders te doen dan het uit
te voeren, zonder meer.
De minderheid van de Commissie
ziet dat in en heeft (wat. bij minder
heden wel vaker voorkomt) gelijk.
Die minderheid achtte, nu door
den Raad „reeds een principieel be
sluit is genomen, het ongewensaht,
daarop thans terug te komen
Deze kleine berisping heeft de meer
derheid te aanvaarden, ze is ten volle
verdiond.
Evenwel is dit de fonneele kant
van de quaesüe. Hoe staat het met
de practiseho zijde?
De meerderheid van de Commissie
zegt, niet zonder deftigheid: „In ons
licdendaagseh maatschappelijk le
ven is do reclame hoe langer hoe
meer oaimisbaair geworden". Inder
daad, er was niet veel scherpzinnig
heid noodig om dat te doorgronden.
Maar de opdracht van de Commis
sie was ook niet, om reclame tegen
te gaan, maar o n t si erende Fe-
cluine, wat geheel iets anders is. De
volzin, hoe gewichtig ook, is derhal
ve in 't geheel niet ter snede, even
min als de vo.gende verklaringen:
Lichtreclames als die welke aan-
„leiding waren tot uw besluit, ziet
„men tegenwoordig in aJle groote
•„steden. Wel zijn deze soms niet al
„te aesthetisoh, maar zij behooren
„tot het moderne stadsbeeld. Daar-
„tegen op te treden meent de- Com-
„niissie te moeten ontraden."
De Commissie werd 26 Juli uitge-
noodigd, de bepaling to ontwerpen
en heeft daaraan 6 Deeomber vol
daan dat is dus in bijna vijf en een
halve maand, maar ofschoon dat
voldoende zou kunnen hoe ten voor
een bepaling van welgeteld dertien
regels, is hier blijkbaar nog over
haasting in 't, spel geweest. De meer
derheid ziet blijkbaar alleen de re
clame op zichzelf en niet de omge
ving, waarin die geplaatst is of ge
maakt wordt. En daar komt liet toch
juist op aan. „Ontsicrendo reclame"
is duidelijk genoeg: wat kan door de
reclame ontsierd worden? De buurt,
do omgeving. Do lichtreclame is op
de Groote Markt, boven op Brink-
mann's aardigen gevel, tegenover de
Groote Kerk en de Vleeschhal, ont
sierend, terwijl zij op 't Stations
plein, waaraan architectonisch niets
te bederven is, zeer goed zou passen.
I-Iad de ondernemer d&ar zijn recla
me geplant, in deze courant zou geen
woord van afkeuring zijn geschreven.
Wil iemand nog een ander voorbeeld?
Op de fabriek van de Haarlemsche
Machinefabriek aan het Noorder
Spaarno staat met enorme letters
F1GEE, wat in die omgeying vol
strekt niet misstaat, maar wanneer
een van de directeuren in bet Kenau
park woonde en diezelfde letters
daar hoven op den nok van 't dak
liet zetten zou er zeker van „ontsie
rende reclame" .gesproken kunnen
worden. Als de minderheid van do
rechtsgeleerde Commissie spreekt
van „het moderne stadsbeeld", d;.«
maakt zij liet zich al te gemakkelijk:
het stadsbeeld is wisselend en ver
schillend en rneai moet met zorg na
gaan, wat in het eene en in het an
dere .beclu past. Om ook hier een
voorbeeld te noemen: het gebouw van
do firma Bcijnes, dat aan het Noor
der Spaarno zeer wel zou passen,
maakt in zijin doodsche grijsheid een
hinderlijken indruk aan den Ver-
spronckweg.
Feuilleton
Chj'islie Murray).
13)
Je hebt me nooit vertelt dat je
Vader goid had, zeide Melchisideck.
Neen, dat weet ik wel, antwoord
de zijn kameraad. Evenals ik was
hij oen roUende steen, maar ik heb
inlichtingen gekregen die mij deden
geiooven dat hij eindelijk rijk gewor
den was. En dat kom ik hier nu eens
onderzoeken.
Je hebt gelijk, zoide Melchisi
deck. Je moet nooit do kans o>p
een erfenis voorbij laten gaan. Bo
vendien ben je toch ook zijn zoon.
Ik denk dat er wel wat te ha
len valt, zeide de andor, en ik heb
redenen te over om dat te denken. Ik
heb maar een familielid in de bede
wereld voor zoover ik weet. Ik heb
namelijk nog een zuster; den laat-
sten keer dat ik haar zag was ze nog
een kind. Sedert den dood van mijn
vader is zij in huis bij eon van do
rijkste en tevens een van de gierig
ste mannen van Glasgow.
Overigens is het argument van dat
moderne stadsbeeld verre van nieuw.
Exploitanten van lichtreclames zijn
er zonder twijfel zelf de uitvinders
van; het is een nieuw bewijs van den
wonderlijken kringloop der dingen:
eer.st wordt er iets ieelijks ingevoerd
en als het maar een poosje bestaan
heeft, gehandhaafd omdat het be
hoort tot 't „moderne stadsbeeld". De
lichtreclame op de Groote Markt
wordt bovendien nog verdedigd (een
tweede ondemeracrstruc, die bij zul
ke gelegenheden voor den dag wordt
•gehaald) met een beroep op andere
steden, mei name op Amsterdam.
„Op den Dam", wordt dan gezegd,
„zijn ze immers ook!" Maai- dio ver
gelijking gaat niet op, want de Dam
is een verzameling van leelijke, on
gelijksoortige gebouwen, «li© alles,
zelfs de stangen en buizen van een
lichtreclame, met de grootste onver
schilligheid verdraagt.
Do minderheid van do Commissie
vond een verbodsbepaling goed om
excessen te voorkomen. Die minder
heid is een verstandig man en ik
hoop dan ook, dat de Raad op grond
var. zijn advies zijn standpunt hand
haven en do bepaling aannemen zal.
B. «n-W. zullen waarlijk niet te
veel verbieden .Zij hebben immers
ook het recht, vrijstelling van het
verbod te geven.
Nu ik toch onder dit onderwerp
schrijf, wil ik er een zaak bij te pas
brengen, die voor afzonderlijke be
handeling niet belangrijk 'genoeg
was. Toen voor het oerst In ons blad
verzet werd aangateekend tegen de
electrische lichtreclame op do Groötc
Markt, is ons verweten, dal daar fi
nancieel© be'.ungeh mee gemoeid wa
ren, met andere woorden: dat de
courant in do lichtreclame een ge
vaarlijken concurrent zag.
Vleiend was die veronderstelling
niet en breed van inzicht evenmin.
Sedert het gewoonte is geworden,
reclame te maken in couranten, zijn
er tal van andere vormen van reola
me in het leven geroepen eai wel verre
van het annonceeren in dagbladen te
benadeelen hebben zij dio bevorderd,
om de eenvoudige reden, dat elke
nieuwe vorm van reclame het maken
van reclame in 't algemeen doet toe
nemen. Voor iemand die even na
denken wil, is dat volkomen duide
lijk, het is onze op ervaring gegron
de konnis en ook de ondervinding
van geheel andere bedrijven. Onx
maar weer een voorbeeld te noemen:
de eerste cacaofabrikant zou thans
niet zulk een groote onderneming be
zitten, indien niet andere fabrieken
met hem het artikel hadden vervaar
digd; gezamenlijk bevorderden aij
daarvan het groote verbruik en pro
fiteerden daai' weer gezamenlijk van.
In zoover is concurrentie dus dik
wijls een voordeel en geen nadeel.
Exploitanten van dagbladen vree-
zen dus nimmer een nieuwen vorm
van reclame. Te minder nog, omdat
in eten loop der tijden al menig© po
ging, dio niet practisch was, van
zelf weer verdwenen is; behoort do
lichtreclame daartoe, daïi zal ze met-
tertiid ;wel weer uitsterven. Wordt ze
op den duur deugdelijk bevonden,
dan blijft ze in leven en helpt de
aantrekkelijkheid van roclame in 'tt
algemeen (ook in het voordeel der1
couranten) vergrooten.
Ik vertrouw, dat hiermee aan het
concnsTentiesprookje een einde ge
maakt is. Mijnentwege worden er in
Haarlem een half dozijn lichtrecla
mes geëxploiteerd, maar niet op de
Groote Markt, waar haar- leelijke,
zwarte stellage oen mooion, ouder-
wet8clien gevel ontsiert en den in
druk van de fruaie lijnen van daar
omheen liggende gebouwen verstoort.
J. C. P.
Over de fredes-paestie.
Duitse li e oordeelen
over het antwoord
der geallieerden.
De voormalige Ministerialdirektor
dr. Hammenu heeft ook aan 't Kor-
respondentiebureau Norden mede-
deelingen gedaan. Hij zeide o. m.
(wij laten weg wat reeds in een
Wolff-telegram ontleend was aan
de Trans-ozean Nachrichtengesell-
schaft Red.) „De overwegingen
over een vredesvoorstel van Duitsch-
land en zijn bondgenooten dateeren
van de laatste dagen in October.
Reeds toen bestond het plan an
hochster Stelle, om een eerlijke,
openlijke poging te doen, ten einde
een verder nutteloos bloedvergieten
te verhinderen. Naar zijn algemeenen
indruk over de entente-nota onder-
vraigd, zeide Gr. Hammann: „Wan
neer ik mijn oordeel in een enkel
woord zou willen samenvatten, dan
moet ik zeggen, dat de entente, in-
plaats van zich aan den vredesdisch
te zetten, zich op den rechterstoel
heeft geplaatst. Daarbij schijnt
niets vergeten te zijn, wat geschikt
kon wezen, de stemming van dc neu
tralen tegen ons op te zetten."
llij zal baar heusch niet in
huis genomen hebben om een arm
kind te helpen. Hei klopt precies met
de andere dingen die ik weet. Als Sir
Donald Mac Veigh Iemand helpt, dan
kun je er je laatsten cent om verwed
den dat hij er op de een of andere
manier geld uit kan slaan.
Sir Donald Mac Veigh? vroeg
Melchisideck. -- Wei, we), hoe eigen
aardig. Wat is de wereld toch klein
hè? Vanmorgen ben ik nog op zijn
kantoor hier in Londen geweest,
'n Beminnelijke oude heer, die Sir
Donald.
Wat doe jij voor zaken met
hem? vroeg zijn vriend een beetje
minachtend. Mij dunkt dat jij toch
wel niet erg veel met hem te maken
zult hebben.
Dat zou je zoo denken, ant
woordde Melchisideck. Maar ik
-heb heel veel met hem te maken. Hij
heeft met onze firma gehandeld voor
duizenden en duizenden ponden.
Hou jij er een firma op na? zei
de de ander. En waar handel je
In.
Kunstvoorwerpen, antiquiteiten,
kostbar© sleenen.
Wat?, zeide zijn kameraad plot
seling belangstellend. Wat is dat?
Heb jij met"die oude Mac Veigh za
ken gedaan In kostbare steen er»?
Hij gTeep Melchisideck- arm vast
en kneep hem tot hij gilde van pijn.
Inzake de vooropstelling, door Ue
entente, van het nationaliteiten-
beginsel, zeide dr. hammann
„Dcitscbland is eeuwenlang onder
minachting van het nationaliteiten
principe door zijn buren mishandeld.
Nog in 1666, dus juist 50 jaren gele
den, moest bli den Nlkolsburgschen
vrede, op verlangen van Napoleon
III de bepaling worden opgenomen,
waarbij aan de Zuid-Duitsche staten
het-sluiten van een bijzon'deren bond
♦erd toegestaan. De verborgen
hoofdgedachte hierbij was de stich
ting van een nieuw Rijnverbond."
Ou de vraag hoe het stond met het
verwijt, dat Duitschland door- in de
critieke Juli-weken het voorstel van
Engeland om tot een conferentie toe
te treden af te slaan, den oorlog on
vermijdelijk heeft gemaakt, ant
woordde Hammann Hel voorstel tot
een conferentie werd op 26 Juli door
Grey gedaan. Vertegenwoordigers
van Frankrijk, Italië en Duitéchldnd
zouden met Grey samenkomen om
een vreedzamen uitweg te zoeken uit
den moeilijken toestand. Dc eerste
voorwaarde tol de mogelijkheid van
zulk een conferentie moest toch ge
weest zijn, dat het St. Petersburgsche
kabinet verklaarde, daarmee genoe
gen te nemen. Maar Sasonof ant
woordde op 27 Julj geheel en al af
wijkend van het voorstel en beriep
zich op de onder gunstige voorwaar
den begonnen onderhandelingen met
den Oostenrijkschen ambassadeur in
St. Petersburg. Den daarop volgen
den dag viel Grey zelf het Duitsche
voorstel bij, betreffende een direct
overleg tusscben Weenen en St. Pe
tersburg, dat sneller en beter zou
werken. Op 26 Juli seinde Grey aan
Gosclien -. „Zoolang er uitzicht is op
een rechtstreekse!) e onderhandeling
tusscben Oostenrijk en Rusland, zal
ik elk ander voorstel terughouden,
aangezien ik ten volle beaam, dat
deze methode boven alle andere is te
verkiezen."
Men kan ieder mensch de lectuur
van het Britsche Blauwboek aanbe
velen, wanneer hij toelichting over
deze punten behoeft, maar het komt
mij te eenenmale verkeerd voor, de
werkelijke oorlogsoorzaak te zoeken
in dc gebeurtenissen gedurende de
laatste weken van Juli 1914. Toen
had de laatste aanleiding tot den
oorlog plaats. De werkelijke oor- i
zaak moet men geruimen tijd vroe-1
ger zoeken. Sedert de- Engelsch-
Fransche verdragen van 1901 was er
in Frankrijk een literatuur ontstaan,
die openlijk en luide om verovering
van EIzas-Lotharingen riep en alles
deed om den Franscheij de voor
stelling in te prenten, dat Duitsch- I
land minderwaardig was.
De Entente-nota herinnert er aan,
dat Duitschland op de laatste Vredes
conferentie het ontwapeningsvoorstel
mee wantrouwen behandelde.
Duitschland wist toen nauwkeurig,
dat dit voorstel hoofdzakolijk gericht
was tegen het bestaan van Duitsch
land. Rusland had na zijn economi
sche versterking, welke op den oor
log met Japan was gevolgd, steeds
ijverig gewerkt aan de verhooging
van de slagvaardigheid van zijn ie
ger. Toen Duitschland zijn overschie
tende jeugd tot den tweejarigen
dienstplicht riep, sprak Frankrijk,
ten einde ons te overtroeven met de
invoering van den driejarigen dienst
tijd, zijr. kapitaal aan volkskracht
aan. Een half Jaar vóór hel begin
van den tegenwoordigen oorlog
spraken Fransche militaire vukbla-
den openlijk uit, dat millxarden en
mtlliarden aan Franscli geld naar
Rusland waren gevloeid, met de
vraag, welke voorwaarden door
Frankrijk daarbij waren bedongen
voor de terugbetaling daarvan.
In de literatuur daarover werd
uitvoerig uiteengezet, dat niet War
schau, maar Grodno en Kofno als
basis zouden dienen voor den op-
marsch der Russen, aangezien van
hier uit het Pruisische korps in Ko
ningsbergen en AUen&tein het snelst
kon worden opgerold en aangezien
bet naar Berlijn ter verlichting ge
zonden Fransche leger zou worden
vrijgemaakt. Aldu6 is het ook in
Augustus 1914 gegaan, ten minste bij
wijze van proef. En nu wil men den
volken der wereld wijsmaken, dat
Duitschland zich gewapend heeft niet
tot bescherming tegen een aanvallen
de coalitie, maar om Frankrijk ie
vernietigen. Deze bewering van Duit
sche agressieve plannen wagen de
zelfde lieden uit le spreken, die aan
dc Russen de verovering en bet bezit
van Konstantiuopel hebben beloofd.
Dit door Trepo! in de Doerua ver
kondigde feit wordt in de entente
nota verzwegen. Zoo ook worden bij
de vermelding der diplomatieke
voorvallen van einde Juli 1914 de be
slissende gebeurtenissen met. stil
zwijgen voorbijgegaan, namelijk de
plotselinge onderbreking van alle
pogingen tot bemiddeling zelfs dooi
den Engelschen ambassadeur iu St.
Petersburg, alsmede de vaak ontra
den Russische mobilisatie.
Van Duitsche zijde.
Aan de „N. R. Cf' wordt geseind
In een vergadering verklaarde dr.
David, socialistisch lid van den
Rijksdag, over de beweging voor den
vrede, dal van Duitschen kant meer
dan tot dusver het buitenland ingc-
Laat mijn arm los, kermde Mel
chisideck. Wat scheelt jou op
eens? Is dat nu een manier van Joen?
Neem mij niet kwalijk. Het was
niet mijn bedoeling om jo pijn te
doen. Het mannetje trok leelnjke ge
zichten en wreef zijn arm.
Maar z«g me nu eens, heb je
werkelijk met Mac Veigh zaken ge
daan?
Dat heli ik je toch al gezegd,
snauwde Melchisideck.
En wat deed hij? kdcht hij stee
non of- wilde hij zo verkoopen? vroeg
de ander. Toe kerel, wees nu niet
boos. Ik heb je immers niet met op
zet pijn gedaan. Maar je weet niet
hoeveel dit voor mij kan beteekenen.
Ik heli natuurlijk een maand
lang een blauwe plek op mijn arm,
zeide. Melchisideck. Het is een
echte schurkenstreek om iemand zoo
le behandelen. Ik heb jou toch nooit
wat gedaan?
Neen, kerel, zeidie de ander, die
een beetje boos werd, maar toch pro
beerde zijn vriend te kalmeeren.
Dat heb jo ook nooit gedaan. Maar
zeg me nu eens, heeft Mac Veigh aan,
jullie firma diamanten verkocht? Of
anders aan iemand die je kent? En
waren liet Brn/iliaansclie steen en?
Nu?
Ja. dat is zoo. antwoordde Mel
chisideck. Hij hoeft een heel© ver
zameling diamanten en mijn neef
licht diende te worden over dc ware
schuldigen aan de ontketening van
den oorlog eu er nadruk op gelegd
moest worden, dat Engeland de
voornaamste schuld draagt, aange
zien in de kritieke dagen van de
Russische mobilisatie, Rusland niet
van leer zou getrokken zijn, als het
niet had geweten, dat behalve
Frankrijk ook Engeland het zou vol
gen.
David hoopt, dat, als de successen,
welke de vijandelijke regeeringen
aan hun volken voorspiegelen, uit
blijven, de reeds nu beginnende vre-
desstrooniingen in kracht zullen toe
nemen. De bereidwilligheid van de
Fransche vakvereettigingen, om aan
een vredesconferentie deel te ne
men. indien de Duitsche vokvereeni-
gingen hen daartoe uitnoodigen, Is
zeer toe te juichen Als door ver
blindheid van den vijand de oorlog
voort-zou woeden, zou elke Duit-
scher te velde trekken. Alleen zou
spreker het, gezien de bereidwillig
heid van Amerika, om tot de tot
standkoming van den vrede mede te
werken, zeer noodlottig achten, als
de duikbootoorlog weer verscherpt
werd, die voor den vijand de sterkste
hoon is, om Amerika mee in den oor
log te betrekken.
Van Engel6che zijde.
De „Manchester Guardian" spreekt
zoo wordt aan de ,,N. R. Gt.' ge
seind in een hoofdartikel de ver-
wachting uit, dal de centrale mogend
heden nun vredes bemoeiing en niet
tuiten opaeven. Nu dc geallieerden het
aanbod geweigerd hebbenzullen zij
hun vredesvoorwaarden mededcclcn.
De neutralen.
De Times zegt in oen hoofdartikel:
Het wijze en waardige optreden van
Spanje en de vcolheteekenende hou
ding van Nedeiland en de voornaam
st» Zorid-Amerikaansche republieken
bewijzen dat de onafhankelijke on-
zijdiigen niet bereid zijn, om zi-ch bij
WSlson aan te sluiten.
Rusland en een af-
zonderlïjke vrede,
de.
Men schrijf: uit Zurich aan de ,,N.
R. Ct." De „Corriere'della Sera"
meldt uit alleszins betrouwbare bron,
dat Stuurmer afgezet is op grond van
compronntleerende onthullingen, ge
daan door den Doema-atfgevaardigde
Miljoekof. De Engelsche gezant te Pe-
trograd zou Miljoekof onweerlegbare
documenten ter hand gesteld hebben,
waaruit bleek, dat Stuurmeo' een
krachtige propaganda voerde voor een
afzonderlijken vrede tussohen Rusland
en Duitschland. Zijn© agenten zouden
o.a. ook en vooral in Zwitserkind hard
gewerkt hebben. In die dagen ver
scheen in Rusland de brochure
„Waarom voeren wij oorlog met
Duitschland?", een boekjo, dat ora
zijn geimanophile strekking van meet
af verdacht geweest is. En omstreeks
dien tijd reisden ook, volgens mede-
deelingén uit Stockholm, Russische
parlementairen door de Noorsohe lan
den, waar zij in neutrale milieus op
niet in het oog loopcnde wijze met
Duitsche politieke personen verkeer
den.
Van Amerikaansche
z ij d e.
Naar de „Times"-corre3pondent te
Washington aan zijn blad seint, is de
hoop, dat Wilson's actie tot onmiddel
lijke resultaten zal leiden, die nooit
bijzonder groot is geweest, snej aan
-het tanen. Volgens berichten uit
Washington heeft de president nog
geen besluit genomen omtrent de ge
dragslijn die hij thans denkt te vol
gen, maar men geloof:, dat hij bet
voortduren van den oorlog als een on-
j veranderbaar feit zal aanvaarden.
Als reden voor deze houding moeten
de straffe toon van het antwoord der
geallieerden aan von Bethsnann Hool-
weg en de gerucht en dat het antwoord
'i aan Wilson evenzoo zal zijn be
schouwd v/orden. Ook de strijdlusti
ge stemming in do Duitsche pers hoeft
er toe bijgedragen om president Wil
son tc ontmoedigen.
Tot zoover dc Times. In tegenspraak
met dit bericht is het Router-telegram
meldende dat het antwoord der En
tend aan president Wilson „dc eeni-
ge preiuninairen zal aangeven, op
welke de geallieerden bereid zijn on
derhandelingen tc beginnen.Men
behoeft dus blijkbaar nog niet alle
hoop op te geven.
Volgens een mededeeliing Van de
„Secolo" zal de nota der geallieer
den aan president Wilson omvangrij
ker zijn dan die aan Duit&chland en
een opgave bevatten van de voor-
ruiming van Beig e, Servië, Roeme
nie, Montenegro en Frankrijk eischen
waarden der Entente, daar zij onl-
alvorens van een vredesconferentie
sprake kan zijn. Voorts teruggeving
van Elzas-Loüharingen en een wijzi
ging van de kaart van Europa op de
basis van het nationaiHtentenprinaipe.
Bartholomew, de grootste diaman-
tenkoopman in Londen, is om zoo te
zeggen zijn vertegenwoordiger.
Dus het is toch waar? riep de
ander uit en hij viel achterover in
zijn stoel. Het was een diepe, grooto
leuningstoel met een hoog en rug en
toen hij er zoo achterover inuook
was hij bijna lieeleniaal verdwenen.
Even later zat hij weer recht op,
maar hij zag lijkbleek on trok arm
zijn boord alsof hij bang was dal
hij zou stikken. Hij werkte zijn vin
gers lusschen zijn boord en zijn hals
in en wreef toen met zijn zakdoek
over zijn gezicht Na een poosje ver
dwenen deze teekenen van opwin
ding. Ilij ging op zijn gemak zitten,
zijn beenen over elkander geslagen
en in die houding lag hij naar het
plafond fe bijleen en glimlachte nu
en dan.
Wil je even voor me bei en? aeJ-
do hij heef kalm. Daar moeten we
eens een fijne flesch op drinken.
Melchisideck gehoorzaam do hem
oogenblikkelijk. Hij hield erg van
goeden wijn, mits zo door een ander
betaald werd.
Geef me de wijnkaart eens aan,
keHner en breng d&n oen paar fijne
sigaren. We hebben den tijd, kerel,
we xulien er een flinke fuif van ma
ken. Zeide je zooeven niet, dat Mac
Veigh in de vtad »a<»?
Natuurlijk, Maar zeg Vicars,
Een 'Amerikaanse h
minister aanbel
woord.
De „Köinitche Zeitung" bevat een
diaad ooe telegram van haren corres
pondent te Washington, dat oen uit-
trakeel U't een artrkel van den minis
ter van marine*-DaniIsover het ant
woord der Entente aan de Centrale
mogendheden bevat. Het artikel is ge
titeld „Een geweldige lout". Daniéla
zou daarin zeggen „De weigering,
om over de voorwaarden tot beëindi
ging van den oorlog te spreken, valt
te bejammeren en evenzeer moet het
betreurd worden, dat het tienvoudig
verbond er ook niet op "iinspeelt, wel
ke voorwaarden het aannemelijk zou
vinden.' Ten opzichte van de bewe
ring, dat het Duitsche voorste! een
valstrik ie, zegt Daniëie dat het ue
plicht der Entente ie, die dan bloot te
leggen, door er over te spreken en zoo
Duitschland aan de kaak te stellen.
Deze uiting van een kabinetsminister
zou groot opzien gebaard hebben.
Inden Amerikaan-
schcn Senaat.
Uit Washington wordt gemeld
In den Senaat is het debat voortge
zet over een motie van senator fli'.ch-
coek ter ondersteuning van de vredes
nota van president Wilson. Na ver
schelend© redevoeringen ter onder
steuning van de motie nam senator
Lodge het woord om haar te bestrij
den. „Men dient te bedenken, .zeide
hij, dat in deze hoogst ernstig© zaak
niet van het congres kan worden ver
wacht dat het vrede zal eischen. Vrede
zou nu wel kunnen Iwteekenen een
verademingspauzo waarin de natiën
nieuwe kracht zullen kunnen verza
melen voor een hernieuwing van den
strijd, zoodat ze zulk een vrede niet
waard zouden zijn. Naar aanleiding
van het argument van zijn tegenstan
ders dat er voor Wilson's actie ©en
precedent was in Roosevelt's bemid-
.doling ln deh Ruseisch-Japanrehen
oorlog, zeide senator Lodge, dat tiet
recht tot bemiddeling niet werd be
twist. Dat reolit was uitdrukkelijk" ver
leend in de Haagache conventies, die
sedert het begin van den oorlog zijn
vertrapt en geschonden. Senator Lodge
ze'.te vqjder uiteen dal de president
volkomen reoht had zijn nota te ver
zenden en e©n poging te dóen dc oor
logvoerenden bijeen le brengen. Maar
die poging is voor wat de oorlogvce-
i renden betreft mislukt en er is geen
reden om te veronderstellen dat ze een
beter succes zal hebben ter andere
zijde.
De heer Lodge deed vervolgens eon
aanval op Bernstorff, ómdat deze aan
dagbladen een Interview had toege
staan, onmiddellijk na de aankondi
ging, dat president Wilson zijn nota
had verzonden, en zijn instemming
had betuigd. 9pr. meende dat het nau
welijks te verwonderen ie dat alge
meen de nota is mie versta an, en dat
algemeen werd gemeend, dat zij be
doeld was cm Duitschland te helpen
vrede te krijgen op dc voorwaarden,
die het weneolite op te leggen. Als de
misduiding van de nota algemeen ts,
loopen wo gevaar, indien we haar zon
der amendement of wijziging onder
steunen, dat we d© geheel e wereld
verklaren, dat het congres zich aan de
zijde van een der oorlogvoerenden
plaatst om vrede te verkrijgen. „Ik
wil niet dat dit land tot de zijde van
een der oorlogvoerenden zal worden
gerekend te behooren, en persoonlijk
wenech Ik niet ingedeeld te worden te
genover de zijde, die naar ik meen
strijdende is voor de zaak van vrijheid
tegen de autocratie."
Op verzoek van den senator Hitch
cock w»crd oen beslissing uitgesteld.
Van de oorlogsvelden.
Ook helen is er weinig nieuws, al
leen van dc Oostelijke fronten.
IN ROEMENlë maken de cen'.ralen
nog eteedè vorderingen. Zij staan nu
dicht bij de vesting Tocsani. Of deze
veuledigd zal worden? De algemeen e
opvatting is van niet. 't Plaatsje Pin-
tecesti, binnen den fortengordel gele
gen, was reeds Woensdag door do
centralen genomen.
De gehcolc Dobroedsja is thans op
eon klein 6tuikj© na door de Russen eu
Roemenen ontruimd, t Laalste steun-1
punt, brugge-hoofd Macin, vs hen
nu ook ontnomen. Do Russen en Roe
menen zullen zich voorioopig wel op
Braila terugtrekken, maar dezo plaats
zal, als de centralen den Donau over
gestoken zijn, wel moeilijk te verde
digen zijn.
De Duitsche staf verklaart:
„Schouder aan schouder bestormden
Duitsche en Bulgaaraohe regimenten
dc hardnekkig verdedigde plaatsen
Macin en Jijilo. Tot nu toe werden
ongeveer 10C0 gevangenen en 10 ma
chinegeweren binnengebraaht. De
Dobroedsja is daarmee op dc smalte
naai* Galaia loopcnde landtong,
waarop de Russische achterhoede nog
standhoudt, van vijanden gezuiverd".
Over de gevechten aan het Oostelijk
front deelt de Duitsche staf moe:
„In do Woud-KarpaWion slaagden de
Russen er in de voorste stellingen ten
N. van Mestscanesci binnen te drin
gen en zich daar to bandhaven. Duit
wat heeft dit alles eigenlijk me: jouw
te maken? Waarom moet jij jc or wat
van aantrekken dat Mac Veigh dia
manten verkoopt?
Ja, zeide zijn kameraad. Wat
kan mij dat eigenlijk schelen hè?
Dat zal ik je nu muur niet vertellen.
Maak je daar maar niet bezorgd over.
Jij hebt het nu tenminste goed. Je
kunt alles bostellen wat je hebben
wilt. Ik zal wel betalen.
Hij stak zijn band in zijn zak en
haalde or een handvol g"oud- en zil
vergeld bh, dat llij op hot tafeltje
naast hem legde. Toen knoopte hij
zijn vest le* en nam uit zijn binnen
zak een rolletje bankpapier. Hij rol
de ze met een trotse!» gebaar uit el-
kaai en gooide ze lachend ln Mol-
cblsldeck'8 gezicht.
Ruik cr maar eens aan, zeide
hij. Toen ik gisteren hier landde
dacht ik da: ik wel een paar maan
den met die dingen zou moeten toe
komen. En nu hoof ik er maar iot
morgen mee to doen. Misschien. We
zullen zien. Misschien is het bij na
der inzien beter om het geld nog niet
uit te geven tot ik lieotemnal zeker
heid heb. Als ik eenmaal begin mei
gold uitgeven kan ik nier ophouden
en ik nnx-'. mijn hoofd koel houd n,
want ik zal mijn verstand moeten
gebruiken tegen Mac Veigh moracn.
Melchisideck, die bij het begin van
deze redenoerina vol verwachting
Onze Lachhoek
KEES SNAPTE IfET.
Oui half twee deed de 'hard wér
kende zakenman zijn schrijftafel <>ji
slot en greep vroolljk haar zijn'hoed
en jas.
Kees. zei llij tot zijn kantoorjon
gen, ik heb vanmiddag een belangrij
ke bijeenkomst en zal wel verschel
dene uren worden opgehouden. Ms
mij iemand mocht komen spreken
De groote bokswedstrijd van dezen
middag is uitgesteld, mijnheer, ze-
Kees Het gaat niet door.
Daar sprak ik niet over. Kees!
antwoordde zijn chef streng. Muar in
elk geval, die vergadering kan ook
wel tol morgen wachten. Meer heb Ik
niet. Ga Jij maar lunchen e» telefo
neer even aan mijnheer Bruin dat ik
hier ben.
sche en Oostenrijkscbe troepen no
men ten N. van den Ojtozweg en aan
beide zijden van Soveja in h« Sussla-
dal stormenderhand verscheidene
hoogten, welke zij in weerwil van
krachtige tegenaanvallen behielden
De militaire deskundig© van do N'.
Rott. Ct. merkt op: „In 1915 hebben
de centralen, nadat zij de Russen
met verliezen z&er ver hadden terug
gedreven, maar niet vernietigd, hen
voorioopig met rust gelaten en hun
krachten op andere operaties gecon
centreerd (do Balkan, Verdun). Men
gelooft algomec-n, dat hot niet naar
den zin van Hindonhurg was, de
Russen zoo geheel en zoo lang met
rust te laten. In alle geval is het voor
een ieder duidelijk geworden, dat dc
Russen in het volgende jaar niet zoo
snel en niet met zoo'n kracht tot het
offensief zouden hebben kunnen over
gaan, indien zij voortdurend, zij hot
ook niaaa- op één punt van het front,
waren bezig gehouden. Alleen reeds
hierom, en ook nog omdat nu Hin
denburg de opperbevelhebber is, mag
men verwachten, dat de centralen do
Russen zoo mogelijk niet meer tot
rust zullen tuten komen.
Ook op dit ooeenblik is daar in
het geheel geen sprake van; er wordt
in Roemenie tusschen do centralen
en do Russen, nog ©enigermate ver
sterkt door de Roemeniërs, hevig ge
vochten. Het terrein en het weer ma
ken do omstandigheden moeilijk en,
waaj* de gevechten hevig en de stel
lingen sterk zijn, en geen van beide
partijen een aanzienlijk aantal ge
vangenen maak:, mag men aanne
men t dat do verliezen aan bloed aan
beide tijden groot zijn, Het hoofdre-
suliaar. is tel nog toe, dat de Russen,
schoon niet verslagen, voortdurend
terrein moeien prijs geven, en de
centralen, die er alles op zetten dc
Seretfi te bereiken, -tadig, onder
zware gevechten, in die richting vor
deringen maken".
Verspreid nieuws
DE DEPORTATIES IN BELG Ie.
Belgische vluchtelingen in Engeland,
ten getale van 2G0.ÖC0 zonden aan den
Paus, Koningin Wilhelmma en pre
sident Wilson een verzoekschrift Vat»
den volgenden inhoud: „De Belgische
vluchtelingen; bewogen door het even
vreeselijke als onverdiend© lijden vau
hnn ongelukkige, in België gebleven
landgenooten, doen oen beroep op
uw gevoel voor billijkheid en mensclu
lievendbeid, teneinde het in België
heerschende gezag er toe te brengen
de onmenechelijke deportaties van
massa's Belgen in slavernij te doen
eindigen". Vervolgens wordt er op
gewezen, dat Beigte nimmer tekort ia
geschoten in zijn verplichtingen te
genover de mogendheden, die zijn
neutraliteit waarborgden en wordt
nogmaals er op aangedrongen alles
in het werk te Stellen om die praktij
ken tc doen ophouden, welke zonder
voorbeeld zijn in de annalen van do
Europeeaahe ooijjgen.
BELGle EN HET FORT TE YX1S-
SINGEN. Havas seint uit Parijs:
Naar aanleiding van de Duitsche po
gingen om aan te tooncn, dat Bclgic
niet meer loyaal was (vóór 1914;,
waarbij gevezen wordt op een rap
port van den Belgischen gezant te
Berlijn, vermeldende de gr-iote onrust
in Engeland gewiekt door de plannen
voor het fort te Vlissijigen, waaruit
dc conclusie wordt getrokken, dat
de Entente sinds 1911 dacht aan om
singeling van Duitschland in het
Noorden, schrijf', de „Petit Parisicn"
o.a., dat bet to cl) natuurlijk was, en
do feit hebben het gegronde daarvan
uitgewezen, dat Belgen en Engelschen
verontrust waren over een plan m
tegenspraak met de internationale
verdragen, de vrije vaart waarbor
gende op de Schelde, en waarvan het
resultaat .zou zijn do afsluiting van
Antwerpen, dal. belet zou worden
hulp te krijgen van een vloot cn be
scherming in geval van een overval
geglimlacht had, keek teleurgesteld
toen hij hoorde dat zijr» vriend be
sloten had voorzichtig t© zijn, maar
toer» do keHner me: oen paar flos-
scheu champagne en een verzame
ling kistjes met fijne sigaren aan
kwam, keek hij weer vroolijkei. Vi
cars nam ziin geld op en stak at!©*
mar bij zich, bebahe een benkhO;
jet van vijf pond, dut hij achteloos
naar den kdiner toegooide, terwijl
hij hein zeide dat hij mocht houden
wal oi' van overbleef.
Nog net als vroeg©!', zeide Hart
verwijtend. Het Is verkeerd van
je. Ik vind het bepaald alccht. Jo
geef: altijd alles uit wut je heb:.
Natuurlijk doe ik dat, zeido do
ander. W'aar jg geld andera voor'.'
O, voor heel vee! dingen, zeide
Melchisideck. En betere- dun dit.
Geld' zeido hij vol verrukking.
Geld! llij sloeg zijn handen in el
kaar. Jo kunt er van overtuigd
zijn Vicars, dat we hot niet gok rog on
hebben om het aan kellners te go-
ven.
llij werd er stil van en een paar
minuten lang dronk hij zijn wijn mot
een somber gezicht, maar na zijn
tweede glas drong het tot hem door
dat het zijn geld tori» niet wos dat
zoo weggegooid werd en dat hij, ten
minste voor het oogenblik, gelwirgon
(Word. vervolgd)
