HAARLEM'S DAGBLAD
i.- eullleton
De Amarant Club
Een nieuw avontuur
van Percs.
Onzs Lasfe&osfc
Bollenland
ZATERDAG 3 oArtUARi 920 BEm-JS 3LAD
kuuriek voor Vrouwen.
EEN MOOI BOEK UIT OEN
OORLOGSTIJD.
De Jarcu ziju voorbü,
waarin wij niel veel anders dan oor-
logs. eetuur, oorlogsplaten ei oorlogs-
euriosa oncle. dc oogen kregen. Daar
was natuurlijk kunst onder, wat ook
see» begrijpelijk is. want groote emo
tie en hartstochtelijke gevoelens wer
ken het eerst in op de ziel van den
kuiastenaar.
Wat zijn er mooie en gevoelige ver
ren geschreven, ook door manschen,
die zich tot nu toe niet als dichters
hadden geopenbaard en daarnaast
gloeiende hartstochtelijke gedichten
BOOaLs ean. man als Verluieren die wel
moest geven. Er zijn politieke laten
versclteuen van te -.ke na ais, die vroe
ger slechts tuut klein illustratie-werk
deden en die nu de gevoelens hebben
wakker geschud en opgezweept.
Goddank kunnen we nu weer eens
naar een boek of een maandschrift
grijpen en iets lezen of zien, zei:, tel er
dat '.\c steeds aan don oorlogs gruwel
hcrinnord worden. Er is slechts du
gevaar hij, dat we te spoedig zu.lcn
vergeten, juist wij neut.ralen, die dan
toch betrekkelijk zoo wearig hehü.n
geleden, en dat we ook zullen verge
ten hoe we ons voormanen alles in
het werk te zullen stchen, dat deze
ellende niej. meer over de menscii-
hehl zou komen. Maar meer mog dan
voor ons, is dit een gevaar voor een
volgende generatie, die natuurlijk
dezen lijd anders zal beschouwen dan
wij, die hem meeleefden.
Ik heb nu juist een boeit gelezöo,
eciui oorlogsboek, zoo ge wilt, omdat
het handelt over deze laatste 4—5 ja
ren, maar waarin over den oorlog
zelf al lieel weinig te lezen staal. Ik
bedoel het laatste boek van den En-
gc.'scheii schrijver John Galsworthy,
het. heeft tot titel „Saitr4.'s Progress
Ik wtvi dien tuel niet best te ver
talen, „dc Voonütgaog des heiligen"
klinkt al h.col leelijk. ik meen dal hol
woord „Iteize" hier beter is, ovena.s
de titel van lie; zoo bakende boek
„The pilgrims progress'' ook ver
taald is door Pelgrimsreize.
Eerstgdr.oomd book geeft een be
schrijving van een typisch Engolsch
milieu mot echt Engelficlie persoon
lijkheden en doet ons zien welken in
vloed de oor.og op a! deze menechen
heeft. De di'aad die er doorheem loopt
is dan ook deze: „op allen beeft deze
tijd zijn stempel gedrukt en ze zijn
e,i niet beter op geworden.". Wc le
ven mee mol deze echt menschel ijk e
wezens en voelen met hen de obsessie
van den oorlog. Door al hul» werken
en wroeten en redeiveoran heen gaat
dc gedachte: „0 a.s liet maar Uit
Was. Die oorlog, die oorlog!-'
Galsworthy heef! de echt Britsche
passie voor de natuur, hij weet hel
kindschap, het maanlicht, dc zee te
beschrijven met zulke ware fijne
trekken, maar als de perscJircn uit hot
hoek hun troost zoeken bij deze over
al aanwezige heerlijkheid, dan komt
toch steeds weer het gevoel van de
Ijselijkheid, dié daar zoo weinig mij
len vorder gebeurt, alles bederven.
Geeft ren beschrijving a!s deze mol
prachtig dit gevoel weer?
„Zij dwaalde iets verder weg en
ging liggen;, in het korte gras, waar
hier en daar de kalksteen doorache
merde. Zij hooide eon vcr-verwijderü
zacht rollend gelui.! door het gras
tot haai komen het geda-oun dei
kanonnen in Vlaanderen. „Zou het
daar ook zoo n heerlijk sclioone das
zijn als hier?" dacht ze, maar hoe
ontzettend om geen groen, geen vlin
ders. geer bloemen, zelfs den hemel
niet te zien, door het stof der grana
ten! O, komt er dun nooit een eind
aan! Een soort hartstocht voor moe
deraarde ve.de in haar op, voer den
warmen met gras begroeiden grond,
waar ze op lag en dim zo voelde met
haar jonge lichaam evenals de gras
sprietjes tegen haar neus cn lippen.
Zij loefde heel intens en hunkerde
r.c.ur helde. Neon niet de dqod, geen
eenzaamheid, vooral niet de dood!
En daar iet® venleir weg, waar de
kanonnen bulderden, waren niülioe
i.e.n manno'r dio dezelfde gedachten
hadden.'
Dtu gnuachU u.u» oen dood die
steeds óizigde, verklaart zooveel. Als
men terug denkt aan een vreugdevo';
feit, als een bruiloft eoiuge jaitn ge
leden u.rigevic-rd, dan komt dadelijk
oe geduchte: „Zou de bruid van toen
nu k al weduwe zijn?" Waar uien
komt ovesral rouwende en treur*: <ic
menschen en «lie voortdurende hcru -
ne.mg aan het r.ood.ot, dat stfceci
boven aller hoofd hangt, maakt dat
wat jong is met gulziguu haast alles
van het leven wil genieten, wat er te
geniet en valt. Het is een leven a's in
een trek kas, waar de b.oemen in on
natuurlijk korten tijd tot ecu groei
komen, die niet echt is. Ook voor
jonge menseden is het leven in deze
e t E n g e I s c li van
J. S FLETCHER.
9)
Hij liad hei bezoek van zijn zuster
zond Cr plezier of protest geaccep
teerd: hij wist heel goed dat zij alleen
maar op Hartdale Park kwam omdat
London om de een of andere reden
te warm was voor haar en hij maak
te niet dc minste venaji.deaing in
zijn leefwijze. Hij praatte mot hear
als hij er zin in had, lederen avond a t
hij in haar gezelschap zijn schrale
diner. De gedachte om iets te doen
om haar te amuseeren kwam nooit
bij hem op.
Hilda vaad haar broei waar zij
verwachtte hem te vinden in een
kamer die hij langzamerhand veran
derd had in eer soort van cel, waar
hij dc voorwerpen en hoeken bewaar
de die hij coodig had. Ilij stond bij
een tafel en schonk zichzelf een glas
van ho; een of ander in een slordi
ge figuur in ecu veel gedragen sport
pak je. Op de tafel in het midden la
gen de deelcn van een geweer (lat
hij aan het schoonmaken was ge-
broeikas verkeerd en liet is al te haid
om zich alles te ontzeggen wat men
misschien nooit meer beleven zaL
Doch één gaat In dit boek, als een
heilige door dezen tijd, maar leeft
niet recht het voile leven mee, omdat
hij zelfs nu niet uit zijn droomwereld
tot de wreede werkelijkheid kan ko-
mon. Hij lijdt g:roo trade el& door den
nieuwen geest, die ook in zijn omge-
.ii.g doordringt, een geest "die niet
meer blindelings aanneemt, maar in
opstand komt en vraagt ein het oude
geloof verzaakt. En daar hij zelf on
verzwakt vast blijft houden aan ge-
oof en traditie, is het groote ver
driet, de absolute eenzaamheid vair*
hart en wezen, omdat allen anders
zijn dan hij zelf en hun geluk op ge-
I andere wijze vinden.
Ook ls ej- een Belgische artist, die
zelf door ontbering en ellende half
krankzinnig, alle verwording ver
klaart, "door deze uillegging dat deze
inenschen niet slecht zijn, neen nun
zielen zelfs biatnk gebleven zijn, maar
allen op het kantje af gek werden.
Allen zonder onderscheid, t-en beetje
gek.
Ik wil nog een stukje voor u ver
talen, waarin een vrouw en moeder
bcschrevdrj wordt, die met haar da
den toont, dat zij de ware „liefde*
kent,
„De vrouw, die achter hem stond,
had één van die gezichten, die rein
blijven, tot het einde, niettegenstaan
de zij als moeder allés van het lev on
afwist. In dagen van angst en ver
driet, zooals nu In den groote® oorlog,
was zij een mensch van groote waar-
'V'. Zonder ooit eek» oordeefl uit te
juck m over de groote. wereldgebeur
tenissen, bevestigde zij door haar ge-
b-.-le wezen toch eenige algemeeue,
belangrijke waarheden. Bijvoorbeeld
deze, dat al was de Jiee'.e wereld in
oorlóg, er toch zoo iets als vitode
bestond. Dat, al werden alle zonen
vo''i moeders gedood, het moeder
schap bleef bestaan. Dat al leefde de
heu.e wereld voor dé toekomst, er
toch e-em heden was, met heel veel
goeds.
Waar onverstoorbare kalmte, on-
sentimenteele teederheódi, practiscli©
werkkracht, maar ook de zachte uit
dtrukking van haar oogen, waren
haar bijgebleven, niettegenstaande
drie en twintig jaar van een leven
op een tlieeplantage in Indië. niette
genstaande dön angst om twee» zoons,
die» aan het front waren, 'en de be
kentenissen en verhalen van bijna
iedereen die zij kende, en wier ver
trouwde zij was. Niets bracht haar
uit haar evenwicht. Zij was als een
schiMörij getiteld: „Goedheid", ge
schilderd' door één deer oude meesters,
en gerestaureerd door Kat© Greena-
way. Zij ging het leven niet tegemoet,
maar als liet tot haar kwam, maakte
zij ier het. beste van wat 'er van te
maken was".
Wel een tegenstelling met de be
schrijving van do oud© dame, de oud
ste op de heele wereld zcoa.'s de ltin
deren zeggen, die maar rustig zit.
te breien. Zij maakt de jongeren ner
veus Smet dat eeuwSge .getik barer
breinaalden, zocidiat ze gaan denken.
d:at zoo- lang zij breit, de oorlog niel
kan ophouden. Dan moeten ze haar
vragen: waarom doet ge het, en is
liet niet vermoeiend en eentonig?
O neen, zegt die oudst© vrouw 1
op de wereld,, ik brei maar, dan I
gaaf de tijd voorbij!
En Öot kan de jeugd niel begrij
pen, hoe men daar zoo stal kan zit
ten en den Ljd laten voorbijgaan.
Maai' deze oude vrouw heeit haar le
ven goieefd en weet dat maai' de
onrustige jeugd, daar is het wach
ten onmogelijk voor.
Het boek van Galsworthy maakt
zoovéél begrijpelijk van dc raadse
len van dezen tijd, niet door er over
te redeneeren, maar door de men
seden te geven met hun eigen karak
ter cn zooals ze reageeren op deze
problemen. Zoo bespreekt hij niet
de roden waarom er, niettegenstaan
de a'Jle barmhartigheid!, gcan toena
dering ie gekomen tusschen de gast
vrije Engeischra en de ongelukkige
Belgen. Maar hij laat den Belgischen
portretschilder, die onbewust op een
oogen blik binnentreedt, waarop de
Engaische f ami Lie midden in de zor
gen zat, de heele kwestie in enkele
zinnen zeggen:
„Wat ben ik toch egoïst, zegt hij,
om mijn eigen teleurstelling te ioo-
nen, waait die moet u wel heel gering
.ijken bij uw verdriet, om uw oude
iiuis te moeten veriaten. Geloof mij,
ik voel dat dit een tijd van groote
zorg voor u is, maar deelneming
te toonen in een smart, die men niei
wil luien blijken, is opdringerig, niet
waar? Gij Eaigeischen, wilt ons niet
in uw smart doen deelen, die houdt
ge voor u zelf. Wij zetten ons men-
schelijk hart open, on» eigen hart,
weest, zijn handen zagen zwart van
do olie ore er was een vlek op zijn
wang; zijn baard was slordig geknipt
evenals zijn haar. Hilda kreeg op
eens een visioen hoe hij er uit zou
zien als hij oud was en gebogen, en
langzaam schuifelend door het park
zou loopen. Hij bromde iets toen zij
hem begroette en in een stoel neer
vieL -
--Ik wou dat je mij een glas
whisky-soda gaf, Hartsdale, zeide zo
Ik ben doodop. Geef me dat, toe,
en maak voor jezelf ean ander glas
klaar.
Lord Hartsdale was gewoon anes
zwijgend'te doen; hij zeide niets en
gaf haar liet g.as. Toen zij het half
leeg gedronken had keerde hij zich
oiu en schonk een nieuw glas in.
Ziezoo, nu voel ik mij béter, zei
de zTi zuster. Ik had het. echt
noodig. ,1e raadt nooit wat ik ge
daan héb. BeAJhcfJ {gebracht om
stemmen te winnen voor George El
lington.
liij keek haai- verbaasd aan.
Ik wist niet dat je George El
lington Kende, zetdi? hij.
Tot vanmorge«' kende ik hem
ook niet. Maar je hebt zéker wel
gotuen dat hij een baantje heeft ge
kregen? Bij de Marine.
Welnu?
Wel, ik kreeg opeens lust om
mij een beetje bezig te houden met dat
maar hopen 'dat een ander 'dat ook
zal doen: Gij vindt, dat wij geen trots
of fijngevoeligheid hebben Nietwaar,
ge zou.it het minderwaardig vinden
om over uw eigen moeilijkheden te
spreken, zooals ik het over de mijne
heb gedaan? Indien ge uw gedachten
en gevoelens bloot legt, dan voelt ge
ddt als een vermindering van uv.
gezag en overwicht en dit wik ge lot
geen enkelen prijs"
Is dat verwijt aan den kouden. zelf-
genoegzamen Engelschman. niet een
verwijt, dat velen onzer ook op zich
zelf kunnen toepassen'?
Ik trachtte u een kieine schets te
geven van een boek vol ware, war
me menschelijkheid, waarvan ik de
lectuur aan iedereen kan aanbevolen.
P. J. WILLEK ES MACDONALD—
REYNVAAN.
HYCIêNE IN HUIS.
De hygiëne vroeger en thans.
Te veel frlssche luchtHet
Hollandsche zonnetje. Water
binnen- en buitenshuis.
Zooais met alles, ie het ook met
de hygiëne: men moet het niet over
drijven, en het ook ©enigszins aan
leder persoonlijk overlaten. Maar
eenige bepaalde regels zijn er toch
we! voor vast te stellen, die men ge
rust kan opvolgen, zonder eT eentge
schade van te ondervinden.
Dat de menschen al veel meer over
tuigd zijn van de noodzakelijkheid
om bijvoorbeeld veel licht en lucht
toe te laten in huis, dan vroeger, is
aan ieder bekend.
De tijden waarin de vuile wasch
eens per half jaar werd afgehaald om
gewasschen te worden, zoodat al dat
goed maar in huis bleef en natuurlijk
een broeinest van vuil werd, ligt
reeds zéér ver achter ons.
Toch is hel veel minder lang gele
den, dat de menechen zich om de hy
giene in huis nog maar bitter weinig
bekommerden. En hoewel de huizen
blonken van al het boenen, en de
bekende Hollandsche netheid den
vreemdeling tegensiraalde, werden
de ramen angstvallig gesloten gehou
den vanwege het inwaaiende stof, en
werden de gordijnen dadelijk neerge
laten of dichtgetrokken, wanneer de
zou ook maar een zwakke poging
waagde naar binnen te dringen.
Dat de kamers daardoor kil en
vochtig .waren scheen niet te hinde
ren. Wanneer de meubelen maar
glansden en geen stofje vertoonden,
en nocit ook inaar eenige neiging tot
verkleuren hadden, was men reeds
meer dan tevreden.
Kille nachtlucht was uit den boo
ze vandaar dan ook de bedsteden,
die zorgvuldig gesloten werden, en
tot- overmaat nog de nachtmuts. Heel
vaak was zoo'n bedstede nog in de
huiskamer, zoodat men in dezelfde
bedorven lucht, waarin men 's daags
geleefd had, ook weer slapen ging.
Toen kwam de tijd, waarin de ge
dachten veranderd waren, en zoo
als hei meer gaat met hervormingen
cv werd schromelijk overdreven.
Plotseling kon men geen frissche
lucht genoeg toelaten.
De slaapkamerramen moesten, ook
midden in den winter, dag en nacht
openslaan, in de huiskamer, waar
dit natuurlijk een onmogelijkheid
was, moest een ventilator zijn, die
altijd openstond, men zwoer bij af-
waschbaar behangselpapier, zware
gord ijnen wen Hen ais stofnesten met
minachting afgekeurd.
Natuurlijk wa« er veel goede in,
zelfs in die overdrijving.
Het zou werkelijk wel heerlijk frïsch
zijn, wanneer wij, dag en nacht ons
slaapkamerraam wijd open konden
hebben. Maar wanneer de wind erop
staat, zoodat men het in bed voelt
waaien, of het vriest hard, dan doet
men toch beter het raam maar te
sluiten. Als de kamer overdag goed
gelucht, is, kan "6 nachts het Taam
wel eens gesloten blijven. Bovendien
zijn de meeste huizen niet zoo solide
gebouwd, of er komt nog wel genoeg
frissche lucht door de naden en kie
ren naar binnen. Ik heb eens een
dokter hooren zeggen, dat het veel
beter is, wanneer men bij een open
raam niet warm kan worden in bed,
het raam te sluiten. En dit laat zich
ook wel hooren. Want men ligt toch
iiKv u bed om koud wakker te blij
ven De siaap wordt ons dan ont
houden en de hygiëne is er niet mee
gebaat.
Maar de zon moést men overal vrij
toelaten, eu het komt toch nog maar
al te vaak voor, dat de vrouw des
huizes banger ia voor het bekleedsel
van haar stoelen, dan voor de voch
tige atmosfeer, waarin zij haar gezin
<aat leven.
Men bemerkt het meestal reeds bij
het binnentreden in een huis, of de
zon een graag-geziene of een buiten
gesloten gast is. Zelfs na een week
van heerlijk zomerweer is het in het
laatste geval nog kil en vaak heerecht
er ook een geur van schimmel.
In ons klimaat en ons lage landje
kuu de zon werke tijk alleen goed
doen en een verkleurd meubelstuk,
of desnoods een geheel verkleurde ka
mer is lang niet zoo erg als een kil
huis.
verkiezingswerk. DuÊ ging ik waar
Aslirnuistor en bood mijn hup aan.
ik heb bij hem en zijn vrouw koffie
gedronken met zijn vreesetijken va
der en zija nog veel vreselijker zus
ter. En ik geloof dat ik jou eer; voor
deeltje bezorgd heli.
Mij?
Wind je niel zoo op. Ilarlsdale!
Ik vind dat het wei eens tijd wordt
dat iemand je een voordeeltje bezorgt
je hebt bet hard noodig! liet gaat.
om dat huis in de Curzon straat
je wee; dat het leeg staat en dat je
er «.ooit komt.
Welnu, wat zou dat?
Nu El.ington dit baantje heeft
gekregen is hei natuurlijk noodig
oor hem om era huis in de stad te
hebben. Verhuur hem nu jouw huis.
Lord Hartsdale lachte ongeloovig
ra hij nam den loop van zijn geweer
op en begon het met een vette lap
te bewerken.
Wat era onzin! Denk je heusch
dat iemand zoo'n oud krot zal wnlen
huren? Ik weet niet meer wanneer
ik er het laatst geweeet ben maar
ik meen mij te herinneren dat liet
behangsel in stukken aan.de muren
hing dal de meubels aan t ver
rotte» waren en de kleeden en kar
petten vol rafels en gaten zaten.
- Dat is bijzaak, merkte Hilda
kaTn op. Zi- nam cc is sigaret uif era
open doos ra ging y. eer zzTer. nadat
Zooals Ik reeds lêUl«: bet toelaten'
van de zon kan men hier nooit over
drijven, maar we! het binnenhalen
van frissche lucht en vooral kou
de lucht
Laat toch uw, vooral in dezen tijd
van kdenschaarschte, met moeite
verkregen warmte niet noodeloos
ontsnappen! Dat klinkt, nu het jaar
met zulk zoe, weer genndigd is, wel
wat eigenaardig, maar in Berlijn
heerecht de winter streng op 't oogen-
blik, en wie kan zeggen, wat ons in
hei nieuwe ïaar nog t< wachten
staat.
En al vriest- het bier dan Ook niet,
regenen doet het des te meer, en al
die vochtigheid behoeft men toch niet
mei opzei in huis te halen. Vooral
wannec- «iet waait, ts een kamer
gauw uitgelucht en kan de kille lucht
gerust buitengesloten worden.
Het is waar. da: zware overgordij
nen vaak stofnesten zijn. maar ab
soluut stofvrij is een kamer toch
nooit, en wanneer men alleen rol
gordijnen heeft, die bovendien nog
afwaschbaai zijn, is dc warme gezel
ligheid, waar men winters zoo op
gesteld is. ver zoeken.
Intusschen kan men voor de slaap
kamer heel best afwaschbare over
gordijnen vinden, namelijk do linnen,
die in allerlei aardige patronen te
krijgen zijn.
Het behangselpapier dat met nat
kan worden afgenomen, is misschien
wol goed, maar heef: liet eigenlijk
mei erg vee! nut Een behangen muur
neemt niet veel stof aan. en bovendien
zou men dan ook alles wat eraan
hangt, met nat afneembaar moeten
maken. Verbannen werden dan al
onze lijstjes en lijsten, aardig gedra
peerde doeken en bewerkte kalender-
schilden
Iets dat voor een groot deel ver
dwenen is, en in de nieuwere hutzen
nooit meer wordt gebruikt, is het
vaste kleed. En dat is wel een voor-
uilgang, want dit bevordert, nafuui-
lijk bovenmate de ophoopingen van
stof en vuil. Bovendien is het on-
praeüsch, want bij verhuizingen past
het eigenlijk nooit meer, en is het
te klein, dan'is Leiden in last!
Een dof, mooi gekleund linoleum
met een karpet erover, doet niets af
tot de warmte van de kamer, Het io
was, dat dit duur is, maar wanneet
men alleen het zichtbare stuk van
den vloei- met linoleum laat beleggen,
en onder het karpet het zoogenaam
de viltpapier, dan scheelt dit al vee)
in prijs.
Het karpet is gemakkelijk te klop
pen en het linoleum kan met water
worden opgenomen, desverkiexende
ook met was gewreven, maar noodig
is dit niet.
Het reinigen van de vloeren met
water is heel best, maar moet ook
met mate geschieden: regenbuien bui
ten en emmers water binnen maken
het huis maar vodjtig en de vloer
kan evengoed met. een uitgewrongen
dweil van stof gereinigd worden.
Natuurlijk verdient het. nat opnemen
meer aanbeveling in huis dan het
droog stoffen: ten eerste heeft degene
die het doet minder last van op
waaiend stof, en ten tweede is het
ineei afdoende.
Behandel uw huis frisch, laat licht
en lucht vrij binnenkomen, en begroet
ieder zonnetje met wijd opengetrok
ken jjoidvjuen of open ramen. Zorg
■'echter ook, dat, het zooveel mogelijk
droog in huis is: alleen bij contra Ie
verwarming kan hel natuurlijk ge
heel droog zijn, maai' laat niet on-
noodig koude en vocht binnendrin
gen. Een enkele storm waait uw huis
met gesloten ramen toch wel goed
door en verfrischt het meer dan een
kille regenatmosfeer door heb open
raam doet.
E. E. PEEREBOOM.
(Naar het Engelsch.)
Perce stond aan het hek van zijn
tuintje een pijp te rooKin en den herfst
zonsondergang te bewonderen. Het too-
neel, waarover hij nu zijn blik liet wei
den, was heel wat vredijrer, dan hij zc
in den grooien oorlog gewoon was ge
weest!
In de verte naderden een man en een
meisje.
Het waren Marjorie, de dochter van den
gepensionneerden geneiaabmajoor Pep
per en Johnson, de tandarts.
Perce keek aandacht1 naar het paar.
Iets in de maaier, waarop Marjorie den
arm van den jongen inan vasthield en
naar hem opkeek, gaf hem ie denken.
Hij klopte züa pijp leeg en zuchtte.
De jongelui verhaastten hun schreden
en kwamen op Perce af.
Goeienayond, Percet zei het meisje,
vriendelijk -limlachend.
Gocicnavond, juffrouw! zei Pcrce.
Hij wa - benieuwd, te vernemen wat er
aan de hand was hij kende de wereld
en had opgemerkt, dat de glimlach van
Marjorie buitengewoon vriendelijk was.
De tandarts begroette hem ook zeer
hartel-en schudde hem de hand.
ze baar aangestoken had. Als "Ik
de Ellington's kan overhalen om dat
huis te huren zal ik het in minder
dan geen tijd veranderen in oer» keu
rig ingerichte stadswoning. De meu
bels zijn mooie antieke dingen, dat
weet je best. nieuwe verf, oiSeuw be
hangsel, nieuwe karpetten dat ia
olies wat we noodtg hebben,
En wie zal dat allemaal bota-
len? bromde hoor broer spottend.
Er is geen geld cn crediet heb ik ook
al niet meer.
Laat dat maar aan mij over,
antwoordde zij. En wees nu niet
zoo'n ezei. Hartsdale. Die Ellington s
zijn schatrijk. Waarom zon jij niet
een twintigduizend gulden buur van
ze krijeeai voor dat huis, in plaats
van het !n .gzamerhand in elkaar te
laten vallen?
Een Aintigduizend guldra! Je
wilt toch nie: zeggen dat ze gek ge
noeg zouden zijn om er zooveel voor
over te hebben?
Ik zeg je ■iJOp eens, laat dat
maar aan mij over. liet ie een van
de mooiste huizen in Londen. Ik zeg
je dat het alleen maar in orde ge
maakt moet worden ra ik ken ntra-
schen die dat verbazend vlug zuilen
doen. Voor een gemeubileerd huis
vau die grootte ra in die buitrage
woon gezochte buurt, zooals een hui
zenmakelaar hot zou noemen, ia twin
tigduizend gulden een matige huur.
Een mooie avond. Perce. zc: hi;.
Bijzonder mooi! zei Perce.
Hij vertrok seen spie: en wachtte. Dat
iets van hem wcaschten. was duide
lijk genoeg. Maij Jiie had meer kleur dan
gewoonlijk en Johnson gedroeg zich met
onnu ütke kalmte.
Wat hcbi u toch een mooien tuia!
riep Marjorie uit. En wat houdt u hem
goed in ordel Dat moe; u heel wat tijd
kostenl
Johnson haa'de zijn sigEienkoker voor
den dag.
Steek eens opi zei hij.
Graag, meneer, zei Perce.
Perce slak een sigaar aan en deed
een paar trekjes. De stilte werd pijnlijk.
De.... dc kwestie is, Perce, zei
Johnson, datedat wij graag
eens.... eeen woordje met je spre
ken wilden.
D moet ons helpen, zei Marjorie
smcckcnd.
Ze zeggen allemaal, zei de tandarts,
dat je zoo'n goed zakenman bent.
En u bent zoo knap ea zoo dap
per! zei Marjorie.
Wij waren het beiden eens, dat, als
jij ons niet kon helpen, memand hei
kan!
En u wilt altijd zoo graag mea-
scken uit moeilijkheden helpenl U ben:
zoo goedhartig.
Perce staarde hemelwaarts.
Hm, zeide hij. Jullie spreken net
als mijn oude sergeant-majoor.
Die moet u goed gekend hebben'
zei Marjorie.
Dat geloof ik wel, zei Perce. Maar
wat moet ik nu eigenlijk doen?
De zaak zit zóó, begon de tand
arts. Marjorie en ikdat is te zeg
gen, wij....
Gaat u voort, zei Perce. Ik be
grijp het!
Wij houden veel van elkaar, bracht
Johnson er eindelijk met moeite uit.
Is 't tóch waar? zei Perce, droogjes.
Wij willen trouwen.
Maar, viel Marjorie in, vader wil
er niets van hooren! U weet, hoe hij is.
Hij wil hebben dat ik met een officier
trouw. Vader is een schat, maar zóó
stijfhoofdig
Di- kwestie komt dus hierop nee:,
dat, als wij niel kunnen trouwen met
zijn toestemming, wij het zonder zijn
toestemming zullen doen, sprak John
son vastberaden.
Wat? zei Perce. Wilt u er vandoor
gaan?
Ja, zei Johnson. Niet naar Schot
land of Gretna Green of zoo iets, voeg
de hij er haastig bij. Wij hebben dit plan.
Ik heb eon „special licence" i) en mor-
genochtend om 8 uur trouwen wij in
het naburige dorp Middlebridge.-
Wel? zei Perce.
Waar wij nu bang voor zijn, zei
Marjarie, is dat vader iels vermoedt. Hij
doei zoo vreemd, de laatste dagen. Ik
':cn doudelijk bang dat hü ons huwelijk
op het laatste oogenblik nog verhinderen
zal.
Perce begon lont te ruiken.
Juist, zei hij.
Nu zouden wij zoo graag willen,
vervolgde Johnson, dat je er voor zorg
de, dat de generaal morgenochtend vóór
half acht het huis niet verlaat, zoodat
wij in het uitvoeren van onze plannen
niet gehinderd worden.
Er is niemand anders, dien wij ver
trouwen kunnen, zei Marjorie, Perce
peinzend aanziende. Bovendien wij
weten, hoe strategisch u kunt hande
len.
Perce dacht ee: v. -.blikken ern
stig na.
Hml zei hij toen. 't Is met weinig,
wat u vraagt. Als de generaal ontdekt,
dat ik de hand in de zaak heb, zal er
wat opzitten. Ik ken hem! Ik zie hem
nog voor me, zooals hij was in 1915, v°ór
hij uit den dienst ging, toen ik eens een
vaatje rum iu de wacht gesleept had, dal
voor het hoofdkwartier bestemd was!
Ik dacht, dat hij minstens een beroerte
kreeg
Wel, zei Perce ten slotte. Ik zal het
doen! Ik ben óók eens jong geweest. En
ik wil ook wel eens „quitte" komen met
den generaal. Niet, dat ik hem anders
een kwaad hart toedraag, hoorIk
zal hei doenl
Dat wist ik wel! zei Marjorie dank
baar. Maar hoe zult u het doen? voeg
de zij er op twijfelachcigen toon aan toe.
Laat u dat maar aan mij over! ant
woordde Perce. Daar moet je straie-
gisch voor aangelegd zijn! Alleen als
jullie er later spijt van hebt, dat je ge
trouwd bent, geef mij dan niet de
schuld!
Den volgenden morgen om 5 uur werd
generaal-majoor Pepper wakker. Hij
kleedde zich met veel zorg en maakte zoo
weinig mogelijk geluid.
Toch ontsnapte hem nu en dan ecu
gebrom van verontwaardiging.
Door zijn huishoudster, juffrouw Hig-
gins, had hij het een en ander gehooid
van Marjorie's plannen, maar hij had
niet kunnen ontdekken, waar het huwe
lijk zou plaats vinden.
Zijn oorspronkelijk plan was ge-
wees het meisje naar haar tante, bui
ten, te sturen, maar me: een_ huivering
had hu bedacht, dat Marjorie er mis
schien in zou kunnen slagen, haar tante
om den tuin te leiden of, erger nog, haar
sympathie te winnen.
Hij besloot dus, het paar te volgen en
zoo te verhinderen, dat het huwelijk zou
plaats vinden: zijn dochter zou nooit
een burger trouwen! Een officier, of
En deal; je heusch dat re het
et voor zullen geven?
Voor de derde ruaaJ herhaal tk
laat het aan mij over. Volgens miju
meening is het lang nie; onmogelijk.
Lord Hartsdale keek zij zuster op
lettend aan. Hij legde zijn geweer
neer vuldg langzaam een pijp en
stak hem aan. Toen keek hij haar
weer et.rak aan.
Wat heit jc voor plannen? vroeg
hij.
Plannen? vroeg zij met een on
schuldig gezicht. Wat voor plan
nen.'
Muiiigheid! Jouw plannen. Na
tuurlijk voer je iets in je. schild.
Waarom zou je anders plotseling zoo
veel belang stellen in die fabrikanten.
faitUiie?
Dat doei er nu niete toe, Haitsda-
le' antwoordde ze, terwijl zij haar
Itoofd afwendde. Je moest dank
baar zijn voor wat ik terwille van jou
doe. Wil je het huis verhuren of
niet?
O, natuurlijk wil ik het wel ver
huren! Twintigduizend guldra per
jaar!Laat Ellington het inaar ne
men als je !..i:s ziet Item over
tc halen.
Mooi zoo. En nu wilde ik ze fuer
eens tc dejetroeeren vragen met de
heele familie. Alleen maar George F.l-
lingïon en zijn vrouw.
Lord Hartsdale het hei stuk van
J o a 111 e 11 s c h ina orgesfcehi
te zijn aan de moeder van lie: meisje,
dat hij he. hof maakt Heb ik u vroe
ger niet eens ontmoe:, mevrouw) Uw
gezicht komt mij zoo bekeno voor
Mtvrou v. (koel Zeker, u is die
meneer, die mij iaatst in ue trarn een
haJf uur iie: staan en kalm de kran»
bleef zitten lezen.
anders niemand; Dat vas zijn vast bo-
sluit!
Toen hij gekleed was, draaide hij het
electrisch licht uit, opende de deur op
een kier en ging op eea stoet zitten
wacht houden.
De tijd ging langzaam voorbij. Lang»,
zamerhand werden ztjn oogleden zwaar
en hij vie! in eea lichte sluimering.
Plotseling schrikte hij wakker. Hij
luisterde iD de grootste spanning: ienjand
sloop zijn deur voorbij. Even later hoor
de bij de trap kraken. Hij opende de deur
van zijn slaapkamer en volgde zijn eigen
zinnige dochter want die was het!
met groote behoedzaamheid. Zij opende
de voordeur en keek naar buiten. Bink-
baar zag zij niets, want de generaal, dio
zich verdek*, had opgesteld in eea don
keren hoek van de gang. hoorde haar
fluisteren „O, waarom komt hij r.u
niet! Hij heef; toch beloofd, dc: hij om
7 uur hier zou zijn met de auto!"
De generaal kon een glimlach van
voldoening niet onderdrukken. Hij bad
voorzien, da: het paar per automobiel
zou trachten te vluchten en daarom stond
er in de garage van Siinmond, om den
hoek, een automobiel, kant en klaar, op
hem te wachten!
Vijf spannende minuten gingen voor
bij.
Plotseling naderde in de verte een
Eindelijk! riep Marjorie uu.
Een auto hield op den weg .oer het
huis stil. Met een plotseling, snel ge
baar nam Marjorie een handtasch op,
ging de deur uit en sloot dia achter zich;
De generaal verloor geen tijd. Met
drie sprongen was hij bij de deur. 1-Iij
rukte aan deD knop cn sprong over den
drempel.
Maar, al was de generaal vlug, een
kleine, donkere figuur die buiten sto'»d
te wachten, was vlugger. Perce's wake
was ten einde. Daar stond hij, met een
groote meelzak, open, in zijn handen.-
Toen, zooals een stierenvechter een stier
aanvalt, vloog hij op den generaal af,
rukte hem den zak over het hoofd en
ktc hem er tot het middel in. Toen
bond hij den zak dich; om 't lichaam van
den gepensionneerden generaal-majoor
Pepper.
Uit den zak klonken gesmoorde vloe
ken. Perce beschouwde zich als een ken
ner van krachtige taal en hij stond dan
ook eenigen lijd met bewondering te
luisteren naar de krachtuitdrukkingen,;
die uit den zak opklonken.
Laat me d'r uit! brulde de gene
raal. Schurken! Moordenaars!
Kom, kom, generaal! zei Perce.
't Is zoo erg niet! Houd u nu kalm!
De gevangene verdubbelde zijn wan
hopige pogingen tol ontsnapping!
1-la! gilde hij. Ik zal je leeren, zoo
tegen mij te spreken! Wacht tot ik er ui:
kom, ellendelingl
Gedurende een paar manuien keek
Perce vol aandacht naar c!e worstelen
de figuur aan zijn voeten, toen, beangst
dat het geval de aandacht van voorbij
gangers zou kunnen trekken, vatte hij
den gevangene om het middel en droeg
hem in huis. In de gang zette hjj hein
neer en liep daarna snel het huis uit. Hij
nam de voorzorg de deur met een sleu
tel aan den buitenkant te sluiten en slen
terde daarna den weg op.
De auto met het jonge paar_ was uit
het gezicht verdwenen. Perce ging vol
daan naar huis om te ontbijten.
Waar ben je geweest, Perce? vroeg
zijn vrouw wantrouwend.
Gewandeld! zei Perce, lakoniek.-
't Was zulk prachtig weerl Ik kon niet
binnen Blijven.
Eenige dagen later kwam er een klein
pakje voor Perce. Het bevatte een stuk
bruidstaart en een hartelijk briefje
van.- den heer en mevrouw Johnson-
Peppër.
1) Speciale vergunning om te trouwen.
Men kan die in Engeland ouder ze
kere omstandigheden koopen.
UIT ITALIë. Blijkens een draad
loos bericht uit. Annapolis beval de
„New York Times" een artikel van
Grasty over den politieken toestand
in Italië. De schrijver merkt op. dal
wei is gezegd dat Itaiië aan den voor
avond van een revolutie staal, maar
h:j heef; hiervan in Iia-ië nie: de
mins 'e aanwijzing gevonden. Van alle
hoofdsteden, die hij bezocht, gaf Ro
me hem, wat de mogelijkheid van een
uitbarsting betreft, den veiligstel!
indruk. Hij prijs*, minister Nitti, die
het volk begrijpt en die volkomen
vertrouwen beeft in de degelijTtheid
van liet Itaüaansche karakter. De
grootste zorg van den minister is de
economische en industrieel© ontwik
keling van het land en hij erkent de
zijn geweer dat hij op «iet oogenblik
aan het schoonmaken was,, vadra etrf
staarde zijn zuster aan.
Goeie graade. Hilda, hen je be
zig je verstand te verliezen? riep hij
uit. Hen voor dejeunet vra
gen? hier?
Waar anders? We zijn nu niel
Ln de stad, antwoordde zij. Na
Uiuriijk, hier.
- Natuurlijk: Waar wil j-» z© dan
ontvangen. Tusschen spü iiewcb-
bra bi de groote eetzaal, anno zes
tienhonderd en zooveel, zeker? zeide
hij spottend Of. nu het zomer is,
wil je ze ïuissciiitv. onder de ceders
op hei verwaarloosde grasveld dra
maaitijd laten gebruiken'?
-- Probeer nu niet om grappig te
zijn. Hartsdale. Laat dat maar aan
mij over. Ik za'. heusch wel zorgen
dat alles keurig bi orde is
Ik snap niet hoe je liet doen wilt,
antwoordde hij -- Wij et a gewoon
lijk koud schapenvieesch he: Denk je
dat zoo'n feestmaal deze u»ensclien
zou aanstaan?
Nog eens. laat het maar aan mij
over en aan Mawsey. Het komt er dua
ric-t op aan welken dag zij komen'
Lord Hartsda:e lachte.
(Wordt vervolgd.)
