Van onzen reizenden Redacteur
Buitsnlöndscfi Overzicht
De Voorvader van den
KüüiMi rimprnel
HAARLEM'S DAGBLAD
DINSDAB 10 IWEI 1921 TWitDE BLAD
(Nieuwe reeks.)
No. 4
De „Onbehuisden".
Togen 7 uur 's avonds komen zij van alle
kanten opzeilen, do dnkloozen van Anistcr-
dani en in rijen staan zo dikwijls voor liet
oude- Buiten Gastliuis te wachten oji bet
oogenblik, dat do poort voor hen zal open
gaan. In het nachtasyl is plaats voor 70 man
nen, maar in den winter gebeurt het herhaal
delijk, dat er zich 80 en meer aanmelden en
er dus verseheidencn moeten worden terug
gewezen.
J'o heer Stol work, do onder-directeur, die
mij door de iiinnnon-al'deeling rondgoleidde,
decldo mij mede, dat de personen, dio in het
nachtasyl willen worden opgenomen, oerat
bij do politie een kaart moeten halen.
„Uier in het asyl," zei do heer Stplwerk,
„hebben de menschen alleen maar nummers,
geen namen. Natuurlijk kennen wij de namen
van allen, die worden opgenomen, maar er
zij'; cr altijd onder de verpleegden, dio voor
de anderen hun naam geheim willon houden.
,Wij krijgen hier in het nachtasyl men
schen ni|. do oudersto lagen van do maat
schappij en ook velen, dio allo redon heb
ben hier alleen maar als „nummer zooveel"
bekend te zijn. Ik heb in hot nachtasyl wel
«wervers zien komen, dio eens notaris, dok
ter ol dominö waren! Dan moet er hooi wat
gebeurd zijn, voordat ze zóó vor gezonken
zijn Want het nachtasyl, dat begrijpt u. is
.voor die menschen de allerlaatste loev'tiohll
En bijna altijd is het dezelfde geschiedenis
do drankl De drank is voor het grootste deel
van die ongclukkigen de oorzaak van allo
ellende en wil je ze weer op den goeden weg
helpen, dan moet jo ze mot allo macht bui
ten do kroog zien to houden! Ook krijgen wij
liier in het asyl natuurlijk wel eens men
schen, die vat op huo kerfstok hebben. Vroe
ger gebeurde bot dikwjjle. dat in den avond
of 's nachts de politie kwaiu om iemand op
te sporen! Dan gingen ze langs alle bedden,
sloegen de dekens op, om te zien, wie er
sliepen en werd iemand 's nachts uit het asyl
gevankelijk weggevoerd. Maar daar is nu
op ons verzoek voor goed een eind aan ge
maakt. Voor de fatsoenlijke menschen
want dio zijn cr, vooral in dezen tijd van wo
ningnood, ook onder was het oen verne
derend en ellendig idéé, dat 's nachts de po
litie kwam om naspeuringen te doen. Daar
om komt do recherche, ais zij meent, dat er
verdachten in het nachtasyl zijn, tegenwoor
dig eerst 's morgens om half 7, voordat de
menschen weer naar buiten gaan!"
In lange rijen staan de eeuvoudigc. ijzeren
kribben in do ruime, steeneu loods naast
elkander. Van weeldo of gezelligheid is hier
natuurlijk geen sprake. Houten tafels en
banken vormen met. do bedden hot ceuige
meubilair. De voornaamste eisch voor een
nachtasyl is frisebbeid eD zindelijkheid en
aan dezen eisch voldoet de loods achter het
Oude Builen Gasthuis met zijn rood steenen
vloer en zijn grijze, brandvrije muren van
et cru iet volkomen.
Niemand wordt tot het asyl toegelaten,
voordat hij een warm bad heeft genomen. In
liet mannenasyl zijn voor dat doel dan ook
alleen 4 groote badkuipen, die bijna don ge-
hcelen avond in gebruik zijn.
„U weet niet," zei mevrouw Jonker mij,
„In wat voor vervuilden toestand dc men
schen hier soms aankomen. Dc kleeding gaat
meestal onmiddellijk in den omsmelt ings-
ovcn. maar do reiniging van do menschen
.van de vrouwen vooral gaat met meer moei
lijkheden gepaard. Soms moeten do vrouwen
dagen lang mot lysolkappen loopen. Met de
kinderen en mannen is het veel gemakkelij
ker die worden „gemillimeterd", maar de
vrouwen zijn daartoe maar zelden to bewe
gen. U begrijpt, dat. wij in onze inrichting
een voortdurende» strijd nebben te voeren te
gen ongedierte!"
Het nachtasyl heeft een zeer vlottende
bevolking. Tot 11 uur toe kuuuen de inunnen
binnen komen op dat uur wordt de poort
echter gesloten en niemand meer toegelaten.
Alle verpleegden krijgen van de inriehliDg
's avonds warm voedsel en 's morgens voor
bun vertrek bruin brood en koffie.
De bedoeling van bet nachtasyl, dat geheel
Ïraiis is, is con tijdelijk onderkomen aan
akloozcn te verstrekken. Het mag nooit
worden: een vast logies, omdat het dan dc
luiheid en de gemakzucht van do menschen
in de hand zou werken. Daarom mogen de
menschen cr niet -zl te lang blijven. Vóór
den oorlog was de termijn bepaald op 3
nachten,, maar in dezen tijd. nu het voor arme
menschen dikwjjla zoo moeilijk is logies to
vinden, heeft men dit tot 14 nachten uitge
breid. Men geeft hun dus do gelegenheid om
werk en een oigen „tehuis" te zoeken. Ge
lukt hun dat niet, dan moeien zij na 14 dagen
óf het asyl verlaten óf kunnen zij worden
opgenomen in do internc-afdeeliug. In de
interne-afdceling zijn op het moment 105 man
ondergebracht. Hier kunnen zij maanden lang
blijven, maar zijn zo verplicht om voor do
inlichting te werken. Zij hebberr alles vnj,
kleeding, voedsel en logies en ontvangen in
het eind van do week een weinig zakgeld,
maar de hoofdgedachte is, dat zij hun tijd
niet meer lu ledigheid doorbrengen, dat zij
dus werkzaam zijn.
In de in terne-n fdeeling komen dus de man
nen, <lie, het zwerversbestaan moede, een
nieuw leven willen beginnen. Hier werken
do zwakkelingen, dio weten, dat zij in de
grooio maatschappij moeilijk op eigen becnen
bunnen staan, bier onderwerpen zij zich vrij
willig aan een zekcro tucht, omdat zij aan
den lijve ondervonden hebben, dat bande-
looze vrijheid voor hen de ondergang betee-
kent. Dc interne-afdceling is het eigenlijke
toevluchtsoord voor do onbehuisden, zooals
wij dio o.a. hier te Haarlem ook kennen
van het Leger des Heils. Den gebeden dag
lijn de mannon in dc weer, ieder zooveel mo-
jelijk in zijn oigen vak. nier werken zij op
do verschillendo afdeolingen en alleen dca
avonds van 7 tot half 10 cu den geheolen
Zondag zijn zij vrij om uit te gaan. Op het
oertte gezicht mag zulk con leven misschien
voor mannen eu vrouwjen wat org gebonden
3keu, maar men vergeic niet, dat het bijna
len ongelukkige levens-schipbreukelingen
zijn, die geen weerstand bobben kunnen ble-
de aan de gevaren, welke hen in het vrije
leven overal omringen. Zij zijn als groote kin
deren, dio een «achten dwang behoeven.
Voor hen is het huis van Jonker in dc oarsto
plains een toevluchtsoord om bolero
ichcu in do maatschappij to worden. Zij
dat zij yoortdnreml onder een voor
hen persoonlijk bijna onmerkbare controle
staan, dat op hun algemeen gedrag om hun
eigen bestwil ecu zeker toezicht wordt ge-
koudon. Die wetenschap doet deze zwakke
lingen als vanzelf de plaatsen mijden, waar
het gevaar hun hot ergste dreigtde kroeg!
Werken en zelfbedwang, dat is het, wat z(j
do toevluchtsoorden loeren, om hierdoor
er terug te wiunen, wint zli meestal in hun
droef bestaan hebben verloren i zolfre6pect!
In dozo afdecling vindon wij ook de reclas-
sceringsgcvalle.il, dat zijn de voorwaardelijk
veroordeelden en voorwaardelijk in vrijheid
gesteldon, die door het Departement van
Jiiilitio onder patronaat van de Vereenieing
„Hulp voor Onbehuisden" geplaatst, hier
weer tol flinke, bruikbare menschen In de
maatschappij worden opgevoed.. Natuurlijk
weten de verpleegden niets van elkander af
en is het alleen den directeur en den onder
directeur bekend, wie door hot Departement
Justitie in de inrichting zijn geplaatst.
Doorgaans blijven de voorwaardelijk veroor
deelden niet langer dan 0 maanden in het
Toevluchtsoqrd.Het doel is hen zoo spoedig
mogelijk weer aan de maatschappij terug
govcn en hun dus te lccrcn op eigen beo-
ri te staan. Na hun proeftijd worden zij
dan ook meestal naar een dorp of een kleine
stad gezonden om daar onder patronaat van
een particulier bijv. vad don dominó, den
onderwijzer of den patroon zelf geheel
zolfetandig te werken. Maar hel: oppertoozleht
blijft ook dan gedurende een te voren vnst-
SKielden tijd hij de verceniging „Hulp voor
nbehuisden", aan wie deze reclasseerlngs-
govnllen door bet Dep. van Justitie zijn
toegewezen.
Hot zijn niet alleen maatschappelijk go-
atiacden, die in de interne-afdeeling worden
opgenomen. Ook ouden van dagen, die moei
lijk in hun eigen onderhoud kunnen voorzien
cn niet door hot Armbestuur kunnen worden
gekolpon, vinden in hot huis van (Fookor een
toevlucht en een dragelijk bestaan. Ik zag In
do wcrkafdeelingen jonge, stoere kerels
naast vroeg-oude manneken, ik zag er velen
onverschillige tronies naast anderen, wien
dc zorg en liet verdriet als in het gezicht
gekorven stond. Er waren er enkelen, die
luidruchtig lachend eu zingend hun werk
deden, maar dc moesten vervulden stil de
hun opgelegde taak cn hun zag je het aan,
dat achter hun droef starende oogen een we-
van leed verborgen lag. Al dio men
schen, die daar naast "elkaar werkten, had
den hun eigen geschiedenis, hun eigen wroe
ging en hun eigen leed. Het leven buiten, dat
bcteekcude voor do meoeten van beu één
voortdurende zorg en strijd! Het was het
verleden, dat hier op bijna al de men
schen drukte!
Hoe heel anders was het in den tegenover-
geslclden vleugel van het gebouw! Daar tet
terden cn kwetterden dc fijne kinderstem
metjes door elkaar, daar hipten en tripten
hondorden tcore en kleino voetjes in het rond,
daar blikten overal dezelfde onschuldige
vraogoogjes jo aan eu was hot de toe
komst, die als het groote raadsel overal
om je stond. Wat zou het leven al deze zor
geloos rondkijkende schepseltjes brengen?
O, boe heelt mij de rondgang met mevrouw
Jonker door dc kïnderzalen ontroerd en blijde
gestemd tevens. Ontroerd om het groote
leed, dat achter het jonge leven van al d«ze
kleine „dakloozen" ligt, blijde gestemd om
dc teedero zorg cn do groote liefde, waarmee
al dozo kinderen in het „Huis van Jonker"
worden omringd.
Ik had al de moeders op do „zuigelingen-
zaal willen tooveren, waar in reine, hel
dere wiegjes 30 roze kindertjes naast elk
ander lagen, dc fijne, tccre knuistjes in hun
ronde, roode mondjes gestoken, de kleine
voetjes trappelend boven de losgewoelde la
kentjes en al maar turend in het rond met
die groote, vragende kijkertjes, dio je zoo
veel cn toch weer zoo weinig zeggen. Zoo
veel mogelijk worden do zuigelingen door
hun moeder gevoed, Voor hot overige is do
zorg voor dc kleintjes aan de „zusters" op
gedragen, dio hen in do vrijo uren en des
Zondags enkel aan de moeders afstaan. Dan
gaan zo bij mooi weer met moeder naar
buiten, om daarna weer onder de dekentjes
in hun wiegje gestopt te worden op do zaal,
waar altijd een „wachtzuster" over hen
waakt.
In de volgende kinderzaal 40 kleine hou
ten bedjes als even zooveel slaapplaatsen
voor 40 dwergjes uit kabouterkind!
In deze slaaiizaal van do „papkindertjes"
lagen twee kleintjes, óóu mot enn ingeval
len oud-mannetjes geziekt en uitgeteerde
gerc beeutjes cn een meisje met een
groeide ruggograat, twee kloiiic wrakjee, die
waarschijnlijk nooit met andere kinderen zul
len spelen. Maar toen de „zuster" voorbij
ging, lachten ze beiden giumlertjes en voel
de ik heel duidelijk, dat dozo twee daklooze,
verlaten kindertjes voor hun korte bestaan
een eigen veilig „tehuis" hadden gevonden.
Naast deze. slaapzaal weer een zaal met 4'
miniatuurbedjes kalkbnkjes, zooals di
zuster zo noemde dc slaapplaats van de
„loopertjcs". Uier waren aile bedjes leeg,
maar achter dc deur hoorde ik ze reeds, dc
hoogc, kwetterende kinderstemmetjes. En
daar. in de speelkamer, tripten zij allen iu
hun blauwe jurkje», met hun kort gekuipte
blondo eo zwarte kopjes achter elkander aan,
in een grootcn, wijden kring cn zongen zij
zoo vroolijk de zuster na „In Holland «taal
een huis!", dat mijn hart opsprong om zooveel
sorgolooze, echte kindervreugd! In dc afdce-
'llng der papkindertjes krioelde en joelde alles
door elkaar, lagen ze over den grond tc ra
votten, schreeuwende en huilende en lachen
de. zooals overal in de wereld dc papkin
dertjes plegen tc doen. O, heerlijke, onbe
zorgde jeugd! Wat begrepen deze kinderen
van al het leed rondom hen? Zij hippelden en
trippelden daar allen gelukkig cn vroolijk ia
hel rond en geen van al die hummels wist,
of het verlaten was. of verwaarloosd, of ver
weesd, of dakloos of „onecht"!
Van het „kleine grut" bracht mevrouw
Jonker my naar de zalen van de schoolkin
deren, groote, ruime slaapgelegenheden, waar
820 houten bedjes naast elkander staan. Be
halve eenige zioke kleuters waren alle»
naar school. Maar de ledikantjes van vele
meisjes waren toch „bezet", in die bedjes
lag, netjes en secuur toegestopt, de dekens
tan de ooren. een houten pop en nic-
iv Jonker verte klo mij, hoe ze bijna allen
gaan slapen mei hun pop stevig tegen zich
aangedruktde eeuige schat, die heelemaal
van hen alleen it, Is cr niet iet* aandoenlijks
in dc liefde voor hun poppon van deze arme,
vorlaion kinderen, die zolf nauwelijks weten,
wal koos to ronde moederliefde helockont.
Naast de slaapzalen liggen dc twfco re
creatiezalen, één voor 140 kindoren van 4
tot 8 en één voor ISO kinderen van 8 tot 14
jaar. Op dc zaal van de kleintjes helpen de
oudere meisjes de penters 's morgens met het
aankleoden. Zoo leeton ze SI vroeg hun han
den uit de mouw steken en verlichten zij te
gelijk het werk van do zusters, die het met
hot wasschen van 140 kinderen al druk ge
noeg hebben.
Men moet over zoo'n huislioadcn van 300
mannen en vrouwen en 450 kinderen niet al
to licht denken. Mevrouw Jonker vertelde
mij, dat er iederen dag alleen 4000 boterham
men gesmeerd moeten worden. Men denke
verder eens aan de wasch van al dio kinderen
waaronder 40 zuigelingen aan het ge
regelde baden zoowel van de kleine als de
groote menschen en aan alles, wat zoo'n
reusaobtigo huishond ing verder met zich
medebrengt.
Voor het toezicht op do slaapzalen der
kinderen alleen zijn er 0 waakzusters, die cr
geregeld voor zorgen, dal do kloincn tijdig
worden opgenomen, zoo noodig worden ge
voed en weer behoorlijk toe wtorden gestopt.
Z-oo ie er om deze „daklooze" kinderen
altijd een teedcre, liefdevolle zorg, dio hun
zoo veel als het mogelijk is vergoedt, wat »JJ
in hun jonge loven moeten misseu Hoe groot
de liefde van mevrouw Jonker voor baar
kleinen is, bob ik op mijn rondwandeling
door de kinderafdoeiing gevoeld.
„Weot u, wat dikwijls het ergste is?" -zei
mij, toon ik in de ontvangkamer na onzen
rondgang tegenover haar zat. „Dat wij zo
soms weer af mooten staan. U weet niet, hoe
vrij er dikwijls voor moeten strijden om de
kindc-ren hier te honden. Maar als je zeker
weet, dat ze buiten verwaarloosd zullen
worden, dat ze in een milieu komen, waar zij
geheel cn al te gronde gaan, dan doe jo alle:,
om ze zoo lang mogelijk onder je hoe<Ic ie
houden."
En zij vertolde mij van oen jonge moe
der, die den slochteu weg was opgegaan cn
haar 4 kinderen waaronder een meisje
van 15 jaar weer bij zich had genomen,
hoe dc kinderen moreel en lichamelijk dreig
den onder te gaan cn hoe het haar eindelijk
gelukt was de kinderen weer in „haar huis"
te krijgen.
„De vrouw is uit de ouderlijke macht ont
zet. Nu heb ik ze terug en bUjven zo hier!"
zei mevrouw Jonker en ik zag aan de tin
teling van haar oogen, welk oen vreugde
haar die zekerheid gaf. „De meisjes gaan
later naar Jeannette-Oord, de jongens naar
do inrichting op do Prins Hendrikkade. O. u
niet, welke heerlijke resultaten wij met,
kinderen al hebben gehad. Dit jaar zijn
er 5 jongens geslaagd voor het niachlnistcn-
eiamcn en 4 cr van hebben een betrekking
by de Maatschappij Nederland gekregen. En
vind: u het niet een aardig idee, dat er
onder onze zusters vier zijn, dio in onze
inrichting zijn opgevoed? UH zich zelf zijn
zo naar mij toe gekomen. Zij wilden wieer
werken in hot huis, waar zij als kind had
den geleefd!"
Toen ik even later weer buiten stond, In
do 2e Const amjjui Huygpnsslraat, gingen
juist de scholen uit cn kwam ik ze tegen de
honderden j„ongens en meisjes van Jonker".
Zingend en fluitend, met vroolijke gezich
ten. zag ik ze naar hun „huis" gaan. Lang
heb ik ze nagekeken en met warmte en
innige bewondering, dacht ik aan de twee
menschen, die voor al deze kinderen de
vader en moeder" zijn.
ik zou over do vereeniging „Hulp voor
OnbehuL^len", die haar hulp tol alle ge
zindten Rooinsch-Kacboliekeii. Protestan
ten en Israëlieten uitstrekt, nog kolommen
knnnen schrijven. Ik zou u nog kunnen ver
tellen van het TTOiiwen-asyl, waar naast fle
bedden der moeders de wiegjes der kleinen
staan, van de interne-afdeeling der vrouwen,
waar beneden de kinderen en op de galerijen
"boven de vrouwen slapen, van dc groote keu
kens, de magazijnen, de wpscüi- en droog-
kamers, de naai- en etopkamers, maar mijn
artikel zou dan al te lang worden. En voor
het doel, waarmee ik het begonnen ben, zal
he: ook wel onnoodig zijn. Want ik hoop
mijn lezers tc hebben overtuigd, dat wij voor
dc onbehuisden cn de daklooze kindertjes
ja, voor de kindertjes voorall niet ge
noeg doen, als wij hun enkel ons medelijden,
wat overtollige kranteu eu nu eu dan
kleino gavo zondcu. Het moet. niet mogen
gebeuren, dat dc hoer en mevrouw Jonker
op het eind van 1931 als in 1920
tokort van f 87.000.— staan.
Rubriek voor Vrouwen.
J. B. SCHUIL.
Hoe moeten wij vereenvoudi
gen! De keuken als eetka
mer. Hulp van alle buisge-
nooten. K'ledne vereenvou
digingen. Gezelligheid bo
ven «5.
Hel is voor menschen, mannen zoo
wel als vrouwen die nieis met het be
sturen ©ener buishouding te maken
hebben, gemakkelijk genoeg om fe
zeggen, dat onze huishouding vereen
voudigd moet worden, maar voor haar
wier taak dat is, is dat vaak nog een
groot probleem. Dat er voro?nvoudigd
moet worden zal wel iedereen duide
lijk zijn in vele gevallen: de dure bui
zén, het tekort aan personeel, dat
daarbij nog zeer kostbaar is, en de
groote kosten, die aan het inrichten
een woning verbonden zijn, ma
ken dat er steeds naar eenvoudiger
middelen om het huishouden goed te
doen loopein, wordt omgezien.
En zoo worden de meest fantasti
sche middelen aan de hand gedaan.
Tot voor kort werd er nog zoo veel
mogelijk aanbevolen de keuken toch
niet ais woonvertrek in te richten!
Want waar 'e morgens de echoenen
worden gepoetst, het lijfgoed wordt
gestreken, 's middags het eten schoon
gemaakt en gekook.t daar kan de at
mosfeer niet zuiveT genoeg zijn om er
met een heele familie in te leven.
Zoo werd er dan ook in sommige
families al toe overgegaan, aan het
dienstmeisje een apart zitkamertje te
gei,en, maar ten eerste gaven zij er
heel vaak weinig om, en ten tweede
zijn zij lang niet den heelen dag in de
keuken: het werk roept haar nu bier,
dan daarheen, en meestal is er tijd
genoeg om de keuken goed te laten
dooTluohten.
Maar de kleine kindoren, die in deze
woon-keuken hun dag moeten door
brengen, zijn er slechter aan toe. En
de Amsterdamsche arbeiderswonin
gen, die eenige jaren geleden gebouwd
werden, en waar naast de woon-keu
ken een spoelhok was aangebracht,
waren al een kolossale verbetering,
liet doel was, de mertsclicn laogtza-
merhand In de richting te brengen
van een apart woonvertrek en een keu
kentje.
Maar nu zijn er heuech weer vrou-
•en, die meenen in allen ernsv.wat te
voelen voor het eten in de keuken!
Zij willon dan het fornuis achter een
gordijn verbergen en ook de goot
steen. Ieder zal er wel voor voelen,
het huishouden zoo simpel mogelijk
en toch goed te kunnen besturen,
maai' dut eten in de keuken heeft met
het woord „goed" niet veel te maken.
Want wie zal het erg aanlokkelijk
•inden om in ©en kleine keuken, zoo
als zij tegenwoordig meastal zijn, met
een heel gezin te gaan huizen De ta
fel is ook lang niet voldoende van
afmeting, dus er moet lederen keer
'oor don middagmaaltijd een groote-
re tafel in gezet worden.
En dan de genoemde gordijnen. In
vele huishoudens is tegenwoordig een
gasfornuis, en ieder die er dagelijks
mee omgaat, weel hoeveel aanslag
liet gas aan alle voorwerpen in do
keuken geeft. Denk maar eens aan het
lampekainje: na eenigen tijd is het
vochtig en vettig-vuil, iets wat na
tuurlijk ook met dc gordijnen zou ge
beuren.
Bovendien zouden zij tamelijk ver
in de kamer moeten hangen, want
voor het brandgevaar is het minder
gewenscli om ze al te dicht tegen het
fornuis te nemen.
En dan is er nog iets: wat zou er
•an een gezeLligen maaltijd terecht
komen in een te kleine, dus benauwde
keuken, waar alles van achter gordij
nen to voorschijn wordt getooverd en
in den winter niet voldoende gelucht
kan worden, omdat dan dc kou te veel
vrij spel zou 'hebbent
Bovendien zouden veel vrouwen,
ondanks alle goede voornemens ertoe
komen, om de pan maar eventjes van
het vuur te nemen, de familie te be
dienen en hem weer achter de bedek
kende mantel, in dit geval het gor
dijn, weg te stoppen. En al verzette
iedere vrouw zich daar in theorie te
gen, in de praktijk zou het maar al te
aak voorkomen.
Is het dan ook eigenlijk wel
plezierig om alles in zoo'n kleine ruim
te op tc stapelen! Mensohesn en voor-
weipen zijn elkaar don meestal ho
peloos in den weg en het gevolg is
dat niemand eens flink kan opschie
ten, terwijl do huisvrouw die het eet
gerei uit d'e huiskamer naar de keu
ken brengt, er dadelijk veel meer or
de in kan brengen.
Wij gelooven dan ook niet dat eten
in de keuken, afgezien van het onhy
giënische van het geval, zoo erg voél
tot de vereenvoudiging zou bijdragen.
Zou het werk niet veel moer opschie
ten, wanneer iedereen m hot gezin
leerde een handje mee te helpen Over
liet denkbeeld dat. al het werk in de
ihuishouding meisjes- eu vrouwenwerk
is, zijn wij nu tooh wel ho.n! Er te
voor jongens evengoed wel wat te
doen; hier of daar ©ene wat timmer
werk in orde brengen of zware vrach
ten versjouwen, kolen scheppen en
andere. En voor dc meisjes is altijd
genoeg werk. Nu zouden wij niet wil
len voorstaan, dat de kinderen, ale
zij uit eohool thuis komen, dadelijk
druk aan het werk worden gezet,
maar er ziju altijd wel kleine werkjes
die zij zoo ongemerkt, zonder dat hei
bepaalde taak wordt, kunnen ver
richten.
Vroeger hebben wij ook al eens ge
wezen op de doorschuif kast, d:e aan
gebracht kan worden, wanneer keu-
kon en eet- of huiskamer aan elkaar
grenzen: er wordt een opening in den
muur gemaakt, die ln beide vertrek
ken mot een deurtje gesloten kan wor
den, en hier worden dc spijzen doorge
schoven, wal veel geloop uitspaart
met zware dienbakken of met de en-
ke'e schalen.
Dan is er ook nog de zit-elaapko-
mer die vaak zooveel eenvoudiger ie.
Om het bed in de slaapkamer te ver
bergen wordt er een divankleed al6
overheen gelegd en de waachta-
fél wordt Sn een kast of achter ©ai
gordijn in een hoek der kamer gezet.
Natuurlijk is het dan wel beier voor
de lubhtververscliing om wanneer
er den gebeden dag geweest is,
's avonds voor het naar bed gaan al-
i goed dooi- te luchten, maar
dan kan deze zitkamer heel goed als
slaapkamer gébruikt worden. In som-
ge gezinnen wordt ook de waschta-
fel verbannen, en de badkamer als
•aschgelegenheSd gebruikt, maar bi)
ecu groot gezin met één enkele badka
mer, zou dit ook veel bezwaren ople
veren.
Een luxe, die echter voor het een
voudige huishouden veel waard zou
tijn is de ingdbouwde woschtafel:
wanneer er bij ieder van die wasch-
lafels een doekje hangt, kan iedereen
zelf 'e morgens dé bak eveai uitno
men, en behoeft er verder niet meer
naar omgezien te worden: de glazen
worden toch met den ontbijtboel te
gelijk afgewussohen.
Zoo zouden er wel meer kleinighe
den te bedenken zijri om de taak der-
huisvrouw, die voor alles alleen staat,
wal te verlichten. Maar van het mees
te belang is het toch wel, dat ieder
der huisgenooten een handje mee
helpt; naar gelang van htm krach
ten. Maar laten wij het niet zoo wil
len vereenvoudigen, dat de go/o!log
heid eronder lijdt: al het z.g;slo
ven'' In de huishouding .wordt door
een bepaalde categorie van 'vrouwen
erg overdreven, maar de meeste vin
den dat sloven nog zoo ejg niet, -wan
neer de toon in huis maar opgewekt
en de omgeving gezellig.
E. E. PEEREBOOM.
Qgitschtand en 4e geitlHeerdan
ZAL T ULTIMATUM AANVAARD
WORDEN?
In de berichten uit Berlijn heet liet nu
eer dat de opvatting der ooalitio-partijeu
i Duitaohlond over het algemeen is, dat
men het ultimatum maar moet aannemen.
De socialisten zijn, naar verzekerd wordt,
oor de aanvaarding van de eiscben In het
ultimatum gesteld. Evenzoo het Centrum.
De Beieren hinken nog op twee gedachten,
terwijl de demoeraten en de volkspartij nog
tegen aanvaarding gekant zijn.
De aftredende minister Simons, heeft
Jcli in do interfraotionoole commissie van
dun Rijksdag uilgesproken voor het aan
vaarden van liet ultimatum.
DE MINISTERCRISIS IK
DDIT8CHLAND.
Thans, nu de partijen hel eens blijken te
worden over de aanvaarding van liet ulti
im, zal de ministcrerïsis ook wel spoe
dig opgelast zijn. Stresemnn zal nu met de
samenstelling van hot nieuwe ministerie
belast worden.
De steeds dreigende
bezetting.
Aan de „Basler Nacbriehten" wordt ge
meld uit Parijn, dat men zich daar de be
dreiging mei de bezetting van het Roerge
bied voorstelt als een blijvende verontrus
ting van Duitschland, zoodat bij eke tekort
koming ten opzichte van eenige verplich
ting de opmarsoh kan plaats hebben zonder
een nieuw besluit der Geallieerden
steeds voldoende troopeu gereed staan om
j te rukken.
Dat deze opvatting juist is, blijkt uit
verklaring van Briand aan een journalist,
dadelijk na zijn terugkeer uit Londende
bezetting van het Roergebied zou ook
13 Mei hangende blijven en zou bij elk
verzuim van Duitschland kunnen beginnen.
De geconcentreerde troepen worden niet
naar huis gezonden als Duitschland 13 Mei
ondubbelzinnig „ja" heeft gezegd.
Omtrent de Franaohe toebereidselen
dc bezetting van het Riergobied wordt ver-
dor uit Mainz geméld, dat aan do Pransche
Rijnvloot bevel is gegeven om zich gereed
te houden voor troepen-overbrenging ge
durende verscheidene dagen.
De militaire maatregelen.
Uit gezaghebbende kringen wordt formeel
het bericht in do „Vossische Zoitung" te-
gengesprokon, dat er Pransche cavalerie-
patrouilles het Roergebied zouden zijn bin
nengerukt.
Dc arbeider» Iu hei
Ruhrgehlcd.
Dc „VorwJirts" maakt melding van oen
conferentie der vertegenwoordigers van den
Duitr.chen bond van rakvereenigingen,
waar vooral gedelegeerden uit he'. bezette
gebied aanwezig waren. De vergadering, die
millioen arbeiders vertegenwoordigde,
een motie aan, waarin zij instemming
betuigt mot bet I. V. V., dat het herstel
der verwoeste gebieden een absolute nood
zakelijkheid is voor het economisch even
wicht van Europa. Krachtig wordt gopro-
isleerd, tegen het aanwenden van alle
dwangmaatregelen, „die slechts uitvloeisels
zijn van hei Entente-kapitalisme en de
Duitsehe arbeiders jarenlang zouden maker:
tot arbeidsslaven voor een imperialistisch
doel". Verder wordt opnieuw verklaard, dat
geen maatregelen van do Entonte do arbei
ders en beambten kunnen doen wankelen
bun trouw aan de Duitscho republiek.
Vooral verklaren de vertegenwoordigers der
bezette gebieder., dat zij alle maatregelen,
die de bedoeling hebben het bezette gebied
van Duitschland af Je scheiden, met alle
hun ten dienste staande middelen zullon
bestrijden.
Pransehc protesten.
ilutionairen te Parijs en „iustro
kon (de communisten en anarchisten)
hebben te Saint Gervais een vergadering in
de open luebt gehouden om te protesteereri
tegen de oproeping van de lichting 1919.
Geen uitstel aan
DuSUchlaad.
De Fransehc minister Louch«ur heeft ecu
rede gehouden overhel ultimatum: Geen
uitstel aan Duitschland.
Amerika cn 't ultimatum.
De Regocring der Vereonigdo Staten =3
het geheel eens met het aan Duilnclilaiid
gestelde ultimatum.
Vcrsprsfd nisuwo
HONGARIJE EN HET VREDESVERDRAG.
In de Hongasr<ehe Nationale vergadering
besprak giaaf Apponyi het debat in het
Bvitsche Hoogcrhuis over den vrede van
Triatlon. Volgens Lord Canon moet Hon-
garijn betalen, omdat het sehuld heeft ttnu
het uitbreken van den oorlog. Dit uitgangs
punt is reeds onjuist, doch als men bet
denkbeeld verder ontwikkelt, moet in elk
geval de straf evenredig zijn aan do gTootts
der schuld. Aan Hongarije is het waars Ie
vredesverdrag opgelegd, 't zou dus ook de
grootste schuld moeten dragen. Dat ls niet
waar, want Hongarije miste vrijen wil; het
bezat in do Oostenrijkseb-llongaarsohc mo
narchie maar zeer geringen invloed op de
buitenlandscbe politiek, en
dezen geringen invloed gebruikte het nog
om de uitbarsting van den oorlog te ver
hoeden. Dit bewijst genoegzaam de on
rechtvaardigheid der vredesvoorwaarden.
Dei beschuldiging, dat Hongarije dc na
tionaliteiten onderdrukte, had door een
volksstemming weerlegd kunnen worden.
Do Entente wilde daarvan echter ntets we
len. De grensveranderingon zijn anders
i het vredesverdrag aangeeft, het zijn
n kleine wijzigingen, maar groote afwij
kingen en de commissie voor de grensbe
paling zon zich hierover tot den Volken
bond moeten richten. Apponyi uiilc ten
slotte de verwachting, dat de groote mo
gendheden oen plechtig gegeven woord niet
inden breken.
DE WOELINGEN IN OI'I'ER-SILEZI®.
De intorgonllieerdo commissie te Oppëlri
heeft Korfonty een ultimatum gezonden,
geèlsc-iit wordt, dat alle niet in Op
per Silezió wonende Polen het land onmid
dellijk moeten verlaten. Inmiddels dient do
Duïlsche bevolking haar sleden rustig
door de Polen te laten bezetten oru de on
derhandelingen tussclien Oppeln en Kor
fanty niet lo storen.
i hooft Op-
I.lovd George heeft in verband mol de on
lusten, verklaard, dal Duitschland niet het
slachtoffer van zijn ontwapening mag
worden.
DE TOESTAND IN IERLAND.
James Cralg door r.(Jn eigen
wacht beschoten.
nes Craig, de leider der Ulstersehe
Unionisten, iB Donderdogi. ebt door do pos
ten van Kroontroepen, die regelmatig voor
zijn huis staan beschoten. Natuurlijk bij
vergissing. Zij meenden, dat Craig goed en
el thuis was en toon hij nu, vergezeld
an twee vrienden, 'a avonds in zijn auto
terugkeerde van een verkiezingsvergadering
te Banbridge, en den wagen in do richting
van zijn eigen huis stuurde, meende de
posten, dat cr een aanval in gang was en
vuurden op den Craig's auto. Toevalligerwij
ze werd niemand getroffen, ofschoon twee
kogels in he4 onderste deel van den wagen
drongen.
Toen de posten later vernamen, dot sir
James zich in een auto bevond, stonden zij
heven van schrik cn putten zich uit in
verontschuldigingen. Welke houding Craig
heeft aangenomen en of do onvoorzichtige,
of moeten wij zeggen overwaakznme?
soldaten gestraft zijn, of geprezen of be
loond, vermeldt do geschiedenis niet.
Feuilleton
(Een avontuur van den Lachenden
Kavalier).
Naar het Engelsch van
BARONESS ORCZY.
74).
Ik weet niet waar ge vandaan
zijt gekomen, ging hij fluisterend
voort. Of een duivel of een geest
zijt, ik
Hij scheen tegcoi wil en dank te spre
ken, alsof de angst hem de woorden
uaar do lippen dreef. Plotseling
schreeuwde hij met heesehe stem:
Hierheen! Is daar niemand?
Help!
Maar do moren van dsr. oud- n mo
len waren dik cn ziju stem, heesch
vau angst en schrik over die geest
verschijning, droeg niet ver gonoeg.
De kleine raampjes hielpen niet; de
soldaten stonden huiten aan don ach
terkant van het gebouw eu lx-neden
was alleen maan- de oude kamenier.
Dio schurk! riep hij uit, luuf te
gen zichzelf. Ee» geest oi een blin
de! In ieder geval
En met het zwaard in de hand liep
hij op zijn spottenden vijand toe. Een
blinde! Bali! Wat had luj te vreezen?
De eUendcling had Gilda achter zich.
geschoven- Hij stond daar met een
van die korte Engelsche dolken in de
hand dio mog beter schenen tc zijn
d'au de Toledo rapieren, maar met
dat al bleef hij toch bluidl
Stoulenburg had nu geen tijd om er
over na te denken hoe hij uit Amers
foort ontsnapt was eu met wiens hulp.
Maar de man was blind. Hij herin
nerde zicli nog duidelijk de gebeurte
nissen van den vorigm avond, hun
gesprek de starende oogen, de on
beholpen gebaren al die dingen we
zen er op dat liij blind was en hulpe
loos.
.Vis een roofdier hurkte Stoutenburg
neer, gereed om toe te springen. -Al
zijn. bewegingen werden leaiïg en ge-
ruischloos ais die van een slang. Hij
bad al bij zichzelf uitgemaakt hoe
e.n waar hij zou toeslaan. Hij wacht
te alleen maar het oogenblik af dat
die oogen die vreeselijke oogen,
zouden ophouden hem aan to zien.
Muar de oogen volgden hem overal,
/.ij bespotten hem en da-eigdon! Voor
d°n duivel! Jle man kon zien met die
biinde oogen!
Op well; oogenblik Stoutenburg die
ontdekking deed .had hij u niet kun
nen zoggen. Maar plotseling wist hij
het. En in e©n seconde was hij al zijn
moed weer kwijt. Het angstzweet brak
hem aan alle kanten uit. Het duizelde
hem, zijn kuieén knikten, hei zwaard
ud uit zijn hand. Toen, met een
schreeuw, draaide hij zich om en
vluchtte. Hij had al eon voet op de
bovenste trede van de trap die naar
beneden voerde. Een luide spotlach
achter hem scheen hem aan te spo
ren tot vluchten. De vrijheid en
niger dan datwachtte hein bene
don. Daar was alleen maar een oude
vrouw, en zijn soldaten stonden bui
ten. Hij leek wel gek om zoo bang
te zijn.
Hij vloog de trap af en viel bijna
nan rbeneden, want zijn zenuwen wa
ren hem de baas en het was nl lialf
donker. Toen hij beneden in den mo
len kwam, zag hij eerst niets. Niets
dan de deur, recht voor hem, die
voor hem de bevrijding van deze vree
selijke obsessie beduidde!
Met "n sprong was lüj den bal ven mo
len door; plotseling stond hij stil en
uitte een verwensching. Vlak bij de
deur zaten twee mannen op hun hur
ken te kaarten. Een van die mannen,
was lang en mager, do ander zoo rond
als een opgerold stekelvarken Zij
kekeai nauwelijks om toen zijne Door
luchtigheid de heer van Stoutenburg
de trap kwam afrollen.
Vijf en vier, zeide de magore.
Hoeveel ls da* samen?
Acht, sukkel, antwoordde de an
der. Nu is het mijn beurt.
Zij gingen door met hun spel eu
letten niet op Stoutenburg die daar
als vastgenageld stond, bevend over ai
zijn leden, als een dier dat langzaam
de strik om zich lieon voelt sluiten.
De toestand was worked ijl; erg ge
noeg' om er iemand zijn verstand bij
te doen verliezen. Een oogenblik lntd
Stoutenbm-jr het gevoel dat hij gek
werd. Hij keek van dc deur naar de
trap en toen weer naai* de deur en
dacht er over hoe hij zou kunnen
ontsnappen. Als hij riep, zou men hem
dan hoorenï Zouden zijn soldaten
heul bereiken voor deze twee kerels
hem vermoord haddeai? Zou hij het
wagou naai' de deur toe te loopen? Of
Het was ondeiikliafix dat hij
Stoutenburg hier stond en was
overgeleverd aan de g«iade van drie
schurken, totaal machteloos, terwijl'
buiten, geen vijftig pas van hem van
daan, nou den anderen kant van dien
muur, vijftig soldaten lagen om hem
te beschermen.
En plotseling verdween rijn angst.
Het boven hield op, hij kon weer dui
delijk zien en scherp nadenken. Zelfs
scheen het of hij even glimlachte.
Hij had een geluid opgevangen dat
van buiten kwam. Nog wel flauw,
maar blijkbaar steeds dichterbij. In
het half donker, en door liet bonze si
van zijn hoofd en zijn zenuwachtig
heid kon hij niet precies onderschei
den wal het geluid was en ook niet
waar hot vandaan kwam. Maar wat
het ook was zelfs al was het niet
wat hij hoopte dat geluid zou zeker
door z.iju soldaten opgemerkt wor
den; en als hij die twee kert-is hier
maar een 'paar minuten rustig kon
houden zou hij onmiddellijk daarna
den commandant van zijn lijfwacht
zderi binnen komen om tc rapportOc-
ron wat er gebeurd was: de Stadhou
der was in aantocht, het signaal was
gegeven en Nicolaes Bercstcyn kwam
vlug te hulp.
Daarom was de heer van Stouten
burg niet bang moer. al bleef het voor
hem een gevaarlijke toestand; hij
was alleen vol verwachting van dc
dingen die komen zouden. De twee
mannen bij do deur schenen niets ge
hoord te hebben. Zij gingen tenminste
kalm door met hun spel en liet pie
pende hooge stemmetje van den dikke
klonk beurt om beurt met de diepe
bas van zijn vriemd.
Drie en twee is vijf!
Neen, vier, leeüikcrd!
Zes'.
Niets! Het loopt mij niet mee van
daag.
Kn liet geluid kwam steeds dichter
bij. Er viel niet aan ie twijfelen wal
liet was. Wapengekletter voet-i
I stappen. Paarden. Gestamp van hoe-
\eji, geschreeuw <-n een lawaai dat
I die twee kerels wel moesten hooren.
Er kwam ee-n geluid van den zolder.
En daar was Gilda nu met •dien el-
lendigon schurk die nu, wat er ook
gebeurde, onvermijdelijk als een
schurk en verrader voor haai stond.
Dit was tenminste een feit. Dc man
had zijm meester verraden om zijn lé
ven te redden en do burgemeester
had hom uit sentimenteel e zwakheid
geholpen tc ontsnappen. Maar hot feit
bleef hetzelfde. De Stadhouder na
derde. Over een paar minutiyi se
conden misschien zou dit avon
tuur geëindigd zijn en hij zou de over
winning hebben behaald.
Stoutenburg wachtte als eer, dier,
dat op zijn prooi loert.
Toen klonk plotseling een musket-
bol; nog een, eu nog een; en plotse
ling was het COn oorverdoovend la
waai. De wapens kletterden de sol
daten schreeuwden. Blijkbaar waren
zij nu slaags geraakt. In den ugen
vielen zij elkauder auu.
De twee vagebonden namen hun
kaarten weg cti stonden op. Ze giug©n
met hun rug tegen de deur slaan, de
oogen strak op Stoutenburg gevost-
tigd.
(Wordt
rvolgd).
