HAARLEM'S DAGBLAD
Van onzen reizenden Redacteur
Risforfek voor Vrouwen.
De man op den achtergrond.
uuitenisndsch ilverziciit
DINSDAG 1 NOVEMBER 1921 TWEEDE BLAD
(Nieuwe reeUeJ
No. 42
ONZE LACH HO EK.
Boektitels geïllustreerd-
Detective-roman van Ivans.
langzame rüarid begint, mc-n m Was
Mngton te bemerken, uat de datum der
conferentie mei rasse schreden nadert,
zogt de correnpomlent van de „ilady
Telegraph". Geen dag gaat ér voorbij of
ei worden redevoeringen, waarin de be-
teekenla der conferentie wordt uiteen-
gêzet, en reeds is de „voorhoede" der
dagbladschrijvers, zooais kolonel ltepiug-
H. Wells, Stèphhane Lausanne
Luigi Earzini, in Washington aange
komen. In 'hei geheel worden 500 corres-
spondanten verwacht; 200 van hen rullen
toegang lot de conferentiezaal hebben.
Lu quuestie betreffende de openbaarheid
der conferentie "is nog niet geregeld,
doch in elk ge-zal is er geen ruimte ge
noeg voor alle correspondenten om de
zittingen bij te wonen.
H. G. Wells, die voor de „Daily
Mail" naar Washington zal gaan, schrijn
en an .kei in de „New York World
hij de volledige herziening ran de
haastige en noodlottige besluiten van
Versailles verwacht, alsmede de instel
iing van een soort wereW-contróle ovor
ile huidige chaos op l«t gebied van iet
geldwezen en de cctoiomische aangeie
genheden, en de invoering van eun
licuw, rechtvaardiger en edelmoediger
systeem ten aanzien der internatii>ntle
betrekkingen. waarbij niet slechts do
overwinnaars uit den jongstea oorlog,
doch ook de Dwtsohors, Russen en Chi-
zan en andere volken dezelfde kansen
vooruitzichten hebben.
Do Britsoho delegatie.
Kef. is thans bepaald dat. indien Lloyd
George, met het 'rog op do Ierscho onder
handelingen, verhinderd mocht zijn Za
terdag a.s. naar Washington te vertrek
ken, Balfour in zijn plaats als hoofd der
Britsche delegatie zal gaan.
DE TOESTAND IN IERLAND
Do Ierscho onaerhandolinscn
Volgens ae „Evening Standard' zijn
b Iersdie onderhandelingen op het
doode punt gekomen. De Sinn i einers
hebben de eischen der regeer»-g met
aanvaard, hierop neerkomende, d.-.t do
rechter van Ulster ingevolge do Govern
ment of Ierland Act zullen werden -re-
liandhaafd en dat do eisch van Zuid
Ierland, dat dit zal worden beschouwd
als een souvereine staat, zal worden op
gegeven.
Het is volgens hot blad een feii, dat
aangeboden is do trouw aan de kroon
te aanvaarden in ruil voor een nieuwe
grenslijn in Ulster, waardoor Tyrone en
Fermanagh feitelijk aam Zuid Ierland
zouden komen en dat (lit denkbeeld ook
althans gedeeltelijk is besproken.
Het bovcnstiumdo wordt, bevestigd
door de „Daily Express", die meedeelt,
dat Collins don indruk heeft gewekt, dat
Sinn Fein bereid is het donkbeeld een er
afscheiding to laten varen cn trouw aan
do kroon te beluigen. indien do grenzen
van I7l3ter worden gewijzigd. Voorgesteld
wordt een stemming in Tyrone en Fer
managh.
Ltoyd Ceorgo over de
vr cd eso nderhan de Iitgen
Lloyd George zeide iaat tx ecnige
seheadir.sfci! van 't wapens tik tar.dsvoi'-
drag hadden plaats gehad, waarop dc
aandacht der Sinn Fefiaers was geves
tigd. De regeering had waafborjor, ont
vangen, welke imcn, naar hii meende,
zijn best deed om uit te voeren. De re-
geerit'jg had bewijzen in handen van toe
bereidselen, die worden getroffen, om
rapenea in Ierland te landen, en een
deel van deze bewijzen was te danken
de actie eer Duitscne regeering. Hij
meende, dat het goed was daarvan in het
Lagerhuis meaedeeliu^ te doen. Toen
deze bewijzen te voorschijn kwaniea,
-,:.g de Britsche regcenng de cuide-
'v-ionc van Sinn Fein, dat i-jdens
het bestand geen wapens in Ierland zou
den wortien geland.
I.Ioyd .George verdedigde de door de
regeering gevoerde politiek betreffende
de conferentie en zei de dat het Lager
huis zijn onderhandelaars moest vertrou
wen, of hen .vervangen. Indien de regee
ring 'niet met de Sinn Fein eis onderhan
delde. met wie moest zij dan onder
handelen? Het ;was niet de eerste keer,
dat Brittannië met opstandelingen on
derhandelde voor het welzijn des rijksf'
De vraag was, of de regcenng met de
Sinn Feiners in conferentie moest gaan,
of vóór alks den opstand ten koste van
wat ook moest verpletteren cn eerst
daarna -met Ierland spreken. Laat ons,
zoo zeide hij, eens nagaan wat de kos
ten zijn, zoo de conferentie mislukt, het
geen niet onmogelijk is. liet eerste vrat
de regcering zal hebben te doen, is,
het Lagerhuis te vragen de Kroon-troe-
pen op groote schaal te vcistct'kea.-
Lloyd George vrees er op, dat groote
troepenmachten aoctóig ruisen zijn om
den guerilla-oorlog, zooals die in Ierland
bestond, te beteugelen, doch indien het
gedaan moest worden, en het volk van
Brittanniè er van overtuigd was dat het
gedaan shoest worden, dan kon het en
zou het gedaan worden. Wanneer het
niet vc/Lstrekt noodzakelijk was voor de
eer en veiligheid .van Brittannië, was
het cr thans niet de tijd naar c*m zulke
nieuwe zware lasten aan den belasting
betaler op te leggen, noch om de jonga
mannen wederom te vragen, hun levens
te wagen. Alvorens dit geschiedde,
moest het Britsdhe volk cr van overtuigd
zijn, dat «er geen andere keuze is. De
onderhandekagen duurden voort en
Lloyd George .wenschte, dat hij in staat
ware mede te deelen, dat dat geschil
van eeuwen her geëindigd was en door
kameraadschap vervangendoch hij
kon het Lagerhuis de mogelijkheid niet
verheimelijken, dat hij de harde rnede-
döehng zou kunnen hebben te doen, dat
iiet onmogelijk was gebleken om het ge
schil te vereffenen zonder gevaar of
schande, en hot .Land uit te noodigea,
grootere offers te brengen. Indien dit
plaats had, meest Brittannië's geweten
eerst zuiver .zijn en er van overtuigd,
dat alles was gedaan om deze noodzaak
te vermijden.
Lloyd George besloot met te zeggen
Indien de voihigiheid /van ■Brittannië
wordt -bedreigd en de troon geloochend,-
I inldiien Ierland ach mocht vestigen als
I een vreemd land op onze mcest-kwets-
bare flank en daardoor vrij zou zijn om
overeenkomsten aan tc gaan met do
vijanden van Brittannië, dan zou Brit
tannië zich daarvan was hij over
tuigd de noodige offers gotroosten
cm dergelijke euvelen te ontgaan. De
Br. tsche regeering zou eiken voorslag
onderzoeken, alle wegen, die naar een
eervollen vrede leSden, verkennen, doch
indien ooncessies Werden afgedwongen
van een aard, welke het rijk zou ver
zwakken, zou de regeering alles op het
spel zetten om het tc besohermen. Zoo
echter concessies konden worden ge
daan, welke een eervollen vrede zouden
brengen, die het rijk zou versterken
Limburg en de
i.
Waarneer, ik niet wist, dat Chari-
varius een trouw lezer van ons blad
was, dam zou ilc misschien uit gemak
zucht dit ar til tel aanvangen met don
zin: „Limburg «staat tegenwoordig in
het teeken van den Mark!" Omdat
zoo'n eerste zin al te veel in het oog
loopt en hij dus zeker tn de rubriek
van het „teeken" in de Groen® zou
terechtkomen, wil ik beginnen met te
schrijven, dat de .Markenkwestie m
de laatste dagen heel Limburg be-
heerschti Het eene deel van Limburg
kluagt en jammert over den abnor
maal lagen' koers van den Mark, het
andere en het grootste deel
juicht an spreekt over het verarmde
Duitschland als over het Paradijs.
Het is deze groote tegenstelling in
de stemming der verschillende men-
6chen, die mij op mijn reis door Lira-
burg in de afgeioopen week wel liet
allermeest i's opgevallen. Wanneer ge
in den trein zat met memechen die hun
inkoopan in Duitschland hadden ge
daan, dan hoorde je ieder in een 111a-
jeur-toon 6preken. Het was, of zij al
len uit Luilekkerland kwamen, waar
de gebraden duiven hun zoo maar m
den mond waren gevlogen. Je hoorde
de meest fantastische varhalen over
euzenkoopjes"wit get-maiileerde
keukenfornuizen van 35 gulden, fiet
sen van 36, schoenen van eon rijks
daalder daar over de grens lag
volgons al je medepassagiers het lana
van Kokanje. Maar kwam je bij een
winkelier, dan was het precies an
dersom. Zelfs de meest opgewekte
Limburger liet zijn onderlip hangen
en had zijn gemoedelijkheid verloren.
Hij sprak op een hegrafenistoon over
een Mark en keek naar zijn onver
kochte echoenen en main u fact uren
met zoo somberen blik, alsof alle hoop
op de toekomst voor altijd verdwenen
wos.
En werkelijk, wanneer men den tos-
stand in Limburg nagaat, dan treft
het wel zeer sterk, met wolkc bijna
onoverkomelijke moeilijkheden de
wirtkeiiers aan de Duitsche grens on
der de tegenwoordige omstandigheden
te kampen hebben. Van verkoopen is
geen sprake meer. De prijzen, die in
Duitschland door Nederlanders wor
den betaald, zijn zóó belachelijk laag.
dat de Limburgsche winkeliers met
geen mogelijkheid daartegen concur-
reeren kunnen. Overa-l, waar ik ben
geweest, in Maastricht, in Heerlen,
in Sittard en in Roermond klaagde de
middenstand steen en been. Een
schoenmaker in Sittard vertelde mij,
(lat hij in weken ni-.t Óén paar schoe
nen zelfs had verkocht.
„De Duitschcrs drukken ons ge-
wo on weg dood", zei hij tot me. „Met
heele wagons brengen ze de schoenen
over de grens en verkoopen ze hier
tegen 2 a 3 gulden per paar! Maan
dags komen de Duitsche soWTvlap-
pers in Sittard en halen bij de meri-
schen de schoenen op orn zo Zater
dags „geflikt en wel" weer terug te
lirc-ngen. Zij werken voor 1/3 van Jen
llolhindschein prijs! Wat kunnen wij
daartegen doen? Het gevolg is na
tuurlijk. dat wij al onze arbeiders moe
ten ontslaan en dat er een groote
werkloosheid in Limburg moet ko
men
De schoenwinkels hebben wel het
allermeest te lijden onder den tsgen-
w oor cli gen lagen Markenkoers. In
Roermond en Heerten werd gewoon
een straathandel in schoenen gehou
den. Duitschers en ook Hollanders
liepen er mot 10 paren schoenenover
hun schouders op straat, die zij voer
ondenkbaar lage prijzen to koop aan
boden. Toen ilc Zaterdagmorgen op de
markt te Roermond was, stond er een
sandwich-man mot een groot bord,
wo.arop de mededeeling, dat er weer
een nieuwe wagon uit, Duitschland
mat schoenen was gearriveerd. En
wie niet Duitsche schoenen in Lim
burg koopt, gaat over de grens om ze
daar voor 150 a 200 Mark in te slaan.
In geen enkelen schoenwinkel eai
er zijn er heel wat in Limburg heb
ik dan ook zelfs maar één klant ge
zien, ondanks het feit, dat bijna ovecr-
al „uitverkoop tegen zeer lage prij
zen"' geannonceerd stond.
Ia de manufactuur- en galanterie
winkels is het al even treurig gesteld.
Een winkelier te Maastricht, die aan
het hoofd van een groote petten- en
hoedenzaak staat, zei me: „Ik had de
ze maand eigenlijk net zoo goed mijn
zaak kunnen sluiten. Alios gaat tegen
woordig naar Aken en wat niet naar
Aken gaat, koopt toch niet, omdat zij
Feuilleton
ROMAN
door WILLIAM HOLT.
34)
Opeens klonk er nog meer geraas.
Blijkbaar was de politie bezig een
inval te doen, de deur van liet huis
werd geforceerd cn met dc wapens in
de vuist stormden de agenten naar
binnen.
De drie edellieden konden niets be
ters doen dan boveh aan de trap blij
ven, maar ze trappelden van onge
duld. Zij hoorden ontzettend lawaai,
er werden schoten gewisseld, deuren
dicht geslagen en zij stonden werk
loos.
„Laten wij gaan helpen", riep de
Lin ai'.
„Naqn", zei lord' Nibblinglon bc
daurd, „als wij naar beneden gaan,
zijn we niet zeker, dat er niemand
ontsnapt. De politie is sterk genoeg
en niet een van de schurken zal er
thans ontkomen. Do bende moet thans
geheel en volkomen worden uitge
roeid".
Blijkbaar hadden de samengezwo-
Duitsche Mork.
van wonderprijzen in Duitschland
hooren spreken, waartegen niemand
in Holland con carreer en kan!"
Bij een rijwielhandelaar in Roer
mond hoorde ik dezelfde klachten:
„Bij tientallen brengen ze hier de
fietsen uit Gladbach!" vertelde hij me.
„Voor 2000 Mark koop je cr een
fiets, zoodat ze "met invoerrecht op oen
■40 gulden komt. Ik ken hier families,
die in écu week -4 nieuwe rijwielen in
Duitschland gekocht hebben
Zelfs winkeliers, die niet onmiddel
lijk van de Duitsche concurrentie te
lijden hebben zooals sigarenhande
laars kruideniers klaagden over
de zeer moeilijke tijden. Niet met
honderdtal Ion, maar met duizendtal
len zijn de Limburgers uit do ver
schillende plaatsen over dc grens ge
trokken en hebben zich daar zooais
men mij telkens weer zeide „leeg-
gekoclit." Een slager in Maastricht
vertelde mij, dat hij in de laatste
maand niet voor de lielft verkocht had
als in den gewonen tijd: Zo koopen
natuurlijk geen vlaesch in Duitsch
land. Daar is geen sprake van!" zoo
zei hij. „Er mag misschien wat spek
©n wat ham over do grens gesmok
keld worden, doch dat is voor Maas
tricht van geen belang. Maar de men-
schen zetten aJles, wat zo hebben en
verdienen, in Marken om, om daar
voor in Aken inkoopen te doen. Ze
koopen zich gewoonweg leeg en bezui
nigen zoo Jang maar op vleesch en op
ai les, wat zij denken niet hoog noo-
dig te hebben!"
Dezelfde klacht hoorde ik van ver
schil lende sigarenwinkeliers, van een
kruidenier te Sittard'en een goudsmid
te Maastricht. De eenige, de beweer
de van de koopwoede geen schade te
lubben geleden, was cm poelier te
Maastricht, „maar", voegde deze ei-
niet zondeir trots aan toe, „ik bedien
enkel de noblesse, ziet u!"
Deze laatste rubriek zag de toekomst
zoor zich zelf niet zoo somber i*i.
„Voor ons is dat natuurlijk maar tij
delijk", was het meestal. „Wanneer
de koopwoecie wat geduwu is, dan gaat
alles bij ons wel weer zijn gewonen
gang. Maar andere zaken zullen er
nog heel lang onder lijden. De mer.-
schen hebben voor maanden ingesla
gen. Heel vt-lem hebben hun inkoopen
voor St. Nicoiaas nu al ln Duilech-
laiiu gedaan, de winkeliers blijven
hier in Limburg met hun wmtergoed
dit jaar vrijwel zitten!''
Het spreekt, vanzelf, dat de stem
ming van den middenstand in Lim
burg ond'iv deze omstandigheden zeer
gedrukt is. In de Limburgsche bia-
deat zijn felle protesten van de winke
liers verschenen tegou het inkoopan
in Duitschland. Zij hebben bij herha
ling een beroep gedaan op het natio
naliteitsgevoel van hun landgenooten,
op het belang van liet steunen dor
eigen industrie gewezen en op het
niet denkbeeldig gevaar van toekom
stige werkeloosheid in Limburg, maar
hc-t spreekt bijna van zelf, dat dit be
roep in liet geheel niets heeft uitge
werkt. Houdt nu maar eens met pa
pieren protesten een volk tegen, dat
voor de poorten van Luilekkerland
staat. Het nationaliteitsgevoel van
den inensch eindigt meestal, waar de
beurs b?gint en het was van de Mid
denstanders in Limburg dan ook vrij
naief om hiervan nog één oogenblfk
iets te verwachten.
Dit beroep heeft zelfs een zeer on
verwachte uitwerking gehad. De
krantenartikels vaui de middenstan
ders hebben de andere klassen ge
prikkeld en er heerscht in Limburg
vooral bij do arbeiders dan ook oen
opmerkelijke verbitterde stemming te
gen de tegenwoordig toch al niet be
nijdenswaardige winkeliers. Ik reisde
in Limburg opzettelijk derde klasse
om de meening van het publiek eens
te hooren en nu viel het mij op, h06
veel kwaad bioed deze krantenarti
kels bij de arbeiders hadden gezet.
„W ij moetan de Hollandsche in
dustrie steunen en z ij halen zelf al
les uit Duitschland!" was het telkens
herhaald i el rein. „Bijna alle artike
len, die je in Limburg in de winKeLs
koopt, komen uit Duitschland. Waar-
aiii zouden wij niet over de grens mo-
g'n koopen, nu wij het daar zoo veel
billijker kunnen krijgen?" En dan
volgde er steeds: „Laten de winke
liers geou wCckorwinst nemen. In aen
oorlogstijd hebben zij ons laten eta-
len, dat wij groen en geel zagen en
nu zouden vrij nog bij ban moeten
koopen! Daa: deukt immers geen een
arbeider aan'"
renen genoeg ondervonden, dat zaj
niet behoeften te trachten naar bo
ven langs de trap te ontkomen. Het
gerucht wetrcl trouwens langzam er-
hand minder, de poli Lie had de misda
digers overweldigd. Men zag beneden
aan do trap opeens licht en de stem
van den inspecteur riep naar boven:
„Zijl gij daar- hoeren, is dit do trap
waar-'Kii gij "gssproken hebt?"
Üp het be-(telgend antwoord kJorn
hij omhoog.
„Groote hemel, wat een gevecht",
sprak hij halverwege gekomen. „Muur
hier op do trap ligt nog iemand". Hij
lichtte met zijn lantaarn bij en de
Tour nel ging snel naar beneden.
„Dood", zei ,cLe .-Inspecteur, „een
kogel m het hart, enfin er zijn meer
van die schurken geraakt".
Hij klom verder omhoog en zag nu
Gianni liggen.
„Dezo is vlak bij u gekomen", merk
tc hij op.
„Noen", zöi de Linar, „deze heeft
geholpen de trap te verdedigen. 11 u
heeft dien vont daar neergeschoten,
die als eon kat zacht naar boven ge
slopen was. Maar hij lag languit op
den grond, hoorde hom, liet homdicJit
bij komen en schoot hom toen koel
bloedig neer. liet is Pietro"; zei hij.
„Zelf ook gewond?"
„0, men han.lt reeds 'doktoren.
Twee agenten hebben een kogel te
pakken cn een stuk of vier van do
schelmen ztjr. gewond
Wanneer de trein uit Aken des
avonds om half 10 te Maastricht iar.
kwam, stond het aan liet station vul
menschen, die onmiddellijk begonnen
te fluiten, als zij onder "de honder
den reizigers één ongelukkigen win
kelier ontdekten, die blijkbaar ook
voor zaken maat Duitschland was ge
weest. „paar heb je d'er weer een,
die wil, dat wij onze eigen industrie
begunstigen!" riepen ze dan.
Deze spot is, vcoral van deai vroo
lijken Iamburger, te begrijpen. Maar
hoogst onbillijk is het, dat men van
woekerwinst spreekt, wanneer men
de prijzen in de Hol lands oho winkels
vergelijkt met die aan de andere zij
de van de grens. Telkens weer bleek
het mij, dat bet gewone publiek; geen
rekening houdt mot de valuta-moei
lijkheden van den middenstand. Men
hoort de menschen in Limburg de
meest dwaze - en voor den midden
stand funeste gevolgtrekkingen
maken. Men redeneert bijvoorbeeld
als volgt:
„Wanneer een winkelier in Holland
aan fietslantaarn, dio in Duitschland
50 Mark of 80 cents kost, voor meer
dan 1.60 verkoopt, dan maakt hij
woekerwinst, -want dan neemt hij, be
halve zijn provisie, nog meer dan 100
winst!" Zoo praatte er niet één,
maar zoo praten zij bijna allen. Men
vergeet daarbij natuurlijk, dat de
winkelier niet al zijn voorraad heeft
ingeslagen, toen de koccrs van den
Mark 1,6 was en dat velen een Mark
met 4 en zelfs inet 6 oent hebben moe-
HANDWERKEN VOOR SINT Nl-
00 LAAS.
Kleine handwerkjes.
Verschillende eigengemaak
te voorwerpen, Verschil
In prijs.
Het is nog niet gemakkelijk ooi er
ons al au te denken, dat het niet zoo
heel lang meer duurt of Sinterklaas
snaat weer voor de deur, en wij mogen
nu toch zeker langzamerhand wel eens
bij onszelf nagaan, welke 'handiwerkjes
wij zullen maken. Meestal kost dat heel
wat hoofdbrekens, want wij zijn vaak
niet al te jireoi.es op de hodgte van de
wens dien van anderen. En toch is het
aoo aardig om. iemand 'iets eigenge-
maakte te geven zelfs al is het maar
een kleinigheid, tocih wordt het vaak
veël meer gewaaideeiil daa iets grooteis
dat klaar gelkodhl is.
Wanneer er bijtijds aan Sinterklaas
gedacht wordt, kan men natuurlijk wel
een of ander groot werk ondernemen,
maar ook cp het laatste oogenbiik zijn
er altijd nog wel kleine werkjes te be
denken, die toch zaer volidoeD.
DaaT is dan ten eerste het zakdoekje,
dat ahijd weer een dankbaar cadeautje
is. Voor haar, <S:e van wit-borduren hou
den, is dit een kleine moeite. Een aar
dig batist zak'dodkje met een open
zoompje en hierop zelf in een der hoeken
een takje geboiduurd, is alleraardigst en
het figuurtje is er heel gemakkelijk op
te brengen door een stnjkpatroon ie
gefaruJten. Wanneer wij zelf nog een
lapje batist over hebben, kan daarlangs
ook heel goed een scihulpje gemaakt
worclen door het er met potlood 'lanigs le
trekken. Of als dat niet lukt, is ei
toch in ieder lettcjxl'oosjc met chablonen
wel een schulp randje. Ook een aange
zet, fijn kantje kan zeer iwed voldoen cn
wanneer cr dan een lettertje in den
hock is geborduurd, dan is het ook een
prettig geschenk. Op deze zelfde manier
kunnen ook allerlei kleedjes aardig be
dacht worden. Want al hebben we aile
antimacassars afgeschaft, toch worden
er neg heel wat van die kleine kleedjes
geregeld gebruikt, aooals bijvoorbeeld
in fruiwnandjes, op een gedekte tafel,
op een buffet en op sommige kiednc ta
feltjes. Sommige vrouwen zijn er ook
zeer op gesteil, hun theetafelblad er mee
te bedekken, en zelfs anooie blaadjes
worden er wél onder verborgen. Dat
doet altijd een beetje denken aan mooie
stoelen met grauwe hcezea en keuri
ge, leeren koffers met een linnen over
trek het is waar, al deze voorwerpen
hebben minder te lijden wanneer ze zoo
bedekt wonden, onaar wie heeft er op die
wijze plezier van? Alleen de eigenares,
die weed dat haar Stpu'lllen mooi zijnl
Het is waar, dat het joinmner is wan
neer er een vlek op een mooi blaadje
komt of op een sierlijk tafeltje, maai
èen groote hoeveelheid kleedjes maakt
het huishouden onnoodig bewerkelijk
en de heeren, die er meestal niet al te
handig- mee omgaan, hébben er dien'en-
gevolge dan ook een grooten hekel aard
Een kleinigheid die ook heel gemak
kelijk is te maken, is een theepot-aan-
vauer. Wanneer vier kleine lapjes met
een laddertje aan elkaar worden gezet,
waartoe zij op een kleinen afstand van
elkaar eerst ojj papier moeten worden
genaaid, dan kan dat viervoudige lapje
heel goed d-.enst doen. Ook een minia-
tuur-thee>muts, m« watten of met kapok
gevuld, is gemakkelijk zelf te maken.
In dezen tijd van divans, haardbank-
jes en serremeubolcn, is een kussen
„Eli hebt gij niemand laten ont
snappen?"
„Welneen".
„Eu uc stgnora?"
„Dc Signora.' Wie bedoelt gij?"
„Hebt gij dan geen dame beneden
gevonden?"
„Welnee»".
„hom", itty tie Tourncl, „zij moet
er toch zijn, zij zal zich verscholen
halmen, iaten wij baar gaan zoe-
„Vöorichtig". zei de inspecteur, „de
trap is vol bloed".
Dc vrienden daalden nu naar bene
den, gevolgd door den (inspecteur,
cue een paar agenten bevei ga! Gian
ni te vei zorgen, die nog ste-sus bewus
teloos was. Intusschcn kwam reeds
een politiedokter aan, die zich met
de zorg voor de gewonden belast^
cn daar Gianni zeer ernstig gewond
was, (iezen hot allereerst behandelde.
De Tournet en de Linar doorzoch
ten het geheelc huis, maar zij vonden
geen spoor van Signora Chiarinu,
toen lord Nibblington zich opgewon
den bij hen voegde en uitriep:
„Ik heb de gevangenen gezien, ze
zijn allen gepakt, behalve, de markies
di Cava is er niet bij".
„Wat" riep dc Toumel ontzet,
„maar dan moet hij nog verborgen
zijn, een ontvluchting was toch on
mogelijk. Zou juist hij ons toch we
der ontsnapt zijn, noen het is niet
denkbaar".
ten betalen. Wanneer ik dit een enfce 1
Jen keer eens opmerkte, dan kreeg ik
meestal ten antwoord: „In den oor-'
logetijd wisten zij ook hum waren wel
3 maal te duur te verkoopen. Toen i
profiteerden z ij van den toestand. En
dan zouden wij n u niet mogen pro
fiteeren, nu wij het op'de meest eer
lijke wijze kunnen doen?"
Een mijnwerker zei tot groote hila
riteit van de volle coupé: „In den
oorlogstijd heb ik eens een rijksdaal
der voor een klosje garen moeten be
talen. Dat vergeef ik hun nooit! Nee,
de Middenstand kan voor mijn
partWat de middenstand
voor zijn part kon doen, gelieve de
lezer zelf maar iin te vullen.
Die trein- en cafégesprekken lijken
op het eerste gezicht misschien niet
zoo heel belangrijk, maar zij teeke
nen toch volkomen de geprikkelde
stemming' in Limburg en ze werpen
een scherp licht op de eigenaardige
rnoelijkheden, waartegen de Midden
stand in dezen tijd te kampen heeft.
Van een beroep op het pubiiek in de
kranten is in deze dan ook niets te
verwachten. Steun voor den Midden
stand zal van andere zijde moeten ko
men en hij is verleden week gekomen
van ec-n kant, waarvan men dien hei
allerminst had verwacht. In mijn
slotartikel over mijn reis door Lim
burg on mijn bezoek aan Aken hoop
ik hiervan nog het een en ander te
schrijven.
(Slot volgt).
J. B. SCHUIL.
1 eigenlijk altijd een welkom geschenk,
i Witte kussens worden wei nag meer ge
maakt alles moet kleurig zijn, om de
intimiteit en de warme gezelhg-neid van
net huis te verhoogen. Daarrm doet een
frisch, kleurig lapje ihet heel best aïs
1 kussenovertrek. Drie naden worden met
de machine du ah (genaaid, en de vierde
wordt (met de hand genaaid wanneer hc-t
kussen er in ait. Kwasten behoeft een
dergelijk kussen niet te hebben, maar
deze zijn wol aardig bij een effen tint.
Hiervoor neemt men een elten lap van een
warme lcleur, naait deze oversliacds
dioht met een wollen draad van een con-
uasceereudc tint, en maakt er tenslotte
vier dikke lavasten aan van allerlei
kleurige draden wol. De kwasten vormen
dan eigenlijk de gaxneering len hoe feller
van kleur zij zijn, hoe aardiger het
kussen is.
Op eenzelfde manier kan een schoor- 1
steenkleed worden gemaakt. Daartoe
wordt een lap dikke stof genomen, van
zwart of diep paars of een andere kleur
en deze dun niet groote steken in ver
schillende kleuren bewerkt. Deze ver
siering moet vooral recht van lijn blij
ven en niet overdadig zijn, want dat
maakt het kleed opgedirkt. Zwart ais
ondergrond is niet zoo geschikt als
paars vooral ia den winter heeft het
kleed boven de warme kachel natuurlijk
nog al veel te lijden, en dan zou het
zwart al heel gauw vaal en onooglijk
worden.
Tenslotte wollen wij nog een voor
werp noemen, dat voor iedcio huiskamer
cigënlijk onmisbaar is en dat toch zoo
vaak verstopt moet worden, omdat het
te leelijk is. Dat is nam dl ijk het stofdoek
mandje.
Hiewoor wOndt een rechthoekig stuk
bordpapier met cretonne overtrekken.
Tegen dezen aöluerwand, dile -zoo'wat 20 1
bij 35 c.M. is (de langste zijde is de
horizontale) worden de, eveneens mei
cretonne overtrekken, zijwandjes ge-
naait! met een overhandsdhe steek van
stevig garen. Op deze zelfde manier
worden dc bodean en de voorwand ei
aan bevestigd. Nu moet het deksel er
nog op gelegd .worden, .want dit moet
er liefst niet aan ontbreken, omdat een
niet beehinaal schoone stofdoek geen
mooi gezidht is. Op de goede hoogte
wordt het deksel, na met wat papier
bovenop dik op gevuM en daarna over
trokken te zijn, aan den achterwand
vastgenaaid1, er komen twee oogjes aan
het bakje om cp .te hangen, en dan be
hoeft niomand haar neus op te ihalcn
voor het nuchtere van een stofldocken-
mandje in de huiskamer.
Zoo ziin er voor Sinterklaas altijd wel
kleine werkjes te bedenken, die op het
laatste oclgcrvblik gemaakt kunnen wor
den .en toch een 'dankbaar geschenk
zijn.
Bovendien is het meestal lir-el wat
goédBcooper dan het koopen, zelfs al is
hot maar oen kleinigheid. En dat is een
overweging, die voor de moesten ook
wel ge-.\ ic-ht in <Te schaal legt.
E. E. PEEREBOOM.
Me» waarschuwde de» inspecteur
van politie, dat de hoofdman va» de
bende nog niet -gevangÊQ was en ter
stond begon er nu een uitgebreid on
derzoek, waarbij geen vertrek werd
overgeslagen, geen kast ondoorzocht
bleek Maar de kapitein van de bende
was spoorloos ven' .venen 6» met hein
Signora Chiarina,
„Het is om moedeloos te worden",
zoi de Toumel, „nu zijn we nog even
„Ho, ho", antwoordde de Linar,
„de gïhcele Lende is gevangen be
halve hij"
„Maar hij alleen telt meer dan al de
anderen sam6n".
„Eu toch", izei lord Nibblingtou,
„hij l'.an niet ontsnapt zijn".
Maar inj was hec. wei terdege, want
ieder onderzoek was vergeefsch, de
vogel was gevlogen.
„Ja", zei de inspecteur van poli
tie. „maar de vangst is niettemin
mooi. We danken die aan u, heeren.
Gij zult morgcni wel hij het justitieel
onderzoek tegnewoordig moeten zijn,
wilt u mij uw adres opgeven?"
Zij deden dit ear konden nu naar
Jnps gaan. De gevangen .genomen
boeven waren reeds weggevoerd, de
gewonden onder welke Gianni, wer
den per daderba'ar naar hot naasthij
gelogen ziekenhuis vervoerd.
Dc Linar liad zrch laten verbinden.
Zijn wonde bleek slechts een scluunp-
schot te zijn yan wconig hte.ekuiis.
„Nu", zei de Toumel, „zulien wij
nog anot ons rijtuig gaan".
Zij gingen daarnaar zien, liet was
roods daiglicht geworden, maar het
rijtuig was verdwenen.
„Zou de politie het paard op stal
gebracht hebben?" vroeg de Linar.
„Niet waarschijnlijk", antwoordde
de Tournel. „Het is ook wel gevaar
lijk paard cn rijtuig don gehecicn
nacht onbeheerd te laten sta.m. Er
zijn liefhebbers van zoo'n span ge
noog in Parijs".
,,Of', niê.-kie de lord op, „oi heeft
misschien liet hoof- van dc- Broeders
zich mot onze equipage uit de voeten
gemaakt- Het zou iets voor hem zijn".
Men nsoest zich tot gissing. 11 bepa
len en hoewel zij ongetwijfeld dien
nacht een prachtige» slag geslagen
hadden, waren de drie vrienden toch
maar huif tevreden. Zij hadden zoo
vast gemeend, dat de markies di Cava
thans ïtn hun handen was, d-.it de tc-
leuusteüing hen erg trof nu hij tooh
weder ontsnapte.
Zij gingen naar de woning van de
TounieJ terug; nu de igelteele boncto
op het hoofd na, gevangen was, had
den zij zeker geen aanslagen aneer te
ntreeaan.
Jean, de bediende van den graaf,
ontving zijn hoar en dions beide vrien
den met teekenen van groote verwon
dering, nuuir als een goede huisknecht
vroeg hij niets, in hoe vreeniusoortlg
costuum de heeren ook waren, het
:'ani vuil van den kruitdamp en
met bloedspatten op do kleeren.
„Het beste is, dat wij een paar uren
gaan slapen", zei de Toumel, „wij
kunnen dan verder zien, -want dit
staat zeer zekar vast, dat onze taak
nog niet ten einde is. Voor die mar
kies di Cava onschadelijk gemaakt is,
zullen wij niet rusten".
Daarmee waren dc andore heeren
het eens eer 's morgen^ togen tien uren
waren alle drie weder present. Da
paar uren slaap had hen good ge-
■k::in en meer nog waren zij opge
knapt, doordat zij zich in ©en ar_der
pak kleeren hadden kunnen steken,
nu zich in Ivet bad verfnscht te heb
ben.
Jean had gezorgd voor ©on stevig
ontbijt en d© vrienden beton het z'-cJi
smaken.
Zij waren nu minder somber ge
stemd dan in den vroegen morgen en
de Linar zei:
WeLbezien zijn wij toch eigenlijk
een heel eind gevorderd. Het is waar
dien markies hebben wij niet, maar
hij is toch vleugellam, Zijai bende is
gevangen en de geheimzinnigheid,
waarmede hij zich omringd luid, dia
zijn grootste kracht was, is verdwe
nen. Zijn hooge sprongen zijn in ieder
geval uit."
(Wordt vervolgd).
