BEZUINIGING.
Brieven uit Londen
HAARLEM'S DAGBLAD
Antwerpeeh accrobatentroep- willen uitroepen. Maar 'dat deed bij
ZATER-AG APRIL 1922
DERDE BLAD
UI.
De Vroedschap was dus aan het be
zuinigen, enkele posten had te ge
schrapt, kleine uitgaven, die tot Let
herstel der financiën niet noemens
waard bijdroegen, bespaard. Maar
ze was pas begonnen met haar abcid,
die een paar jaar zou duren. In het
vervolg we zijn in het naja^- van
1774 zullen de besprekingen over
het financieele rapport eiken Dinsdag
morgen worden voortgezet, tenzij op
dien dag de Staten in Den Haag
mochten vergaderen.
Zal het resultaat der verdere over
leggingen vruchtbaarder zijn of zal
het peutereu blijven? Zullen zo den
too zwaar belast en beladen burgers
inderdaad soulaas brengen of even
weinig vermogen als Maartscbe
sneeuw, die het al opgeeft zoodra de
zon maar even doorkomt. Wie twij
felt aan de mogelijkheid om belang
rijke bezuinigingen in te voeren, iet
wat sceptisch staat tegenover elke
poging daartoe, hij leze vooral niet
verder, opdat hij zich voor zijn mis
troostigheid niet moge beroepen op
wat te dezer zake vóór anderhalve
eeuw is geschied. We willen den
moed er in houden en daarom niet
voorbij zien5 dat hier meer gelijk dan
eigen is. Die van de achttiende eeuw
vatten de moeilijkbeden die zij geroe
pen waren op te lossen anders aan
dan wij en de financieels commissie
maakte het den vroedschapsleden wel
eens heel moeilijk om met haar voor
stellen tot bezuiniging mee te gaan.
Zoo deed zij, bij de behandeling der
vraag of de jaarwedden van de heeren
der regeering en van haar ministers
niet verlaagd konden worden, een
beroep op hun offervaardigheid. Ze
ging bedachtzaam te werk en stelde
voorop, dat bun jaarwedden niet
hoog waren en allerminst in een
juiste verhouding stonden tot. bet ge
wicht- en den last hunner betreiikin-
gen, zoodat er oo^enschijnlijk geen
aanleiding bestond ze te verlagen.
Aangezien het echt9r noodig zou blij
ken alle stedelijke ambten te belasten,
zou de regeering, om een loffelijk
voorbeeld te geven, u t eigen bewe
ging kunnen toonen zich met te wil
len onttrekken, en op een „cordate
en genereuse" wijze afstand kunnen
doen van een deel van haar gering
inkomen ten bate van het algemeen
belang. Mooi denkbeeld, waarbij een
fiere houding past en kloeke taal
Zal het ingang vinden? Sommige
leden hebben bezwaren. Laat een
hunner u zeggen waarom het hier
gaat, met zijn eigen woorden, die
ik in onze spelling weergeef. Het
-vraagstuk boeit hem klaarblijkelijk
„indien het groot© voordeelen eu in
komsten waren, die de regeenug ge
noot, zou ik zeer faciei m dat sen
timent kunnen komen. Maar nu öe-
selve zoo extra gering zijn, dat ze te
weinig importeeren om te leven eu te
veel zijn om te sterven, komt he' my
zeer onvoeglijk voor, een zoo despe
raat voornemen met eemgen schijn
van geneveushcid te willen bekronen.
Jk heb altoos in de persuasie ge
weest, dat, wanneer men. eemge be
lasting met succes wilde invoeren, de
gemelde last over het geheel moest
gaan, zonder een weinig der ge
goedste ingezetenen en J™oonde[®
uit te kippen om deselve alleen m
haar personen of goederen te ledec-
ren. Zulks komt teffens overeen met
den allereersten regel van dat Hei
be Recht, hetwelk tot geluk en sieraad
over een land verstrekt: jus suum
cuique tribuendi".
Men ziet waarop dit gevoelen neer
komt: ,,het brengen van zoo gering
een offer is nog geen teeken van ede
moedigheid. Behoud het uwe, en wat
het „suum cuique" betreft, doze „al
lereerste regel van het heilig recht'
beteekent in dit verband: „laat de
gegoeden toch niet te veel betalen
een waarschuwing, die nog al eens
herhaald wordt. Haar aanleiding van
het voorstel om hei houden van
paard en rijtuig te belasten, wordt ei
aan herinnerd, hoe. enkele jaren ge
leden, de heer Lippert, een „machtig
cn rijk'' man, zich metterwoon te
Arnhem had gevestigd, omdat hy
naar zijn meening te hoog in den om
slag was aangeslagen. Zoo zal ook
een impost van f 40 op een koets
met vier pr üden geen „aanlokscl
zijn om vreemde gegoede inwoners te
verkrijgen", en Mr. JD. Pauw
geb. Hoeufft van Buttingen schrijft
op het slot te Heemstede, dat hij geen
enkele nieuwe belasting wenscht in te
voeren hetgeen een middel is, niet
om inwoners to lokken, maar veel
eerder om degenen die, zonder ee-
nigszins aan Je Had geattacheerd te
zijn zich alhier alleenlijk om desselfs
aangename situatie hebben nederge
zet, wederom te doen verhuizen ja
zelfs om inboorlingen, die op andere
plaatsen veel beterkoop hunne huis
houdens kunnen gaarde houden, de
stad te doen veria en." Toch zou
het zonder nieuws bronnen van in
komsten niefc gaan, omdat men niet
wist, hoe de m'-gaven verminderd kon
den worden.
Het denkheeld om de jaarwedden
to verlagen wern losgelaten „ze zul
len gelaten worden op den ouden
voet", maar oen offer zullen de hce-
ren niettemin nrengen, zoodra ook
de ambten dsr regeering zullen zijn
belast. Dit vonilau zij „om diverse ro
denen veel praefsrabelder", en wan
neer de Vroedschap naderhand be
sluit voort te gaan met de betahng
van vroedschapspenningen, is het an
dermaal deze belasting die haar be
sluit moet rechtvaardigen. De leden
ontvingen voor elke zitting, als pre
sentiegeld, twee penningen, hetgeen
de stad jaarlijks op duizend gulden
kwam te staan. Dó Haarlemschc
penning uit dezen tijd, om dit terloops
te vermelden, vertoont het beeld van
een vrouw, de stilzwijgendheid. Zi.i
zit op een koopmansboek, dat de let
ters S(enatu8 C(onsulto) draagt en
rust met den linkerarm op een pi
laar, waaraan het wapenschild der
stad is opgehangen. Op haar schoot
heeft rij een pot met penningen en
terwijl zij den wijsvinger van de lin
kerhand op den mond houdt, deelt ze
met de rechterhand penningen uit.
Deze voorstelling bracht meteen aan
de leden hun algelegden eed in lier
inncring: „dat jk geen zaken, die u
do Vroedschap verhandeld en getrac
teerd zullen worden secreet te houden,
zal reveleeren of nan iemand, van de
zen eed niet zijnde, zal openbaren".
Zal men nu breken met deze oude"
gewoonte om zulke penningen uit te
deelen? Als bezuinigingsmaatregel!
Mogen do geldmiddelen dan verbe
terd worden ten koste van de vroed
Bchapsleden? Veeleer behoorden hun
emolumenten, „om den luister en het
aanzien van deze regeering te conser
veeren", verhoogd te worden. En zoo
wij al bereid bevonden werden afUanil
van deze billijke voorrechten te doen,
wie zou ons daarvoor dank weten i
Zóó overlegden de behoudsmanneu er.
zij beriepen zich op het voorbeeld van
andere „voorname" Hollandse!)© De
den en herinnerden aan het feit, dai
de Rotterdamsche collega's „zoo dik
wijls als dezelve vergaderen een pen
ning ontvangen waardig een acht-en
twintig, en wanneer een nieuw aange
komene voor de eerste reis in de
vroedschap compareert, ontvangt Zyn-
Kdele een gouden vroedschapspen-
ning". Was dit geen steekhoudend ar
gumentl Kon Haarlem bij Rotterdam
zóó ver achterblijven? Genoeg, de
gewoonte zou bestendigd worden: ,de
betaling of uitdeeiing van de vroed-
scbappenningcn zal blijven als van
ouds". Me1 dit onderscheid nochtans
ziehier dan toch een concessie -
dat de heeren van nu af maar één
penning voor iedere vergadering zul
len ontvangen.
De begrippen omtrent de eer en de
waardigheid moeste bewaard blijven,
en wat men daaronder verstond kwam
duidelijk aan het licht bij de behande
ling van den post „Onkosten op de
Vergaderinge van haar Ed.Groot Mog.
vallende". De stedelijke afgevaardig
den tot dozo vergadering moesten al
le week eens in Den Haag zijn, het
geen reis- en verblijfkosten meebracht.
De heeren reisden ipet het jacht, dat
de stad te hunner beschikking stelde
en op de plaats hunner bestemming
vonden zij hun eigen logement om er
te overnachten. Toch brachten ze de
stad niet onbelangrijke reis- en ver-
teringskosten in rekening. Immers het
was „van oudB af" gebruikelijk", dat
de gedeputeerden behalve hun gewo
ne daggelden nog geld ontvingen voor
de reis. Latei was dit zoo geiegeld,
dat zij ieder 25 per week ontvingen,
dat de burgemeester ter dagvaart bo
vendien 50 per kwartaal kreeg „tot
het vinden van eenige kleine kosten
ter gelegenheid van de dagvaart voor-
vallende" en dat voorts nog aan ie
der van de afgevaardigden voor den
„vrijen maaltijd op de thuisreis" 1.19
per kwartaal werd ter hand gesteld.
Ook hadden de heeren vrij reizen
voor familie, vrienden en kennissen.
Als de huisvrouwen Den Haag eens
wilden zien! Waarom niet? Het jacht
ging toch 1
De finaricieele commissie was van
oordeel, dat hier voor haar iets te
doen viel en zij stelde voor de boven
genoemde uitkeeringen af te schaffen
en den afgevaardigden „in het gemeen
gelag" drie gulden te doen betalen
voor ioderen gast, wien zij gastvrijheid
zouden willen schenken.
Kinderen beneden Je twaalf jaar
zouden vrij reizen behouden. Was dit
geen billijke eisch? Sommige leder,
raken er niettemin door uit hun
evenwicht. De waardigheid liep ge
vaar. „Dit alles zal slechts strekken
tot „deelien en embarras der gedepn-
teerdens en deshonneur der stad",
roept er een uit. Een ander is er te
eren „omdat het niet decent is, dat.
Haarlem Ed.Groot .Achtbaarheden als
bedelaars reizen". Men ziet alweer,
dat het bezuinigen niet van harte
ging.
Ditmaal zou het gezond verstand
echter de overhand behoudende be
doelde posten werden geschrapt, ge
deputeerden zullen in het vervolg zelf
hun verteringen betsion.
Nieuwe bezuinigingsmaatregelen
worden aan de orde gesteld.
H. E. KNAPPERT.
BELLO
door
CONST. DE RAYMOND.
Toen Jean terugkwam met de petro
leum. die hij heel aan het andere ein
de van de stad had wezen holen, vond
hij het al vreemd, dat Bello hem niet
tegamoet was gekomen, om luid blaf
fend tegen hem op te springen, gelijk
hij altijd deed, wanneer z'n kameraad
van een boodschap weer bij de tent
terugkeerde En toen hij de olie had
overhandigd aan monsieur Sjors, die
de lampen voor de avond-representa
tie moest vullen, begon hij te roepen
en te zoeken In de tent. er achter en
er voor, in den woonwagen en er om
hem, langs de koek- en speelgoedkra-
men, rondom en overal, maar de hond
kwam niet voor den dag. was blijk
baar nergens te vinden.
Wat was dat? Bello ging nooit op
stap, nooit verder dan de allernaaste
omgeving var de lent ct van uen wa
gen, waarin hij medelijdend was op
genomen, toen hij met een manken
poot zwervend aan den weg was aan
getroffen. De ©pellebaaa had gemeend,
dat hij met een goede opleiding, een
straffe dressuur, een prima kracht
voor het theater zou kunnen worden,
doch dat b'eek misgezien. Bello was
een aanlig beest, een trouw en i
hankelijk dier, doch tot het doen
kunsten was ziin aanleg en ambitie
ten ©enenmale ongesohikt.
Het was een opvreter, tot niets
staat, zei de hans. en hij had
daarom volstrekt geen been in gezien,
hem, toen de gelegenheid zich voor
deed, voor een paar kwartjes over te
doen aan den man met den scharen-
slijperswsgen, die hem als trekkracht
uitstekend kor. gebruiken.
Maar dat vertelde bij niet tegen
Jean, toen hij was teruggekeerd, hij
wist, dat de jongen nog al gehecht
was. aan liet beest. Daarom had hij
tegen den scharenslijper gezegd „Kom
um hale as de jonge ui! is. urn iene
boodschap te doen". En nu Jean te
rug wa6, deed hij alsof hij van
hond niets wist
M'nhier de diirecleur was de baas
ncht, nooit vér weg. mede in kennis te stellen. Zij zouden
Hl, t-.ng uvg eens -veren Imscten <le lran maor „Maclien. Stilletjes ging
J' hij op stap. Z'n versleten gymnastiek-
eckieh nas-Ie or toen nog wei. Hij son sclióSlfcn aan de voeten" a'n dun
ergens aan t spe.en »un met u an- JasJ, ov„ pes5h.„rJm t(xzer„m.
daten honi En toen wal ver zijn at- Hè| Wa, »d., „u lolld
gedwaald. Lnoeh, net roeken „at te,,, K a[]t8r dien regen.: die
vergeefs. Netam-iijnl Bello was al ver maakle h illiverl klf,-t wae
heel ver weg met den souaresliep. rondom h£nf ,IdJj larug
- vïoSfi. W «e? i' haan, ge "Tk
üa'f'gi8 BeU» S. at thuis
ES. nég tl- mot '«/""Vfi?
Zwijgend trot Jean in <len woonwa- vao hank, waar a-tijd
geu, en reem an vorsmlvn plunje»
waarin hi, op hot tooneellje, en voor T"f» *0 het koud En
den aan vang van de voorslethng op M* 100 .Teellid in t u hoofd..
hal plankje* voor de tem. in Weren wal «w» had hl, nu i-aar
moil ieir.chte.n- .eio-eeat tried- hi, moest tooi terug - terug naar
dat, hoe nauw hetoo. was, toch tootde haa. H>u hem ro ke.
liaJdtrig om de borsi en de magere u!d '»or d« i-vondvooistei-
heencn hing; om het «HdM «O ver- l"ng-.. en mos jeu I-ons -on de lam.
ecliölen paarsolie ceintuur, dae tot f,en mfl vul'c" hl, had immers
n de dijen iiep. Se«» ?lle gehooid.
Tcon in, gekieed was, riide hij van a°. J".' ,h|J kwaml Std maar...
koude; hij gevoelde zich de laatste da-, oe> hij jankte met om Bello. Die
gen mets lekker, liii haastte zich eenwi',is er toch weer. Hij mocht op
dun jasje -over zijn costuum aan te]7*'n jasJ° slapen, zeker. maai- hij
trekkem, '11 armelijk dernietje van zou 'l ^rst wat drogen bij 't. vuur...
brauw-gcle kleur. Hij schudde hei't Was zoo nat!..Ilu! wat 'n regen....
eerst wat uit, het was nog met zandwind werd ook sterkerWat 'n
en haren bedekt van Beiio. die errukken
sleede op te slapen Jag, ai£-ie 't niet1 Kom. nou vooruit! Z'n voeten
droeg. Buiten gekomen ricutie hij zijn deden niet inear zoo n ergen pijn
blikken nogmaals over het terrein.AIs-ïc ntri maar overeind was...
Waai zou-ic zijn, de arm© hond?IMaar z'n hoofd 't bonsde... bons
Bellowaar kon-i© toch heenge-de!
gaan zijn? Hij was dezen wew toch wel wat te
Alio, joege! Maok 'n bietje voort I j ver^of hij had eerder
je, uat de kermissen bezocht op klei
ne plaatsen. Hijzelf deed athlelische
oere>n, werkte met halters on gewicn-
ten, mos'jeu Sjors en m'nhier Fons wa
ren accrobaten en die kleine Jean fun
geerde als elangerunensclL Maar de
jongen was wat zwak voor het werk;
toen de baos hem, nadat zijn ouders
geciciven waren, Laü aangenomen,
meek hij al niet te sterk, eu het ver
moeiende kunstemaxerswerk tobue
hem meer en meer af. Z'n dun gerekt
zij I j e met de lange spiontige atmen,
rustte op een paar scauiele spi.'lebde-
nen, oen lane smal hoofu met b.eeiv©
ingevanen wangen stond op een mar
gere hals; zijn doffe oogen staarden
moe en uroomerig voor zich uit.
Waor is den licnd, baos? vroeg
hij beverig, toen het zoeken in de na
bijheid geen resultaat had.
Ah welantwoordde m'niLuer de
directum, ik zien um nie ik heb
sjuust ©en pint gedronkendi zei
seffens wel weerkeeren.
Maar daar vreesde Jean juist voor.
Bedo ging immers nooit uit bet ge
niet. 11 ij was liet zich nu bewust; hij
moest zich goed houden, hij kon
toch niet huiien om ©en hond; dat
zou vroeseiijk kinderachtig zijn. Dat
Bello voor goed verdwenen zou zijn,
om de een of andere reden nooit
weer lot hem zou weerkeeren,
kon hij zich niet voorstdien. AJs-ie
sir aks hem toch eens zag. Wat zou
hij daarvoor niet wLlea geven..
Maar ondanks het kermisgedoe om
hem heen, bleef - het akelig stil, zoo
leeg Trk in eten liad-ie niet. Ook
geen lust m z'n werk, z'n dagelijk-
sclie beaigheden in en om de lead En
z'n hoofd booste weei zoc en z'n
borst deed pijn. Zou hij toch werke
lijk ziek zijn? Maar dat wilde hij niet
hij moest zich goed houden, want
als-ie straks 'een uurtje vrij had,
zou-ie eens gaan zien, op den groo-
ten weg, buiten het dorp. Het kon
zijn, dat Bello verdwaald was, daar
liep te zoeken naar den wagen! Dat
idee liet hem niet moor los. Hij moest
't weten. Zcodra hij vrij was, sloop
hij naar buiten, zonder er iemand
schreeuwu© ue directeur.
O, dacht Jan, als Beóo
eens
i hij
r als hi;
voor good weg b.oof. als-io eens!68,1 weiD'^ drinken had, zou 't wel
niet weer kwam. 11 ij kon
helpen, maar de tranen hepen hem
over de bleak© wangen, toen hij het
trapje op kwam, dat tot de tent toe
gang garf.
Wat i©6t dat noe? riep de baas,
wat zei de jiubiiek dervan denke.
Zè-de-gai spoedig 'n ander gezicht,
alloii!
't Ging slecht da en avond met Jean.
De meeste toeren mislukten, zelfs
dc gemakkelijkste, 't Was aisof-ie er
niet bij Was. En dat was ook zoo. Z'n
gedachten waren elders, bij den
bood, liij moest steeds weer aan het
arme dier denken. En die rillerigheia
h.eef maar aanhouden, z'n hoofd was
zwaar en bonsde geweldig, hij scheen
toch ziiek te zijn.
Maar dc baas zag in alles slechts
koppigheid van den kiame. die mok
te, kinderachtig jankte. om ienen
hond!
Zè dc nie tevreden? Wat hè-de
gai? bulderde hij op eemba&L
Doch het publiek, dat nog al talrijk
was dezen avond, trok partij voor den
kleinen artist en schreeuwde:
Ah wel m'nhier de directeur, hei-
es meelij niet diee knaap. die is
ziek!. kom-de-cai zelf op 't podium
en worstel cs met m'ejcu Fons. dat
akaie me gére. maor laot diee
knoop met vroe.
Toen de voorstelling was afgeloo-
pen, was het hoog tijd, dot Jean
naar bed ging, maar toen hij Bello
nog niet in den wagen aan trof, liep
hij nog eerst het kermisterrein op,
kijkqnd en zoekend, maai' de hond
wab ©11 bleef zoeft.
In den wagen gekomeu, wierp hij
zich dadelijk op zn buitigen zak, ge
vuld met zeegras, en trok d« voddige
•lappendeken over zien been, doch
slapen kon hij niet. Hij snikte
verdriet uit, maar veiborg z'n
zicht diep onder het dek; hij wilde
niet, dal de anderen zouden merken,
dat-ie griende om ©en hond. Ze zou
den hein weer uitlaclien en hem kin
derachtig noemen Zij hielden ndet
van het beest. Ze hadden hel geduld,
niet moer. Gaven het ternauwernood
iets te «tenu. Maai Joan gaf den
hond do lekkerste stukskes, brood
soms worst, wat-ie had. Alles deelden
ze samen, alles. En hij gaf hem z'n
jasje oiu cp te kunnen slapen, dat
was zacht en warin.De anderen noem
den liet een mormeldier, een mengel
moes van allerlei rassen, een straat-
bond, vies en verhavend. Doen Jean
vond liet een lief beest. Hij kon zoo
goedig en vol vertrouwen naar hem
opskn. Hij week schier niet van zijn
zij. En hij was zoo waaksch. Nie
mand moest het wagen het terrein
om den woonwagen te betreden, on
middellijk liet hij dan grommend de
tanden zien. Dan was-ie niet te ver
trouwen. Maar Jean kon alles met
Bello doen. Zij begrepen elkaar vol
komen, 't Was alsof liet beest kon
spreken, zoo verstandig was-ie. Wat
Jean tegen hem sprak, verstond-ie,
dat wax zeker, dat was duidelijk te
bemerken aan heel do houding
z'n kop, het spitsen van de ooren en
het doordringend blijven zien naar
de lippen van den kleine. En nu
ie weg. De jongen kon xicli maar niet
voorsteil en waarheen. Het was toch
nog mogelijk, dat hol dier weer te
rug kwam.
Toen-io eindelijk in een onrustige
slaap was gevallen, d room de-ie da!
Bello plots den wagen binnenkwam,
en kwispelend tegen hom opsprong,
Subiet schrikte hij wakker, staarde
versuft 0111 zich heen, om 11a eenige
oogiejnblliikhen van Ihoop, tot do bit
tere ervaring te komen, dat-ic slechts
gedroomd had, on Beiio nog altijd
verdwenen was. Ecan vreemd gevoel
van leegte bleef over hem. En dit
akelige, beklemde gevoel van verla
tenheid overviel hem weer, bij het
ontwaken des morgen©. Hij miste het
beest weer dadelijk. 0, hij zou z'n
smart wel in schreeuwen en Slikken
gaan. 'n beetje water Waarom
draaiden di© boomen allemaal zoo?....
'11 beetje waterM'nhier Fons kun
do lampen vullen 'k heb ap olie
al gehaald ju, ja 'k ben zóó 'klaar
de voorstelling kun beginnen
Stii, Bellol wees toch rustig ju, ge
bent '11 brave hond Nee, 'k ben
me ziek! aJUeen dorst'n teug
water, assieblieft!
dokter was juist gearriveerd in
de boerenwoning, waar Jean liefderijk
w.is opgenomen, nadat een der knech
ten, die van de markt terugkeerde,
hem uun den weg had uangeuruf.en.
Daar Jeau bewusteloos bloei, werd de
dokter in allerijl ontboden. De jongen
was dadelijk in bed warm toegestopt
en hem te drinken gegeven, daar Juj
in z'n ijlend spreken, steeds om wa
ter riep.
Dokter zag don toestand zeer ex»,
stic en vreesde het ergste; de jongen
bltek heel ziek, mocht volstrekt nu.,
vervoerd worden, tor.vij! aangeradt*
werd onderzoek te doen naar u»
plaats en familie waar hu thuis hoor
de.
Men vermoedde, dat de jongen tot
het kermisvolk behoorde, dat in de
naaste plaats, waai- de jaarmarkt
werd gehouden, verblijf hield.
Wal hij echter liier op den weg
deed, bleef een raadsel; hij had geen
enkel voorwerp te koop hij zien ©n
niets in z'n zakken, dat op 'n plaats
van herkomst wees.
Hij had hot als maar over 'n hond,
n de vrouw, die naar hom toekwam
en tegon hem opsprong en zoo, di^ hij
steeds wilde aaien en lief toesprékeu.
Of-ie soms door een hond. was aange
vallen?
Maar de dokter was van oordeel,
dat dit wartaal was geweest; hij heeft
ijle-ude koortsen; zei hij, «1 ziet dan
allerlei beelden of waanvoorstellin
gen. Een ïeccpt moe*t zoo spoedig
mogelijk in de stad gereed gemaakt
worden, ofschoon de geneesheer vices
de, dat hier geen medicamenten meer
konden batc-n.
De dokter bleek juist te hebben ge
zien.
iUedicijnem, noch do zorgvuldige
verpleging van deze brave menscben,
konden hier neipeü. Het slangen
1, de kleine Joon, zou niet meer
tot den troep belmoren.
Eenmaal dacht dc boerenvrouw, die
als een moeder bij het ziekbed waak
te, dat ze het gewonnen had, de crisis
voorbij was. Hij ijlde niet meer en
ademde heel rustig, sloeg dc oogfledeu
op en keek stil voor zicii heen.
..Bello!" kionk het zacht en smar
telijk van z'n lippen.
On middellijk daarop echter sloot luj
de oogen weer, eu thans vour altijd.
'n Diohte motregen drume op ncm
neer, de weg vv.-s gjiilicerig en zwnar
bemodderd, het loopen moeilijk en
onzeker.
>joo schuifelde hij voortlink© en
recht© en voor zich uitspeurend en
zoekend, vragend aan voorbijganger©
en bij de boeren.
Anne iongen, die zóó z'n best deed,
niets ocfcotiroefd liet. luj vond den
hond niet, natuurlijk nietDe schsre-
s'.iop was reeds vèr vooruit, en boven-
«hen een anaeren weg lang» gepaau.
Soms meende hij in dé verte iet©
zien. dat veel geleek op Bedo, iet©
wits. det bewoog. En dan trachtte bij
z'n gang te versnellen, z'n moeë voc
ten wat vlugger te verplaatsen, doch
z'n schoenen zogen vaster in de mod
derlaag. telkens bij het sneller bewe
gen. Maar dan bleek z'n vermoeden
weer niet iuiet te zijn, wanneer hij het
voorwerp dat z'n belangstelling had
opgewekt, was eonoderd.
En doelloos sukkelde hij weer ver
der. Steeds verder voort. Oren lang.
Z'n hoofd werd zwaarder, het sche
merde voor z'n oogen, t'n moeë voe
ten konden b.jna niet meer vooruit.
Ja. hij was ziek, hij voelde het nu
wel. een wee gevoel kwam over hem
toch had hij geen honger wel dorst,
hij zou graag wat drinken, zijn keel
.is droog en heet
Moedeloos ging hij even zitten op
den grasrand langs den weg. Zou hij
teruggaan Misschien was Bello
toch weer in de tent eekomen. Al» diit
r was. zou-iv kracht genoc bob
ben. dadelijk terug tc keeren. Of. als ie
hier eens voorbij kwam, terwijl-ie hier
zat. Wat aou-ie dadelijk vroolijk blaf
fend rond hem springt. Wat zou-ie
blij zijn en Jean de handen Ukken
Maar dan zou-ie hein toch beknorren,
ri Standje geven voor z'n vvegioopen.
Waarom hari-ie dal ook gedaan Wat
dreef hem daartoe? Joan zorgde toch
goed voor hem. En dadelijk was ie
eer milder gestemd. Nee, nee I Bello
as afgedwaald van de tent, zonder
dat-ie t wist. Hij zou nu evenzeer
- Jean verlangen, dat was zeker.
Hii zou z'n vrindje met alleen laten.
Als-ie kon, kwam-ie terug. Stellig 1
ïers-imrziciit
DE AANNEMINC DER
OuriLOUï^EUriuüriliC.
De „Nederlander" schrijft.
„De stem, door den Vrijheidsbond
uitgebracht tegen de beg-rooting, zal
in breeden kring teleurstellng wek
ken
Mier is nu een Minister, die weet,
wal bij wl; dio gaarne waar het mo
gelijk is, tegemoet komt: dien men
geen mJiitairist kan noemen; die
ernstig naar bezuiniging streeft en
bovendien daadwerkelijk bezuinigt.
Fji de Vrijheidsbond nam de ver
antwoordelijkheid op zich voor zijn
val
Wij achten dit onverantwoordelijk
Natuurlijk kon in technisch oji-
zicht allerlei ruimte blijven voor ver
schil van inzicht, voor verscheiden
heid van accent
Maai- daaraan offert men geen
minister.
Ons volk zal nu nog minder weien,
wat het aan den Vrijheidsbond heeft.
Of wellicht zal het dit juist zeer
goed weien
Dooh dan zal dit beduiden, dat het
aan die groep zijn vertrouwen niet
schenkt, niet schenker, kan.
Moeten wij zeggen, dat „de historie
zich herhaalt?" Onder de republiek
waren het de regontn, die geen geld
voor de verdediging van het vader
land over hadden, en moest in nij
pende oocenblikken de Pris optreden,
zonder dat de landsverdediging voor
bereid en toegerust was.
Is het nog altijd zoo ver?
Wij zijn overtuigd, dat ons volk
terdege het verschil weet tusachen
nationaJistisch-miiitaristisch groot-
vertoon èn lueschen rustig, ernstig,
behoedzaam werken, opdat-, als de
nood aan den man komt, wij onze
jongens er niet ongeoefend aan be
hoeven te wagen.
Qn/e jongens En... onze onafhan
kelijkheid."
Binnenland
ENCELSCHE SCHADEVER-
COEDINC.
Zooals desttjd- is gemeld, h2d de En-
gelsche Regeering door middel van ons
Departement van Buiienlandsche Za
ken aan het gcineeruebesiun: van Axe!
bericht, dat Engeland bereid was om
f 500q vergoeding te schenken voor dc
geleden schade door een bomaanslag op
de gasfabriek aldaar in den nacht van
7 op 8 November 1917. Op advies van
den directeur der gasfabriek, den heer
K. A. Wckhman. werd daarmede echter
niet ingestemd, daar de schade belang
rijk meer had bedragen en werd door
den directeur in overweging gegeven,
om die schade te doen opnemen door
drie deskundigen, een Engelse' en een
-N'ederlandsch ingenieur en een door
deze twee heeren te benoemen arbiter.
Ahoo werd door den Raad van Axel be
sloten. He: onderzoek is geschied, en
rapport is ter plaatse uitgebracht me:
het gunstig resultaat, dat thans aan he:
gemeentebestuur van Axel is uitgekeerd
f 10.000.
TEGEN DE VACCINATIE - Te
Zwolle uJTiveerden, volgens lit
„lipid Dinsdag eon 8-Lal auto
uit Goes, waarin elf volwassenen e
24 kinderen gezeten waxun, dio 1
hun ZiLuwscne kleed ij bijzondere
aandacht trokken Zij vervoegacn
zich W»i huize van een homocopn-
tliisch arts, zoon van wijlen een pro
fessor aan de Theo). Schooi. l>c kin
deren waren onder geleide van ds.
Kers'.en, predikant der Oud-Gerefor
meerden. te lereeke, die indertijd
ook tot vc-raet tegm het zegeltjes^
plakken aanspoorde, als men
aan de gemoedsbezwaren tegemoet
kwam. Voor ontheffing van vaccina
tie vraagt de wet een verklaring van
twee geneeeheeren. Is het h'.ad wel
ingelicht, dan woont een geneesheer
die dergelijke verklaringen aflegt, te
Apeldoorn.
Na het bezoek te. Zwolle zijn de
avtto's naar Apeldoorn vertrokken.
HET HARDEN VAN METAAL.
In '9 RijRenijverhehWaboratorium
alhier vonden de demonstratie© aan
met een „Wlld-Barficld' -oven. Inge
richt voor het horde» van verschil
lende metalen. Dc oven wordt ele.
trisolï ver icht en werkt geheel nub
matisch. Het te «harden voorwx rp
verliest bij zekere temperatuur zijn
magnetisme 'h dit wordt door den
wijzer vaal da dedetor aangegeven.
Loopt de wijzer terug, dan is lic
oogenbük daar om het voorwerp uit
den oven to halen en in de vloeisto'
tc domprten. Hel verbrnndn van het
staal, v at bij do tegenwoordige ine-
thode voorkomt, behoort bij der
„W't'.d-BarfieJd "-oven tot de oirmo-
gcliikheden Ken ander groot voor
deel is dat do ©vul tot bropnring van
arbeidsloon leidt. Da InrchUng 1* zc
uiterst eenvoudig, dat men in Ene
land meWew met het werk a n de
hardhufsoven belast-
SNEEUWVAL.
Donderdagmorgen
worden.
Tc Zoutkamp
0 r.M. fiiioetiw. Hot
ij roods overal begon-
eeuige dagen gestaakt
ONTROUWE BRIEVENBESTELLER.
De hulpbosfoüor bjj de posterijen, die
verleden week voor de rechtbank te Rot
terdam terecht stond wegens het verduis
tering van eenige brieven met geldswaar
den uit zjfn bestelling, is, naar do Tol.
meldt, conform den eiscb tot 0 maanden
gevangenisstraf veroordeeld.
Particuliere Corresf OBden'.Ie van
tiaarlem's Dagblzd.
London, Maart.
In Engeland bestaat geen burgerlijk wet
boek, g.xn wetboek van strafrecht. Een klu
wen van moeilijk te ontrafelen oude e«
nieuwe statuten bevat de regels, volgem
welke een Engelschman moet leven, en vol
gens welke hij bij eventueele vergrijpen ver
volgd en gsstraft zal worden. Leekenkennii
van recht is hier dus uitgesloten. Bij dt
kleinste moeilijkheid moet men naar eei
procureur toe, indien men zich tenminsts
niet aan het gevaar eener kostbare proco
3 wil blootstellen. En voor de advok»
wordt het niet zelden een kwestie val
zoeken naar oude documenten en vergec!d<
teksten, waarmee zij onverwacht hun client
in T gelijk kunnen stellen. Vlak bij set
gerechtshof, in een gedeelte van Londen
dat men de juridische wijk zon kunnen m-o
men, waar bijna niets ais kantoren van ad
v o ka ten «u winkels met boeken en forrr.u
m voor de dieuaars 'Ier wet zijn te vin
den, staat het Rijksarchief. Een geweldig
gebouw, vol eeuwenoude perkamenten, ii.
Handschriften, die nu, behalve voor deskun
digen, onleesbaar zijn geworden. Men zot'
verwachten, dat hier enkel boekwormen ei'
beoefenaars der geschiedenis him tijd zou
den doorbrengen. Maar heel den dag dooi:
is het archief een bijenkorf vol ronkend'
bedrijvigheid. Jcnge meisjes, advokaten ei
rechters, soms nog met de witte met strik
ken voorziene pruik, die zij in bet gerechts
hof dragen, op, zitten naast elkaar ovei
manuscripten te turen. Want onder het std
ligt hier. vaak op onbekende plaatsen, ia
g.cn catalogi vermeld, menige oude wet,
die, zoo volledig vergeten, dat men er niet
eens aan gedacht heeft haar af te schaffen,
op het juiste oogenbük te pas gebracht, den
geheelen loop van een proces kan verande
ren.
Men heeft niet zelden geprobeerd, aan
dezen chaot.iscben toestand een eind tc stel
len door aan een commissie de opdracht te
geven, d© wetten, zooals in andere landen,
gebeurd is, te ccdificeeren. Maar iederen
keer, dat iemand met zoo'n voorstel in het
parlement voor den dag kwam. stuitte hij
op den tegenstand der advokaten, die in de
politiek een plaats op den eersten rang we
ten te bemachtigen en die er voor zorgen,
dat de belangen van tui vakvereeniging
steeds flink worden verdS'gd. Het spreekt
zelf, dat, ind'en .Jan en alleman in een
boekje kon naslaan wat zijn rechton en ver
plichtingen waren, de broederschap der ju
risten er spoedig cn ©xtra kas vooi bijstand
aan werklooze confrate-rs cp na zou moeten
houden.
Een merkwaardig staaltje van deze men
geling van oud eu nieuw k regen we een dag
of wat geleden, toen in c-en proces, dat n---g
il de aandacht, had getrokken, een dame,
Jie zich met haar echtgenoot aan verval-
.chingen van telegrammen had schuldig ge-,
naakt, omdat, volgens een oudo Angelsak-
ische of Dcensche wet, een vrouw, die rich
n tegenwoordigheid van eu samen met haar
man aan de wet vergrijpt, t moet ..or
en onder den dwang van den laatste go-
andeld to hebben. Het prooes zelf brachb.
zekere minder fraaie handelingen, waa-aan
zich een jong echtpaar, dat over een goede
:0.000 gulden per jaar beschikt, schuldig
maakto.. om dat „ontoereikend" inkomen
wat te vergrooteu. Een ingewikkelde ge
schiedenis, waarin de vrouw naai' Londen
telefoneert, den uitslag ven een paarden
wedren verneemt, hem aan hsar man ver
telt, die met een aantal geschreven tele
grammen klaar staat, den naam van het
.innende paard invult, en dan om een aan-
:enlijke som bij bookmakers wedt, tenrjl
iet telegram door een ouden portdirec''-ar
met een vervroegd stemne] wordt, voorzien.
De beklaagden behooren tot de boop ie
:ringen. De dame, wier portret, volgens Ea-
gelsche gewoonte, in alle bladen r.t nd is
buitengewoon mooi. Dagelijks verdrongen
de menschen zich voor Vt b c. De vi einde
uitslag heeft dan ook nog meer beeprekiug
verwekt, dan anders het geval *.01 kb. ge
weest. Kapitein Peel, do beklaagde, j.r!' :t
twaalf maanden hechtenis. Een vornró. dat
met eeuige bevreemding wordt vergeleken
met de veel zwaardere straf, aegeo rcaau-
den dwangarbeid, eenige weken tcvorea in
een ander geval van bedrog bij wedden op
gelegd. Maar de 1 echter Justice Darling,
deelde mede, dat er voor hem geen keus
open stond, en dat hij in het geval der
vrouw geen straf mocht opleggen, liet ge
volg is nu, dat er weer overal over de
dwaasheid, dat zulke wetten uit de oude
doos kunnen worden opgehaald, wordt ge
sproken. De teekenaar van do 1- -
nress". die van een overtuiging als van
iemand met persoonlijke ondervinding blijk
geeft, toekent- een modem echtpaar, een
groote. kwaadaardig uitziende vrouw, een
cigaret in haar hand, aan wie manin»-', een
onbenullig kcroltie. baar kleed diobtk-c-
De tepkenoar vraagtzou zij ook dor !:=:n
kunnen worden gedwongen, sehtbèb te
legrammen to verzenden?
Lord Ullswatcr, dien wij neg beter o
z:ju vrocgeren 1:
1 van mr. Lowther. po-
wezen voorzitter van het Lagerhuis, .11-
nen, heeft medegedeeld dit hij jvogi:"
zal aanwenden om die dwaze coerc-wd to
doen afschaffen. Trouwens, do fr-uln'vten
zijn er ook allesbehalve mee ingenomen, cn
zij staan steeds op den uitkijk, om ov.c-al
waar de vrouw nog als on mond behan
deld wordt, een actie op touw t® zelt*n„
Weet men overigens, dat volgens de kn-
gelsche wet, dc vrouw voor haar echtgenoot
nog st Hs "»n Hepaalde ge'd'waarde bcrit,
als in den tijd dat een man rijn aanstaande
©chtgcncote voor geld cf vee van zijn schoon
ouders moe;t koopen? In een echtecheidiügs-
proces, waarbij bewezen wordt, dat een
vrouw echtbreuk gepleegd heeft, moet de
zoogenaamde „correspondent" don tek-irt-
gedanen echtgenoot een schad- v ic.'dmg
betalen Tn h.-t omgekeerde geval moet da
dame, die de schuld is van de echtbreuk
/an een rnan, niets betalen Stellig bewijs,
■Jat de vrouwen, ook na het verkrijgen van
het stemrecht, nog veel verand-rinpen 'n
maatschappij hebben aan te brengen, eer zij
met het andere geslacht geheel gelijk staan.
