HAARLEM'S DAGBLAD
Van onzen reizenden Redacteur
In het Roergebied.
Buitenlandsch Overzicht
VRIJDAG 12 JANUARI 1923
TWEEDE BLAD
(Nieuwe reeks-)
No. 122
In afwachting.
Essen, 0 Jan. 1923.
Toen ik vanmorgen in den trein
zat, op weg naar iiet Roergebied,
dacht ik niet anders dan dat ik te
Essen de Franschen al zou zien. In
Elten trot ik een Engelschman, oio
ook op weg was naar Essen en wij
beloofden elkanuer plechtig „hou et»
trouw", voor het goval dat <k> stad
bezet mocht blijken te zijn. Want dat
het dan niet zoo eenvoudig zou we
zen, onderdak te vinden, dat stond
ons beiden klaar voor oogen. Niemann
zelfs niet het treinpersoneel kon
ons inlichting geve-n, of de Franschen
reeds waren opgerukt of niet. Er was
een merkbare spanning bij allen, voor
al bij onze Duitsche medepassagiers,
die m het Roergebied gekomen, r-u
en dan hun hoofd uit de raampjes
staken om te zien, of zij ook ergens
Franeohe uniformen konden ontdek
ken. Maar toen wij in Mülheim kwa
men en daar hei station onbezet von
den, begrepen wij, dat de Franschen
nog niet waren opgerukt en dus alles
veilig was.
Dat was een meevaller! Een jour-
ha-ikt loopt nu eenmaal liever niet
achter de gebeurtenissen aan. En
dan, hoe zou ik hier ooit logies heb
ben gekregen, wanneer alle hotels cr.
Woningen door de Franschen „belegd"
.waren geweest. Als lk nu over eenige
dagen bij de komst der Franschen van
mijn hotelkamer zal worden ver
jaagd want on deze mogelijkheid
wera ik onmiddellijk door den „por
tier" voorbereid dan zal ik toch
niet voor niets nhar Essen zijn ge
reisd.
„Wanneer zullen de Franschen ko
men, vannacht, morgen of pas de vol
gende week na den kritieken vijftien
den Januari?" Het is de vraag, die
allen hier bezig houdt. Dat zii komen,
daaraan twijfelt hier eigenlijk nie
mand meer, of het moest de chauf
feur zijn, die mij vanmiddag zei: ,Die
Franzosen? Die bleiben rullig, wo sie
eind!" Het is alleen nog maar de
vraag: wanneer? Even was er vanmid
dag een kleine hoop, dat het onweer
nog voorbij zou drijven en ging er
zelfs een gerucht door do stad, dat de
Franschen orders hadden ontvangen
weer terug te trekken. Men griint zich
goo graag nog aan een stroohalm
vast en het telegram uit Londen in
de Kölnischc Zeitung, dat Poincaré
op voorstel van Italië zijn plan tot
den opmarsch zou hebben uitgesteld
tot na den vijftienden deed enkelen
blijkbaar nog verder phantaseeren.
Ook hoorde ik reeds op het telegraaf
kantoor vertollen, dat Amerika lus-
schenbeide was gekomen en de bezet
ting daarom niet door zou gaan. Maar
de avond-editie van do Rheinisch-
Westfalische Zeitung dat is de Es-
sener krant bracht aan dezo opti
misten een groote teleurstelling. Met
geen woord staat er iets te lezen van
een verandering in de Fransche plan
nen en algemeen verwacht men dan
ook, dat wij hier nog deze week de
Fransche troepen, die de ingenieurs
moeten „beveiligen", zullen zien bin
nenrukken
„Pomcaré kan niet meer terug! Die
is al veel te ver gegaan! Als hij nu
niet doorzette, zou hij bij de Kamer
onmogelijk zun! Het zou hem zijn mi
nisterschap kosten!" zei mij een En-
gelsch journalist en ik geloof, dat dit
ook de meening is van de bevolking.
Toch is het opmerkelijk, dat men
van een nerveuse stemming of groote
spanning hier weinig of niets merkt.
Wanneer men als vreemdeling doo:
de 6traten van Es<en wandelt, is het
aan niets te zien, dat deze stad thans
het middelpunt is van de belangstel
ling van heel de wereld. Voor de
Krantenhureaux staan veel minder
menschcn dan voor onze tijdingzaal,
wanneer de uitslagen van R. C. H. en
Haarlem bekend worden gemaakt.
Van zenuwachtige gejaagdheid i» de
stad zelfs geen spoorl Alleen valt J.et
op, dat de kranten bij hun verschij
ning zeer vlug weggaan en dat df
menscnen met groote belangstelling
do verschillende nieuwsbladen lezen.
Voor de reclamezuilen zie je nu en
dan enkele mannen en vrouwen en
vooral jongens met gekleurde schóól-
petten op, die aandachtig de op geel
papier gedrukte proclamaties lezen,
welke president Ebert en de rijks
kanselier, Dr. Cuno gisteren tot hun
„medeburgers" in hei bedreigde ge
bied hebben gericht. Maar dat is dan
ook aller.
Natuurlijk is het voor een vreemds
ling moeilijk na tc gaan, wat er in
het binnenste der menschen omgaat,
maar ik zou mij toch zeer moeten ver
wonderen, als het binnenrukken der
Franschen met incidenten gepaard
zou gaan. Vanmiddag zal ik in een
restaurant aan een tafeltje met een
ouden heer, die heel zijn leven in Es
sen had gewoond, op mijn vraag, oi
hij nog verzet of demonstraties van
het publiek verwachtte, schudde hij
zeer beslist het hoofd en zei: ,,Gi
denken aan, mijnheer! Wat kunnen
wij in Essen uitrichten tegen 20000 a
3COOO gewapende Franschen. Ons volk
is niet gek! Een andere vraag is, wat
de arbeiders in de mijnen en op de
fabrieken zullen doen! Ik hoon, dat
zij als écn man het werk zullen neer
leggen, zooals hier staat geschreven!"
en hij liet mij-het telegram zien in de
Kölnisohe Zeitung van een specialen
•correspondent van de Times, waarin
stond, dat het hoofd van een dei-
grootste fabrieken aks zijn meening
liad uitgesproken, dat de arbeiders
in het Roergebied als één man m
staking zouden gaan, zoodra de Fran
schen hel mochteK wagen hun op
marsch te beginnen.
„Neen, aan daadwerkelijk verzet
tegen de Fransche soldaten, daaraan
geloofd hier geen mensch!" zei de
oude heer mij, nog eens.
De Duitsche bladen zijn over het al
gemeen ook zeer voorzichtig ln hun
uitingen en sporen evenals de re
geering tot kalmte en bezonnenheid
aan. Alleen do Deutsche Zeitung
maakt hierop een uitzondering. Dit
ultra-nationalistische blad hitst inzijn
nummer van vanmorgen rechtstreeks
lot open'iik venveer en dus tot
oorlog aan. Ik laat hier voor de
merkwaardigheid eenige zinnen uit
het artikel volgen, waaruit men zal
zien, dat d»ze hoeren niets door den
oorlog en den vrede hebben ge
leerd.
..Men schijnt de Fransche generaals
en soldaten, die hot in den vierjari
gen strijd niet gekikt was, hun tegen
standers te overwinnen, nu de vele-
genheid te willen gewen hun moed en
hun dapperheid te tocmen. Maar mis
schien vergist men zich in dat op
zicht toch. Indien het er werkelijk ten
slotte toe mocht komen, dat wij ons
niet alleen geestelijk maar ook met
de daad gingen verzotten, dan is het
onze meening. en ook die van ve
len in het buitenland dat het
Duitsche volk, als tenminste niet
weer Engelschen, Amerikanen en Ita
lianen de Franschen te hulp snelden,
ook zonder moderne wapenen, des
noods met zeisen en dorschvlege'.s de
glorieriiko aimee van de ar an de na
tion uit Eisen en zelfs verder, uit het
heele Rijnland zou kunnen werpen.
Cviemand dunt in het buitenland te
gen de Franschen opkomen allen
hopen, dat de Duitschers het zullen
doen.
Daarom is het des te meer te betreu
ren. dat de houding van de Rijksre-
geerinig nu weer den sohijn wekt,
als had men in de Wilkelmstrasse al
weer angst voor zijn eigen moed ge
kregen
Niet rust is nu de eerste
burgerplicht, maar:
„O p t o t de (Ja a d moet liet
parool luiden. Een roover-
bende overvalt ons. een sadistische
en oveispannen UiiUkhonbend© grijpt
naar ons brood I Wij weten, dat ver
reweg hei grootste deel van de bevob
kin? niet slechts tot tegenstand, maar
ook tot verveer besloten heeft. Wij
hopen, dat in deze dagen het heele
volk van deze geest vervuld zal zijn.
No? ziin cr Duitsche mannen, die elk
oogonblik bereid rijn alles voor de eer
van het Vaderland te offeaen!"
Tot zoover de Deutsche Zeitung.
Zii wordt gelukkig te Berlijn en
niet te Essen gedrukt. De Essener
Journalisten ziin gelukki? verstandi
ger. En bovendien, zij weten, dat
misschien moreon Fransche soldalen
on hun bureaux kunnen staan. Zij
alten alles na, wat het volk onnoodig
zou prikkelen en tot opstand zou kun
nen wekken. De toestand is werke
lijk al ellendig genoeg! Vooiloopig
lijkt liet ons verstandiger om niet met
zeisen en dorschvlewcJs tegen een le
ger met vliegmachines, tanks, kanon
nen. mitrailleurs en geweren op to
rukken, zelfs al meent men het recht
aan zijn zijde, tc hebben. Granaten en
kogels vragen nu eenmaal niet, aan
weiken kant het recht is. Een taal, als
die van de Deutsche Zeitung is niet
veel minder dan misdadig.
J. B. SCHUIL.
DE STAM-DPUNTEN VAM DE FRANSCHE EN VAN DE DUITSCHE
RECEERINC OVER DE MAATRECELEN IN HET RUHRCEBIED.
DE RECHTSCRONDEN VAN F RAN KRIJK'S ACTIE.
DUITSCHLAND DENKT ER NIET AAN ZICH CEWAPEND TE
VERZETTEN.
TOT HEDEN HIELD DE BEVOLKING ZICH RUSTIC.
Het conflict wordt steeds scherper!
De gezanten van Duitschland zijn
reeds uit Parijs en Brussel vertrokken.
Donderdag is
do opmarsch der Franschen
begonnen.
's Morgens werd uit Essen geseind
Op het bericht, dat de Fransche troe
pen inderdaad opmarcheerden, begaf ik
mij om half negen met een auto in de
richting van Kcttwig. Oadorwcg, bij
de voorstad EssenBiedeney. stuitte ik
op de eerste Franschen. B'j een krom
ming van den weg wachtte een Fran
sche pantserauto en spoedig daarna
kwam een eava'erie-patrouille met 13
pantserauto's, nog een peloton cavale-
en een militaire auto met vier Fran
sche ofirieren. De manschappen wa
ren, naar zij mij mededeelden, '5 nachts
om 4 uur uit Dusseldorf vertrokken.
Zoadra zij de eerste straten van de
voorstad bereikten, werden de sabels
getrokken en ging het langzaam voor
waarts. Blijkbaar had de cavalerie op
dracht Esesa te omsingelen, war.: om
half tien bogen de troepen plotseling
af, zonder verder de stad in le trekken.
De bevolking van de voorstad hield
zich volkomen rustig. Men verwacht
hier, dat wfellicht ia den loop van den
dag infanterie in treinen zal aankomen.
Daar vliegertroepen geheel ontbreken en
blijkbaar voorloopig geen troepen zich
naar de binnenstad willen begeven,
schijnt het de bedoeling van de Fran
schen te zijn, de bezetting vooralsnog
een zoo weinig mogelijk militair karak
ter tc geven.
's Middags
Tusschcn 9 en 11 uur is de stemming
in de stad Essen, op het bericht dat de
Fransche troepen in aantocht waren,
zeer opgewonden geworden. Ik heb mij
er zooeven van kunnen overtuigen, dat
achter de eerste afdeeling thans een
geheel regiment Fransche cavalerie
met sanitaire colonnes en verschillen
de pantserauto's in aantocht is. Bij de
troepen bevinden zich thans ook hoogerc
Fransche officieren. Intusschcn weet
men nog niet, of het de bedoeling is,
met deze betrekkelijk kleine troepenaf-
deelingen reeds de binnens.ad binnen
te nikken. In de hoofdstraten en spe
ciaal bij het station hebben duizenden
nieuwsgierigen zich verzameld, zoodat
het uitgegeven parool, dat do straten
leeg zouden zijn, wel niet opgevolgd zal
worden.
Do stemming onder de bevolking,
vaarondcr zich vele communistische
jongelieden hebben gemengd, is uiterst
gevaarlijk. Fotografen, die zich aan het
station hadden opgesteld, werden door
de bevolking verjaagd en zelfs de bui-
tenlandsche journalisten moesten vluch.
ten. daar da Essenaars in hen vijande
lijke buitenlanders rermoeddea en ze
dreigend omringden.
1 hotel Kaiserhof is reeds een afdee
ling Fransche en Belgische jourealis-
onder leiding van een Belgisch offi
cier aangekomen.
Zooals de toestand op het oogenblik
is, is het niet onwaarschijnlijk, dat bij
een cventueelen intocht der troepen
toch nog botsingen met de bevolking tc
vreczen zijn.
Volgens een ander bericht zijn
Woensdagnacht 40 a 60.000 man Fran
sche troepen in oorlogsunifoim aange
komen, hoofdzakelijk cavalerie, die over
Kettwig naar Bred ene;.', een voorstad
van Essen, getrokken.
Officieel werd ons uit Parijs geseind:
De Fransche troepen zijn Donderdag
ochtend vertrokken in de richting van
Essen, zij zouden Brückhausen, Gelsen-
kirchcn. Essen, Heercen cn Ratingen
bezetten.
De troepen bestaan uit twee divisies
infanterie cn één divisie cavalerie, on
der commando van generaal Heury en
onder leiding van generaal Degouite.
Een Belgisch detachement begeleidt
de Fransche troepen.
De Fransche troepen uit de grens-
garnizocnen zullen ia d«v Rijnprovincie
de corpsen vervangen, die thans hel
Roergebied bezetten.
Onze Reizende Redacteur seinde Don
derdagavond
lk was Donderdagmiddag in Bochum.
Bochum is aog niet bezet. In Essen be
vindt zich veel cavalerie en siechts wei
nig infanterie. Hier heerscht een belege
ringstoestand, alles is rustig. Miilheim
i- door de Belgen bezet.
Degouite, de generaal der Franschen,
heeft in Essen verschillende proclama
ties uitgevaardigd over de handhaving
van de orde, het dragen van wapens,
gebruik van telegraaf en telefoon enz.
Wat men te Berlijn
denkt.
Alle Berlijnsche bladen zijn „in
grosser Aufniachungverschenen.
Vetgedrukte headlines over de gehee
ld breedte van de eerste pagina, ko
lommen-lange vetgedrukte verslagen
over de op het oogenblik. reeds voor
sen en over de maatregelen der Duit-
sen en over de maati :-gnc-n dr Duit
sche regeering; hoo'dat titelen met
vlammende opschriften zijn de uitcr-
liike kentoekenen van de, groote na
tionale opwinding, die het gt'heele
volk heeft aangegrepen zoo seint
de correspondent van 't Alg. Han
delsblad.
Hot was Woensdagavond om 12 uur
in de Berlijnsche straten die andere
op dat uur verlaten en uitgestorven
zijn. nog even druk a's in den namid
dag. Alles wachtte voor de couran-
tenbureaux op de laatste berichten
uit de Wllhelrnstrasse, Essen en Pa
rijs, en overal sprak men op gedemp-
ten toon van niets anders uan van
den nieuwen smaad, waaraan
Duitschlund zich moet endetwerpen.
In brecde kringen der bevolking, en
met name onder de arbeiders, is men
er rotsvast van overtuigd, dat de ge-
heele ontwikkeling van zaken gaat in
de richting van een spoedisen nieu
wen oorlog, en van deze stemmen ma-
keu de Duitsche fascisten, die zich
hier, zooals men weet, nationaal-so-
r.ialisten noemen gebruik om
krachtige projtaganda te maken voor
de gedachte van een gewelddadigea
opstand tegen de onderdrukkers. Een
propaganda, die, zooals wij uit ge
spt ekken met tal van lieden uit het
volk konden opmaken, reeds veel in
druk begint te maken. Met name de
terugtrekking van de Auierikaansche
troepen van den Rijn werd door da
rcchts-radicalen uitgebuit, en van
olie hoeken van straten en pleinen
werd betoogd dat men nu nog slechts
rustig behoefde af te wachten tot de
Engelschen het voorbeeld van Ame
rika zouden volgen. Dan zouden Fran
schen er Duitschere aan den Rijn al
leen tegenover elkaar staan, en dan:
wee Frankrijk I
Natuurlijk beschouwt men in be
zonnen politieke kringen den toe
stand uit een geheel ander oogpunt*
Het beiiocft in het geheel niet nog
eens extra gezegd te worden, dat te
officieeier plaatse en in parlementai
re kringen geen mensch denkt aan
oen gewapenden tegenstand. Ieder
verantwoordelijk politicus is overtuigd
van net nuttelooze van een militair
optrede:.. Waar zou Duitschland ove
rigens de wapens vandaan h 'en om
het uitnemend met cavalerie, tanks,
vliegtuigen en élk ander modern oor
logstuig uitgeruste Frankrijk terug te
dringenEn al riepen op straat velen
ook geostdritfig uit; .*Mêt den knup
pel in de hand zulJett wij den Duit-
schelt bcdem bevrijdendat was
maar onverantwoordelijk geschreeuw.
Maar men kan en moet begrijpen, dat
uit het geploegde volk dergelijke kre
ten opgaan; dat ieder voor zijn land
voelend Uuitscher in verzet komt te
gen en verontwaardigd is over het
provoceerend, optreden van Frankrijk,
is duidelijk.
Deze verontwaardiging komt ook
in de bladen tot uiting. Het heftigst
natuurlijk in de rochtsche pers, maar
ook de democratische bladen en dq
socialistische „Vorwarts" vinden uït-
diukkingen van verontwaardiging*
De door den rijkskanselier in de com
missie voor buiteniandsche aangele
genheden gehouden tede wordt door
de göheele pers zeer gunstig beoor
deeld cn de eersto tegen-maatregelen
der Duitsche regeermg, o.a. de terug
roeping van diplomatieke vertegen-
.woordigers te Parijs en te Brussel,
'worden unaniem goedgekeurd. Het
natianale eenheidefront, dat zich van
de Duitsch-nationalen tot de sociaal
democraten uitstrekt en dat dadelijk
na het bekend worden van de Fran
sche plannen zonder voorafgaande
btsprvkingen gevormd is, is na het
jbegin der verwezenlijking dezer plan
nen vaster dan ooit aaneengesmeed.
Slechts de communisten maken een
uitzondering en spelen het zelfs
klaar, in hun „Roie Fahne" de Duit
sche regeering evenveel schuld en ver-
1 LAAT ONS LACHEN.
Ja zeker, laat ons lachen, juist om-
'dat de tijden zoo slecht zijn. Het
is het beste geneesmiddel. De
brommerige mensch, de pessimist, zal
de wereld niet redden, wij moeten
het van den optimist hebben, van den
man die lacht, niettegenstaande alles.
Maar als wij het dan toch doen, laat
het dan welbewust gebeuren, want
zoo juist heeft weer een van die psy
chologen, die er een genoegen in
schijnen te vinden,e ons onaangena
me dingen te zeggen, verklaard, dat
iemand door zijn manier van lachen
zijn karakter openbaart. Een Ita-
liaansch professor heeft na langdu
rig beraad deze mededeeling aan cle
.wereld gegeven en er bijgevoegd dat
de manier van lachen hot mensckelijk
karakter beter aanduidt nog dan het
handschrift.
lk wil niets kwaads zeggen van de
laatste soort van karakterstudie maar
ik wil de superioriteit van den lach
graag gelooven, sinds een „profes
sor" op handschriftgebied mij eens
verteld heeft, dat een zeker schrift
duidde op lichtzinnigheid, weifelach
tigheid, zelfingenomenheid en derge
lijke minder prettige eigenschappen
van den schrijver. Het feit, dat hij
mij later, toen ilk Item verried, dat
hij mijn eigen schrift voor zich had
gehad, aanbood, zijn oordeel te her
zien, heeft mij niet in ontzag voor
dezen vorm van helderziendheid ge
sterkt.
Maar ook niettegenstaande dat, laat
one lachen en naar den. Itallaanschen
ptofessor luisteren.
De beste lachsoort, als ik het
noemen mag, is volgens den geleer
de: „Ha! Ha! Ha! Deze lachtoon is
een bewijs van eerlijkheid en open
hartigheid. Hè Hè Hè lacht een som
ber en aan stemmingen onderhevig
mensch.
Do besiuiteloozo mc-nsch lacht Hi I
Hi1 Hi!" Dan liever Ho! IIo! Hol
zooals de sterk© en Joviale mensch
lacht- Maar de slechtste soort is Hu!
IIu' Hu! van den man, die niet te
vertrouwen is.
Er is nog meer over den lach te
zeggen. Een medicus heeft verzekerd
dat de geestvermogens van den
mensch die veel lacht, superieur zijn
aan die van den somberen mensch; de
reden hiervan is dat het lachen de
werking der hersenen tijdelijk doet
ophouden, daar het onmogelijk is te
lachen en denken tegelijk.
Een goede schalerbut neemt alle ge
dachten in beslag. Hoe luider en vol
ler de lach, hoe grooter de tijdelijke
rust voor de hersenen.
Men beweert* ook dat lachen de
llchaamsdikte bevordert.
Behalve de pessimisten in het al
gemeen, zijn er menschen, die ln het
geheel niet lachen kunnen, evenals
er menschen bestaan, die hur. droefe
nis niet in tranen kunnen uiten.
Tot slot een tweetal ware gebeur
tenissen. Een Grieksch (modem) por
tretschilder had de beeltenis van een
ftome (oud) geschilderd. Toen hij de
Heur haar!
(Daily Sketch. London.))
Wii zijn Indianen, tante, .wij
riin od jacht.
Waar jaag jullie op?
Wij hebben er al zes veroverd*
Zoo, zoo. En waar dan wel?
-Op uw kaptafel, tante*
laatste penseelstreek had neergezet
en achteruit stapte om zijn werk te
beschouwen, werd hij, ziende hoe hij
de oude dame had afgebeeld, door
een schaterbui bevangen, die niet
mindor dan 24 uur iang duurde. Na
dit tijdsverloop zakte hij in elkaar en
6tierf van volkomen uitputting.
In het jaar 1908 ging een meisje in
New Jersey (Vereenigde Staten) naar
den tandarts om zich een kies te la
ten p lom boeren. „Wat zou hot genoe-
gclijk zijn", merkte zij op, wanneer
wij zonder tanden geboren werden".
„Maar dat worden wij toch?" ant
woordde de tandarts.
Op het hooreii van dit antwoord
barstte hot meisje in lachen uit en
hield eerst 8 uur later door uitput
ting op. Zij kon later geen verkla
ring van het zonderlinge verschijnsel
geven. De medische wereld interes
seerde zich toentertijd machtig voor
dit. vreemd gevaL
De Indianen uit Noord-Amerika
lachen zelden of nooit, alle begrip van
humor is hun vreemd, de Veddah's,
'n stam op Ceylon weet blijkbaar in 't
geheel niet wat lachen is, terwijl van
cie beschaafdere volkeren de Brazi
lianen berucht zijn wegens hun ern
stig© onbewogenheid.
EEN KONINKLIJK SOLDAAT.
Wij hebben het op deze plaats meer
malen gehad over leden van de voor
malige Russische of Oostenrijksdho
aristocratie, dia na de dobacle in hun
vaderland naar het buitenland uitwe
ken en daar nu een zorgzaam bestaan
lelden. Dergelijk© spelingen van het
lot blijven echter niet tot de „valuta-
landen" beperkt. Niemand minder
dan prins Aage van Denemarken is
onlangs als soldaat ingelijfd bij het
Fransche vreemdelingenlegioen. Niet
uit zucht naar romantische avonturen,
maar gedreven door de bittere en
prozaïsche noodzaak, ontstaan door
het failissement van een bankinstel
ling.
Dit faillissement had tengevolge, dat
prths Aage zijn loopbaan ais kapi
tein in liet Doensche leger niet kon
voortzetten. Dezelfde prins deed in
191-i, na zijn huwelijk met een Ar-
gentijnsche, afstand van alle rech
ten op den Deenschen troon. Hij is,
evenals prins Erik, die in Amrika on
der het strengste incognito op een
boerderij werkt, een zoon van prins
Waklemar van Denemarken, broer
des konings.
SNEL VERY OER.
Zoo nu en dan komen ook hij onze
vsderla.ndscho posterijen sterke
staaltjes van bezorging voor. Kortge
leden nog moest do ontvanger van een
in 1919 uit Amsterdam verzonden
briefkaart daarop bij aankomst
1922 strafport betalen. Maar zoo
Spaans oh als het ln Spanje kan toe
gaan, Ls het hier toch niet. Op 31 Oc
tober j.l. ontTing de Minister van
Financiën te Madrid een afrekening,
die in Februari 18G6 door den
mecmteontvangor to Gerona aan eon
van 's ministers voorgangers was af
gezonden. Als de autoriteiten derge-
lijko grapjes nu maar onder elkaar
laten blijven, kunnen wij er vrede
mee hebben. Maar het idee alleen, dat
zooiets ook zou kunnen gebeuren met
een postwissel aan het adres van
schijver dezes, ie genoeg voor een
nachtmerrie.
door Lord Carnaivon en Howard Car
ter.
Niet alleen is een meedoogenlooze
oudheidkundige van plan dc 3000-
jarige rust van koning Tut-Ankhamen
te verstoren, maar overal wijden de
egyptologen zich aan het onderzoek
van de familieverhoudingen van de
zen koning.
En daardoor is het navolgende aan
het licht gekomen. Toen koning Tut-
Ankhamen gestorven was, wilde zijn
weduwe. Dakhamen hertrouwen,
want zij was eenst 29 jaar oud. In
een Berlijnsch museum bovindt zich
de desbetreffende correspondentie.
Dakhamen, die een vooruitziende blik
had, wilde haar tweede huwelijk
dienstbaar maken aan de belangen
van het land. Zij droomde van een
herlering der oude alliantie met de
noordelijke staten. Daarom schreef zij
aan den koning der Hetieten:
„Mijn echtgenoot is gestorven en
ik het geen kinderen: men zegt dat
gij volwassen zoons hebt, indien gij
mij een hunner ten huwelijk wilt ge
ven, zal hij mijn gemaal zijn. Ik
zend u verlovingsgeschenkeu".
De koning was een weinig achter
dochtig en stuurde een secretaris naar
Egypte om den toestand daar nader
te onderzoeken.
Daküiamen schreef daarop een nieu
wen brief, waarvan het slot luidde:
.zend mij een uwer zoons en
hij zal, als mijn gemaal, koning zijn
in het land van Egypte".
Het huwehjk kwam tot stand en zij
leefden gelukkig tot in lengte van ja
ren. Maar 6ommig© egyptologen zijn
dat de voorzichtige
van meemng,
TUT-ANKHAMEN. 1 Dakhamen misschien alle nu ontdekte
De gnhecle wereld heeft met meer schatten in het graf van haar gemaal
dan gewone belangstelling kennis ge-[heeft opgeborgen, om ze tc onttrek-
nomen van de berichten omtrent de ken aan de handen van
belangrijke ontdekkingen in Egypte I vreemden opvolger.
konings
EEN GELUKKIGE ONTMOETING.
De Fransche toonoelspeler Dieudon-
né vierde groote triomfen onder do
regeering van Napoleon 111. Als
vriend van den Hertog do Morny,
kwam hij herhaalde malen met den
keizer in aanraking cn werd steeds
goed ontvangen. Dieudonné, die
titans nog leeft: vertelt gaarne de
volgende anecdote:
Op een wintermiddag'wandelde hij
in het Bois de Boulogne, tien een
voorbijganger cp den gladden bevro
ren grond uitgleed en viel. Diendon-
né liep op den gevallene af en stak
hem de hand toe. Op hetzelfde oogen
blik herkende hij den keizer, die pijn
lijk glimlachende opmerkte: „Zoove-
len voorspellen den val van het Kei
zerrijk en zij hebben den val van den
Keizer niet voorzien".
Eenige dagen daarna trad do ac
teur te Compiègne op, voor een ge
hoor, waaronder zich ook Napoleon
bevond. Tusschcn twee bedrijven
zond de keizer zijn „redder" een gou
den snuifdoos, versierd met briljan
ten,
ZEER 6UPERIEURE MENSCHEN.
In het belangrijk© informatie (lees
spionnago, maar dat klinkt zoo on
vriendelijk en dat zeg je alleen van
oen tegenstander), in het informatie
bureau van liet Amerikaanschc leger
wordt men maar niet zonder meer
toegelaten. Daar is een examen voor
noodig. lïe laatste maai dat dit plaats
vond, werden niet minder dan 212
vragen gesteld. Intusschcn is het niet
zoo erg als het er uitziet, want de
examinandus, die 134 vragen juist
beantwoordde was niet alleen ge
slsagd, maar kreeg een „zeer supe
rieur-" etiket.
Er is dus een zoodanige speling voor
fouten gemaakt, dat een examinandus
die twee derde der vragen correct
weer te beantwoorden, n.ot het equi
valent van ons „summa cum laude"
wordt toegelaten.
Men schijnt in Amerika te houdefl
van lange reeksen van vragen. Zoo
herinnert zich schrijver dezes het for
mulier dat hij vlak na den oorlog bij
een bezoek aan de Vereenigde Staten
moest invullen. Het bevatte niet min
de»- dan 40 wagen, waai onder de in
vitatie om mede te deelen of men al
dan niet van plan was te trachten
den bestaanden staatsvorm van Ame
rika omver in werpen. Teneinde den
lezer niet in begrijpelijke spanning to
laten, wil ik met nadruk mededeelcn,
dat Ik deze vraag ontkennend beunt5
wcorddo.
DUITSCHE POSTTARIEVEN.
Van 15 Januari af zal een Duitsciter
op zijn brieven naar het buitenland
honderd Mark aan postzegels moeten
plakken.
Het verloop van de stijging dezer
posttarieven in Duitschland Ls als
volgt: Voor cn gedurende den oorlog
20 pfennig, 1919 dertig, 1920 tachtig
pfennig, 1 April 1921 een Mark 20
pfennig. In 1922 nam de stijging on
rustbarende afmetingen aan. Het but-
tenJandsche port riep van vier mark
op 1 Januari via 6 mark op 1 Juli, 20
mark op 1 October, 40 Mark op 1 No
vember naar 80 Mark op 15 December.
Nu zal het tot 100 Mark rerhoogd
worden, met de mededeeling van da
Duitsche regecring, dat deze verhoo
ging bij lange niet in staat zal zijn
de kosten te dekken.
In Oostenrijk kost een internationa
le briefzegel 1000 Kronen,
