HAARLEM'S DAGBLAD
Wat de Raad doet in Schoten
Onze lacMoek
DE VONDELING
VRIJDAG 16 NOVEMBER 1923 - TWEEDE BLAD
■•m-'
"tÉl. 300 woningen. On-
duidelijkheid bij de stem
ming. Vervolgonderwijs
als middel om de jeugd van
de straat te houden.
De kwestie van het al of niet op
heffen van het vervolg-onderwijs,
heeft in de gemeenteraden in den om
trek al zoowat de ronde gedaan. Er is
op verschillende wiizen over gepraat,
zoowel voor als tegen. Den voorstan
ders kan clit tot troost zijn, dat er geen
politieke scheidingslijn bestaat in de
ze kwestie, het is louter een vraag
van .geld en resultaat. De gemeeuteu
moeten zelf het onderwijs betalen,
vanwege de bezuiniging bii hel Kijk,
maar de gemeenten moeien zelf ook
zuinig zijn, vandaar dat men het
practisch nut van het vervolg-onder
wijs gaat beschouwen in verband met
de resultaten die bereikt worden
Het Nijverheids- en Handelsonder
wijs, vooral in de plaatsen van eenige
bete-ekenis, nemen ln zioli op het
grootste en beste deel van de kinde
ren die de lagere scholen hebben ver
laten. Jongens én meisjes die mee kun
nen mee willen op school, daarvoor
is. gelukkig, in onze omgeving gele
genheid genoeg om zich verder te be
kwamen. Het werd ook in den raad
gezegd, het vervolgonderwijs draagt
diien naam niet met recht, het is ia
den regel een herhalirgsondemvijs, be
halve dan voor de meisjes die les krij
gen in nuttige handwerken, enz. Ge
lukkig is het deel der leerlingen, dat
moeite heeft de klassen van de gewone
school door te komen, het kleinste.
Wanneer de ouders van de kinderen,
die dat kleinste deel uitmaken, iets
voor verdere bekwaming van huil kin
deren gevoelen, komen die nog wel
eens bil vervolgonderwijs terecht. l'Jr
is toch geen enkele jongen die zich als
een idéaal voor oogen stelt na aFloop
van de gewone school vervolgcursus
sen te volgen .het is eeh cursus,
die hij de jeugd zelf in gering aanzien
staat en als is het. te prijzen in de
oudeis dat zii hun kinderen er nog
heen zenden, liet wore veel beter de
'jongens die liefhebberij voor een vak
hebben, in dat vak hunner keuze weg
wijs te maken. Wellicht ziet een jon
gen, die bij een smid of timmerman
in de avonduren practisolie lessen
krijgt, het nut in van cijferen en me
ten, en krijgt daardoor later energie
om theoretische ontwikkeling op te
doen. Slechte theoretici blijken soms
1 in de practijk uitstekende krachten te
zijn, waarom zou men dan niet de
practijk leeren toepassen waar de
theorie niet aangeleerd kan worden?
Het is zeker moeilijk om een juiste
benaming te vinden, of den juisten
vorm, omdat het feitelijk een lagere
ambachtsschool zou worden, maar
waar een wil is, is een weg.
In andore plaatsen maakte men in
den regel de opheffing van het ver-
volg-ondérwijs afhankeliik van het
aantal leerlingen dat geregeld de les
sen blijft volgen, voor degenen die fv
nancieele bezwaren hebben is dat wel
licht ook in Schoten de oplossing.
Wil men het vervolgonderwijs ge
bruiken als middel om de jeugd van
de straat of uit de bioscoop te hou
den, zooals werd aangeroerd, dan kan
raen niet beter doen dan het- ondenvijz
veranderen in speelavoudjes of iets
dergelijks, Maar dan wordt het een in
stituut tot voorkoming van zedelijk
verval der jeugd, als zoodanig is het
zeker niet bedoeld.
Wie vat-k in het nieuwe gedeelte
van Schoten komt, vraagt zich wel
eens af. of al die nieuwe huizen be
woners (koopers of huurders) zuilen
vinden. Kooplust is er weinig meer, en
de huren van de huizen zijn zoo lioog
dat onderverhuren schering en inslag
ie. Zoo wordt beweerd, dat in straten
als Eloresstraat geen enkel huis onkel
bewoond is, cie huizen in de Hodson-
straat en omgeving hebben dezelfde
vermaardheid. Het euvel ontstaat iu
de ©orete- plaats door het nog steeds
heerschend gebrek aan arbeiderswo
ningen, waardoor .men vaak genood
zaakt is rnet enkele kamers genoegen
te nemen waar een heel huis go-
wenscht wordt, terwijl anderzijds de
huilt van de huizen vaak zoo 'hoi" ie,
dat men om financieele redenen zich
het ongemak van inwoners getroost-
De heer Kok. die een groot, deel
van het nieuwe Schoten heeft ge
bouwd, zal nu weer driehonderd ar
beiderswoningen bouwen, wij hopen,
dat de woningnood er weer een beetje
dcor vermindert.
Dij een stemming over een afwijking
van de bouwverordening kreeg een
stuk een andere bestemming dan bot
zou gekregen hebben als een raadslid
zich niet in het uitbrengen zijner stem
had vergist. Sputteren daartegen
helpt niet; eens gestemd, blijft ge
stemd,
v. O.
Stadsnieuws
Met Tooneel
HUBERT LA ROCHE
IN
DE VEROVERAARS.
Willem Royaards heeft in een inge
zonden stuk in het Algemeen Handels
blad bet Nederlandsch publiek gewaar
schuwd tegen de bevoordeeling van
de buitenlandsche tooneelkunstenaars
boven die uit het eigen land. In deze
•bevoordeeling schuilt voor ons natio
naal tooneel men zou wel blind moe
ten zijn om het niet te zien een
steeds groeiend gevaar. En... zij is
onbillijk 1 Want wij doen hiermee onze
eigen groote kunstenaars een schrij
nend onverdiend onrecht aan.
Gisteravond was de stadsschouw
burg nu eens m°°i bezet, ondanks dat
een Hollandsch gezelschap speelde,
maar- het was, omdat het een goed-
koope voorstelling van Het Toonecl-
verbond was. Niet, omdat La Roche
hier optrad! Was er waarachtig be
langstelling voor. de Hollandsche
tooneelspcelkunst geweest..dan had de
zaal stampvol moeten zijn, dan hadden
ook de niet-leden van het Tooneelvei-
bond in grootere getale moeten zijn
opeekomen. Nu bleven velen weg, om
dat La Roche... maar een Hollandsch
sprekend acteur is.
Royaards had gelijkde bevoordee
ling van de buitenlanders is een onbil
lijkheid tegenover onze eigen tooneel-
speelkunstenaars. Wie zal na de opvoe
ring van De Veroveraars ont
kennen, dat wij ze ook in ons eigen
land bezitten, de acteurs, die groot
spel kunnen geven?
Heette- La Roche Bassermann of
Moissi, de zaal was tot.de nok gevuld
geweest.
De avond van gisteren werd een tri;
omf voor Hubert la RocheDank zij
hem is deze eerste voorstelling van het
Tooneelverbond een zeer groot succes
geworden. Niet het stuk van Charles
Mèré, niet het Neêrlandsch, maar en
kel La Roche heeft er waarde aan ge
geven. Door hem alleen werd het een
prachtige avond.
„Hefc stuk valt mij tegen 1" zei mij
iemand in de pauze. „Toegegeven dat
het wat grof is", antwoordde ik hem,
maar hoe zelden zien wij zulk een
spel!'' En ik voegde er aan toe:
„zelfs van buitenlanders
Ilc durf zeggen, dat er zeer weinige
buitenlandsche tooneelspelei's zijn, die
La Roche iu de rol van Brandon zou
den kunnen overtreffen.
Wat een heerlijke kunst is toch de
tooneelspcelkunstMaar hoe zelden
komt zij in al haar grootte tot ons
Zie zoo'.n ras-acteur eens als La
RocheHet lijkt bijna, of het geen
spelen meer is, zoo gewoon- zoo natuur
lijk, zoo zuiver menschelijk is het. Je
zoudt soms bijua zeggen, dat het geen
„kunst" meer is. Brandon leeft
voor jeElke beweging, elke stembui
ging behoort immers bij dien man
Maar juist dat is de hoogste kunst. De
kunstenaar is opgegaan in zijn rol, La
Roche is Brandon geworden, geheel en
alHij was de oua-onderofficier, ruw,
grof, sterk, maar took met een week
hart, tot het sentimenteele toeDade
lijk in het eerste tooneel met den
journalist stond hij voor je, deze oud-
sergeant, die in Tonkin gevochten had
en in den oorlog rijk was geworden.
De parvenu, schijnbaar ong.-oelig,
maar die plotseling overgevoelig
wordt, als hij tegenover zijn dochter
staat.
Men heeft zaken zijn zaken
genoemd in verband met het stuk van
Mèi'é en er is ook veel overeenkomst.
In beide stukken staat de sterke za
kenman tegenover den edelman, gaat
het om een stuk gronds naast do fa
briek. Maar er is tevens een zeer be
langrijk verschil. Lecbat is een bruut,
een harteloos wezen, zonder scrupules
een tijger, die over lijken gaat, Bran
don is een mensch, ook grof, uiterlijk
gelijkend op Lechat, maar innerlijk
geheel verschillend, omdat do liefde
voor zijn kind hem zacht maakt en
week. Hoe ontroerend mooi heeft La
Roche ons die liefde voor de dochter
gegeven, telkens weer!
Welke prachtige accenten wist bij te
treffen in zijn verdriet, toen bij haar
verloren had, in zijn warme meusche-
lijkheid ja, toen vooral! toen hij
haar terug won. Deze laatste scène
van De Veroveraars zal voor mij on
vergetelijk blijven, dank zij het spel
van La Roche.
Het be hoort tothetmooi-
ste, wat ik ooit op het too
neel z a.g!
Grootsch was La Roche, toen hij
zijn zonen na hun schurkenstreek te
rug duwde. Toen werd die kleine in-,
eengedrongen figuur plotseling groot.
En daarna dat Ontroerend zachte ïtf
zijn optreden tegenover zijn dochter en
Belmont, dat weeke in zijn stem, dat
kleine en nederige in zijn houding I
Een na veel strijd overwonnen
menschHet was prachtig en prachtig I
„Een apotheose van menschelijkheid",
zoo schreef de heer Keuls in Het Alg.
HandelsbladJa, werkelijk, dat was
hetl Voor dat eenige spel, die ont
roerende menschelijkheid dank ik La
Rochel Hij heeft mij door zijn spel een
heerlijken avond geschonken.
Nu nog veel- schrijven over het
stuk en do andere spelers? Ik ben
Charles Mèré erkentelijk, dat hij den
kunstenaar La Roche gelegenheid
heeft gegeven tot zulks grootsch spel
en vergeef hem daarom gaarne, dat hij
nu en dan niet, tegen wat grove effec
ten opzag- Erkend zij, dat deze schrij
ver climax in zijn stuk heeft weten te
brengen en van Brandon Senior niet
alleen een sterke tooneelfiguur maar
ook een mensch heeft gemaakt. De
'overige personen in het stuk zijn vrij
wel franje. Behalve Saalborn was er
geen, die naast La Roche lééfde. Met
de vervanging van Paul Huf voor
Henri Eerens is de tegenpartij van
Brandon er zeker niet op vooruit ge
gaan. Ook meVrouw Meunier vond in
Jeanne geen rol, die haar lag. Maar
wie ziet er nog iets van de sterren, als
de zon schijnt? En de zon scheen gis
teren. Charivarius, ik bied je dezen
zin in alle nederigheid aan heel
den avond. Ja, ook bij ons Hollandsch
tooneel is dat wonder mogelijk.
Het publiek heeft Hubert- la Roche
aan bet- slot een enthousiaste ovatie
gebracht B S0HÜIL.
Stadsnieuws
Uitgaan
VERA,
In de eerste opvoering te Haarlem
van Vera, een spel uit de Russische
samenleving, door de N. V. Het
Schouwtooneel, Directie Adr. van der
Horst en Jan Musch, overmorgen, Zon
dag te geven in den Stadsschouwburg,
zullen optreden de dames Wilh. v. d.
Horst—v. d. Lugt Melsert, Liesbet
Sanders,Mies van Norden, M. v. d.
Lugt Melsert. Rolien Numan en de
neeren Jan Musch, Co Balfoort, Ezer-
ma:i, Paul Karsten, Pierre Mols, Sam
de Vries A. Grijnders en Hugo Reyst.
Regie Dr. Herbert Kranz en Jan
Musch.
DE BAZAR IN HET CEBOUW „HET
BLAUWE KRUIS".
Donderdagavond deelden we al mede,
hoe het stond meï den bazar die ge
houden werd dooi de N. C, G. O. V.,
afdeeling Haarlem, die Donderdagmid
dag door Ds. A. J..Montijn te 3 uur ge
opend werd. Ds. Montijn had zich gaar
ne met die opening belast. „Maar," zei
hij, „waar wat geopend moet worden,
moet een sleutel zijn, en dien vond ik.
De belangstelling, d-ie Wij thans onder
vinden, zie: dat is mijn sleutel! Was
de belangstelling er niet, dan zouden
we wel thuis kunnen blijven met onzen
bazar I Maar het is dan ook een pracht-
bazar, die klinkt als een klok! Ziet alles
er niet keurig uit? Hebben het bestuur
en de leden van het eere-eomité niet
ce.n kolossaal st.uk werk geleverd? We
hopen nu; dat al d-ie moeite beloond
wordt, want het gebouw „Het Blauwe
Kruis", hot centrum van ons werk,
moet gerestaureerd worden. Ieder, die
hier komt, is dus verplicht, zich goed
te laten „afzetten", want het is voor
het goede doel!"
Spreker wijdd-e uit over de beteeke-
nis van het wezen van de onthouding.
De meer sociale en individueele zijde
lichtte hij daarbij toe. Nogmaals heette
hij alle aanwezigen hartelijk welkom en
met een „Helpt allen een handje mee!",
verklaarde hij den bazar voor geopend.
Na d-en ofïicicelen en gebruikelijken
aanval op dc portem-onnaies, gingen de
jongedames tot het openen van een
daadwerkelijker offensief over. Succes
hadden ze! Daar werd al aardig ver
diend. Een sprei, d-ie pretentieloos te
kijk gesteld hing, bleek een bron van
inkomsten te worden. Ze werd namelijk
verloot, en niemand was zoo -goed, of
hij of zij, bezweek voor den aandrang
der handige loteuverkoopsters, d-ie als
bijverdienste een bloemententje hadden.
Haar buren, de speelgoedverkoopstcrs,
hadden, in aanmerking genomen de
mindere gangbaarheid van het artikel,
ook niet over dc financieele voordcelen
te klagen.
De openingsmiddag „deed" het dus
wel. Maar meer wordt verwacht van ds
laatste dagenl
DE HANZEBANK TE HAARLEM,
De directie van de Hanzobauk ic
hefc Bisdom Haarlem heeft debiteu
ren die thans een hooger crediet
hebben dan op 3 October j.l., bericht
gezonden, dat zij hun crediet terug
moeten brengen naar den stand op
dien datum.
EEN DUIKELAAR
Heb „wereldreizen" schijnt een ge
noeglijke winstgevende gezonde, afwis
selende manier van leven te zijn, We
"hebben al Seel wat wereldreizigers1
door Haarlem zien trekken, den laat-
ston tijd.
Eén eigenschap hebben zo gemeen
zij verkoopen allen hun eigen beelte
nis. De idealist en wereldverbeteraar,
die ons een bezoek bracht-, ongeveer
een maand geleden, deed dit, de man
met den ton, verdiende er zijn broodje
mee, bet musiceerende echtpaar dat
de wereldbol befictst, colporteerde
met portretten, en.de duikelaar, die
handen en voeten noodig beeft om
naar Marseille te rollen, laat door zijn
„geëmployeerden" zijn portret aan
den man brengen.
Ja, Donderdagmiddag zagen we
hem, den zonderling gekleed in leer,
op zijn hoofd een kap, waarop hij
„zacht neerkomt". Hij duikelde de Ge
dempte Oude Gracht af op weg naar...
Marseille.
De conducteurs van de E. S. M. had
den hem gedurende hun tochten Haar
lemAmsterdam, Amsterdam—Haar
lem, deAmsterdamsche vaart zien be
duikelen. Kwaaddenkenden beweerden
dat do slimme wereld be-duikelaar, al
leen duikelde als de E. S. M. voorbij-
duikelde,.. och, we bedoelen voorbij-
■ééd.
Wo wenschen den duikelaar een
goede reis, en we willen hopen dat het
goed met hem afloopt.
FORENSENBELASTING EN EXPOR
TEURS EN KWEEKERS VAN BLOEM
BOLLEN.
De K, v. K. voor Rijnland te Leiden,
beeft den Minister van Financiën in een
adres in kennis gestold met hare bezwaren
tegen de 'huidige regeling der Forensen be
lasting.
Het aijn met name exporteurs en kwee
kers van bloembollen die door deze wet
getroffen worden op een wijze, die ex toe
leidt dat zij genoodzaakt worden hun be
drijf op oneconomische wijze te voeren.
Het komt n.l. dikwijls voor dat deze men-
sollen in een andere gemeente dan waar
zij wonen land hebben, waarop een bloem-
bollenschuur staat. Voor die sohuur nu
worden zij in die andere gemeente in do
forensenbelasting aangeslagen. Velen hun
ner gaan er noodgedwongen toe over
deze schuren van de hand te doen daar
zij minder vooideel opbrengen, dan aa
forensenbelasiing moet worden betaald.
Do Kamer heeft do overtuiging dat i
velo andere bedrijven dezelfde toestand
bestaat.
Naar ds meening der Kamer spruit deze
omoeonornisehe werking hoofdzakelijk
voort uit de omstandigheid dat men de
forensenbelasiing te veel heeft gebruikt
om het belastinggebied der gemeenten te
verruimen, terwijl het hoofdmotief voor
deze belasting diende te «ïjn te voorkomen
dat bedrijfsleiders enz. om de hooge plaat
selijko belasting te ontgaan, in een ge
meente gaan wonen, waar de belasting
vcol lager is. De kamer dringt er op
dat dit beginsel zuiver toegepast wordt.
Daardoor zullen vol© moeilijkheden
men te vervallen en worden verkregen dat
men in de woongemeenle betaalt 2/3 der
plaatselijke belasting en in de forensaal-
gomeente arog zooveel meer, als de hoog
ste aanslag bedraagt Ln een der gemeenten
Verder zou de Kamer gaarne willen dal
deze belasting facultatief werd gesteld-
Binnenland
Van
den ex-kèizer van
Duitschland
De ex-keizer wil niet als
particulier naar Duitschland
gaan.
De eer als „monarch" verbiedt het
Naar aanleiding; van -de fgeruckten
omtrent eed voorgenomen terugkeer
van den ex-keizer naar Duitschland ver
neemt de Berlijnsohe correspondent van
het Hbld., dat de ex-keizer zich hierom
trent tegenover zijn vertrouwelingen ia
volkomen af wij zenden zin heeft uitge
laten. Zoo verklaarde hij tegenover
iemand- uit de hofkringen te Potsdam,
die inet hem ia nauwe betrekking staat:
Mijn eer als monarch slaat niet toe, dat
ik naar Duitschland kom. Ik kan m
als particulier naar ecu land terugkee-
ren, dal ik zelf dertig jaar in goede en
slechte lijden heb geregeerd.
AAN DE GEVOLGEN OVERLE
DEN. Op 4 Augustus jl. werd de
landbouwer Van de Water, 59 jaar,
wonende te Woensel, die zich. per rij
wiel op den openbaren weg te Woen
sel bevond door een aldaar passeer
renden automobiel aangereden, ten
gevolge waarvan dezo een bloeden
de hoofdwonde bekwam. Thans is
doze man aan do gevolgen van die
aanrijding overleden.
VAN VERDUISTERING VERDACHT.
De Maasbode meldt, dat de heer J.
O., directeur der Commanditaire Ven
nootschap 0. k Co., te Sliedrecht in
verzekerde bewaring id gesteld, als
verdacht van verduistering van gelden
ten nadeele dier bank. liet ingestelde
onderzoek beeft reeds uitgemaakt, dat
een belangrijk bedrag is verduisterd.
Staking in de Houthaven
te Amsterdam
Het werk op 11 schepen
stilgelegd
Te Amsterdam was een staking
uitgebroken van <le havenarbeiders,
dio belast waren met de lossing van
het s.s. „Lucie" in de l-louthaven.
Do Scheepvanrtver. had het vijftig
tal betrokkenen uit do havenreservo
ontslagen en de lossing van dc „Lu-
werd door de eigen scheepsbe
manning voortgezet. Een aantal
werkwilligen van buiten Amster-»
dam is do bemanning van do „Lucie
hulp komen verleenen, terwijl de
SeftietOpv.-Ver. Noord een verzbek.
van de Federatie van Transportar
beiders, oiu in een conferentie het
conflict te bespreketn-, afwijzend be
antwoordde.
Als protest tegen de houding van
de Scheepvaartver. hebben,zoo meldt
de Tel. Donderdag alle havenarbei
ders, werkzaam in do Houthaven,
den arbeid gestaakt. Naar net blad
vernoemt kwam dientengevolge het
werk op elf booten stil te liggen.
Hét meerendeel der stakers is lid
van de Federatie van transportar
beiders; van de 49 man van de „Lu-
cio" waren 27 bij die organisatie
aangesloten, 1 bij de moderne en 1
bij de Christelijke, de rest was onge
organiseerd.
Nader verneemt het blad nog,
dat slechts de werkzaamheden tot-
lossing van het Duitsc'no s,s. „Mat
thias" in de Minerva-haven voort
gang hebben, terwijl de bemanning
va.11 het Duitsche s.s. „Baumwall".
liggende in de oude Houthaven, zel
ve de lossing ter hand heeft
nomen.
UIT DE STAATSCOURANT.
Bij Koninklijk besluit no. 40
benoemd tot ridder in de Orde
Qrauje-Nnssau J.G. P. Roel, disrsicts
bouwkundige bij den dienst der
Landsgebouwen, te Rotterdam.
Bij Koninklijk besluit 110. 32 is
aan den hoofdcommies der telegrafie
W. L. P. Wezepoel, op zijn verzoek,
als zoodanig eervol ontslag verleend,
inet ingang van 16 November en is
benoemd tot directeur van het tele
graaf kantoor te Zutphen A. P. Kooy,
thans hoofdcommies der telegrafie,
en zulks met ingang van i De
cember.
KURT VOGEL.
Naar uit 's-Gravenliago aan „Het Volk"
wordt gemeld, verblijft -Kurt Vogel op het
oogenblik onder den na3ni Otto Ingen te
's-Grnvenbagc.
DE HOOCE RAAD VAN
ARBEID.
Uit het afdeel ingsverslag def
Tweede Kamer aangaande de Be
grooting van Arbeid het volgende:
Door vele leden werd afschaffing
van den Hoogen Raad van Arbeid
bepleit, daar deze instelling tot een
disputeerend college is geworden.
Het nut van die discussies achtten
deze leden hoogst- twijfelachtig. Ook
uit Staatsrechtelijk oogpunt is de
instelling van dezen. Raad moeilijk te
verdedigen. De bezuinigingen heb
ben de uitgaven voor dit college
vrijwel onaangetast gelaten. Andere
leden kwamen daartegen op. Zij
achtten den Raad vooral in dezen
tijd.' onmisbaar.
Nederianrische logger
gestrand
De bemanning gered
EEN NIET BEGREPEN WENK.
„Je zou toch niet zeggen, dat die
Meijer het zoo druk heeft", zei een
vervelende babbelaar. „Gistermorgen
ben ik bii hem geweest op zijn kantoor
én toen ik er nog geen tien minuten
was had hij al drie keer tégen mo ge
zegd. dat- ik nog maar eens gauw te
rug moest komen 1"
HIJ HAD NOG WAT!
„Ik heb een werk je voor ie, als .ie
twee kwartjes verdienen wilt!" zei
een boer tot oen londlooper.
„Dank ie wel," zei de lana-looper,
ik hèb nog wel twee kwartjes 1"
Uit Londen wordt gemeld: De Ne
derlandsche logger „De Hoop K. W
41", is temNoorden van Great Yar
mouth gestrand. De bemanniiig werd
gered.
TU3SCHEN BOOMSTAMMEN DOOD
GEDRUKT. Tusschen een opge-
stapelden hoop boomstammen trachtte de
vrouw van den klompenmaker J. B,
Hengelo (G.) eenige spaanders voor 't aa
maken van de kachel te zoeken. Door h<
trekken begonnen de stammen te rollen.
De vrouw zal toen waarschijnlijk met haar
hand reeds bekneld en kon miet wegko
men. Daar zij zich wilde bei-lijden,
kwam er steeds meer beweging in het hout
met liet gevolg, dat ze er geheel onder
geraakte.
Toen B. thuis kwam en zijn vrouw 3
vond bij haar e©9 kinderen, ging hij 1
een lantaarn remdom het huis zoeken
zag uit de omlaaggerolde stammen een
arm en een been steken. Met behulp van
dommekrachten weid toon haar lijk te
voorschijn gebracht.
De ongelukkige was vermoedelijk dade
lijk doodgedrukt, althans haar hoofd was
6eheel verpletterd.
De nooduitkeeringen aan
de gemeenten
Ook de heer Wibaut meent dan
nooduitkeeringen alsnog zullet
geschieden
B. on W. van Amsterdam nemen (en
aanzien van de nooduitkeeringen aan 'Ie
gemeenten kennelijk een zelfde 6tandpun6
in als B. en \Y. van Haarlem doen.
Donderdagmiddag heeft in de Raads
vergadering van Amsterdam wethouder
F. M. Wibaut in don breed© het karakter
de nooduitkcering door het rijk be
sproken. B. en W. verwachten nog steeds
dat de Regeering tot ander inzicht zal
komen, want zij kunnen niet denken, da£
«enige regeering liet zal bestaan, de nood
uitkcering voor d© gemeenten in -1924 ln
te houden. Het gaat niet aan, dat do re
geering, zich beroepende op do financieel©
moeilijkheden, hnar belofto niet nakomt.
Hij kan eieh donken, hoewel hij het miot
kan goedvinden, dat do regeering root;
1925 een andere regeling zal gaan ontwer
pen. Daarom sproken B. cn W. het ver
trouwen uit in d© Tegoerïng, dat zij op da
begrooting een post za'. brengen, waardoor
het mogelijk wordt, de nooduitkcering
waarop men voor 1925 en 1924 recht had t©
Tekenen alsnog toe te staan.
Gebeurt dit niet, dan 2al voor Amster
dam wel is waar het besturen niet onmo
gelijk worden, maar wel zal het financie
ren op hoogst ernstige wijze worden aan
getast en ontwricht.
Wanneer niettemin dc- regeciing der ge
meente Amsterdam do nooduilkocriug
onthoudt, dan aal van don ruim genomen
post voor onvoorziene uitgaven twee mil-
lioen moeten worden genomen.
Ten opzichte vain de overige twaalf ton
zal iets gevonden moeten worden. B. en
W, zullen dit bij suppleloire begrooting
moeten regelen.
Als 't niet anders kan zullen B. cn W,
do belasting moeten verhooge-n.
Overigens betoogd© hij dat wa: B. 011 W.
mogelijk is, om belastingverhoog ing t©
voorkomen, zal gebeuren.
Feuill eton
Vertaling naar hot Engelsch van
GENE STRATTON PORTER.
28)
Zij schenen den vrede cn overvloed
het ineesle te voelen. En wat voedsel
betreft, daar beheofden ze zelfs niet
slaan, tot het dons op zijn rug vol bla-
zooveel 0111 zich heen, dat het er geen
weg mee wist en het vond he't heerlijk
als zijn ouders hem kwamen helpen.
Hij was een groote vogel geworden,
en zijn vleugels met een bronzen weer
schijn, waren zoo sterk dat ze ziitt
lichaam bijna oplichtten. Hij had een
staart van acht centimeter en zijn
hek en klauwen waren scherp. Zijn
spieren verlangden naar oefening. De
tien meter van zijn woning liep hij
vele malen per dag heen cn weer.
Toen hij dat een paar dagen gedaan
had, begon hij zijn vleugels op te til
len en uit te spreiden en cv mee te
slaan, Ito het dons op zijn .rug vol bla
deren zat, Toen begon hij te sprin
gen. De vreemde sprongetjes, naar bo
ven en c-p zij, dio hij deed, maakten
Sproetueus en het meisje, die, ver
borgen in liet bosch, naar hem keken,
voortdurend aan het lachen.
Soms begou hij met zichzelf to co7
-quetteeren, en dat was 210 het gekste
van allemaal, want hij stak zijn kop
op, naar beneden, van den oenen,
naar den andereu kant en trok met
grappige kleine schokjes zijn kin in.
Hij rekte zijn nek uit, gooide zijn kop
achterover, een beetje opzij en
grijnsde hij grijnsde werkelijk
dt> moest zelf voldane grijns die
iemand ooit op het gezicht van een vo
gel heeft gezien. Het was zoo verma
kelijk dat Sproetueus en het meisje
het op een goeden dag aan het vogel-
vrouwtje vertelden,
Toen zij met 'fc „kléine kuiken"
klaar was, gaf ze hun de camera,
klaar voor het gebruik, en zei dat ze
zich in de boschjes moesten verstop
pen en goed opletten. Als het dier uit
den hollen boom kwam, en werke.liik
grijnsde en zij konden op het goede
oogenblik op den sluiter drukken en
hem nemen, dan zou ze meer dan ver
rukt zijn.
Sproetueus en het meisje gingen
rustig naast een groeten boomstam
zitten, efï wachtten. Ze haalden zoo
zacht mogelijk adem en keken gedul
dig toe; maar-het „kleine kuiken" had
veel gegeten en h-ij was vermoeid en
slaperig. Hij kroop in den hollen
boom cn bewoog zich een yu.r lang
totaal niet.
Ze werden ongerust, want het licht
werd al minder en ze hadden de foto
zoo dolgraag willen nemen. Eindelijk
stak het dier zijn kop op, opende zijn
snavel en gaapte. Toon-sluimerde hij
nog een paar minuten door. Eindelijk
gaapte hij weer cn stond op, terwijl
hij zich aan alle kanten uitrekte, Ilij
liep langzaam naar do opening en het
meisje zei: „Nu krijgen we misschien
een kans".
„Ik hoop het van harte", zei Sproet-
Ze gingen tegelijk op hun knieën
liggen en keken strak naar do ope
ning van den llojlen boom. Het licht
was prachtig. Do vogel streek zijn
-voeren glad, poetste zijn snavel, en
toen hij vond dat' hij mooi genoeg
was, begon hij met- zich zelf te flir
ten. Sproetueus knipte met do oogen
en hield zijn adem in.
„Hij gaat het doen!" fluisterde hefc
meisje. „Het komt nu gauw. Geef mij
die sluiter maai*".
„Ja", stemde Sproeineus toe, maar
hij keek naar do jipeuing ei'i gaf don
sluiter niet over.
De vogel knikte voldaan en streek
nog even door zijn vee ren. Hij be
woog zijn kop op zij en keek voortdu
rend naar andere punten. Eens kwam
cr iets wat op een grijns leek.
„Nu neen!" zei bet meïsjo.
Sproetneus boog zich naar den vo
gel toe. Hij wachtte vol spanning. On
willekeurig greep het meisje zijn hand
IIU melkte -liet nauwelijks. Plotseling
sprong het dier in de lucht, en kwam
mat een plof neer. liet meisje schrok
even, maar Sproetneus lag onbewege
lijk. Toen draaide het dier zich zoo
tot hij bijna vlak voor do lens stond,
rekte zijn nek uit, trok zijn kin in en
grijnsde zijn meest uitgesproken grijns
vlak 'Voor de camera.
Sproetneus drukte onmiddellijk op
den sluiter en de hand van hefc meisje
drukte op hetzelfde oogenblik op de
zijne. Toen zuchtte ze van verlichting
en duwde met haar handen het voch
tige haar van haar gezicht a',
„Wanneer denk jo dat het klaar
kan zijn?" vroeg Sproetneus fluiste
rend.
Toon keek het meisje voor het eerst
naar lieui. Hij lag op dc knieën, voor
over gebogen, zijn oogen gericht op
den vogel en het zweet liep met straal
tjes laDga zijn gezicht, dal vol mus
kietenbeten zat. Zijn hoed stond scheef
yfijn haar zat in do war, zijn adem
giug sneller van opwinding en hij had
nog steeds met allo kracht, die in hem
was. dien sluiter vast.
„Denk je dnt liet ons gelukt is?"
vroeg hij,
Het meisje kou alleen maar knikken.
Sproetneus haaldo opgelucht adem.
„O, nog nooit van m'n leven heb ik
zuik mocüijk werk gedaan!" riep hij
uit. „Geen wonder dat het vogelvrouw
tjo er uit ziet als zo uit liet bosch
komt alsof ze geleden heeft; alsof zo
een brand en een overstrooming en
een hongersnood hoeft meegomaakt.
als zu zoo iéts iederen dag moet door
maken. Maar als je denkt dat het
goéd ge.worden is, dan bon ik blij
dan is het ook wel waard dnt we or
zooveel moeite voor gedaan hebben".
Ze deden voorzichtig de camera
dicht, vouwden de driepoot voorzich
tig op eu droegen alles naar den weg.
Toen rankte Sproetneus opgewon
den.
„Laten we het aan het vogelvrouw-
tjo gaan -vertellen!" riep hij, terwijl
hij ronddanste en met zijn hoed gooi
de.
„We hebben liet we hebben het
ik verwed er alles om dat we heb
hebben!"
Hand ir. hand liepen zc naar don
Noordkant van heb bosch en gilden:
„We hebben het!" als jonge Indïa-
.tien cn dachten geen .oogenblik na
over wat ze deden totdat een crooto,
blauwgrijze vogel, met een lange nek
en dunne pooteu, opvloog, nl klap-
wiekend en boven het bosch verdween.
Het incisjë werd doodsbleek cn greep
Sproetneus met beide handen vost.
Hij schaamde zich diep en keerde
zich oin.
Zoo moor den vogel wegjagen dien
zij aan het fotografeereu was! Het
was het vreeselijkste wat je hel vo
gelvrouwtje kon aandoen. Zo stak hen
beide handen toe. terwijl ze opstond
en riep uil/. „Dunk je, kinderen, dank
je!" En liet klonk heusch alsof zo hefc
echt meende.
„Maar, maarstotterde het
meisje, d.ifc er niets van begreep.
Sproetneus kwam haar te hulp.
„Het is hoelomual mijn schujd. Ik
geloof d„t we een prachtige fooi mti
't „kléine kuiken" hebben gemaakt.
Ik was er zoo verrukt over, dat Ik
111'n verstand verloor, „I-nten we hot
vlug aan het vogeivrouwtje gaan er-
tellen!" zei ik. Ik Hop door znu hard
11\ kon en ik l ok Hefc meisje mee.
„O, Sproetneus!" protesteerde liet
meisjo. „Ben je niet wijs? Hot. was
nutuurli'.k allemaal mijn schuld. Ik
l»en al zoo vaak mot hanr mee ge-
v.:ett. Ik wist heel goed dat ik op
mest passen dat er irots niets go-
beurde waarvan haar vogel «clirik-
l'en kon. Ik Vergat hefc hcöle.r.nal. Het
is mijn schuld en ze vergeeft liet me
nocit".
„Jawel!" zei Sproetneus. Ileb jij
me niet- den tersten den besten dag
verteld dat ze iemand die haar vogel
verjoeg zou vermoorden? liet, komt
allemaal van mijn dwaasheid 011 ;k
kan het mezelf nooit vergeVGnl"
lift vogeivrouwtje <sf-i»te liet riet
in bij do monding van de Slapeudo
Slangenbeek en kwam naar hen toe,
