HAARLEM'
ENGELSCH
De Scarabée
DAGBLAD
ALLERLEI
INSTANTANÉS
VELDLOOP
ZATERDAG 3 MEI 1924
De beer Snowden. kanselier van de
Schatkist, moet inwendig hebben gela-
cben, toea hij gisteren op weg gicg
naar het Lagerhuis om rijn beg:oot:ngs-
tede te houden. Hij wist dat hij alle
voorspellers roti beschamen, dat hij de
Liberalen innig gelukkig jou maken en
dat bij den spreker der Conservatieven
respect en lof ZOU afdwingen. Do rede
werd inderdaad zeer vriendelijk ontvan
gen cn het Huis deed zijn naam san
edelmoedige vergadering alle oer aan.
Snowdea is een zwak man, lichamelijk.
Hij bewoog zich relfs gesteund door
twee s tot ken met groote moeilijk
heid. .Aan zijn gezicht was te zien dat
elke stap hem pijn deed. Maar zijn geest
is sterk. Hij stond bijna twee uur lang
te praten en behandelde de ingewikkel
de zaken van zijn onderwerp niet alleen
met gemak maar hij deed daarbij nog
moeite om zijn wat dunne en zwakke
stem genoeg kracht te geven om haar
voor alten hoorbaar te maken. De
droogheid en de awaarto van z:in cijfers
werden zoo nu en dan verlicht door hu
moren zijn gansche houding verried
den man die meer waarde hecht aan zijn
ambt dan aan de vruchten er van. De
gehikweaschenwelke Asquith. Lloyd
George en Chamberlain hem openlijk
gaven, waren gr«-n formaliteiten.
Dere eerste Labour-begrooting is ©en
neer knap stuk werlc en uitermate ge
schikt voor hei duel. waarvoor ze was
ontworpen. De knapheid er van ligt
vooral ia de gematigdheid. Het is dui
delijk dat mei bier te doen heeft met
een vct'kieiings-begrooting, een bogroo-
ting met andere woorden, welke het kie
zerskorps zich zal herinnoren en welke
«temmen zal winnen voor deze regec-
ring. xoodra he: land zich opnieuw over
haar b-stjur zal moeten uitspreken. He»
surplus van de begrooting wordt ver
deeld op de populairste wijze en tege
lijkertijd *=ordcn de meest geliefkoosde
financieel© beginselen der Liberalen er
:n toegepast. Het is een echte vrijhan-
del-begrooting, blijkend t;.t de voor-
n amste voorstellen er in, die voor de
afschaffing van de zoogenaamde
..McKcnni duties", waarvan hier ter
plzatse de vorige week is gewaagd, en
die ten aanzien van het beginsel van
Rijks voorkeur, dat in de begroeting ook
wordt vzroordeeid. Men tn.vg hiervan
zelfs verwachten dat het dispuut tus-
schen Labour en Liberalen voor het
oogenblik van de baan is. De begroo
ting legt ook geen nieuwe belastingen
op cn mtakt den Jast van dc bestaande
niet zwaarder. En over het vraagstuk
der schuldaflossing en de diejie nood
zakelijkheid van die aflossing sprak de
Labour-minister met ©en overtuigd con
servatisme. dat .Gladstone allo eer zou
hebben aangedaan. Wij leerden uit de
rede, dat de schuld van Biittannic de
laatste zes jaren me: niet minder dan
650.000000 pond sterling was vermin
derd, hetgeen den belastingbetaler ont
last van 40.ooo.oco pond aterling* aan
jaarlijks :he rente. Van een zuiver fi
nancieel standpunt be<chouwd is de be.
grooting misschien wat te optinii«t:«eh.
I'e inkomsten worden geschat op
SiS.ooo.coo pond sterling. Dit bedrag
wordt in financiecle kringen te hoog
geacht. En aangezien de verminderin
gen in de indirecte belastingen op thee,
suiker ea openbare vermakelijkheden op
dit hooger inkomstencijfer ziin geba
kerd. vreest men hier en daar dat aan
het eind van het financieel© jaar wel
licht toch zal moeten worden getornd
aan het bedrag dat voor schuldaflossing
b-icfiikbaar moet blijven.
IV kwestie der Rijk-voorkeur (een of
andere vorm van bescherming van de
producten der Br: sche overzcesche ge
bieden op de Britsch© markt), zooals ze
In de beg rooting wordt gesteld, zal aan
leiding geven tot levendig dispuut en
tot krachtige bestrijding door de Con-
'rrvatievrn. De rrg-enng S* niet voor
nemen* de voorstellen te dien aanzien
door de vroeger© regeering ter gelegen
heid vaa dc Riiksconferentie uitgewerkt
te steun'.i Z» verklaart zich tegen h-t
beginsel van rijks voorkeur. Ze schaft de
beiaard© regeling weii*waar niet _af
alle' bestaande Vo^Veur-r^hte'n Yf^te
schaffen. „Dit i*," zeggen de bittere
Conservatieven, de bijdrage van de
I.abour-rrgeering tot dat groote rijks-
patriotti'inc, waaraan de prestaties en
de beloften juist nu op het tentoonstel-
lings'.errc:n van Wembley kunnen wor
den bestudeerd."
Ofschoon de begrooting een tijdelijke
toenadering heeft bewerkt tussclien de
Liberalen en de regeering. schijnt de
partij van A>o';ith-Lloyd George toch
verre van gelukkig te ziin. I.foyd
George heeft dc vorige week te Wales
Feuilleton
Geautoriseerde vertaling, naar het
En gels :h van
P. G. WODEHOUSE.
33)
lederen avond, tegen half negen
(her. uur waarop Ben cl: voelde dat hij
zich veilig kon terug trekken uit de
eetkamer en Lord Emsworlli cn zijn
gasten kon overlaten aan dc zorgen
van Mcrridcw, den ondoi'bottelier cn
James en Alfred, dc lakeien, en alleen
even terug behoefde tc komen otn het
ronddienen van likeur en sigaren een
zekere distinctie te verleeuen), gin
gen zij, wier rang hen daartoe het
recht gaf, naar dc kamer van de huis
houdster. om daar te zitten praten
totdat de heer Beack verscheen en een
keukenmeisje dat er uit zag als een
hond, dl© aan zijn ketting heeft ge
rukt, en er eindelijk in geslaagd is
vrij te komen, dc deur open deed cn
aankondigde: „Alstublieft, meneer
Beack. het eien is klaa-". Waarop de
heer Beack do huishoudster zijn arm
aanbood en zei: „Juffrouw Twem
low" en Waardig en rustig de
- yA RDE BLAD
Da eerste Labour-begrootlng.
Da positie der Liberalen.
De Brltsche Jaarbeurs,
De moderne alohlmlst.
Indrukken van Wambley.
redevoeringen gehouden, waarin de bit
terheid zijns gemoeds tot uiting kwam.
Hij vertelde dat de dood van zijn partij
„zeer overdreven" was. Hij volgde zoo
doende het beroemde voorbeeld van
Mark Twain, die een zelfde opmerking
maakte toen hij de ti.iding van zijn dood
lae. Toch, Lloyd George's beroep op
dc rcgcering, om wat meer consideratie
te hebben voor de Liberalen, kan moei-
lijk worden uitgelegd als een bewijs
van een krachtig en gezond partij-leven
bij de Liberalen. De quaestie is dat het
Britsche volk door politieke bastaards
in dc war wordt gebracht. Het begrijpt
velen begrijpen de beteekenis van
het socialisme en het beroep dat het
doet op liet volk. Het begrijpt ook den
gedachtengang van hen die het socia
lisme beschouwen als gevaarlijke ket
terij. Maar het wordt in de war ge
bracht door mcnschen die zich van harte
solidair verklaren met do doeleinden
van Labour en meteen de politiek ver
werpen, v.-elkc Labour op zijn program
plaatst. Het liberale huis is ook inwen
dig verdeeld. Churchill, eens kampioen
en steunpilaar van Lloyd George, gaat
spreken voor den bond van Conserva
tieven in Liverpool. En zijn neef. kapi
tein F. E. Geest, die in zijn tijd een
liberale „whip" was, heeft openlijk de
liberal© rangen verlaten en het recht
opgeëischt onafhankelijk op te treden.
Velen geinoven dat een beslissende stap
van iemand als Churchill bijv. de libe
rale ontbinding zou verhaasten. Mis
schien kaa men zulk een stap vandaag
of morgen we tegemoeizien.
Niet alleen de groote Rijksteotoen-
stelling te Wembley vraagt de aandacht
van publiek en hande!smen*chen. Lon
den herbergt thans ook in de White
City, overblijfsel van een vroeger* ten
toonstelling een Jaarbeurs, dc British
Industries Fair, gehouden onder de
auspiciën van het regecrir.gsdepane-
ment voor den «wericesohen handel.
Dere „Fair", welke nu haar tienden
verjaardag viert, heeft een gevestigde
positie. Niet alleen uit het Britsche
rijk, maar uit alle declen der wereld ko
men er kOOpers tezamen. Nu deze jaar
beurs samenvalt met de tentoonstelling
Wembley, noemt men de eerste „het
handelskantoor" en ce tweede „net
winkelraam". Het aantal tentoonstel-
Iers op do jaarbeurs is dit jaar grooter
dan ooi:. Er zijn 700 stand*, waarvan
<ie helft wordt ingenomen door kleine
fabrikanten met beperkte hulpmiddelen
en die v.tn dezen vorm van publiciteit
•■•eel nut hebben. I>« grootste afdeeling
i* die van papier, drukwerken, kantoor-
behoeften e. d. maar ook lederwerk ea
zilveren en verzilverde artikelen ziin
goed vertegenwoordigd. Vender ziet
men er me*ien en vorken. Vlokken, klei
ne artikelen voor heerenkleeriing, zoo-
als da**en en sokken, en talrijke voort
brengselen van de «perigoednijverheid,
welke zoo haar best doet rich onafhan-
ke'itk te maken van Dnilsehland. In
.alle afdeel-ngea ziet men het streven
d?« de Engel-"} fabrikant niet langer
ne onv;rs< MiLgheid betracht tegen
over de behoeften van het publiek, u-elke
hem voorheen toen hü in zoifcrel het
rijk alle*o htd placht te kenmerken.
Dë natuur is de verste voorpotten
der weten?eha*i nog zeer ver vooruit.
Duiien! i-a.-.r lang heeft de mer.'C.bheid
gezocht naar den «teen der wijzen, heeft
re gepoogd "nfd*le metalen te verande
ren in edele, g';.* in diamant. Ma af
<*cze o. dérzoekinjren vertegenwoordigen
de fulie'si© pogingen coit «ioor men
schen!: noden ondernomen. Dc weg er
heen ever. oneindig a's die. aan welks
einde de hren ligt. w.ujuit het levens-
cl'xer opborrelt. In bet imiteeren van
edcHteencn is rrcn ern heel eind gA-
vorderd en de paarloe-ter heeft men in
Japan weten :r degradeeren tot ©en
ma ««a-product door kunstmatige puk
kels toe te passen. Toch is de echte
parel nog even reid/aaru «n even kost
baar als ooit. Verscheidene kleine stee-
::-n zijn met menschenband vervaardigd
ea men heel: lang geloofd dat dianitu
ten in Let laboratorium zouden zijn ts
vervaardigen. De kleine edclstccnen,
welke men maakte, waren :e onaan
zienlijk om marktwaardo te hebben en
dc vervaardiging kostte schatten. Henri
Moisr.an, de Fran sche chemicus, maakte
kristallen, welke hij diamanten noemde.
Hij d.ecd het door houtkool aan hooge
temperaturen cn hoogen druk tc onder
werpen, Maar dc kristallen waren met
het bloote oog nauwelijks te zien. De
bekende geleerde Sir William Crookes
experimenteerde ook voor hetzelfde
doel. Zijn formule was dat diamant
niets anders was dan houtskool, eerst
opgelost en daarna door langzame ver
gang door liep. gevolgd nanr hun
rang door de rest van liet gezelschap
in paren, naar de eetkamer van do
bedienden. Want Blandincs was niet
een van die huizen (of zullen we zeg
gen hutjes?) waar van de hoogere be-
d ionden verwacht wordt dat ze niet al
leen daar eten, maar dit vertrek ooi-
als zitkamer gebruiken. Onder het
bestuur van den heer Bcark en mejuf
frouw Twemlow, dio he: in deze din
gen volkomen met hem eens was.
werd alles op her Kastel keurig en
plerlili? gedaan. Voor Beack en juf
frouw Twemlow zou het idee dat zij
cn hun ondergeschikten bij elkaar
zouden komen in dezelfde kamer waar
ze moesten eten. oven vrceselijk zijn
als ccn aankondiging van Lady Ann
Warblingtou, de chatelaine, dat de
gasten in den salon zouden dinceren.
Teen Ashe terug kwatn van zijn
onderhoud met den heer Pet rs werd
hij opgevangen door een onderdanig
jongetje en gebracht naar de kamer
van do huishoudster. Hjj had hetzelf
de gevoel van angstige minderwaar
digheid, dat hij zich herinnerde van
zijn eersten dag op school. De kamer
was vol en de menschen schenen erg
op hun gemak te zijn. Ze kenden el
kaar allemaal cn cr werd op levendi
ge n toon een gesprek gevoerd. De gas
ten op Kasteel Bi an dings waren meest
familieleden van den graaf, dio bij
eengekomen waren om voorgesteld tc
(Jamping gekristalliseerd. Maar nu heeft
een audete Britsche geleerde. Sir
Charles Parsons, een van de uitvinders
van de turbine-machine, dio twintig
jaar van zijn leven aan de moderne
alchemie heeft gewijd, juist uitge
maakt du kunstmatige diamanten niet
zijn te vervaardigen. Hij beweert dat
de kleine kristallen, die Moissan ea
Crookes voortbrachten, geen echte dia
manten waren, maar verbindingen van
carborundum of silicon. Dit vonnis van
een groot man der wetenschap, die dui
zenden voor zijn onderzoek heeft be
steed, zal waarschijnlijk de alchimisten
van onzea tijd niet weerhouden verder
to zoeken; want de menschheid laat de
hoop niet gauw varen. Intusschen, voor
het oogenblik kunnen juweliers en aan
deelhouders in diamantmijnen rustig
slapen.
Rustig en stil, met zijn rubber vloe
ren en geluid doovende wanden, ver
verwijderd van dc rumoerige „switch
backs" en „scenic railways" en van
de gonzende hoofdwegen van de ten
toonstelling. is het Paleis van Schoone
Kunsten te Wembley een oase voor den
vermoeide en voor wie dorst naar de
onostensieve en bedarende ontroering
der kunst. Daar kan men een beschei
den indruk opdoen van de picturals,
decoratieve en beeldhouwkunst van het
Britsche rijk. De wanden zijn er licht
grijs en ze vormden een goeden achter
grond voor de tentoonstelling van
kunst van vroegeren en van dezen tijd,
kunst van het Moederland ea zijn Over
zcesche Gebieden.
Van een centrale zaal. waar beeld
houwwerk staat, loopen als stralen van
©en cirkel langwerpige zalen, waar men
schilderwerk rien kan uit Groot-Brit-
tannic. Australië, Canada. Zuid-Afrika,
Nieuw-Zeeland, Indië en Burma. In de
Britsche afdeeling ziet men werk van
Hogarth, Gainsborough en Reynolds en
van vele modernen. De inzendingen van
overzee z:jn minder representatief maar
toch vol belang. En het geheel biedt
schoone gelegenheid voor vergelijkende
studie van de picturale kunst der ver
schillende gebieden.
Wembley heeft het tot nu toe slecht
getroffen met het weer. April heeft zich
ia al zijn grilligheid cn willekeur doen
gelden. Het feit heeft het werk van de
opruiming en het op orde brengen van
wegen, gebouwen en stands vertraagd.
Het is er oog slordig op het terrein. De
algemeen© indruk is dat de tentoon
stelling B'-'g niet gereed is. Veie we
gen zijn modderig: er ligt hier en daar
neg louwmateriaal verspreidAc
..finishing touch" ontbreekt. Nederlan
ders, die een bezoek overwegen, kan
daarom warden aanbevolen nog één oi
twee maanden te wachten. Overigens is
er ruik e©" rijkdom van bezienswaar
digheden bijeengebracht, dat een be
zoek ook nu reed* zct loonend is. Het
Paviljoen van de Britsche regeering
alleen al zou indien het onafhan
kelijk van de tentoonstelling ergens ia
Londen was geopend, duizenden bezoe
kers trekken. Het is bijna geheel op
orde en men kan er hoogst belangwek
kende inzendingen bewonderen, zooal*
die over tropi'che ziekten en den tele
graafdienst. die uiterst leerzaam ziin.
Een van de aantrekkelijkste ..exhibit'"
daar Is de rrlief-itaart van de wereld,
uitgelegd in blauwe over..nen. waar de
rijksverbindir.gen per «tootrscip in ziin
gemarkeerd door middel van ,.cchte|'
kleine s:oombooten. welke door ©Iectri-
scLie energie, aangevoerd door ondcr-
zeesche kabeltje», van kust tot kust
worden voortbewogen en den Stillen
Oceaan in recordtijd overbruggen.
Van de groote gebouwen der Domi
nions treffen ons dat van Canada om
zijn aantrekkelijken stiil cn ziin wecldo
van producten binnenin, afgewisseld
door suggestieve panorama's van het
wijde Westen en de prairiën, waterval
len en akkers van dit gezegende land
en Zuid-Afrika om het Hollandsdie
van gevel en dakpannen, en binnenin
dc Ncderlandsch-klinkende" namen op
<iu «tand*, dc luisterrijke struisveeren en
dc indrukwekkende intending van op
gezette dieren, vertegenwoordigend de
fauna van zebra to: antilope - van
dc Afrikaaotche „veld".
De toepassing van draadlooze tele
phonic cn zoogenaamde „luidsprekers"
voor de distributie van muziek over het
gansche tentoonstellingsterrein vindt
zeker geen onverdeelde instemming bij
het publiek. De luidsprekers zü» alsnog
niet 700 volmaakt dat zo in de plaats
kunnen treden van het opwekkende ge
luid, dat uit een muziektempel, waar
een goed korps zit. weggolft. Dit kan
niet wotden vervangen door de dozij
nen luidsprekers, overal op het terrein
hoog opgesteld, die metalige klanken
uitbraken cn dc atmosfeer rondom vul-
garisceren. Dc reproductie schiet te
kort. In dit verband viel mij een schril
contrast op. Het paviljoen van Burma
het juweel van dc tentoonstelling met
zijn fijne parapluic-torcns, rank cn ijl,
overladen van ragfijn houtsnijwerk
leeft den hcclcn dag in een lieflijk ge
luid van zilveren bellen, die met hon
derdtallen aaa de fragiele daken der
torens hangen en heen en weer worden
worden aan den heer Peters en zijn
dochter, en zoo kwam het, dat de
meest© menschen daar in de kamer
van de huishoudster elkaar al ken
den en luidkeels hun oud© vriend
schap hernieuwden.
Op Ashe's komst volgde een stilte
en tot ziji* prooien schrik keken alle
oc.gen in zijn richting. Hij werd uit
zijn verlegenheid verlost doc-r juf
frouw Twemlow, die naar hem too
kwam om hom 1e ontvangen. Van juf
frouw Twemlow hohooveu we maar
weinig moer te zoggen, dan dat. ze
even goed bij don hoor Beack paste
nis oen stel vazen of oon koppel fa
zanten. Ze had hot stolde uiterlijk vim
dreigend© apoplexie 011 zog er ook uit
alsof z© tot een waardige en ver
waande klasse van het plantenrijk
behoorde.
„Meneer Marson, welkom op Kas
teel Blandingï".
Ashe bad or al op gewacht dat
iemand dol zeggen zou en het had
hem eigenlijk verbaasd, dat Beack
het niet deed. Flij was er ook ver
baasd over. dat de huishoudster hem
zoo dadelijk herkend had, totdat hij
Joan bij het gezelschap ontdekte, en
vermoedde, dat zij liet verteld moest
hebben. Hij benijdde Jonn. Op de een
of andere onverklaarbare wijze slaag
de ze er in, om er uit t* zien of ze
volkomen bij dit gezelschap paste.
Hij voelde dal aan hem duidelijk was
bewogen door het zachtste Westertch'e
windje. Do klanken rijn tooverachtig
cn teer. Maar dichtbij is ergens hoog
een luidspreker aangebracht, waarvan
de schrille klanken al het liefelijks van
Burma's bellen vermoorden.
Men hoeft op dit uitgestrekto terrein
nimmer te zoeken naar de restaurants,
waar men na vermoeiend© wandelingen
den inwendigen mensch kan verkwik
ken en versterken. Ze brengen d© kleur
in deze tentoonstelling. Du gevels er
van zijn in de opzichtigste en felste tin
ten geschilderd. De voorstellingen zijn
vaak grappig en treffend decoratief.
Overal ziet het oog want er zijn veel
'restaurants dat kleurgeschater, van
verro en van nabij. Ea men moet het
gezien hebben om den vroolijken in
druk van die hectaren kleur, die in stout
relief tegen de grijze April-luchten
staan, op zijn juiste waarde te kunnen
schatten,
Londen, Mei.
(Nadruk verboden).
HET KEFFERTJE
Mijn vriend Blasius was een char
mant© kerel, maar het buskruit had
li ij niet uitgevonden. Van al mijn
jaargenooteij op de Militair© Acade
mie was hij in kennis de zwakste on
der do broederen. Hij moebt avonden
achtereen over zijn boeken zitten te
Mokken, de geleerde inhoud wilde
bij Blasius maar nier ir. zijn hoofd.
II. kon soms medelijden met hem
krijgen, wanneer ik hem met zijn
banden onder zijn kin al maar over
zijn dictaten boorde zuchten: „O,
die vervloekt© mechanikn! die ellen
dige ballistiek! Ik wou, dat de kerel
opgehangen werd. die dio vakken
heeft uitgevonden!
Hoe meer het examen naderde,
hoe duidelijker het werd dal Blasius
lief niet zou halen. Blasius blokte en
blokte, dat een ander bij het zien
alleen er al moe en akelig van werd.
Waar Je hem ook onmoctte, in dc
amusements zaal, op een gang van het
gebouw, onder de kastanjeboomen
buiten, altijd kon je ervau op aan,
dat je Blasius met een boek in zijn
handen zag.
„Hoe is het kerel, sclüet je al wat
oj> I" vroeg je dan, om hem te troos
ten. Blasius zuchtte en zei: „Als
er geen wonder gebeurt, kom ik er
nooit'' en er was niemand op de
heel© academie, die het niet volkomen
met hem eens was. Blasius hoorde
nu eenmaal tot do on gelukkigen, die
van nature voorbestemd zijn om voor
examens te moeten zakken.
Op een avond vóór den dag van
de vergadering der examencommissie,
kwam Blasius naar ons too, wonder
boven wonder zonder boek in zijn
handen. Dit gezicht was zóó onge
woon. dat ik hem vroeg: „Wat,
scheelt jou. kerel' Toch niet ziekt",
Blasius keek ons even aan ©n be
gon toen te lachen. „Vos jullie
maar'" riep Itii. „Ik hen er mee op
gehouden! Al dat gehengst geeft mij
toch niets! Ik word er suf en gek
van!"
„Heb je 't 'dan opgegeven?" vroe
gen wij.
„Waarachtig niet, maar ik weet
een beter middel!"
„Een onfeilbaar middel! Ik zeg
jullie: ik kom er op m'n sloffen en
jullio met mij. allemaal!"
We drongen nu lievig geïnteres
seerd allen om Blasius heen.
„Wat wil je gaan doen?"
Blasius keek even voorzichtig om
zich been: toon fluisterde hij geheim
zinnig: „Ik zal mij morgen bij de
examencommissie in dc vergaderzaal
laten insluiten!"
AA"ii stonden allen paf.
„Jij Bij de examencommissie?
Hoe wil jo 'm dat leveren'" klonk
bel van alle kanten door elkaar.
Weer gluurde Blasius spiedend om
zie'» heen: daarop fluisterde hij:
„onder liet biiiart!"
Een oogenblik was h©t stil. Toen
ging er op eens een homerisch ge1-»©h
op. Onder het bilpaprt! Je moest Bla
sius boeten om op zoo'n krankzinnig
idee te komen.
„Jawel, lach Jullie maar! Dacht je
dat ik Imt zou zeggen, els ik niet
nlles goed had onderzocht! Ga maar
eens mee!"
Blasius bracht ons naar het biljart,
dat midden in het amusement sz,aaltje
stond waar de examencommissie al
tijd vergaderde.
„Kijk hier!" zes Blasius cn bij lag
al op den grond onder het biljart om
het ons tc wijzen.
„Hier slaan wij twee groote k.ram-
raon en daar hangen wij morgein, vóór
d© vergadering begint, een hangmat
aan. Als liet witte laken over het bil
jart gespreid is, ziet geen sterveling,
wat daar onder hangtIk zeg jullie,
te zien, dat hij maar een indringer
was.
Juffrouw Twemlow begon hem voor
to stellen een langdurig vervelend
werk, dat ze meedoogenloos deed, zon
der zich te haasten en zonder het af
te raffelen. Ashe schudde haudjes
met ieder lid van de aristocratie van
zijn nieuwe beroep, en hij glimlachte
'"gen hen allen, totdat de spieren van
zijn gezicht en zijn rug bijna kapot
gingen van inspanning. liet. was on-
gcloofclijk zooveel bod jenden als er
in een kamer van matige afmetingen
bij elkaar konden zijn,
„Juffrouw Simpson kent ti". znide
juffrouw Twemlow en Ashe wilde dit
Juist, ontkennen toen hij merkte dat
zo cr Joan mee bedoelde. „Meneer
Judson, meneer Mason. Meneer .Tnd-
8on is do bediende van meneer Fre
derick".
„r kent ouze Freddie geloof ik nog
nii t. is 't wel, meneer Marson?" merk
te do beer Judson. een jongmensch
met een lui uiterlijk, vriendelijk op.
Freddie is anders de moeite waard".
„Meneer Marson, sta mij toe u voor
te stollen aan den lieer Ferris, de be
diende van Lord Stockkoalh".
Dc beer Ferris, een donkere, cyni
sch© man met een hoog voorhoofd,
schudde Ash© de hand.
„Aangenaam u te ontmoeten, me-
nei r Marson".
„Juffrouw Willonghby, dit is mc-
mórgon ediïen'ij maak H£ Tn mijn
hangmat heol de vergadering mee en
morgenmiddag weet jullie alle vra
gen. die wij op het examen krijgen 1"
Wij waren op een leeftijd, waarop
wij alle middelen geoorloofd, achtten
om aan de voor ons bestemde examen
vragen te komen en nu Blasius, als de
zwakste onder til© broederen, zieli in
het hol van den leeuw wilde wagen,
was hij opeens de held van den dag.
„Kerel, kerel, als 't je luktl"... en
den goeden Blasius werd door zijn ka
meraden al het goede van deze aarde
beloofd, als lüj er in mocht slagen hun
de examenvragen zwart op wit te be
zorgen.
Den volgenden morgen vroeg ston
den wij in een grooten kring om het
biljart. Blasius had zelf alle voorbe
reidende maatregelen getroffenhij
had persoonlijk de krammen ingesla
gen. de hangmat opgehangen en on
der een algemeen hoeraatje verdween
Blasius onder het biljart in zijn. door
hem zelf gekozen observatiepost.-.
„Hoe lig je?" vroegen wij.
„Allerberoerdst 1" klo-nkt hefc onder
het laken. Jk kan mij nauwelijks be
wegen Maar dal geeft niet,als ik
rnaar wat hoorl Kun jullie niks van
mij zien?
Wii observeerden van alle kanten in
de zaal; het witte laken hing bijna
overal tot den grondvan de hang
mat en den langen Blasius was niets
te bespeuren.
„Is 't veilig 1" vroeg Blasius nog
eens.
.."t Is veilig!" was bet geruststel
lend' antwoord
..Maak dan dat jullie weg komt! Ik
houd het hier in mijn hangmat best
tot twaalf uur uit!"
Vijf minuten laten ratelde ©en rof
fel" door het gebouw, het was het sig
naal, waarop dc- amusementszaal
moest worden ontruimd. Nog eenmaal
schopten wii bii wijze van afscheids
groet teven dc pooten van het biljart,
„bonjour!" klonk het gesmoord on;
der het witte lakentoen holden wij
naar buiten en de goede Blasius lag
alleen in zijn nauwe schuilplaats m de
nu stille c*n verlaten amueerneiUszaal,
waar dien ochtend door de examen
commissie zou worden vergaderd.
Heel den morgen waren onze ge
dachten bii Blasius onder het biljart.
Toen de examencommissie om 9 uur,
.opmarcheerde", was er merkbare
spanning bij alle cadets. A'oorop liep
professor Kleindorst Blasius groot
ste vijand ziin zwarte portefeuille
als een dreigend wapen onder zon
arm naast hem ging de voorzitter,
koloüel van Biet en voor hen uit
draafde, aldoor keffend. Pukkte, de
kleine fox-terrier van ritmeester Van
Wijs. Pukkie was de eerste, die oe
zaal in holdedaarop volgden de voor
zitter en professor Kleindorst en een
oogenblik later waren allen m de ver
gaderzaal verdwenen en gingen de
deuren achter het college oicnt. ij
hoorden alleen nog even het scherpe
geblaf van Pukkie in de zaal. Toen
werd hot daarbinnen stil; wij begre
pen. dat de vergadering was begon
nen.
Drie uur lang, zonder een minuut,
pauze, zat de commissie bijeen en al
dien tijd Jng do arme Blasius daar m
zijn nauwe schuilplaats ouder her, bil
jart. Zou hij liet tot het laatst toe vol
houden Zou hij straks met de exameu-
vraven in «■>09 midden verschijnen (Zou
hij "zich daar niets verraden? Ver
beeld ie. dai hii eens een hoestbui
kreeg, daar onder het laken?
Onze oog- n waren niet van de ver
gaderzaal afgewend. Telkens, als de
deur maar even open ging. vreesden
wii Blasius bleek c-u ellendig naar
buiten te zullen zien komen. VA at zou
den dan de gevolgen voor den armen
Blasius ziin Want al6 hii gesnapt
werd, dat begreep ieder, was hii red
deloos verloren, zou hii misschien zelfs
„gesjeesd" worden. Maar Blasius ver
scheen gelukkig niet. Hoe meer de
vergadering vorderde, hoe grooter ons
vertrouwen werd. dat wij Blasius
straks met do vragen in ons mid
den terug zouden hebben.
Het waren drie uren van hevige
spanning! Eindelijk, klokslag 12. gin-
gen de deuren van de vergaderzaal
open. Allereerst stoof Pukkie van
den ritmeester Van Wiis keffend naar
buitendaarop verscheen, langzaam
cn sutrig de commissie, professor
Kleindorst met zijn portefeuille na
tuurlijk cn kolonel van Riet weer
voorop- De deuren vielen achter de
heeren dichtde vergadering was ge
ëindigd
Wii wachtten op den „slag op
trom", het signaal, waarop de amu-
semeniezaal voor ons geopend zou
worden. Allen stonden wij voor de
deur gegroept, klaar om naar binnen
te stormen zooi ra de deur ontsloten
zou worden. Wij wachtten en wacht
ten! Daar verscheen de tamboer....
één slag op de tromde deuren gin
gen open. wii holden naar binnen,
vlogen naar het biljart.
„Hallo! Blasius! Hoe ia 't?"-
Wii hoorden niets.
„Kerel, waar zit ie?"
Geen antwoord
Toen bukten wij neer op den grond,
keken onder het biljart. In zijn hang
mat lag Blasius roerloos, els een
lijk.
„Blasius. kerel, wat heb je?''
neer Marson", die uw tafelheer zal
zijn. Juffrouw Willonghby is de ka
menier van Lady Mildred Mant. U
weet natuurlijk dat Lady Mildred,
onze oudste dochter, met. Kolonel Ho-
race Mant getrouwd is".
Ashe wist het niet. en het verbaas
de hem wel een beetje dat juffrouw
Twemlow een dochter had die Lady
Mildred heette, maar hij bedacht zicl*
dat ze met „onze" bedoelde de kinde
ren van den Graaf van Emsworth en
de overleden gravin. Juffrouw Wil
longhby was een luchthartig meisje
met een glimlachend gezichtje en kas
tanjebruin haar laag over haa.r voor
hoofd gelrokken. N11 de etiquette bom
belette 0111 Joan aan lafel te geleiden,
was Aslio blij, dat er tenminste een
aardige plaatsvervangster voor haar
was. llij was net voorgesteld aan een
afschrikwekkende statige dame. ge
naamd Chester, de kamenier van La
dy Ann Wnrblington en de min of
meer vage herinnering aan Joan's
verhaal over etiquette in het sous-
terrain. hadden hem den indruk ge
geven dat dit zijn tafeldame moest
zijn Hjj vilde bij de gedachte aan
zulk een aristocratische deftigheid.
Toen hij aan iedereen was voorge-
gesteld, begon het gesprek weer. Voor
zoover Ashe liet kon volgen, ging het
voornamelijk over de eigenaardighe
den van hun meesters cn meesferes-
sen. Hij veronderstelde dat dit in het
INGEZONDEN MEDEDEELINCEK
a eo Cis, psr rsgel.
ZANDVOORT
dwars door Zandvoort,
OP ZONDAG, 4 MEI 1924
Start en finish: Terras van Hótel
„Groot Badhuis" Aanvang 2ft
ENTREE f 0.50
Het bleef "stil.
Wjj maakten de hangmat voorzich
tig los, lieten blasius op den grond
zakken. Hij was bewusteloos.
liet duurde een heelen tijd, voor*
dat wij hem weer „bij" hadden ge
bracht. Eén oogenblik zat hij wezen
loos voor zich uit telstaren. Toea
.barstte hij plotseling uit:
„Die vermaledijde hond! Dio ver
vloekte Puk! Dat mormel van 'n
beest!"
„Pukkie? Wat heeft Pukkie ge
daan?"
„Dat ellendige beest heeft alles be
dorven! Als die hond er niet was ge
weest, had ik alles geweten!"
„Vertel op!" riepen wij.
Blasius bogon:
„Zóó als de deur opc-ri gaat-, vliegt
dat mormel naar bet biljart en on
middellijk begint ie: Waf. waf
Waf! Waf, waf Waf! \\'af. waf...
Waf! al maar onder mijn hangmat
tegen mij. Hij had me natuurlijk ge
roken, die vervloekte hond! Wie had
nou op zoo iets gerekend? Ik zweette
bloed daar onder ïet biljart!"
„Koest Puk, koest!" trachtte ik hem
zoo zacht mogelijk te sussen. Daar
begon ie nog barder te keffen! Waf,
waf4 waf! Waf, wafwaf!
„Hou jo bakkes, lammeling!" brom
de ik.
„Waf, waf st. Waf!" .was het eem-
ge antwoord.
Ik wou het op een an'dere mqnier
probceren.
„Waar is beestje dan? Waar is
beost.je dan?" fluisterde ik.
„Waf, waf Waf!"
Daar kwam de commissie binnen,
ik hoorde duidelijk de kraakstem van
professor Kleindorst.
Waf, wafWaf! Waf. waf.-
Waf! Waf, waf Waf! kefte dat
vervloekte beest maar al door onder
mijn hoofd.
Ik dacht, dat mijn hart stil 'stond-
mijn voet lag r© trillen tegen het bil
jart. O. dat ik dat ellendige beest geen
trap kon geven, dat ik dat keffen al
maar aan moest hooren, zonder er
iets tegen ie kunnen doen. Elk oogen
blik verwachtte ik het hoofd van pro
fessor Kleindorst of van den ritmees
ter Van Ws onder 't biljart! Ik moes©
dat beest weg zien te krijgen, het
mormel zou alles verraden! Maar
hoe? Ik kon mij nauwelijks verroeren
in mijn hangmat! Toen kreeg ik een
idee! Het was het ©enige verweer
middel, dat ik op dat oogenblik bezat!
Ja, menschen, smakelijk was het niet,
maar ik ^poog hem precies mid
den op zijn oog! Het leek wel of eert
zeekwal zoo in Pukkie's oog was ge
vallen. Wafen tegelijk vliegt hij
blaffend weg, zoo naar ziin baas!
Ik hoor duidelijk, dat de ritmeester
zegt: „Wel verdraaid, kijk m'n'hond
eens! Hoe komt ie aan dat plak a at
midden op zijn oog? Wie kan 'cm
dat zoo gauw gelapt hebben? Zoa
even had ie nog niks!"
O, lui, o. lui. ik lag te trillen irf
mijn hangmat! Elk oogenblik dacht
ik: Nou komen ze! Nou vinden z©
mij! Maar nee. gelukkig, nie
mand dacht aan den man onder hefc
biljart Alleen die hond. die ellendige
hond is niet onder mijn hangmat weg
geweest!
Toen de ritmeester hem fn trap had
gegeven, hield ie gelukkig op met kef
fen, maar hij heeft, al maar door on
der mij loopen snuiven, al maar snui
ven. Ik dacht, dat ik er gek van
werd! Ik was zóó zenuwachtig, dat ik
geen woord heb verstaan. Ik heb niet
anders dan dat, snuivende bec-st ouder
mij gehoord. Tot 12 uur heb ik het
volgehouden! Ik hoorde den kolonel
nop zeggen: „Ik sluit, de vergade
ring!"
Toen zag ik. dat Puk wee draafde,
ik hoorde hem buiten keffen. Wat er
verder met mij gebeurde, weet ik
niet. Ik geloof, dat ik flauw ben ge
vallen! Ik verzeker jullie, die drie
uren waren nog erger dan de heli"
Een week later deed Blasius examen;
hii kreeg voor bijna alle vakken on
voldoend©. Toen hij hoorde, dat hij
'gezakt was, zuchtte hij: „En daar
heb ik nou 4 uren voor onder 't bil
jart gelegen!"
Blasius kon voortaan Pukkie vaü
den ritmeester Van Wijs niet. zien,
of zijn voet schoot in de richting van
den kleinen foxlerrier. Blasius en.
Pukkie zijn van dien tijd af altijd ge
zworen vijanden gebleven.
J. B. SCHUIL.-
heel© sousterrain gebeurde. Waar
schijnlijk bespraken de lagere onder
geschikten in de bediendenkamer de
hoogere ondergeschikten waartoe hij
behooiae; en de nog lagere onderge
schikten in de zitkamer van de dienst
meisjes bekletstcn hun onmiddellijke
meerderen en in de provisiekamer
praatten ze over de dienstmeisjes. Hij
dacht er over wat wel de laagste
groep zou zijn en kwam tot de con
clusie dat dit waarschijnlijk het klei
ne onderdanige jongetje zou zijn dat
hem kort geleden hier gebracht, had*
Deze jongen, die niemand had om mes
te praten, zat waarschijnlijk in een
zaam gepeins over den schoenen-
knecht verzonken.
llij dacht er over om deze theorie
aau juffrouw Willoughby voor te leg
gen maar vond het tenslotte niet ge
schikt voor haar en stelde zich tevre
den met te praten over een paar too-
neelstukken, die hij gezien had, voor
hij Londen verliet. Juffrouw Wil
loughby was enthousiast over het too-
nee! en aangezien Kolonel Mant zoo
aan zijn diverse clubs wos gehecht,
dat. hij veel in de stad woonde, had ze
alle gelegenheid om er van te profi
teered Juffrouw Willoughby hield
niet van buiten wonen. Ze vond het
er saai.
'(Wordt vervolgd.y
