HAARLEM'S DAGBLAD
OM ONS HEEN
Staflsnieuws
Muziek.
FLITSEN
VICTORIA-WATER
DËlCHÏiNVERLOVING
VRIJDAG 15 AUGUSTUS 1924 TWEEDE BLAD
No. 3354
Schetsen over Engeland. IV
Wedrennen
De renbaaa van Alexandra Park ja
niet een van de voornaamste. De Engel-
Ache aristocratie komt er niet en geen
jjhoiografen zwerven er rond orn Lord
A. en Lady B» Earl C. en Viscountess
to photografeeren voor de gelllus-
«feerde dagbladen Daily Mirror en Dai
ly Sketch of voor de mondaine week
bladen The Sketch, The Tatler en hoe
dio verder mogen heoten. Dit vermin
dert wel de beteeken is van do baan in
de oogen van het Engcliche volk, dat
dweept met zijn' baronnen en barones
een, markiezen en markiezinnen, herto
gen en hertoginnen, graven en gravin-
pen. Om van Royalty (het Kunings-
Bttis) niet to spreken. Wie er lusl in
Jieeft, kan veilig wedden dat in een
Weekblad van eenige beteekenis min
stens céa portret van een üd van het
koninklijk huis staal afgebeeld: hij zal
zijn pari niet verliezen. Het moet ook
gezegd worden, da: de Koning en de
Koningin, hun drie zoons, hun dochter 1
Priusei Mary en Viscount Lascelles,
bun schoonzoon, het mogelijke doen om
populair te worden en te blijven. En
een van de middelen daartoe is the
i u r f, de renbaan. Die zit den Enge-
Khen in het bloed. Toen onlangs de
Prins van Wales, de populair» kroon
prins met zijn typisch jongensgezicht
en rijn „winning smile", sijn betoove-
icnden glimlach, tweemaal kort achter
elkaar, een val met ztjn paard deed»
zei men niet, dat hij beter ruiter moest
tlachten ie worden, maar bewonderde
beta om zun pluck, zijn durf. De zee
Ci de renbaan dat «jn de terreinen,
aar de Eagelschman zijn koninklijke
^n.ilie graag ziet. Do renbaan rnis-
sfhicn nog het meest. En toen onlangs
\c - paard uit do stallen van den Ko
ning in een van dc rennen den prijs
k*on, was de geestdrift algemeens „bet
paard van den Koning wint", ook bij
toeschouwers, die er geld door ver
loren. omdat het paard als een outsider
&schouwd was, een die geen kans had
PK winnen.
Wam zoo Is do wedder op de coursos
|pg aiot, dat hij geld zou zetten op een
paard omdat het van den Koning is.
De Engelsche aristocratie komt dus,
iooals ik rei op de rennen van Alex-
»cd:» Park niet. Toch was fcet er tjok-
op Zaterdag z Augustus. De spoor-
<Wégm a at schappij liet er ex!.-»-treinen
Voor loopen en ronder da» zou het on
mogelijk geweest zijn, die duizenden
«nenscien naar het stationnetje Wood
prcen te vervoeren en veer naar huis
fcrug. Men heeft op die fcaan drie ran-
jjHi, de goedkoopste kost drie shilling4
ópgeveer e«-n gulden tachtig, de middel.
\:e het dubbelo (en daar is nog niet
)ens gelegenheid om te zitten) de duur-
ste. met dc tribune 32 shillings en 6
pence, of vrel «3.5a. Als ik zeg, dat
dc tweede rang er uitrag als een pot
met pieren, waarin een wemelende,
>rr:emelende xneaschenmenlgte van de
eerste course te kwart over een tot de
^natste te half vijf gedoemd was te
r>jnan of te loopen en dat ook de diire
xns-.g volgeraakt was, dan kan men
rich een voorstelling maken van de
belangstelling in Engeland voor wed
rennen. Denk niet, dat er gemakkelijke
stoelen stonden, de zitplaatsen bestaan
er uit breede houten treden, waarop !e-
jtAod rijn regenjas neerlegt vóórdat hij
S«lf durft plaats nemen.
Kwamen al die duizende menschen
cit belangstelling voor het edele paar
denras? Wat deden er dan. als dat
ïoo was,, die tallooze bookmakers, de
menschen van de wedkantoren? Het
was niet mogelijk, na to gaan hoevee!
er wel waren verschenen. In den tijd
toen in ons land nog wedrennen werden
gehouden, stonden er op een rij, onwil
lekeurig herinnerend aan de luidruchti
ge papegaaien laan van Artis,, misschien
e«:i dozijn, hoogstens twintig van deze
zonderlinge industrieelen op het bankje,
dat rij niet mochten verlaten. Toen Ket
wedden op de courses verboden werd,
verdween met de bookmakers meteen
de mogelijkheid om de rennen in stand
te houden. Zoo'n verbod zou in Enge
land onmogelijk zijn, het zou een op
stand uitlokken. Iedereen wedt er, al
thans bij de grootc races: de melkman
en de kantoorjongen, de koopman en
de edelman, de typiste op het donkere
kantoor, de oude juffrouw in het dood-
scha pension.
Voor honderde ponden of voor enkele
•hillings. Maar zij wedden. De bladen
geven pronostics, voorspellingen van
wie winnen zullen en «hebben hot «oms
bij 't rcchto eind. Meestal niet. Want
winnen hangt van zooveel omstandig:
beden af. Het renpaard is niet als ce»
motor, het heeft zijn kuren en grillen
de afstanden waarop het wel of niet
loopen kan, de baan die het past <if
niet past. Pharos, bet beroemde paard
van Lord Derby, heeft een afschuw-
van regen, Saasovino, niet minder ver
maard» beschouwt een modderige baan
als een goede grap. Tishy houdt van
toeschouwers en verkiest zich niet in te
spannen, wanneer het bij toeval zijn
handicap moet beginnen in te halen op
een gedeelte van de baan waar geen
pubhek staat. Dan zijn er de tallooze
kwalen, waaraan een paard lijden kan
zonder dat iemand, zelfs de trainer, het
weet. Black Arrow, die van te voren
ls de waarschijnlijke winner van de
Derby beschouwd werd, verkoos toen
ace begon, niet te starten, zelfs niet
toen de jockey het dier onbarmhartig
onder de karwats nam; later viel het
arme dier dood neer en bleek te lijden
aan een vergrooting van de lever. Dia
mond Jubilee, «en van de paarden van
den Koning, had een afkeer van Morny
Cannon en een antipathie tegen Watts,
hoewel geen van die beide jockeys kon
nagaan, wat daar de reden van was.
Maar een kleine staljongen. Herben Jo
nes, kon alles met hem doen en zoo
werd, op verlangen van den Koning, dit
onbekende knaapje op zijn jug gezet
Tusscben het publiek siaau do book
makers en schreeuwen hun voor e>en
ongewende raadselachtige aanbiedin
gen uit. „VJer te^en twee op Nero,
zes lagen drie op Caasanara". De
klanten komen aanloonen en doen
hun bestelling met een enkel -woord.
Dé bookmaker geeft alleen rijn adres
kaartje af, zijn helper schrijft de
weddenschappen op. Straks na de
rare, komen do klanten do winst
halen, als zij rerloren hebben komen
ze niet klagen. Do -bookmaker zou
ook niot naar hen luisteren: tegen
over het eeno risico »taat 'net an
dere.
Vlak btj de plaats waar wij zitten
staat een bookmaker, Alf. Jenkins
op zijn kioine, houten bankje, om
«ven boven het publisk uit te steken.
Eenige minuten vóórdat een race be
ginnen zal begint hij zijn zware stem
to verheffen en roopt, onvermoeid zijo
aanbiodingen uit. Als een spin in
zijn web ziet hij met aandacht uit
naar do naderende vliegen. Zijn die
eenmaal vlak bij hem. steekt iemand
zijn hand uit, dan gaan de zilver
etukken of papieren ia do hand van
Alf over zonder dat een ander kan
zien, hoeveel het ia. Maar hij heeft
ook nog «n oog open voor andore
menschen. Van do tweede rang maakt
een man, blijkbaar een compèro ge
baren mot armen en handen. Soms
goeft hem dio eenvoudige telegraaf,
aanleiding orn wat anders te
schreeuwen. Er nadort een eenvou-
.monnetjo met ean lorgnet op,
dio hom iota toefluistert: mot blijk
baren eerbied luistert hij en zegt
dan oon woord tot den boekhouder,
dio oon aanteekening maakt. Het
mam net jo gaat hoen en Alf wendt zich
tot een toeschouwer, die naast hem
staat cn zegt op fluisterenden toon:
,,you saw that gentleman? he is the
greatest backer of the world?" Zag u
dien heert dat is do grootste wedder
van de werold-
Het kan wol zoo zijn Alfred. WIJ zul
len het niet narekenon. Rn Alf, van
zijn bewondering terstond bekomen,
schreeuwt alweer ziin aanbiedingen
uit. Do renpaarden komen voorbij
op weg naar het punt van afrit!
Mot hun allen zetten uu de hookiee
een keel op: al die honderden krijschen
wat zo kunnen op het heele ter
rein. Neen, «n hetero vergelijking
dan met do kakatoes rn tien dieren
tuin is niet mogelijk. Het steekt op
als oen storm, daalt weer, stijgt op
nieuw, totdat het zijn toppunt be
reik*. opeens klinkt e"n bel, de
paarden zijn onderweg. Met de wed-
derij is het uit.. En in gespannen
aandacht staart iedereen nnar de
baan: daar komen ze in galop, een
enktflo voor, daarna de andero in
oen kluitje, een paar in do achter
hoede. Do toeschouwers geven kreten
van vreugde, verwondering, span
ning. Het duurt maar oon paar mi
nuten. z© rennen de tribune voorbij,
oen algemeeno kreet, do eindpaal ia
boroikt. Tegenover ons hijscht oen
official ide winnende nummert ann
don paal. En vriend Alf stapt van
zijn bankje. Hij kan zijn schor go-
-cjireouwdo koel wat rust geven en
1 dronken met oen glas limonade.
'Als Alf en zijn kornuiten alleen op
de races zelf zaken moesten doen, zou
het niet veel te beteekenc-n hebben.
Het grootste gedeelte van huu cliën-
tèle ziet men niet. Die schrijft of seint
of telefoneert naar het kantoor.
Daarom is het vak niet zonder risico.
Soms noemt een bookmaker, nadat
het hem zóó tegenliep dat hij aan
zijn verplichtingen niet meer voldoen
lean, de boenen. Maar ook de klan
ten komen, als de weddenschappen
verkeerd uitgeloopen zijn, hun ver
plichtingen tot betalen soms niet na
en daar de Engelsche wet, evenals de
onze. geen zaken berecht, afkomstig
van dobbelarii en epel, kan de book
maker daar niets aan doen. Het ge
volg daarvan is, dat in deze wereld
des weddens de aangegane verplich
ting voor een eereschuld geldt. De
verdwenen bookmaker is voorgoed op
de dbureea onmogelijk geworden, do
nalatige wedder kan-zeker zijn van
de verachting van al zijn vrienden en
kennissen. Men kan zijn kleermaker
niet betalen, zijn huishuur schuldig
blijven, het is alles niet zoo erg als
ontrouw aan het. wed denschap boe k
Het klinkt vreemd, maar het is veel
eer logisch omdat de kleermaker en
de huisheer den steun van do wet
hebben, dien de bookmaker mist. Ei-
is naast het officieele wetboek óok
nog een particuliere eerecode, die niet
de minst gestrenge is van do twee.
Boekenkasten vol zijn er geschre
ven over paardenfokkerij en de bij
zondere eigenschappen van renpaar
den in allerlei omstandigheden. De
kenner weet dat. Hij is zich er van
bewust, dat de dochter van een moe
der, die op 1200 meter alles sloeg (het
geheele veld, zooals de gezamenlijke
mededingers genoemd' worden), niets
tot et and brengt op een afstand van
1600 Meter. Hij weet van de talloo
ze nukken en eigenaardigheden, waar
aan renpaarden onderhevig kunnen
zijn cn berekent uit. al deze onbeken
den hunne kaneem. Als ik wedde op
races (maar ik npendeer er geen cent.
aan. uit overtuiging dat 't een zuiver
gokje is mot een winkana van een
tegen tien) dan zou ik zetten op het
paard waaraan in het geheel geen
kans wordt fcoegekend-
En dan komen er nog diepzinnige
vragen op, die allo voorspellingen om
ver werpen, zooals deze: heeft een
paard verstand! De een verzekert
even krachtig van neen. ais de ander
van ia, Waarom weigert een ren
paard. dat viif hindernissen prachtig
genomen heeft, haivimekkig de zeede,
zoodat het de rare verliest?
Waarom a La ai bet zijn krib stuk, nis
een fazantenhaan. waarmee het
vriendschap sloot, niet aanwezig is?
Waarom hinkt hét. (zooiets kwam
voor) bii hei begin van een ren, ter
wijl het, nieta mankeert? Waarom
weigert een paard (ook dat is ge
schied) tegen een ander te loopen
waarvan het eenmaal verloren bad!
Ziedaar allemaal vragen, waaruit
geconcludeerd kan worden, dat een
paard wel denkt, .Maar de wedders
dan! Denken die? Of zijn zo zoo mal
hun geld aan wedrennen te wnge»,
alleen omdat het in de lucht zit 011
iedereen het doet?
Wie na mij in Engeland komt, moet
dat zelf maar eens vragen. HIJ krijgt,
dat durf ik voorspellen, alleen ren
minachtend «sohouderophnlen tot be
scheid. Wat weet een 'nreignor, een
vreemdeling, van paarden cn rennen
afl
J. C. P.
Het nieuwe Concert-orgel van
bet Cinema Palace.
Do heer H. J. D. Daudey, directeur
van het Cinema Palace noodigde ons
uit om het nieuwe concert-orgel, dat
dezer dagen in gebruik genomen werd,
ie komeu bezichtigen en er de capaci
teiten van te hooren demonstree-
reu. Dit aanzoek had mijn volle be
langstelling en ik heb maar niet go-
wacht tot Donderdagmiddag, op de
eigenlijke orgel-auditie, om met het
nieuwe instrument te gaan kennisma
ken, doch reeds daaga te voren vond
ik den directeur van Cinema-Palace
bereid' om mij het wonder van moder
ne orgeltechniek in al zijn onderdee-
len te toonen cn er mij do geheimen
van te laten ontsluieren.
Vooraf had ik hot in de practijk
reeds kunnen observecren, en ik mag
gerust, zeggen, kunnen bewonderen, in
de „Credo-film", waarhij orgelspel
zulk een belangrijke factor als muzi
kale illustratie te geven heeft. Dc il
lusie van het machtige kerkorgel kon
bij deze vertooning ten volle gegeven
worden wat zeg ik de illusie, neen de
werkelijkheid, want het nieuwe instru-
ment bezit niet minder dan 15 spre
kende orgeltimbree van prachtig ge
halte, die door allerlei combinatie» tot
een enorme verscheidenheid van
klankkleuren kunnen worden.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD
HANDBAGAGE
Na vijf minuten van heftig debat
wordt tenslotte overeengekomen wie
wat zal dragen op weg na oir het sta
tion
Mientje moppert dat het oneerlijk is
Lientje krijgt altijd het lichtste eu
moeder vermaant allen orn 'de jassen
niet in het atof te laten sleepen
Halverwege vraagt vader of Mientje
de parapluies zoo kan dragen, dat ze
hem niet tegen zijn beenen porren
dan neemt hij ze zelf liever
Een eindje verder roept moeder halt
de kinderen worden te moe ze
moeten nn maar eens ruilen wat
veel tijd koet
en bijna geen verandering brengt.
Moeder wordt moe en een nieuwe rust
geeft haar gelegenheid wat op haar
verhaal te komen
Tof vader vrijwel alles zelf heeft, ter
wijl de rest van de familie hem waar
schuwt dat het met al dat oponthoud
erg laat geworden is.
(Nadruk verboden.?
wend. Wat mij ook vooral opviel was
de magnifieke verhouding van het
klankvolume tot de aooust.iek van het
gebouw, een óquilibre dat hier veel
mooier getroffen is dan b.v. met het
orgel in het Concertgebouw te Am
sterdam.
Onder de expressieve solo-stemmen
.an liet Positief trok vooral de zeer
gedekte Vox humana mijne aandacht
en niet minder de Concertfluifc 4'.
Ook in combinatie met de orkeetr
instrumenten (viool-cello) konden in
de Credo-film heerlijke effecten be
reikt worden, waarbij de Subbas 16'-
pedaal een prachtigen grondtoon gaf
Doch dit alles beteekent slechts eene
zijde der mogelijkheiden op dit tech
nisch muziekwonder. De falmillufitra-
ei&chfc heel wat meer verscheiden
heid dan de zuivere orgeleffecten, zoo-
uis ze in do Credo-film verlangd wor
den. Fantastische detectivenverhalen
romantische histories zoowel als de
dolste kluchten wachten op muzikale
illustratie. En ook daarvoor ia het
nieuwe orgel ten volle berekend. Want
naast de complete orgelkern zijn er
allerlei combinaties in aangebracht.
Da grappigste en muzikaal onzinnig
ste jazz-effecten kunnen er evengoed
op weergegeven worden als de mystie
ke en grandiose orgel timbres.
Zoo bereikt de organist op het ho&fd-
manuaal benevens 8 orgel registraties
en tremulant naar willekeur hot ef
fect van den roffel, de jazz-block,
castagnetten of tambourijn, ofwel
speelt hij op dit klavier piano, guitaar
of mandoline, dit laatate met het ef
fect van clavecimbel.
Op het Positief (hier liggen twee
klavieren nevens elkaar) vindt de or
ganist naast 4 orgel stemmen en tre
mulant, de cathedraalklokken, xylo-
phoon en carillon.
En met het pedaal dat drie orgel
stemmen tolt, zijn ook 'de effecten te
bereiken van ..paukenslag", ,»pau-
kenroffel" en „bekkens".
Verder vindt men ter zijde nog tal
van contactknoppen om allerhande
geluiden te produceeren, als: sirene,
autohoorn, telefoonschol, paarde-
schellen, donder, regen, wind, claxon,
triangel, castagnetten, kleine en groo-
fe trom, koekoek, vogelimitatie, spoor-
fluit en schot.
Hoe een organist al deze registers
bedienen moet mag voor velen een
wonder lijke 1, een grooter wemder is
echter hoe dc orgelbouwer do speel
tafel derwijze geregeld heeft, dat
zulks met wnt handigheid en routine
gecne bijzondere bezwaren heeft.
De geheele installatie werkt electro-
pneumatisch; honderden draadjes, te
zamen tot een kabel van nog geen
pols dikte vereenigd, loopen van de
speeltafel naar hot eigenlijke orgel
bouwd is. De mogelijkheid bestaat zelfs
om de speeltafel te transporteBren,
al naar gelang de lengte van den ka
bel. De windmachine (geen traditio-
neelo blaasbalg meer) heeft een capa
citeit van 14 M3. in de minuut en
geeft een winddruk van 275 m.M. Ver
der is er een gelijkstroom-dynamo
voor de magneten en lampjes van het
instrument.
Onmogelijk ie het in een dagblad
artikel al de technische eigenaardighe
den van het moderne orgel uiteen te
zetten. Ik mag mij tevreden achten,
wanneer ik mijne lezers overtuigd heb
van de bewondering, die ik voor dit
resultaat van ingenieuze vindingen,
na een nauwkeurig onderzoek, behoef
te voel om te uiten.
Voor de firma A. Standaart. kerk
en ooncertorgelfabriek te Schiedam,
die het instrument, naar eigen vindin
gen tot een origineel geheel bouwde,
ia liet- een groot euccee, en voor Cine
ma-Palace een buitengewone attractie.
Op de auditie van Donderdagmid
dag. die voor een talrijke schaar ge-
noodigden gegeven werd, was de heer
Stand aart zelf aanwezig om de con
structie van het instrument uit te
leggen. De orgelbouwer begon met een
hartelijk dankwoord aan den heer H.
J. D. Daudey, directeur van de exploi
tatie, om de mogelijkheid die hem ge
geven werd een dergelijk concert-orgel
te bouwen.
Een drietal organisten Het om beur
ten het instrument spreken, n.l. de
heeren B. C. Nel, verbonden aan het
orkest van Cinema-Palace, die o.m.
heel mooi de begeleiding van de cello
eoio speelde; verder de lieer J. P. Vis
ser, organist uit Hillegom, 'die in een
improvisatie op een liandel-thema de
diverse mogelijkheden van het orgel
liet hooren, en ten slotte de heer H.
Happel uit Rotterdam, als solist en
nis begeleider der viool-soliste mevr.
.T. Schrijver—'Wolffers, die met mooien
toon cn vaardige techniek drie stuk
jes voordroeg. De bariton-zanger Hen
ri Angenent zong zeer verdienstelijk
een drietal nummers, waarbij een
meer sobere begeleiding heel wat meer
verheffing had kunnen brengen, zijn
begeleider, de heer J. P. Visser was
in zijn registratie nic-t erg gelukkig.
Dan was er nog het kleine koortje H.
P. onder leiding van Henri Pielage,
dat twee koortjes uit de „Credo-Film"
liet hooren en warm applaus oogstte.
En ten slotte was er het voltallig
orkest van het gebouw, dnt onder lei
ding van den lieer Edwin Bron een
paar effectvolle nummers met orgel
liet hooren, en, last not least, de cello^
solist A. S. Hasselman, die heel mooi
Elevation van Rene de Boikdefffle
speelde.
Br waren bloemen voor de solo-vio
liste en een krans voor den heer Stan-
plaus door den heer Daudey overhan
digd werd. In een hartelijke toespraak
wees de directeur van Cinema Palace
op het feit, dat het hier een triomf
gold voor de Nederlandsche orgelfabri
catie. In den zelfden zin, en met even
veel waardeering sprak ook de direc
teur van het D. P. theater uit Rotter
dam, alwaar de heer Standaart even
eens een dergelijk instrument plaatste.
De demonstratie deed gaandeweg
onze verbazing voor de moderne orgel
techniek, zooals ze ons hier door de
firma A. Standaart gerealiseerd werd
stijgen.
Onze welgemeende geluk wenschen.
aan de firma Standaart en aan Cine
ma-Palace met zijn energieken en
vooruitstrevender: directeur H. J. D,
Daudey.
JOS. DE KLERK.
SYNAGOGEDIENSTEN.
NED. ISRAÖL. GEMEENTE.
Sabbath: Vrijdagavonddienst bij den In
gang te 71/2 uur. Ochtenddienst te 8 uur.
Middagdienet te 11/2 uur. Avonddienst te
9.10 uur.
WerkdagenOchtenddiensten te 7 uur.
Zondag te 7 1/2 uur. Middag en Avond-
diensten te 7 1/2 uur.
Talmoed ToraliSabbath te 121/2 uur.
Werkdagen 's avonds te 71/2 uur. Zondag
avond te 7 uur.
De Middag- en Avonddiensten op de
Werkdagen, alsmede Talmoed Torah, wor
den in het Gemeeniegebouw gehouden. De
overige diensten worden verricht ter Sy
nagoge L. Begijnestraat 11.
PERSONALIA.
Te Amsterdam zijn geslaagd voor
het examen nuttige handwerken de
dames H. Heins, J. H. C. C. van der
Have, M. M. Fris, en N. Boudewijn,
allen te Haarlem, A. J. Diepenhorst,
te Schoten. L. Buisma te Heemstede,
O. R. Bergema te Santpoort., L. van
Teuten te Beverwijk en M. H. Hoe
gen te Hillegom.
INCEZONDEN MEDEDEEMNCEN
a 60 Cts. por regel.
dat. arhter en onder het tooneel inge-dnart, die hem onder daverend ap-
Weet TJ dat Vlctorla-Water
wondersnel den dorst verslaat
Weet Udat Victoria-Water
tegen moa- en matheid baat?
Weet Udat Victoria-Water
in eon Liter-schroef-stop-flesch
U slechts twee-en-dertig cents kost
thuis bezorgd aan Uw adres?
Oberlahnsiein
Feuilleton
Naar bet EngelBch van
BERTA RUCK.
68)
„Gaat u daar ritten, als je blieft".
Ik ging zitten on sloeg hem gade,
torwiji hij haastig eenige telegram
formulieren invulde.
Toen strekte hij zijn hand uit naar
do rij alectrlsche hellen op ziin lesse
naar en Harold verscheen in den post
van do deur. Hij kwam naar den Baas
too cn nam de formulieren aan, dio
deze in tweeën verdeeld had.
Deze moeten dadelijk verzonden
worden en die moeten in orde ge
maakt volgens onzo code".
„Ja, meneer".
Ik begon mij hoo langer hoo meer
te verbazen. Als or zooveel haast bij
die zaak was, waarom liet hii meneer
Dundonald dan wachten? En wat had
rk er mee ta maken? Waarom moost
ik hier wezen?
Wij waren weer alleen. H': keek
©ven naar de klok, toen draaide hij
zich om met zijn stoel en keek mij
aan. Hij sprak met do grootat mo-
jgélijke beleefdheid,
„Nu, juffrouw Trant. Ik denk, dat
u wel benieuwd is. waar het toch om
gaat op dit oogenblik. Ik bedoel niet
alleen, waarom ik u hierheen mee
nam, maar ook wat betreft onze hcele
overeenkomst".
Was ik benieuwdl Wat kon het mii
eigenlijk nu schelen? Voor mij was ol-
lc^ voorbij, zoodra hij mijn naam
den naam, dien hij mij gegeven had
had opgegeven. Ik zng alleen hot
lachende gelaat van dat andere meisje
voor mii. Welke stcenen zou hij haar
geven? Zeker geen diamanten Ik
zweeg.
„Zal ik het u vertellen?" begon hii
weer, „nu?"
„Ik geloof niet, dat u beloofde,
mij een uitlegging van de zaak te zul
len geven, toen u dat contract opstel
de", zei ik vermoeid. „Het kan mij
eigenlijk niets echelon.... eeóft u zich
geen moeite...."
„Misschien zou ik het gr»ag ophel
deren, laten we dat. zeggen. We zullen
dan hiermee beginnen".
Hij overhandigde mij do courant,
die, als 't ware, een bom voor zijn
voeten gegooid had.
Ik las het bericht, dat hij mij aan
wees.
Tweemaal las ik het over. Ik was
te vermoeid en te versuft, ora een
courant te lezen.
„Ik vjrceö", zei Ik hulpeloos, terwijl
ik hem de courant terug gaf, „dat ik
het niet begrijp".
Hij glimlachte een beetje medelij
dend, vond ik.
Daarop zei hij: „Nu, maar u hebt
in allen geval dien Monsieur Charrier
ontmoet, dien grooton, Franschen
cargadoor. Misschien is het niet tot
u doorgedrongen, dat er redc-nen wa
ren, waarom ik op een goeden voet
met hem wilde blijven, ten koste van
wat ook. Ik kon u niet eer er iets
van vertellen, maar er zou een verbin
tenis zijn
„Ja?" (Tusscben hem en Odetta
Charrier, dat begrijp ik, maar wat be
hoefde hij mij dat uit te leggen? Het
kon mij niets schelen).
Hij vervolgde haastig:
„U zag, wat voor soort man hij ia.
Opvliegend, opgewonden, gauw gepi
keerd! Ik moest steeds op mijn hoede
n'u mot. hem, zoodat, toen ik hoo d
dat hij, die een per oon van gewich*
in tmijn oog is, juffrouw Trant, ge
neigd scheen, mij niet alleen de eer
te willen aandoen, om zaken met hem
te doen. maar mij tevens als zijn
1-Iij wachtte even en keek mij aan.
Ja. ik lette op hetgeen hii mii mee
deelde. nis hij dat bedoelde.
„als een mogolijken schoonzoon
te beschouwen, ik niet wist, wat ik
beginnen moest".
Ik antwoordde niets. Natuurlijk Eon
hij niet» anders dan eoo'a bruid met
enthousiasme aanvaarden, maar waar
dienden al die excuses voor?
„Ik begreep eing hij voort, „dat
als ik hem in deze laatste zaak niet
ter wille was. er van de andere mis
schien ook niets zou komen. Ik ver
telde u bij ons eerste onderhoud, niet
waar, dat ik geen trouwplannen had?
„Had. Hii was dus eerst later ver
liefd op haar geworden.
„Verleden Paschen, toen wii bij de
Charriers te Dinard gelogeerd wa
ren", ging hij voort. ..waren wii al
len, ook ik, op zeer •VTiendBchappelij-
ken voet met juffrouw Charriers
Ik kneep mijn handen ineen. 211
waren ijskoud, hoewel het een warme
dag was.
„en zij was weldra heel vertrou
welijk tegen mij, vertelde mij heel kin
derlijk van allerlei, dat haar zelf be
trof"
(Allemaal comediespel, dio zooge
naamde openhartigheid!)
„zij vertelde mij zelfs, dat zn een
jongen vliegenier, die daar Juist in
de plaats was, haar hart geschonken
had. Het was nog een geheim voor
haar ouders u weet, hoe Fransche
ouders zijn maar het zal nu wei
geen geheim meer zijn, denk ik",
(Dat zal wel niet!)
„Zij was het zelf, die mij Eecl
openhartig vertelde- dat haar vader
mij haar hand wilde aanbieden. Die
Franschen zijn zoo eigenaardig in
dat opzicht ik wist niet. wat ik
beginnen moest", ging de Baas voort,
terwijl hij steeds vlugger ging praten,
op de manier, zooals hij mi] indertijd
rijn brieven dicteerde.
„Ik liep gevaar, een mogelijken
vriend en zoo'n machtigen vriend, in
een viianrt te veranderen. Ik wist. hoe
beleedigd hij zou zijn, als miin wei
gering hem alleen uit onwil zou voor
komen. Dan moest ik ook rekening
houden met de jonge dame. Wat
scheelt er aan, kunt u mij niet vol
gen?"
„Neen, ik begrijp niet goed", zei ik
zoo kalm, als mij mogelijk was. „wat
u met. weigering bedoelt".
„Wel zij wilde niet met mij trou
wen, zij had haar vliegenier. Ik had
toen ook nog geen trouwplannen".
Toen. Moest ik per se hun heele lief
desgeschiedenis hooren?
„En ik kon het voorstel, dat haar
vader mij dacht te doen, al'eon ver
hinderen door het tastbare bewijs te
leveren, dat ik niet in aanmerking
kon komen. Ziet u het?"
„Ja", zei ik langzaam, ik een
officieel engagement was het tastbare
bewijs".
„Juist en nu komt het voornaam
ste. Een engagement is onnoodig ge
worden. De grootse!» plannen, die ik
'voor onze firma had, zijn te niet ge
daan, maar één goed ding is mij toch
overgebleven. Ik behoef geen 6terke
maatregelen te nemen, om aan het
misnoegen van Monsieur Charrier te
ontkomen. Als ik geen plan heb, aan
hem geparenteerd te worden, kan ik
het nu vrij uit zeggen, als ik dat zou
willen".
(Als! Hii bedoelt dus. dat nu Odette
en hij ronduit kunnen zegtren, dat het
uit liefde is en niet uit dwang).
„En als ik ons engagement in nanni
niet reeds vanmorgen verbreken had,
juffrouw Trant, zou ilt het vanmiddag
kunnen doen, nu".
Dit hield in, dat hij bepaald ver
langde, om van mij af te zijn. Het
trof mij als een dolksteek, maar het
maakte het afscheid gemakkelijker*
Ik stak dus mijn hand uit, om af
scheid te nemen.
Hii nam haar even aan, maar lie£
mij meteen weer los. Op een toon van
onmiskenbare verlichting voegde hij
er aan toe:
„Dus dal is afgehandeld en voorbij"
„Ja!" zei ik kalm, hoewel het eeiï
laatste krachtsinspanning wu Adieu,
meneer Waters",
(Wordt vervólgd).
